Please don't kill me [Open]

Uitgehongerd en zwakjes sjokte de kleine wolf door de bossen. Zijn maag knorde maar hij was nu al een hele tijd geen voedsel tegengekomen. Sinds de dood van zijn moeder was hij gewoon een vuilnisbakje geworden. Alles wat eetbaar was at hij op. Hij had geen keus. Om zelf te jagen was hij veelte klein, die dieren zouden hem spontaan uitlachen! Hij hief zijn neusje de lucht in en snoof de lucht diep in. Zodat elke geur zijn reukzintuig prikkelde. Zijn ogen werden groot. Hij rook eten! Ver weg.. Maar het was er! Hij versnelde zijn passen met zijn korte beentjes. Het schoot nou niet bepaald op. Ook al was hij een stuk groter dan het wolfje van dezelfde leeftijd die hij een hele tijd geleden tegen was gekomen, hij wist niet dat hij een weerwolf was. Nog nooit was hij getransformeerd voor zover hij wist. Altijd had hij dit lekker warme pluizenvachtje gehad. De geuren werden steeds duidelijker en scherper. Hij rook er duizenden door elkaar. Opeens toen hij de bosrand naderde hoorde hij een ongelofelijk hard geluid. Hij schrok zich dood en deinsde achteruit. Wat.. Was.. Dat..?! Dacht hij haperend. Zijn hart bonkte hard maar toch won zijn nieuwschierigheid het van hem. Zachtjes keek hij voorbij de bosjes. Schuw keek hij naar de wezens en deinsde alweer achteruit. Die.. Die.. Die wezens! Zij waren het die zijn mama hadden meegenomen! Zijn beeldschone mama.. Een traan verliet zijn ooghoek bij de gedachten. De herinneringen kwamen terug en speelde zich af in zijn hoofd. Hij was lekker aan het stoeien met haar, ook al deed ze niet met al haar aandacht mee. Hij had niet gevraagd wat er was waardoor ze zo afwezig was. Ze bleef de omgeving maar in de gaten houden. Hij had haar nog nooit zo alert gezien. Voordat hij het wist voelde hij haar tanden in zijn nekvel en rende ze aan. Met grote verwarring stribbelde hij niet tegen. Zijn moeder was slim, ze wist vast wel wat ze deed. Eenmaal ver weg bij zijn vertrouwde hol stopte ze pas en verborg hem achter een tak in het water. Ze beval hem te blijven zitten. En wat er ook gebeurde niet naar haar toe ging of achter haar aanging. Toen kwam het schot. Een afgrijselijk geluid. De mooie spierwitte wolvin, viel neer. Haar vacht kleurde rood. Toch stond ze weer op. Hij kon de pijn die ze leed gewoon voelen. Hij durfde niet meer te kijken. Hij bleef liggen achter de tak, met zijn ogen dichtgeknepen. hij hoorde geschreeuw, gepiep, nog een schot en tot slot een harde dreun. Zachtjes kwam hij weer naar boven, maar het enige wat hij nog zag, was hoe ze weggesleept werd. Rood van het bloed, de hartslag verdwenen. Dagenlang had hij gehuild. Tranen van het gemis. Ze bleven stromen omdat de liefde die hij voor haar had zo sterk was. Wekenlang had hij rondgezworven. Hij was wel wolven tegengekomen. Maar ze accepteerde hem niet. Alsof hij geen wolf was. Maar hij zag er gewoon hetzelfde uit! Zijn lot nam het van hem over. Een harde windvlaag wekte hem uit de gedachten. Daar was hij blij mee. Zijn betraande oogjes keken weer naar de mensen. Hij durfde niet.. Wat als ze bij hem hetzelfde zouden doen? Dan had zijn moeder zich voor niets opgeofferd. Maar aan de andere kant.. Er was eten en zijn maag had al dagen niets gehad. Hij keek rond en besloot toch te gaan. Vlug rende hij laag over de grond naar de overkant. Hij bleef rennen. Hij hoorde de mensen. Harde geluiden. Volkomen in paniek en shock schoot hij overal heen waar hij heen kon. Poorten, steegjes, tuinen. Overal was hij nu geweest. Maar hij hielt dit niet lang meer vol. Hij stopte in een steegje. Ook al wist hij niet dat het een steegje was. Hij wist niets van deze wereld. Hij keek om zich heen om te kijken of er iemand was. Maar er was niets te zien, niets te horen. Hij hief zijn neusje weer de lucht in. De geur van eten bereikte al snel zijn neus. Om het hoekje stond een prullenbak. Hij duwde hem omver door met zijn hele gewicht, - wat niet bepaald veel was - ertegenaan te springen. Vlug keek hij naar wat er in zat. Eten! Gulzig begon hij te eten. Hij had zo'n honger.

[Open!]

Haar handen waren in de zakken van de korte spijkerbroek geplaatst, daarboven droeg ze een lang zwart shirtje, gewoon kort en simpel. Ook had ze makkelijke loopschoenen aan, ook weer heel simpel. Rachel had besloten vandaag iets anders te gaan doen, gewoon in het centrum wandelen. Kijken naar dingen, net als vroeger toen haar ouders er beide nog waren. Toen ze klein was met Jake. Hier waren ze altijd aan het rennen en rond vliegen. Kort sierde een grimas haar gezicht, denkend aan het verleden. Een vredig en ontwetend verleden. Rustig liep ze een winkel in, bestelde een broodje gezond terwijl het veelste lang duurde voordat het klaar was. Ze stond hier nog is oud te worden, voor haar gevoel tenminste. Na enkele minuten was het klaar gemaakt, verpakt en eindelijk in een tasje gedaan zodat Rachel het makkelijk mee kon nemen. Haar oren vingen allerlei geluiden op, haar ogen schoten de omgeving rond terwijl ze de winkel uitstapte en een paar straten door liep, honger had ze nu nog niet maar hoogst waarschijnlijk straks wel. Haar kennende. Toen er schoten hoorbaar werden, schrok Rachel kort op. Een paar gasten die hier vaker rond liepen, dachten grappig te zijn. Rachel hoorde ook andere geluiden, een prullenbak die omviel. Rustig liep ze erop af, een donkere steeg in terwijl uit een prullenbak een staart zichtbaar was. Kort keek ze ernaar, aan het hart te horen was het geen normale hond, ook geen wolf maar eerder net zoals haar. Een weerwolf? Eigenlijk dus een shape-shifter. ’Niet schrikken kleintje, ik haal je hier vandaan.’ Sprak ze rustig terwijl haar hand over de rug gleed en het bij z’n nekvel pakte en het er voorzichtig uithaalde. Het was een klein mager dingetje eigenlijk.. Gewoon zielig! ’Niet bang zijn voor die gekke jongens, ze doen je niks. Ik bescherm je, we gaan hier eerst weg. Dan krijg je m’n broodje..’ Sprak ze rustig, Rachel was in dat opzicht erg zorgzaam, soms te erg. Snel stak ze enkele weggetjes over terwijl ze uiteindelijk in het bos kwamen. Rachel pakte het broodje uit het zakje en maakte het helemaal open terwijl ze het voor de neus van het diertje legde. Enkele tellen verdween ze terwijl ze later terug kwam in haar wolvenlichaam. Haar lichaam werd tegen de grond gedrukt terwijl ze geen moeite deed om het broodje te stelen.

