In danger!

De ochtend was grijs en beloofde regen. Een jong meisje van tien stond op en kleden zich aan renden de trap af en maakte zich klaar om weg te gaan. Vanuit het huis van haar oudste broer renden een jonge weerwolf in haar wolven gedaante tussen de huizen door. Ze wilde naar het strand om daar haar poten ens lekker in de branding te steken. Shade was al lang zo bang niet meer als toen ze hier pas gekomen was, maar op haar hoede bleef ze toch nog wel. Snelle pootstappen in een paarden galop rende een zwarte wolf zo groot als een wels pony voort. Haar blik naar voren, maar haar oren op de omgeing gericht. Thuis had ze een briefje laten liggen "Ben naar Seattle Beach, Elyaz!" achter gelaten zodat haar broer wist dat ze even niet naar hun trainig kon en misschien zou hij wel komen? De bomen werden al minder en de zee lucht kwam in haar neusgaten. Het rook ziltig en de smaak proefte naar oud ijzer. Shade minderde wat vaart om over het hek te springen en landen op het zand dat mul tussen haar tenen aanvoelde. Met snelle stappen kwam ze dichter bij de zee en zag een uitgestrekte watervlakte. Een lang strand strekte zich voor haar uit en ze genoot van de vrijheid die ze hier had. Shade liep naar de zee, maar wit dat ze hier ook in geklemt tussen twee dingen zou zijn. Het water, maar ze kon goed zwemmen en het hek waar ze wat voor zou moeten afremmen om eroverheen te komen, maar voor een groot deel was het uitgestrekt en kon ze alleen maar vooruit om weg van eventueel gevaar te komen. Shade hoorde oetstappen het zandpad afkomen en keek om en zag een man die ze niet kon hier heen komen. Een mens was het zeker niet want dat rook ze. Shade draaide zich half om en maakte zich klaar om eventueel weg te rennen als dat nodig zijn mocht?

( Apollo en Elyaz)

Apollo had zich in de ochtend gerealiseerd dat hij meer van het gebied moest leren kennen. Hij kende alleen het centrum, de bossen en af en toe ging hij naar Port Angeles. Ook leek het voor hem wel een leuke afleiding, na alles wat er met zijn gave gebeurd was. Terwijl hij rende door de bossen, dacht hij na. Als mens was hem had nooit gelukt, maar als vampier zijnde kon je meerdere dingen tegelijk doen of denken. Hij zou naar het strand gaan. Hij was zijn mensenleven vergeten en kon zich het strand maar vaag herinneren. Apollo remde af toen hij een weg moest oversteken. Een auto reed op een zacht drafje voorbij, het oude stelletje in de auto genoten blijkbaar van de omgeving. Het was hier enigszins ook wel mooi, behalve het feit dat het vaak regende. Dat was voor hem en alle andere vampiers een meevaller, want in de zon glinsterde zijn huid als duizenden kleine diamantjes. Toen Apollo de weg was overgestoken, begon hij weer te rennen in zijn tempo. Hij rook van een afstand mensenbloed, maar negeerde het. Hij had pas gedronken. Hij had de verleiding weer niet kunnen weerstaan, mensenbloed was nou eenmaal smaakvoller als dierenbloed. Hij voelde zich bijna schuldig tegenover de Cullens, maar schudde dit gevoel van hem af. Apollo begon rustiger te lopen, toen hij was gearriveerd bij het strand. Hij liep via een pad een zandheuvel over en zag toen een uitgestrekt gebied met alleen maar water. Apollo snoof en pikte een vieze geur op. Wolven. Apollo had er al één ontmoet, Rachel. Ze had hem geïnformeerd over de Cullens, hij was haar dankbaar geweest. Apollo liep langs een andere zandheuvel en zag toen wat zijn neus had opgepikt. Deze wolf was kleiner als Rachel. Apollo liep er rustig met een kille glimlach op af. Lisa, de ziel in zijn hoofd, had gezegd dat vampiers en dit soort wolven, aartsvijanden waren. Hij merkte het zelf niet, behalve als hij naar zijn instinct zou luisteren. Apollo zag dat de wolf hem had opgemerkt en zich klaar maakte om weg te sprinten. Het was een jonge wolf. Nog steeds groter als de gemiddelde normale wolf. "Hallo kleintje" zei Apollo plagerig. "Wat doet een jonge wolf op het strandje?" vroeg hij toen nieuwsgierig met een ijzige lach.

