Apollo's 1st try [Open]

Nog voor zijn boog de grond geraakt had, storte Liam zich al op de eerste vampier en scheurde met een beweging diens hoofd van zijn romp. Vanuit zijn ooghoek zag hij hoe een groepje van ongeveer tien achter Apollo aanrende naar een ander deel van het bos? Waarschijnlijk wilde de man zijn gave gebruiken zonder hem te raken. Veel tijd om na te denken had de jongen niet, want al snel werd hij omsingelt door de vampiers die nog op hun benen stonden. Met een kleine grijns om zijn lippen bewoog hij zich zo snel mogelijk en rukte de armen van twee vampieren af. Schreeuwend zakten ze allebei op hun knieën en tegen de tijd dat de rest van de schok was gekomen lagen er nog twee anderen onthoofd op de grond. Liam maakte gebruik van de verrassing, want niemand van hen had erop gerekend dat hij terug zou vechten. Vijf vampieren waren buiten werking, nog vijf te gaan. De meeste van die vijf vampieren zagen eruit als een stekelvarken waardoorLiam het even niet kon laten om te grinniken. Het was best lachwekkend om vampier bijna te zien huilen van de pijn omdat er een heel deel pijlen hun uid doorboorden. Vampieren kunnen heus ook wel pijn lijden, al is het moeilijker om ze pijn te laten voelen. "Hé Apollo, kom je even helpen?" Blijkbaar had Apollo de vampieren die hij meegelokt had al vermoord, dus nu kon hij hem helpen. Na een goed uitgevoerde sprong landde de jongen op de rug van een van de vijandige vampiers en fluisterde wat in diens oor: "Waarom willen jullie me dood hebben?" De overige vampiers negeerde hij even en hij leek alleen maar oog te hebben voor de vampier bijwie hij op de rug zat. "Richard heeft die opdracht gegeven. Ik weet niet waarom." Met een soepele beweging brak Liam de nek van die vampier, doodde er nog twee en klom in de dichtsbijzijnde boom. Daar ging hij op een dikke tak zitten en trok zijn knieën op. Hij had gemoord, voor het eerst in honderd jaar had hij minstens acht soortgenoten vermoord en het ergste van allemaal was nog het feit dat hij ervan had genoten.

"Hé Apollo, kom je even helpen?". Liam had zijn vraag nog niet af, of Apollo had een vampier vanachter onthoofd. Een andere vampier greep Apollo vanachter bij zijn nek, hij trapte hard op zijn knieschijf en de jonge vampier liet los. Apollo greep hem bij zijn keel en onthoofde hem met een beet en slag. Gelukkig kon hij ook vechten zonder zijn gave te gebruiken. Toen hij zag dat iedereen dood was en Liam in veiligheid was, rende hij terug naar de plek waar hij de anderen had vermoord met zijn gave. Hij sloot zijn ogen en kwam tot rust, zo dat de zielen in zijn hoofd weg konden gaan. Behalve Lisa natuurlijk. Apollo rende terug, zocht naar Liam en zag dat hij zat op een dikke tak. Trots klapte Apollo in zijn handen. "Ik had niet verwacht dat je er acht zou kunnen vermoorden" zei hij. Ze hadden beide geluk gehad dat de meeste van deze jonge vampiers geen gave hadden of er nog niet van wisten. Apollo zag dat zijn kleren vol gaten zaten door de bliksem. Hij trok zijn jas uit en gooide die op de grond. "Gaat alles verder goed met je?" vroeg Apollo. Hij durfde nog niet te dichtbij te komen. Er vielen geen bomen om, dus zijn gave was onder controle, maar je wist maar nooit.

Ja, wrijf het er nog maar eens in. Liam had zijn handen voor zijn gezicht geslagen en bleef met opgetrokken knieën zitten. Het voelde gewoon niet goed, soortgenoten vermoorden. Het was net alsof hij die mensen, die zich vampierjagers noemde, hielp met het eens en voor altijd vermoorden van vampieren. "Gaat alles verder goed met je?" Even keek hij de vampier onder hem aan en schudde zijn hoofd. "Ik heb nog nooit iemand vermoord en nu opeens neem ik van acht vampieren het leven af. Dat is gewoon te veel." Zonder verder nog iets te zeggen staarde hij voor zich uit naar de andere bomen. Waarom moesten ze hem juist hebben? Wat had hij mis gedaan? Voor zover hij zelf wist had hij nooit een vampier of mens vermoord, had hij nooit iemand aangevallen en toch moesten ze hem hebben. Als Jade niet met hem getrouwd was zou ze nu niet dood zijn geweest. Een eenzame traan vond zijn weg naar beneden, maar nog voor deze aan zijn kin kwam veegde Liam hem weg. Het was nu niet echt het moment om te gaan huilen. Daar kreeg hij Jade niet mee terug.