~ Flutje ~

Zijn neus duwde hard doorzichtig spul aan de kant om bij eetbare dingen uit te komen. Het was een beetje vreemd van kleur en het rook ook niet zo lekker. Maar hij wist zeker dat het eten was. Hij zette er zijn tanden in en beet er een stuk vanaf. Gelijk spuwde hij het weer uit. Bah! Dat was gewoon echt het smerigste wat hij ooit in zijn mond had gehad. Hij ging vlug opzoek naar iets om de vieze smaak mee weg te krijgen. Maar net op hem moment dat hij iets gevonden dacht te hebben hoorde hij een stem. Hij dook gelijk in elkaar, uit angst dat het zo'n iemand was die zijn moeder ook had gedood. Zijn grote bange ogen waren op het mens gericht. Ook al sprak ze kalm, hij wist niet hoe hij er op moest reageren. Hij zag haar dichterbij komen. Haar aanraken! Hij wilde wegrennen maar hij was verstijft van angst. Hij voelde hoe hij vastgepakt werd bij zijn nekvel. Het voelde als toen zijn moeder hem nog meedroeg. Genietend van die gedachten bleef hij hangen. De taal leek op de taal die zijn moeder sprak. Maar dan toch net iets anders. Een aantal woorden begreep hij niet, maar van de woorden die hij wel begreep, kon hij toch aardig wat duidelijkheid krijgen. Hij drukte zijn kleine kopje tegen het mens aan. Zijn oor tegen haar borstkas. Hij luisterde naar haar hartslag met zijn oogjes toe. Hij genoot er gewoon van. Het geluid was geruststellend. Hetzelfde als vroeger. Het voelde gewoon zo vertrouwd. De angst was al gelijk uit hem verdwenen. Hij opende zijn ogen pas weer toen hij de geluiden van zijn thuishaven hoorde. Het bos. Met de aarde weer onder zijn pootjes keek hij omhoog. Dat mens was toch echt heel groot tegenover hem.. Zijn ogen werden gericht op het zakje wat ze vast had. Eten? Dacht hij vrolijk en zwaaide wat met zijn staartje heen en weer. Met twee puppyoogjes keek hij het broodje bijna uit haar handen. Toen hij het ook nog kreeg kon hij zijn geluk niet op. Nog voordat het de grond raakte had hij zijn tanden er al ingezet. Hij beet er een stukje af en kauwde er op. Hij moest toegeven.. Dit kwam aardig in de buurt van zijn moeders melk, qua lekkerheid. Hij was zo druk bezig met zijn broodje dat hij niet doorhad dat het meisje weg was gegaan en hij nu een grote wolf tegenover zich had. Hij keek op toen hij ineens iets aan de grond voelde. Hij schrok. Tot nu toe waren alle vreemde wolven gemeen tegen hem geweest. Met zijn kopje laag en zijn oortjes hangend deed hij een paar stappen achteruit, zodat de wolf het broodje kon pakken. Toen deze echter de moeite niet nam om het broodje te pakken dacht hij na. Misschien was de wolf wel lief. 'Eh.. Hoi' Zei hij zachtjes en verlegen in zijn gedachten. Terwijl hij de wolf in de gaten hielt sloop hij stilletjes terug naar het broodje. Wanneer ze een teken gaf dat het niet mocht zou hij zo weer weg zijn. Dit teken kreeg hij echter niet. Zachtjes begon hij zijn broodje verder op te eten terwijl hij zich nogsteeds afvroeg waar dat mens gebleven was die hem het broodje had gegeven. Hij wilde haar nog bedanken, en nu was ze weg! Toen het broodje op was, was zijn maag weer gevuld. Tevreden likte hij zijn snuit eens af.

Het kopje van de pup hing laag, zijn oortjes hangend. ‘Eh.. Hoi’ zijn gedachte klonk zachtjes en verlegen. Diep ademde Rachel in, haar hoofd was op de grond geplaatst terwijl ze kort nadacht. Rachel klom al snel in het hoofd van de pup. Dat hij het mens wilde bedanken. ’Graag gedaan, ik ben dat mens vandaar straks. Om eerlijk te zijn. Ik ben een Shape-shifter, dus geen zorgen. Ik doe je niks.’ Sprak ze rustig terwijl ze opstond en het kleintje gebaarde mee te lopen. ’Ben je alleen? Ik bedoel, een kleine pup word niet alleen gelaten met hun in de buurt..’ Dacht ze rustig terwijl haar passen kleiner waren vergeleken normaal. Het was best raar, Rachel had ergens een gevoel dat ze voor dit kleintje moest zorgen, dat ze het niet zomaar hier alleen wilde laten. Haar ogen werden gericht op de omgeving, er was geen gevaar te bekennen, niks. Sam zou het vast niet erg vinden, hoopte ze. Rachel zou tijdens haar wachtronde’s gewoon elke keer naar huis komen, bij het welp kijken en weer weg gaan. Tenminste, als hij met haar mee wilde gaan. Het was misschien wel een rare vraag, als ze het zichzelf zo bedacht tenminste. ’Als je wilt kan ik je wel onder dak aanbieden, tenminste.. Als m’n vriend daar mee akkoord gaat, en jij ook.’ Dacht ze heel rustig terwijl haar blik enkele secondes op de pup gericht werd.

~ Echte flut.. Wist niet wat ik der in moest zetten.. Sorryy ~

Verbaast hief hij zijn kopje op toen ze zei dat ze dat mens was. Hoe kon dat dan? Dacht hij enigszins verrast. Hij vond haar nu alles behalve eng. Hij hielt van haar. Zij had hem een broodje gegeven dus ze was lief. Toen ze weer begon te praten luisterde hij aandachtig. Het was nog best moeilijk alles te begrijpen. Hij knikte zachtjes. Hij stond op en liep naar haar toe toen ze gebaarde mee te lopen. Dicht tegen haar aan bleef hij lopen. Dapper en vrolijk. Voorzichtig snuffelde hij eens aan haar poot. Ze rook toch echt anders dan dat mens vond hij. Bij het volgende wat ze zei, kon hij zijn oren bijna niet geloven. Geen enkele wolf had hem ooit in zijn buurt willen hebben, en deze vroeg aan hem of hij bij haar wilde blijven. Althans daar kwam het op neer voor zover hij begreep. Even kreeg hij geen woord uit zijn mond. Hij was gewoon sprakeloos. 'Dat zou ik heel fijn vinden' Zei hij en duwde zijn neusje zacht in haar vacht. Hij wilde voor altijd bij haar blijven. Als het kon nog langer dan voor altijd. 'Denk je dat het van je vriend mag?' Vroeg hij toen hij zich realiseerde dat hij nu misschien wel voor niets blij was.

Hier tzelfde ;o

Het kleintje reageerde erg vrolijk, voor zo ver ze het begreep. Kort drong ze weer in het hoofdje ven het kleintje, het was wel oneerlijk maar het was wel handig om hem makkelijker te kunnen begrijpen. Xiraz was zijn naam, had ze begrepen. ’Het is moeilijk om te vertellen, maar niet onmogelijk. Er zijn meer mensen zoals ons, hun hart klink anders dan bij gewone mensen of wolven. Vandaar dat ik je herkende zeg maar. Ik ruik nu anders door dat ik veranderd ben, maar ik kan veranderen wanneer ik dat zelf wil. Zometeen verander ik weer naar m’n menselijke lichaam, ik weet niet of jij dat kan of ooit gedaan hebt. Maar ik vind het soms wel fijner.’ dacht ze de uitleg heel rustig. Toen het pupje sprakeloos was door haar aanbood moest ze grinniken en stopte ze kort. ‘Dat zou ik heel fijn vinden.’ Hij duwde zijn neusje zacht in haar vacht terwijl Rachel haar neus kort tegen zijn hals aanduwde. ’Mijn naam is trouwens Rachel. Rachel Black.’ Dacht ze rustig terwijl ze weer begonnen te lopen. ‘Denk je dat het van je vriend mag?’ Eerlijk gezegd wist ze het niet, het viel te proberen. ’Ik heb geen idee, maar we kunnen het op z’n minst proberen. Anders help ik je zowiezo een thuis te vinden waar je normaal eten krijgt.’ Dacht ze rustig terwijl haar kop naar achtere gelegd werd en een huilend geluid haar keelgat verliet gericht op Paul. Daarna ging ze naar de bosjes, veranderde ze zichzelf en had haar kleren alweer aangerokken. ’Ben ik weer, kom maar mee naar binnen. Niks slopen want dan word Paul gek!’ Sprak ze rustig terwijl ze het huis binnen stapte. Meteen liep ze naar de kast toe terwijl ze een boterham met kaas maakte en deze op at. ’Heb je nog honger’ Sprak ze daarna rustig terwijl ze op de bank ging ziten. Paul zijn huis, was ook Rachel haar huis geworden voor haar voor gevvoel tenminste. Toen werd de deur open gedaan en keek Rachel afwachtend naar de deur terwijl haar hand door de vacht van de pup gleed.

