Hello, there.

Diep ademde Rachel in, de schooldag was alweer voorbij in het reservaat. Soms was het wel fijn om daar op school te zitten, de lessen waren anders en de dagen waren gelukkig korter. Soms ging Rachel niet naar school toe, dat kwam omdat ze er dan geen zin in had. Ook kwam het doordat de wachten zwaarder werden de afgelopen tijd, Rachel was soms echt gebroken na de nachtdiensten. Die waren namelijk het langst, maar ook het drukste kwa de bloedzuiger jacht. Kort grinnikte ze een keer, Rachel had afgesproken met Evie. Rachel zou haar op pikken bij school, konden ze meteen een stukje hartlopen. Rachel was eerst onderweg naar huis, haar eigen huis ditmaal. Rachel wilde een joggingsbroek aantrekken en eventueel een ander bij passend shirt. Haar zwarte warrige haren konden ookwel een borstel beurt gebruiken. Snel kwam het huis in zicht van de Blacks, Billy was bij Sue en Jake was ook nog niet thuis dus rende Rachel naar haar kamer toe. Trok een zwarte haarloze schone joggingsbroek aan en een zwart shirtje waarin zichtbaar was hoe dun ze eigenlijk wel niet was maar ook haar spieren waren duidelijk zichtbaar. Doordat het mouwloos was, werd ook de tatoo op haar rechterboven arm duidelijk zichtbaar. Rachel haaste zich daarna snel naar de openbare school, van alles was hier eigenlijk wel te vinden. Van ‘normale’ mensen tot bloedzuigers zelfs. De Cullens zaten hier ook op school.. Het was een droge dag, het zonnetje begon zelfs hier en daar door te breken, dus viel het minder op dat Rachel ‘koud’ gekleed was. Koud had ze het toch nooit, maar toch. Rachel liep op een rustig tempo richting de school, haar handen waren in haar zakken geplaats. Haar spieren waren aangespannen terwijl haar arm spieren daardoor zichtbaar waren. Verschillende mensen kwamen al naar buiten toe gelopen, sommige mensen zeiden dingen over haar. ‘Waar komt zij vandaan? Wie is zij? Wat is zij dun! Wat is ze gespierd! Wat is ze hot.’ Dat soort dingen werden gefluisterd terwijl Rachel haar oren dat natuurlijk allemaal opvingen. Kort verscheen er een grimas op Rachel haar gezicht terwijl Evie aangelopen kwam. Rachel knikte kort toen sommige mensen hun snel leken voorbij te lopen. Andere leken nog even te blijven te staan, in de hoop iets te kunnen horen. ’Hé Evie.’ Rachel keek haar met een korte grimas aan terwijl Rachel weer begon met spreken op een kalme serieuze toon. ’Hoe gaat ie met je? Leuke dag op school gehad?’ Vroeg ze maar eerst voordat ze haar eind conclussie begon. ’We zouden gaan hardlopen toch? Maandag, you remember ?’ Kort glimlachte Rachel terwijl ze Evie aankeek.

&& Evie.

Met toestemming kan je er altijd eventueel bij komen =D.

