You reach me somewhere deep within.

Met een diepe zucht staarde hij in de verte. Zijn maten waren weer op pad om een andere groep uit te schakelen, maar al sinds een lange tijd wilde hij niet meer mee. Hij was niet bang om te vechten, maar wilde genoeg kracht hebben om voor Ziva te vechten als het nodig was. En daarbij, als iemand hem was aan deed, voelde zij dat ook, dat wilde hij absoluut niet. Hij zwaaide de deur open van zijn auto en stapte uit. Hij sloot de deur, transformeerde en rende aan. Hij snoof de frisse lucht op, haaa, dit deed hem goed, heel goed.. Hij zigzagde tussen de bomen door sprong zo nu en dan over obstakels, even gewoon lekker los gaan. Hij had serieus energie teveel, en nu hij zijn polsen voor genezen kon verklaren, was er niets wat hem meer tegen hield. Hij versnelde, bleef maar harder gaan. Tot op het moment dat hij een schot hoorde, op hem afgevuurd. Hij gooide zijn lijf om en schoof verder. Hierdoor schoot de kogel boven hem door. Razend stond hij op, zijn ogen, oog in oog met de jager die paniekerig begon te herladen. Hij stapte er op af, luid grommend. Met een fonkel in zijn ogen, omdat hij simpelweg genoot van de angst die te zien was in de ogen, trok hij het geweer uit de handen en beet deze kapot. Hij keek hem weer aan, aaaah serieus? Dacht hij chagrijnig. De jager, begon te gillen als een keukenmeid. Het liefst wilde hij zijn oren nu bedekken, voor hem als wolf zijnde, was het nog duizend keer scherper namelijk. Hij beet hem, in zijn been. Hard, maar niet dat het gebroken was. Hij speelde graag met zijn voedsel. Hij beet nog een keer, in het andere been. Krijsend van de pijn lag het op de grond. Steeds beet hij iets dieper. Het bloed vloeide langs zijn kaken. Verslaaft aan de adrenaline ging hij verder en verder. Totdat, na een tijdje de hartslag stopte. Verbaast keek hij op, maar besloot dat het wel door het bloedverlies zou komen. Aangezien hij alleen in de ledematen had gebeten. Opeens voelde hij een hevige pijn bij zijn ribben. Ziva! Dacht hij gelijk. Hij draaide zich om en scheurde aan. Met zijn neus de lucht in om haar geur op te vangen. Hij had deze al snel gevonden en volgde met al zijn kracht. Hij ging het hoekje om, schoot de deur door en kwam in de zaal terecht, daar waar Ziva was. Met een draai kwam hij bij haar tot stilstand. Hij transformeerde en hurkte bij haar neer. 'Wat is er gebeurd?' Vroeg hij bezorgt en legde warm zijn arm om haar heen. Hij veegde ondertussen zijn kaken schoon, lekker charmant, zie je je vriendje, zit hij onder andermans bloed..

Ziva zuchte diep en ging tegen de kant zitten. Eigenlijk…ze was de pijn al lang gewoon. Ze begon toch te twijfelen dat een paar van haar ribben niet gebroken waren. Ze deed haar ogen toe en probeerde haar lichaam weer te ontspannen. Het lukte en de pijn verminderde. Het liedje van Airplane sprong op. En rustig zong ze mee om haar pijn te negeren. “Can we pretend that airplanes
In the night sky.Are like shooting stars.I could really use a wish right now .Can we pretend that airplanes.In the night sky.Are like shooting stars.I could really use a wish right now, wish right now, wish right now.” Weer kwam een steek naar boven en ze begon even te hoesten. Haar lichaam begon te bibberen en ze vroeg haar af dat dit geen tekens waren van verslaving. Ziva voelde gewoon dat haar lichaam snakte naar het spul die ze eerder in haar lichaam had gespoten. Ze keek naar haar handen die hard bibberde.”Wat heb ik gedaan.” Fluisterde ze stil. Opeens hoorde ze de deur open slagen en zag een zwarte wolf naar haar toe rennen, die wolf herkende ze uit duizende. En eigenlijk wou ze niet dat Elyaz nu naar haar toe kwam. Ze kon niet meer liegen tegen hem. Elyaz had haar verboden de drugs in te spuiten, en ze had niet geluisterd. Elyaz transformeerde zich en sloeg zijn arm om haar heen. Hij zat onder het bloed, en Ziva hoefde al niet vragen wat er gebeurt was. “Het is gewoon men eigen schuld. Je hoeft je nergens zorgen over te maken. Ik had naar je moeten luisteren en mijn wondes laten helen zonder dat … dat.. spul van een drugs.” Ze had het maar gewoon gezegd. Ze kon niet meer liegen tegen hem. Misschien was het ook door de drugs dat ze niet meer bij kwam, misschien was het door de drugs dat haar ribben niet heelde maar alleen verdooft werd. Ze keek Elyaz aan en ademde diep in bij het voelen van een steek in haar ribben. Maar aan de andere kant, haar ribben konden gewoon weg niet helen… Ze danste als ze geen pijn voelde, en ze was ook niet van zin om ermee te stoppen.

