Somebody I used to know

Bella trok haar slippers uit, hield ze beide in een hand vast en haalde haar krullende haar uit de hoge paardenstaart. De geur van shampoo drong haar neus binnen, een kleine glimlach verscheen rond haar lippen en met haar ogen naar het mulle zand starend, vervoerde ze zich over het strand. Alles was stil, enkel en alleen het geruis van het water en de gure wind was hoorbaar. Zodra ze de zon zag zakken liep ze richting de waterkant, haar voeten raakte het helderblauwe spul en glimlachend gooide ze haar slippers op het mulle zand. Bella zuchtte, keek even over het strand en zag vervolgens dat er echt niemand was. Al snel stapte ze verder het water in, voelde hoe haar benen natter werden en ze hield haar broek wat omhoog.
De wind blies door haar haren, zorgde ervoor dat de temperatuur geleidelijk aan het zakken was en desondanks leek het alsof het water alleen maar warmer werd. Nog een enkele keer keek Bella om zich heen, stapte vervolgens nog verder het water in en liet haar handen door de doorzichtige vloeistof glijden. Al snel verzonk ze in haar gedachten, die de laatste tijd vooral bij haar gescheiden ouders lag. Desondanks had ze er niet zo heel veel last meer van, maar toch bleef het aan haar knagen. Destijds voelde ze zich in de steek gelaten, alsof haar ouders toen verwachtte dat ze al voor haarzelf kon zorgen. Bella was een intelligente meid, maar doordat ze zo terughouden en stil was, werd het haar vaak moeilijk gemaakt. Een diepe zucht glipte tussen haar lippen door, Bella duwde de gedachten weg en stapte het water weer uit. Haar voeten waren nat, het mulle zand bleef aan haar voeten plakte en zorgde ervoor dat ze haar slippers nu nog niet aankon. Snel rende ze richting het gras, waar ze zichzelf liet vallen en op haar rug ging liggen. Haar benen gestrekt en haar armen over haar buik heen gevouwen. Het koelde af, de gure wind streek langs haar nog steeds natte voeten die ondertussen door en door koud waren geworden. Wat maakte het ook uit; nu had ze even rust en hoefde ze zich nergens druk over te maken. Bella was de laatste tijd niet vaak thuis, haar vader, Charlie Swan, was er immers ook niet heel vaak.
Langzaam vielen haar ogen dicht, maar zodra voetstappen duidelijk hoorbaar waren opende ze zich weer. Bella kwam rechtop, keek naar de persoon die ook over het strand wandelde. Van zo'n afstand kon ze even niet opmaken wie het was, maar dat zou wel duidelijk worden zodra hij dichterbij was.

& Jacob

Hij stopte zijn handen dieper in zijn zakken, sloffend naderde hij het strand. Voor even was hij alleen, en van dat moment kon hij gewoon genieten. Was het wel niet zijn vader dat hem nodig had, dan waren het wel zijn vrienden. Hij vond het niet erg of zo, maar als hij zo even alleen was vnd hij dat zeker niet erg. En als hij dan zo even een momentje had, ging hij natuurlijk naar het strand. Het lag immers zowat om de hoek van waar hij woonde. Jake liet zijn blik over het strand glijden, er stond een flinke wind die door zijn zwarte haren waaide. Lenig en soepel liep hij over een boomstam, en vervolgde zijn weg op de glibberige stenen. Zijn blik gericht naar de grond, kijkend waar hij zijn voeten plaatste. Toen eenmaal zijn glibberige weg ophielt, liep hij verder over het zand. Een spoor van zijn schoenafdrukken volgde zijn weg verder het strand op, Jake liep richting het water waar hij aan de rand begon verder te lopen. Het strand leek een eeuwige zandvlakte. Jake liep op bloten voeten, wat makkelijk kon. Het was prima weer. Eens mens zou je zo snel nog niet op blote voeten zien lopen aangezien Forks er bekend omstond dat het er veel regende. Maar Jacob zelf had geen last van de kou, om bepaalde redenen. Jake naderde een gras plateautje, raar dat het zand zomaar overliep naar gras. Een niet bepaald hele bekende geur drong zijn neus binnen, maar nadat hij naderde rook hij het beter. 'Bella?' Zijn stem helder vriendelijk, met een onzekere klank eronder. Hij liep het gras op, en zag daar Bella liggen. 'Bella!' Deze keer opgetogen, zijn donkere ogen straalde hij liep opgetogen op haar. 'Dat is lang geleden!' Hij lachte breed, 'Hoe gaat het met je?' Jake bleef staan. Bells was echt verandert, ze was.... super mooi! Ze zag er geweldig uit, Jake bleef haar aankijken haast starend.