De hele dag dat ze naar het gesprek met Elyaz nog op school zat kon ze zich niet concentreren. Het bleef maar door haar hoofd schieten. Hoe kon het dat ze sommige dingen over het hoofd gezien had? Eigenlijk wist ze dat ook wel. Ze had zich te veel op één ding gefocust daardoor had ze dingen gemist. Dingen die misschien nog wel belangrijker waren dan dat ze al wist. Ze wist dat vampiers bestonden en hoe ze eruit zagen. Alleen ze had niet geweten dat er ook weerwolven bestonden en dat weerwolven op slechte vampiers joegen, maar ook dat er dus goede vampiers bestonden. Voor zover je die goed kon noemen en ze vertrouwde ze nog steeds niet, maar toch. Ze had veel dingen over het hoofd gezien en daarom kon ze zich soms wel voor haar kop slaan. Wat een naïef kind was ze geweest, ze had beter moeten weten. Ze wist dat na schooltijd Rachel haar stond op te wachten. Ze zouden samen gaan hardlopen en ze wist nu dat Rachel ook een weerwolf was. Ze was niet boos op haar, ze begreep maar al te goed waarom ze het verborgen had en zij had nog steeds niets gezegd over waarom ze verhuist waren. Ze zou het haar gaan zeggen en alles uitleggen, misschien konden ze dan wel vriendinnen worden. Ze hoopte het echt want ze mocht Rachel graag. Ook al vertrouwde ze nog steeds niemand echt, ze wist nog steeds niet goed wat ze nou van alles moest denken. Het was toch een stuk makkelijker nou ze bevestiging gekregen had en ze zo goed als alles wist. Ze liep snel de school uit toen de laatste bel klonk. Ze glimlachte toen ze de deuren open deed en Rachel zag staan. Ze liep snel naar haar toe terwijl ze de begroeting van Rachel hoorde. “Hoi Rachel,” Zei ze toen. Ze had het idee dat ze zich hier niet echt op haar gemak voelde. Ergens begreep ze het wel. Zeker nu ze duidelijkheid had gekregen. Ze zou er hier in ieder geval niet over beginnen er waren teveel oren die meeluisterde. “Het gaat goed met me en met jou?” ze keek haar even aan, daarna gleed haar blik weer naar haar schoolgenoten waarvan er enkele waren blijven staan. “Ja, heel leerzaam…” Ze fronste even haar wenkbrauwen en keek Rachel weer aan. “En jou schooldag?” vroeg ze toen terwijl ze van het schoolplein af begon te lopen. “Natuurlijk ben ik dat niet vergeten,” zei ze lachend en ze ontspande zich toen ze buiten het schoolplein waren en er niemand meer zat mee te luisteren. “Zullen we eerst naar mijn huis gaan? Dan kan ik ook wat comfortabeler aantrekken.” Vervolgde ze. Ze liep in de richting van haar auto. Ze stapte in en wachtte totdat Rachel naast haar zou komen zitten. Toen startte ze de auto en reed de parkeerplaats af. “Ik heb Elyaz vandaag gesproken,” zei ze toen. In haar ooghoek keek ze naar Rachel om te zien hoe ze daar op reageerde. Ze stuurde de auto de weg op en reed de stad in op weg naar haar huis.

Rachel ademde nog een keer diep in terwijl Evie op haar afgelopen kwam. ‘Hoi Rachel.’ Klonk haar stem. Rachel voelde zich gedeeltelijk niet op haar gemak, dat kwam eerder doordat de Cullens hier ook op school waren, niet dat Rachel ze niet mocht, maar het was altijd apart voor haar gevoel. Of eerder, heel erg anders, dan ze wilde. ‘Het gaat goed met me en met jou?’ Rachel knikte kort terwijl een grimas haar gezicht kort sierde. ’Mooi, gaat wel goed.’ Sprak ze rustig. Rachel negeerde de blikken van de andere mensen. ‘Ja, heel leerzaam..’ Rachel moest haar lach inhouden, school was namelijk behoorlijk saai, als je het haar vroeg. ‘en jou schooldag?’ Rachel dacht kort na, wat had ze eigenlijk gedaan.. Het was meer een klierdag samen met Jake, haar broertje. Paul, haar vriend en Jared was niet op school komen opdagen, maar dat begreep Rachel eigenlijk wel. ’Viel wel mee, ik heb meer in de kantine gezeten dan dat ik les heb gehad aangezien ik er bijna overal uitgestuurd ben..’ Sprak ze rustig. Daarna begonnen ze van het schoolplein af te lopen, het was eigenlijk een kaal gebeuren, een simpel ding eigenlijk. ‘Zullen we eerst naar mijn huis gaan? Dan kan ik ook wat comfortabeler aantrekken.’ Rachel knikte kort. ’Ik vind het goed hoor.’ Sprak ze rustig. In een kalm tempo liepen ze richting haar auto en stapte Rachel op de bijrijder stoel terwijl Evie de auto brommend startte. ‘Ik heb elyaz vandaag gesproken.’ Rachel ademde diep in terwijl ze kort nadacht. Shit, hij was echt een sukkel1 Hoe kon hij zo dom zijn, waarschijnlijk had hij zich weer verlult. Kalm bleef ze gewoon zitten terwijl ze kort nadacht. ’Zit ie bij je in de klas?’ Sprak Rachel heel rustig. ’Had ie nog wat gezegd? Ik ken hem namelijk niet heel goed, we hebben meer ruzie gehad dan dat we ‘vrienden’ zijn.’ Sprak Rachel kort terwijl ze dacht aan het bijna genezen litteken op haar schouder. Rachel moest binnenkort met Sam praten, het was belangrijk. Elyaz ging te soepel met hun geheim om, waardoor het niet meer als een geheim leek namelijk. Sam zou hier niet heel erg blij mee zijn, maar Rachel moest het zowiezo vertellen, het was belangrijk voor de roedel. Niet alle mensen moesten dit te weten komen.