Terwijl hij zich aan het omkleden was geweest, was Shade al weggegaan, las hij op het briefje wat ze had achtergelaten. Haar geur was nog sterk dus dat betekende dat ze nog niet zo heel er lang weg was. Het zat hem niet lekker als ze alleen weg was, maar hij wilde zich niet bemoeien met haar leven, aangezien hij daar zelf ook altijd een enorme hekel aan had gehad als andere dat bij hem deden. Hij keek zijn huis wat rond, hij kon het zo wel achterlaten. Hij pakte een appel en liep de deur uit. De appel was niet voor hemzelf. Er stond een pony onderweg naar het strand, het arme beest kreeg nooit aandacht, er hing zelden een geur van een mensachtige. Hij besloot te gaan rennen, maar stopte daar al snel mee toen het pijn deed bij zijn buik. Even vergeten. Hij kon de pijn wel negeren, zoals altijd, maar als hij snel weer genezen wilde zijn moest hij zich toch een beetje rustig houden. Hij rook de pony al, en na een tijdje wandelen zag hij hem staan, in de modder. Hij had medelijden met het beest en zat er eigenlijk al een tijdje over te denken om hem gewoon mee te nemen, hij zou hem makkelijk over die omheining heen krijgen. Toen de pony hem in het vizier kreeg hinnikte het luid. Als een begroeting. Dit zorgde voor een triomfantelijke glimlach op zijn gezicht. Eigenlijk begon hij wel te houden van de kleine rakker. Hij gaf hem de appel, maar nam al snel weer afscheid want zijn zusje kon wel eens in gevaar zijn. Hij liep door, maar toen hij haar geur oppikte, en een andere, vergrootte zijn ogen. Het was geen mens of wolf wat bij haar was maar een vampier, en ondanks dat hij er een hoop als maat had, wilde dat niet zeggen dat deze zijn zusje niets wilde doen. In een fractie van een seconde stond hij op vier poten en scheurde hij naar het strand hij zag ze al naderen. De laatste meters nam hij een sliding en stopte precies voor haar. Tussen haar en die vampier in. Hij bekeek hem. Hij kende hem niet, dat was wel zeker. Maar wilde hij hem wel kennen? Dat was de tweede vraag. Hij hoorde het geluid van water dat naar beneden viel. Verbaast keek hij om, maar zag dat hij het zelf was. Damn.. Die wond was weer open gegaan door het rennen. Maar hem maakte hij niet uit, zolang Shade maar geen gevaar liep. En als die vampier iets in zijn hoofd haalde legde hij hem zo neer. Hij transformeerde terug naar zijn mensen gedaan. 'Wat moet dat hier?' Vroeg hij aan hem en onderdrukte zijn agressie. Hij kon er niets aan doen, en was zoals hij was. Er hoefde maar iets te gebeuren en hij kon je al aanvliegen. Hij was een heel stuk groter als Shade, maar dat kwam dan ook door het geslacht en de leeftijd. En misschien omdat hij altijd al breed en groot gebouwd was. Ook als mens. Hij hielt de vampier goed in de gaten. Een misstap en hij zou het antwoord niet eens afwachten.

[Zou je volgende keer kenne wachten met posten? Shade was nog voor jou]

(Een wolf kan toch niet communiceren als wolf zijnde met andere wezens? Dus ik ga er maar van uit dat je niks gezegd heb ).

De jonge wolf had nog niet eens geantwoord of er verscheen alweer een andere wolf. Deze wolf was groter en breder. Apollo’s kille glimlach bleef op zijn gezicht staan, als ze iets in hun hoofd haalde, hoefde hij alleen maar zijn gave te gebruiken. Met zijn gave kan hij het leven trekken uit planten, bomen, dieren, mensen, maar ook andere wezens, zo dat ze stierven. Bij levende wezens, trok het de ziel uit het lichaam en die kwam dan in zijn hoofd. Dat was een nare bijwerking van zijn gave, hij was er al bijna een keer door gestorven. Apollo had nog één ziel in zijn hoofd, die er niet meer uit wou of kon. De rest van de slachtoffers van zijn gave, had hij succesvol weten te bevrijden, zo dat de zielen rust konden vinden. Apollo staarde de grote wolf recht in zijn ogen aan en snoof eens diep. "Jij stinkt nog erger" zei hij met nog steeds dezelfde ijzige glimlach. De wolf keek hem agressief maar nieuwsgierig aan. "Ik kom alleen de omgeving verkennen, ik heb geen kwaad in mijn zin" zei hij uiteindelijk. Maar als deze wolven wouden vechten, was Apollo er klaar van. De laatste keer dat hij in een gevecht betrokken werd, had hij Liam geholpen, een andere vampier. Met zijn gave had hij een paar vampiers vermoord, zijn gave werkte langzamer bij een vampier dan bij een mens. Apollo wist dat het ook wel zo bij een wolf zou zijn, al had hij nog nooit een wolf vermoord of er zelfs maar mee gevochten.


(Edit: Oh sorry had er even niet meer aan gedacht. :'))

Shade zag dat de vampier wat zei, maar ze leek bijna doof van angst, niet dat ze het hem liet zien, want daar was ze heel goed in. Nog voor Shade hij haar positieven was stond Elyaz ineens voor haar en ze zag hem in zijn menselijke vorm veranderen. De tweede keer dat de vampier iets zei gromde ze instictief. Niemand zei dat Elyaz stonk! Dat mocht hij zeggen Shade veranderde in ook in haar menselijke vorm terug en bleef met een harde blik in haar ogen naar de vampier kijken. Ze had van haar broers en vrienden gehoort dat Vampier speciale krachten hadden, maar ze wilde niet uittesten welke krachten deze had... 'Waarom loop je dan niet door?' vroeg Shade met een iets of wat lichtere stem dan die van haar eigen, maar alleen Elyaz zou dat kunnen horen, want ze kende de mannelijke versie van de vampier totaal niet.