Bella's benen lagen over elkaar, haar handen ondersteunde haar boven lichaam zodat ze niet naar achter zou vallen. Zodra ze de jongen van dichterbij zag, wist ze meteen wie hij was. Jacob! Een oude vriend van vroeger, die ze overigens al een hele lange tijd niet meer had gezien. Hij was veranderd en zéker knapper geworden. Glimlachend hees ze zichzelf overeind, duwde haar handen in de zakken van haar sweater en keek hem lachend aan. ''Jacob!'' begroette ze hem net zo enthousiast als hij dat deed. Bella haalde een hand uit haar zak, wreef daarmee haar haren achter haar oren en duwde hem vervolgens weer terug in haar warme sweater. ''Dat is inderdaad lang geleden.'' lachtte ze. Ze wist nog dat ze het vroeger altijd zo leuk had met hem, in die tijd was hij een goede vriend van haar geweest; maar nu had ze het idee dat hun band weer opnieuw opgebouwd moest worden. Puur omdat ze elkaar een lange tijd niet gezien hadden, het voelde dat ook niet heel erg gemakkelijk. Bella knikte kort en glimlachte naar Jake, terwijl ze aandachtig naar zijn woorden luisterde. ''Met mij gaat het goed, met jou?'' vroeg ze hem vervolgens. Ondertussen was de zon aan het zakken, het was aardig koud aan het worden en Bella besloot haar voeten meer weer terug in haar slippers te duwen.
Bella gooide haar bruine haren over haar schouders, trok haar sweater wat op en liet haar blik vervolgens even over het gebied glijden. De zonsondergang was prachtig, tevens ook enorm romantisch. Een diepe zucht verliet de mond van Bella, haar bruine ogen keken recht in die van Jacob en ze wachtte rustig af tot hij zou antwoorden. ''En met je vader? Hem heb ik ook al een lange tijd niet meer gezien.'' haar stem klonk honingzoet, zacht maar zeker gemeend. Bella was blij dat ze in Forks was, ze kwam weer oude bekende tegen en tot nu toe had ze het hier écht naar haar zin, al miste ze haar moeder natuurlijk ook enorm.

Hoe lang was het geleden? Hij kon zich de beelden nog herrinderen als hun beide, kleine kinderen nog spelend. Lang geleden dus, zijn ogen gleden kort over Bella heen, ze zag er inderdaad erg goed uit. Hij zuchte kort onopvallend, het was een grote verassing dat hij Bells hier tegen zou komen. Een aangename verassing natuurlijk. 'Jacob!' Begroette Bella hem net zo, zoals hij bij haar deed. Jacob lachte warm, blij dat Bella ook blij was hem te zien. Immers zou hij ook niet weten waarom niet. 'Dat is inderdaad lang geleden' Jacob lachte en ging kort met hand langs zijn achterhoofd. Het voelde goed om weer bij Bella te zijn, ookal voelde het best raar om der zo weer te zien. Vroeger toen ze hier nog woonde zagen ze elkaar bijna iedere dag, ze hadden een sterke band. Die nu niet meer zo aanwezig was, maar hij zou er alles voor over hebben om weer dezelfde band op te bouwen als dat ze vroeger hadden. 'Wat doe je hier in Forks? Ik bedoel... waarom ben je niet eerder langs gekomen?' Hij wist niet eens hoelang ze hier al was. Zoveel vragen, maar hij had gevoel dat ze ook zo weinig tijd hadden. 'Laten we een stukje lopen, ik ben benieuwd hoe het met je gaat!' Jacob liep weer richting het zand, [color=pink]'Met mij gaat het goed, met jou?' Jacob lachte 'Met mij gaat het ook goed.. de laatste tijd!' Het zand piepte onder hun voeten, de wind waaide stevig door. Zijn blik ging van Bella weer terug naar de grond voor hem, en zo een paar keer. 'En met je vader? Hem heb ik ook al een lange tijd niet meer gezien' Jacob liet zijn blik kort naar Bella glijden 'Ook goed, sinds kort weer eigenlijk.' Zijn blik gleed naar de golven, en weer terug naar de weg voor hem. 'Bells ik ben blij je weer te zien' Hij sloeg zijn arm om Bells heen, en lachte warm waarna ze verder liepen. [/b]'Ik heb je gemist!'[/b] Bella rook vaag naar een walgelijke geur, een vrij bekende geur. Een geur die hij liever niet rook. Maar hij had geen zin om erop in te gaan, niet nu.

