It isn't fair [Ivy]

Rust, eindelijk een beetje rust. Liams goudkleurige ogen keken over het meer terwijl hij de pikzwarte gitaar in de juiste positie hield om te kunnen spelen. Het ding had hem bijna een fortuin gekost, maar hij had het ervoor over gehad. Geld had hij toch genoeg na zo'n twee eeuwen werken en afentoe wat stelen. Het huis dat hij hier in Forks gekocht had was niet echt groot, maar het kon ermee door. Zachtjes begon hij te spelen, een paar willekeurige akkoorden waar hij na een tijdje een liedje van maakte. Het zingen liet hij deze keer achterwege, had geen zin om de rust die in dit gebied hing te verstoren. De pijlenkoker lag naast hem op de grond en soms keek hij er vanuit zijn ooghoek naar. Na de gitaar was dat wapen zijn dier zatste bezit, omdat hij zonder helemaal niets aan zijn gave had. Eigenlijk best grappig om op alles te kunnen schieten waaraan je dacht. Soms als mensen tegen hem aan liepen en hem de huid vol scholden vroeg hij zich af dat als hij zijn boog zou pakken en aan een achterlijke smoel dacht dat de pijl die persoon zou raken. Waarschijnlijk niet, maar je wist het nooit. Misschien moest hij dat eens proberen, maar als hij zijn boog op straat zou gebruiken zou dat waarschijnlijk net hetzelfde effect hebben als dat hij zou schreeuwen dat hij een vampier was. Zijn vingers gleden op gevoel over de snaren en voor hij het wist begon hij gewoon al een bestaand liedje te spelen, maar dan met een eigen touch. Het was een redelijk vrolijk liedje en na een tijdje kon hij het toch niet laten om zachtjes mee te zingen. De pretlichtjes dansden vrolijk op en neer in Liams goudkleurige ogen toen de klanken van zijn gitaar en zijn stem de stilte doorbraken. De jongen was iemand die altijd overal het goede in zag, overal wel grapjes om kon maken. Zelf om wat hij was kon hij nog grapjes maken, alleen was het spijtig dat iedereen van wie hij hield gestorven was. Zelf zijn maker was gedood door andere soortgenoten. Zijn vingers verkrampten bij die gedachte en gelijk hield de muziek op. Hij had van haar gehouden zoals hij nog nooit van iemand had gehouden. De gouden ring om zijn vinger was daar het levende bewijs van. Veel mensen hadden raar opgekeken toen ze uitvonden dat een zeventienjarige ging trouwen, maar het had hem niets kunnen schelen. Hij hield van haar en zij van hem, dan hadden anderen er toch niets over te zeggen? In werkelijkheid was hij toen al vijftig, maar uiterlijk zag hij er nog uit als een jongen van zeventien. Iets warms dat langs zijn wang liep vertelde hem dat hij huilde en snel veegde hij met zijn hand langs zijn gezicht om de tranen weg te halen. "Was je van plan om daar de hele tijd te blijven staan?" Zijn stem klonk iets minder geamuseerd dan normaal, maar toch kon je er nog een spoor van in ontdekken. Eigenlijk hield hij er niet van om zo beslopen te worden en had hij die persoon al lang tegen de grond gewerkt. Maar op dit moment voelde hij zich daar veel te slecht voor.