Ze merkte wel hoe Rachel haar adem in hield toen ze Elyaz zijn naam noemde. Ze zei er verder niks over, maar ze had meteen door dat er iets was. Waarschijnlijk was ze bang dat Elyaz iets gezegd had en ze kon eigenlijk wel raden wat dat dan was. Dat werd bevestigd toen Rachel begon te praten. “Ruzie waarover?” vroeg ze toen. Ze keek even opzij naar Rachel voordat haar blik weer naar de weg gleed. “En ja we hebben een gesprek gevoerd,” vervolgde ze voorzichtig. “Weet je nog dat we het hadden over waarom ik hier heen verhuist ben?” Dit keer keek ze niet opzij, ze wist wel dat Rachel dat vast niet vergeten was. “Mijn ouders namen me mee hierheen, omdat ik het altijd over Forks had als ik over vampiers sprak,” ze slikte even. “Het was een obsessie geworden Rachel, ik kon er niet mee ophouden. Ik zocht zoveel mogelijk informatie over vampiers om duidelijkheid te krijgen, omdat toen ik elf was ik er een gezien had, een met felrode ogen.” Ging ze verder. “Ik sloot me af van iedereen, omdat ze maar bleven zeggen dat het een fantasie was. Mijn ouders maakten zich zorgen. Ze wouden bewijzen dat het niet waar was, maar ze hebben er eigenlijk het tegenovergestelde mee bereikt,” Nou keek ze wel weer even opzij. “Elyaz heeft me verteld dat ze wel bestonden, maar dat kwam omdat hij me doodsbang op de grond vond. De angst neemt soms mijn lichaam over, dan kan ik er niks tegen doen. Dan kraam ik alleen maar onzin uit,” Ze slikte nog eens. Ze vond het moeilijk om het er over te hebben, maar nou ze wist wat Rachel was wou ze dat ze het ook wist van haar. “Hij vertelde me ook dat weerwolven bestonden,” zei ze toen. Ze waren inmiddels bij haar huis aangekomen. Ze zette de auto op de oprit neer en deed de motor uit. Ze deed haar gordel los en keek Rachel weer aan. “Ik weet dat jij een weerwolf bent Rachel,” Ze keek haar onderzoekend aan. “Maar zeg niks tegen mijn moeder straks alsjeblieft,” fluisterde ze er achteraan. “Ze zal al heel blij zijn als ik iemand meeneem en ze ziet dat ik weer contact met anderen heb,” Ze schudde langzaam haar hoofd, alleen wist haar moeder niet wat zij allemaal wist. Misschien was dat maar beter ook. Ze zou alleen maar denken dat ze nog gekker werd.