Zijn oogjes fonkelde in het licht. Het voelde fijn om gezelschap te hebben, even niet alleen te zijn. En vooral; niet opzoek naar eten te zijn. Hij luisterde aandachtig aan haar uitleg. Het was toch vreemd dat dat mogelijk was. Maar het moest wel waar zijn. Anders zou deze wolf hier niet bij hem zijn en het meisje weg. Verbaast was hij toch wel, was hij hetzelfde? Was hij ook zo'n vreemd wezen op twee benen? Hij keek naar zichzelf. Hij zou toch nooit zo kunnen veranderen? Hij luisterde naar alles wat ze zei, hij genoot van de aandacht die nu gewoon honderd procent bij hem was. Hij was blij dat ze het op zijn minst wilde proberen. Het leek hem geweldig om lekker bij iemand weer in slaap te kunnen vallen. Zijn kopje lekker in iemand zijn vacht mogen drukken en weer lekker kon stoeien. Hij luisterde naar de huil en keek om zich heen. Niet veel later stond het meisje er weer. Hij luisterde gehoorzaam toen ze zei dat hij niets mocht slopen. Voorzichtig liep hij over de drempel naar binnen. Het voelde wel vreemd, die harde ondergrond. Nieuwschierig keek hij om zich heen. Hij zag dingen die hij nog nooit had gezien in zijn leven. Aandachtig keek hij naar wat ze allemaal deed. Ze was wel handig met haar poten. Hij schudde zijn kop toen ze vroeg of hij nog honger had. Hij zat helemaal vol na dat broodje. Zijn maag was een stuk gekrompen. Toen ze op de bank ging zitten sprong hij erbij. Zonder zijn nagels natuurlijk, hij mocht tenslotte niets slopen. Hij ging zachtjes op haar schoot liggen. Lekker warm. Hij keek op toen hij de deur hoorde. Hij genoot ondertussen van de hand die door zijn vacht gleed.

Op een traag tempo ging hij in zijn donker grijs/bruine wolvenlichaam terug naar huis. Zijn passen waren in een dravend tempo, terwijl hij alles toch nog in het oog hield. Want vandaag had hij wel veel mogen vechten, en deze keer had hij gelet op zijn vechttechnieken. Hij wist zelf ook dat als hij niet meer dan dit vocht, hij zijn vechttechnieken niet onderhouden en dus er ook slechter in werd. En ondanks dat zijn element vechten en kracht is, was dit heel belangrijk voor hem. Hij was wel snel, maar niet de snelste, hij kon goed zien, ruiken en horen maar hij was niet de beste erin. Hij was lenig, maar er waren leniger wolven. Ieder had zijn element en als je dan u element niet onderhouden dan was je zwakker dan welke wolf ook. Zijn geurzintuig nam de bekende geur op van Rachel en hem. Maar iets nieuws was er in verwerkt. Paul trok zijn lip op. Hij verstopte zich achter een boom en evalueerde zich in zijn mensen vorm. Hij deed zijn kleren aan en begon te lopen. Als dat maar geen indringer was. Nog sneller begon hij te lopen naar zijn thuis en toen bij zijn terrein aangekomen begon hij te stappen. Hij deed de deur open en zag Rachel zitten met een pup. Even keek Paul verbaast, maar toen hij voelde dat dit een onbekend jonge shape-shifter was, vernauwde hij zijn ogen tot spleetjes. Normaal kon een kind nog niet naar een pup veranderen, en zijn ze op begin een mens. Maar deze was het andersom, dit was een pup die nog niet in een mens kon veranderen. Hij keek dreigend naar de kleine. “Wat krijgen we nu? Waarom neem je dat ding mee, Rachel?” Snauwde hij een klein beetje, omdat hij niet goed gezind was omdat hier een pup was. Hij had het niet voor kinderen. En eigenlijk wist Paul dat Rachel hem waarschijnlijk wou adopteren. Geen spraken van, hij was geen kinderoppas. “Scheer je eens weg klein mormel.” Zei hij een beetje gemeen, en gromde binnensmonds alsof hij nog een wolf was. “Rachel denk maar niet dat we die kleine adopteren, geen spraken van. Zei hij beetje geïrriteerd. Hij wou nog niet eens een kleine van zich zelf, waarom zou hij dan 1tje adopteren.

Rachel was oprecht blij dat Xiraz luisterde, Paul zou namelijk woedend worden als ie straks binnen was en z’n huis was gesloopt. Diep ademde Rachel een keer in terwijl Paul binnen kwam met een verbaasde uitdrukking op zijn gezicht waarna deze veranderd werd. Zijn bruine ogen vernauwde zich terwijl Rachel lichtelijk verward richting Paul keek. Paul wilde geen kinderen, Rachel wist het. Rachel wilde ze ook niet, kon ze überhoud eigenlijk wel kinderen krijgen? Kort schoot het door haar hoofd terwijl Paul begon te spreken. Paul keek dreigend naar het kleintje. ‘Wat krijgen we nu? Waarom neem je dat ding mee, Rachel?’ Lichtelijk snauwde hij. ’Rustig maar, ik vond hem toen ik iets te eten had gehaald. Hij was uit een vuilnisbak aan het eten, en die schiet gasten waren der weer..’ Sprak Rachel heel rustig terwijl ze naar Paul keek met een serieuzere blik. ‘Scheer je eens weg klein mormel.’ Paul zijn stem klonk gemeen terwijl hij binnensmonds gromde. Rachel streek kort met haar hand door de vacht van het kleintje. Arm ding. ‘Rachel denk maar niet dat we die kleine adopteren, geen spraken van.’ Geirriteerd klonk zijn stem. Rachel keek hem met een pruillipje aan, enkele secondes. [i]’We kunnen hem moeilijk op weer op straat gooien Paul, we kunnen het toch proberen?’[i] Sprak ze rustig maar half smekend terwijl haar bruine ogen op Paul zijn ogen gericht waren. Het viel op z’n minst te proberen, anders wilde Rachel het kleintje naar Sam en Emily brengen.. Er was toch wel iemand die voor het kleintje wilde zorgen? Vast wel.

Edit: Aangepast, hopelijk is ie zo beter!

Tevreden liet hij zijn hoofdje liggen terwijl hij genoot van de aandacht. Het was iets waar hij al een hele poos op had gewacht, en nu gebeurde het gewoon, zonder dat hij erom hoefde te smeken, of een tegenprestatie hoefde te leveren. Hij hief zijn hoofdje bij het horen van de deur. Een groot mens kwam binnen. Hij slikte een brok in zijn keel weg. Hij was eng, en keek hem nog vele malen enger aan. Het was duidelijk te merken dat het mens hem niet in zijn buurt wilde. Niet gek, bijna iedereen had hem al weggestuurd. Ook al was hij het eerste mens. De stem klonk angstaanjagend in zijn oren. Ineengedoken op de schoot van Rachel wachtte hij af. Hij keek naar Rachel, hij wist niet wat hij moest doen. Het mens wilde hem weg, maar hij wilde niet weg bij Rachel. Waar moest hij heen? Die deur zou hij nooit open kunnen maken met zijn pootjes. Hij luisterde wat Rachel tegen het mens zei, en wat deze weer terug zei. Gespannen bleef hij afwachten. Hopend dat hij niet opgepakt en buiten gegooid zou worden door dat grote mens. De zenuwen sloopte hem en veroorzaakte zachte trillingen in zijn lijf. Maar hij wilde niet klein en hulpeloos overkomen dus probeerde hij deze te onderdrukken. Ook al was dit een stuk makkelijker gezegd dan gedaan.. Hij besefte zich dat het best wel eens zou kunnen zijn dat hij daadwerkelijk buiten werd gezet, dat alles weer overnieuw begon. Het zoeken naar eten, wat steeds moeilijker werd naarmate de winter strenger werd. Hier tussen de mensen was voldoende eten, dat had hij wel gemerkt, maar hij vond ze veelte eng, en ze straalde gewoon uit dat ze gevaarlijk waren. Hij wilde echt nog wel langer leven dan vandaag. Anders had hij al die tijd voor niets doorgestreden. Dan had hij er net zo goed niet mee kunnen beginnen, toch? Nog altijd wachtte hij op het definitieve antwoord. Hij hoopte zo dat hij mocht blijven. Dat hij een kans kreeg. Hij zou erop af rennen en het met open armen aannemen. Hij zou alles doen wat ze zeiden, niets slopen. Zolang hij maar een plekje had met mensen die om hem gaven. Iemand zoals Rachel die daadwerkelijk moeite voor hem deed op dit moment, en dat terwijl ze hem amper kende.