Ivy

Sommige mensen klagen en zagen over het feit dat ze het leven niet eerlijk vonden omdat hun man of vrouw was vreemd gegaan of iets dergelijks. Wel, Liam was zijn vrouw kwijtgeraakt, had moeten toezien hoe ze haar kapot scheurden en daar bovenop was zijn leven eigenlijk voorbij. Als mensen wisten wat hij was zouden ze hem opsluiten, allerlei testen uitvoeren en dan als een hondsdolle hond afmaken. Hoe wreed de mensen in deze tijd wel niet waren. Hij had afschuwelijke dingen meegemaakt en liep nog met een glimlach op zijn gezicht over straat, alleen was de druk op dit moment wat te groot geweest. 'Wat jij wilt, Liam.' Het was dus een vrouw, zo te ruiken een vampier. How wacht, hoe wist ze zijn naam terwijl hij zeker wist dat niemand in dit dorp hem kende? Met de snelheid van een vampier legde hij zijn gitaar naast zich neer, pakte zijn boog en twee pijlen uit de koker en stond op. De pijlpunten wezen nog naar beneden, maar als het moest kon hij ze in een vloeiende beweging afschieten, hoefde alleen maar het beeld voor zijn geest te halen hoe ze haar zouden doorboren. Waarschijnlijk zou de vampier hier niet door sterven, maar dat was ook niet zijn bedoeling. "Jij kent mijn naam, maar ik de jouwe niet." Deze keer probeerde hij zijn nieuwsgierigheid te onderdrukken, maar de vraag lag wel op het puntje van zijn tong te branden. Hoe wist ze zijn naam terwijl hij zeker wist dat hij haar nooit gezien had? Misschien was het toeval geweest, maar spijtig voor hem geloofde hij daar niet in. Zijn goudkleurige ogen gleden even over haar lichaam heen en hielden halt bij haar ogen. Niet mis, helemaal niet mis. Bij die gedachte krulden zijn mondhoeken om tot een grijns. Hij was misschien zijn vrouw verloren en was officieel nog met haar getrouwd, maar dat wilde niet zeggen dat hij niet naar andere meisjes mocht kijken. "Hoe weet jij trouwens mijn naam?" Die vraag moest er gewoon uit, anders zou hij gek worden van nieuwsgierigheid.

Dus de naam van het meisje dat zijn naam om de een of andere manier wist, heette dus Ivy. Mooie naam voor een mooi meisje. 'Waarom dat ding? Zo gevaarlijk ben ik nou ook weer niet.. Ik doe niks, niet bij vampieren in ieder geval. Als je mens was, had ik wel iets anders gedaan..' Tja, ze was een vampier die mensenbloed dronk dus zou het wel normaal zijn dat ze elk mens dat ze tegenkwam iets aandeed. "Dat ding, zoals je het zo vriendelijk noemt, is omdat ik weinig vampiers vertrouw en niet zo snel iemand vermoord." De meeste vampieren die hij al tegen gekomen was vonden het abnormaal dat hij niet graag moordde. Maar hij kon toch ook niet veranderen hoe hij was? 'Aangezien je toch hetzelfde wezen als mij bent, hoef ik het niet geheim te houden, denk ik zo.. Mijn gave is dus om bij de eerste keer, en keren daarna, achter alles van een persoon te kunnen weten, zoals identiteit en alles. Niet zo moeilijk. Heeft jouw gave zeker iets te maken, met dat dingetje in je hand?' Coole gave, zeker om te zien ofdat iemand te vertrouwen was of niet. "Dus dan weet je ook hoe groot mijn ego is en hoe hard je me kwetst als je het dierbaarste bezit dat ik heb een ding noemt." Liam meende wat hij zei, maar hij kon toch niet voorkomen dat die woorden op een geamuseerde toon werden uitgesproken. "En ja die boog heeft met mijn gave te maken. Ik kan niet missen als ik schiet. Dus als ik wil dat je doorzeeft wordt door pijlen gebeurd dat zonder dat een pijl werkeloos naast je neervalt." Dat laatste was hij niet van plan om te doen, maar wat hij zei klopte wel. Hij grijnsde naar haar terwijl zijn spieren ontspanden en in een soepele beweging stak hij de pijlen terug in de koker en legde hij zijn boog naast zich neer. "Hoe oud ben je?" Ontspannen ging hij terug zitten en klopte met zijn hand naast zich. Hij vond Ivy intressant en dat gebeurde niet zo heel snel.

