A meeting

Delilah rende met 150 km/h langs de River Beds. De zon scheen op haar krijtwitte huid. Het was heerlijk weer vandaag. Delilah had net een mens leeggedronken. Nu voelde ze zich tenminste niet meer dorstig. Het deed de vampier altijd goed om te drinken. Vooral van een mens. Delilah was nog maar een paar maanden een vampier. Ze genoot er vollop van. Snelle reflecten, uitstekend gehoor en een zeer scherp zicht. Niks om te klagen dus..
Het enige waar Delilah mee zat, was het feit dat ze mensenbloed dronk. Ze vond het heerlijk, maar iedere keer als ze weer iemand vermoordde, kwam er een sterk schuldgevoel bij haar opdagen.
Ze had al geprobeerd om van mensenbloed over te stappen op dierenbloed, maar dat ging helaas niet al te best. Dierenbloed leste haar grote dorst totaal niet! En daar wilde Delilah juist zo graag vanaf!
Toen ze er weer aan dacht, begonnen de vlammen weer op te laaien in haar keel. Delilah probeerde de gedachte weg te stoppen, ergens diep in haar brein. Die was immers toch groot zat.

Delilah stopte met rennen. Ze hoorde iemand! Delilah dacht dat het een dier was. Het was een groot dier, wist Delilah. Toen hoorde de vampier nog een geluid. Dit keer van een mens. Deze voetstappen waren een stuk lawaaiger dan die van het dier. Dat kon je duidelijk horen. Als dit dier haar wilde aanvallen, dan was het kansloos tegen haar. Zij was immers een vampier! Delilah snoof glimlachend. Deze iemand zou flink op zijn donder krijgen als hij haar probeerde aan te vallen. ''Kom dan tevoorschijn.'' zei Delilah melodieus. ''Als je durft...'' vervolgde ze zacht.

Seth & Bella

Een fijn gebouwde wolf daverde door de bossen heen. Hij wist gewoon niet waarheen hij moest. Hij was verloren gelopen van zijn eigen grondgebied, typisch. Gebeurde wel vaker. Hij gromde zacht en sprong over grote gaten in de grond. Hij rende zo hard als hij kon en na een tijd kwam hij al helemaal ergens anders aan. Hij remde af en keek om zich heen. Zijn bruine ogen schoten door de omgeving om alles te zoeken of herkennen. Nee, echt herkennen deed hij niet. De wolf geeuwde luid en rende iets trager verder. Hij hoorde verderop een riviertje stromen. Water! Hij rende opnieuw rond en zocht naar de rivier. Zijn gehoor werkte dan ook super goed. Hij keek om zich heen en hoorde plots nog iets buiten de rivier. Hij bleef muisstil en snoof luid. Hij herkende deze soort geur: vampier. Hij gromde eens luid waarna hij zich meteen in een mens veranderde. Hij liep kalm richting de rivier en kwam uit bij een lijkbleek meisje. Hij zag de rode ogen en slikte even. Oke, sterk was hij niet. En echt vertrouwen in iemand krijgen had hij ook niet echt. Hij had gehoord dat vampieren stiekem een vijand van hun was. Ze waren onstervelijk, maar je kon ze breken en verbranden. Oké, dat kon hij niet. Hij zou een arm eraf kunnen bijten ofzo, meer niet. Hij was alleen. Zonder de roedel, maar elk moment als er iets fout ging moest hij alleen maar huilen en dan kwamen ze. Seth liep naar het meisje toe en keek met zijn bruine ogen in haar rode ogen. De ogen stonden enorm fel en ze leek niet echt aardig. Hij was jonger leek het. Dus ook iets kleiner dan haar. "Hallo, ik ben Seth en wie ben jij?" Zijn stem enorm vriendelijk en vrolijk. Hij was niet voor niets nog jong en kinderachtig. Hij mocht ook niet echt meegaan op grote trainingen of gevechten. Hij was nog veel te jong en blablabla..

