Bijwerkingen van Apollo's gave

Apollo liep terneergeslagen en eenzelvig door het bos terwijl hij nadacht over de hoeveelheid mensen die hij had vermoord. Minimaal vijftig waren het er geweest, onschuldige tieners en jong volwassenen. Hij was een monster. Hij vond de macht en kracht die hij had prachtig, maar hij moest zijn gave onder controle krijgen. Apollo hoorde wat en keek snel achterom. Niemand. Hij had toch echt telkens gevoel alsof hij achtervolgd werd. Hij kon alleen zijn gave beheersen als hij niet kwaad werd. Wat Apollo niet wist was dat zijn gave een bijsluiter had en dan met name bij een mens. Apollo had zijn gave nog niet uitgeprobeerd op een vampier, waarschijnlijk zou een vampier minder snel sterven en eerder een forse pijn ervaren. Apollo keek weer achterom, hij zou toch zweren dat hij wat hoorde! "Oh je hoort ook wat" zei een tienermeisje die achter een boom vandaan kwam. Apollo keek haar verbaasd aan. Ze had geen geur. "Ja, je hoorde zeker wat" zei een man in een zwarte pak die uit het niets verscheen. Apollo's ogen gingen wijd open. "Ik ken jullie! Ik heb jullie gedood!" zei Apollo. Hij had ze gedood met zijn gave. Er kwamen nog meer mensen. Apollo herkende ze allemaal. Het geheugen van een vampier was behoorlijk. De man in het zwarte pak was één van de personen die zijn ouders en broertje hadden vermoord. "Ja dat ben ik inderdaad" zei de man die hard lachte. Hoe kon hij zijn gedachte lezen? Apollo liep op hem af en wou zijn nek breken, maar zijn handen gingen dwars door hem heen. "Jij kan ons niks aan doen, wij zijn jou" zei een ander jong meisje. Dat was het meisje dat hij had gedood met zijn gave in het bos. Apollo keek onthutst naar alle verschijningen. Het werden er telkens meer, hij had er ruim vijftig gedood met zijn gave. Hoe konden ze dan nog leven als geesten? Ze zaten in zijn hoofd, dat wist hij zeker. Toen werd alles duidelijk voor Apollo. Planten en dieren hadden niet werkelijk een ziel, maar mensen wel. Hij had bij al deze mensen hun ziel uit hun lichaam getrokken. "Inderdaad" zei nog één van de mannen die zijn familie had vermoord. "Wil je weten wat je ons hebt aangedaan?" riep een jongen van in de twintig. Apollo keek naar de zielen die allemaal hetzelfde begonnen te roepen. "Ja wil je dat weten?!" en "Je hebt onze familie pijn gedaan!" hoorde hij ze roepen. Apollo draaide zich om en begon te rennen. Maar de zielen bleven telkens verschijnen, voor hem, achter hem en zelfs rennend naast hem. "Je kunt niet ontsnappen" hoorde hij in zijn hoofd. Apollo struikelde en wist niet dat hij toen de onzichtbare grens van de wolven overschreed. Hij was nu op hun gebied, maar had geen benul. Hij wist bovendien niet eens dat deze mysterieuze wezens bestonden! Apollo viel op zijn buik en zag toen in een flits, hoe huilende mensen bij een begrafenis waren. Telkens meer flitsen van huilende mensen verschenen in zijn hoofd. "STOP HET" schreeuwde Apollo. De flitsen stopte. Een man in pak hurkte bij hem. "Wil je weten hoe ik je lieve familie heb laten doden?" zei de man met een lach. Apollo wou het uitschreeuwen maar kreeg al de volgende flits. Hij zag hoe zijn ouders en broertje werden vast gebonden met touwen. Zijn broertje huilde. Toen het huis in brand gestoken werd hoorde hij zijn moeder roepen om haar zoon. "GABRIEEL!!" gilde ze. Dat was zijn naam, niet Apollo maar Gabriel. Apollo was geschift aan het worden. Telkens meer flitsen verschenen, van alle pijn die hij de families had aangedaan door zijn gave te gebruiken op andere mensen. Hij zag een flits voorbij komen van een jongen die zelfmoord had gepleegd omdat zijn geliefde dood was, weer een huilende familie bij een begrafenis, zijn gillende ouders, zijn broertje die huilde. Apollo greep met zijn handen naar zijn hoofd. Hij wou dood en schreeuwde het uit.

