I can't protect them...

Ze staarde over het water. Het water ruiste zachtjes zoals dat normaal was voor de zee. De zon glinsterde in het water en meeuwen krasten en doken naar beneden voor de vis. Het was een normale zomerdag, eentje zoals zo vele. De zon die soms opdook en dan weer achter de wolken verdween. Toch was het voor Evie geen normale dag. Het was de eerste dag hier, die dag waren ze verhuist. Ondanks de vele protesten van haar kant, hadden haar ouders zich er niks van aangetrokken. De enige opmerking die ze gekregen had was dat ze is op moest houden met dat stomme bijgeloof. Alleen ze wist zeker dat het geen bijgeloof was, dat het waar was. Ze was niet zomaar gaan denken dat er vampiers bestonden, geen vampiers zoals in fictie beschreven was, maar echte vampiers. Ze was elf toen ze ’s nachts wakker geworden was. Ze wist niet eens meer waarom. Ze had haar gordijnen opgetrokken en naar buiten gekeken. Daar had ze hem gezien een man met felrode ogen. Hij had haar even aangekeken, naar haar gegrijnsd en toen was hij in het niets verdwenen. Die nacht was haar leven veranderd, was het zoeken naar informatie over vampiers een obsessie geworden. Ze kon er niet mee ophouden, het was een soort drang geworden. Geen dag ging er voorbij of ze pakte weer een boek uit de kast. Haar ouders waren zich echt zorgen gaan maken en besloten naar de plek te verhuizen waar ze het steeds over had en het was niet de eerste keer dat ze zichzelf vervloekte dat ze er ooit over begonnen was. Ze wou haar ouders beschermen, maar in plaats daarvan had ze ze naar een plek gedreven waar het volgens alle verhalen de perfecte plek was voor vampiers. Nee, dat had ze weer mooi voor elkaar gekregen. Ze zuchtte zachtjes terwijl een windvlaag haar donkerblonde haar oplichtte. De wolk verscheen weer voor de zon en dit keer betrok de lucht helemaal, het begon zachtjes te miezeren. Ze trok haar jas dichter om haar heen en schudde langzaam haar hoofd. Waarom wouden haar ouders nou perse hier heen verhuizen om te bewijzen dat vampiers niet bestonden en dat ze er echt een keer over op moest houden? Ze wist dat ze het zelf had aangericht het was haar eigen domme schuld. Ze liet zich door haar benen zakken en bonsde zachtjes met haar knieën op de grond. Haar handen in haar jaszakken en haar donkerbruine ogen met een blik die nog steeds op oneindig stond. Ze had eerder uit huis moeten gaan, ze had dit in haar eentje moeten oplossen. Alleen ze kon haar ouders niet loslaten, omdat ze het idee had dat ze ze moest beschermen. Alleen ze wist ergens ook wel dat ze hen alleen maar in het gevaar betrok met haar obsessie. Ze wist niet wat er zou gebeuren als ze een vampier tegen kwam die door kreeg dat ze het wist. Waarschijnlijk zou dat haar dood betekenen en ook dat wist ze maar al te goed, maar toch ging ze er mee door. Ze kon er simpelweg niet mee stoppen. Ze begon zachtjes in zichzelf te neuriën een liedje die haar moeder altijd voor haar gezongen had. Zo verdreef ze haar woede en angst. Ze verdreef alles terwijl ze haar ogen sloot en luisterde naar het geruis van het water en het gekrijs van de meeuwen. Ze wiste haar gedachten uit en concentreerde zich alleen maar op het heden, op de natuur die haar klanken liet horen. Zo had ze niet door dat iemand haar bekeek en naderde. Als ze het wel door had gehad, had ze daar niet meer zo rustig gezeten.

[Iedereen welkom]