Met nog steeds vernauwde ogen keek hij de pup aan. Als hij nu een wolf was, zouden zijn haren naar boven rijzen en zijn tanden ontbloot zijn. Hij zou een aanvalshouding aannemen. Niet uitmakend dat dit nog maar een pup was. Hij had ook voor zijn eigen moeten zorgen, zijn eigen boontjes doppen. ’Rustig maar, ik vond hem toen ik iets te eten had gehaald. Hij was uit een vuilnisbak aan het eten, en die schiet gasten waren der weer..’ Paul draaide met zijn ogen. “Kom op. We hebben geen tijd voor dit … schepsel .” Zei Paul op een redelijk botte stem. Weer werden zijn ogen naar het kleintje gericht. Waarom? Waarom nu? Waarom hij? Zijn ogen werden weer op Rachel gericht. ’We kunnen hem moeilijk weer op straat gooien Paul, we kunnen het toch proberen?’ Zei ze. Paul zuchte en keek de kleine weer aan. Hij schudde zijn gezicht lichtjes. Hij zelf had een hard leven achter de rug, en dat wou hij zelfs zijn vijanden niet toewensen. Hij richte zijn ogen weer op Rachel. “Ik ga me douchen. Zorg dat hij niks sloopt, want dan mag hij verder eten gaan zoeken in de vuilnisbakken.” Dat was een typisch antwoord van Paul, als hij aan iets toe gaf maar het eigenlijk niet wilde. Of als hij iemand een kans wou geven. Hij zei meestal geen Ja. Maar zei het op een andere manier. Hij richte zich naar de trap. En draaide zich toen naar Rachel om. “Als hij vroeg kan evalueren, voor de duidelijkheid. Ik ververs geen enkel pamper of dergelijke.” Hij stormde de trap op. Het had toch geen zin dat hij erover ging discussiëren. Dit was dan wel Paul zijn huis, en Paul had er nog altijd meer te zeggen dan Rachel. Maar toch, hij hield ook rekening met haar. En het maakte hem niet uit wat ze deed in het huis. Zolang het maar niet gesloopt werd en andere jongens werden uitgenodigt. De douche werd open gezet en hij klede zich uit en stapte de douche in. Hij waste zich en ging er dan weer onderuit. Deed een andere boxer en kniebroek aan. Het liefst werd hij nu met rust gelaten. Naja, hij had het liever nu rustig. Hij prate wel met Rachel etc, maar hij was niet van zin zijn zetel uit te komen, als hij er 1 maal in lag. Hij was nu echt moe, maar toch was hij niet van plan te gaan slapen. Paul stapte de trappen af. En ging naar de keuken. Hij nam kip uit de frigo . “Schat? Ook kip hebben?” Hij legde de kip in de micro golf en ging toen naar Rachel. Gaf haar een kus. “Wat doe je ons aan. “ Zei hij terwijl hij naar de kleine keek. Toen de kip klaar was nam hij een boterham en legde een stukje voor Rachel aan de kant. Hij ging aan de keukentafel zitten en begon te eten.

Sorry voor spel fouten. :/

‘Kom op. We hebben geen tijd voor dit.. schepsel.’ Paul sprak op een redelijk botte stem terwijl Rachel hem nog steeds met een pruil lipje aankeek. Toen Paul zijn hoofd lichtjes schudde en zijn bruine ogen op Rachel gericht werden, luisterde Rachel aandachtig naar hem. ‘Ik ga me douchen. Zorg dat hij niks sloopt, want dan mag hij verder eten gaan zoeken in de vuilnisbakken.’ Rachel aaide het kleintje. ’Hij sloopt niks Paul, daar zorg ik voor!’ Sprak Rachel duidelijk terwijl Paul de trap opliep maar zich toch ineens omdraaide. ‘Als hij vroeg kan evalueren, voor de duidelijkheid. Ik ververs geen enkele pamper.’ Rachel grinnikte kort. ’Eigenlijk.. Nee hoor grapje. Hij is negen jaar oud, zo ongeveer. Dan draagt ie die niet meer, lijkt mij.’ Vragend keek Rachel richting het kleintje. Het leek haar namelijk vrij logisch, maar misschien dat dit allemaal anders was.. Rachel wist het eigenlijk gewoon weg niet. ’Dus, je bent welkom kleintje. Tenminste, zolang je niks sloopt.. Je mag alleen slopen wanneer je in het bos bent buiten, en zelfs dan het liefst nog niet.’ Sprak ze bedenkelijk. Aangezien door de afgelopen paar gevechten, van de laatste tijd er een aantal weerloze bomen verloren waren gegaan. ‘Schat? Ook kip hebben ‘ Rachel draaide haar hoofd richting Paul terwijl ze een korte grimas op haar gezicht kreeg. Paul was letterlijk verslaafd aan kip, evenals Jared maar eigenlijk was het meeste deel van de roedel kip verslaafd. Best erg. ’Is goed.’ Antwoorden ze kort hoofd schuddend. Toen kwam Paul op haar afgelopen terwijl hij haar kort een kus gaf. ‘Wat doe je ons aan.’ Sprak paul terwijl zijn blik op het kleintje gericht was. ’Niet veel, het komt wel goed! Een betere vader als jou kan ie zich niet wensen..’ Sprak Rachel plagend terwijl ze hem nog een kus gaf. Na enkele minuten was de kip klaar. Xiraz lag nog steeds op de bank terwijl Rachel een boterham pakte en het stukje kip. Rachel ging naast Paul zitten terwijl ze begon te eten. Na enkele minuten was de kip totaal op, Rachel pakte de bordjes en spoelde deze daarna snel af terwijl deze afgedroogd werden en in de kast gezet werden. Paul had zichzelf op de bank geparkeerd terwijl Rachel plagend aan de andere kant ging zitten zodat de kleine aan Paul zijn andere kant zat. Haar hoofd werd tegen Paul zijn warme schouder aangelegd, haar handen waren op haar schoot gelegd terwijl haar gehoor harder werkte dan haar lichaam als het ware. ’Als we moeten wachtlopen kunnen we hem altijd even bij Emily achter laten, die zal hem ook geweldig vinden! Tot dat hij oud genoeg is om mee te doen tenminste.. Collin en Bradley zijn viertien of zelfs dertien. De jongste van de roedel.. dus dan zou ie nog vier jaar moeten wachten, als ik het goed heb..’ Sprak Rachel rustig. Of totdat het welpje volgroeid was tot een redelijk volwassen wolf.

