Escape

Met een duistere blik kreeg hij het nieuws te horen. Een maat van hem, ook een weerwolf, was veroordeeld tot levenslang. Na al die tijd was deze dan toch opgepakt, en alles wat hij gedaan had bij elkaar opgeteld werd levenslang. Hij toverde zijn mobiel tevoorschijn en belde iedereen op die mogelijk zou kunnen helpen. Vanavond half 12 zouden ze bij elkaar komen. Hij was nu nog thuis. Shade en Stark zouden hier kunnen blijven. Hij pakte een briefje en een pen. Diep dacht hij na over hoe hij het er zo goed mogelijk neer zou kunnen zetten. 'Hee broer en zus, ik moet even iemand helpen. Duurt waarschijnlijk wel tot morgenvroeg denk ik. Ik beloof dat ik terug kom! Liefs, Elyaz' Schreef hij en legde het neer in het zicht op de tafel waarna hij zich om ging kleden. Pistool, mes, breekijzer, gif, handschoenen, stroomgeleiders. Toen hij daarmee klaar was liep hij geruisloos naar beneden en trok een jas aan. Puur voor wat extra bescherming. Hij wilde niet half dood terugkeren. Al had hij daar normaal niets om gegeven. Hij wilde dat zijn broer en zus gewoon niet aandoen. Hij sloot de deur achter zich en rende naar de ontmoetingsplek waar zich inmiddels een hele groep verzameld had, wolven, vampiers, zelfs gewone mensen stonden ertussen. Allemaal hadden ze dezelfde strijdlustige blik in hun ogen. Hij vertelde ze het plan. Nadat alles duidelijk was vertrokken ze richting de plaatselijke gevangenis. Even bleven ze nog staan. Met het pistool schoot hij de eerste camera kapot, dit was gelijk het startschot. Allemaal, stuk voor stuk vlogen ze op het hekwerk af. Ze vonden hun weg naar binnen aangezien ook de stroom uitgeschakeld werd. Hij rende richting de deur van de gevangenis zelf. Door hun krachten te bundelen stonden ze al snel binnen. De vampiers hadden toch wel handige gaves. Hij liep alle cellen af. Hij duwde tegen de knop die alle cellen opende. Eigenlijk was die voor als er brand was. Hij rende door de gangen tussen de gevangenen door. Opzoek naar zijn maat. Hij rende een verdieping hoger. Bewakers vlogen hem om de oren. Maar daar werden snel metten mee gemaakt door de rest van de groep. Hij hoorde iemand zacht zijn naam roepen en ging er op af. Hij zag hem uiteindelijk zitten in een cel. 'Je had dit niet moeten doen..' Zei de jongen zwak. 'Ik laat je echt niet wegrotten hier in de bak' Zei hij terwijl hij hem overeind hielp. Zo te zien had hij er zelf de kracht namelijk niet voor. Hij liep met hem richting de uitgang. Het was goed geweest dat hij zich had voorbereid. Hij kon de bewakers knock-out slaan met het breekijzer, neersteken met het mes en doodschieten met het pistool. Hij keek om zich heen en zag de uitgang al. Doordat alle gevangenen vrij waren, waren ze toch een stuk veiliger. Tussen een menigte viel je niet zo snel op. Hij bracht hem naar de overkant van het hek en liet hem achter bij de rest. Hij keerde terug voor het geval er nog iemand hulp nodig had. Hij transformeerde en rende weer naar binnen. Hij huilde diep en lang, rende bewakers overhoop en beet verschillende in hun been of nek. Hij gromde hard maar zag verder niemand meer. De adrenaline stroomde door zijn lijf terwijl hij rende. Na een paar rondjes gehad te hebben keerde hij terug. Over de lijken en gewonden heen. Toch bleef hij kijken of hij niet iemand vergeten was. Hij was dan wel gevoelloos tegen iedereen, maar als je eenmaal een maat van hem was, was hij ook een van de beste die je kon hebben. Hij kwam weer aan bij de groep. Hij transformeerde terug naar zijn mensengedaante en hielp hem weer overeind. Hij bedankte iedereen die geholpen had, waarna deze snel weggingen. Binnen enkele minuten zou het hier stikken van de agenten. Hij ging weg met hem, richting zijn huis. Een veiligere plek bestond er niet. 'Kan je me naar mijn eigen huis brengen? Daar wacht vast mijn broer op me' Was de vraag die aan hem gesteld werd. Hij knikte met tegenzin. Het was een slechte schuilplaats, je eigen huis. Maar hij had een goede broer, die zou hem wel beschermen. Hij liep naar zijn huis. Na een tijdje daar gezeten te hebben met de jongen en zijn broer keek hij naar de klok. Hij mocht niet te laat terug keren. Dan zouden zijn broer en zus nog ongerust worden. Hij pakte er wat drinken en nam een slok. Dit had hij eigenlijk wel gemist. Het was lang geleden dat hij voor het laatst iets als dit had gedaan. Het gaf een kick. 'Ik ga weer terug naar huis' Zei hij waarna hij afscheid nam en wegging. Hij liep naar huis, opende de voordeur en liep stilletjes naar de kamer om het briefje te verscheuren. Hierna liep hij naar boven. Hij wist niet of ze al wakker waren. Het was inmiddels 7 uur s' morgens en hij kende hun ritme niet zo goed. Op zijn kamer begon zijn zich om te kleden. Hij had er wel wat aan overgehouden zag hij, maar ach, wat maakte het uit. Het zou vanzelf genezen. Hij deed maar een donker shirt aan, pikzwart. En een zwarte joggingbroek. Tadaa opgelost.

