Old Memories.

La Push. Het lag in de buurt van Forks en was over het algemeen één van de meest veilige plaatsen die Rachel kende. Hier had ze veel mee gemaakt, maar meestal probeerde ze het te ontvluchten. Het leek steeds alsof het gister leek dat alles gebeurd was, dat haar moeder was overleden. Maar ook andere gevoelens waren veranderd sinds er iets ergs was gebeurd. Enkele maanden geleden had ze al willen komen toen haar lichaam vreemd had gedaan. Rachel had al vaker gehoord over het wolvengen in haar familie. Meerdere dingen werden er gezegd maar of ze het daadwerkelijk ooit geloofd had ? Nu wist ze het, maar wist haar kleine broertje het ook ? Wist Jacob het.. Rachel haalde haar zwarte korte haren uit haar gezicht. Ook zo’n wolvending, lang haar was erg vervelend aangezien je vacht ook extreem dik er door was. Rustig strompelde Rachel het strand over, ze kende veel mensen van het reservaat. Tenminste enkele van hen, Jared,Sam en Paul. Maar dat waren al enkele jaren geleden dat ze die had gezien aangezien ze bijna nooit meer kwam. Rustig liep ze naar de plek waar ze vroeger altijd met vuur speelde toen ze het koud hadden, de redenen dat ze nu hier heen was gekomen was om aftekoelen, te genieten van de wind maar ook om aan oude tijden te denken. Misschien kon het geen kwaad, langer in Forks blijven. Langer bij haar ouders en familie.

&& Paul.

Een jongen met een zelfafgeknipte Kniebroek, een paar loopschoenen en een zwart marcelleke –bloesje- zwierf wat rond. Hij had zwart, kort haar, een licht bruin getinte huid en heel wat buikspieren. Zijn Tattoo was duidelijk zichtbaar. Het teken van zijn groep/roedel. De laatste tijd was er niks goed aan te vangen met Paul. Hij wou eens met Jacob gaan praten, hij kende immers toch alles over hem. Zelfs Paul’s heel zijn verleden kende hij. Hij zuchte toen hij er weer aan dacht. Eerst die scheiding van zijn ouders, dan niet meer bezien worden, en dan…Nee, hij mocht er niet aan denken. Door die dingen wat hij en zijn ouders hadden gedaan, was hij agressief geworden, was hij niet meer die behulpzame jongen van vroeger. Sinds zijn 12de was hij zich anders gaan gedragen, maar toen door die wrede dingen achter de scheiding is hij op zijn 13de erg agressief geworden. Toen hij Sam had gevonden en Jacob -degene die alles over Paul kende- was hij wat rustiger geworden. Alleen die 2 wisten ze hoe ze Paul moesten en konden behandelen, wat ze moesten en juist niet mochten doen als hij kwaad was. Die 2 zag hij als echte vrienden. Jared zag hij meer als , ja, ook als vriend, maar niet zoals Sam en Jacob. Seth en de rest waren voor hem gewoon roedelgenoten. Toch wist hij dat hij niet zonder ze kon. Ook had hij Seth nodig, al mocht hij Seth niet. Maar zonder Seth was the Quileute tribe niet the Quileute tribe. Net zoals Sam, Jared, Jacob,Laeh,…Ontbraken. Niets zou hetzelfde zijn. Buiten Jacob en Sam, wist niemand van de pack wat Paul had meegemaakt, en waardoor hij zo agressief was. Jared, Emily en Seth wisten wel een klein deel van zijn verhaal, en wisten even goed als Jacob en Sam dat hij geen gemakkelijk leven had gehad. Buiten die 5 wist niemand af van zijn verleden. Ze moesten het niet persoonlijk opnemen. Bij Seth en Jared had hij het per ongeluk gezegd. Sam en Jacob had hij als vertrouwenspersonen beschouwt. En Emily, jah, Sam had het haar gezegd wat Paul niet zo erg vond… Paul werd uit zijn gedachten gehaald door de geur van een meisje. Automatisch keek hij rond zich. Uiteindelijk zag hij haar. Hij was niet van plan met haar te praten, dacht hij. Tot hij naast haar door liep. Was…Was dat Jacobs zus niet? Paul stopte en draaide zich om naar het meisje. Ja’ dat was ze. Paul stopte.” Ben jij Jacob’s zus niet?” Vroeg hij neutraal. Zonder om de pot te draaien.