Delilah draaide zich om en zag een jongen staan. Ze keek hem onderzoekend aan. De jongen was een jaar of vijftien, schatte Delilah. Hij had kort, zwart haar. "Hallo, ik ben Seth en wie ben jij?" zei de jongen vrolijk met een vriendelijke stem. Delilah wist niet nou niet of ze aardig of gemeen moest reageren. Het was immers een mens! Maar, het was overduidelijk dat Seth wist dat Delilah een vampier was. Ze waagde het er maar op. ''Ik ben Delilah.'' antwoordde ze melodieus. Delilah moest nog steeds wennen aan haar nieuwe stem. Die klonk zo melodieus en zacht. Haar oude stem was beter, toen ze nog een mens was.
Delilah richtte haar felrode ogen weer op Seth. ''Je weet wat ik ben, hè?'' antwoordde Delilah somber. Ze had er zelf nooit voor gekozen om vampier te worden. Het was haar gewoon overkomen! Delilah kon er mee leven, ze zag de voordelen en de nadelen er van in. Toch zou ze maar al te graag weer mens willen zijn. Ze miste haar vrienden en familie verschrikkelijk. Maar, ze kon moeilijk terug naar haar oude leven. Iedereen zou zich doodschrikken als ze haar zo zagen!
Delilah zuchtte eens diep. Ademen was prettig. Ze had het niet nodig. Maar, anders zou haar reukvermogen verdwijnen. En daar zat Delilah ook niet bepaald op te wachten.
Delilah keek Seth weer aan. Ze kende deze jongen niet eens, maar ze werd aangestoken door zijn vrolijkheid. Delilah zette dus een oogverblindende glimlach op. In de hoop dat Seth niet bang voor haar zou zijn.

De jongen keek nieuwsgierig naar de vampier. Oké, vaak zijn ze vijanden van elkaar. Niet dat het meisje echt wist dat hij een wolf was, tuurlijk niet. Je zou het aan zijn rare huidskleur misschien zien, maar dat konden mensen ook als ze onder de zon gelegen hebben. De jongen hoorde haar woorden en knikte zacht. Haar stem was enorm melodieus, typisch kenmerk voor vampieren. Sierlijk soms of melodieus dus. Hij gromde zacht, héél zacht. Hij wilde zich niet aan iedereen bekendmaken. Hij hoorde de vraag van het meisje en kalmeerde als toen hij ook nog eens de glimlach zag. "Ja, ik weet het.. Is niet moeilijk om te zien aan je hé." Zijn stem klonk al een stuk kalmer. Ze dacht misschien dat hij een mens was. Als hij wist hoe ze met mensen reageerde, die meestal nog ergere vijanden dan de wolven waren, kon hij enorm kalm worden. Maar nu nog niet helemaal. Ze wist nog niet wie hij werkelijk was. De jongen zweeg en zuchtte. Hij wist niet goed wat hij verder uit moest brengen. Hij was niet goed in gesprekken eerlijk gezegd. "Nou euhm.. Dan ben je geen vampier zoals de anderen.. Ik ken er meerdere en die zijn wel véél erger.." Zijn bruine ogen gleden over het lijkbleke meisje heen. Hij was donker en zij bleek, net alles tegenovergesteld. Hij grinnikte kort en speels terwijl hij met een brede glimlach recht naar het vampiermeisje keek.

Inspi sorry =3

Delilah hoorde Seth heel zachtjes grommen. Ze keek hem even, ongemerkt, verbaasd aan. "Ja, ik weet het.. Is niet moeilijk om te zien aan je hé." zei Seth op een kalme toon. ''Das waar.'' grapte Delilah. Niet dat ze erg grappig overkwam.... "Nou euhm.. Dan ben je geen vampier zoals de anderen.. Ik ken er meerdere en die zijn wel véél erger.." zei Seth, terwijl hij zijn ogen over Delilah liet gaan. Delilah keek even verbaasd naar Seth. Kende hij nog meer vampiers? Er was iets met Seth, wat Delilah niet wist. Hij was in ieder geval geen gewoon mens. Het vreemde dier dat Delilah gehoord had, was verdwenen zodra Seth kwam opdagen uit het niets. En hij was zeker niet dat andere mens geweest. Want, die hoorde Delilah nog steeds hier ergens rondlopen. ''Ik weet dat je geen gewoon mens bent, Seth.'' zei Delilah tegen Seth. Ze keek de jongen aan. Hij was te gespierd voor iemand van zijn leeftijd en ook te lang. Hij was bijna langer dan Delilah met haar 1.74 m. ''Ben jij soms dat rare dier dat ik net gehoord heb?'' vroeg Delilah. Ze keek de hem met haar felrode ogen aan.

[sorry, echt inspiratieloos. Volgende post word beter!]