‘Ruzie waarover?’ Rachel dacht kort na, misschien kon ze het maar beter niet zeggen. Rachel was het gevecht begonnen, omdat ze harstikke chaggo was toen. Kort dacht ze na, de tweede keer hadden ze alleen maar gepraat maar de derde keer had ze het voor iemand moeten opemen. ’Over iets onbelangrijks.’ Antwoorde ze kortaf maar duidelijk. ‘En ja we hebben een gesprek gevoerd,’ Rachel knikte een keer. Dit kon dus nooit goed zijn.. ‘Weet je nog dat we het hadden over waarom ik hier heen verhuist ben?’ Rachel dacht kort na. ’Ja, je wilde het er niet over hebben. ‘ Sprak Rachel daarna rustig. ‘Mijn ouders namen me mee hierheen, omdat ik het altijd over Forks had als ik over vampiers sprak.’ Vampiers? Hoe wist ze daar überhoud van? Rachel luisterde aandachtig verder. ‘Het was een obsessie geworden Rachel, ik kon er niet mee ophouden. Ik zoch zoveel mogelijk informatie over vampiers om duidelijkheid te krijgen, omdat toen ik elf was ik er een gezien had, een met felrode ogen.’ Dat betekende dus dat die vampier mensenbloed gedronken had, anders werden de ogen niet felrood. ‘Ik sloot me af van iedereen, omdat ze maar bleven zeggen dat het een fantasie was. Mijn ouders maakten zich zorgen. Ze wouden bewijzen dat het niet waar was, maar ze hebben er eigenlijk het tegenovergestelde mee bereikt.’ Rachel bleef alleen maar luisteren. ‘Elyaz heeft me verteld dat ze wel bestonden, maar dat kwam omdat hij me doodsbang op de grond vond. De angst neemt soms mijn lichaam over, dan kan ik er niks tegen doen. Dan kraam ik alleen maar onzin uit.’ Rachel luisterde verder, niks te weten zeggen. ‘Hij vertelde me ook dat weerwolven bestonden.’ Rachel keek alleen maar voor zich uit, Elyaz was werkelijk de grootste sukkel die er bestond! ‘Ik weet dat jij een weerwolf bent Rachel.’ Rachel deed haar gordel los terwijl Rachel haar aankeek. ’Waarom denk je dat Evie?’ Begon ze eerst maar is. ’Maar, het is algemeen bekend dat in Forks vampieren zijn.. Onder de school leden van het Reservaat tenminste. Op de openbare school is dat anders, aangezien daar gewoon mensen opzitten. Of iniedegeval meer mensen dan op het reservaat.’ Sprak ze rustig terwijl ze diep inademde en Evie aankeek. ‘Maar zeg niks tegen mijn moeder straks alsjeblieft.’ Fluisterde ze zacht. ‘Ze zal al heel blij zijn als ik iemand meeneem en ze ziet dat ik weer contact met andere heb.’ Rachel knikte kort. ’Is goed. Als ik jou was zou ik niks aan je ouders vertellen, niet iedereen is der blij mee. Ik denk niet dat de vampiers het daar mee eens zouden zijn.’ Rachel pakte kort haar mobiel uit haar zak om snel een smsje te sturen naar Sam. ‘Sam, we moeten praten. Er is iemand die te veel praat over het geheim..’ Rachel typte snel waarna het verstuurd werd en ze de auto uit stapte, Rachel volgde Evie rustig.

Ze hoorde in haar stem dat Rachel het liever niet wou hebben over die ruzie, dus hield ze verder haar mond er maar over. Ze zou niet doorzeuren op iets waar iemand het niet over wou hebben, zo was ze niet. Ze was altijd heel nieuwsgierig maar ze vroeg alleen door als ze zeker wist dat iemand het niet erg vond, anders hield ze haar mond. Toen hield ze haar verhaal Rachel bleef stil terwijl ze sprak. Pas toen ze klaar was deed ze haar gordel los en keek haar aan. Evie keek terug toen ze vroeg waarom ze dat dacht. “Je hebt het niet koud als het regent. De rare smsjes en telefoontjes, je zei dat iets opgeruimd was. Je conditie is veel beter en je hebt veel meer spieren als de meeste meisjes,” somde ze toen op. “Ik weet het gewoon.” Ging ze verder. “En voor de meeste mensen is het niet algemeen bekend hoor Rachel dat hier vampiers zijn,” ze keek haar even strak aan. “Ze lachen je vol in je gezicht uit als je het er ergens anders over zou hebben,” ging ze verder. “Maar nou weet ik het wel, dus ook dat ik een beetje op moet passen. Alleen dat moet je overal toch? Ik hoorde dat er ook goede vampiers waren.” Ze keek toe hoe Rachel knikte toen ze zei dat ze niks tegen haar moeder moest zeggen. “Nee, ik zeg helemaal niks tegen ze. Alleen het is ook niet handig als ze weten dat ik nog steeds met mijn obsessie bezig ben zoals ze dat noemen,” Ze duwde de deur open en stapte de auto uit. Ze zag dat Rachel alweer aan het smsen was, maar wat maakte dat ook uit. Dat ging over zaken waar zij niks mee te maken had. Ze liep over het erf naar de achterdeur en duwde die open, waarbij ze eerst Rachel naar binnen liet gaan voordat ze de deur weer dicht deed. Ze liep via de bijkeuken de woonkamer in. Haar moeder zat op de bank in een boek te lezen en keek op toen ze binnenkwam. Haar ogen werden groot toen ze Rachel zag. Er verscheen een brede glimlach om haar lippen terwijl ze opsprong. “Och wat leuk, wat leuk.” Riep ze verrukt uit. Evie kwam er snel tussen voordat ze allemaal vragen ging stellen. “Dit is Rachel mam, het meisje die ik op het strand ontmoet had. We gaan straks hardlopen,” zei ze snel. Haar moeder glimlachte nog eens en knikte toen. “Natuurlijk lieverd, veel plezier dan hè?” Evie knikte en haar moeder liep door naar de keuken. Waardoor Evie snel naar boven kon glippen en even achterom keek of Rachel wel mee kwam. Ze liep de trap op naar haar kamer. Waar ze snel haar klerenkast open trok en een joggingbroek en T-shirt en een breed zittende trui eruit trok. “Waarvoor is die tatoeage?” vroeg ze toen tussen neus en lippen door. Ze trok de andere kleren aan en keek toen weer op naar Rachel. “En sorry voor mijn moeder. Ze is soms een beetje over enthousiast,” vervolgde ze met een glimlach. “Waar wou je heen om te hardlopen?” Ze keek Rachel vragend aan.