[Open voor iig Stark en Shade, ook anderen zijn welkom, die de groep meehelpen o.i.d]

Vanuit school was ze eerst nog door een vrouwelijke vampier aan gerent, maar die leek helemaal niet op de vampiers die haar en Stark testijds aangevallen hadden. Moe en hongerig sleepte Shade zich naar de keuken en begon wat kasten open te trekken op zoek naar voedsel. Brood, boter, vleeswaren en wat zoets zetten ze neer op het aanrecht en trok de bestekla los en pakte een botermes eruit. Ze begon sneetjes brood met boter te besmeren en legde die klaar waren na belegd te zijn op een boterhandbordje voor ze het brood en de rest dicht maakte en verder liet liggen mocht Stark ook honger hebben. De voordeur ging net dicht toen het tien jarige meisje de huiskamer binnen kwam en zag het briefje liggen. Shade wist nooit wat Elyaz aan het doen was, maar daar zou ze nel genoeg achter komen wanneer ze hem erom vroeg of Elyaz eens te volgen! Nu was Shade moe en had honger. Het bordje neer zetten en op de bank ploffend at Shade langzaam haar eten op. Voetstappen werden luider en Shade keek op en zag iemand vanuit de keuken komen.

Rustig keek hij wat rond. Eigenlijk had hij best wel honger. Na een diepe zucht die onderdrukt eindigde door een steek liep hij naar beneden. Extra zachtjes aangezien hij niet wist of Stark en Shade misschien nog sliepen. Eenmaal beneden liep hij naar de keuken en trok een kast open. Hij zag tegelijkertijd alles liggen om brood te smeren. Nah.. Daar had hij geen zin in. Hij liep naar de oven en zette deze aan. Hij wilde pizza. Rustig keek hij in de diepvries. Welke zou hij pakken. Net op dat moment ving hij een geur op. Hij was er gewoon absoluut niet bij geweest met zijn gedachten. Hij keek om het hoekje en zag Shade op de bank zitten. Vandaar al die spullen hier. 'Hee meis, zin in pizza?' Vroeg hij met een sierlijke glimlach. Hij hielt van zijn kleine zusje, ook al kende hij haar niet bepaald goed, het voelde vertrouwt. Na het antwoord pakte hij de dozen uit de diepvries en gooide de pizza's in de oven. Hij had zijn eetlust weer terug en daar was hij blij om. Eten was lekker, je moest er toch niet aan denken dat je niet meer kon eten? Toen de pizza's klaar waren, -wat erg snel ging door de goede oven-, liep hij ermee naar de woonkamer. Ze had al gegeten, maar een aantal stukken zou ze wel op kunnen, toch? En anders was er nog altijd een goed doel; zijn maag. Of als Stark zou komen.