De hevige pijn in zijn borstkas voelde hij zo nu en dan wel. Maar er was niets wat hem ervan kon weerhouden naar Ziva toe te gaan. Toen hij haar in zijn armen had gesloten voelde hij de trillingen van haar. Hij keek in haar ogen en kon al raden wat er was. Hij had al een vermoedde gehad. Dat ze na die ene keer dat hij het voor haar deed, door zou blijven gaan. Dat was de fout die er vele maakte. Maar pijn stillen was niet de manier om verder te gaan. Je oude wonden moesten helen voordat je weer vol op in de strijd kon gaan. Het had lang geduurd voordat hij daar zelf achter kwam. Steeds wanneer hij last had van wat dan ook, zat er al weer een joint in zijn mond, een pilletje in zijn keel of een spuit in zijn lijf. Maar bij ieder gevecht, iedere beweging, werd zijn lijf harder toegetakeld. Tot de dag dat het gewoon niet meer kon. Dat was het moment dat zijn ziel zijn lichaam al verliet. Het had het opgegeven. Hij zuchtte bij die gedachten. Hij wist dat Ziva een beetje zoals hem was. Ze had feiten nodig om wakker te worden van de waanzin. Hij luisterde naar haar woorden. 'Ik weet wat je doormaakt.. Maar je moet echt stoppen met die drugs tegen de pijn. Je kan het wel zomaar gebruiken, maar bij pijn zal je bij alles wat er gebeurd ergere pijn krijgen, meer drugs nemen. Tot op het moment dat je lichaam het gewoon niet meer aan kan..' Zei hij en zijn stem stierf bij ieder woord steeds verder weg terwijl hij in het niets staarde. Hij sprak uit ervaring. Het was vreemd, hij had voor het eerst van zijn leven iets zinvols gezegd tegen iemand. Voor zover hij wist. 'Ik wil je gewoon niet kwijt' Zei hij zacht. Hij zou er niks om geven als ze drugs gebruikte tegen verveling, of tegen iets anders.. Maar geen lichamelijke pijn. Hij hielt haar zacht tegen zich aan. Hij sloot zijn ogen en drukte zacht een kus op haar hoofd. Hij keek weer in haar ogen. 'Ik ben er voor je' Zei hij zacht.

Ze luisterde rustig naar zijn woorden. Ze besefte al te goed dat zij de enige was in heel de wereld die Elyaz op deze manier kende. En eigenlijk…vond ze dat wel leuk. Omdat zij nu echt wel besefte dat hij haar niet voor de gek hield. Naja niet dat ze daar ooit al een seconden over getwijfeld had. Maar Ziva wist echt niet dat Elyaz deze kant van haar wou. Zelf wou ze zo niet zijn hoe ze nu was. Ziva wist niet hoe hard ze nog zou veranderen. Zou ze drugsverslaafde worden? Zou ze puur uit schrik haar agressiever voor doen om haar eigen te beschermen? Ging haar element haar element blijven? Ze hoorde dan wel bij gangsters, maar ze was gewoon anders. Toch voelde ze haar thuis bij hen, op straat leven was haar leven. En ze verwaarloosde haar pleegouders nu compleet, ze had simpel weg gewoon geen tijd meer om bij hen te zijn. Haar ‘hobby’s’ namen haar dagen in beslag, maar bovenal was ze als maar vaker bij Elyaz. Ziva richte haar aandacht weer op Elyaz. En ondanks ze toch even ergens anders aan dacht, waren zijn woorden bij haar door gedrongen. Ze voelde de kus op haar voorhoofd en ze keek in zijn ogen. Ze legde haar lippen op de zijne. Haar armen gingen om zijn nek en kuste hem. Ze had haar ogen gesloten en nu verdween haar pijn weer. Elyaz was haar grootste drugs. Zonder hem zou haar lichaam het begeven, ze zou niets zijn zonder hem. En haar hele lichaam zou 100 keer meer pijn doen dan die keren dat ze bij Redge zat en werd afgeslagen. Ziva trok haar rustig terug en keek weer in zijn ogen. “Ik weet niet dat ik ermee kan stoppen, je moet nu zelf ook weten dat dat praktisch onmogelijk is als je eraan … verslaaft bent. “ Die laatste woorden lieten haar even stil worden. En even keek ze afwezig. Daarna keek ze weer naar Elyaz. Voor haar was dit een ramp. Ze wist dat ze nu het middel nodig had. Maar zwaarder dan wat mensen konden verdragen. Ze durfde zich er niet bij neer te leggen, maar ze kon de trillingen dan ook niet verdragen. Zouden vampieren ditzelfde voelen wanneer ze zonder bloed zaten? Ziva keek Elyaz aan, wat ze nu ging vragen was tegen haar regels in. En ze was er ook niet trots op, ze schaamde haar eigen er echt voor. Ze deed haar ogen toe en probeerde op de juiste woorden te komen.”Heb je nog een jointje?” Ze deed haar ogen open toen ze het zei. Ze had nooit gedacht dit te vragen. Nooit had ze dit gewild. “Ik bedoel… Jointjes zijn minder zwaar dan dat spul dat ik inspuit, misschien dat mijn lichaam daaraan voldoet. Ik betaal het je wel terug. Ik weet hoeveel dat spul kost.” Ziva keek hem aan. Ze wou niet dat hun relatie kapot ging door drugs en die sh*t, daarom dat ze het terug wou betalen. Ziva had even geen last meer van haar ribben. Waarschijnlijk kwam de stekende pijn binnen een half uur terug. Ze glimlachte toen het liedje: The Way I Are van Timbaland op kwam. Ziva stond op en trok aan Elyaz zijn arm om hem recht te trekken. Ziva stond met haar rug naar hem. En ze nam zijn handen en legde die zelf op haar heupen. Ze begon te dansen op het liedje, en vroeg haar af hoelang ze het nu kon vol houden zonder op haar knieën te belanden van de pijn…