derp o_O

Liam schudde zijn hoofd en zei; "Ik heb nog nooit iemand vermoord en nu opeens neem ik van acht vampieren het leven af. Dat is gewoon te veel.". Hij had medelijden met Liam, niet iedereen was zo meedogenloos als hijzelf. Apollo keek om zich heen, nog steeds geen bomen geveld. Hij had zijn gave vast onder controle. Apollo sprong soepel via de boom op de tak waar Liam zat en ging naast hem zitten. Hij sloeg zijn arm om Liam’s schouder. "Deze vampiers die je hebt vermoord, vielen mij ook aan, terwijl ze me niet eens kenden. Als wij ze niet hadden vermoord, waren er meer onschuldige dood gegaan" zei Apollo geruststellend. Hij snapte het nog steeds niet, maar het voelde alsof hij Liam al jaren kende en hij had medelijden met hem. Had zijn broertje zo erg op hem geleken? Apollo haalde zijn arm van Liam's schouder en keek naar de lijken die op de grond lagen.
Na een korte stilte, keek hij weer naar Liam. "Je hebt afleiding nodig" zei Apollo. "Zullen we samen gaan jagen?" vroeg hij.

De boom was zegmaar zijn enige vriend op dit moment, was het enige dat hem niet verwijtend aankeek. Heel zijn leven klopte gewoon niet meer en hij kon het bijna niet meer aan. Liam het zijn knieën helemaal opgetrokken en had zijn hoofd in zijn handen gelegd. Hij was tekortgeschoten, had Jade teleurgesteld en had een heel deel soortgenoten vermoord. Hij had het allemaal gewoon niet meer in de hand. De arm die over zijn schouder geslagen werd voelde goed, net alsof Apollo hem begreep. "Deze vampiers die je hebt vermoord, vielen mij ook aan, terwijl ze me niet eens kenden. Als wij ze niet hadden vermoord, waren er meer onschuldige dood gegaan" Daar kon hij wel eens gelijk in hebben. Het was een schrale troost, maar het was toch iets. Langzaam haald hij zijn handen voor zijn gezicht weg en bleef emotieloos in de verte staren. Door de gedachte aan bloed waren zijn ogen terug wat donkerder gekleurd. Dat hert was helemaal niet genoeg geweest besefte hij nu. Als hij zich nu onder de mensen had gemengd zou hij zijn beheersing misschien zijn kwijt geraakt. De stilte die kwam was wat gespannen en Liam was blij dat Apollo hem doorbrak. "Je hebt afleiding nodig. Zullen we samen gaan jagen?" Het was een goed voorstel en loste twee problemen op. Het feit dat hij de hele tijd aan die moorden dacht en het feit dat hij dorst had. Twee ineen dus. Zachtjes knikte hij en liet zich uit de boom vallen. "Wie het grootste dier kan vangen is de winnaar." Zijn stem klonk hees, maar de lichte geamuseerdheid was er duidelijk in te merken. Het kwam allemaal wel goed, gewoon een spel spelen en hij was weer de oude. Met een flauwe glimlach hing hij de pijlenkoker op zijn rug en sprinte ervandoor, in de veronderstelling dat Apollo wel zou volgen.

Hij glimlachte toen hij de lichte geamuseerdheid bij Liam opmerkte. "Wie het grootste dier kan vangen is de winnaar" zei Liam uitdagend. Apollo rende hem achterna toen hij weg sprintte. Hij zou hem expres laten winnen. Apollo rook dat er verderop een groep dieren waren, het waren vast herten. Toen ze het groepje naderde, zag Apollo dat hij gelijk had gehad. Liam mocht het mannetje hebben, Apollo sprong naar een hert die hem nog niet eens had zien aankomen en draaide het beest haar nek om. Hij zette zijn tanden in de hals en liet het bloed in zijn mond stromen. Hij begon er nu al aan te wennen, al was mensenbloed nog steeds heerlijker. Dierenbloed kwam er qua smaak niet eens in de buurt. Toen hij klaar was liet hij het levenloze beest nonchalant op de grond vallen en veegde hij zijn mond af. Hij liep naar Liam toe. "Hopelijk heeft dit wat geholpen" zei Apollo met nog steeds een glimlach op zijn gezicht.