A vampire instinct.

Ze rende door straten, stegen, over huizen en langs de snelweg. Beide rende ze zo hard dat een mens hun met het blote oog niet zou kunnen zien. Binnen een paar minuten waren ze aangekomen in Port Angeles. Penelope trok het zwarte shirtje niet over de skinny jeans, zoals Jarael wel zou doen, maar liet hem gekreukeld en net iets onder haar navel zitten. Ze keek in de rondte en wachte tot de jongen naast haar plaats had genomen. 'Dit is dus Port Angeles.. Eens kijken wat hier te snoepen valt. Laten we een discotheek of een kroeg pakken daar zit het meeste vee' Penelopé wist precies hoe ze iets als troep kon laten klinken. Voor haar waren mensen niet meer dan een stuk Frikandel. Ze had zelfs een keer een baby voor een kwart opgevreten, ze zat er totaal niet mee, maar toen het weer dag werd had Jarael gehuild tot de wisseling van persoonlijkheid weer kwam.


[Open]

Apollo had haar laten leiden en was haar rennend gevolgd. Ze had een gek parcour uitgekozen, dat soms zelfs over huizen ging. Binnen een paar minuten waren ze aangekomen in Port Angeles. Apollo wreef door zijn haar en trok zijn jas omlaag. Zijn dorst begon al ernstig toe te nemen. 'Dit is dus Port Angeles.. Eens kijken wat hier te snoepen valt. Laten we een discotheek of een kroeg pakken daar zit het meeste vee' zei Penelope. Apollo knikte en samen liepen ze een plein op. Dit was overduidelijk het uitgaansgedeelte van Port Angeles. Tieners en jong volwassenen zochten samen met hun vrienden de leukste club of kroeg uit en waren klaar voor een gezellige nacht. Natuurlijk hadden ze geen idee dat er zich twee vampiers onder hun bevonden. Apollo moest zich inhouden, het liefst zou hij er zo één aanvallen. Penelope leek zich wel te kunnen beheersen. Zij was dan ook al langer vampier als hem. "Dit lijkt me wel wat" zei Apollo terwijl hij gebaarde naar een discotheek. "La' Famous" stond er in neon letters. Apollo liep samen met Penelope naar de uitsmijters die op leeftijd controleerden. Apollo en Penelope mochten gelijk door lopen. De mannen keek Penelope nog even na. Ze moesten een trap omlaag en kwamen toen in een zaal, waar er harde muziek klonk met een flinke bass. Iedereen was al aangeschoten en was aan het dansen, maar toen Apollo en Penelope verschenen, keken sommige om. De jongens naar Penelope en de vrouwen naar Apollo. Het moest wel heel makkelijk worden om een prooi te vinden. "Ik ga wat plezier maken" fluisterde Apollo in Penelope's oor. Hij had ook al een plek gevonden om te drinken, het lag misschien voor de hand, maar er waren genoeg toiletten. Apollo liep de menigte in en ging lomp door een groepje dansende tieners heen, waardoor een meisje van rond de 20 op de grond viel. "Pas eens ... - "zei een vriendin van het meisje, maar ze viel stil toen Apollo zich omdraaide. "Mijn excuses" zei Apollo met een glimlach. Hij hielp het meisje overeind. "Maakt niks uit.." zei het meisje verlegen. "Kan je dansen?" zei de vriendin van haar. "Ja, maar kunnen jullie twee dansen?" vroeg Apollo met een grijns. De twee vriendinnen keken elkaar giechelend aan. Apollo had niet één slachtoffer, maar twee.