Zijn blik werd gelijk nog feller toen de vampier hem ook nog eens uitschold. Hij zat zichzelf nu echt in te houden. Het enige wat hem tegenhield was dat hij nu de verantwoording had over Shade, en hij haar niet naar een gevecht wilde laten kijken. Hij luisterde naar de volgende woorden. En hoorde niet veel later die van Shade zijn oren binnendringen. Hij keek een keer naar hem om, puur om wat meer zelfbeheersing op te doen. Hij draaide zijn blik weer terug naar de gast. 'Beter verdwijn je dan uit mijn gezichtsveld' Siste hij tussen zijn tanden door. Zijn ademhaling verliet schokkerig zijn neus terwijl zijn lichaam trillingen vertoonde. Het liefst liet hij zijn lichaam zijn gang gaan, maar hij mocht het gewoon niet, beter ging die vampier nu ook echt, als hij ook maar een beetje opgelet had in deze stad, wist hij wel wie hij was, wist hij wat hij kon verwachten. Vroeger had hij zich zonder pardon laten gaan, maar sinds hij Ziva had ontmoet, wilde hij zichzelf veranderen, niet meer zo agressief zijn. Maar doordat hij al die agressie op deze manier niet kwijt kon, werd het met de dag moeilijker. Hij bleef breed voor zijn zusje staan, die vampier zou nog geen vinger naar haar uit kunnen steken en hij lag al neer. Elyaz wist genoeg af van gaves, maar hij wist ook dat hijzelf er een goede weerstand tegen had. Voldoende om tijd te rekken en terug aan te vallen.

Apollo keek verbaasd op toen de jonge wolf in haar menselijke gedaante veranderde, het was een jong meisje rond de tien jaar. 'Waarom loop je dan niet door?' vroeg ze. Apollo haalde nonchalant zijn schouders op. "Ik vind jullie interessante wezens" zei hij met een glimlach. Hij keek naar de grotere jongen, die zich leek in te houden. 'Beter verdwijn je dan uit mijn gezichtsveld' siste de jongen tussen zijn tanden door. Apollo zette een stap dichterbij en snoof eens diep. Hij lachte koeltjes. "Je wilt je woede laten gaan hé? Ik weet hoe jij je voelt wolf" zei hij kil. Apollo had een massamoord gepleegd in Port Angeles, door zijn woede. Zijn gave was als een wilde stier los gebroken en had vijftig mensen vermoord. Jasper Cullen leerde hem hoe hij zijn woede en gave kon beheersen. Apollo bekeek de jongen en meisje nog eens goed. Zou dit een broer zijn die zijn zusje beschermde? Apollo dacht aan zijn broertje, hij had gefaald hem te beschermen, zijn broertje was dood. "Ik doe dat meisje niks" zei Apollo uiteindelijk geruststellend tegen de jongen. Hij zou een kind nooit pijn doen, wat er ook zou gebeuren. Apollo merkte dat hij door de gedachten aan zijn broertje, weer kwaad begon te worden. Hij had zijn familie weliswaar gewroken, maar de pijn was nooit weg gegaan. Apollo sloot even zijn ogen en opende ze weer. Apollo stak zijn hand uit. "Mijn naam is Apollo" zei hij emotieloos. Hij had zijn woede weer onder controle, hij zou niet willen dat dit meisje zou sterven omdat hij zijn gave niet kon beheersen.

Shade wist niet of Elyaz hier op zou reageren, maar ook zij zag dat haar broer bibberde van in gehouden woede. Toen de vampier zich voorstelde als Apollo wist Shade meteen dat ze beter niet hun echte namen zouden moeten geven. Hoewel Apollo had gezegd dat hij Shade niks zou doen, toch vertrouwde ze het niet helemaal. Tot nu toe was alleen Merthy de enige vampier waar ze mee kon of wilde spreken. Shade ging half van achter Elyaz's rug vandaan staan zodat ze Apollo in zijn ogen kon kijken. 'Allemaal goed en aardig, maar waarom je naam geven als jij je woede in houd. De meeste van je soort vallen ons soort meteen aan?' wilde Shade weten. Haar blik gleed over Apollo en ze wist niet precies wat ze zocht, maar het was vermoedelijk dat hij haar broer maar al te graag uit de weg ruimen wilde?

Zijn ogen vingen de vampier zijn blik op toen deze naar zijn zusje loerde. Na zijn woorden waagde die gek het ook nog eens om dichterbij te komen. Het liefst wilde hij zo hard uithalen dat die nooit meer bijkwam, maar kom op.. Zijn zusje stond achter hem, dat kon hij toch niet maken? Maar als die vampier zou beginnen, kon hij het makkelijk terugdoen, aangezien het dan niet meer vechten was maar zelfverdediging. Dat dat eindigde met de dood van die vampier was een ander verhaal. Die lach.. Die woorden.. Het werd met de seconde lastiger om rustig te blijven. De vampier zou zijn zusje niets doen, ja dat had hij vaker gehoord. Ik doe niets, ik wil alleen helpen, ik zal zus, ik zal zo. Al die woorden, al die zinnen, van mensen die dachten dat je hen blindelings zou vertrouwen. Zijn vertrouwen was in zijn leven genoeg beschadigt om niemand meer te vertrouwen. De gedachten aan zijn verleden maakte het er niet beter op, hij haalde Ziva weer in gedachten, gedachten aan haar lieten hem altijd kalmeren. Na een tijdje was het wel weer voldoende. Hij bleef alert, maar de ergste woede was weg. De vampier stelde zich voor als Apollo. Hij knikte, maar vertikte het om zijn naam te zeggen. Hij vertrouwde het gewoon niet. Misschien omdat hij op iemand leek uit het verleden, of dat het gewoon echt door hem kwam.

