i dont feel so good.

Vincent voelde zich al niet zo lekker maar hij had zich toch weer om laten praten om naar Port angels te gaan en wat te gaan stappen. De muziek stond naar zijn smaak veel te harde en bukte hard in zijn hoofd. Met een zware hoofd hing hij maar wat aan de bar. Af en toe werd hij door een vriend aanstonden en probeerde Vincent vriendelijke te glimlachen en gezellige te doen. Vincent hield even zijn handen tegen zijn hoofd en probeerde zijn koppijn en het misselijke gevoel in zijn maag te negeren. Vincent veegde wat zweet van zijn voorhoofd en mekrte dat hij wel erg warm aanvoelde. Had het ook erg warm hij had het gevoeld dat hij wel leek te koken nou. Vincent tilde zijn hoofd wat op en keek maar een beetje rond. Je kon duidelijke zien dat hij zich niet goed voelde. Het liefste wilde hij gewoon naar huis gaan en zijn bed in kropen. Waarom was hij in mee gegaan. Hij zat er bij alsof hij ieder moment van zijn stokje kon gaan. Hij liet zich langzaam van de bar kruk af gleden waarna hij richting de uitgang liep en zijn jas ophaalde. Toen hij buiten de kroeg stond haalde hij even opgelucht ademde. De koude lucht die lang zijn gezicht ging. Voelde lekker aan nou wat hij leek wel te koken daar net. Vincent schudde zijn kop terwijl hij over de staart liep. Maar als snel rende hij een steegje in. Vincent keek nog even haastige rond om te zien of er iemand was. Maar moest al snel overgeven. Hij leunde over een vuilnisbak heen terwijl hij het speeksel van zijn mond af veegde en daarna naar een bankje strompelde en daar ging zitten. Vincent liet een duidelijke zucht los terwijl hij even probeerde te geniet van de koele lucht en de rust die er was.

Iris liep wat rond en probeerde de stemmen te negeren. Voor zo ver dat lukte. Ze had haar muziek weer op en ze zong zachtjes onbewust mee. Het was een oud nummer wat ze op had maar ze hield er van. Het ging over een jongen. Iris zuchtte en kreeg een sms binnen van haar Tante. Ze had zich al sinds vannacht niks meer van haar laten horen. Iris las het sms en rolde met haar ogen. Ze wist zeker dat haar tante niet om haar gaf. Net zo als de rest van haar familie. Ze zeiden dat ze gek was. En dat was ze ook. Logies als je stemmen in je hoofd hoorde. Iris schudde haar hoofd en liet een hand door haar blonde haren heen gaan. Ze zuchtte en liep meer verder. Toen er gebeld werd drukte Iris de telefoon uit. Plots zag ze een jongeman op een bankje zitten. Ze bekeek hem eens goed. Het leek wel als of hij ziek was. "Ga er niet heen" Hoorde ze plots in haar hoofd. "Je weet maar nooit wat die man van plan is. Misschien is het wel een enge griezel die dingen met je gaat doen." Iris schudde haar hoofd en wou door lopen. Maar toch bleef ze naar een paar passen staan. "Wat als hij hulp nodig heeft." "Ach mens laat hem stikken." Iris schudde weer haar hoofd. Ze nam een besluit en liep er heen. Ze nam voorzichtig plaats naast de jongeman en bekeek hem even. "Alles wel goed" Fluisterde ze voorzichtig. "Iris ik heb je gewaarschuwd. Als die man je mee neemt is het jou schuld. " "Hou toch je kop" Siste ze zachtjes.

Vincent kroop een beetje ineen door de buikpijn en merkte niet dat er een meisje langs hem ging zitten. Pas toen ze vroeg of het ging keek hij wat verschrik op en glimlachte hij wat ongemakkelijk naar haar. ‘Het gaat wel maar ik heb me wel eens beter gevoeld.’ Zei hij met een wat brake stem. Vincent probeerde weer normaal te gaan zitten. Hij had eigenlijk nou weinig zin in een praatje hij wou naar huis. En dalijke moest hij weer overgeven en deed hij dat over haar heen. Hoe gênant is dat wel niet. Vincent keek haar even aan maar richte al snel weer zijn blik naar de grond. Even had hij geen idee wat hij moest doen of moest zeggen. Hij wilde natuurlijke niet ongezellige zijn. En hij was bang als hij zijn mond open deed dat hij dan meteen moest overgeven. Zo gevoel had hij van wel.

‘Het gaat wel maar ik heb me wel eens beter gevoeld.’ Iris knikte en stond op. "Hier blijven" Sprak ze enkel. Iris liep naar een café en kocht een flesje water. Daarna liep ze weer terug. Ze haalde uit haar tasje een aspirine en pakte zijn hand waar ze de aspirine in legde. "Hier neem in" Sprak ze zachtjes. Waarna ze het flesje water aan hem gaf. Iris ging weer naast hem zitten en voelde zonder ook maar te vragen aan zijn voorhoofd. "Je bent ziek" Sprak ze. Waarschijnlijk wist hij het zelf al. Maar toch zei ze het hem.
Iris had geen idee wat ze voor hem kon doen. "Misschien is het handig om naar huis toe te gaan" "Sta gewoon op en loop weg" Iris negeerde de stem. Ze kon deze jongeman toch niet alleen laten. Zo was ze niet. Al begon het gezeur in haar hoofd al weer op te komen. Maar ze negeerde het.