De vraag van Jake deed haar even grijnzen, Bella schudde haar hoofd en haalde bijna onopvallend haar schouders op. ''Phill is een amateurspeler, hij ging vaak weg en mijn moeder bleef voor me thuis. Ik wist dat ze ongelukkig van werd, dus besloot ik maar een tijdje bij Charlie in te trekken. Geen idee waarom ik eigenlijk niet eerder ben gekomen..'' Bella glimlachte naar Jake, aan de ene kant wilde ze dolgraag hier in Forks blijven wonen; maar ze wilde haar moeder ook gewoon blijven zien. Het zal straks een moeilijke keuze worden, maar gelukkig was de tijd nog niet aangebroken. Er was nog genoeg tijd om na te denken, dus daar hoefde ze zich nu niet druk over te maken. ''Oké.'' Bella haalde haar handen uit haar sweater en trok haar mouwen erover heen, waarna ze samen met Jacob een wandeling over het strand maakte. De wind blies haar haren naar achter, bracht tranen in haar ogen maar Bella wist ze snel weg te knipperen. Aandachtig luisterde ze naar de woorden van Jake, een glimlach sierde haar lippen en enthousiast knikte ze een keertje. ''Fijn om te horen!'' de glimlach rond haar lippen werd iets breder, Bella was enorm blij om Jake te zien, het was lang geleden en eigenlijk had ze hem wel gemist. ''Ik ben ook blij jou weer te zien Jake.'' toen zijn arm om haar heen geslagen werd, glimlachte ze nog breder. Het voelde zo vertrouwd en Bella was er dan ook van overtuigd dat hun band weer opgebouwd zou gaan worden, hoe lang dat ook zou duren; ze kwamen er wel. ''Ik jou ook.'' haar stem klonk zachtjes, terwijl ze haar blik omhoog liet glijden om Jake even aan te kijken. Bella sloeg haar arm om zijn middel, keek even kort naar de zon die steeds verder onderging en raakte vervolgens even verzonken in haar gedachten.
''Jake?'' begon ze zachtjes, een tikkeltje onzeker. ''Ken je Edward? Edward Cullen?'' de blik in haar ogen was vragend, want wat wilde ze graag meer over hem weten. Hij was apart, maar zoals Mike haar had verteld zeker géén freak. In tegen deel zelfs; toen ze wat aan de praat raakte begon Bella hem te mogen, maar hij bleef anders dan andere. Zijn ogen, die dagelijks van kleur veranderde. De ene keer pikzwart, de andere keer goudbruin. En waarom beantwoordde hij haar vragen steeds niet? Hoofdschuddend staarde ze voor zich uit, wachtend tot Jake iets over hem zou vertellen; als hij hem kón.

Zijn blik liet hij rusten op het wilde water. Zijn grote zwarte ogen keken bedenkelijk, ligt ontspannen. Zijn wenkbrauwen fronste iets, toen hij zijn ogen naar Bella liet glijden. ''Phill is een amateurspeler, hij ging vaak weg en mijn moeder bleef voor me thuis. Ik wist dat ze ongelukkig van werd, dus besloot ik maar een tijdje bij Charlie in te trekken. Geen idee waarom ik eigenlijk niet eerder ben gekomen..’’ Jacob lachte, ’Phill is de nieuwe vriend van je moeder toch?’ Ze bleven verder lopen, terug richting Seattle. Eigenlijk geen idee hoe het verder zou lopen, hoe Bella hier was gekomen. Wat ze straks ging doen, maar hij genoot nu van dit moment met haar samen. Bells sloeg haar arm om zijn middel, hij lachte. Alles leek nu perfect te gaan, ''Jake?’’ Jake liet zijn ogen op Bella rusten ’Ja?’ Zijn stem rustig en beheerst. ’ ''Ken je Edward? Edward Cullen?’ Jacob wende zijn blik af, tuurlijk kende hij de Cullens. Maar toch hielt hij zich wat van de domme ’Je bedoelt de zoon van Dokter Cullen? Ja die ken ik’ Hij spuugde het woord Cullen uit, gewoon omdat hij de verhalen kende en hij ligt geïrriteerd raakte bij de namen alleen al. Hij had de verhalen gehoord van zijn vader, en rondom te stam. ’Waarom wil je dat weten?’ Jake hielt zijn arm van Bella af, en liet nu naast haar. Kijkend naar de grond, nadenkend over de verhalen. ’Bells ik weet niet waarvan je hem kent, en wat je met hem te maken hebt. Maar de Cullens zijn nogal…’ Tja, hoe ging hij dit uitleggen? ’Het is misschien beter als je niet met hem omgaat!’ Zijn stem was minder in bedwang dan daarnet. Hij stopte zijn handen in zijn jaszak.