Rachel keek bedenkelijk naar de plaats met boomstammen die in een cirkel stonden om een vuurplaats heen. Hier werden wekelijks kampvuren gemaakt, voor de warmte, voor de gezelligheid maar soms ook voor andere dingen. Rachel ademde diep in en liet zich op een van de boomstammen zakken. Haar korte kniebroek viel niet zo heel erg op aangezien een andere jongen in de verte ook een korte broek droeg. Haar bovenlichaam was bedekt met een shirt met één korte mouw aan de linkerkant en aan de rechter kant was deze wel lang. Rachel had het zo gedaan zodat het er nog een beetje leuk uitzag maar de tattoo van de Quileute niet opviel. Rachel wist niet of de andere het wisten, tenminste.. Het was allemaal zo lang geleden gebeurd dat ze niet eens wist of ze het ooit eerder had gezien. Diep ademde ze in, haar gedachtes waren bij de eerste keer geweest dat ze veranderde. Het was pijnlijk en eenzaam geweest maar ergens had ze het gevoel van vrijheid. Rust en kracht. Haar reukvermorgen was toegenomen maar ook haar zich en gehoor waren toegenomen. Rachel was behoorlijk groot wanneer ze een wolf was en haar vacht.. Die was zwart. Rachel wilde zo snel mogelijk met haar broertje praten, hem ondervragen als het nodig was om erachter te komen wat hij wist. Misschien was hij het ook, hetzelfde als haar. Toen de jongen langs liep bekeek ze hem kort met een blik. Hij had een kniebroek aan, een paar loopschoenen en een zwart bloesje. Een tattoo was duidelijk zichtbaar op zijn rechterarm. Dezelfde als die Rachel had! Verschrikt keek ze op, dacht ze na. Toen hij stopte en zich naar haar omdraaide herkende Rachel hem meteen! PAUL! ‘Ben jij Jacob’s zus niet?’ Zijn stem klonk neutraal. Vroeger was hij altijd vrolijk geweest, hyper en altijd heel erg spontaan. ’Paul..!’ Haar stem klonk voor het eerst opgewekt, alsof ze iemand had gezien die ze voor het eerst in tijden had gezien. ’Klopt. Rachel is m’n naam.’ Rachel had het gevoel dat Paul alleen maar naar haar arm leek te kijken, zo gevoel had ze. Alsof de tattoo dwars door haar shirt heen leek te branden, alsof het aandacht wilde. Alsof het riep zie-mij? Zie mij! ’Dat is.. Lang geleden.’ Haar blik gleed over hem heen terwijl ze hem niet recht aankeek. Rachel had wel begrepen dat inprenten met iedereen mogelijk was dus had ze de blikken van jongens onopvallend ontweken afgelopen maanden. Niet dat het erg zou zijn met Paul maar het zou wel raar overkomen. ’Je bent echt veranderd. Spierbundel!’ Haar blik gleed kort naar zijn gespierde armen, damn. Paul was echt gespierd geworden! Rachel stond zonder wachten op en liep op Paul af. Zonder te wachten gaf ze hem een begroetings knuffel. ’Ik heb iedereen hier gemist.. Eigenlijk ben ik opzoek naar Jake, maar ik denk dat ie ergens bij ene Bella zit. Ik hoor nog afentoe wat van Billy. Behalve dan de afgelopen paar.. maanden toen ik onderweg was en toen ineens niet kon komen..’ Rachel schudde haar hoofd terwijl ze weer op de boomstam ging zitten. Haar blik gericht op de zee waarvan de golven op en aan rolde op het strand en haar oren bij Paul.

Paul keek naar het meisje. Het was hem al opgevallen dat ze 1 korte mauw had, en 1 lange. Hij kon misschien al raden waarom ze dat had gedaan. Hij dacht na, hoe noemde ze ookalweer? Aah, ja Rachel. Voor hij het wist riep ze zijn naam en omhelde ze hem. Hij omhelsde nooit iemand, ach ja, voor 1 keer kon het toch geen kwaad? Hij had een grijns op zijn snoet getekend. En klopte zachtjes op haar rug als teken dat het goed was, dat ze mocht los laten. Rachel kende Paul alleen maar als een Spontane jongen, ze heeft zijn ‘slechte’ kant nooit ontmoet. ’Klopt. Rachel is m’n naam.’Paul knikte. “Weet ik, weet ik.” Hij keek naar de arm van Rachel. En uiteindelijk had hij door dat zij het door had, dat hij naar de arm bleef kijken. “Ik weet het hoor. Heb maar geen schrik;Ieder lid heeft die tattoo, “ Zei hij rusitg. Het deed hem deugt Rachel nog eens te zien. Paul grinnikte licht toen ze hem spierbundel noemde. “Je moest eens weten.” Grinnikte hij. Rachel was mooi geworden, en ze leek hard op haar broeder. Paul ging naast Rachel zitten. En volgde haar blik naar de zee. “Ja, Jake heeft wat problemen met Bella en der vampieren jongen. Maar dat komt allemaal wel weer in orde. En wij hebben je ook gemist, ik dacht dat je nooit zou terug komen.” Zijn ogen dwaalde weer naar Rachel. “Hoe is het eigenlijk met je? “ Vroeg hij op een neutrale toon, maar toch warmer dan anders. Hij glimlachte naar Rachel, Zou hij het haar vertellen wat er allemaal de afgelopen tijd was gebeurt, of zou hij nog afwachten? Hij keek weer naar de zee en wachte af. Hij zou het later, in de komende gesprekken het wel subtiel zeggen.