Toen Apollo geen reactie kreeg, lachte hij en ging hij met zijn hand door zijn haar. Waarom ging hij niet gewoon weg? 'Allemaal goed en aardig, maar waarom je naam geven als jij je woede in houd. De meeste van je soort vallen ons soort meteen aan?' vroeg het meisje dapper. "Een wolf zoals jullie heeft me een keer gered" zei Apollo. Rachel had hem gered, toen de zielen hem gek hadden gemaakt. Rachel had het zelf niet geweten. De zielen hadden die dag zijn gedachten overgenomen en de wreedaardigste beelden laten zien, zijn moeder die gilde om zijn hulp en zijn broertje die huilde, dat allemaal voordat zijn familie levend verbrand was. De zielen konden blijkbaar niet tegen de aanwezigheid van wolven, waarschijnlijk omdat vampiers en wolven natuurlijke vijanden waren, zelfs zijn onderbewustzijn wist dat. Apollo zag dat Elyas hem nog steeds agressief aankeek. Apollo wist dat Elyaz als mens ongevaarlijk was, maar als hij in een wolf veranderde, kon het wel eens interessant worden. Apollo schudde deze gedachte van zich af, er was een kind bij. "Jullie zijn spraakzaam zeg" grapte Apollo. Hij haalde zijn neus even op en werd bijna afgeleid door een mens. De mens was een paar honderd meter verderop. "Zijn jullie familie?" vroeg hij. "Ik had namelijk ook ooit een broertje". Toen de gedachten van zijn broertje door zijn hoofd schoten, moest hij zich zelf weer kalmeren.

Elyaz moest zich sterk houden dat voelde Shade ook en legde ongezien haar rechterhand tegen zijn rug aan, om aan te geven dat hij zich nog meer moest kalmeren wat de vampier ook zou zeggen of doen, maar ze wist niet of het aan haar lag dat haar broer kalmeerde of aan iets wat hij dacht? Apollo sprak weer en Shade draaide haar blik naar de zee. 'Famillie is een groot woord...' brak Shade half haar zin af. Misschien dat het Elyaz pijn zou doen, maar ze wilde niet dat Apollo iets verkeert's zou doen of denken, maar zijn volgende woorden deden haar met een scherpe ruk naar hem kijken. Hij een broertje? Misschien dat het waar was misschien ook niet, maar ze kon aan de trekkingen van zijn kaakspieren zien dat hij bij de gedachten aan de laatste woorden iets in zich opkropte! 'Ik heb nog nooit gehoort dat een weerwolf een vampier zou redden?' sprak Shade met een arwanende toon in haar stem dat had ze ook nog niet gehoord zelfs niet van Elyaz, maar het kon natuurlijk ook waar zijn?

Bij het voelen van Shade's hand tegen zijn rug keek hij over zijn schouder naar achteren, een warme glimlach werd voor heel even zichtbaar. Bij het antwoord van de vampier keek hij op. Een wolf die een vampier had gered. Misschien was het iemand uit zijn groep geweest, je wist maar nooit. Ook al konden de meeste vampiers niet uitstaan, had hij er niet zo'n problemen mee. Hij had er genoeg als maat rondlopen. Maar altijd bleef die twijfel hangen, of het nou om hem was of om de bescherming, de groep. Hij had er wel eens over nagedacht. Maar hij kon er niet aan uitkomen, of het gewoon zijn wantrouwen was of dat het echt het geval was. Hij luisterde naar Shade, hij had er nog niet de tijd en rust voor kunnen vinden om het te vertellen, dus waarom zei hij het nu niet. 'Ik weet dat je het misschien niet zal waarderen, maar ik heb er ook geholpen, en als vrienden' Zei hij tegen haar, enigszins hopend dat ze het niet erg zou vinden. Maar om het altijd verborgen te gaan houden was ook geen optie. Hij keek naar de vampier, weer terug naar Shade en opnieuw, wachtend op wie er als eerste wat zou gaan zeggen.

