Damn, I hate vampires

Al rennend veranderde Rachel in haar wolven gedaante, grommende geluiden waren hoorbaar, haar zwarte haren stonden recht overeind, haar scherpe tanden waren ontbloot. Met ruime passen versnelde ze totdat ze uiteindelijk op een top snelheid was. Bomen raasde aan haar voorbij terwijl ze een risco nam om de autoweg over te rennen maar ze wilde gewoon weg. Rust is wat ze wilde. Haar gedachtes even laten gaan. Haar poten klauwde in ondergrond onder haar, haar passen lieten een spoor achter terwijl ze inademde en haar borstkast enkele centimeters ruimer werd om weer in te zakken. Rachel wilde naar de Rivier toe gaan, het was misschien een gevaarlijk gebied maar wel ontspannend. Uiteindelijk kwam de rivier inzicht en bewoog ze zich soepel naar beneden toe terwijl ze bij het water meteen begon te drinken op haar gemak totdat ze ruw aan de kant geduwd werd en met haar lichaam tegen de rotsen terecht kwam. Snel stond ze op terwijl ze naar haar belagers keek. Één vampier.. Twee vampieren.. Drie vampieren ? Ze schudde zich snel uit terwijl er nog twee bij kwamen vanachter haar. Ruw schudde ze haar kop, haar houding was aanvallend terwijl ze naar de eerste sprong die haar aangevallen had en Rachel beet meteen zijn kop eraf terwijl een andere haar meteen tegen de grond werkte.

&& Only Paul.

Paul was van de ruzie weggelopen. Hij had er genoeg van. Al dat geruzie ook. Eers die Leah en Emily dan Hij, Seth en Sarina en nu hij, Jared en Rachel. Terwijl Paul alleen maar wou dat ze stopte met ruzie maken. Hij had liever gehad dat Sam bij hen was, zodat hij de 2 had kunnen laten stoppen.Ach het zou toch goed komen. Seth en Paul waren weer bijgedraait, en Paul kon Seth nu wat beter hebben. Alleen Sarina was nog steeds niet welkom bij Paul. Paul zette ruimere passen en nam de lucht op. Vampieren! Paul draaide zich een kwartslag om en begon met een hoge snelheid te rennen. De doodsgeur of te wel vampierengeur en de geur van Rachel waren met elkaar vermengt.Paul sperde zijn ogen wijd open toen hij besefte dat de vampieren in de meerderheid waren. Hij rook 6 verschillende geuren waaronder Rachel en 5 andere vampieren waren. Paul probeerde zijn tempo nog te verhogen tot hij op zijn hoogste was. Toen Paul op de plaats te recht kwam, sperde hij zijn ogen wijd open. En keek angstig naar een wolvenlichaam die daar helemaal bebloed op de grond lag. Hij draafde zacht naar het lichaam en drukte zijn neus tegen het lichaam. Hij hoorde geen gedachten. Was...Was ze dood. Meteen evalueerde de wolvin in de mooie dame die hij had leren kennen. Paul liep naar de bosjes evalueerde zich in zijn menselijke vorm deed zijn broek aan en liep weer naar Rachel. Hij hurkte naast haar. Hij legde zijn hand op haar borstkast, geen hartslag was te voelen en haar lichaam had ijskoud. Een traan vloeide in Pauls ogen."Rachel. Het spijt me zo. Dit wou ik niet. Het spijt me zo. Laat me niet achter." Zei hij. Het was jaren geleden dat er nog tranen uit zijn ogen hadden gevloeid, dat hij bang was. Hij voelde zich als een pup die zijn moeder was verloren, en hopeloos begon te janken om haar terug te vinden terwijl het wist dat ze niet terug kwam. Paul legde zijn vingers tegen de keel van Rachel, waar nog een lichte hartslag te voelen was. Ze zat in coma. De kans dat ze het overleefde was zeer klein. Paul nam het lichaam in zijn armen. "Hou vol. Blijf leven." Zei hij waarna hij naar huis wou toestappen. Paul wist dat ze iets gebroken had. En dat als ze nu niet snel warm kreeg ze dood zou gaan. Een wolf hoorde geen lage temperaturen te hebben. Dat was dodelijk. En paul had nog meer schrik dat ze was gebeten door een vampier, en als dat was gebeurt was ze nu aan het vechten voor haar leven. Normaal konden wolven tegen het gif, maar als je een paar keer gebeten word door zo'n 5 vampieren dan kon je sterven. Hij durfde er niet aan te denken

Sorry dat ik hier al ben.