Sorry voor het flut postje

Toen Rachel, Paul omhelsde klopte hij op haar rug. Welke redenen hier achter lagen boeide haar eigenlijk niet zo heel veel. Het was gewoon goed om eindelijk een bekend gezicht te zien na die lange tijd. ‘Weet ik, weet ik.’ Rachel kreeg een korte grimas op haar gezicht terwijl Paul naast haar kwam zitten. ‘Ik weet het hoor. Heb maar geen schrik, ieder lid heeft die tattoo.’ Rustig klonk zijn stem terwijl Rachel naar de mouw keek. Zonder moeite scheurde ze de mouw eraf en keek naar het ding. Het was apart. Het was eigenlijk wel mooi als je de betekenis er misschien niet van begreepp. ‘Je moest eens weten.’ Rachel grinnikte kort terwijl ze nadacht. ’Het is vreemd. Je bent de eerste die het weet dus.. Rustig aan, ik ben degene die het zelf aan Jake zal gaan vertellen..’ Het was een moeilijk onderwerp eigenlijk. Hoe was het gebeurd, in de mythe stond alleen dat jongens in weerwolven veranderde, niet dat meisjes dat ook konde. ‘Ja, Jake heeft wat problemen met Bella en der vampieren jongen. Maar dat komt allemaal wel weer in orde. En wij hebben je ook gemist, ik dacht dat je nooit zou terug komen.’ Kort greens ze door de laatste zin terwijl de eerste zin haar zorgen wekte. ’Laat me raden, Jake geeft niet op.. Het zit in de familie hé.’ Het klopte zeker, Rachel was ook nooit een opgever geweest. Alleen een doorzetter, alles wat beter kon wilde ze ook beter hebben in sommige opzichten dan. ‘Hoe is het eigenlijk met je?’ Zijn stem was neutraal maar voerde toch die warmte van vroeger met zich mee. Een glimlach sierde zijn naturel gekleurde lippen terwijl Rachel dezelfde glimlach op haar lippen kreeg. Het deed haar aan vroeger denken, alles was anders. Alles was veilig. Je was jong, je ouders lette voordurend op je. Zorgde ervoor dat je niks overkwam. ’Ik ben blij dat ik terug gekomen ben. Denk je nou echt dat ik je hier zou laten rond zwerven zonder je afentoe op je hielen te zitten Paul..’ Kort dacht ze na aan vroeger. Paul was altijd degene die opgewekt was, vrolijk was. Haar altijd aan het lachen maakte op sombere momenten en andersom ook. Rachel was daarna altijd hyperactief waarna ze in het bos gingen rennen. Soms was Paul sneller en heel soms Rachel maar meestal was het tempo gelijk. ’Vroeger waren we altijd even snel, soms was jij de ene keer sneller en de andere keer.. Dan won ik is een keertje.’ Rachel glimlachte bij die gedachte. ’Afgezien van het feit dat ik me vreemd voel op dit moment, gaat het eigenlijk wel goed met me. Ik heb het gevoel dat ik La Push niet meer kan verlaten. Wel voor even, maar niet voor altijd meer. Iets houd me hier, iets binnen in me schreeuwt om hier te blijven..’ Het klonk raar maar het was de beste manier om het uit te leggen. ’Ik weet het, het klinkt heel raar. Maar het is de beste manier om het uit te leggen.’ Rachel wist nog dat de ogen van Paul vroeger een bruine warme kleur hadden, prachtig en facinerend had Rachel het altijd gevonden. Zouden ze nog steeds diezelfde kleur hebben ? Ergens wilde ze het weten maar iets hield haar tegen. ’Hoe gaat het met jou? Heb ik nog wat gemist in de afgelopen paar maanden of eerder gezegd jaren ?’ Rachel had wel het één en ander op weten te vangen, goede dingen, slechte dingen. Rachel geloofde het eigenlijk niet, het klonk zo anders dan de Paul van vroeger.

