Escaped from hell.. [Open]

Zuchtend nam hij het bord aan en bracht het behendig naar de tafel van de mensen waar het voor was. Maar bij het zien van de waarschuwende blik van zijn pleegouders ontstond er al snel weer een glimlach op zijn gezicht. Fake, maar hij had geleerd het goed te verbergen. Al snel werd hij weer geroepen voor het volgde bord. Hij haatte het werk, hij haatte alles wat met dit leven te maken had. Hij was pas vijftien jaar oud, en liep keurig in een smoking, een strikje bij zijn hals en zijn haren netjes gekamd in een duur restaurant. Oké hij had dan wel geluk dat hij een dak boven zijn hoofd had, meestal dan, en wat eten en drinken kreeg, afhankelijk van zijn gedrag, maar toch, hij wilde veel liever buiten zijn met andere kinderen. Hij blik was even naar buiten gericht waarna hij weer aan het werk moest. Niets aan te doen.. Dacht hij en deed alles wat er van hem gevraagd werd. Mensen kwamen, mensen gingen. Ze keken hem aan alsof hij het niet eens waard was om te leven. Puur omdat zij ´hoger´ stonden dan hem. Hij mocht die mensen niet, maar hij kon er ook niets van zeggen. Dat was vragen om problemen. Het waren bekakte, bekrompen mensen. Met zijn verstand op nul werkte hij door totdat de laatste mensen verdwenen waren. Hij verzamelde zijn goede moed weer bij elkaar en liep op zijn pleegouders af. 'Zou ik nu alstublieft ook wat eten mogen?' Vroeg hij beleeft terwijl hij een fake glimlachje opzette. De chagrijnige blikken werden op hem gericht. Gelukkig kreeg hij nu ook een bordje, niet veel, maar het was tenminste genoeg om zijn honger te verzachten. 'Dank u wel' Zei hij, knikte beleefd en liep met zijn bordje naar het tafeltje bij het raam. Hij keek naar de mensen. Ze waren anders dan de mensen die hier binnen kwamen. Ze leken vrolijker, opener. Hij wilde ze ontmoeten, met ze praten.. Al snel werd hij teruggeroepen. Hij moest afwassen, daarna snel zijn bed in zodat hij morgen weer fit genoeg was om weer te werken. Hij pakte de vieze borden en begon met afwassen. Het leek uren te duren. Toen hij eindelijk klaar was liep hij naar zijn kamertje. Zijn pleegouders waren inmiddels allang in dromenland. Zachtjes liet hij zich op het veelte kleine bed zakken. Dat stond in een veelte kleine kamer. Hij keek naar buiten, naar de maan en de sterren. Diep zuchtte hij en dacht aan zijn echte ouders, de warmte kon hij nog altijd voelen als hij aan ze dacht. Langzaam rolde er een traan langs zijn wang naar beneden. Hij haatte dit leven, hij haatte die mensen.. Alles wat hij wilde was weten wat er buiten dit gebouw was. Hij keek rond en stond op. Hij pakte een tasje en sloop zijn kamer uit. Zijn hart bonkte in zijn keel. Als zijn pleegouders hem betrapte.. Hij glipte de kamer van de kluis binnen en toetste de code in. Deze wist hij omdat hij iedere avond het geld ernaartoe moest brengen. Hij schoof een hoop geld in zijn tasje en rende zo hard als hij kon naar buiten toen hij iets hoorde en de lamp aan zag haar. Volkomen in paniek sprong hij door het glas en rende door. Gelukkig maar voor hem dat het enkel glas was. Hij bleef rennen en rennen. De woedende scheldwoorden werden nog lang naar hem toegeroepen. Na een tijdje kon hij niet meer. Zijn benen.. Ze waren gewoon op. Veel conditie kreeg je ook niet door zijn werk. De woorden waren niet meer hoorbaar, was hij hem kwijt? Terwijl hij weer op adem begon te komen keek hij rond. Wauw.. Wat een lichten hier overal! Verwonderd keek hij rond naar wat er allemaal te zien was. Vreemde woorden, vreemde mensen, alles was gewoon vreemd. De mensen.. Ze lachten! Hij keek in de weerspiegeling van zichzelf. Hij probeerde het ook te doen.. Te lachen. Maar hoe hij ook probeerde, het lukte hem niet. Diep zuchtte hij waarna hij doorsjokte. Waar moest hij nu slapen? Ja.. Daar had hij niet over nagedacht. Terugkeren was in iedergeval geen optie.

[Open!]

De dag had zich goed bewezen, want een kleine meid gleed tussen de bomen door op zoek naar een dierlijke prooi. Haar blik ocht naar een beweging in het duister van de nacht en ze vond er eentje. Een konijn die voorzichtig naar zijn eigen voedsel zocht. Shade was in haar wolven gedaante en was al aardig dichtbij de huizen waar haar aandacht naar toe getrokken werd. Een jongen liep niet wetend door de straten en ze veranderde in haar menselijke vorm. Gelukkig was Shade niet langer meer angstig in het ontmoeten van vreemde, maar op haar hoede bleef ze toch. Langzaam verliet ze de bomen en keek tussen het kreupel hout naar hem. De jongen was goed gekleed en zag er welvaren uit, maar toch leek hij niet vrolijk te zijn zodat de meeste mensen. Maar aan zijn geur te ruiken was het een weerwolf net als zij was. Zachtjes gromde ze even om zich kenbaar te maken, maar nog niet wetend of ze naar hem toe moest lopen bleef Shade nog half achter de struiken staan. Als hij naar haar toe zou komen wist Shade dat hij misschien niet kwaadaardig was?