'Famillie is een groot woord...' zei het meisje. Apollo ging er verder niet op in. 'Ik heb nog nooit gehoort dat een weerwolf een vampier zou redden?' sprak ze vervolgens. Apollo glimlachte. "Ze wist het zelf ook niet, alleen door haar aanwezigheid had ze me gered. Niet bewust dus, ze was eigenlijk bezig met het beschermen van de grens" legde Apollo uit. 'Ik weet dat je het misschien niet zal waarderen, maar ik heb er ook geholpen, en als vrienden' zei de jongen tegen haar. Een wolfje die bevriend was met vampiers, interessant. "Het meisje dat mij gered heeft, woonde in het reservaat, komen jullie daar ook vandaan?" vroeg Apollo nieuwsgierig. Hij wist dat wolven in een roedel leefde, ook deze soort weerwolven. Rachel's roedel had zelfs met de Cullens afgesproken om een grens te creëren, tussen de wolven en vampiers. Het leek Apollo sterk dat deze wolven van dezelfde roedel waren als dat van Rachel. Zij had duidelijk gezegd dat ze alleen een soort vriendschappelijke band of iets hadden met de Cullens en de jongen had net gezegd dat hij vampiers als vrienden had, of hij moest de Cullens bedoelen. "Rachel heette het meisje trouwens, dat mij onbewust gered heeft" zei Apollo.

Echt geschrokken was Shade niet, want Elyaz was langer in dit gebied om vriendschappen te sluiten met de bewooners hier of het nu mensen, vampieren of weerwolven waren. De woorden van Apollo trokken haar aandacht weer en legde uit dat de weerwolf hem onbedoelt had gered en hem verteld had over een grens met weerolven en vampieren? Nou daar had ze wat van gemerkt, niet dus! Shade hoorde de naam van het meisje en wist niet wie het was. Zelfs had ze ok kon ze eigenlijk niet echt zeggen dat ze vriendschap had gesloten met een vampier een vrouwelijke die Merthy heten. Ze vertrouwde haar nog niet echt, maar dat kon liggen aan wat ze eerder meegemaakt had. 'Nog nooit van gehoord, maar wij wonen ook in het reservaat, maar dat geld nog niet dat ik haar ken, misschien een ander?' zei Shade en keek even naar Elyaz die haar voor maar even een warme glimlach had gegeven voor hij weer naar Apollo gekeken had en Shade legde haar blik weer op Apollo. 'Ik heet Meg.' stelde Shade zich onder een valse naam voor, maar de toon klonk net alsof zij zich zelf echt had voorgestelt.

Zijn blik was naar de vampier gericht. Hij wachtte totdat Shade had gereageerd, en was opgelucht dat ze het niet echt erg vond. Er waren genoeg goede vampiers. En daarbij, hijzelf vermoordde ook mensen. Al was dat vóór hij Ziva ontmoette. Ze had rust in zijn hoofd gebracht. Hij knikte bij wat Apollo vertelde. Bij het horen van die naam werden zijn ogen gelijk weer een stuk feller, maar dat had hij al snel weer onder controle. 'Ja, ik ken dr' Zei hij, eigenlijk met enige afschuw in zijn stem. Of hij haar wilde kennen? Nou nee. Ze had hem in de problemen gebracht bij die leuke roedel van haar. En dat terwijl hij haar enigszins wat vertrouwen van hem had gegeven. Hij had zich zwaar in haar vergist, en het was iets wat hij haar niet snel zou kunnen vergeven. Hij keek even terug naar Shade, ze stelde zichzelf voor als Meg, of het was een valse naam, of hij liep een stukje achter. 'Elyaz' Zei hij na een tijdje. Elyaz op zich was al een valse naam. Hij stond niet geregistreerd, niemand kon er wat mee als ze de naam wisten, dus vertelde hij het ook maar gewoon. Het was inmiddels een naam die vaak op de straten gevallen werd. Onder de jongeren. Bij racen, dansen, vechten, en nog andere dingen had hij wel een reputatie opgebouwd. Hij woonde hier dan ook al een hele poos. Hij was nog altijd op zijn hoede, maar op de een of andere manier zag hij herkenning in die vampier. Het deed hem denken aan zichzelf. Deinsde voor niemand aan de kant, liet zich niet wegjagen, had zijn woordje wel klaar.

'Nog nooit van gehoord, maar wij wonen ook in het reservaat, maar dat geld nog niet dat ik haar ken, misschien een ander?' zei het meisje dat zich daarna voorstelde als Meg. Dus hij was wel in het reservaat. Rachel had gezegd, dat als hij de onzichtbare grens over ging dat hij vermoord zou kunnen worden, ach ja dat mocht haar roedel best proberen, ver kwamen ze toch niet. 'Ja, ik ken dr' zei de jongen met enige afschuw. Zijn naam bleek Elyaz te zijn. "Hallo Elyaz en Meg" zei Apollo met een glimlach. Hij zelf had zich voorgesteld als Apollo, dat was eigenlijk niet zijn echte naam. Zijn naam was Gabriel, maar dat was van een vorig leven. Een mensenleven waar hij niet veel meer van wist, behalve de pijnlijke herinneringen, daar moest hij de zielen die in zijn hoofd zaten voor bedanken. Apollo schudde deze gedachten van zich af en keek naar Elyaz en Meg. "Zitten er meer personen in jullie roedel?" vroeg Apollo nieuwsgierig. Hij was enigszins wel jaloers geweest op de roedel van Rachel, hij had behalve haar niemand ervan ontmoet. De gedachten aan een familie, aan een thuis, gaf zelfs een koelbloedige vampier zoals hem warmte. Apollo besefte hoe eenzaam hij was. Hij ging doodgewoon een gesprek aan met zijn natuurlijke vijand en het maakte hem niks uit. Misschien was het wel beter dat hij alleen was, hij had bovendien verschrikkelijke dingen met zijn gave gedaan. "Hoezo hou jij je woede in Elyaz?" vroeg Apollo. Hij zelf hield zich in, omdat hij wist wat er fout kon gaan met zijn gave. Had Elyaz ook iets mee gemaakt? Leken ze misschien wel op elkaar? Was deze ontmoeting misschien geen toeval geweest, maar om elkaar te helpen?