De grijns op Liams gezicht verdween, net zoals de duizende pretlichtjes die normaal altijd in zijn ogen op en neer dansden toen Ivy vroeg waarom hij vampieren niet meer vertrouwde. Auwtsch, gevoelig onderwerp. De beelden van de ergste dag van zijn leven kwam terug naar boven en even wist hij niet wat te zeggen. Hij had gezworen om niemand ooit over die dag te vertellen, maar bij Ivy kon hij wel een uitzondering maken, ze kwam er met haar gave toch achter. "Ik vertrouw geen vampieren meer omdat sommige van hen hun eigen soort hebben verraden en vermoord." De laatste woorden waren meer een fluistering, maar Ivy had net als hem waarschijnlijk wel een goed gehoor dus moest het voor haar niet moeilijk zijn om die woorden toch te verstaan. "En ik heb nooit gezegd dat jíj specifiek snel iemand vermoordt. Alleen dat de vampieren die mensenbloed drinken snel een mens vermoorden." De vrolijkheid die altijd wel over hem lag keerde langzaam terug terwijl hij de beelden terug naar de achtergrond probeerde te dwingen. Jade was een prachtige vrouw geweest met een mooi lichaam en lange donkerbruine haren met pijpenkrullen. Niet zo van die krullen die altijd in elkaar hingen, maar zo'n die mooi naar beneden liepen. Geduldig legde Liam uit wat nu precies zijn gave was en dat het 'ding' dat hij in zijn hand hield een boog was. 'Werkt dat altijd, ookal zou ik hem zo snel mogelijk proberen te ontwijken? Gaat de pijl dan de kant van mij op, waar ik naartoe ging?' Grijnzend knikte hij. Op sommige momenten vond hij het geweldig om die gave te hebben, maar op andere momenten vervloekte hij het dan weer, zoals toen hij die man gedood bij een wedstrijd. Gewoon het geen wat je wilde verkeerd interpreteren en je hebt een moord die zeker niet de bedoeling was op je geweten. "De pijl buigt altijd af als diegene opwie ik het gemunt heb een stap opzij gaat, maar op dit moment ben ik niet echt in de moed om het te demonstreren." Na die woorden stopte hij de pijlen weg en ging zitten. De jongen vertrok geen spier toen Ivy in een flits naast hem zat, hij was het inmiddels al gewoon van zichzelf. 'Uhm.. Is het erg als ik dat niet meer bijhoudt? Ik bedoel, ik denk dat ik anders zo rond de 8O zal zijn? Maar voor altijd 17, voor altijd hetzelfde uiterlijk. Nooit ouder dan dat. Jij? Ofja, eigenlijk domme vraag, dat kan ik zo weten..' Hij lachte. Zo erg was het niet dat je als vampier je leeftijd vergat. "Om je die moeite te besparen zeg ik het wel even. Ik ben, net als jij dus, op zeventienjarige leeftijd veranderd door een vrouw. Zo'n tien jaar later trouwde ik met haar en we zijn twintig jaar lang samen geweest tot een paar vampieren haar vermoorden. Waarom weet ik nog altijd niet. Dit is zo ongeveer zestig jaar geleden gebeurd dus je kunt zeggen dat ik 127 jaar oud ben." Het was een simpel rekensommetje, maar wel eentje die hij kon onthouden.

Water had hem altijd een goed gevoel gegeven, vooral de zee dan. De golven van de zee waren vrij, konden doen wat ze wilden. Zo voelde hij zich op sommige momenten ook, vrij. Maar als hij zich dan eens slecht voelde ging hij naar de zee, of zoals nu naar een meer met zijn gitaar om een liedje te maken. Het was wel leuk om nu iemand te hebben waarmee hij kon praten, even terug sociaal bij kon zijn. 'Klopt.. Ik doe dat ook bij een mens, maar niet zo snel. In al die jaren heb ik me wel iets kunnen berheersen, dus alleen als ik dorst heb, laat ik me gaan, kan ik me niet meer beheersen. Dus opzich, had je niet ongelijk.' Ha, dus ze gaf toe dat ze snel mensen vermoordde, maar dan alleen als ze echt dorst had. Veel vampieren die ooit mensenbloed hadden gedronken, zeiden altijd dat Liam het ooit eens moest proberen, maar telkens had hij het geweigerd. Hij kon zich redelijk goed beheersen, maar als er echt veel bloed bij hem in de buurt vergoten zou worden zou hij zo een mens aanvallen. 'Betekend dat ook, dat je mij ook niet vertrouwt?' Door die vraag werd hij even van zijn stuk gebracht. Tja, dat was wel een goede vraag waarop hij een gepast antwoord moest geven. "Weet je, het zit zo..." Even stopte hij om zijn antwoord goed te formuleren en begon opnieuw. "Ik zou niet weten hoe het komt, maar ik vertrouw je zelfs meer dan mensen." Het was raar, maar wel de waarheid. 'Zo zie je trouwens wel weer, dat sommigen niet tegen het geluk van anderen kunnen..' Dat waren veel mensen, jaloers en door die jaloezie gingen ze smerige dingen doen. Lichte woede kwam in hem omhoog, maar hij onderdrukte het. Liam was niet iemand die snel woedend werd, maar als hij het werd was het oppassen voor diegene die ervoor gezorgd hadden.