Hopelijk is het goed zo =)

Rachel scheurde haar mouw eraf. De Tattoo , teken dat ze met elkaar verbonden waren, schreeuwde om aandacht. Paul knikte bij haar woorden en keek naar het beeldmooie uitzicht. Stiekem genoot hij hier wel van, maar zo’n jonge als Paul liet dat niet zomaar merken dat hij ergens van genoot. Zeker niet wat hij had gedaan. Hij wierp bij die gedachten zijn blik van het uitzicht, en keek naar de grond. Hij dacht daarna weer aan zijn verleden met Rachel. Bij haar voelde hij zich altijd goed, was hij altijd vrolijk en grappig. Daarom wist Rachel niet wie Paul echt was. Ze kende de agressieve Paul niet, bij die gedachten werd hij teleurgesteld in zijn eigen. Maar hij kon niet anders. Bij de volgende woorden van Rachel glimlachte hij weer. Ze maakte hem meestal anders dan wat hij was, ze maakte hem …gelukkig. “Nee, hij is een volhouder. En ja, inderdaad. Hij lijkt hard op jou, jij geeft ook nooit op. Zeker vroeger niet.” Zei hij al grinnikend. ’Ik ben blij dat ik terug gekomen ben. Denk je nou echt dat ik je hier zou laten rond zwerven zonder je afentoe op je hielen te zitten Paul..’Paul lachte, en dacht na wat hij hierop kon zeggen. Hij schudde lichtjes zijn hoofd, zijn handen in elkaar gewikkeld, zijn ellebogen die op zijn knieën ruste. “We wisten al langer dat je een schoothondje was hea, letterlijk en figuurlijk.” Grapte hij. Vroeger was Rachel bijna altijd bij Paul. En volgde ze hem. Maar niet dat hij dat erg vond. Hij kon er vroeger nooit tegen dat Rachel sip was, en dan haalde hij stommiteiten uit om haar weer vrolijk te maken. En meestal lukte het hem. Vaak daagde ze elkaar uit. ’Vroeger waren we altijd even snel, soms was jij de ene keer sneller en de andere keer.. Dan won ik is een keertje.’ Paul grinnikte en een grimas die hij alleen bij haar had kwam op zijn gezicht. “Ik heb je gemist Rachel.” En als Paul dat al zei, meende hij het. Dat zei hij nooit zomaar. ’Afgezien van het feit dat ik me vreemd voel op dit moment, gaat het eigenlijk wel goed met me. Ik heb het gevoel dat ik La Push niet meer kan verlaten. Wel voor even, maar niet voor altijd meer. Iets houd me hier, iets binnen in me schreeuwt om hier te blijven.. weet het, het klinkt heel raar. Maar het is de beste manier om het uit te leggen.’ Paul knikte instemmend. “Nee, je hebt het mooi geformuleerd. Ik zelf kan La Push ook niet meer missen. Hier ligt mijn leven.” Zei hij weer rustig. Alsof het een andere Paul was. Niemand buiten Rachel kende hem op deze mannier. ’Hoe gaat het met jou? Heb ik nog wat gemist in de afgelopen paar maanden of eerder gezegd jaren ?’Paul slikte, moest hij dan echt alles zeggen? Hij keek van de grond weer naar de zee. “Ik ben niet die Paul van vroeger, Rachel.; Mijn vroegere problemen kan ik niet aan de kant zetten, ik ben agressiever geworden door al die problemen. Ik heb vreselijke dingen gedaan, zoals ik je vroeger al heb gezegd, ik heb je nooit verteld wat ik heb gedaan en wat ik heb meegemaakt. Maar dat komt nog wel. Voor de rest…” Hij dacht na wat hij allemaal ging zeggen. Ach gewoon het belangrijkste, hij hoefde niets achter te houden. “Nou Seth heeft een inprenting met 1 of ander Sarina, die mij een klop heeft verkocht. Het is een mens. Jared heeft een Inprenting met Kim. Hij keek ook eens 1 x in een mensenmeisje haar ogen. Jacob kan in een wolf veranderen, en heeft bijna Bella aangevallen. Maar hij was zelf in de war. Sam is de roedelleider, zoals je al waarschijnlijk wist. En ik denk dat ik nu wel alles heb gezegd, zo niet, dan zal je het wel te weten komen.”Zei Paul rustig waarna ze haar aankeek. En afwachte wat ze zou zeggen.