Het luide gekletst van het water was al hoorbaar en Bella stapte snel voort. Haar ogen waren naar de grond gericht, haar mond was een grote trek en haar gezichtsuitdrukking straalde nou niet écht vrolijkheid uit. Desondanks was haar humeur niet slecht vandaag, mensen vertelde haar dan ook vaak dat ze altijd chagrijnig of verdrietig keek; maar zo was humeur na lange na niet vandaag. Bella voelde zich opgelaten, eindelijk weer even weg van thuis en ze was opzoek naar een plaatsje waar ze even rustig plaats kon nemen. Even nadenken over de situatie thuis, want het was écht een enorme puinhoop. Haar ouders waren gescheiden en ze was in een gehele, nieuwe en onbekende stad terechtgekomen waar ze op dit moment nog maar een aantal mensen kon.
Gepraat van mensen was hoorbaar en Bella ging stilstaan, luisterde even goed en zuchtte vervolgens een enkele keer. Snel stapte ze door, kwam op een afstandje tot stilstand en toen ze even goed keek, zag ze Seth staan met een ander meisje erbij. Glimlachend kwam ze dichterbij, greens kort naar Seth en keek even naar het meisje. Rode ogen? Jésus, wat was er met deze stad aan de hand? ''Hé,'' begroette ze hen beide. Op de een of andere manier voelde ze zich niet helemaal op haar gemak hier, iedereen was anders en zij liep hier als een doodnormaal mens rond. Bella was niet apart, helemaal niet. Desondanks mocht ze Seth wel, hij was een vrolijke jongen en bij hun eerste ontmoeting zorgde hij ervoor dat haar humeur weer wat beter werd. Bella bekeek hen beide eventjes, ging op een boomstam zitten langs het water en zette haar tas langs haar, terwijl haar blik even op Seth bleef hangen. ''Ik ben trouwens Bella,'' tijdens haar woorden gleed haar blik door naar het meisje, die nog geheel onbekend was voor Bella. Al snel stond ze weer op, bleef met haar hand aan een takje haken en een kleine snee ontstond. Het druppeltje bloed viel op de grond en met een schaamtelijke blik keek ze hen beide even aan. Damn, dat had zíj weer.

Delilah hoorde het mens dat steeds dichterbij kwam. De vampier richtte haar felrode ogen in de richting van de voetstappen van het mens. Delilah zag een meisje van ongeveer haar leeftijd verschijnen. Ze had donkerbruin, lang haar en chocoladebruine ogen. ''Hé.'' groette het meisje. Delilah gaf een korte knik. Ze probeerde geen adem te halen. Ze was bang dat ze haar zelfbeheersing dan verloor. Delilah draaide zich weer om naar Seth. Ze zag vanuit haar ooghoek dat het meisje op een boomstam ging zitten. De tas die ze bij zich had, zette ze naast haar op de grond. ''Ik ben trouwens Bella.'' stelde het meisje zich voor. ''Ik ben Delilah.'' zei Delilah met een melodieuze toon in haar stem. Bella stond op, maar bleef daarbij met haar hand achter een takje haken. Delilah zag hoe zich een kleine snee zich in Bella's hand vormde. Delilah slikte nerveus. Stel dat ze haar adem liet gaan? Ze zag hoe een druppeltje bloed op de grond viel. Dat was voor Delilah teveel. Ze liet haar adem per ongeluk gaan. Ze rook het heerlijke aroma van Bella's bloed. Delilah snoof de geur diep op. Ze werd er bloeddorstig van en kon zichzelf niet meer in de hand houden. Ze ging in een aanvallende positie staan. Haar ogen keken verwilderd naar Bella.

Seth keek strak naar het meisje en een kleine grijns sierde zijn lippen. Ze had hem door.. Hij bekeek het meisje nog eens goed en wachtte geduldig af. Ze vroeg een paar dingen, maar hij lette niet altijd goed op. Hij hoorde de woorden en daarna vroeg ze of hij het dier was van daarnet. "Nee, ik zag een ree rennen." Zijn stem klonk vol sarcasme en uitdaging. Stiekem wilde hij haar nog steeds uittesten. Niet elke vampier leek lief en was lief. Hij vertrouwde haar nog steeds niet. Hij snoof luid en plots rook hij een bekende geur. Zijn zintuigen waren heel goed, zelfs als hij in de mensenvorm was. Hij keek nog een keer uitdagend naar het meisje, maar zijn bruine ogen gleden naar Bella die in hun gezichtsveld kwam. Hij knikte haar vriendelijk toe en glimlachte eens. "Hey Bella." Hij stak zijn handen in zijn zakken en bleef rustig staan. Hij wist dat ze een normaal mens was en daarom wilde ze het vampiermeisje niet uit het oog verliezen. Hij merkte plots dat een druppeltje bloed op de grond vloog vanuit een snee in haar hand. Geschrokken draaide hij zich meteen naar het vampiermeisje dat meteen in aanvalspositie kwam staan. Seth schrok en rende op haar af. Hij greep haar vast en keek met angstige ogen naar Bella. "Ren.. Rennen! Kijk niet om! Ik kom zo, maar REN!" Hij schreeuwde luid naar Bella terwijl hij met al zijn macht het meisje probeerde vast te houden. Als het zo niet zou lukken moest hij wel veranderen in een wolf. Alleen wilde hij zijn ware ik niet laten zien aan deze personen. Hij hield die het liefst voor zich!