Apollo vroeg of er meerere in hun roedel zaten. Shade wit niks van een roedel en of ze die al geénterd had? Ze hield haar blik op de vampier en wist even niet goed wat er gebeuren moest, want hij leek zo aardig als Merthy was en ze durfde toch niet dichterbij te komen. Shade hielt haar afstand nog steeds zoals in het begin. De vraag over een mogelijke roedel liet ze aan Elyaz over die wist er misschien meer van af dan zij. 'Ben je alleen of heb een groep vampiers waar je naar terug kunt, als je dat wilt?' vroeg Shade als tegen vraag ze ontweek de vraag van Apollo opzettelijk om ontwetendheid uit te sluiten, maar of haar dat ook egelukt was wist ze niet?

Zijn blik werd om de beurt op hen gericht. Hij wilde naar Shade kijken, maar toch bleef hij Apollo wantrouwen. Een seconde uit het oog verliezen en het kon al te laat zijn. Ook al was dat niet wat hij verwachtte, er gebeurde zoveel dingen in je leven die je niet zou verwachten.. Hij knikte toen Apollo hen begroette. Eigenlijk ging hij het liefst hier weg. Maar waarom ging hij niet? Er was iets wat hem tegenhield. En de agressie in zijn lijf werd beetje bij beetje minder. Bij het horen van de vraag keek hij hem eigenlijk verbaast aan. Hoezo een roedel.. 'Het is geen roedel, gewoon een groep. Wolven, vampiers, enkele mensen' Zei hij. Hij kon zichzelf eigenlijk wel beschouwen als leider van die groep. Vanaf dat hij hier was, bestond de groep, genaamd Dngrs. Wat natuurlijk stond voor Dangerous. Het begon als een klein groepje. Met dit groepje werd de buurt onveilig gemaakt. Mensen vreesde hen, ondanks hun jonge leeftijd. Dansen was altijd al een must geweest. Wat ook goed ging door hun onnatuurlijke krachten. Het voelde eigenlijk toch goed als je er zo aan terug dacht. Ze droegen ook altijd kleding met de initialen erop. Zoals nu ook. Een zwarte joggingbroek, met de initialen, een zipsweater met de tekst duidelijk in beeld, mensen sloten hun deuren al als ze iemand zagen lopen in kleding met deze tekst. Er waren wel eens wannabe's die hun kleding voor de lol gingen dragen, maar werden ze gespot.. Dan konden ze het vergeten. Hij keek naar hem. Waarom was hij erin geintereseerd? Was dit weer zo iemand die bij de groep wilde, puur om gebruik te kunnen maken van de naam? Hij vroeg zich af wat het antwoord ging zijn op Shade's vraag.

De zipsweater: http://images.def-shop.com/produktbild/dangerous-dngrs-crossed-block-zip-hoody-black-white-steel-grey-69436.jpg

'Het is geen roedel, gewoon een groep. Wolven, vampiers, enkele mensen' antwoordde Elyaz. Apollo fronste zijn wenkbrauwen. Dat ging tegen alle wetten van de natuur in. Mensen waren de prooi van de vampier, de wolven beschermde de mensen en de vampier was dan weer de aartsvijand van een weerwolf. Het was fascinerend dat in de "groep" van Elyaz al deze creaturen in vrede met elkaar konden leven. Rachel leefde in een roedel met alleen maar weerwolven alias shapeshifters, was hem verteld. 'Ben je alleen of heb een groep vampiers waar je naar terug kunt, als je dat wilt?' vroeg het meisje. "Ik ben alleen" zei Apollo. Dat was misschien het beste ook, als hij de controle over zijn emoties verloor had dat een extreme uitwerking op zijn gave en kon hij ieder moment gaan moorden. Net zoals hij in Port Angeles had gedaan toen hij zijn familie had willen wreken. Hij was woedend geweest en had onbewust vijftig onschuldige mensen vermoord, terwijl hij alleen de criminelen had willen doden. Het was niet zo dat hij daar van wakker lag. Slapen deed hij toch niet. Gelukkig had hij de vijftig zielen uit zijn hoofd weten te verwijderen. Apollo rook dat er dichtbij mensen waren. Het was nog steeds moeilijk om die geur te negeren. "Hoe zijn wolven, vampiers en mensen in één groep terecht gekomen?" vroeg hij geïnteresseerd. De roedel waar Rachel in zat, beschermde mensen tegen vampiers. Hij vroeg zich af wat de groep van Elyaz deed. "Heeft jullie groep een doel?".