~ Flutje ~

Zijn oogjes gingen van Rachel's ogen naar het grote mens zijn borstkas. Hij durfde hem niet aan te kijken, dadelijk deed hij iets verkeerd en was hij al helemaal niet meer welkom. Dan zou hij zijn kans misgelopen zijn en weer in de kou staan. Hij snapte niet wat hij bedoelde, maar toen Rachel samenvatte dat hij welkom was, sprong de vrolijkheid hem tegemoet. Hij zette zijn voorpootjes tegen haar aan en duwde zijn kopje in haar nek. Een betere knuffel kon hij niet echt geven, als ze wolf was zou het toch makkelijker zijn. Hij accepteerde de voorwaarden. Hij zou niets slopen, dat beloofde hij. De geur van eten drong zijn neus binnen. Nieuwschierig keek hij op. En keek toe hoe de twee in de keuken stonden bij het eten. Papa en mama. Zou hij het erg vinden als hij hem papa zou noemen? Eigenlijk durfde hij het niet eens te zeggen. Was als hij boos werd? Toen ze terugkwamen kwilspelde hij zachtjes en had zijn mond een beetje open. Toen ze af ging wassen bleef hij alleen achter met hem. Eigenlijk was hij bang voor hem, bang om iets fout te doen. Maar hij was hem heel dankbaar dat hij toch mocht blijven. 'Bedankt' Zei hij zachtjes, bijna onhoorbaar. Hij keek vlug weer naar Rachel maar schrok toen ze hem voorbijliep en aan de andere kant ging zitten. Ze lag tegen hem aan. Hij wilde er ook bijliggen. Hij wilde hun warmte voelen. Maar hij durfde niet het risico te lopen weggestuurd te worden, dan zou hij al helemaal niets meer durven. Zachtjes ging hij tegen de armleuning liggen en keek naar de tafel voor zich. Hij had zijn kopje tussen zijn pootjes in liggen op de bank.

’Hij sloopt niks Paul, daar zorg ik voor!’ Paul zuchte en hief zijn schouders op. Hij was hier niet bepaald tevreden over. . ’Eigenlijk.. Nee hoor grapje. Hij is negen jaar oud, zo ongeveer. Dan draagt ie die niet meer, lijkt mij.’ Bij het woordje ‘Eigenlijk’ keek hij met zo’n blik van: Denk er maar niet aan. Gelukkig meende ze dat niet. “Buh, dat hoop ik voor hem.” Zei hij waarna hij niks meer zei en nar boven liep. Zich douchte en dan weer naar beneden ging. Hij maakte zijn kip klaar. Paul leefde gewoon op kip. Meestal kauwde hij dan, nog op het botje. Jared was ook verslaaft aan kip. Beiden durfde elke dag wel eens een kip op te eten. Natuurlij deden ze dat niet. Ze aten al veel, en moesten nu ook weer niet overdrijven. ’Is goed.’ Antwoorden Rachel hem op zijn vorige vraag. Paul gaf haar een stukje kip. Beiden gingen aan tafel zitten, en begonnen te eten. Paul had gezien dat de pup nieuwsgierig kwam kijken. Paul gromde binnensmonds, hij wou geen stuk afgeven. Echte wolven moesten er voor vechten. Omdat hij zelf een wolf was, kende hij alles over wolven. Jake, Paul,Jared en Sam bootste het echte leven van wolven soms na. Vooral Jake en Paul. Deze 2 deden meestal dominantie spelletjes, geen van beide stond hoger. Want elke keer opnieuw won er iemand anders. De ene keer Paul, de andere keer Jake. Maar Paul en Jake speelde meer, ze zagen elkaar als kei goede vrienden. En het maakte voor beide geen bal uit wie hoger stond. Het ergste was nu, hij moest die kleine manieren leren. En niet alleen leren onderdanig te zijn. Maar er kwamen veel meer dingen bij te kijken dan dat. Maar Paul was op dat vlak niet echt een gemakkelijk type. Hij was graag de baas, buiten bij Jake en Sam. Toch kon hij ook een aangename jongen zijn. Nu was hij die kleine al iets aan het leren, zonder dat 1 van beide het wist. De dominanter types mochten eerst eten, daarna de onderdaniger types. Toen Paul genoeg was, en nog wat kip over was. Zette hij deze tegen zijn zin op de grond. Nu mocht die kleine pas eten. “Als het je niet aan staat leg je je kop er maar naast.” Sprak Paul, op zo’n toon van dat hij er moeilijk mee had. Paul had nog een kippen beentje bijgehouden om tijdens het TV kijken op te knabbelen. Al de kip en de smaak moest van het beentje verdwenen zijn. ’Niet veel, het komt wel goed! Een betere vader als jou kan ie zich niet wensen..’ Antwoorde ze hem. “Haha. Hij zou nog smeken voor een andere vader.” Zei hij met een scheve glimlach. Waarna Rachel hem weer een kus gaf. En hij er 1 terug gaf. 'Bedankt' Hoorde hij via zijn gedachten. Raar, normaal kon hij nu geen gedachten horen. Hij keek de kleine aan. “Denk maar niet dat ik je een luxe leven ga geven. Je zult de regels wel leren. Geloof me.” Zei hij op een gewone, maar toch strenge manier. Hij was niet zo voor kinderen. Maar hij moest zich erbij neerleggen. Rachel had zich naast hem gezet. ’Als we moeten wachtlopen kunnen we hem altijd even bij Emily achter laten, die zal hem ook geweldig vinden! Tot dat hij oud genoeg is om mee te doen tenminste.. Collin en Bradley zijn viertien of zelfs dertien. De jongste van de roedel.. dus dan zou ie nog vier jaar moeten wachten, als ik het goed heb..’ Paul keek haar rustig aan. “Weet echt niet hoe ik het aan Sam moet uitleggen. En natuurlijk gaat de hele roedel het binnen een half uur te weten komen. En mag er niet aan denken wat ze allemaal gaan zeggen.” Haar hoofd leunde op zijn schouder. Paul legde zijn hoofd wat later op haar schoot. En zonder hij het wist deed hij zijn ogen even toe. Na een half uurtje schoot hij weer wakker. Hij voelde iets tussen zijn armen en zag dat Xiraz zich bij hem had genesteld. Zijn hoofd lag op Paul zijn arm. En zijn rug lag naar Paul toe. Paul had opgemerkt, dat de kleine bijna uit de zetel viel. En Paul drukte hem iets wat tegen hem aan, zodat hij niet zou vallen. Ergens mocht hij die kleine wel. Maar hij wist gewoon niet hoe hij zich moest voelen. Hij wou gewoon een betere vader zijn dan de ouders die hij had gehad, maar het paste niet bij hem. Paul streelde zachtjes door de donzige haren van de pup, die leek te slapen….

Sorry moest er iets schattig aan toe voegen. Xp x

Rustig had hij het gesprek een beetje gevolgd. Hij had echt het gevoel dat hij hem niet mocht. Dat hij hem niet in zijn buurt wilde hebben. Zou hij dan niet beter weg kunnen gaan? Of hoop blijven houden dat hij hem over een tijdje wel zou accepteren? Hij besloot nog even te wachten en te kijken voordat hij zijn beslissing zou nemen. Hij keek toe hoe de twee aten. Het rook wel heel erg lekker.. Hij wilde ook! Maar er om vragen? Nee dat nooit.. Dan zou hij vast boos op hem worden. Hij hoorde de grom van hem. Hij draaide geschrokken hoofdje weg en bleef wachten totdat ze klaar waren en ze terugkwamen. Hij hoorde het bordje tegen te grond komen. Hij hief zijn kop en hoorde de woorden. Kwispelend sprong hij van de bank af en kroop naar het bordje. Hij bleef graag laag bij de grond. Eigenlijk had hij misschien wel wat weg van een rat. Maar wat wilde je als je al die tijd alles wat er te eten viel moest eten om in leven te blijven. Vies was het zeker. Maar deze kip.. Hmm Zo iets verrukkelijks had hij nog nooit in zijn mond gehad! Hij bleef er nog een poos op door kauwen. Ook al waren het nu alleen nog botjes. Hij deinsde achteruit toen hij het ineens voelde steken. Vlug likte hij zijn mond schoon en keek naar het botje. Hij had er een stuk van los gebeten, en het scherpe stukje had hem in zijn tandvlees geprikt. Hij liep terug naar de bank en ging weer liggen. Hij keek dankbaar naar hem, maar iets tegen hem zeggen durfde hij nog steeds niet. Het was al heel wat dat hij hiervoor -bedankt- had durven zeggen. Hij had al zijn moed bij een moeten schrapen daarvoor. Op de bank was hij in slaap gevallen. In zijn slaap had hij instinctief de warmte opgezocht. Maar deze warmte was van Paul.. Hij had zijn kopje op zijn arm gelegd. Heerlijk die warmte. Hij voelde dat hij tegen iets aangeduwd werd, hij dacht dat het Rachel was, aangezien hij dat nooit zou doen.. Toch? Hij bleef tevreden liggen en duwde zich nog een klein beetje beter tegen de warmtebron aan. Hij voelde de hand door zijn vacht strelen en genoot ervan. Zijn ogen open deed hij niet. Hij wilde het moment niet verstoren.