Rachel dacht rustig na. Er moesten nog enkele dingen gebeuren, ze moest nog naar Sam en Emily toe gaan maar voordat ze dat ging doen wilde ze eerst met Jacob praten. ‘Nee, hij is een volhouder. En ja, inderdaad. Hij lijkt hard op jou, jij geeft ook nooit op. Zeker vroeger niet.’ Grinnikend waren zijn woorden terwijl Rachel automatisch een grimas op haar gezicht getekend kreeg. Toen Paul begon te lachen om haar vorige woorden keek Rachel een keer grijnzend naar hem. Zijn hoofd schudde lichtjes terwijl zijn handen in elkaar gewikkeld waren, zijn gespierde ellebogen rustte op zijn knieén. ‘We wisten al langer dat je een schoothondje was heah, letterlijk en figuurlijk.’ Rachel keek hem licht verontwaardigd aan. Plagend gaf ze hem een duw. ’En bedankt hé Paul! Ik vind jou ook heel aardig hoor! Ik denk eigenlijk dat ik een beetje te groot ben voor een schoothondje.’ Plagend keek ze hem een keer aan. Toen Paul zijn oude bekende grimas weer tevoorschijn toverde werd Rachel weer helemaal vrolijk. Dit was de Paul die ze kende van vroeger, haar Paul. Zoals ze het vroeger ookwel is noemde. ‘Ik heb je gemist Rachel.’ Het waren woorden die een betekenis hadden, Rachel wist het gewoon. Paul was een harde namelijk. Gaf niet heel snel dingen toe als het om mensen missen ging. Kort liet ze haar hoofd tegen zijn schouders aan leunen. Haar stem werd tot een fluister toon gebracht terwijl ze sprak. ’Je bent niet de enigste Paul. Ik heb jou ook gemist.’ Hierna kwam ze weer overeind om naar de golven te kijken die maar op en aan bleven rollen. Hun donkere sporen achter lieten op het droge zand hier en daar. Paul knikte instemmend. ‘Nee, je hebt het mooi geformuleerd. Ik zelf kan La Push ook niet meer missen. Hier ligt mijn leven.’ Zijn stem was rustig, zo kalm. Zo beheersd. ’Mijn leven ook. Ookal wilde ik eerst niet meer terug komen door het verleden.. Maar nu, ik denk niet dat ik voorlopig nog weg ga.’ Haar woorden waren zorgvuldig gekozen, bijpassend bij haar gevoel. ‘Ik ben niet die Paul van vroeger, Rachel. Mijn vroegere problemen kan ik niet aan de kant zetten, ik ben agressiever geworden door al die problemen. Ik heb vreselijke dingen gedaan, zoals ik je vroeger al heb gezegd, ik heb je nooit verteld wat ik heb gedaan en wat ik heb meegemaakt. Maar dat komt nog wel. Voor de rest...’ Rachel keek bezorgd in zijn richting. Het duurde even voordat de woorden tot haar door drongen, zich verwerkt had. Tot dat ze haar kalmte weer had hervonden van de korte schrik seconde. ’Het is moeilijk om te verwerken.. Ik snap het, ik loste mijn problemen anders op door elke keer hier weg te blijven... Helaas was dat niet het juiste, achteraf. Het komt wel goed Paul, het maakt me niet uit hoe je bent. Agressief of niet, wat je gedaan hebt of niet. Ik zal er altijd voor je zijn, wat er ook gebeurd, wanneer het gebeurd. Vroeger was je er ook altijd voor mij, in moeilijke en makkelijke tijden. Jij was diegene die me altijd weer liet lachen, op welke manier dan ook. Als je er niet over wilt praten hoeft het niet hé, maar dat weet je. Ik ben niet iemand die door gaat drammen over dat soort dingen.’ Rachel kende het gevoel. Toen haar moeder was overleden tijdens het auto ongeluk.. Ze wilde niks anders dan verdwijnen, hier weg gaan. ‘Nou Seth heeft een inprenting met 1 of andere Sarina, die mij een klap heeft verkocht. Het is een mens. Jared heeft een inprenting met Kim. Hij keek ook eens 1x in een mensenmeisje haar ogen. Jacob kan in een wolf veranderen, en heeft Bella bijna aangevallen. Maar hij was zelf in de war. Sam is de roedelleider, zoals je al waarschijnlijk wist. En ik denk dat ik nu wel alles heb gezegd. Zo niet, dan zal je het wel te weten komen.’ Rustig waren zijn woorden terwijl hij naar haar keek. Jacob.. Haar Jake, haar kleine broertje ?! Kon die het ook.. ’Oeh, als ik één ding weet.. Is het dat je nooit Paul moet slaan.. Nog steeds geen ‘klik’ met mensen ?’ Haar stem klonk plagend bij de woorden mensen en klik. ’Gaat hard met de inprentingen zo te horen.. Ik vind alles goed denk ik, zolang ik geen inprent met een mens krijg.. Altijd betweterig, eigenwijs,koppig en noem maar op. Gek doen hoort er bij hun nooit is bij, tenzij ze hun leven op het spel zetten..’ Rachel had het ook niet van de mensen.. Ze waren gewoon te kwetsbaar in haar ogen. Rachel was gewoon iemand die van gek doen hield. Rare streken uithalen. ’Dat van Jake is wel... Wennen. Ik had het ergens wel kunnen verwachten denk ik.. Dat van Sam wist ik toevallig al. Ik denk dat ik met hem ook maar is moet gaan praten. Ik denk niet dat ie moeilijk doet over een extra ‘wolfje’ in zijn roedel.’ Rachel greens een keer. Als wolf was ze gewoon onmogelijk groot. Dan was er ook nog is haar donkere zwarte kleur. ’Het is misschien een rare vraag, maar ik vraag het me nu echt af. Zijn kleuren erfelijk. Nja, vachtkleuren. Wat voor kleur heeft Jake? Ik heb namelijk een groffe zwarte vachtkleur. Heeft het een betekenis?’ Rachel wierp haar blik dit keer op Paul. Dit keer keek ze hem gewoon aan. Het kon toch geen kwaad? Toen ze hem aankeek.. Zijn donker bruine ogen waren nog steeds als vroeger. Het stelde haar gerust. Op een of andere manier maakte het haar nu gek, alsof alles ineens anders werd. Haar wereld vervaagde. Alsof de zwaartekracht haar niet meer kon dragen, alsof alles ineens om Paul draaide. Het was een onmogelijke verhouding, een onwerkelijk gevoel.. Nee, nee, nee! Rachel kende dit, had dit gelezen. Het had te maken met inprenting als ze het goed begreep.. Was ze ingeprent.. Nu en hier op het strand van La Push.. Met Paul ? Rachel begreep er een paar secondes niks meer van.