Dit was onmogelijk.. Er was er nu ééntje tegen de vlakte aan maar de rest stond nog overeind. Dat was best wel een probleem als je het aan haar vroeg. Diep ademde ze in terwijl ze omsingeld werd door de verschillende vampiers. Er waren twee kleinere overgebleven maar ook twee hele grote, de ene was heel bespierd terwijl de ander een beetje heel erg klein was. Rachel snoof luid, een grommend geluid was hoorbaar vanuit haar borstkast terwijl ze zich op de kleinere vampiers wierp en er eentje wist te verwonden en er de ander wist te doden. Er waren er als nog eentje over, en terwijl ze de kleine aan het doden was, zijn kop van z’n romp aftrok terwijl ze inademde en ineens iets in haar flank voelde. Rachel vloog kort door de lucht terwijl iets in haar schouder leek te bijten. De tanden leken zich door haar vacht te boren terwijl ze instorten doordat ze tegen iets aanklapte en alles zwart werd. Rachel voelde hoe ze terug veranderde naar haar menselijke lichaam. Haar lichaam leek zijn warmte op een of andere manier te verliezen. De vampiers leken weg te zijn terwijl iets tegen haar lichaam drukte, een warme neus. Waarna deze weg was, Rachel wilde het terug roepen maar haar lichaam werkte op een of andere manier niet meer. Enkele tellen later drukte iets op haar borstkast, een warme hand. ‘Rachel. Het spijt me zo. Dit wou ik niet. Het spijt me zo. Laat me niet achter’ Waren de woorden die iemand tegen haar sprak. PAUL! Rachel wilde het liefst haar armen om hem heen slaan, zeggen dat het haar speet maar haar lichaam werkte nog steeds niet mee. Toen hij zijn vingers tegen zijn hals aandrukte duurde het enkele tellen voordat haar lichaam in zijn armen werd gebracht. ‘Hou vol. Blijf leven.’ Sprak hij terwijl hij begon te lopen, als ze het goed had. Diep probeerde ze in te ademen. Rachel kon zich niet het niet voor de geest halen of ze meerdere keren was gebeten. Het brandde in haar lijf, ze werd gek. Paul zijn warme lijf warmde haar op en voor haar gevoel kreeg ze het al snel iets warmer. Rachel voelde hoe haar lijf aan het vechten was tegen het gif wat zich in haar lijf bevond. Blijkbaar dachten de vampiers dat Rachel dood was geweest, gelukkigg dat Paul dat niet, zo te horen tenminste. Rachel voelde hoe ze ergens op gelegd werd. Haar rug raakte iets zachts, haar hoofd raakte het kussen terwijl Rachel zich probeerde te bewegen wat niet lukte. Niks lukte, alsof haar geest los stond van haar lichaam.