'Buh, dat hoop ik voor hem.’ Had Paul nog gezegd voordat hij naar boven was gegaan. Rachel moest er om lachen terwijl de kleine haar uitgebreid haar had bedankt, Rachel haar handen hadden door de dikke vacht van hem gestreken. ‘Als het je niet aan staat leg je je kop er maar naast.’ Rachel vond het best knap van Paul, dat hij zijn kip. Zijn geliefde overheerlijke kip kon afstaan aan het kleine monstertje. Uiteindelijk zaten ze voor de tv, het was een rustige avond. Geen van beide had wachtdienst, gelukkig. Dat was ook een tijd geleden aangezien Rachel de overige wachtdiensten die Jared moest lopen overgenomen had voor hem. Hij had het moeilijk, Rachel begreep het. Daarom had ze het ook voorgesteld en Jared had met moeite akkoord gegaan. Afentoe kwam hij wel, maar daadwerkelijk een goede wachtlopen kon hij niet, Rachel paste zich gewoon aan hem aan de laatste tijd. Ze moest wel, ze waren familie. Zo simpel was het. ‘Haha. Hij zou nog smeken voor een andere vader.’ Sprak Paul met een scheve glimlach terwijl Rachel hem een tikkeltje serieus aankeek. ’Vast niet.’ Sprak haar stem kalm maar plagend. Toen er een gedachte bij haar naar binnen drong keek ze licht verbaasd op, richting de kleine. Hoe was het mogelijk? Het was apart maar wel grappig om gedachtes te kunnen horen terwijl je niet in je wolvenlijke gedaante was. ‘Denk maar niet dat je een luxe leven ga geven. Je zult de regels wel leren. Geloof me.’ Gewoon maar streng klonk Paul zijn stem terwijl Rachel hem hoofdschuddend aan had gekeken. Hij had ergens wel gelijk, je moest streng zijn om hem de regels goed aan te leren, om hem de kneepjes van het vak te leren gewoon. ‘Weet echt niet hoe ik het aan Sam moet uitleggen. En natuurlijk gaat de hele roedel het binnen een half uur te weten komen. En mag er niet aan denken wat ze allemaal gaan zeggen.’ Rachel knikte kort, dacht na. Het klopte inderdaad dat het roedel het binnen enkele secondes het te weten zou komen, hun reactie’s zouden verdeeld zijn. De ene positief en de andere waarschijnlijk negatief, Sam was het grootste opstakel, in haar ogen. ’Maak je geen zorgen Paul, ik ga wel naar Sam toe om hem allés uit te leggen, ik moet toch nog een paar andere dingetjes bespreken met hem.. Ik zal morgen wel even naar hem toe gaan.’ Rachel haar stem was kalm maar serieus. Rachel moest echt met Sam praten, over de afgelopen gebeurtenissen en dat er iemand te gulzig over het geheim sprak. Weer was een menselijk geval achter hun geheim gekomen. Toen Paul zijn hoofd op haar schoot legde greens Rachel lichtjes, haar hoofd werd op zijn zijkant gelegd aangezien Rachel dan gewoon lekkerder lag. Toen Paul lag te slapen was de kleine naar hem toe gekropen, was tegen hem aan gaan liggen. Rachel keek er met pret oogjes naar terwijl ze diep inademde. Toen Paul na een klein halfuurtje wakker werd en de kleine tegen zichzelf aandrukte. Toen Paul zijn hand door de vacht van het kleintje streek gaf Rachel hem plagend een kus in z’n nek terwijl haar arm om Paul zijn boven lichaam gelegd werd zonder de kleine aan te raken. Het was een leuk gezicht om ze zo samen te zien liggen. ’Je vind hem wel leuk.’ Fluisterde Rachel zachtjes maar plagend tegen hem. Haar gezicht werd tegen Paul zijn lichaam aangelegd terwijl haar ogen op Paul en het kleintje gericht werden, het was een leuk gezicht.

Paul voelde de kus in zijn nek. Even trok hij weg. Rachel wist dat hij daar niet tegen kon, het maakte hem….neje, laat maar. ’Je vind hem wel leuk.’ Paul liet zijn blik weer naar de pup naast hem glijden. “Zal ik het zo formuleren. Het heeft toch geen zin hem zo te behandelen. “ Zei hij rustig. Hij dacht na. Hij wou het liever nu aan Sam vertellen. Dan waren ze daar ook vanaf, en hoefde ze hun daar ook geen meer over te maken. Paul opende zijn mond. “Kom, we gaan naar Sam. Het heeft toch geen zin het langer achter te houden. Jij legt het wel uit. Je weet, het wilt niet zeggen dat ik hem soort van axepteer, dat Sam dat gaat doen. Ik kan proberen hem van gedachten te laten veranderen, maar ik kan niet tegen zijn regels in gaan. Normaal zou Sam er niets tegen hebben.” Paul zette zich recht, en keek nog eens naar de pup. "Ey kleine. Wakker worden. We gaan eens naar de grote baas, zien dat hij je aanvaard.” Het wou niet zeggen dat hij een soort bèta was, dat hij veel te zeggen had. Paul keek Rachel aan, en glimlachte eens naar haar. Hij zette de tv uit en nam de hand van Rachel vast. Xiraz zou wel volgen. Eens hij buiten was, evalueerde hij in zijn wolf gedaante. Een grote machtige grijze wolf kwam te voorschijn. Zijn aftekeningen waren bangelijk, en had een soort grijs masker. Zijn staart was iets geheven. Zijn oren lagen naar voren om geluiden op te nemen. Paul was groter dan Rachel, maar hij onderschatte Rachel dan ook niet. Tegenover de pup was Paul een reus. Als je niet beter wist, zou je denken dat Xiraz echt hun zoontje was, gelukkig was dat niet zo. Paul wou nog geen kinderen, naja, hij zou toch zorgen voor deze kleine. Paul zette een draf pasje in. “Laat eens zien wat je in je hebt, kleine.” Hij wou wel eens weten wat voor uithoudingsvermogen hij had…

Genietend bleef hij lekker liggen. Maar toen hij Rachel's stem hoorde, verder weg dan datgene waar hij tegenaan lag, dacht hij eens na. Was het Paul waar hij nu tegenaan lag? Was het Paul die hem zo lekker door zijn vacht streelde? Vol ongeloof bleef hij half slapen. Hij wilde simpelweg gewoon nog niet wakker worden. Hij lag veelte goed, en als het daadwerkelijk Paul was, zou hij nooit uit zichzelf weer zo dichtbij hem durven kruipen. Hij hoorde wat ze tegen elkaar zeiden. In zijn korte leventje had hij gemerkt dat veel wezens hem begrepen. Alsof ze hem verstonden alsof ze dezelfde taal spraken. Zo was hij al eens vrienden geworden met een konijn. Deze had totaal geen angst voor hem, maar na wat gespeeld te hebben moest deze toch weg, zijn moeder was weer terug gekomen. Hij dacht nog wel eens aan hem. Het was een lief konijn. Hij hoorde de stem die tegen hem gericht word. Niemand anders was hier klein.. Dus moest hij het wel zijn. Zachtjes hief hij zijn hoofd en keek hem aan. Hij was wel benieuwt wie Sam was. Hij duwde nog eens zijn kopje tegen hem aan, net voordat Paul opstond. Hij sprong van de bank af en liep achter ze aan. Hij voelde zich wel klein zo, maar hij wist zeker dat hij net zo groot zou worden als zijn moeder. Misschien nog wel groter! Hij kende zijn vader niet.. Dus het zou best eens kunnen zijn. Trots volgde hij en stopte toen zij dat ook deden. Met grote ogen keek hij naar Paul die in een wolf veranderde. Met een bewonderende blik staarde hij hem aan terwijl hij zachtjes begon te kwispelen. Hij moest toch omhoog kijken om in Paul zijn ogen te kunnen blijven kijken. Vlug keek hij weer naar Rachel. Ze was dan wel iets kleiner en smaller gebouwd, toch was ze echt een voorbeeld voor hem. En beeldschoon. Hij was trots dat hij bij hen mocht blijven, hij zag het als een hele eer. Toen Paul versnelde, moest Xiraz al gaan rennen. Zijn pootjes waren niet zo lang. Hard werkte hij om goed bij hem te blijven. Ondanks dat ging het toch best goed. Vroeger was het toch een stuk makkelijker, Zijn moeder die hem droeg. Maar nu was hij groter, en was hij sterk genoeg om het werk zelf te doen. Met het eten wat hij op had, had hij weer voldoende energie om er een tijd tegenaan te kunnen. Na een tijdje lukte het hem zelfs om ze allebei in te halen. Trots bleef hij rennen, hij genoot ervan.