Volgends mij is ie heel erg lang

Al nadenkend over zijn verleden, over hun verleden, keek hij naar de zee die wat heviger begon te worden, witte wolken voegde zich af en toe voor de zon, en een hevige wind kwam plots naar boven. Nog steeds had Paul het warm. Dit was Typisch Forks, zo’n weer was niet voorspelbaar. Af en toe kwam de zon nog door de witte wolken die donkerder werden. Maar toch slaagde de zon erin wat warmte aan de aarde te schenken. Hij voelde een duw, en keek naar Rachel en een smille was op zijn gezicht getekend. ’En bedankt hé Paul! Ik vind jou ook heel aardig hoor! Ik denk eigenlijk dat ik een beetje te groot ben voor een schoothondje.’ Paul had weer die ondeugend blik, die hij altijd bij Rachel had. “Ik weet niet wat jij groot vind hea…” zei hij plagend. “Duitse herder denken ook dat ze schoothondjes zijn.” Zei hij plagend tegen haar. Ze kon het op verschillende manieren bekijken. Zo waren ze vroeger altijd bezig. Elkaar plagen, dag in, dag uit. Toen ze de volgende woorden hoorde keek hij haar serieus aan.” Ja, tuurlijk. Wie mist mij niet.” Zei hij weer op een spottende toon. Maar toen werd hij weer serieus. ’Mijn leven ook. Ookal wilde ik eerst niet meer terug komen door het verleden.. Maar nu, ik denk niet dat ik voorlopig nog weg ga.’ Paul knikte. “This is where you belong.Where we belong.” Zei hij serieus terwijl hij naar de zee keek. Toen hij weer naar Rachel keek zag hij de bezorgde uitdrukkingen. Maar ze wist dat ze haar niet moest/mocht zorgen maken over Paul. Dat Paul altijd uit de problemen kwam. ’Het is moeilijk om te verwerken.. Ik snap het, ik loste mijn problemen anders op door elke keer hier weg te blijven... Helaas was dat niet het juiste, achteraf. Het komt wel goed Paul, het maakt me niet uit hoe je bent. Agressief of niet, wat je gedaan hebt of niet. Ik zal er altijd voor je zijn, wat er ook gebeurd, wanneer het gebeurd. Vroeger was je er ook altijd voor mij, in moeilijke en makkelijke tijden. Jij was diegene die me altijd weer liet lachen, op welke manier dan ook. Als je er niet over wilt praten hoeft het niet hé, maar dat weet je. Ik ben niet iemand die door gaat drammen over dat soort dingen.’ Paul keek dankbaar naar Rachel. “Ik weet dat je niet doordramt, en dat je altijd achter mij zult staan. Zolang dat jij beseft, dat ik je nooit zal laten vallen. Je weet even goed, dat ik dit normaal nooit zeg, dat ik me alleen zo voordoe bij jou, en niet bij iemand anders. Niemand buiten jij kent deze kant van mij.” Zei hij weer even rustig. ‘Oeh, als ik één ding weet.. Is het dat je nooit Paul moet slaan.. Nog steeds geen ‘klik’ met mensen ?’ Paul grijnsde weer. “Als je dat maar weet. Neen, en dat zal ik ook nooit hebben. Buiten Emily en Bella dan. En ja, dan de inprentingen van Jared en Seth waar ik wel ‘vriendelijk’ moet tegen doen.” Bij het woordje ‘Vriendelijk’ Draaide hij met zijn ogen. “Het is niet dat je mensen beschermt, dat je ermee moet omkunnen hea. Waarom denk je dat ik nooit Alfa kan worden?” De laatste zin zei hij wat spottend. “En heb jij die ‘klik’ al?” Paul luisterde naar de volgende woorden van Rachel. ’Gaat hard met de inprentingen zo te horen.. Ik vind alles goed denk ik, zolang ik geen inprent met een mens krijg.. Altijd betweterig, eigenwijs,koppig en noem maar op. Gek doen hoort er bij hun nooit is bij, tenzij ze hun leven op het spel zetten.” Paul grinnikte. “Ja, zo denk ik er ook over.” Weer begon Rachel te praten en met plezier luisterde hij naar haar. ’Dat van Jake is wel... Wennen. Ik had het ergens wel kunnen verwachten denk ik.. Dat van Sam wist ik toevallig al. Ik denk dat ik met hem ook maar is moet gaan praten. Ik denk niet dat ie moeilijk doet over een extra ‘wolfje’ in zijn roedel.’ ’’Ja, Jake is verandert. Maar dat zag ik al voor me. Hij doet nu mee met de trainingen en is behoorlijk gespierd geworden. Ten minste: Gespierder. Want hij deed al mee met andere trainingen. En wat Sam betreft, ik denk ook niet dat hij daar problemen van gaat maken. Die heeft geen tijd om problemen te maken.”Een glimlach was nog altijd op te merkenbij hem. Kleine regen druppels vielen op de grond. Misschien was het tijd om naar huis te gaan. “Kom je mee naar mijn thuis? Kunnen we daar wat bijpraten.” Paul stond op en wandelde al verder met Rachel naast hem. ’Het is misschien een rare vraag, maar ik vraag het me nu echt af. Zijn kleuren erfelijk. Nja, vachtkleuren. Wat voor kleur heeft Jake? Ik heb namelijk een groffe zwarte vachtkleur. Heeft het een betekenis?’ Paul draaide zijn hoofd en keek in Rachel’s mooie ogen. Die rust in hem bracht. Alsof er geen problemen meer waren. Alsof alles om haar draaide. Alsof zij zijn zwaartekracht afnam, en zij in de plaats kwam. Paul zijn ogen werden groot. Nee, dit kon niet. Nu nog niet. Hij keek Rachel aan en zij keek naar hem. Het leek dat beiden er niks van begrepen. Paul wierp zijn blik van haar af. Was zij dé ware? Oke hij hield van haar, maar hij wist niet dat hij zoveel van haar hield. “Misschien kunnen we nu beter even naar mijn thuis gaan, en even alles bespreken. “ Zei hij alsof hij helemaal in de war was. En dat was hij ook. Dit, dit, dit was een droom. Een zeer mooie droom, maar dit kon niet waar zijn. Zij konden niet samen zijn. Wat zou Jacob wel niet denken. Aan de ene kant was hij wel opgelucht dat zijn ware geen mens was. Maar nu stond hij er pas bij stil. Dit kon wel hun lot zijn. Want hij was tegen niemand zo aardig geweest als bij haar, hij zei nooit iets over zijn gevoelens, bij haar wel. Hij had nooit zoveel ingezeten bij iemand, alleen bij haar. Dit was geen droom, dit was echt. Ze waren ingeprent, ze moesten met elkaar leven. En eigenlijk was hij nu best wel gelukkig, maar wel in de war .Maar toch moesten ze elkaar wat tijd geven. Sowieso.
1.068 woorden –In de tekst- ^^

De zee werd namate de tijd vooruit kroop alleen maar wilder, de zon was nog maar afentoe te zien terwijl de wolken donkerder begonnen te worden. Regen. Het Rachel voelde het gewoon op een of andere manier, een storm of een harde regenbui zat eraan te komen. Rachel had een ondeugende blik op zijn gezicht terwijl hij sprak. ‘Ik weet niet wat jij groot vind hea...’ Plagend klonk zijn stem. ‘Duitse herders denken ook dat ze schoothondjes zijn.’ Rachel gaf hem nog een plagende duw. ’Als ik een Duitse herder ben, wat ben jij dan ? Een chihuahua ? Een Rottdweiler ? Zeg het maar’ Plagend keek ze naar hem met een grimas op haar gezicht getekend. Toen Paul serieus naar haar keek en op een spottende toon sprak moest Rachel haar lach even inhouden. ’Ja tuurlijk. Wie mist mij niet.’ Daar moest ze toch even over nadenken. ’Hé, laat het niet naar je hoofd stijgen hé.’ Plagend en half lachend sprak ze het. Paul knikte terwijl hij in vloeiend engels sprak. ‘this is where you belong. Where we belong.’ Serieus klonk het terwijl zijn blik op de zee gericht was. Instemmend knikte Rachel. ‘Ik weet dat je niet doordramt, en dat je altijd achter mij zult staan. Zolang dat jij beseft, dat ik je nooit zal laten vallen. Je weet even goed, dat ik dit normaal nooit zeg. Dat ik me alleen zo voordoe bij jou, en niet bij iemand anders. Niemand buiten jij kent deze kant van mij.’ Rustig sprak hij. ’Misschien dat ik wel voor je ga staan Paul.’ Serieus klonk haar stem, niemand zou hem zomaar iets aandoen als het aan haar lag. ’Ik weet het. Ik zal ervoor zorgen dat het zo blijft. Niemand hoeft de andere kant van Paul te kennen als jij dat niet wilt.’