Angst gierde door haar lichaam zodra het meisje een aanvallende houding aannam. Wát? Met een blik vol onbegrip keek ze naar Seth, die naar het meisje met de vuurrode ogen toeliep en haar tegen hield. De woorden van Seth maakte haar onzeker, Bella schudde haar hoofd en zette een stap achteruit, viel achteruit over de boomstam en verzachtte haar val door haar handen op de grond te zetten. Snel krabbelde ze overeind, luisterde naar Seth en zette het op een lopen. Waarheen wist ze niet, bomen ruiste langs haar af en her en der had ze moeite om zichzelf overeind te komen; haar coördinatie was nou eenmaal niet helemaal goed. Bella hijgde, kwam tot stilstand ergens midden tussen de bomen en boog wat voorover, terwijl ze ondertussen naar adem hapte en zichzelf op de grond liet vallen. Haar handen waren verstopt in haar haren, haar hart bonkte als een bezetenen en afwachtend keek ze naar de lichtstralen die vanuit de open plek kwamen. Nog steeds was het geluid van het water te horen en de stem van Seth. Bella kwam weer overeind, zuchtte eens diep en probeerde zichzelf te kalmeren. Langzaam deed ze een paar stappen in de richting van Seth en het meisje, maar bleef op een veilige afstand zodat ze haar níet op konden merken. Ze was bang, bang dat het meisje haar wat aan zou gaan doen..
Haar adem was nog steeds hoger dan normaal, daarnet kwam ze moeilijk aan adem maar gelukkig ging het nu al wat beter. Normaal hoefde ze ook niet zo snel te rennen, maar Seth's stem klonk enorm serieus en daar luisterde ze daarnet dan ook al te graag naar. De ogen van het meisje.. nog steeds gaf het haar kriebels. Een diepe zucht glipte nogmaals tussen haar lippen door, haar ogen kneep ze even kort samen en een pijnscheut schoot door haar lichaam. Bella ging tegen de boom zitten, strekte een been en de ander was gebogen zodat ze met haar hoofd op haar knie kon leunen. En nu?

Alles ging toen heel snel. Seth greep Delilah vast. Niet dat ze daardoor niet weg zou kunnen komen. Delilah keek met verwilderde ogen toe, terwijl Seth naar Bella schreeuwde dat ze moest maken dat ze wegkwam. Delilah besefte toen pas wat ze gedaan had. De vampier probeerde zichzelf weer een beetje in de hand te houden. Ze zag nog net hoe Bella wegrende. Ze probeerde er niet achteraan te gaan. Ze keek Seth aan. ''Sorry.'' was het enige dat Delilah op dat moment kon uitbrengen. Delilah wist dat Bella teruggekomen was en zich nu buiten het gezichtveld van haar en Seth bevond. Delilah schudde zich los uit Seth's armen. ''Bella?'' riep Delilah. Ze wilde het graag goedmaken met het mensenmeisje. Ze wilde haar echt niet verwonden! Delilah liep naar Bella toe, maar bleef wel op een afstand. ''Sorry, maar weet je..'' begon ze. ''Voor een nieuweling zoals ik is het ook niet echt gemakkelijk om mensenbloed te weerstaan.'' eindigde ze haar zin. ''Het spijt me ontzettend als ik je bang heb gemaakt.'' verontschuldigde Delilah zich. Ze keek naar Bella, wachtend op een antwoord.