Rachel haar korte broek bewoog soepel mee terwijl haar shirt strak om haar lichaam heen zat. Rachel was voor de zoveelste keer vandaag aan het hardlopen om haar conditie op pijl te houden. Om het voedsel wat ze had gegeten van haar lijf af te werken. Rachel moest niet te dik worden, een dikke weerwolf.. Dat zou een lachtertje zijn. Geen goede conditie betekende ook dat ze minder wacht kon lopen en dat wilde ze niet. Rachel wilde meer wacht gaan lopen, desnoods elke nacht en overdag erbij. Één dag wel en de ander niet, of twee dagen achter elkaar als dat mogelijk was. Rachel wilde kijken wat haar lichaam aankon namelijk. Tot in hoeverre zichzelf kon pushen. Rachel glimlachte een keer terwijl haar zwarte haren in een staart gebonden waren en haar tempo redelijk hoog lag. Haar schoenen bleven afentoe vast zitten in het natte strandzand waardoor ze meer kracht moest gebruiken maar het eigenlijk niet heel veel moeite kostte voor haar. Rachel ademde diep in terwijl ze op hetzelfde tempo bleef rennen. Toen de wolken voor de zon schoven en het begon te miezeren deed het Rachel niet heel veel eigenlijk. Toen er een meisje een beetje alleen bij liep besloot Rachel pauze te houden en een praatje te gaan maken met het menselijke meisje dat een liedje neuriënde in zichzelf. Rachel vertraagde haar tempo tot een sloom wandelend tempo terwijl ze op het meisje afliep. ’Hee. Lekker weertje hé.’ Plagend klonk Rachel der stem, typisch Forks. Heerlijk die regen altijd. ’Tja, het is normaal in Forks. Trouwens, aangenaamd. Mijn naam is Rachel.’ Rachel glimlachte en schudde het meisje de hand. Het was altijd leuk om nieuwe mensen te ontmoeten, meer vrienden te maken. Afentoe gezellig een praatje te kunnen maken. Het was haar vrije tijd op dit moment want Rachel hoefde nu geen wacht te lopen, aan de ene kant gelukkig anders had ze dit nieuwe meisje nooit ontmoet, had ze niet even kunnen trainen voor zichzelf en geheel tot rust kunnen komen. Rachel zou straks een paar uurtjes slapen om fris en fruitig op bloedzuiger jacht te kunnen gaan. Heerlijk, enkele onbekende gekke vampiers doden. Rachel was benieuwd wie haar zou komen vergezellen tijdens het wachtlopen vannacht, of ze liep in haar eentje. Het was meestal wel gezellig om met iemand samen te wachtlopen aangezien je dan iets te doen had in de uren waarin je rende. Behalve een stinkende geur opzoeken, het doel ervan vinden, het doel doden en weer opzoek gaan naar de volgende die de grens overstak en het gebied betrad zonder enige angst. Snel keek ze het meisje weer aan die kort leek op te schrikken.

~ Haaaaai ~

Ze verstijfde waar ze zat, al haar spieren spande zich en geschrokken deed ze haar ogen open. Er had opeens een stem achter haar geklonken, een onbekende stem die het over het weer had. Waarom had ze ook niet beter opgelet? Ze kon zichzelf wel een mep verkopen en dat zou ze ook zeker doen, als ze weer thuis was. Ze kon het nog niet echt haar thuis noemen hier, het was meer een huis waar ze verplicht in moest wonen. Ze wou hier helemaal niet zijn, maar ja het lot had anders beslist, haar ouders hadden anders beslist. Ze draaide met een ruk haar hoofd om en sprong overeind ze keek het meisje kwaad aan. Haar donkerbruine ogen fonkelden en boorde zich in die van haar. Ze ontspande zich weer iets toen ze geconcludeerd had dat ze in ieder geval geen vampier was. Ze staarde haar nog steeds argwanend aan terwijl het meisje zich voorstelde als Rachel. Het meisje leek haar even oud als haar, maar had aanzienlijk meer spieren. Alsof ze alsmaar trainde en rende. Er ontgingen niet veel dingen aan Evie, ze had van nature een instinct die haar hielp anderen te peilen. Toen Rachel haar hand uitstak zuchtte ze even zacht. Ook zij stak haar hand uit en schudde zachtjes die van Rachel. Haar donkerbruine ogen verzachten terwijl ze haar mond open trok om iets te zeggen. “Het spijt me. Ik schrok van je,” zei ze toen. Ze had een heldere stem, maar je kon duidelijk de kwetsbaarheid er door horen. Er viel een korte stilte terwijl Evie haar ogen nog eens in die van het meisje liet glijden en haar hand los liet. “Mijn naam is Evie,” zei ze toen. Ze zag niet in waarom ze haar naam niet zou zeggen. Rachel zag er niet uit als een vampier, ze leek een normaal mens. Net zoals haar, dus had ze besloten dat ze niets van haar te duchten had. “Het is inderdaad regenachtig, maar ik weet dat het normaal is voor deze streek,” er ontstond een klein glimlachje om haar lippen. Ondanks dat ze hier pas net was, kende ze forks helemaal. Ze kende alle winkels uit haar hoofd, alle straten en alle huizen. Haar geheugen zat dicht tegen een grafisch geheugen aan en daarom onthield ze ook zo veel en ontging haar niks. Ze prentte elk gezicht in haar hoofd, elke plek. Zo kwam het ook dat ze een plaats uit haar hoofd wist te leren, zonder dat ze er ooit geweest was. Het enige wat ze nodig had was een plattegrond van de streek en wat tijd. “Ik ben hier pas net komen wonen,” vertrouwde ze het andere meisje toen toe. “Ik hou van de zee,” vervolgde ze toen uit het niets. Het had helemaal geen aanleiding gehad om daar over te beginnen. Ze wende haar blik weer van het meisje af naar de zee. Terwijl het steeds harder begon te regenen. Het was nou geen gewoon miezer meer, maar regen die zich op het land stortte. Haar haar was binnen de kortste keren doorweekt en ze rilde even.