Elyaz kwam binnen en vroeg of ze een pizza luste. Zo vroeg op de ochtend had ze dat nog nooit geprobeert, maar ze wilde wel een stuk of twee proberen? Hij droeg nog een zwart T-shirt en broek iets wat ze maar zelde bij hem zag. Toen Elyaz terug kwam zetten hij de pizza's op tafel en begon zelf te eten. Er lagen verschillende heerlijk ruikende pizza's, maar ze koos die ze thuis ook altijd gegeten had. Met motzarella die vond Shade het lekkerste. Met een aarzelende hap proefte het toch wel lekker en ze nam nog een paar grote happen van het stuk dat ze genomen had en at zo nog een paar punten op voor ze begon na te denken. Shade wist dat ze nog jong was, maar ze wilde toch graag gaa trainen. al die energie die ze binnen kreeg moest ze eruit halen en vaak renden ze doelloos tussen de huizen of bomen door, maar echte kracht training deed ze nog niet. Shade keek naar haar broer ze wilde Stark niet overlaan, maar hij was nog niet genezen van die aanval toen ze hier heen wilde komen. 'Elyaz? Ik zit me al een tijdje iets af te vragen... Zou je mij willen trainen?' vroeg Shade na een kleine pauze in haar vraag te hebben genomen. Ze wilde niet dat hij in zijn ontbijt zou stikken en zag net toen ze het vroeg dat hij geslikt had en weer een hap wilde nemen. Vragende ogen keken haar oudste broer aan, maar wat zou hij daarop antwoorden?

Met een grijnsde op zijn mond nam hij een hap. Hij zat wel lekker zo op de bank. De pizza's waren toch best goed gelukt. Niet te donker niet te licht. Rustig maakte hij een stuk los van de rest en begon ervan te eten terwijl hij even verzonk in gedachten. Terwijl zijn blik gericht was naar de uitstaande televisie, was hij in gedachten terug in het verleden. Bij zijn oude vrienden. Nou ja.. Vrienden kon je het niet echt noemen. Wel een aantal, maar een hoop waren fakers, dat wist hij zelf ook wel. De dingen die hij had gedaan, de doden die er gevallen waren, de woede uitbarstingen, zijn jeugd. Alles kwam aan bot in slechts enkele minuten. Het was teveel, zoveel dat hij er hoofdpijn van kreeg. Het voelde goed om niet meer zo gevoelloos te zijn. Hij was Ziva dankbaar, ook al deed ze niet echt iets. Toch had ze een goed effect op hem. Anders zou hij zijn zusje ook nooit tegengekomen zijn, had hij Stark nooit geholpen. Hij werd uit zijn gedachten gehaald door Shade haar woorden. Rustig richtte hij zijn donkere ogen op die van haar en luisterde. Een grijnsje sierde zijn lippen. Het zou fijn zijn als ze een betere training kreeg, dan hoefde hij zich minder druk te maken als ze alleen weg ging. Hijzelf had ook niet alles in zijn eentje geleerd. Hij was op vele plekken geweest, van iedereen, iedere cultuur wat opgepikt. Ook op het gebied van dansen. 'Lijkt me leuk' Glimlachte hij. 'Aan wat voor training zit je te denken? Of gewoon alles?' Vroeg hij haar. Het kon namelijk ook zo zijn dat ze een specifiek ding wilde leren.

Elyaz zei dat hij het leuk zou vinden en vroeg ook meteen aan wat oor traing ze zat te denken. Shade dacht na en had genoeg gegeten, maar er lag zeker nog een hale pizza van waar zij van had gegeten. 'Zo'n beetje alles ik zit nergens speciaals aan te denken.' zei Shade en rekte zich even uit. Haar blik had die van Elyaz op gevangen toen hij voor zich uit zat te staren, maar vroeg er niet naar. Shade stond op en bracht haar bord naar de keuken voor ze weer naar de huiskamen toe liep en weer op de bank ging zitten. Hopelijk zou het niet meteen een super zware trainign zijn, of te licht?

Rustig knikte hij als antwoord. Nu moest hij wel na gaan denken. Wat zou te zwaar zijn, wat te licht? Te lang te kort, eigenlijk had hij helemaal geen ervaring met het trainen van iemand, laat staan van die leeftijd. Het zou moeilijk gaan worden om zichzelf een beetje in haar kracht te verplaatsen. 'Oké.. Uhm, je zal wel je eigen grenzen aan moeten geven, aangezien ik niet weet hoever je kunt of wilt' Sprak hij tegen haar. Eigenlijk leek het hem best leuk om haar te trainen. Zo wie zo omdat hij dan meer tijd met haar door kon brengen. Het voelde fijn om bij familie te zijn. Nou ja.. Shade en Stark dan, de rest mocht van hem wegrotten. 'Wanneer wil je beginnen?' Vroeg hij haar. Hij zou eerst even haar uithoudingsvermogen moeten testen, dan kon het een beetje inschatten hoelang ze vol kon houden. Toch twijfelde hij of dat hij bij de trainingen tot het uiterste zou moeten gaan waarmee het snel ging, of vroegtijdig stoppen om haar niet zo te belasten. Hij besloot maar af te wachten met zijn keuze maken.