Gelukkig had Evie al snel door dat ze beter niet verder kon gaan over het onderwerp ruzie. Dat was maar goed ook, het was niet heel erg intressant geweest. ‘Je hebt het niet koud als het regent. De rare smsjes en telefoontjes, je zei dat iets opgeruimd was. Je conditie is veel beter en je hebt veel meer spieren als de meeste meisjesn.’ Somde Evie op. Damn, dit was niet haar bedoeling geweest.. ‘Ik weet het gewoon.’ Rachel dacht kort na, dit was al de verkeerde kant op gegaan aangezien Elyaz het geheim verraden had, hoe kon hij soms zó slim zijn. Even wist Rachel gewoon niks meer te zeggen, haar houding bleef voor de rest gewoon het zelfde terwijl ze nadacht. ‘En voor de meeste mensen is het niet algemeen bekend hoor Rachel dat hier vamiers zijn. Ze lachen je vol in je gezicht uit er ergens anders over zou hebben.’ Kort sierde een grimas Rachel der gezicht terwijl ze het weg schudde. ‘Maar nou weet ik het wek, dus ook dat ik een beetje op moet passen.. Alleen dat moet je overal toch? Ik hoorde dat er ook goede vampiers waren.’ Rachel ademde rustig in voordat ze begon met praten. ’Klopt. Er zijn enkele goede, maar er zijn meer slechte dan goede dus je zal altijd voorzichtig moeten zijn. Voor de normale mensen is het niet redelijk bekend, de mensen in het reservaat zijn der wel mee bekend, maar die gaan meestal niet naar de openbare school toe. Je bent inderdaad slimmer van verwacht. Dat iets opgeruimd was inderdaad een bloedzuiger, wij beschermen de mensen tegen hun door ze te vermoorden. Behalve de Cullens, maar die zijn goed.’ Sprak Rachel kalm terwijl ze luisterde naar Evie die verder sprak. ‘Nee, ik zeg helemaal niks tegen ze. Alleen is het ook niet handig als ze weten dat ik nog steeds met mijn obsessie bezig ben zoals ze dat noemen.’ Rachel knikte kort. ’Het is een geheim, dat zal het ook moeten blijven.’ Sprak Rachel rustig. Toen de moeder hun zag, sprong ze op met grote ogen en was ze meteen op Rachel afgelopen. ’Aangenaamd kennis te maken.’ Sprak Rachel rustig terwijl ze naar boven toe liepen. ‘Waarvoor is die tatoeage?’ Rachel haalde haar schouders kort op. ’Iedereen van het roedel heeft die, het is meer een soort teken, als het ware.’ Sprak Rachel rustig. ‘En sorrt voor mijn moeder. Ze is soms een beetje over enthousiast. Waar wou je heen om te hardlopen?’ Rachel dacht kort na. ’Geeft niks, ze is erg blij dat je iemand hebt mee genomen volgends mij.’ Kort dacht ze na over een goede plaats met weinig bloedzuigers. ’Het strand lijkt me het beste terrein, of we gaan in het centrum maar daar zijn weer heel veel mensen, zoals altijd. Mij maakt het niet zo heel veel uit, want ik loop toch overal en nergens zeg maar.’ Sprak Rachel kalm terwijl ze Evie met een korte glimlach aankeek terwijl deze zichzelf al had omgekleed.