Toen het meisje met een ruk haar hoofd omdraaide keek Rachel haar verbaasd aan. Overeind sprong ze terwijl Rachel kwaad aankeek. Rachel bracht haar handen onschuldig omhoog terwijl haar ogen fonkelend in de hare geboord werden. Enkele secondes werd ze argwanend aangekeken terwijl Rachel haar met een ontspannen blik aankeek. ‘Het spijt me. Ik schrok van je,’ Sprak ze terwijl haar houding veranderde. Rachel merkte dat het sneller begon te miezeren tot dat het uiteindelijk zacht regende en uiteindelijk harder ging regenen. ’Geeft niks, kan gebeuren.’ Rachel wist al meteen dat ze voorzichtig moest doen met dit meisje, ze was slimmer dan ze eruit zag. Dat maakte het gevaarlijk, gevaarlijk om met zulke mensen om te gaan die achter haar geheim konden komen.. Rachel ademde rustig in terwijl de regen haar niks deed. ‘Mijn naam is Evie,’ Rachel knikte rustig. ’Aangenaamd kennis te maken.’ Sprak Rachel op een kalme toon terwijl ze luisterde naar het meisje. ‘Het is inderdaad regenachtig, maar ik weet dat het normaal is voor deze streek,’ Rachel knikte instemmend. ’Klopt. Forks staat bekend om de regen en de weinige zonneschijn.. Niet dat het hier bepaald warm is..’ Rachel ademde diep in terwijl ze kort glimlachte. ‘Ik ben hier pas net komen wonen,’ Rachel dacht kort na. Niet de slimste plaats om te komen wonen als je een normaal mens was. ’Leuk. Veel plezier in Forks, het is een leuke plaats alleen jammer van het weer en dat het zo koud is.’ Rachel haar stem was apart geweest bij het woord leuk. Het was echt de domste plaats om hier heen te verhuizen maar Rachel wilde dat niet op die manier zeggen, ze was waarschijnlijk niets wetend en harstikke nieuw hier. ‘Ik hou van de zee,’ Sprak ze vanuit het niets terwijl de regen steeds harder neer daalde op de wereld. ’Ik ook, het is een leuke plek om hard te lopen. Je moet meer kracht gebruiken om vooruit te komen.’ Rachel klopte haar kleren een keer af terwijl ze een keer keek, het begon harder te regenen en Evie zou het wel koud krijgen straks. ’Zullen we een afdak zoeken, ongeveer drie minuten hier vandaan is een afdakje namelijk.’ Rachel begon alvast met lopen terwijl ze aan de trillingen voelde dat Evie haar volgde. ’Je zult vast snel wennen aan Forks, ik wens je wel succes op de school, het is nogal een gaos in mijn ogen..’ Rachel glimlachte terwijl ze dacht aan de paar lessen die ze daar had gehad.

Ze glimlachte ze was blij dat het meisje niet boos op haar werd. Waarschijnlijk had zij het wel gedaan in haar plaatst. Als iemand haar opeens zo kwaad aan had gekeken, had ze dat ook niet leuk gevonden. Alleen het meisje reageerde totaal anders dan dat ze verwacht had. Maar ja wanneer gebeurde iets wat ze had verwacht, dat kwam niet vaak voor. Eerder gewoon nooit, dus was ze er eigenlijk ook niet verbaast over dat dat deze keer ook niet het geval was. “Nee, het is inderdaad niet warm.” Zei ze toen. Ze keek naar Rachel die er helemaal geen last van leek te hebben dat het niet warm was. Zijzelf kwam uit een warmere streek, maar misschien kwam het daar wel door. Omdat ze deze temperatuur in de zomer niet gewend was, misschien kwam dat nog wel. “Jij lijkt er anders geen last van te hebben,” vervolgde ze glimlachend. Ze hoorde de ondertoon in Rachel haar stem terwijl ze haar zei dat het leuk was dat ze hier kwam komen. Ze keek haar weer even argwanend aan, zocht naar iets wat er op wees dat Rachel iets voor haar achterhield en ergens had ze dat idee ook, maar ze hield niets achter waar ze naar zocht. Niet iets wat ze van de buitenkant van iemand zou kunnen opmerken, ze was echt geen vampier daar was ze van overtuigd. “Bedankt, alleen weet ik niet of ik het wel zo leuk vind.” Er liep weer een rilling over haar rug, maar iemand anders zou niet kunnen zien dat die rilling niet van de kou kwam. “Mijn ouders wouden het perse,” Ze keek even naar haar schoenen en daarna weer over de zee. Ze liet zowaar een zacht lachje horen toen Rachel begon over het rennen door het zand. “Ik heb denk ik een beetje een andere reden,” Ze schudde langzaam haar hoofd terwijl ze over de zee staarde. “waarom moet je zo in conditie zijn?” vervolgde ze. “Dat heb ik nooit echt begrepen van mensen die hardlopen,” Ze haalde haar schouders even op. Ze knikte langzaam toen Rachel begon over een afdakje, dat was inderdaad een goed idee. “Een goed plan,” zei ze dan ook. Ze stopte haar handen in haar jaszakken en liep achter Rachel aan die in de richting van het afdakje liep. Rachel kende de omgeving duidelijk veel beter als haar, tenminste als het op de details aankwam. Ze wist hoe groot het strand was, hoe lang de zee was maar niet welke details er op het strand te vinden waren. “Ik hoop dat ik hier ooit kan wennen,” zei ze eerlijk toen Rachel het er onder het lopen over had. Ze versnelde haar pas iets zodat ze naast haar kwam lopen. “Pff… heb het niet over school,” vervolgde ze. “Dat wordt nog leuk,” ze zuchtte. “Zit jij niet meer op school dan?” Ze keek opzij naar Rachel terwijl ze haar handen nog wat verder in haar jaszakken duwde.