Het liedje https://www.youtube.com/watch?v=U5rLz5AZBIA

Hij voelde de pijn verlichtten. Hij glimlachte naar haar. Het was vreemd als je terug dacht aan vroeger voor hem. Hoe het was en hoe het nu is.. De haat die altijd door hem heen had gestroomd, de muren die hij om zijn hart had gebouwd, puur om niet geraakt te kunnen worden. Niemand had ooit tot hem door kunnen dringen. Hij had niets te verliezen, niets om voor te vechten. In een gevecht hoefde hij nooit rekening te houden met dat als hij aan de druk zou bezwijken, er mensen waren die er om zouden rouwen. Maar sinds de dag dat Ziva in zijn leven kwam, was de muur onherstelbaar beschadigt. Beetje bij beetje konden gevoelens hem doordringen. Angst, om Ziva kwijt te raken. Blijdschap, om Ziva weer te zien, bij zich te hebben. Woede, naar iedereen die Ziva iets probeerde aan te doen. Verliefdheid, naar alles van Ziva. Het had hem de eerste dagen wel gek gemaakt. Alles was nieuw voor hem geweest. Lichamelijk kon hij veel hebben, hij was het wel gewend, maar dit niet. Hij ademde diep uit, om even zijn hoofd weer leeg te krijgen. De lippen van Ziva zorgde ervoor dat het gelijk weg was. Hij sloot zijn armen om haar heen en kuste terug. Hij luisterde naar haar woorden en knikte. 'Ik zal je helpen' Zei hij zacht. Het zou niet makkelijk worden. Hij had het wel eerder gedaan. Met vrienden van hem. Ze werden gewoon gek.. Het duurde soms wel dagen voordat het weer goed was. Hijzelf had het nooit hoeven doen, hij was nooit echt verslaaft geweest. Hij kon het gewoon zachtjes afbouwen, maar bij de meeste was gewoon een acute stop nodig om ze ervan af te krijgen. Hij baalde dat hij het haar toen toegestaan had. Hij had het haar zelf nog ingespoten! Hij keek haar aan bij de vraag. Hij twijfelde. Toen ze verder ging knikte hij. Hij graaide in zijn broekzak en viste er een zakte wiet uit, een pakje shag en vloeitjes. Hij husselde de wiet wat tussen de shag door. Het was niet veel wiet wat hij erdoor deed, maar het zou genoeg zijn om haar voorlopig van de pijn af te helpen. Hij draaide hem en gaf het aan haar, gevolgd door een aansteker. Hij ruimde de spullen weer op. 'Ik hoef er niets voor, het kost niets' Zei hij. Hij kreeg het van een maat van hem met een eigen plantage. Zo nu en dan gaf hij er wel wat voor terug, maar praktisch gezien was het gratis. Hij zag dat ze opstond. Verbaast keek hij op naar haar. Maar toen ze aan zijn arm trok stond hij ook op. Hij voelde haar tegen zich aan. Grijnzend voelde hij zijn handen bij haar heupen gelegd worden. Zijn lichaam volgde al snel het ritme op en begon zich ernaar te bewegen. Hij drukte zacht een kus in haar nek. Genietend van het moment.