~ Flutje, sorry ~

Ze glimlachte even toen Rachel zei dat ze het aangenaam vond om kennis te maken met haar moeder. Ze wist eigenlijk niet zo goed of zijzelf het wel zo aangenaam vond. Haar moeder moest meteen weer zo overdreven doen. Ze snapte ergens ook wel dat ze blij was, maar soms ging ze echt iets te ver. Waarschijnlijk zat het in de familie, dacht ze een beetje wanhopig. Haar obsessie was ook echt niet meer normaal, maar ze voelde dat ze er rustiger onder werd. Nou ze duidelijkheid kreeg, snapte ze alles veel beter. Had ze ook niet meer het idee dat de angst op een gegeven moment opeens haar lichaam zou overnemen. Het voelde een stuk beter zo, een stukje rust. Ook al scheen Rachel er niet erg blij mee te zijn dat Elyaz het verteld had, zij was er maar wat blij mee. Dan had ze niet nog verder moeten zoeken, want dat zou ze dan gedaan hebben. Ze zou er achter gekomen zijn, alleen het zou wat langer geduurd hebben. Ze keek op toen Rachel uitlegde waarom ze die tatoeage had. “Aha, eigenlijk ook best wel logisch,” knikte ze. Ze wachtte terwijl ze verder sprak. Ze was even op haar bed gaan zitten en keek Rachel onderzoekend aan. “Ja, ik ben benieuwd hoe lang het gaat duren voordat ze weer normaal iemand laat binnenkomen,” zei ze zuchtend. “En laten we maar op het strand gaan. Ik heb liever niet dat iedereen ons aan zit te staren, omdat ik er niks van bak.” Vervolgde ze even grinnikend. Ze sprong weer op van het bed en liep de trap weer af. “Nou laten we dan maar gaan.” Zei ze meer in het algemeen. “Mam we gaan!” schreeuwde ze naar de kamer. Er kwam een antwoord, maar die verstond ze niet. Ze haalde haar schouder op, het maakte haar ook niet zo veel uit wast haar moeder gezegd had. Ze liep de straat op, gelukkig woonde ze dicht bij het strand. Dat was wel een heel fijn punt voor de plek waar ze woonde. Toen het paadje overging in het strand stopte ze met lopen en keek Rachel aan. “Oké,” zei ze langzaam. “Hoe gaan we het doen?” ze glimlachte even. “Jij bent nou even mijn lerares,” haar bruine ogen stonden plagerig. Ze zag er al een stuk beter uit als de dag ervoor, toen alles nog onzeker geweest was. Het was een hele opluchting dat alles nu duidelijk geworden was. “Ben je boos op Elyaz?” vroeg ze toen.

Diep ademde Rachel in terwijl ze luisterde naar Evie. ‘Aha, eigenlijk ook best wel logisch.’ Rachel grinnikte kort. ‘Ja, ik ben benieuwd hoe lang het gaar duren voordat ze weer normaal iemand laat binnen komen.’ Zuchtend sprak Evie. Rachel glimlachte terwijl ze nadacht. ’Ik denk dat het niet lang zal duren als je meer mensen mee naar huis toe neemt. Ze is wel bezorgd om je, maar ze bedoeld het goed. Ze is beneden heel erg trots aan het praten, dus kijk niet raar op.’ Sprak Rachel met een korte grimas op haar gezicht tegen Evie. ‘En laten we maar op het strand gaan. Ik heb liever niet dat iedereen ons aan zit te staren, omdat ik er niks van bak.’ Rachel keek Evie kort grijnzend aan. ’Is goed. Aan staren waarschijnlijk niet, toe lachen misschien wel. We kunnen ook een stuk wandelen en dan pas hardlopen, dan kom je er redelijk in.. Eerst opwarmen, hardlopen en een goede cooling down anders heb je morgen heel veel spierpijn, tenzij je dat leuk vind dan kunnen we ook meteen stoppen daarna.’ Sprak ze grijnzend terwijl ze de trap afliepen. ‘Nou laten we dan maar gaan.’ Rachel volgde haar zonder nog te spreken. ‘Mam we gaan!’ Schreeuwde ze door de kamer heen. Rachel glimlachte, zwaaide kort terwijl ze sprak. ’Tot ziens!’ Rachel volgde Evie terwijl ze naar buiten liepen en het pad volgde dat hun naar het strand toe wierp. ‘Oké. Hoe gaan we het doen?’ Rachel dacht kort na. ‘Jij bent nou even mijn lerares.’ Plagerig stonden de ogen van Evie. ’We beginnen met een flink stuk lopen, gewoon een stuk rustig. Daarna wat harder om uiteindelijk over te gaan in een hardloop tempo. Begrepen?’ Sprak Rachel half serieus half plagend terwijl ze inademde. In een rustig tempo begonnen ze te lopen. ‘Ben je boos op Elyaz?’ Kort knikte ze. ’Ja. Om eerlijk te zijn ben ik wel boos op hem, ookal denk ik dat Sam bozer zal zijn over zijn vrijgevigheid van het geheim..’ Sprak Rachel kalm terwijl ze inademde en ze hun tempo ietsjes opvoerde.