Eylaz vroeg waar haar grenzen lagen en ze dacht na. Ze kon al zeker een uur of twee achtereen rennen met of zonder boomstammen waar ze over heen sprong of er juist onder door kroop wanneer ze te hoog lagen. Maar over echte kracht training had ze nog niet aan gedaan of je moet die ene keer mee tellen dat ze een boomstam opzij duwde om er een doorgang vrij te krijgen in een hoop opeen gestapelde boomstammen die ze eens tegen was gekomen, na een paar flink keer duwen was ze zo moe geweest dat ze meteen daarna naar huis was gegaan. 'Ik weet het niet echt, maar ik kan zeker al een uur of twee achtereen rennen zonder echt moe te worden, maar verder weet ik het echt nog niet.' zei Shade naar waarheid en ze luisterde nog even naar zijn laatste woorden. 'Laten we zeggen over een uur, want met een volle maag dan krijg ik snel buikpijn en daar heb ik geen zin in.' zei Shade en grijnsde plagerig. Ze wilde zo snel mogelijk sterker worden en daar had ze alles voor over, maar wel een uur na het eten, want dat deed ze met het rennen ook. Shade was best snel en wist niet of ze sneller was dan de andere jonge weerwolven van haar leeftijd?

Hij merkte aan haar dat ze aan het nadenken was, hij gaf haar rustig de tijd. Hij hoopte maar dat ze niet al te snel wilde beginnen, aangezien het wel zo handig was als hijzelf niets mankeerde. Rustig werkte hij nog wat stukjes naar binnen totdat hij genoeg had. Daarna bracht hij de rest ook naar de keuken. Eenmaal terug op de bank keek hij naar haar en luisterde. Hij knikte en dacht even na. Dat was al wel goed voor haar leeftijd. Hij zette de tv aan aangezien hij niet verwachtte dat ze gelijk na het eten wilde gaan, wat bevestigt werd door haar antwoord. Een uur.. Oké, dat werd nog wat, maar het zou wel lukken, aangezien het Shade was die de inspanningen zou moeten leveren. Hij zapte wat door maar echt iets leuks was er niet op. Verveeld staarde hij voor zich uit. Hij had zijn handen op zijn buik liggen. Toen hij daarna keek zag hij dat ze aan de onderkant rood waren. Vlug verbergde hij het. 'Ik ben even omkleden enzo, voor dadelijk' Zei hij en liep al snel weer weg naar boven. Eenmaal boven liep hij de badkamer in en trok zijn shirt uit. Hij liet een emmer vollopen en stopte er zijn shirt in, voordat hij het shirt weg kon gaan gooien door het bloed. Het water was al snel rood gekleurd. Rustig veegde hij het bloed van zijn buik. Hij liep naar zijn kamer en pakte een ander zwart shirt. De wond was al wat dichter dan dat deze geweest was. Hij trok het shirt aan en liep terug naar de badkamer. Hij deed nog wat gel in zijn haren en sjokte naar beneden. Inmiddels was het al een stukje later. Hij liet zich weer op de bank zakken.

Elyaz nam de resten van de pizza en legde die in de keuken neer, waarna hij weer terug kwam en op haar antwoord knikte en de T.V. aan zetten. Na een tijdje stond Elyaz op en zei dat hij zich vast om zou kleden voor straks. Shade zag hem iets verbergen, maar vroeg er niet naar en volgde hem na een minuut en kleden zich in wat gemakkelijkere kleding en renden stilletjes langs de kamer van haar oudste broer en sloop snel maar stil de trap af. Greep een papiertje en schreeft dat ze alvast naar het strand was. Daar zou ze vast haar spieren wat los maken voor de training die nog komen kon. Ze zag dat het grijs was en dat de wolken regen voorspelde. Goed genoeg voor haar om aan het tot stilstand te komen gaan oefenen. Shade rende op een snelle tred vanuit het huis van Elyaz en kwam bij het strand aan waar ze en man aanzag komen die niet menselijk rook.

(Ik heb een topic bij het Seattle Beach al vast staan.)