[Rachel en/of andere wolf]

Gedachtes aan Paul schoten door haar hoofd heen, gedachtes aan hun kleine monster wat door Rachel in hun leven was gekomen. Rachel had het kleintje gevonden in de vuilnisbakken bij het dorp, maar gelukkig zou het allemaal goed komen met hem. Het was de bedoeling om hem op te leiden tot een top wolf, met een top opvoeding, met voldoende spieren en conditie. Eigenlijk gingen haar gedachtes nu helemaal de verkeerde kant op aangezien Rachel zichzelf nu op haar wacht moest concentreren, vampieren doden die de grens overstaken om door hun gebied te reizen, de enigste die door hun gebied mochten reizen waren de Cullens, en elke wolf.. Of tenminste Rachel herkende de meeste geuren van hun. Edward zijn geur was algemeen bekend bij haar, die van Rosalie en Emmet maar ook die van Jasper, Alice,Esme en Carlise waren in haar neusgaten gebrand, in haar geheugen in geprent als het ware. Haar zwarte hoofd werd geschud, haar goudbruine ogen op de bomen gericht terwijl haar lichaam zich snel vooruit werkte in een rennende beweging. Haar staart was in een dominante positie gedragen, haar hoofd werd laag gedragen om de geuren beter te kunnen ruiken, ze beter te kunnen vergelijken. Haar lichaam zwol iets op toen een onbekende geur haar neus betrad, haar nekharen stonden recht overeind. Het was een stinkende brandende geur, geen bekende maar totaal onbekend. Bloedzuiger. Vampier. Hier net in de buurt en nog niet zo heel ver uit haar buurt. Haar tanden werden ontbloot met een kort grommend geluid vanuit haar borstkast. Haar passen werden versneld, haar ruik en hoor vermogen op scherp gesteld terwijl de geur gevolgd werd. Toen iets ‘STOP HET’ Schreeuwde, werd Rachel haar kop omhoog gegooit werden haar passen verlengd. Toen daarna nog een paar schreeuwende geluiden hoorbaar werden, werd er nog een tandje bij gezet op haar tempo. De bloedzuiger werd uiteindelijk zichtbaar, haar passen werden langzamer terwijl ze zich in de bosjes schuil hield. De vampier leek wel gek te worden, kon dat? Was dat mogelijk? Een vampier die krankzinnig werd? Blijkbaar wel want deze had zijn handen naar zijn hoofd gegooit terwijl hij begon te schreeuwen. Met langzame, brede passen kwam ze tussen de bosjes uitgelopen. Haar hoofd was dominant gedragen, haar staart was dominant gedragen, haar lichaam was breder geworden terwijl ze kort naar de vampier keek met haar goudbruine ogen. Haar tanden werden ontbloot, een luid grommend geluid was hoorbaar terwijl ze zich nog wat breder maken. Rachel haar schofthoogte was gelijk aan de schouders van de vampier, misschien nog net iets hoger zelfs. Haar houding was aanvallend maar iets in haar lijf zij haar dat het niet nodig was, dat dit geval voor haar neus, dat stonk naar bloedzuiger.. Erg in de war was, simpel weg. Gestoord.