Liam kneep zijn gouden ogen even dicht en liet het geluid van stromend water door zijn gedachten lopen. Niets wat in zijn leven gebeurde speelde in zijn voodeel, alleen het feit dat hij Ivy had leren kennen misschien. In de voorbije zestig jaar had hij niets meer gevoeld dat op vriendschap of iets dergelijks leek, tot nu dan. 'Dat is wederzijds..' Zijn ogen gingen terug open en glimlachend keek hij haar aan. Het was fijn om eindelijk iemand tegen te komen die je kon vertrouwen en die je mocht. Het was nog altijd leuker om iemand van je eigen soort als vriend te hebben waardoor je niet bang hoeft te zijn dat je de persoon voor je zou leegzuigen. Woede kroop weer in hem omhoog en hij moest diep in en uit ademen om tot rust de komen. Het liefst zou hij nu een boom om willen slaan, maar hij hield zich in. 'Rustig Liam.. Ze beseften niet, hoe dom ze waren.. Maar misschien vind je wel weer net zo iemand als Jade? Die zal natuurlijk nooit hetzelfde zijn, maar dan heb je wel weer iemand, die misschien jouw hart weer kan helen..' Het diep in en uit ademen en de woorden van Ivy hielpen wel. Met veel moeite kon hij zich terug beheersen. Met een zucht liet Liam zich achterover vallen en keek naar de lucht. Jade bevond zich nu daar ergens tussen die wolken en was waarschijnlijk gelukkig. "Misschien kom ik inderdaad wel zo iemand tegen, maar er zou altijd een lege plaats overblijven." Ergens hoopte hij wel dat iemand het verstikende gevoel dat hij zestig jaar lang gevoelt had kon wegnemen.

Met lichte tegenzin scheurde hij zijn blik los van de wolken om Ivy aan te kijken. "Iedereen kan me afwijzen, zo moeilijk is dat niet." De brede grijns die op zijn gezicht stond maakte duidelijk dat hij dit gewoon zei om haar een beetje te plagen, een klein beetje maar. 'Hmn. Betekend het nu, dat wij vrienden zijn? Of, niet?' Als Ivy een mens was geweest had hij de por in zijn buik niet eens gevoeld, maar het meisje was een vampier dus drukte ze harder dan een mens. Grinnikend porde Liam een paar keer terug vooraleer hij een stilte liet vallen, net deed alsof hij daar nog heel hard moest over nadenken. Dat beetje plagen werd met de minuut meer en meer en hij genoot ervan. Het was al een tijdje geleden dat hij zich nog op zijn gemak had gevoeld bij iemand, dus het antwoord had hij al snel gevonden. "Tuurlijk, wij zijn wel Best Friends hé," Zei hij op zo'n homo toontje met een wapperend handje dat het beeld helemaal afmaakte. Niet dat hij homo was, maar het was gewoon grappig om er even een na te doen. 'Ik weet trouwens veel over jou en jij niet over mij. Dus als je ooit iets wilt weten over mij, ask me.' Wat wilde hij over haar weten? Nu een vraag en misschien later nog eentje. De grijns, die eerst plaats had gemaakt voor een frons die liet zien dat hij nadacht, verscheen weer om zijn lippen en met twinkelende ogen keek hij haar aan. "Hoe gaat het?" Ja, eenmaal hij begonnen was met te plagen kon hij niet meer stoppen en daar hoorde het droog zijn bij. 'Hoe voelt het trouwens, om te trouwen?' Tja, hoe voelde dat. Het was een geweldige dag geweest, alleen het feit dat hij Jade per ongeluk van een klif in zee had geduwd had het een beetje verpest. Gelukkig was ze een vampier geweest, want anders had ze dat nooit kunnen overleven. Schuldbewust was hij op vampiersnelheid naar beneden gerend en had haar uit de zee gevist. Die gedachte bracht de jongen op een idee en snel stond hij op, schoof zijn armen onder Ivy's rug en knieholtes en hief haar op. Voordat ze iets kon zeggen liep hij naar het meer, telde tot drie en gooide haar in het water. "Nu weet je hoe Jade zich gevoeld had nadat we het ja-woord hadden gegeven." Ja, hij voelde zich helemaal op zijn gemak bij Ivy.