Zachtjes kalmeerde hij toen hij er bijna zeker van was dat zijn pleegouders hem niet meer in het oog hadden. De mensen keken naar hem. Eigenlijk vond hij ze eng. Nou eigenlijk meer vreemd. Hij bekeek ze, stuk voor stuk, van top tot teen. Een rilling liep over zijn lijf heen bij het zien van iemand met vreemde ogen.. Niet boos, niet vrolijk.. Ze waren rood, terwijl hij altijd had gedacht dat mensen dat alleen met carnaval bijvoorbeeld deden. Of Halloween. Hij kwam op hem af.. Geschrokken liep hij achteruit en schoot de straat uit. Eenmaal weer uit het zicht kwam hij zacht weer tevoorschijn en keek of die engerd er nog was. Terwijl hij keek hoorde hij achter zich takjes breken en even later.. Gegrom? Hij slikte en draaide zich voorzichtig om. Toen hij zag dat het gewoon een meisje was ontspande hij al wat meer. Hij had altijd geleerd niet te dicht bij mensen in de buurt te komen, aangezien ze hoger stonden dan hem. Hij bleef op zijn plaats staan en keek in haar ogen. 'Hallo, mijn naam is Mi'Quel, aangenaam kennis met u te maken' Zei hij beschaaft. Ook al was ze van zijn leeftijd, je moest mensen altijd met u aanspreken. Zijn gezicht stond strak, hij durfde niet proberen te glimlachen, aangezien het er net in de weerspiegeling zo idioot uitzag.

De jongen leek zich niet op ijn gemak te voelen, maar zijn woorden waren beschaaft genoeg, maar zijn gezicht stond strak en hij leek geen enkele uitdrukking te kunnen geven. iets wat alleen bij vampieren voorkwam. Shade deed een stap naar voren en ging stil staan voor de struiken. 'H... Hoi ik ben Shade.' stamelde Shade even voor ze hem op nam. Shade oelde een vreemd iets bij hem, maar ze kon niet precies platen waarom. Shade liep nog een paar passen naar voren voor ze bijna voor hem stond. 'Wat doe jij hier zo laat nog?' wilde Shade weten want zo'n deftige jongen had ze nog nooit zo laat in de nacht gezien. Een verdachte beweging trok haar aandacht en ze keek naar een vampier voor ze naar hem gromde. Shade was niet van plan zich door een vampier te laten aanvallen zeker niet nu.

Rustig keek hij haar aan, eigenlijk was het best vreemd om meer tegen een vreemde te zeggen dan 'Hallo, welkom in het restaurant. Weet u al wat u wilt of wilt u liever dat ik over enkele minuten terugkom?'. Dat was zo'n beetje het enige wat hij moest zeggen. Shade.. Herhaalde hij eens in zijn hoofd. Ze zag er niet netjes uit, tenminste, niet in de mate dat de mensen in het restaurant eruit zagen. Ze kwam dichterbij. Hijzelf kon niet achteruit door de muur waar hij met zijn rug naartoe stond. Ze vroeg hem wat hij zo laat hier nog deed.. Hij wist het zelf ook niet. Misschien was dit wel de grootste fout van zijn leven geweest, maar hij wilde zo graag de buitenwereld zien. 'Ik ben weggelopen' Zei hij zachtjes. Hij hoorde haar grommen naar een man. Was dat normaal? Grommen naar vreemde mensen? Hij had het nog nooit gehoord, maar misschien dat hij dat ook wel moest doen om contact met de gewone mensen te krijgen. Hij zou het nog wel gaan oefenen dan. Want hij dacht dat dat hetzelfde verhaal was als het lachen van de mensen.

De jongen vertelde dat hij was weg gelopen en Shade keek even naar hem vanuit haar ooghoek. Dus hij was weggelopen en Shade richten zich weer op de rode ogen die steeds dichterbij kwamen. Nog eens gromde ze en de vampier siste dat luid genoeg was om zelfs door Mi'Quel het zou kunnen horen. Shade wist dat het misschien schrikken voor Mi'Quel zou zijn, maar Shade was voorzichtig genoeg om zich niet door zo'n freak aan te laten vallen en sprong bij de jongen vandaan zodat ze hem niet aan stukken zou scheuren en veranderde in haar wolvenvorm. Ze was helemaal zwart met hier en daar wat witte spikkels op haar lichaam. Haar scherpe tanden blonken in het maanlicht en ze nam een dreigende houding aan. Shade had de grote van een fjorden paard en haar klauwen waren vijf centimeter lang en dook die glommen.
De vampier grauwde en schoot naar voren. Shade wachten tot op het laatste moment en sprong opzij nog voor ze de vampier in zijn hals greep en diens kop eraf beet. Ze had helaas geen spul bij zich om hem te verbranden en veranderde in haar menselijke vorm en slingerde de kop van de vampier vampier zo ver mogelijk weg. Hopelijk zou het hem lang genoeg bezig houden tot Shade en Mi'Quel hier weg waren. Shade draaide zich naar Mi'Quel toe en wist dat hij even verward zou zijn.