~ Flutje, Sorry! ~

De zielen hadden door wat Apollo het meeste pijn deed, een flits van zijn broertje die huilde, vlak voordat hij verbrand en gestorven was. Apollo kon niet stoppen met schreeuwen en wou zijn hoofd van zijn lijf trekken, tot opeens alles verdwenen was. De flitsen, de stemmen en de zielen. Zo maar, opeens verdwenen. Zijn ogen gingen langzaam open. Hij haalde zijn neus op en rook iets smerigs. Apollo stond gauw op en zag toen meteen waar het vandaan kwam. Wat in hemelsnaam was dit voor creatuur! Het leek op een wolf, maar had meer de grootte van een paard. Het beest gromde naar hem. "Wat ben jij?" zei Apollo zacht. Hij was het wezen enorm dankbaar, hij had geen last meer van zielen die zijn leven wouden verstoren. Hij merkte dat de enorme wolf een aanvallende houding had. Apollo zelf hoefde geen houding aan te nemen, hij zou zijn gave kunnen gebruiken of gewoon zijn fysieke kracht. Maar iets zei hem dat dit creatuur geen eenvoudige wolf was met een groeistoornis. Hoe het naar hem keek, de ogen. Het leek menselijk, maar bovendien ook magisch. "Ik zal je niks doen. Ik ben je eerlijk gezegd enorm dankbaar" zei Apollo die zijn handen in zijn broekzak deed. Apollo voelde zich dom, kon het hem wel verstaan? Was hij echt krankzinnig aan het worden?

‘Wat ben jij?’ Sprak de bloedzuiger op een zachte toon tegen haar. Het was onmogelijk om zo te kunnen praten op dit moment, veranderen wilde Rachel zowiezo niet. Ze was dan te kwetsbaar met dit ding voor haar. Rachel haar zwarte hoofd werd een keer geschud. ‘Ik zal je niks doen. Ik ben je eerlijk gezegd enerom dankbaar.’ Sprak de bloedzuiger daarna, Rachel ademde diep in terwijl haar neus kort opgehaald werd. De bloedzuigerstank was enorm vervelend. Rachel knikte kort met haar hoofd op zijn laatste woorden terwijl haar houding iets verzwakte. Met brede passen liep ze om hem heen, bekeek hem kort. Bestudeerde hem in terwijl haar tanden niet ontbloot werden. Kort gebaarde ze met haar hoofd met haar mee te lopen. De bloedzuiger moest zowiezo van hun land af, hier weg. Haar lichaam ging in een langzaam tempo vooruit terwijl ze kort gromde toen ze de grens overstaken. Een ontzichtbare grens die iedereen kende. Tenminste, de vampiers en bloedzuigers uit de buurt. Na enkele passen stopte ze, gebaarde ze hem hier te blijven. Het was een groot risco maar het was de makkelijkste manier om te kunnen praten. Na enkele passen verdween ze in de bosjes, veranderde Rachel zichzelf. Snel trok ze haar kleding aan terwijl ze rustig terug liep naar de bloedzuiger. ’Wat ik ben? Ik ben een Shape-shifter. Oftewel, die wolf die je net zag..’ Beantwoorden Rachel zijn aller eerste vraag die haar gesteld was. ’Om je tweede conclussie te beantwoorden.. Ik hoop dat je niks doet, anders zal ik alsnog mijn taak volbrengen. Dankbaar? Vertel.’ Sprak ze op een serieuze toon op het laatste. ’M’n naam is Rachel.’