Bella knikte glimlach toen hij vroeg of Phill de nieuwe vriend was van haar moeder. ''Klopt.'' grinnikte ze zachtjes, haar arm lag nog steeds rond zijn middel en Bella genoot van het moment. De glimlach rond haar lippen verdween toen ze zijn woorden hoorde, Jake's arm werd van haar af gehaald en ook Bella trok haar arm terug. Dat had ze dus beter niet kunnen vragen, want blijkbaar mocht Jake hen óók niet. Wat was er mis met hen? Niemand snapte het.. maar Bella was verliefd op die jongen. Haar bruine lokken hingen voor haar gezicht, Bella schudde onbegrijpelijk haar hoofd en keek Jacob aan. Waarom spuugde hij het woord Cullen zo uit? Waarom vond iedereen hen walgelijk, freaks? Edward was geen freak..
Even wist ze niet wat ze uit moest brengen, haar ogen staarde naar het mulle zand voor hen en al snel lagen haar handen weer in de zakken van haar sweater. ''Wat is er met de Cullens dan?'' vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze absoluut niet liet merken dat ze het enorm irritant vond dat iedereen tegen haar zei dat ze hem beter met rust kon laten, ze beter géén vrienden konden zijn. Bella luisterde niet naar andere, de laatste tijd groeide haar gevoelens voor Edward alleen maar en ze liet zich écht niet tegen houden door een stelletje jaloerse mensen die zeiden dat ze beter niet met hem om kon gaan. ''En ik wilde het weten omdat.. ik wel eens met hem om ga. Iedereen zegt dat hij een freak is, maar wáárom zegt iedereen dat?'' Bella fronste haar voorhoofd lichtjes, wachtte vervolgens rustig af op de woorden van Jake.

Het water was donkergroen, zelfs in het zonlicht, met witte koppen, het spatte uiteen op de grijze, rotsige kust. Uit de stalen golven van de inham eilandjes omhoog met steile kliffen, die ongelijke toppen bereikten en gekroond waren met strenge, rijzige pijnbomen. Hij slaakte een zucht, en wende zijn blik van de grond weer terug naar de weg voor hem. Hij kon hij dit uitleggen zonder verder enige informatie te vertellen, waarbij hij had gezworen het voor zich te houden. Maar toch vond hij het belangrijk. 'Wat is er met de Cullens dan?' Jacob fronste, en bedacht hoe hij het zou kunnen uitleggen, hij begon met; 'Houd je van enge verhalen?' Jacob ging er vanuit van niet, 'Ik hoor hier eigenlijk niks over te zeggen, maarach nu ik toch bezig ben...' Hij lachte, waarbij hij Bella recht in der ogen aankeek. 'Weet je dat de Quilletes? Het is de legende van onze stam. De cullens...' Hij stopte even 'Zijn waren vroeger ook een soort van stam, maar het tegenovergestelde van ons... onze vijanden ookwel. Mijn grootvader, onze stamhoofd vond de Cullens op ons landgoed. Ze waren anders, dus sloten we een overeenkomst met hun. Als zei beloofd weg te blijven van ons land, zouden wij niet doorvertellen wat ze echt waren.' Hij zuchte 'De bleekgezichten.' Jacob liet zijn blik weer naar de grond voor hem glijden, 'Ik dacht dat ze hier net waren komen wonen' Sprak Bella, 'Of ze zijn teruggekomen bedoel je...' Hij lachte, 'Maar het is maar een verhaal Bella. ' Hij lachte.