Ze glimlachte even toen Rachel zei dat ze het goed bedoelde. “Ja, ik weet het,” zuchtte ze. “Alleen ik schaam me dood als ze zo bij iedereen doet,” Ze schudde langzaam haar hoofd, nou ja ze moest het maar voor lief nemen. Haar moeder zou niet veranderen en ergens was ze daarom ook zo dol op haar. “Hmm.. toelachen,” ging ze verder. “Ik weet ook niet of ik daar vrolijk van zou worden,” ze stak even plagerig haar tong naar Rachel uit. “Ik vind het een goed idee zoals jij het omschrijft,” vervolgde ze knikkend. Ze was benieuwt of ze dit leuk ging vinden, maar met Rachel iets doen vond ze altijd goed. Ze mocht haar graag, daarom had ze zich er over heen gezet om dit te gaan doen. Ze hoopte dat ze er geen spijt van ging krijgen. Ze schoot in de lach toen Rachel tot ziens riep naar haar moeder. Ze kon zich al voorstellen hoe haar moeder in de kamer stond te glimlachen en blij te zijn, omdat Rachel tot ziens zei. “Ik denk dat haar dag nou helemaal niet meer stuk kan,” zei ze nog na grinnikend achterom naar Rachel. Toen liep ze naar het strand en bleef staan. Ze knikte nog eens toen Rachel uitlegde hoe ze het zouden doen. “Helemaal goed,” Ze glimlachte even naar haar. “Ik heb het helemaal begrepen,” vervolgde ze. Ze keek even opzij toen Rachel zei dat ze inderdaad boos op Rachel was. “Is het zo erg dat hij het tegen mij verteld heeft?” ze keek haar vragend aan. “Ik ben goed in geheimen bewaren hoor,” Ze keek even naar de grond terwijl ook zij haar tempo versnelde. “Daarbij was het een hele steun voor mij om dat te weten, anders zou ik er waarschijnlijk nog zo aan toe zijn als toen je me voor de eerste keer tegenkwam,” ze zuchtte even. “Ik denk dat ik er nou een stuk beter mee overweg kan Rachel,” ging ze verder. Ze keek haar even aan en toen naar de zee naast hen.

[Sorry, hij is niet zo lang]