Toen de wolf knikte na zijn dankwoord was Apollo opgelucht. Hij was misschien nog niet krankzinnig, hij had het bij het juiste eind gehad door te denken dat dit wezen meer was dan alleen een wolf. Apollo was blij dat hij niet hoefde te ademen, zo hoefde hij tenminste die stank niet te ruiken. Het leek hem onbeschoft om daar iets over te zeggen. De wolf begon om hem heen te lopen en leek hem te bestuderen. Apollo volgde het wezen met zijn ogen, maar veranderde zijn houding niet. Toen de wolf hem wenkte met zijn kop, volgde Apollo haar braaf. Na een paar passen stopte ze en gebaarde ze dat hij hier moest blijven staan. Apollo knikte en zag haar verdwijnen in de bosjes. Apollo was bang dat ze niet meer terug kwam en de zielen wel weer terugkeerden. Maar na enkel seconden kwam er een prachtig meisje uit de bosjes vandaan, waar de wolf net was verdwenen. Apollo's ogen gingen wijd open van verbazing. " ’Wat ik ben? Ik ben een Shape-shifter. Oftewel, die wolf die je net zag..’" zei ze terwijl ze rustig naar hem toe liep. Apollo zelf had gedacht aan een weerwolf, maar shape-shifter als verklaring mocht er ook mee door. Apollo wist niet echt hoe hij moest reageren. Zij wist duidelijk wel wat hij was. Wat zou ze wel niet denken als ze de kranten open sloeg, las over een massamoord en dat Apollo dan vrolijk zei dat hij het geweest was! "’Om je tweede conclussie te beantwoorden.. Ik hoop dat je niks doet, anders zal ik alsnog mijn taak volbrengen. Dankbaar? Vertel.’" zei het wolvenmeisje. Apollo voelde zich ongemakkelijk. Hij had zojuist bedacht dat het niet slim zou zijn om te vertellen wat hij had gedaan, maar zij had hem horen schreeuwen. Zij had hem geholpen. "Ik heb een gave.." begon Apollo. "Ik kan het leven uit alles trekken wat ik maar wil, planten, dieren, mensen en noem maar op. Maar het is niet alleen het leven dat ik uit mensen trek. Ik trek hun ziel uit het lichaam. Ik heb geen controle over mijn gave als ik woedend ben en .. - en" Apollo moest weer denken aan de zielen die hem de pijn van hun families hadden laten zien en zuchtte. "Ik wou mijn ouders en broertje wreken, maar ik heb daar naast vijftig mensen vermoord, onschuldige mensen, omdat ik geen controle had over mijn gave!" Apollo ging zitten op een boomstam met zijn gezicht in zijn handen. "Deze zielen die ik uit de mensen had getrokken, verschenen net. Alsof ze echt bestonden, maar ze waren er niet echt! Ze lieten beelden zien, het waren meer flitsen. Wat ik hun familie had aangedaan. De criminelen die ik had vermoord met mijn gave, lieten zien hoe mijn moeder mijn naam gilde en hoe mijn broertje huilde. Iedereen die ik vermoord met mijn gave, heeft toegang tot mijn hoofd, zodra ik me eenzaam of verslagen voel, want dan ben ik zwak". Apollo wist niet wat ze nu van hem dacht. Hij had zo juist bekend dat hij vijftig mensen had vermoord, onschuldige tieners en begin volwassenen. Hij durfde haar niet aan te kijken. "Welke taak moest je volbrengen?" vroeg Apollo uiteindelijk.