De twee meisjes konden hun ogen van Apollo niet afhouden, sommige jongens probeerde tevergeefs een versierpoging bij de dames. Apollo had ze onder zijn duim. Ze schonken zichzelf vol met alcohol en boden Apollo ook wat aan, hij was nieuwsgierig hoe het zou smaken en had een glaasje whiskey genomen. Het smaakte vrij slap, ook de alcohol had geen enkel effect. De meisjes waar Apollo de naam niet eens van wist, gingen steeds dichter tegen hem aan dansen. Uiteindelijk na een paar glaasjes drank, moesten ze beide naar de wc. "Wacht hi.. - hier!" zei de blondine half dronken. Apollo reageerde met een glimlach. Zonder dat ze het wisten, liep Apollo achter hun aan. Ze gingen bijna de jongens wc in, maar ze kwamen er op tijd achter, dat het de verkeerde deur was. Toen ze eenmaal binnen waren, wachtte Apollo vijf seconden. Hij liep naar binnen en zag ze voor een spiegel, lippenstift op hun lippen doen. "Dat hoeft niet hoor" zei Apollo met een glimlach. Ze leken eerst te schrikken ,maar keken hem toen giechelend aan. Hij was de perfecte jager, alles aan hem trok hun aan. Zijn uiterlijk, zijn geur en zelfs zijn stem. Apollo liep naar de meisjes toe en met een enorm zelfvertrouwen begon hij ze één voor één te zoenen. Uiteindelijk belande ze in het toilet en deed Apollo de deur opslot. "Wat is je naam?" vroeg de brunette. Apollo beantwoorde haar vraag met een kus op haar lippen, toen op haar wang en toen in haar nek. Toen hij het bloed bijna kon proeven, werd het hem te veel en beet hij. Het meisje gilde en haar vriendin wou de deur van ’t slot halen en vluchten. Maar Apollo sloeg eenvoudig het meisje hard tegen de muur, zo dat ze bewusteloos op de grond viel en zoog toen al het bloed uit de brunette. Toen hij met haar klaar was, ging hij verder met de blondine.

Apollo pakte de nog steeds bewusteloze blondine vast bij haar nek en tilde haar op. Hij beet rustig in haar nek en zoog al het leven uit haar. Toen hij ook klaar met haar was, bekeek hij zijn mogelijkheden. Hij wist niet of Jarael, o nee ze heette nu Penelope, al klaar was. Hij zag dat je onder de deur door kon kruipen. Zo zou de wc-deur op slot blijven en zouden ze het waarschijnlijk pas laat in de nacht merken. Apollo luisterde of er iemand op het toilet zat. Er zat één meisje twee hokjes verder, het gehoor van een vampier was uitmuntend. Hij kroop moeizaam onder de toilet door en stond zo snel mogelijk weer op. Hij controleerde zijn kleding op bloedspetters, er was niks te zien. Hij was hier goed in geworden. Hij gebruikte zijn snelheid en was binnen no time weer in de danszaal. Hij liet zijn ogen de zaal afgaan en zag Penelope dansen met een jongen. Hij was sneller geweest, dacht hij met een glimlach. Dat zou hij er eens lekker inwrijven als ze klaar was. Apollo werd afgeleid toen hij dacht dat hij iets bekends zag. Het was een ziel, het was het tienermeisje dat hij als eerst met zijn gave had vermoord in het bos. Ze stond doelloos tussen de massa naar hem te staren en alleen Apollo zag haar. Logisch, want ze zat in zijn hoofd. Ze schudde met haar hoofd. "Wanneer stop je eens met moorden?" vroeg ze. Hij had haar gewaarschuwd! "Ik vermoord je famillie" fluisterde Apollo zacht. Het tienermeisje lachte. "De andere zielen zijn bang voor je en wat je hun familie aan kan doen. Maar ik ben bereid mijn familie op te offeren om anderen te beschermen" zei ze vol moed. Apollo kon zijn ogen niet geloven. Gelukkig bezat dit meisje niet over de herinneringen van zijn gillende moeder of huilende broertje. "Oh jawel hoor" zei ze glimlachend. "Als je met allerlei zielen in één hoofd leeft, deel je wel eens wat". Apollo probeerde zich te beheersen, hij wou niet weer met zijn gave veel onschuldige mensen vermoorden. "Precies, je leert het al. Nou neem die Penelope mee, voordat ze die onschuldige jongen kwaad doet". Apollo keek naar Penelope die nog steeds aan het dansen was. "Of anders?" fluisterde hij. "Laat ik je beelden zien hoe je moeder, vader en broertje verbrand zijn" zei ze gemeen. Apollo's ogen gingen wijd open. Hoe kon zij over die herinneringen beschikken? "Zelf bedacht, je hebt niet zo veel te doen als ziel zijnde, vooral niet in zo leeg hoofd. Toen ik eenmaal zag hoe ze eruit zagen, kon ik er wel wat vuur erbij bedenken en heb genoeg horror films gezien, dus de rest kon ik wel invullen" zei ze trots. Apollo sloot zijn ogen en zuchtte. Hij zou Penelope mee nemen, voordat hij zijn woede losliet en het uit de hand liep. Hij liep naar Penelope toe en duwde de jongen weg. Voordat ze hem ook maar kon vragen waarom hij dat deed, kuste hij haar en fluisterde toen in haar oor: "We moeten weg".