'Ja, ik weet het.' Zuchte Evie. 'Alleen ik schaam me dood als ze zo bij iedereen doet,' Rachel glimlchte kort. 'Komt wel goed, binnenkort merk je der niks meer van.' Sprak Rachel kort. 'Hmm.. Toelachen. Ik weet ook niet of ik daar vrolijk van zou worden.' Plagerig stak Evie haar tong uit. 'Het zou wel lachwekkend zijn geweest, misschien, misschien ook niet.' Sprak Rachel kalm terwijl ze inademde. 'Ik vind het een goed idee zoals jij het omschrijft.' Een grimas sierde binnen enkele secondes Rachel haar gezicht alweer. 'Ik ben afentoe wel slim.' Sprak ze half lachend. Uiteindelijk liepen ze over het strand heen en begon Evie weer met praten. 'Ik denk dat haar dag nou helemaal niet meer stuk kan.' Zei ze grinnikend. Rachel schudde instemmend haar hoofd, het was altijd grappig om een beter gehoor te hebben dan andere aangezien je veel meer en preciezer hoorde. Ook hoorde je dingen van een afstand al sneller. 'Helemaal goed, ik heb het helemaal begrepen.' Rachel knikte kort. 'Gelukkig maar,' Sprak ze plagend. 'Is het zo erg dat hij het tegen mij verteld heeft?' Rachel dacht kort na, het was inderdaad erg. Sam zou er niet blij mee zijn, het was namelijk verboden om aan normale stervelingen te vertellen. 'Ja. Het is namelijk een geheim, het is de bedoeling dat het geheim blijft zeg maar. Het is verboden om aan normale sterfelingen te vertellen, als je me begrijpt.' Sprak Rachel serieus. Het was een ook een bloed serieus onderwerp. Diep ademde ze in terwijl het tempo iets versneld werd. 'Ik ben goed in geheimen bewaren hoor.' Sprak ze terwijl ze diep ademde. 'Daarbij was het een hele steun voor mij omdat te weten, anders zou ik er waarschijnlijk nog zo aan toe zijn als toen je me voor de eerste keer tegen kwam.' Rachel luisterde terwijl ze nadacht. 'Ik denk dat ik er nou een stuk beter mee overweg kan Rachel.' Kort knikte ze. 'Dat is het probleem niet, het is eerder een probleem dat hij het zomaar zegt. Als hij het tegen de verkeerde gaat zeggen, lopen we allemaal gevaar. Als we een groot probleem hebben, dat kunnen we dus door hem krijgen..' Sprak Rachel kort. 'Kom op, we gaan het tempo iets verhogen tot een langzaam joggend tempo.' Rachel begon zachtjes te joggen, het was een rustig langzaam tempo terwijl Rachel kort om keek naar Evie. 'Hoe gaat ie?' Sprak ze kalm en duidelijk terwijl ze lachend keek.

~Flutje~

Toen Rachel zei dat ze er binnenkort niks meer van merkte, haalde ze even haar schouders op. “Dat betwijfel ik, maar ik hoop het.” Zei ze met een glimlach. Ze keek even opzij naar Rachel terwijl ze verder ging over het toelachen. Waarom wist ze zelf ook niet zo goed, op de een of andere manier had ze het idee dat ze bij Rachel overal wel op in kon gaan. Ze grinnikte even. “Nou, ik weet niet of ik het zo lachwekkend had gevonden.” Ze keek weer voor haar uit terwijl ze even over het strand keek. 'Ik ben afentoe wel slim.' Ze keek Rachel weer aan. “Dat kan ik natuurlijk nog niet beoordelen, zo lang ken ik je nog niet.” Vervolgde ze plagerig. “Maar om mij mee te krijgen op zo’n tochtje dan moet je inderdaad wel slim zijn,” Ze begon in de richting van het strand op te lopen. Toen het gesprek weer naar Elyaz ging zag ze Rachel haar stemming veranderen, net als eerder die dag. Ze wou heel graag dat Rachel het uitlegde, dat zij ook begreep wat er zo erg aan was. Het was voor haar een opluchting, telde het dan nog zo zwaar? Waarschijnlijk wel aan de blik van Rachel te beoordelen. Ze luisterde terwijl Rachel vertelde waarom het erg was dat Elyaz het aan haar verteld had. Ze knikte even toen ze uitgesproken was. “Ja, dat begrijp ik wel maar toch…” zei ze nadenkend. Ze keek weer opzij toen Rachel verder ging nadat ze geprobeerd had het uit te leggen, waarom het voor haar zo’n opluchting was. “Nee, ik snap het wel. Zou hij het dan zomaar tegen iedereen zeggen dan?” nou keek ze zelf ook een beetje ernstig. Ze begreep ook wel dat dat niet zo handig was. Ze was opgelucht toen het onderwerp weer op iets anders kwam. Ze had niet zo veel zin om de sfeer te verpesten door haar gespreksonderwerp, waar ze gewoonweg niet zomaar over kon ophouden. Simpelweg omdat ze nog zo vol vragen zat. “is goed,” zei ze terwijl ze naast Rachel begon te joggen. 'Hoe gaat ie?' Vroeg Rachel na een tijdje. Dit ging nog wel voor haar, als het maar niet veel harder ging had ze het idee. “Dit lukt me nog wel,” zei ze daarom ook. “Hoe is het eigenlijk om een wolf te zijn?” vroeg ze toen voorzichtig. “Denk je dan ook anders dan in jou mensenlichaam?” Ze keek Rachel in haar ooghoek aan terwijl ze verder jogde.