Rachel liep op een rustig tempo zodat Evie haar bij zou kunnen houden. Het minste wat ze kon doen. ‘Nee, het is inderdaad niet warm.’ Rachel was haar eigen wandelende kachel. Het was een wolvending, een fijn wolvending. Om het nooit koud te hebben was namelijk overheerlijk namelijk. Rachel glimlachte zachtjes terwijl ze eraan dacht, mensen hadden het altijd te warm of te koud. Ook was het zo dat vampieren het nooit koud hadden of warm, tenzij er een weerwolf in de buurt was. Dat was dan ook het enigste.. Vampieren waren zo hard als steen terwijl.. Weerwolven precies het tegen over gestelde waren. ‘Jij lijkt er anders geen last van te hebben.’ Rachel haalde onverschillig haar schouders op terwijl ze glimlachte. ’Als je hard genoeg rent, heb je het zo weer warm. Je went ook wel redelijk snel aan het weer van Forks hoor, het is ff wennen maar daarna is het best fijn. Toen Evie haar argwanend aankeek wist Rachel zeker dat ze iets door had, maar zo te merken niks begreep van shape-shifters. Gelukkig. ‘Bedankt, alleen weet ik niet of ik het wel zo leuk vind, mijn ouders wouden het perse.’ Rachel keek licht verrast op. [i]’Waarom wilde ze dat dan, als jij het overduidelijk niet wilde?’ Rachel keek haar niet begrijpend aan, ze wist de link nog niet te leggen. ‘Ik heb denk ik een beetje een andere reden,’ Rachel glimlachte terwijl ze bij het afdak al in zicht was verschenen. ‘Waarom moet je zo in conditie zijn?’ Even moest ze extra adem halen, dit ging geen goede kant op als je het aan haar vroeg. ‘Dat heb ik nooit echt begrepen van mensen die hardlopen.’ Rachel ademde rustig uit terwijl ze glimlachte. ’Het is fijn om je hoofd even leeg te maken, zo afentoe. Het is erg ontspannend. Je blijft er bovendien ook warm door en je word er niet bepaald dik van.’ Een duidelijkere uitleg kon ze er niet van geven gewoon. ‘goed plan.’ Uiteindelijk kwamen ze aan onder het afdak terwijl ze diep inademde en rustig naar de zee keek. Rachel kende elk deel van Forks, elk pad, elke steen bijna. ‘Ik hoop dat ik hier ooit kan wennen.’ Rachel glimlachte. ’Vast wel, als je vrienden of vriendinnen hebt gemaakt, kom je al een heel stuk verder.’ Rachel greens. ‘Pff.. Heb het niet over school. Dat word nog leuk.’ Rachel glimlachte flauwtjes. ’Het word vast wel leuk, het is alleen ff wennen.’ Rachel luisterde naar haar verdere woorden. ‘Zit jij niet meer op school dan?’ Rachel keek haar rustig aan terwijl ze nadacht over de woorden die ze ging zeggen. ’Niet op de normale school waar jij heen gaat denk ik. Ik zit in het reservaat op school, soms ben ik wel naar de andere school geweest, maar daar hebben we de boel helemaal gek gemaakt. Bovendien word daar iedereen toegelaten. Van bleekscheten tot weet ik het.’ Rachel dacht rustig na terwijl ze weer naar de zee keek. Toen haar mobiel begon te trillen keek ze op, een sms. Snel pakte ze haar mobiel. Het was Paul. ‘Waar ben je, ik hoor je niet meer en maakte me zorgen. Love U x.’ Rachel glimlachte terwijl ze begon te type. ‘Ik ben op het strand, was aan het hardlopen. Ben der zo weer, ben met een meisje aan het praten, maak je geen zorgen. Love U 2! X.’ Rachel verstuurde het terwijl ze even later weer een smsje kreeg. ‘Oké is goed. Ik hoor/zie je zo. X.’ Rachel glimlachte terwijl ze haar mobiel in haar zak stopte. ’Was m’n vriend, die maakte zich zorgen om me omdat ik niks van me heb laten horen..’ Rachel was wel blij met Paul, hij beschermde haar altijd. Wanneer het nodig was en hoe dan ook. ’Heb je al veel vrienden gemaakt in Forks ?’ Rachel keek Evie rustig aan.