"Ja! Dan kan iedereen zien dat we bff's zijn." Grinnikend richte hij zijn blik terug op de wolken en keek hoe ze langzaam voorbij schoven. Liam had een goed gevoel voor humor en dat gebruikte hij altijd om mensen aan het lachen te maken of in dit geval een vampier. 'Géweldig.' Het antwoord op de eerste vraag die hem te binnen schoot. Hij kon gewoon niet snel een goede vraag bedenken, dus moest ze het daar maar even mee doen. Toen ze vroeg naar het gevoel van trouwen schoot er een geweldig idee bij hem binnen, dan kon ze meteen voelen hoe leuk het was om te trouwen. Zonder op protest of vragen te letten pakte hij Ivy op, liep met haar naar het meer en gooide haar in het water met de mededeling dat Jade zich zo zou hebben gevoelt nadat hij haar per ongeluk van een klif had geduwd. De jongen klapte bijna dubbel van het lachen toen Ivy hem met een boze blik aankeek. 'Nou. Ben ik even blij dat ik Jade niet ben, of was. Ik ga wel met mezelf trouwen, ooit. Dan weet ik zeker dat ik nooit zo'n man krijg die dat doet.' Met zijn vingers veegde hij een maar tranen van het lachen van zijn wang af en hikte nog wat na. "Dat krijg je waarschijnlijk alleen met mij, want Vampiers die zo onhandig zijn als ik bestaan niet." Ja, hij was redelijk onhandig voor een vampier, maar dat maakte het alleen maar grappiger. Liam ging naast haar op zijn hurken zitten terwijl hij moeite probeerde te doen om niet terug in lachen uit te barsten. 'Bedankt voor de douche, al was die niet nodig geweest.' Snel trok hij zijn vest uit en legde die over Ivy's schouders. "Hier, dan hoeft niet iedereen te zien dat je kleren vol hangen met van die vieze dingen die in het meer zitten en graag gedaan hoor." De purpere vest was waarschijnlijk te groot voor haar, maar beter dat dan niets hé. Nu zat hij hier doodleuk in zijn t-shirt met een grote grijns op zijn gezicht. 'Volgensmij, zag dat er hilarisch uit. Al zeg ik het zelf.' Nog altijd grijnzend en met de pretlichtjes die in zijn gouden ogen dansten knikte hij uitbundig van ja. "Moet ik je naar huis brengen, of loop je liever zelf kletsnat door de straten?" Misschien kon hij, als ze schone kleren had aangetrokken, haar meesleuren naar de discotheek wat verderop, want iets anders had hij toch niet te doen.

De purpere vest, zijn lievelingsvest, werd nu vuil omdat hij hem aan Ivy gaf die helemaal nat was en vol hing met van die smerige dingen. Nja, voor Ivy deed hij dat nog, gewoon omdat zij de enige in zestig jaar was waarbij hij zichzelf kon zijn. Zo moeilijk was het nu ook niet om een wasmichine op te zetten, of anders deed hij het ding wel naar de wasserij. Dan moest hij zelf geen moeite doen. 'Heb jij het zelf niet koud zo?' Koud? Eens kijken, had hij het koud? Simpel antwoord: neen. "Nee hoor, hou hem maar gerust aan." Hij moest toch iets terugdoen, omdat ze ervoor gezorgd had dat hij zich op zijn gemak voelde en het was tenslotte zijn schuld dat ze nat en vies was. Het was het allemaal wel waard geweest en het was een goede training voor zijn lachspieren. Toen bij Jade was het ook best grappig geweest, maar toen had hij gedacht dat ze boos ging zijn, niet dus. Net als Ivy was ze niet lang boos kunnen blijven, omdat hij van die zielige puppyoogjes had opgezet. Wie kon er nu op zo'n schattig kereltje als hem kwaad blijven? 'Als je me naar huis wilt brengen, graag. Anders moet ik kletsnat door de straten, ik denk niet dat ik daar zo blij van wordt als iedereen me zo ziet.' En nu pas besefte hij dat ze een probleem hadden. Zijn auto stond ergens in het dorp geparkeerd en om daar te raken moesten ze een stukje door de straten wandelen. "Eum... Een paar mensen gaan je zo wel zien, maar ik kan ervoor zorgen dat ze niet echt zien dat je nat bent?" Grijnzend sloeg hij een arm om haar schouders heen, zette de kap van zijn vest op haar hoofd en liep richting de bewoonde wereld. Sommige mensen keken hen met een rare blik in hun ogen na. Waarschijnlijk niet omdat ze zagen dat Ivy nat was, maar omdat hij in een t-shirt rondliep terwijl zij stonden te bibberen van de kou. Na een tijdje liep Liam met Ivy een parkeerterrein op en deed het portier van een zwarte Porsche open. "Na honderd jaar wil ik ook wel wat luxe," zei hij grinnikend waarna hij zelf ook in de auto ging zitten. "Waar woon je ergens?"