'Ik zal je helpen' Ziva keek hem dankbaar in zijn ogen. Ze hielt zoveel van hem. Ze had zoveel jongens tegen gekomen en eigenlijk had ze nooit echt gevoelt wat real love was. Vele dachten dat ze vroeger een playster was, maar dat kon je vergeten. Net zoals vele zocht ze gewoon de persoon en het gevoel van liefde. Ze had dan af en toe eens met een jongen gehad maar het duurde niet lang gewoonweg omdat ze geen jongens valse hoop wou geven en omdat het 9/10 kans niet klikte…maar nu… had ze na al die tijd het gevoel dat ze zocht. Beter nog, ze was ingeprent. Het gevoel dat iemand echt van haar hield was zoveel beter dan dat ze had durven dromen. Ze had dan ook een gevoel dat Elyaz vroeger gewoon meisjes nam voor … ja… voor wat? Voor te laten zien dat hij meisjes kon vast krijgen? Maar Ziva wist dat zij die pijn niet hoefde te voelen wat die andere meisjes gevoelt zouden moeten hebben. Natuurlijk wist ze niet zeker of dat Elyaz vroeger een player was, maar wat boeide het haar? Wat maakte het Ziva uit? Ze waren nu toch al een half jaar ongeveer samen. “Je helpt me al om het feit dat je van me houd, schat.” Zei ze rustig met een klein glimlachje waarbij ze even haar hand tegen zijn gezicht legde. Toen Elyaz een zakje wiet uit zijn broekzak graaide keek ze op. Waarom verschoot ze er niet van dat hij dat nu bij zich had? Ze zuchte en nam het jointje aan en stak het in haar mond waarbij ze de joint vlotjes aanstak. De joint was dan niet echt heel zwaar, veel minder zwaar dan de spuiten. Maar toch voelde ze dat haar lichaam nu minder trilde als daarvoor. Zelf werd ze der rustig van. Het had dan ook helemaal niet zo’n effect op haar dan bij mensen. Ziva hoorde de woorden. “Ik zal het je wel op een andere manier terug geven.” Zei ze plagend. –Oké dubbelzinnig xp-

Ziva voelde de kus in haar nek een grijnsde ondeugend. De muziek liet haar lichaam vlotjes bewegen. Ze draaide haar om en haar pasjes waren geschikt bij het liedje. Ondanks beiden danste kwam het niet zo vaak voor dat ze samen danste. Toch snakte ze om samen met Elyaz populair te worden, ze wou geen concurrentie vormen met hem Qua dansen. Ze had er dan ook al een paar keer aan gedacht zich aan te sluiten bij de crew van Elyaz. Maar wie zegt dat zij daar geschikt voor was, wie zei dat zij bij hen hoorde en er goed genoeg voor was. En wat ging ze doen met haar eigen crew? Ziva haalde haar eigen uit gedachten en consentteerde haar weer op de dans. Toen het liedje gedaan was, sprong deze op een ander liedje. Ziva Ging zitten en zuchtte even. "Schat... Ik weet dat je ongerust over me bent en dat je niet met gevechten wilt meedoen omdat ik het anders ook zou voelen... Maar je hoeft je vrienden niet in de steek te laten voor mij." Zei ze rustig. "Ik bedoel niet dat je moet vechten want je weet wat ik van vechten vind. Maar ik weet dat jij anders bent, en ik respecteer dat. " Haar stem was rustig en bracht bij de meeste ook rust. Ziva keek opzij en zag haar eigen in de spiegel. Ze keek weer weg, ze moest bijkomen en snel. Maar ze at genoeg. Nou ja, ze vond dat ze genoeg at. Maar wat er ook gebeurde, Elyaz zou altijd haar hulp zijn. Ook Al kon hij der niet voor haar zijn. Leefde Elyaz, leefde zij... ook al zou haar laatste adem haar lichaam verlaten. En ookal zou ze nooit vechten, voor hem zou ze iedereen knock-out slagen, ook al leek ze zo onschuldig. Macht en Kracht was niet het enigste wat je sterk maakte, liefde en/of je geliefde beschermen maakte je nog sterker.
Ziva voelde haar GSM trillen. Ze had een bericht...van Niels. Ze las het bericht. "Ziva, als je niet uit de crew wilt gezet worden, kom meer trainen! Achter de trainingen kan je nog altijd met je vriendje bezig zijn ! " Ziva draaide met haar ogen en stopte haar gsm weer in haar broekzak. Het was al even zo. Ze had de laatste tijd echt veel last met haar crew. Ze hadden al enkele dagen achter elkaar met batles meegedaan, maar Niels hielt er gewoon geen rekening mee dat ze verzwakt was. Gelukkig leidde Ziva niet helemaal alleen de crew want anders was de crew nu al lang uit elkaar gegroeid.