~ Flut.. ~

Ze zag wel de onverschillige houding van Rachel toen ze begonnen was over dat zij er geen last van leek te hebben, dat het koud was. Toen ze haar uitleg begon moest Evie even glimlachen. Ja, daar zat zeker logica in. Al zou zij niet voor haar plezier of om warm te worden rondjes gaan rennen, dat was helemaal niks voor haar. “Nou ik vind het knap van je,” grinnikte ze toen zachtjes. “Ik zou het nooit volhouden. Ik heb daar de discipline niet voor denk ik.” Ze veegde even haar haar uit haar gezicht wat voor haar ogen gevallen was. ’Waarom wilde ze dat dan, als jij het overduidelijk niet wilde?’ Ze keek even naar haar schoenen terwijl ze slikte. Toen keek ze weer op naar Rachel, ze haalde langzaam haar schouders op. “Ze wouden iets bewijzen en dit was duidelijk de enige manier,” zei ze toen langzaam. Ze wou zich niet verspreken. “Het is in ieder geval niet meer terug te draaien,” zei ze er zacht achteraan. Dat was een ding wat zeker was, ze zouden niet meer terug kunnen. Ze woonden hier nou en dat zou voorlopig ook wel zo blijven, want haar ouders wouden perse hier blijven wonen totdat ze weer het idee hadden dat Evie normaal begon te doen. Ze had al geprobeerd om normaal te doen, maar haar ouders kenden haar te goed, ze hadden het altijd door. Daarom wist ze, dat ze echt pas weer weg zouden gaan als het duidelijk was dat ze niet meer zo veel piekerde en misschien zelfs dan bleven ze nog wel. Rachel begon weer over het hardlopen toen Evie er naar vroeg, maar dit keer ging ze er niet op in. Ze zou het waarschijnlijk toch nooit begrijpen, dus liet ze het maar zo. Ze ging naast Rachel onder het afdakje staan en kneep haar haar uit. Toen haalde ze haar hand door haar haar om het een beetje te fatsoeneren. “Hmm.. ja dat zal vast.” Maar het klonk niet erg overtuigend als antwoord op de opmerkingen van de vrienden en vriendinnen. Ze was er simpelweg niet goed in om vrienden te maken. Het was eigenlijk meer een uitweg om onder het onderwerp uit te komen. Ze keek Rachel weer aan toen ze begon over een andere school. “Ik wist niet dat hier een andere school was,” zei ze toen. “Maar ik ga naar de openbare school in ieder geval, dus dan zal ik wel niet bij jou op school zitten.” Ze haalde even haar schouders op. Ach ja, niemand zou toch veel aan haar hebben op school. Ze keek nieuwsgierig naar Rachel haar telefoon toen ze hem uit haar zak pakte en begon te smsen. Ze vroeg er niet naar, maar het was duidelijk op haar gezicht af te lezen dat ze zich afvroeg wat er belangrijk was. Ze knikte even toen Rachel zei dat het haar vriend was. “Nee, dat snap ik.” Eigenlijk snapte ze het helemaal niet, maar dat hoefde Rachel niet te weten. Ze had nog nooit een vriendje gehad, dus ze wist ook niet hoe dat kon zijn. ’Heb je al veel vrienden gemaakt in Forks ?’ Ze schudde haar hoofd en keek naar de zee, die nou een eind van hun af lag. “Nee, ik ken hier nog niemand alleen jij.” Ze keek naar Rachel. “Ik ben ook niet zo goed in vrienden maken,” ze glimlachte rustig. “Woon jij hier allang Rachel?” Vroeg ze toen.

[Dat vind ik helemaal niet!]