Het was best wel grappig om te zien hoe Ivy naast hem liep in een veel te grote vest. De starende blikken die de mensen op hem wierpen negeerde hij terwijl hij zich een weg daar de straten baande opzoek naar zijn zwarte Porsche. De auto had hem redelijk veel geld gekost, maar de erfenis van zijn vader en grootvader hadden ervoor gezorgd dat hij een klein fortuin had, telde dat nog eens bij het feit dat hij zo'n honderd jaar gewerkt heeft en je krijgt een slordige 10 miljoen. 'Uhm.. Net het centrum uit, dan naar rechts en dan bij de alleenstaande huizen in die straat..' Even keek Liam haar met een opgetrokken wenkbrauw aan. Hij moest dus zoeken naar een paar alleenstaande huizen. "Dus met die beperkte informatie moet ik jou huis gaan vinden, leuke uitdaging." Op zijn gemak reed hij met een grote glimlach op zijn gezicht door het centrum, was niet iemand die als een gek door de straten ging racen alleen omdat hij een coole auto had. Na een tijdje vond hij de weg die naar rechts afboog en reed deze in. "Zeg stop als we er zijn." Dat was vele origineler dan te vragen wat haar huisnummer was. Hij deed niet alles zoals iedereen, meer een buitenbeentje zegmaar. Niet dat iemand daar ooit last van had, ze zeiden er toch nooit iets van dus dat moest voor niemand een probleem zijn. Zachtjes begon Liam een liedje te neuriën dat Jade altijd onder de douche had gezongen. Als hij alleen was zong hij het meestal, maar nu wilde hij Ivy zijn zangtalent besparen. Niet dat hij niet kon zingen, maar er waren nog altijd heel veel mensen die tien keer zo goed als hem konden zingen. Zoals Jade. Zijn handen spanden zich hard rond het stuur bij die gedachte. Ze had zangeres willen worden, had beroemd willen worden en in een avond was die droom kapotgeprikt. Waarom waren sommige van zijn soortgenoten zo wreed? Het hoorde gewoon niet.