‘Zal ik het zo formuleren. Het heeft toch geen zin hem zo te behandelen.’ Paul sprak op een rustige toon terwijl Rachel kort nadacht. Het was inderdaad zo, je kon niet alleen maar straffen en streng zijn, soms moest je ook belonen voor een goed resultaat. Als je het haar vroeg tenminste, zo had haar moeder haar altijd opgevoed. Blijkbaar had het goed geholpen, als je het Rachel zelf vroeg tenminste. Rachel vond het grappig dat Paul daar nog steeds niet tegen kon. ‘Kom, we gaan naar Sam. Het heeft toch geen zin het langer achter te houden. Jij legt het wel uit. Je weet, het wilt niet zeggen dat ik hem soort van accepteer, dat Sam dat gaat doen. Ik kan proberen hem van gedachten te laten veranderen, maar ik kan niet tegen zijn regels in gaan. Normaal zou Sam er niets tegen hebben.’ Rachel knikte terwijl ze opstond nadat Paul dat had gedaan. ’Is goed. Ik denk niet dat Sam moeilijk gaat doen, anders kan ik nog altijd solo gaan hé.’ Plagend gaf ze Paul een duwtje. ’Ik heb er recht op, maar Jake op het moment meer.. Best raar dat we beide het recht hebben, maar Jake meer verantwoordelijkheid heeft kwa het verdrag..’ Rachel kon als ze wilde het recht op eisen, maar doen? Dat deed ze niet. Ze wilde niet bij Paul weg, niet haar broertje verlaten en al het onnodige onzin wat erbij kwam. ‘Ey kleine. Wakker worden. We gaan eens naar de grote baas, zien dat hij je aanvaard.’ Rachel glimlachte kort terwijl Paul de tv uit had gezet en Rachel haar hand vast pakte. Rachel veranderde buiten net als Paul in haar wolvenlijke gedaante. ‘Laat eens zien wat je in je hebt, kleine.’ Dacht Paul tegen over het kleintje. Rachel duwde plagend tegen Paul aan terwijl ze naast hem draafde en hem iets voorbij ging. Toen de kleine hun voorbij ging versnelde Rachel haar pas iets waardoor ze hem kort voorbij ging om daarna weer langzamer te gaan. Rachel keek kort naar Paul terwijl ze op het zelfde tempo verder gingen om koers te zetten richting Sam en Emily. ’Wie het eerst bij Sam is? Off, zullen we het rustig aan doen?’ Sprak ze plagend terwijl ze met enkele gekke sprongen naar voren schoot om Xiraz voorbij te schieten. Haar hoofd werd enkele keren wild heen en weer geschud terwijl haar voorpoten rare springen bewegingen maakte met een plagend gegrom tussen door.

~ Flutjeee ~

De kleine volgde zoals verwacht . Even keek hij naar de kleine die voor hem stond. Hij moest naar beneden kijken om hem te observeren. Zo klein was hij. Maar deze zal snel groot worden. Paul hoopte maar niet dat die kleine zo’n irritante Puber werd. Hij kon niet tegen dat gezaag. Vader doe dit, vader doe dat. Hij kon zich met moeite inbeelden dat een kind ooit tegen hem ‘Vader’ of ‘Papa’ zei. Hij was niet zo’n vaderfiguur. En eigenlijk wist hij ook niet goed hoe je een kind moest opvoeden. Ondanks zijn blik op de kleine was gericht ving hij de zachte stem van zijn geliefde nog op. opgevoed.’Is goed. Ik denk niet dat Sam moeilijk gaat doen, anders kan ik nog altijd solo gaan hé.’ Paul voelde ook nog eens de duw van Rachel. Zijn ogen schoten naar haar. En speels sprong hij naar haar en beet zacht in haar nekvel, waarna hij haar begon onder te kwijlen. Ja, Paul had ook nog een speelse kant. ’Ik heb er recht op, maar Jake op het moment meer.. Best raar dat we beide het recht hebben, maar Jake meer verantwoordelijkheid heeft kwa het verdrag..’ Paul knikte. Maar eigenlijk wist hij niet wat hij op het moment moest zeggen.” Jullie hebben beide evenveel recht.” Sprak hij rustig, meer kon hij niet zeggen. Ze begonnen te lopen, en de kleine begon Paul en Rachel voorbij te steken. Toen kwam Rachel weer in haar zotte bui. Paul versnelde zijn pas en stak Rachel voorbij. “Tegen kleintjes, kan je het wel.” Hij greep het kleintje bij zijn nekvel en begon te crossen. “Nu zullen we eens zien wie sneller is, Hé kleine.” Toen ze voorsprong hadden zette Paul hem terug neer en begon achter het kleintje te crossen, alsof hij hem niet kon bijhouden.

Na een tijd. Paul was gestopt met speels te doen, hij was beginnen stappen. Ze waren dicht bij het huis van Sam. En nu moesten ze hun gedeisd houden. Hij rook niet alleen Sam maar ook andere leden van de Roedel. Jared en Jacob vooral. Paul keek de kleine deze keer streng aan, als teken dat hij nu zich maar gedeisd moet houden. Het huis kwam in zicht, en hij stopte een 10 tal meters van het huis. Hij begon te janken, en een kleine blaf-huil achtig geluid kwam uit zijn wolvenbek.

-Sam je mag je toevoegen. Eerst Rachel en Xiraz nog eens reageren-


(Eventueel andere roedel leden misschien?)

Dapper bleef hij rennen. Rachel was snel, heel snel. Hij wilde ook zo snel zijn.. Hij werkte hard maar toch was zijn lichaam niet in staat om diezelfde snelheid te behalen. Balend keek hij toe maar vocht door. Het zou wel goed zijn voor zijn uithoudingsvermogen om nu tot het uiterste te gaan. Verrast keek hij op toen hij Paul's stem hoorde. Kwam hij voor hem op? Vrolijk rende hij nog een paar passen voordat hij opgepakt werd door Paul. Hij voelde hem versnellen. Deze snelheid was gewoon niet meer normaal! Trots bleef hij hangen, terwijl hij door de snelheid tegen Paul aankwam. Hij keek naar Rachel en stak plagend zijn tong eens uit. Al was het nogal een karwei om hem terug in zijn mond te krijgen, hij werd gewoon meegevoerd met de wind. Toen hij weer neergezet werd herpakte hij zich vlug weer en rende vrolijk verder. Het gevoel dat hij nu bij hen hoorde was gewoon zo geweldig, het voelde hemels. Het gaf hem een onsterfelijk gevoel. Hij keek achterom toen hij Paul niet meer langs zich zag. Was hij moe geworden? Was hij nu sneller als hem? Dacht hij blij en gaf nog eens wat extra kracht. Hij keek vlug weer voor zich om geen bomen te raken. Dat had hij eens meegemaakt.. En om eerlijk te zijn was dat niet bepaald een pretje. Toen hij merkte dat ze gestopt waren, verminderde hij tempo om tot stilstand te komen. Vlug rende hij weer terug. Waarom stopte ze? Speels sprong hij tegen hem op, maar toen hij een strenge blik terugkreeg stopte hij gelijk. Hij gehoorzaamde en bleef rustig zitten. Waren ze bij "De baas?". Hij hoorde de huil van Paul. Wat een kracht.. Zachtjes keek hij langs ze af naar het huis. Hij voelde zich wel veilig zo, lekker tussen Paul en Rachel. Zijn papa en mama.. Als het toegestaan zou worden dan.. Hij wilde ze echt niet verliezen. Hij hielt zoveel van ze, ook al kende hij ze pas net.. Het voelde als een eeuwigheid. Hij hoopte net zo te kunnen worden als zij. Groot, krachtig, snel, zonder angst. Hijzelf schrok niet zo snel, was zelden echt bang. Maar toch, hij moest er rekening mee houden dat hij nog erg jong was en hij niet zomaar tegen iets op kon. Aan Paul te zien was hij sterk, kon iedereen en alles aan. Zou hij hem dat ook willen leren? Trucjes, technieken.. Hij wilde het allemaal weten!