‘Ik heb een gave..’ Begon de bloedzuiger, z’n naam kende ze niet maar misschien was het wel beter dat ze die niet kende. ‘Ik kan het leven uit alles trekken wat ik maar wil, planten, dieren, mensen en noem maar op. Maar het is niet alleen het leven dat ik uit mensen trek. Ik trek hun ziel uit het lichaam. Ik heb geen controle over mijn gave als ik doedend ben en.. – en’. Rachel trok haar wenkbrauw op. Een gave die levensgevaarlijk was dus. Misschien zelfs op haar. ’Een gave die dat kan? Ik wist niet dat.. dat mogelijk was. Maar goed. Je hebt er geen controle over? Erg handig..’ Sprak ze kalm terwijl ze hem kort aankeek. ‘Ik wou mijn ouders en broertje wreken, maar ik heb daar naast vijftig mensen vermoord, onschuldige mensen, omdat ik geen controle had over mijn gave!’ Onwillekeurig verliet een grommend geluid haar keel. VIJFTIG? Vijftig onschuldige mensen hadden dood moeten gaan door hem, door hem en zijn gave? Kort beefde Rachel, verloor bijna haar zelfbeheersing aangezien zé het liefst zijn kop van z’n romp wilde scheuren, hem wilde vermoorden. Hem wilde vernietigen! ‘Deze zielen die ik uit de mensen had getrokken, verschenen net. Alsof ze echt bestonden, maar ze waren er niet echt! Ze lieten beelden zien, het waren meer flitsen. Wat ik hun familie had aangedaan. De criminelen die ik had vermoord met mijn gave, lieten zien hoe mijn moeder mijn naam gilde en hoe mijn broertje huilde. Iedereen die ik vermoord met mijn gave, heeft toegang tot mijn hoofd, zodra ik me eenzaam of verslagen voel, want dan ben ik zwak.’ Rachel knikte kort, wat moest ze zeggen. Wat moest ze hierop reageren? Woorden had ze hier gewoon niet voor. ’Gevaarlijk.. Je gave is te gevaarlijk.. Je vermoord mensen met je gave? Je moet ook geen mensen vermoorden!’ Bij het laatste werd haar stem iets verheven. ‘Welke taak moest je vol brengen?’ Rachel draaide zich kort om.. Na enkele tellen richtte Rachel zichzelf weer tot de bloedzuiger. ’Bloedzuigers vermoorden.’ Sprak ze kill maar serieus. Het was zo als het was. ’Iedere bloedzuiger die de grens oversteekt, word vermoord. Behalve de Cullens.’ Sprak ze duidelijk. Misschien kon hij beter daar heen gaan op dit moment. ’Het beste wat je kunt doen is naar de Cullens gaan, het zijn net als jou vampieren. Ga, praat met hun. Hun hebben er meer verstand van. Betreed niet meer het gebied van de Quilete, de volgende keer word je vermoord. Doe ik het niet, zal één van de andere het doen.’ Sprak Rachel duidelijk terwijl ze begon te lopen richting haar deel van de grens.

’Bloedzuigers vermoorden.’" antwoordde Rachel op zijn vraag. Apollo keek haar even gefascineerd aan. Zou zij durven, na alles wat ze net had gehoord, hem aan te vallen? "’Iedere bloedzuiger die de grens oversteekt, word vermoord. Behalve de Cullens.’" Sprak ze duidelijk. Wie waren de Cullens nou weer? Wat zeker was, was dat het vampiers waren. "’Het beste wat je kunt doen is naar de Cullens gaan, het zijn net als jou vampiers. Ga, praat met hun. Hun hebben er meer verstand van. Betreed niet meer het gebied van de Quilete, de volgende keer word je vermoord. Doe ik het niet, zal één van de andere het doen.’" sprak het wolvenmeisje duidelijk terwijl ze weg begon te lopen. Apollo sprong overeind en liep haar achterna. Hij pakte haar bij de schouder en keek haar bijna krankzinnig aan. "Je kan me niet alleen laten. Breng me naar die Cullens, asjeblieft. Laat ze niet terug komen". Apollo wou niet weer zijn broertje zien huilen, of zijn moeder horen gillen. "Ik kan mijn gave niet beheersen als ik woedend ben, ik weet dat ik een monster ben" gaf Apollo toe. Dat hij had gezien hoe erg de pijn was van de families door wat hij had gedaan, kon hij mee leven. Maar hij wou niet zien en horen hoe zijn familie had geleden. Nooit meer. Kosten wat het kost. Al werd het zijn dood.