‘Nou ik vind het maar knap van je.’ Grinnikte het meisje zachtjes, Rachel glimlachte terwijl ze kort nadacht. ‘Ik zou het nooit volhouden. Ik heb daar de discipline niet voor denk ik.’ Rachel grinnikte zachtjes om haar woorden. ’Je moet ook rustig aan beginnen, niet meteen één kilometer of drie rennen. Maar begin gewoon met een halve kilometer, als je het ooit zou proberen. Anders gaan we een keer samen hardlopen, als het tenminste droog is.’ Extra training kon namelijk nooit kwaad, Rachel moest wel meer jagen en eten tussen door, zodat ze meer in haar maag zou hebben en het in evenwicht was voor haar lichaam. ‘Ze wouden iets bewijzen en dit was duidelijk de enige manier.’ Rachel hield haar gezicht in een plooi. Wat hadden ze willen bewijzen.. ‘Het is in ieder geval niet meer terug te draaien,’ Sprak ze zacht er achteraan. Rachel hoorde het gewoon normaal, ookal had ze het mompelend uitgesproken. ’Wat wilde ze je dan bewijzen?’ Rachel dacht rustig na over enkele dingen. Misschien over het feit dat Forks bekend stond over het grootte dodental dat zich hier bevond. Jaarlijks waren er tientallen doden. Mensen die waren gedood tenminste, of veranderd en nooit meer in beeld waren gekomen. ‘Hmm ja dat zal vast.’ Rachel keek haar met een blik aan van, komt wel goed. ‘Ik wist niet dat hier een andere school was, maar ik ga naar de openbare school in ieder geval, dus dan zal ik wel niet bij jou op school zitten.’ Rachel schudde haar hoofd. ’Niet iedereen word overal toegelaten, en het is dichterbij m’n huis...’ Rachel dacht kort na, over de pack kon ze niks zeggen. Dat kwam door het alfa bevel, wat minder krachtig was op haar dan op de rest van de pack. Ook Jake had daar geluk aan. ’Maar op de openbare school word iedereen toegelaten, dus nee bedankt.’ Rachel haatte vooral de bloedzuigers, de Cullens zaten daar ook op school. ’Heel soms hebben we der wel les, maar dat is dan echt een gaos.’ Ze dacht aan de lerares die met alles begon te gooien, het voedselgevecht. ‘Nee, dat snap ik.’ Rachel knikte terwijl ze er ergens geen waarheid in geloofde maar er simpel weg niet verder op in ging. ‘Ik ben niet zo goed in vrienden maken.’ Rachel dacht na, dat had misschien een deel van waarheid. Als Rachel zich had laten gaan, had dit meisje waarschijnlijk hard weg gerend. Op dit moment. ‘Woon jij hier allang Rachel?’ Vaagjes glimlachte Rachel terwijl ze een stinkende geur rook en haar neus kort ophaalde. Bloedzuigers. Rachel pakte haar telefoon en stuurde het maar naar de hele pack. ‘Vampier, oostelijke zijde van Seattle Beach. Ik kan nu niet ingrijpen.. Onbekend meisje is hier pas komen wonen met een bijzondere reden. Ik hoor jullie later. X Rachel.’ Rachel had het razend snel getypt voor haar gevoel en stopte hem snel weg. ’Sorry. Ik moest even wat naar m’n vriend sturen.’ Sprak ze rustig terwijl ze inademde en zowiezo Jared al te ruiken was voor haar terwijl die waarschijnlijk enkele kilomters verder op bevond. ’Ik woon hier al sinds ik klein was, ik ben een paar keer weg gegaan omdat m’n moeder is overleden tijdens een ongeluk. Maar nu ik een relatie met Paul heb, ga ik hier niet meer weg. Dat is ook onmogelijk..’ Rachel glimlachte rustig.

~ Aaah, bedankt! Hopelijk kan je iets met me post! ~

Ze schudde langzaam en grijnzend haar hoofd toen Rachel zei dat ze wel een keer met haar hard wou lopen. “Nou misschien krijg je me een keer zo gek,” haar stem klonk plagerig. “Ik denk alleen niet dat het voor jou veel nut heeft, want ik hou het waarschijnlijk nog niet eens 500 meter vol.” De grijns verdween weer van haar lippen. “Het zou wel gezellig zijn,” vervolgde ze toen. Ergens mocht ze Rachel wel. Ze deed aardig tegen haar en verklaarde haar niet meteen voor gek. Alleen dat zou ze waarschijnlijk wel doen als ze het onderwerp naar haar obsessie ging. Ook haar beste vriendinnen hadden haar op dat punt als fatasierijk aangezien. Ze probeerde haar verhaal tactvol te brengen, op een manier waardoor ze niet te veel hoefde te zeggen. Alleen ze wist dat Rachel zich af zou gaan vragen over het hoe en wat en ze hoopte dat ze zichzelf eruit kon praten. Ze had zichzelf beloofd om hier haar mond er over te houden en om het dan meteen tegen iemand te zeggen die aardig tegen haar deed en haar aansprak was niet zo’n slim plan. ’Wat wilde ze je dan bewijzen?’ Ze slikte even en keek van Rachel weg. Ze wist dat ze het ging vragen en ze zocht moeizaam naar woorden, waardoor haar geheim ook echt geheim bleef. Dat ze soms beheerst werd door een obsessie en zich dan ook echt niet meer in kon houden, dat ze dan de controle over zichzelf verloor. “Dat ik…” ze hield op en keek Rachel aan. “Ik heb het er liever niet over,” mompelde ze toen. “Het spijt me,” Er stond duidelijk een schuldgevoel in haar bruine ogen te lezen. Ze wou het haar wel vertellen, alleen dan zou ze waarschijnlijk meteen bij haar weg lopen. Het was gewoon beter als ze het niet vertelde en als het onderwerp gewoon afgesloten werd. Toen het gesprek uiteindelijk naar school ging, liet ze een opgeluchte zucht ontspannen. Dat was een veiliger onderwerp, een onderwerp waarbij de angst niet opeens haar lichaam over zo nemen en ze van alles zou gaan uitkramen. “Een kleinere school lijkt mij in ieder geval ook prettiger,” stemde ze in. “Maar mijn ouders hebben die school gekozen en het is mijn laatste jaar, dus ik maak het daar wel af.” Er ontstond even een zuinig glimlachje om haar lippen. Toen vroeg ze door aan Rachel alleen Rachel glimlachte alleen maar en pakte haar telefoon weer pakte. Wat was er toch de hele tijd zo belangrijk? Haar vriend wist nou toch dat ze hier was? Er was iets anders aan de hand, iets wat Rachel verborg. Alleen ze zou er niet naar vragen, zijzelf wou het ook niet hebben over sommige dingen. Het was gewoon beter als sommige punten geheim bleven en die gunde ze Rachel ook. “Oké,” zei ze dus alleen maar toen ze als excuus zei dat het haar vriend weer was. “Dat spijt me voor je,” zei ze zacht toen Rachel uiteindelijk antwoord gaf op haar vraag. “Ik kan begrijpen dat je bij je vriend wil blijven,” ging ze verder. Dat kon ze dan wel weer begrijpen, al had ze nog nooit liefde naar een jongen gevoeld. Het was inmiddels gestopt met regenen. Ze stapte onder het afdakje vandaan en keek achterom naar Rachel. “Het is droog, loop je nog mee even over het strand? Of moet je terug?” vroeg ze toen.