‘Jullie hebben beide even veel recht.’ Had Paul nog gezegd. Paul was speels in haar richting gesprongen terwijl Rachel hem aandachtig aankeek. Toen hij haar onder kwijlde schudde Rachel zichzelf een keertje uit. ’Godver.. Paul! Bleh. Moest dat nou!’ Kort schudde ze het kwijl van haar lichaam terwijl ze begon te rennen.Rachel haar poten werden krachtig neer gezet terwijl ze diep inademde terwijl haar oren naar voren gericht waren. ‘Tegen kleintjes, kan je het wel.’ Sprak Paul terwijl hij haar voorbij rende en Xiraz bij zijn nekval pakte en begon te crossen. ‘Nu zullen we eens zien wie sneller is, hé kleine.’ Rachel schudde haar zwarte hoofd een keer. Haar passen werden verlengd terwijl haar oren zich iets naar achteren hadden gedraaid om minder wind in haar oren te krijgen. Uiteindelijk was ze een beetje ingelopen maar deed alsof ze niet harder kon. Harder kon ze zeker maar het kleintje wilde vast wel voorsprong hebben, evenals Paul die dit spelletje ookwel leuk leek te vinden. Het kleine monster had ook nog zijn tong uitgestoken naar haar. Toen Paul begon te stappen, ademde ze diep in terwijl haar tong over zijn nek gleed waardoor hij ook onder het kwijl zat. Daarna veegd Rachel haar nek af aan Paul door onder zijn hoofd door te lopen. Eigenlijk, liep ze ingedoken voor hem langs waardoor haar nek langs de zijne streek en het kwijl uit haar vacht verdwenen was. Tien tallen meters voor het huis waren ze gestopt terwijl Paul een huilend geluid liet horen. Rachel gooide haar kop naar achtere terwijl een krachtig huilend geluid haar keelgat verliet waarna ze zich aan de kant van Paul parkeerde maar waardoor Xiraz tussen hun in kon gaan zitten wat hij ook deed. Uiteindelijk kwamen Sam en Jared aangewandeld terwijl Rachel kort nadacht. ’Die kreeg je trouwens nog terug hé.’ Dacht Rachel tegen Paul terwijl ze inademde. Haar blik werd serieus op Sam en Jared gericht. Vooral op Sam maar Jared viel er ook niet aan te ontbreken natuurlijk. ’Sam.. Jared..’ Dacht ze kalm terwijl haar lichaam omhoog gedrukt werd en zich twee passen naar voren werkte om recht voor Sam te staan.

Vanuit de woonkamer liep een tienjarig meisje naar buiten in de achtertuin van het huis van haar oudste broer Elyaz. Ze had voor het eerst zins tijden een d\goed kunnen slapen zonder bang te hoeven wezen voor een gek die graag zijn kinderen sloeg om welke reden dan ook, maar ook omdat ze niet langer meer zonder Stark haar andere grote broer hoefte rond te zwerven in Forks en bang te hoeven wezen dat achter elke boom een vampier op haar zou loeren. Nu had ze net als Stark een thuis in het huis van Elyaz. Shade veranderde zich in haar wolf vorm en begon gekke huppelsprongen te maken. Ze was eindelijk een beetje van haar angst af en was van plan om de buurt een beetje te gaan verkennen. Met een handige sprong kwam ze over het tuinhek heen. Zelfs oor een tienjarige weerwolf kon Shade al hoger springen dan megig andere jonge werwolf. Shade trippelde door de straat en ontdekte dat hier maar vrij weinig honden aanwezig waren tot op een jonge herder pup na die luid begon te blaffen naar haar. Shade liep op het hek af en begon te snuffelen. Na de eerste ontmoeting merkte de pup dat er niks mis met haar was en ze speelde vrolijk aan weerskant van het hek door vreemde sprongen opzij of snelle racétjes te houden. Shade vond het wel leuk, maar het zou leuker zijn als ze elkaar zouden kunnen aanraken in een stoei-gevecht. Shade wipte de haak met haar snuit omhoog en duwde het hek open waardoor de herderpup naar haar toe liep. Vrolijk kwipsteld met haar staart lokte ze de pup steeds verder van zijn tuin vandaan tot ze op een grasveld waren waar ze met elkaar begonnen te l\rollebollen. Soms had de pup Shade bij haar oor vast en dan was het anders om. Nadat ze moe van het schijngevecht waren gingen ze even liggen. Shade heeg net als de herder en zo bleven ze even stilletjes naast elkaar liggen.

Toen Shade stemmen hoorde stond ze op en keek al lichtejes hijgend naar de drie wolven die haar kant op kwamen, maar ze stopte bij een van de huizen en ze werd al snel weer nieuwschierig. Voorzichtig zakte ze in sluiphouding en sloop naar het huis toe waar ze gestopt waren en waar een van het naar iemand geroepen had. Een van de grote wolven was een vrouwtje en de andere twee waren mannetjes. Shade bleef nieuwschierig kijken toen ze plots een harde klap in haar flank voelde en een paar tanden die het op haar nek hadden voorzien. Shade trok zich snel terug en zag dat het de herderpup was die kennelijk voor een tweede ronde klaar was. Vrolijk sprong ze nog eens opzij voor de toe sloeg en de herder tegen de grond drukte. Het jong begon te piepen en Shade sprong van hem af, waarna ze hem in zijn oor beet en er zachtjes aan trok. De herder op zijn beurt sprong op en beukte Shade met zijn borst tegen die van haar aan waardoor Shade bijna van haar poten werd geduwt. Een schreeuw van de baas van de herderpup was genoeg om hem te laten stoppen en hij keek even verward naar Shade voor hij terug rende naar zijn baas. Shade bleef hem na kijken tot ze iemand naar haar hoorde roepen. Nog lichtjes verstoort door wat er gebeurd was keek ze om en zag een grote wolf naast haar staan, waardoor haar oren niet wetend naar achteren werden gelegd.

"Hé, laat ook wat voor mij over!" Snel pakte Sam het laatste stukje cupcake en gaf Jared een por tussen zijn ribben. Even sloeg hij zijn blik neer toen Emily hem afkeurend aankeek en werkte het cakeje in twee happen naar binnen. Soms had hij het gevoel dat Emily zijn moeder was, maar dat gevoel vervloog altijd weer als hij haar in zijn armen sloot. De jongen man keek op toen hij een huil hoorde en voordat hij het goed verwekt had galmde er al een tweede huil door het gebied: Paul en Rachel. Snel stond hij op en keek Jared even vragend aan. Waarschijnlijk was hij ook wel nieuwsgierig naar wat Paul en Rachel te vertellen hadden. Met Jared op zijn hielen liep Sam naar buiten en zag daar twee volwassen en een jonge wolf staan. Even trok hij zijn wenkbrauw op bij het zien van die kleine, wat deed die hier? Met een simpele sprong veranderde hij in zijn wolvengedaante en liep op de drie wolven af. Je kon duidelijk zien dat hij een maat groter was dan hen, dus daaraan zag je ook dat hij de alfa was. ’Sam.. Jared..’ Sam knikte als begroeting en keek Rachel aan die voor hem kwam staan. "Je hebt duidelijk iets te zeggen." Hij knikte over haar schouder naar de kleine wolf en hield zijn hoofd schuin, wachtend op een verklaring.

Derp