Diep ademde ze in terwij ze zichzelf omgedraaid had om te gaan lopen. Hopelijk hoefde ze hem niet meer te helpen. Toen de bloedzuiger overeind sprong en haar achterna liep, hield ze haar pas niet in. Rachel was overduidelijk geweest. Wanneer hij de grens over zou steken, zou Rachel hem vermoorden. Zijn gave maakte haar niks uit, het was haar taak om bloedzuigers te vermoorden. Ookal zou Rachel het moeten betalen met haar eigen leven. Paul, Xiraz en het hele roedel zou dan een vampier minder hebben te vermoorden. Zover zou Rachel het natuurlijk niet laten komen. Toen hij haar bij haar schouder pakte draaide Rachel zich om. Een grommend geluid was hoorbaar vanuit de borstkast van Rachel. ’Laat. Me. Los!’ Sprak ze terwijl de koude bloedzuiger hand, onprettig op haar huid aanvoelde die harstikke warm was. ‘Je kan me niet alleen laten. Breng me naar die Cullens, alsjeblieft. Laat ze niet terug komen.’ Haar bruine ogen wende zich argwanend op hem. ‘Ik kan mijn gave niet beheersen als ik woedend ben, ik weet dat ik een monster ben.’ Hoofd schuddend sloeg Rachel zijn hand weg van haar schouder terwijl begon te lopen richting de Cullens. ’Ik breng je een stuk.. Verder dan de helft, kan en mag ik niet gaan. Het is ongeveer een half uur lopend, tien minuten als we rennen ongeveer. Dus wat word het?’ Sprak Rachel bloed serieus. Rachel was er klaar mee, maar na dit zou ze zo snel mogelijk verder gaan met haar wachtrondes.

"’Ik breng je een stuk.. Verder dan de helft, kan en mag ik niet gaan. Het is ongeveer een half uur lopend, tien minuten als we rennen ongeveer. Dus wat word het?’" zei Rachel bloed serieus. Ze walgde vast van hem, Apollo begreep dat. Het maakte hem ook niks uit, zolang hij maar geen beelden meer zag van zijn familie. Wolven en vampiers leken elkaar niet goed te liggen. Behalve deze Cullens, waren zij soms het goede voorbeeld van een vampier? Apollo zelf had geen haat tegen deze wezens. Apollo keek haar in de ogen aan en glimlachte. Het was een zeldzame glimlach, die al een tijd niet meer was voorgekomen. "Ik zou graag willen lopen en meer over jullie te weten willen komen en de Cullens" zei Apollo vriendelijk. Hoe krankzinnig hij net was geweest, zo vriendelijk was hij nu. Het leek niet natuurlijk en zelfs wat gespeeld. Maar hij meende het oprecht. Apollo liep haar achterna. "Waarom vallen jullie de Cullens niet aan? En met hoevele zijn jullie? Zijn jullie een roedel, een famillie? Ik zou graag zo veel mogelijk willen weten" sprak Apollo in één stuk door. Hij wist niet of ze wel zou antwoorden. Of ze überhaupt mocht praten met zoals zij hem noemde, een bloedzuiger. Zij was tenminste niet eenzaam, ze moest een grens bewaken. Dat betekende dat ze iets had om te beschermen. Apollo wist niet of hij het kon om een familie te hebben, of hij daar klaar voor was. Hij was blij dat hij een vampier was en geen wolf. Telkens rekening met elkaar houden, dat leek hem niets.

‘Ik zou graag willen lopen en meer over jullie te weten willen komen en de Cullens.’ Rachel keek hem kort aan. Een vriendschap met een bloedzuiger was onmogelijk voor, behalve met de Cullens dan. Maar dat was gewoon totaal anders. ’Ik kan je er niet heel veel over zeggen.’ Sprak ze hem rauwer toe dan dat ze bedoeld had. Het was een zwijgbevel dat Sam het roedel had gegeven, je kon er niet onderuit komen. Zo makkelijk was dat gewoon. ‘Waarom vallen jullie de Cullens niet aan? En met hoevele zijn jullie? Zijn jullie een roeden, een familie? Ik zou graag zo veel mogelijk willen weten.’ Van binnen was Rachel laaiend om aal die vragen. Gelukkig had Rachel aardig de pas erin gezet zodat ze er sneller zouden zijn. ’We hebben een verdrag met hun. Dat kan ik je niet zeggen. We zijn een roedel, maar ook een familie. Meer kan ik je niet zeggen. Als je hier recht door gaat. Kom je het huis tegen. Succes.’ Sprak Rachel kalm terwijl ze zichzelf omdraaide en in haar wolvengedaante veranderde. Met grote passen ging ze vooruit totdat ze uiteindelijk aan haar kant van de grens was en verder ging met waar ze gebleven was. Haar wachtronde.

Topic uit.

&& Flut..