Op het teken van Ivy draaide de zwarte porsche de oprit van een mooi uitziend huis op terwijl Liam ongeschokte bleef verder neurieën. Hij opende het portier nadat hij deauto had stilgezet en stapte uit. De jongen deed al een paar stappen naar de andere kant om het portier aan Ivy's kant ook al open te doen, maar ze was hem voor. Even haalde hij zijn schouders op en volgde haar naar de voordeur, deed geen moeite om helemaal rond te gaan en het gras te mijden. Normaal was het vreselijk onbeleefd om op het gras van iemand anders zijn of haar woning te gaan lopen, maar aangezien de eigernaresse het ook deed kon dat geen kwaad. 'Ik zal wel even snel douchen en andere kleren aandoen, je kan.. Tv kijken, ofzo, kijk maar.' Voor hij echt kon antwoorden werden er allerlei dingen in zijn handen geduwd en was Ivy al naar de badkamer verdwenen. Liam plofte neer op de bank voor de zetel en begon wat langs de kanalen te zappen. Nee, niet leuk. Dat ook niet, dat zeker niet. Na een tijdje kwam hij uit op een of andere politieserie en bleef geïnteresseerd kijken. net toen ze de dader bekend wilde maken kwam Ivy uit de badkamer en vroeg iets aan hem. Even legde hij zijn vinger op zijn lippen als teken dat ze even stil moest zijn en keek verder. "Ja, ik wist wel dat hij het gedaan had!" Riep hij vrolijk toen ze zeiden dat de buurman die vrouw vermoord had. Met een grote glimlach op zijn gezicht zette hij de tv uit en ging voor Ivy staan. Snel pakte hij Ivy op en wierp haar over zijn schouder. Het protest negerend gritste hij de sleutels van tafel, liep naar buiten en sloot de deur achter zich. Op vampiersnelheid klauterde hij soepel langs het hek naar boven en liep verder naar de discotheek. Aan de mensen die nog op straat rondliepen lette hij niet, die zouden toch alleen maar denken dat de wind ineens kwam opzetten. Voor de grote deuren van de discotheek kwam hij tot stilstand en zette Ivy neer. "Dit gaan de dus doen."

Zijn mondhoeken krulden om in een brede grijns toen Ivy begon tegen te werken. Het hielp niet echt veel, want Liam was echt niet van plan om haar los te laten voordat ze op hun bestemming waren aangekomen. Bij het grote gebouw bleef hij staan en zette het meisje op de grond. 'Mag ik hopen, dat je goed kunt dansen?' Dansen. Hij kon dansen op snelle muziek. Op een bal moest je hem niet zetten, want doen zou hij waarschijnlijk door de grond zakken van schaamte. Hij had het een keer geprobeerd en zijn danspartner was na een tijdje met blauwe voeten en een trauma naar huis gegaan. "Op dit soort muziek kan ik wel dansen." Met nog altijd die brede grijns op zijn gezicht geplakt ging hij een paar passen achteruit, nam een aanloop en maakte een flikflak die hij eindigde door zijn armen als een slang te laten bewegen. "Misschien moet ik die trucjes voor binnen houden," mompelde hij meer tegen zichzelf dan tegen Ivy en gretig knikte hij toen ze vroeg of ze dan maar naar binnen zouden gaan. Even ging hij met zijn hand door zijn bruine haren en volgde haar naar binnen. Eenmaal binnen liet hij zijn goudkleurige ogen even over de aanwezige mensen glijden. Het was niet druk, en goed teken. Hij had misschien wel geleerd om zichzelf te beheersen, maar als er echt veel mensen in een ruimte waren en eentje bloedde er kon het zijn dat hij zichzelf echt niet meer kon inhouden. Ze stonden wat aan de kant te kijken, allebei in gedachten verzonken. De mensen die meerdere blikken op hun wierpen merkte hij niet eens op. Ook niet toen er iemand heel verleidelijk naar hem glimlachte. Natuurlijk keek hij nog naar de meisjes, hij was nog altijd een man, maar ergens met een meisje was lette hij niet op de andere vrouwen. 'Ian. Quinty. Yasmin. Hm.' De woorden haalde hem uit zijn gedachten en vragend keek hij haar aan. Oh ja, Ivy had een gave om informatie van mensen te verkrijgen door ze een keer aan te kijken. 'Goede muziek, right?' De glimlach verscheen terug op zijn gezicht en hij pakte Ivy's pols vast. "In het midden van de dansvloer is het veel gezelliger." Op de dansvloer liet hij haar los en bewoog wat op het ritme van de muziek. Even verdween alles en iedereen om hem heen en daarom zag hij niet dat er iemand achter hem opgedoken was. Per ongeluk botste hij tegen die persoon aan waardoor deze languit op de grond kwam te liggen. "Sorry." Liam stak zijn hand uit en had er ook meteen spijt van zijn het meisje die aanraakte en haar hand meteen terugtrok. Hij had zijn handen ook eerst boven een vuur moeten houden voordat hij naar hier kwam. Na een paar twijfelende seconden greep ze zijn hand toch beet en liet zich rechttrekken. Argwanend bleef ze hem aankijk, maar hij haalde alleen zijn schouders op en wende zich terug tot Ivy. "Oeps."


Meh