Bella luisterde aandachtig naar de woorden van Jake. Dus.. hun stammen waren vijanden als ze het goed begreep? Maar nu zou dat toch niet meer zijn? Die stammen waren dan toch allang.. dood? Met een tikkeltje onbegrip keek ze Jake aan, een diepe zucht glipte tussen haar lippen door en een kleine glimlach sierde haar lippen. ''Jake, waarom wil je niet dat ik met hem omga?'' ze had het wel door, dat Jacob absoluut niet wilde dat Bella met hem om zou gaan. Het enigste wat ze nu nog wilde weten, was wáárom dan. Wat was er zo slecht aan hem? Ze was er zelf van overtuigd dat Edward haar nooit iets aan zou doen..
De wind streelde haar zachte huid, zorgde ervoor dat haar bruine lokken naar achter geblazen werden en de glimlach van Bella werd een tikkeltje breder. Doelloos staarde ze voor zich uit, haar chocolade bruine ogen glinsterde. ''Ik snap het niet Jacob. Er is niks mis met Edward.'' bij haar woorden keek ze hem aan, schudde ze even kort haar hoofd en trok haar wenkbrauwen even op. Alsof hij een monster was, zo behandelde mensen hem.
Nu moest ze toegeven dat hij niet de normaalste jongen van de school was, hij sprak soms alsof hij uit een andere tijd kwam en hij was lijkwit, maar dat maakte niet uit. Op de een of andere manier had hij een enorme aantrekkingskracht voor Bella en elke dag wilde ze hem meer en meer.

Hij zuchte keek bedenkelijk, haast vermoeid. Hij was de laatste heel erg moe, vaak was hij weg bij Sam en zijn andere vrienden. Ook had hij de laatste erg veel spierpijn, waardoor hij weinig slaap had. De rede die leide naar zijn groeispurt, hij was nu bijna 2 meter, dat afgezien dat hij nog geen week geleden 5 cm kleiner was. Zijn vader vertelde hem dat dat kwam doordat hij naar een volwassen leeftijd ging. Hij was nu 17. Ookal zag hij eruit als een volwassenen van 19. Bella vroeg waarom ze niet met hem om moest gaan, 'Nou...' Hij werd even stil 'Het is gewoon een griezel, die hele familie wat mij betreft' De woorden vlogen eruit, en sloegen neer als donder. 'Zeggen de legendes niet genoeg? Ben je nu niet bang?' Het was wel de bedoeling geweest, maar het hielp blijkbaar niks. 'Als jij dat vind...' Reageerde hij op de laatste mededeling van Bella. 'Ik zeg alleen dat het niet verstandig is om te gaan met... Edward' Hij spuugde naam uit, waarna hij zijn blik liet rusten op de weg voor hem samen liepen ze stilletje verder. 'Bells ik wil gewoon niet dat er wat met je gebeurd. En de kans dat als je hem in de buurt bent is groot! Ik heb voorderest geen uitleg, ik ben alleen bezorgd om' De woorden waren de pure waarheid. Hij hielt van Bella alsof het zijn bloedeigen zus was. Hij kende haar al zo lang. Zijn wangen waren blossig tegen zijn ligt bruin getinte huid, zijn zwarte korte haar waaide zachtjes mee met de wind. 'Hoe gaat het met je auto?' Vroeg hij maar, om naar een ander onderwerp verder te gaan. Bells had zijn oude auto gehad, hij had hem speciaal voor haar gemaakt.

Bella keek hem even bedenkelijk aan, zijn woorden kwamen hard aan. Edward betekende veel voor Bella, maar natuurlijk kon Jacob dat ook niet weten. Desondanks was ze niet van plan om naar hem te luisteren, ze maakte toch zelf uit met wie ze om ging..? Een kleine zucht glipte tussen haar lippen door, ze richtte haar bruine ogen op Jacob en schudde haar hoofd. ''Maar het was toch maar een verhaal zei je? Het is vast verzonnen.'' Haar stem klonk honingzoet, maar het was duidelijk te horen dat ze teleurgesteld was dat zoveel mensen zulke dingen over Edward vertelde. Natuurlijk was hij niet zoals andere, maar hij was zeker geen freak of een monster, want dat waren de benoemingen die rond de school gingen. ''Hij doet me echt niks, dat weet ik zeker Jake.'' Terwijl ze haar woorden uitsprak keek ze naar boven, richting Jacob. Damn, hij was echt enorm groot geworden. ''Vertrouw me. Als ik wist dat hij me iets zou doen zou ik hem echt wel vermijden, dat beloof ik. Maar ik weet gewqon dat dat niet gebeurt.'' Haar stem vaagde geleidelijk weg, haar ogen waren weer van Jake afgehaald en staarde doelloos voor haar uit. Kijkend naar het groenige water, dat met geweld tegen de rotsen weerkaatste.