Speel dit voor het ongeval van Ziva -Far Away-:

Zelfzeker stapte Ziva wat in de bossen rond.Ze had net gedaan met een streetrace, en met een battle Streetdance. Haar groepje was gewonnen. Ziva was zeer goed in Streetdance en Hiphop. Zoals meestal had ze een strak zwart bloesje aan, die boven haar navelbuik kwam, waardoor haar navelpiercing zichtbaar werd en haar buik versierde. Daaronder had ze een jogging broek onderaan met haar dansschoenen. Ze was op zoek naar Elyaz en wist dat hij hier ergens rond liep. Ze had muziek opgezet via haar GSM: Let go of Tinnie tempah. Zachtjes zong ze mee, en haar stem leek op het gezang van een engel. Rappen kon ze niet echt zeer goed, maar dat vond ze niet erg.Elyaz was daar dan waarschijnlijk veel beter in. Opeens nam ze de geur op van Elyaz. Ondanks ze nu in haar mensenvorm was, kon ze nog steeds goed ruiken. Haar zintuigen stonden op scherp want ze rook 2 onbekende bij Elyaz. Had hij zijn eigen weer in problemen gebracht? Hij hoorde iemand een vraag stellen over Elyaz zijn groep. " Als je dacht dat dat onmogelijk was, dan was je fout." Ziva kwam te voorschijn en stond uiteindelijk naast Elyaz. Hij gaf hem een zoen.Daarna richte ze haar blik naar de vampier en naar het meisje. "Ziva. Ziva Deh Pablo." Ze knikte en keek daarna weer naar Elyaz. Ziva was kleiner dan hem en natuurlijk ook niet zo gespiert. Ziva zelf had een mooie lijn, en was een mooi meisje. Dat zeiden de meeste toch. Zij zelf schepte niet op over haar lichaam, ze kleedde haar sexy , maar niet overdreven. Ze gedroeg ook niet opschepperig. Elyaz was de leider van een bende. En Ziva was lid van een maffia, maar ook lid van Elyaz groep. Naja dat dacht ze tenminste. Toch was Ziva niet echt een kwaadaardig meisje, nam ze geen drugs. Ze was bij de maffia terecht gekomen, omdat al haar vrienden daarin zaten, meer niet. Moorden deed ze dan ook niet. Ze was niet echt een Bad girl maar ook geen softie. Ze hielt haar dan ook niet bezig met dealen ofzo. De reden dat die groep haar erbij wou was omdat ze 1 van de weinige meisjes was die zo goed kon streetracen. Maar ze had het meeste indruk gemaakt met haar dance moves.


pb me als ik niet welkom ben <"

Elyaz begon over een groep en niet dat hij in een roedel zat wat Shade alleen maar goed deed. Gelukkig kreeg ze die info nu en niet wanneer een stel van Elyaz zijn bende leden aan kwamen waaien en zich afvroegen wat Shade en Stark bij hem deden. Shade luisterde naar wat Apollo zei en hij beweerde dat hij dus alleen was, maar voor Shade wat kon zeggen kwam er een vrouwelijke weerwolven geur in haar neusbereik en ze richten haar blik naar de vrouw die aan kwam gelopen en haar plaatst naast Elyaz nam en hem KUSTE! 'Euwh! zei Shade luid genoeg om het door iedereen te kunnen horen. Ze vond kusen maar een vorm van kwijlen en daar had ze zo'n hekel aan. 'Zeg ga even iemand anders aflebberen!' sprak Shade brutaal en keek nijdig naar de vrouw die zich voorstelde als Ziva. Ze kende haar niet, maar Elyaz kennelijk wel en keek boos naar haar oudere broer om uitleg met over elkaar geslagen armen en wachten af op hoe hij zou reageren?

Het is okay Ziva ik wilde toch eens met je een topic open.

De reactie van de vampier leek wel alsof hij het niet verwachtte, dat het een gemengde groep was. De reden dat ze samen konden leven was dat ze hetzelfde doel hadden. De buurt onveilig maken, voor niemand anders terugdeinzen en altijd kunnen rekenen op steun. 'Wolven beschermen de mens niet omdat het mensen zijn. Die roedel van Rachel, bij hun gaat het alleen om het geheim. Dat geheim is zo belangrijk voor dr, dat ze mij ervoor aan wilde vallen' Zei hij en onderdrukte zijn agressie. Hij moest niet opnieuw boos worden. 'In onze groep boeijt het niet wat je doet of waarom. Daarom zijn er geen problemen binnen de groep' Zei hij als toelichting. Waarschijnlijk had Rachel Apollo toch niet alles verteld. Wolven waren geen pussy's die voor de mens streden, die ze uit zouden roeien wanneer het bekend werd dat ze bestonden. Hijzelf had genoeg moorden op zijn naam om je ervan te overtuigen dat hij totaal anders was dan Rachel. Hij had gevoeld dat Ziva naderde. Sinds hij ingeprent met haar was voelde hij het zo fijn aan. Ze was de eerste die tot zijn hart door had weten te dringen. En ze zou de laatste zijn. Naast zijn zusje en zijn broertje. Hij grijnsde bij haar woorden. Ze had gelijk. Hij sloeg zijn armen kort om haar heen bij de zoen. Hij liet een arm om haar middel liggen terwijl hij zich terug draaide. Hij schoot in de lach om Shade's reactie. 'Rustig maar, ze is mijn vriendin' Zei hij tegen haar toen ze boos met haar armen over elkaar naar hem stond te kijken. Een paar maanden geleden zouden deze woorden nog niet eens in zijn hoofd op kunnen komen. Hij had nooit iemand echt zijn vriendin genoemd. Geen een van hen was het waard vond hij. Oké, even kloten maar daar hielt het mee op. Langer als een dag werd het zelden. Maar dat gevoelloze was altijd wederzijds geweest, volgens hem. Die meiden gingen ook alleen met je om, puur om je status. Al zou hij een dik everzwijn zijn, maar wel een mooie status, wedden dat ze hem nog zouden willen? Hij had zich er altijd voor afgesloten. Maar Ziva.. Zij wist die sloten te breken.