Apollo trok haar mee naar buiten terwijl ze tegenstribbelde. "'Wat haal jij je in je hoofd! schreeuwde Penelope buiten woedend, na dat ze hem een klap gaf, waardoor een paar mensen omkeken. Toen Apollo ze eens boos aankeek, liepen ze door. "Dat snap je toch niet, vraag het maar aan Jarael, zij snapt het. Ik zag een ziel, je mocht die jongen niet doden. Niemand als ik bij je ben" zei hij eenvoudig maar kalm. Apollo voelde even aan de plek waar ze net had geslagen en moest glimlachen. "Doe dat niet weer" zei hij toen kil. Apollo vroeg zich af hoe de ziel tussen de mensenmassa tevoorschijn had weten te kunnen komen, levende wezens leken zielen juist af te schikken. Of was het alleen bij wezens zoals wolven? Of misschien koste het één ziel minder kracht. Hij had geen idee en zou het vragen als het meisje weer verscheen. Apollo had deels ook medelijden met Penelope, hij wist hoe lekker mensenbloed was. Hij had zelf twee meisjes leeggezogen en zij was nog bezig geweest met haar prooi. Apollo stapte dichter op haar af en streelde met zijn hand haar wang. "Het spijt me, oke? Jaag asjeblieft niet waar ik bij ben" zei hij onnatuurlijk vriendelijk. Hij had geen goede herinneringen aan zijn familie, alleen dat ze huilde en gilde om zijn hulp. Hij wou daar niet nog een slechte herinnering bij, waarin ze levend verbranden.

''Als jij nou hier blijft.. dan zorg ik dat ik snel iets kan drinken zodat ik snel meer dorst krijg?' vroeg ze hem. Apollo staarde naar de grond. "Ik denk niet dat, dat kan" zei hij zacht. "Kunnen we niet een ziekenhuis overvallen ofzo? Daar hebben ze vast wel van die bloedzakjes?" vroeg hij dom. Apollo wist geen raad met de situatie, maar hij wist zeker als hij haar nu haar gang liet gaan, dat het blonde tienermeisje kwaad terugkwam en hem dwong Penelope tegen te houden. Toen kreeg hij een idee. "Of" zei hij met een glimlach. "We gaan op criminelen jacht" sloot hij af. Het bracht spanning en zo hielpen ze de onschuldige burgers ook nog eens. Ze zouden niet op simpele jongeren gaan jagen die teveel ophadden, maar op moordenaars, verkrachters en dat soort tuig.

'Het is erg gevaarlijk omdat zij hun jouw juist ook willen vermoorden. Je helpt de mensheid een beetje en krijgt er veel bloed voor terug, jarael vind het vast verschrikkelijk' zei Penelope. 'Waar wachten we dan nog op? Laten we gaan ! ik sterf van de honger' vervolgde ze. Apollo glimlachte toen ze haar zag wegrennen. Hij rende haar achterna en toen viel voor het eerst op wat voor heerlijke geur ze had. De wind liet de geur via haar wapperende blonde haren zijn neusgaten inwaaien. Hij snoof eens goed en genoot van haar unieke geur. Het was niet makkelijk om tuig te vinden, ze rende vooral door de donkere steegjes. Na dat ze de halve stad door waren gerend, hadden ze beet. In een zwarte steegje drukte een oudere man van in de veertig een tienermeisje tegen de muur. "Het duurt niet lang" zei hij dronken met z'n zware stem. Apollo keek Penelope aan. "Ga je gang, maar laat haar niet zien dat je zijn bloed drinkt" zei hij toen met een glimlach.