Geeeft niet =), haha
Hopelijk is ie goed zo

Uiteindelijk kwamen ze thuis aan. Paul liep de trappen op met Rachel nog steeds in zijn handen. Hij had geen moeite haar de trappen op te dragen. Zacht legde hij haar in bed. Meteen nam hij 3 dons dekens en legde deze op Rachel ook zette hij de verwarming in zijn kamer op het hoogste. Hij moest haar warm houden, en hij hoopte dat als ze het warmer kreeg dat ze snel zou bij komen. Maar haar lichaam was ook aan het trillen, het teken dat haar lichaam tegen het vergif was aan het vechten. Hij kon niets anders doen dan dit. Hij kon proberen het gif uit haar lichaam te zuigen, maar de kans op slagen was klein omdat hij geen vampier was, en daardoor ook het gif niet echt kon uitzuigen. En het gif was allang aan het werken. Paul kon het niet meer aanzien, hij zou het moeten proberen. Hij had een emmer naast zijn bed staan die leeg was. Dus daarin kon hij het terug uitspuwen. Hij begon aan de hoofdwonden te zuigen, maar al het spul dat uit Rachels lichaam kwam gaf hem een walgelijke smaak in zijn mond. Braakneigingen kreeg hij ervan. Hij spuwde het uit en begon opnieuw. Dit deed hij een paar keer, tot hij de smaak van bloed proefde dan stopte hij en het laatste wat in zijn mond nog zat spuuwde hij uit. Hopend dat hij het grootste deel van het gif in haar lichaam had verwijdert. Hij wist echt niet dat hij eraan goed had gedaan, en dat er eigenlijk wel veel gif uit haar lichaam was verwijdert. Het was ondertussen warmer geworden in de kamer, het beste wat hij nu kon doen was haar even gerust laten. Hij legde Rachel weer onder de dekens en gaf een kus op haar voorhoofd die wat warmer was geworden. Hij stapte naar de deur keek nog eens om en deed toen het licht uit. Hij had de deur op een kier gelaten voor als er iets gebeurde hij het kon horen. Hij zelf was naar beneden gegaan en had zich in de zetel genesteld om de 2 uur ging hij kijken naar Rachel. Toen haar lichaamstemperatuur sterk was gestegen zette hij de verwarming minder hard. Want ze mocht nu ook weer niet te warm krijgen. Ookal ging het beter, toch bleef Paul om de 2 uur naar haar toe. Hopend op een positieve reactie.

Rachel voelde hoe er iets over haar lichaam gelegd werd, hoe de warmte haar verwarmde. Rachel voelde hoe haar lichaam ergens tot rust kwam, zichzelf probeerde te genezen. Hoe haar lichaam vocht tegen haar verwondingen, hoe deze genezen werden. Misschien dat haar lichaam trilde, dat kon Rachel niet precies zeggen of denken. Rachel voelde hoe iets, of iemand waarschijnlijk Paul begon te zuigen aan een wond? Rachel wist het niet, ze hoorde hoe iemand iets uitspuugde. Rachel wist niet wat er gebeurde met haar lijf, het voelde alsof het minder hard moest werken. Alsof het adem halen makkelijker ging, alsof haar lichaam elk moment wakker kon worden.. Toen voelde ze hoe iemand haar een kus gaf, aan de reactie van haar lichaam te voelen moest het Paul zijn. Na een aantal uur voelde alles heel raar aan, eerder gezegd normaler dan de afgelopen paar uur. Langzaam probeerde Rachel haar ogen te openen, haar vingers te bewegen terwijl ze inademde en haar lippen met een klein beetje moeite uit elkaar kreeg. Na een aantal keer knipperde Rachel met haar ogen, probeerde zichzelf overeind te duwen terwijl haar lichaam niet zo mee werkte als ze hoopte. Haar handen bewogen soepel, alsof haar geest haar lichaam weer gevonden had. Toen er iemand in de deuropening stond keek ze met dicht geknepen ogen toe, fluisterend en angstig klonk haar stem. ’P.. Pa.. Paul ?’ Aarzelend klonk haar stem. Was het hem wel ? Het was haar schuld geweest van de ruzie.. Helaas.. Diep ademde Rachel in terwijl Paul op haar afgelopen kwam en Rachel iets opschoof zodat hij plaats kon nemen naast haar. Rachel sloeg haar armen om zijn nek heen, druwde haar hoofd tegen zijn borstkast waarna ze hem een kus gaf op zijn mond. ’Sorry Paul! Ik weet niet wat me bezielde, waarom we uberhoud ruzie hadden.’ Een traan rolde over haar wang heen terwijl ze haar hoofd weer tegen Paul zijn breed gespierde maar warme borstkast aanduwde. ’Wat is er precies gebeurd ?’ Nu ze wakker was, leek het allemaal anders. Alsof ze gewoon geslapen had, op een of andere vreemde manier.