'Wolven beschermen de mens niet omdat het mensen zijn. Die roedel van Rachel, bij hun gaat het alleen om het geheim. Dat geheim is zo belangrijk voor dr, dat ze mij ervoor aan wilde vallen' antwoordde Elyaz 'In onze groep boeit het niet wat je doet of waarom. Daarom zijn er geen problemen binnen de groep'. Apollo kon merken dat Elyaz niet geheel objectief was. Hij was duidelijk niet bevriend met de roedel van Rachel. "Als je dacht dat dat onmogelijk was, dan was je fout." zei een onbekende vrouw die zich mengde in de conversatie. "Ziva. Ziva Deh Pablo" stelde ze zich voor. Het enige wat Apollo deed was knikken. Ziva kuste Elyaz en dat riep meteen een reactie van Meg op. 'Zeg ga even iemand anders aflebberen!' zei ze nijdig. Apollo glimlachte om haar reactie. Apollo rook dat Ziva ook een weerwolf was, ze stonken verschrikkelijk. Waarschijnlijk vonden ze dat ook van hem. Apollo vroeg zich af of Elyaz de leider was van deze groep, zo ja, waarom zouden vampiers naar hem luisteren? Misschien was het meer een vriendengroep en stelde het niet zo veel voor. Hij vroeg zich af of hij maar eens moest vertrekken, deze wolven leken minder geïntresseerd in hem als hij in hen. Wat niet onlogisch was, zij hadden waarschijnlijk al meerdere vampiers ontmoet, terwijl hij alleen nog maar één weerwolf had ontmoet.

Ziva hoorde iemand commentaar geven toen Ziva Elyaz kuste. Elyaz zijn arm ging rond haar dij. Ziva had haar hand op de zijne gelegd. Ze fronste een wenkbrauw en keek het kleine meisje aan. Ze moest haar lach inhouden. Natuurlijk was ze niet kwaad op het kleine meisje. Ze was nog te jong om dit te snappen, wat liefde echt was. Al snel reageerde Elyaz op het meisje. En ze was echt trots dat zij Elyaz vriendin was. Niet omdat hij een hoge status had, maar ze hielt gewoon echt van hem. Trouwens…zij zelf had ook een hoge status…Maar niet zo’ n hoge als Elyaz. En zo’n meiske als Ziva kreeg je dan ook niet zo snel. Ziva had dan ook nooit echt van een jongen gehouden wat ze waarschijnlijk gemeen had met Elyaz. Ziva keek de andere jongen aan die knikte. “En wie zijn jullie?” Vroeg ze rustig, toch zo zelfzeker. En op dit moment kon ze haar eigen niet inbeelden zwak te zijn. Wantrouwig te zijn. Maar nu wist ze dan ook niks van haar toekomst af. Wat niet was kon nog komen. Ze keek naar Elyaz en duwde hem plagend weg. “En jij? Waarom was je niet komen opdagen? Ik dacht dat we gingen battlen , met streetdance. Mijn groep tegen de jouwe?” Zei Ziva plagend. Ziva had Elyaz 1 x zien dansen, en ze zou graag eens een wedstrijd met hem doen. Gewoon voor de lol. Misschien konden hun groepen zich verenigen om een betere groep te vormen. Ze onderschatte dan ook Elyaz groep totaal niet. Maar hij moest haar ook niet onderschatten.

Toen Elyaz zei dat Ziva zijn vriendin was trok Shade even een walgend gezicht die al snel weer wegzakte in het emotieloze masker dat ze zo goed steeds weer wist op te brengen. Het toonde geen angst, woede, verdriet of vreugde. Shade zag dat Ziva moeite deed om haar lachen in te houden en ze richten haar blik even naar de zee. Het deinen van de golven maakten haar weer rustig en het gevoel van woede zakte steeds dieper in de rust die heerlijk voelde totdat ze Ziva weer hoorde spreken en richten haar blik weer op de vrouw. 'Shade claw.' zei Shade want ze had nu wel door dat Apollo mogelijk geen schade tot hen zou willen berokkenen? De glimlach die zijn gezicht had gesiert was Shade ontgaan en ze wilde graag, meer weten over Ziva dan over Apollo en vroeg zich af waarom ze de laatste vraag stelde. 'Waarom hij daar niet was is vast omdat ik Elyaz gevraagd had om mij te gaan trainen.' zei Shade gladjes maar ook plagerig. Ze wilde eerst haar beter leren kennen dan meteen open boek te spelen.