Apollo keek naar het schouwspel wat zich beneden afspeelde. Penelope besloop de man en liet hem toen zo erg schikken dat hij er vandoor ging. Apollo hoorde wat Jarael zei en sprong het dak omlaag toen ze eenmaal achter de man aanzat. Hij lande op zijn voeten achter het meisje. Apollo kuchte om zijn aanwezigheid op te laten merken. Het meisje keek even bang. "Breng jij mij naar... - naar huis?" zei ze bang. Ze had zwart haar en fel blauwe ogen. Apollo had het geluk dat hij net gedronken had, want ze rook appetijtelijk. Hij had het wel volgehouden bij de dames in de discotheek, maar dat was omdat hij had geweten, dat hij ze vroeg of laat toch zou doden en hun bloed zou drinken. Het enige wat Apollo daarom deed was knikken. Hij liep het steegje uit en hoorde de voetstappen van het meisje dat hem volgde. "Ik woon hier vlakbij, volg mij maar" zei ze. Apollo knikte en liet haar voor gaan. Haar mini rokje wapperde door de wind, terwijl ze hun pas versnelde. "Misschien moet je niet meer zulke kleding aan doen, als je alleen over straat gaat" zei hij kil. Ze verminderde haar pas en draaide zich even om. "Je lijkt me vader wel" zei ze achteruit lopend met een glimlach. Apollo negeerde haar opmerking en bleef doorlopen. Toen ze eenmaal bij haar huis aankwamen, gaf ze hem een knuffel. Apollo beet zijn tanden even op elkaar omdat hij haar bloed nu bijna kon proeven. "Geen probleem" bracht hij moeizaam uit. Toen ze de deur open had gedaan met haar sleutel, rende Apollo snel weer terug naar het steegje.

Toen Apollo in het steegje aankwam, zag hij dat Penelope er nog niet was. Hij volgde de geur van haar al rennend met zijn neus. Toen hij eenmaal aankwam op de plek waar ze was, zag hij dat ze twintig meter verderop aan het drinken was. Hij kon de heerlijke geur van het bloed ruiken en had de neiging om haar te vergezellen. Apollo werd uit zijn gedachten getrokken toen hij iemand hoorde klappen. Hij draaide zich om en zag de ziel van het tienermeisje staan. "Het eerste goede wat je hebt gedaan sinds je een vampier bent. Al hoefde hij ook niet dood, maar het is beter als vijftig onschuldige burgers" zei ze glimlachend. "Hoe kan jij verschijnen met een levend wezen in de buurt?" vroeg hij nieuwsgierig. "Zoals je al bedacht had, voor één ziel is het niet moeilijk. Met meerdere zal het niet lukken en bij wolven al helemaal niet" legde ze uit, terwijl ze leunde tegen een hekje. Apollo wou vragen waarom het bij de wolven niet lukte, maar ze was hem al voor. "Omdat, mijn beste Gabriel, ze het tegenovergestelde zijn van jouw ras. Misschien merk je dat zelf niet zo, maar wij wel. Het zijn je natuurlijke aartsvijanden. Het is hetzelfde als je bloed drinkt, dan kan ik ook niet tevoorschijn komen. Omdat je hoofd dan vol zit met andere gedachten" zei ze. Apollo liet deze informatie bezinken en keek naar de rug van Penelope die nog steeds aan het drinken was. "De andere zielen willen je wat vragen, ik spreek namens hun. Er is vandaag een monument opgezet bij Firenzo, ter nagedachtenis van de vijftig doden. De vijftig onschuldige mensen, die dood zijn door jouw gave. Als je ons daar heen brengt, kunnen wij verder gaan. Wat ons ook wacht, maar dan zijn we verlost van jouw hoofd" zei ze. Apollo knikte. "Dat zal ik doen" zei hij emotieloos. Het meisje glimlachte nog even en verdween toen.

Toen Apollo zag de ze klaar was en het lijk had verborgen, liep Apollo rustig, bijna menselijk op haar af. Toen hij achter haar stond, ging hij rustig met z'n mond naar haar oor. Lekker gedronken?" vroeg hij fluisterend. Apollo glimlachte naar haar en keek even naar de put en fronste zijn wenkbrauwen. "Ik heb een manier gevonden, om de zielen te laten verdwijnen" zei hij trots. "We moeten ze naar het monument brengen" Apollo keek haar aan en vroeg: "Zin om me te vergezellen?". Ze moesten naar Firenzo, als het goed was, was dat hier vlakbij. Firenzo was de club waar alles gebeurd was, waarschijnlijk was het nog gesloten ter nagedachtenis aan de vijftig mysterieuze doden. Apollo had gedacht, dat er geen manier was geweest om de zielen kwijt te raken, dat ze voor eeuwig in zijn hoofd zaten. Maar hij had het mis gehad. Het tienermeisje, het eerste slachtoffer van zijn gave, had hem geholpen. Hoe ironisch eigenlijk, maar waar.