=)

Nog steeds ging hij om de 2 uur naar de kamer om te zien hoe Rachel evalueerde. Hij draaide zijn rug om. Elke keer was hij opnieuw teleurgesteld dat ze niet wakker werd. En stilletjes aan begon hij de moed op te geven. Zou ze echt nog wakker worden? Was hij te laat? Miljoenen van die vragen spookte door zijn gedachten. En binnenin werd hij elke keer opnieuw verscheurt. Hij ging weer naar beneden en ging in zijn zetel liggen, hij dacht na over hoe ze hadden ruzie gemaakt. Hoe hij haar had afgesnauwt. Hoe ze elkaar inwendig hadden verscheurt. Op dit moment voelde hij zich eenzaam. Het was ondertussen al 1 uur 'S nachts en hij begon moe te worden. Maar vertikte het om in slaap te vallen, voor zijn eigen wakker te houden had hij de TV op staan. Uiteindelijk stond hij weer op en ging naar boven. Zijn sip gezicht maakte plaats voor een happy face toen hij de deur open had gedaan. Daar zat Rachel. Paul duwde de deur verder open en liep naar Rachel. En omhelsde haar. Niet te hard zodat ze haar niet meer pijn deed. Hij gaf haar een kus en duwde haar hoofd tegen zijn borstkas waarna hij zijn hoofd op de hare legde. ’Sorry Paul! Ik weet niet wat me bezielde, waarom we uberhoud ruzie hadden.’ "Ssst, het is voorbij. Het is voorbij. Er is niks meer aan de hand." Zei hij rustig. Dit wou hij nooit weer meemaken. Nooit weer. Als zelfs hij tranen had kunnen lossen, dan was het al veel. Want dat was jaren geleden dat hij nog een traan had gelost. "Ik weet het niet Rachel. Het enige dat ik weet was dat ik vampieren rook. Dat ik je zag liggen. En dat je bijna dood waart. Nooit heb ik zoveel schrik gehad. Schrik om je te verliezen. " Zei hij. Hij was zo opgelucht. En het gevoel om iemand speciaal te verliezen was weg. Eindelijk was hij verlost uit zijn leide, gelukkig leefde ze. Had ze het overleefd.

Paul omhelsde haar voorzichtig terwijl hij haar een kus gaf. Het voelde geweldig om weer wakker te zijn, om weer met hem te zijn. Om hem vast te kunnen houden, om hem weer te zoenen en tegen hem te kunnen praten vooral. Rachel drukte haar gezicht tegen zijn borstkast terwijl zijn hoofd op de hare gelegd werd. ‘Ssst, het is voorbij. Het is voorbij. Er is niks meer aan de hand.’ Rustig sprak hij terwijl Rachel hem kort aankeek.. Door zijn woorden wist ze even niks meer te zeggen. Rachel ging liggen en trok Paul met zich mee en legde haar hoofd op zijn borstkast terwijl ze hem hoorde praten. ‘Ik weet het niet Rachel. Het enige dat ik weet was dat ik vampieren rook. Dat ik je zag liggen. En dat je bijna dood was. Nooit heb ik zoveel schrik gehad. Schrik om je te verliezen.’ Rachel gaf hem liefdevol een kus terwijl haar lichaam gedraaid werd zodat ze op haar buik lag. ’Het spijt me wat er is gebeurd. Ik wilde volgends mij iets gaan drinken en toen.. Boem.. Volgends mij heb ik alles gehoord, maar als ik wilde antwoorden of me überhoud wilde bewegen.. Wilde mijn lichaam dat niet, ik wilde je zo graag laten weten dat ik oké was.. Ik ben blij dat ik nu weer ‘wakker’ ben. Dat ik je weer kan omhelzen. En je kan zeggen hoeveel het me spijt..’ Rachel sloeg haar armen om Paul zijn nek heen terwijl ze hem nog een kusje gaf. Haar hoofd werd weer op zijn borstkast gelegd terwijl haar armen waren nog steeds om Paul zijn hals heen gelegd terwijl ze inademde om daar uit te ademen. Paul rook eigenlijk best lekker, Paul had zijn eigen typische Paul lucht evenals Jake die had. Rachel keek Paul rustig aan terwijl ze rustig aan het denken was. ’Ik hou van je Paul, voor nu, voor altijd!’ Rachel greens lichtjes terwijl haar bruine ogen op de zijne gericht waren. Rachel keek Paul met een plagende blik aan terwijl ze zichzelf omrolde en boven op Paul lag met haar buik. Diep ademde ze in terwijl ze glimlachte en hem plagend nog een kus gaf waarna ze haar hoofd weer op zijn borstkast legde. Paul was lekker warm, gelukkig.

~ Niet vies denken hé! ~