‘Nou misschien krijg je me een keer zo gek,’ Plagerig klonk haar stem terwijl Rachel een grimas op gezicht kreeg. ‘Ik denk alleen niet dat het voor jou veel nut heeft, want ik hou het waarschijnlijk nog niet eens 500 meter vol.’ De grijns verdween van haar lippen terwijl ze haar zin vervolgde. ‘Het zou wel gezellig zijn.’ Rachel knikte kort terwijl ze diep inademde, de bloedzuiger was opgeruimd. Als je het haar nu vroeg, of het was verplaatst. Het was niet meer in hun buurt, gelukkig. ’We kijken gewoon wat je aan kunt, desnoods beginnen we met wandelen en bouwen we het zo een stukje op.. Als je het leuk vind hoor.. Gezellig is het altijd, alleen moet je wel in een regelmatig tempo door blijven gaan. Als je in één tempo zit, is het meestal makkelijker dan je denkt.’ Dat was inderdaad zo. Toen ze slikte en weg keek wist Rachel gewoon dat er iets niet in de pluis was. Ze had een of ander geheim wat ze niet wilde vertellen, iets wat ze verborgen hield. Iets waar ze zichzelf voor schaamde.. “Dat ik..’ Toen ze ophield en Rachel aan keek, was in Rachel een lichte verassing te bekennen en een nieuwsgierigheid. ‘Ik heb het er liever niet over, het spijt me.’ Een duidelijk schuld gevoel was duidelijk in haar ogen aftelezen. ’Het geeft niet, als je er niet over wilt praten, hoef je dat niet te doen.’ Rachel haar blik was weer op de zee gericht. ‘Een kleinere school lijkt mij in ieder geval ook prettiger, maar mijn ouders hebben die school gekozen en het is mijn laaste jaar, dus ik maak het daar wel af.’ Rachel ademde diep in terwijl ze haar even aankeek. ’Ooh, dus je bent er zo vanaf. Wees blij, ik moet nog twee jaar als het niet langer is..’ Rachel bleef de komende jaren nog wel 18 jaar. Niet dat ze het erg vond, maar het viel wel op.. Tenminste op de school. Het naar school gaan zelf was ook irritant, vooral als je dat veel langer moest gaan doen. Spijtig. ‘Oké’ Rachel knikte een keer terwijl Evie weer begon te spreken. ‘Dat spijt me voor je, ik kan begrijpen dat je bij je vriend wil blijven.’ Rachel was ingeprent met Paul. Gelukkig. Een leven zonder hem.. Had Rachel zich anders nooit voor gesteld. ’Een leven zonder hem is gewoon onmogelijk.. We kennen elkaar al mega lang.. Maar hoe dan ook, ookal zou ik hier weg willen.. Zou dat niet kunnen.. Ik ben verbonden met deze plaats.. Gelukkig heb ik m’n vader nog en m’n broertje. Dus het is goed zo.’ Sprak ze rustig. Toen de regen was gestopt werd alles meteen helderder. Rachel kon tenminste weer verder ruiken. Door de regen ging het moeilijker. ‘Het is droog,’ Rachel haar telefoon ging weer, Sam. ’Sorry, deze moet ik opnemen. Anders heb ik straks een probleem.’ Rachel nam op. ‘Rachel, bedankt voor de sms. Het probleem is vernietigd. Als je klaar bent daar, wil ik dat je de bossen bij Seattle uitkamt. Jared is daar nu ook mee bezig.’ Rachel rolde geirriteerd met haar ogen.. Lekker, samen met Jared. ‘Mooi dat het probleem opgeruimd is. Moet ik dat samen met Jared doen ? Kan Jake niet komen helpen of desnoods Leah?’ Dat was nog beter dan Jared voor haar gevoel. Vlede keer was het bijna tot een gevecht opgelopen tussen die twee. ‘Nee. Misschien dat ik Leah straks stuur, die komt zo wel weer boos hierheen.. Maar. Succes. Je hebt dienst tot vannacht.’ De telefoon werd opgehangen en Rachel deed hem in haar zak.. Pfff. Dit zou leuk worden. ‘Loop je nog mee even over het strand? Of moet je terug?’ Rachel dacht kort na, het zou fijner zijn om de ruzie met Jared uit te stellen. ’Ik loop nog wel even mee. Lijkt me beter voordat ik straks weer ruzie heb met iemand die z’n gedachtes niet op een rijtje heeft.’ Sprak ze grinnikend. Rachel draaide haar hoofd automatisch richting de geur, brand. Vuur. De bloedzuiger was verbrand. Gelukkig. Hopelijk had die geen boze vrienden of vriendinnen aangezien Evie het enige mens was.. In de omtrek. De rest was gevlucht door de regen. Misschien kon Rachel haar beter wegsturen, voor haar eigen veiligheid, of eerder die van Evie. Rachel kon zichzelf wel beschermen en de andere zouden hier binnen enkele secondes zijn. Al haar zintuigen stonden scherp, op verdachte geuren en geluiden. Rachel liep rustig langs Evie. ’Soms word ik gek van me telefoon.. Misschien dat ik hem straks wel uit zet.. Ookal heb ik dan wel een probleem.. Uhm.’ Rachel ademde in terwijl een grimas op haar gezicht verscheen. Paul zou waarschijnlijk in de buurt zijn of momenteel aan het slapen.. Rachel wist het niet.