. ‘Als je dat maar weet. Neen, en dat zal ik ook nooit hebben. Buiten Emily en Bella dan. En ja, dan de inprentingen van Jared en Seth waar ik wel ‘vriendelijk’moet tegen doen.’ Rachel greens een keertje, Paul had het overduidelijk nog steeds niet met mensen. Rachel vond het ergens wel lachwekkend, dat ze hetzelfde dachten over mensen, zo ongeveer dan. ‘Het is niet dat je mensen beschermt, dat je ermee moet omkunnen hea. Waarom denk je dat ik nooit Alfa kan worden?’ De laatste zin was overduidelijk spottend. ’Misschien vallen die ook nog mee, die Kim dan hé. Die Sarina betwijfel ik nog eventjes. Ik bescherm alleen mensen om het geheim veilig te houden, verder heb ik geen enkele andere reden om ze te beschermen.’ Diep ademde Rachel in terwijl ze verder ging met praten. ’Alfa Paul. Klinkt ergens niet slecht, alleen denk ik niet dat Sam daarmee akkoord zal gaan..’ Plagend klonk haar stem weer terwijl ze verder luisterde naar Paul. ‘En heb jij die ‘klik’ al?’ ’Als ik eerlijk ben, nee. Dus ook ik heb geen kans om Alfa meer te worden. Tenzij ik ineens dikke maatjes met ze word, maar dat gaat me nooit lukken..’ Rachel kreeg een grimas op haar gezicht. Toen Paul grinnikte keek ze kort op waarna haar blik op de zee gericht was. ‘Ja, zo denk ik er ook over.’ Rachel luisterde naar zijn stem, alleen daardoor werd ze al rustig. Kalmeerde ze gewoon geheel. ‘Ja, Jake is verandert. Maar dat zag ik al voor me. Hij doet nu mee met de trainingen en is behoorlijk gespierd geworden. Ten minste: Gespierder. Want hij deed al mee met andere trainingen. En wat Sam betreft, ik denk ook niet dat hij daar problemen van gaat maken. Die heeft geen tijd om problemen te maken.’ Een glimlach sierde zijn gezicht. Waarna kleine regendruppels de grond begonnen te raken. ’Ik denk dat ie dan toch zal door moeten trainen om je in te kunnen halen. Ik denk het ook niet, maar ik zal binnenkort met hem praten en hem alles uitleggen.’ Rachel ademde diep in terwijl de regen maar steeds sneller bleef komen. Alsof er geen stop op leek te zitten. ‘Kom je mee naar mijn thuis? Kunnen we daar wat bijpraten.’ Rachel knikte instemmend. ’Ik denk dat het daar wat.. Droger is.’ Rachel stond direct op om naast Paul te gaan lopen. Ze wist namelijk ongeveer de weg naar zijn huis nog maar niet heel precies meer als ze het zich goed bedacht. Toen Paul haar aankeek en zij hem aankeek was het gebeurd. Alles leek voor haar om Paul te draaien, al haar zorgen ? Verdwenen. Alles leek om hem te draaien, alles waar ze ooit van had gedroomd, aan had gedacht. Alles draaide om Paul, al haar gedachtes.Paul wierp daarna zijn blik van haar terwijl Rachel precies hetzelfde deed. Beide waren ze in de war door de plotselinge gebeurtenis. Het was vreemd, apart en heel raar. Ergens was het wel fijn. Het was een goed gevoel dat Rachel met Paul ingeprent was. ‘Misschien kunnen we nu beter even naar mijn thuis gaan, en even alles bespreken.’ Paul begreep er blijkbaar ook helemaal niks meer van aan zijn reactie te zien. ’Ik denk dat.. Dat een goed idee is.’ Rachel hield wel van Paul, heel veel zelfs. Maar was het echt zoveel ? Het was een raar moment, voor haar. Voor Paul. Voor hun beide. Rachel wilde het eerst nog wat tijd geven. Ze moesten elkaar tijd geven om aan de nieuwe vreemde situatie te wennen. Rachel volgde hem toen ze naar zijn huis kwamen, vele bomen hadden ze gepasseerd die afentoe enkele druppels opvingen. Uiteindelijk kwamen ze aan bij Paul zijn houtte huisje. Nu herkende ze het weer, de warme geur die van binnen kwam was overduidelijk te ruiken. Droogte en warmte. Paul ging voor haar naar binnen terwijl Rachel hem volgde. Hoe zou het gaan, wat zou haar broertje hiervan vinden.. Zou hij boos zijn ? Teleurgesteld ? In de war ? Wie zou het zeggen..