[kort, maar ik moet zo naar school]

De jongen had bijna de kans om te veranderen in de wolf, maar hij hoorde sorry. Hij snoof en liet haar los. Hij stapte achteruit en keek haar strak aan. "Alsof ik je kan geloven.. Als je haar met één vinger aanraakt.. Dan verbrand ik je of breek ik je in twee." Zijn stem klonk kil, maar gemeend. Hij snoof en draaide zich om waarna hij de richting van Bella's voetsporen volgde. Hij rook haar heel goed en hoorde verderop Delilah. Tuurlijk, ze was veel sneller dan hem. Hij luisterde naar de woorden en hoorde wat ze tegen haar zei. Hij rolde met zijn ogen. Super, vertelde ze even wie ze echt was. Hij wilde niet dat Bella bang van deze wereld zou worden nu ze erachter was dat ze een vampier was. Of ze had het nog niet door. Hij rende erheen en keek zwijgend naar Bella. Wat zou er nu gebeuren? Hij had haar nog steeds niet gewaarschuwd voor dit en als Seth er niet was, hoe was het dan afgelopen? Hij keek naar de grond, vol schaamte dat hij haar nog niets over dit verteld had. Nu had hij ook gelogen over wie hij was, maar hij kon tegen beiden nog steeds goed liegen. Ookal was dat niet echt mooi van hem.

Zodra ze de stem van het meisje hoorde keek Bella op, hees zichzelf omhoog en duwde haar handen in de zakken van haar jas. Met onbegrip keek ze richting Seth, langzaam kwam ze wat dichterbij en zag hoe Seth haar zwijgend aankeek. ''Wat is dit Seth?'' nog steeds geschrokken van het voorval schudde ze een enkele keer met haar hoofd, deed een stap naar achter toen ze de vuurrode ogen van het meisje zag en begon langzaam in de gaten te krijgen wat hier aan de hand was. Ze was een vampier. Hoofdschuddend deed ze weer wat stappen naar voren, keek het vampiermeisje aan en slikte. ''Het is goed, maar beloof me dat je me niks aan zult doen.'' want dat was wat Bella wilde, zekerheid dat ze voor nu iniedergeval veilig was. Een opgeluchte zucht verliet haar keel en Bella tilde haar tas wat meer op haar schouder, keek even kort naar Seth en glimlachte. ''Bedankt hè.'' klonken haar woorden, gericht aan de jongen die daarnet zo goed als haar leven gered had. Nee, dat hád hij gedaan. Als ze was gebeten door haar.. Bella had geen idee wat er dan zou gebeuren. Het enigste wat ze had gehoord was dat ze je leeg zouden zuigen, vermoorden óf je in een vampier veranderen. Een rilling liep over haar ruggengraat en opnieuw was Bella weer een beetje verzonken in haar eigen wereld.
Desondanks wist ze zichzelf er weer uit te helpen, maar als Seth er nu niet geweest was wist Bella niet hoe het afgelopen was. Snel duwde ze de gedachten van haar af, keek even richting de lucht en zuchtte. Precies hoe de mensen Forks beschreven, nat, altijd grijze wolken en maar af en toe een beetje zonneschijn. Toch vond ze het niet zo erg hier; het was wennen, maar ze had het naar haar zin op school. Niet dat ze ervan hield elke avond een hamburger met vruchtensap te hebben, maar toch beviel deze rustige stad haar wel. Ze begon te wennen, laten we het daar maar op houden.

Bella keek met onbegrip naar Seth. Delilah besefte dat ze net een grote fout was begaan, door Bella te vertellen wat ze echt was. ''Wat is dit Seth?'' vroeg Bella op een geschrokken toon. Delilah richtte haar felrode ogen op de grond. Ze keek naar de dode bladeren die ooit van een boom waren gewaaid, nu lagen ze daar troosteloos. ''Het is goed, maar beloof me dat je me niks aan zult doen.'' zei Bella tegen Delilah. De vampier keek op en knikte snel. Natuurlijk zou ze Bella nooit wat aan willen doen, niet expres in iedergeval. ''Sorry, voor wat er is gebeurt.'' zei Delilah op een zachte toon. ''Het zal niet meer gebeuren, nooit meer.'' beloofde ze plechtig. Een opgeluchte zucht ontsnapte uit Bella's keel. ''Bedankt hè.'' zei Bella tegen Seth. Delilah keek toe, terwijl Bella haar rugzak wat meer op haar schouder tilde. ''Ik denk dat ik maar weer eens vertrek.'' antwoordde Delilah geluidloos. De vampier stapte achteruit en rende pijlsnel langs de rivier in westelijke richting. Ze was blij dat dit allemaal achter de rug was.

-topic uit-