~ Aaah, ik wist er niks in te zetten, Sorry. ~

Ze glimlachte toen Rachel stug volhield dat ze een keer zouden gaan hardlopen. Je moest toegeven dat ze goed wist hoe ze moest doorzetten en iemand over moest halen. “Oké dan,” zei ze lachend. “Kun je anders maandag naar school?” Ze keek Rachel vragend aan. “Of komt dat niet goed uit?” ze glimlachte rustig. Misschien viel het hier toch mee. Hoe moeilijk het was om vrienden te maken, tenminste zo lang ze haar obsessie geheim hield waarschijnlijk. Uiteindelijk zou toch iedereen er wel achter komen, maar tot die tijd wou ze er nog even van genieten. Ze mocht Rachel graag en het leek haar leuk om wat meer met haar te kunnen opschieten. Ze zag wel de nieuwsgierigheid in de ogen van Rachel toen haar stemming veranderde zo snel het onderwerp naar haar verhuizing ging. Alleen daar reageerde ze verder niet op en ze was blij dat Rachel dat ook niet deed. Ze knikte toen Rachel zei dat het haar laatste jaar was en dat zei nog twee jaar moest. “Ja, ik ben ook blij.” Zei ze grijnzend. “Veel succes met die jaren nog.” Ze klopte Rachel even op haar schouder. Ze luisterde naar het verhaal van Rachel. Ze fronste even haar voorhoofd. Zijzelf was nooit echt gebonden geweest aan een plek, maar wie weet misschien was dat voor andere anders. “Ja, je hebt echt geluk met je vriend, vader en broertje dan.” Je zag aan haar dat ze het meende. Als je echt zo’n hechte band had met iemand, dat leek haar ook geweldig. Alleen bij haar lag dat gewoon een beetje anders, door alles wat zij en haar ouders meegemaakt hadden. Ze was al onder het afdakje uitgestapt toen de telefoon van Rachel opnieuw ging. Ze draaide zich verrast om. Wat was er toch elke keer zo belangrijk. Ze luisterde naar het gesprek tussen Rachel en diegene aan de andere kant van de telefoon. Ze kon natuurlijk niet horen wat diegene zei, maar alleen wat Rachel zei. Toch was er iets aan Rachel wat anders was, iets wat ze voor haar verborg. Wat moest ze straks gaan doen? Ze vroeg zich sterk af wat er dan wel niet opgeruimd was, maar ze vroeg er verder niet aan. Ze hield het voor zich Rachel had een geheim en zij had er één dus leek het haar redelijk daar ook niet over te beginnen. Ook doen er al opgehangen was en ze zei dat ze nog wel even mee liep. Vroeg Evie zich nog steeds af wat er aan de hand geweest was. Ze grinnikte zachtjes doen Rachel zei dat ze misschien haar telefoon maar eens uit moest zetten. “Ach, ik snap het probleem niet.” Zei ze hoofdschuddend. “Jij mag toch ook wel een beetje privacy?” Ze waren inmiddels aan het eind van het strand gekomen en ze stopte met lopen. Ze draaide zich om naar Rachel. “Zie ik je maandag?” vroeg ze toen. Ze glimlachte even naar haar. “Ik ben straks thuis, en veel succes met die ruzie.” Ze keek haar even meelevend aan. Toen draaide ze zich weer van Rachel weg stopte haar handen weer in haar jaszakken en liep richting huis.

[Topic uit]