Elyaz, grrr!

De agressie straalde van hem af, de adrenaline stroomde door zijn aders. Zijn blik vurig, onbezonnen. Verblind door de woede. Hij had zojuist te horen gekregen dat die reu Ziva had aangevallen. Hij had het niet geweten, en misschien was het ook beter als hij het niet geweten had. Niemand zou haar pijn doen, niet zolang hij leefde. Iemand liep tegen hem aan, fel draaide hij om. Die persoon had nu twee keuzes. 1 zegt hij sorry, 2 loopt hij weg. Bij 1 is het oké, bij 2 had hij pech. De gast ging voor de tweede keuze. Hij liep achter hem aan en klapte hem op zijn bek. 'Beter blijf je liggen, anders klap ik je weer' Siste hij dreigend tussen zijn tanden door, met zijn vuist klaar om nog eens flink uit te halen. Deze gast had geluk, normaal zou hij hem allang doodgeslagen hebben. Bij een verkeerde beweging van de gast ging Elyaz door het lint. Hij ramde op zijn borst totdat hij bloed ging kotsen. Woedend smeet hij hem aan de kant en stond op. Zijn ogen woedend gericht op de mensen die toekeken. Maar er was er geen een die hem nog aan durfde te kijken. Hij hoorde er eentje zacht grinniken. Hij blik schoot erheen. 'Fock met me dan!' Zei hij en liep erop af. 'Je krijgt het gevoel dat je neus in je hoofd word gebroken en alles wat je ziet zijn de sterren voor je ogen' Hij zag de angst in de ogen. Voordat hij het wist, had hij hem al neer. Hij voelde aanrakingen, mensen die hem achteruit wilde trekken. Hij voelde gewoon dat ze hem naar de grond wilde drukken. Dachten ze nou serieus, dat zij als gewone mensen, hem neer konden krijgen? Hij liet een energieshock door zich heen gaan en beukte hard naar achteren. Hij klapte ze neer, stuk voor stuk. En degene die hem wel eens dachten te bedreigen, gingen er als eerste aan. Het grote bloedbad rook goed, het voelde weer als vroeger. De oude hij was weer helemaal terug in het spel. Niemand moest met hem focken. En kwam je aan Ziva, dan fockte je dus wel met hem. Hij transformeerde en rende aan richting het bos. Die gast ging eraan! Grommend, woest, een onbeschrijfelijke agressie ging door hem heen. Hij volgde zijn neus. Hij zag hem in de verte al. Hij ging kapot, helemaal. Hij transformeerde. In zijn mensengedaante zou hij die gast nog aan kunnen. Hij liep op hem af en duwde hem achteruit. 'Je hebt zojuist een grote misstap begaan. Niemand komt aan Ziva hoor je!' Zijn lichaam was aangespannen, je zag de woede in zijn ogen, die gast bijna aanvallen. Hij zou sneuvelen onder zijn klauwen. Kwam je aan hem, had je nog wel een kans, kwam je aan Ziva, was je kansloos en ging je kapot. Ondanks dat hij zo boos was, betekende dat niet dat hij technieken vergat, nee, die werden juist geoptimaliseerd. Hij gaf nog een klap, één smerig woord uit die bek en hij zou hem zo hard neerhalen. Hij had eerder tegen hem gevochten. Oké, hij moest toegeven, die gast was behoorlijk sterk. Maar Elyaz zou doorgaan tot het eind. Vaak nog langer. Het boeide hem niet of hij een maand niet meer op zijn poten zou kunnen staan, die gast moest niet denken zomaar hiermee weg te komen.

Paul kon een valse grijns niet verbergen. Maar toen hij geduwd werd duwde hij eens zohard terug. Hij duwde nog eens en keek hem woedend aan. Maar een glinstering van amusement was in zijn ogen wel op te merken. Hij hoorde de woorden van Elyaz."Waar bemoei je je mee? OOh ik snap het al." Paul legde zijn hoofd wat scheef en keek hem aan. "Ze is tegen je komen klikken. Kan ze het niet aan? " Zei hij spottend. "Ze is dan wel zelf begonnen wil je het weten." Paul ving de klap van Elyaz op. Eerst dacht hij dat zijn vuist gewoon in zijn gezicht stond. Paul kreeg een adrenalinekick en kon zich net inhouden om niet te evalueren. Paul greep Elyaz vast bij zijn kraag. Hij leek verblind door de woede. Hij duwde hem hard weg, normaal zou die tegen een boom vliegen. Maar hij wist niet of het hem deze keer was gelukt. Paul kon zich niet langer inhouden en evalueerde zich in zijn wolven gedaante. Zijn donker grijze vacht glansde in de zon, die zacht scheen. Zijn witte tanden kwamen te voorschijn. Hij maakte zich groot. “Je hebt de verkeerde voor je, je hebt lef om me nog eens uit te dagen. En zeg maar tegen je vriendinnetje dat ze moet oppassen, of dat ze nog eens in de problemen terecht zou komen. En erger dan wat die Redge haar heeft aangedaan.” Paul wist dat dit een onderwerp was waarmee hij Elyaz nog kwader mee maakte. “En dan kan je haar niet meer redden.” Hij keek uitdagend en gromde luid. Hij dacht weer aan het gevecht , hij had haar buik open gereten. Man wat had hij haar graag verscheurt. Wat had hij graag haar horen smeken haar te laten leven, of juist te doden omdat ze wist dat haar wondes niet zouden helen. Opeens herinnerde hij zich dat hij zijn gedachten deelde. En weer had hij een glinstering in zijn ogen. Hij liep naar Elyaz en beet hem in zijn poot, en probeerde met zijn hoofd onder zijn buik te komen zodat hij hem naar achter kon stoten, zodat hij op zijn rug lande…

De duw terug zorgde ervoor dat hij een stap achteruit moest doen, maar die voet stond snel weer terug op zijn plaats. De woorden van die gast maakte het er niet beter op. Integendeel, juist erger. Hij besloot geen woord meer aan het vuil te maken, hij had hem genoeg gewaarschuwd, nu was het menens. Hij zou deze grond niet verlaten. Daar zou hij wel voor zorgen. 'Rachel was ook begonnen, net zo dom als jij' Zei hij om hem ook te raken. Hij sloeg de arm met alle kracht en adrenaline weg toen deze hem bij zijn kraag pakte. Voordat hij weer op scherp stond werd hij geduwd. Een boom. BAM. Pijn voelde hij niet, drugs waren nog steeds aanwezig in zijn lijf. En da adrenaline zorgde voor nog meer verdoving. Hij hoorde wat en keek ernaar. En ja hoor, het moest weer evalueren. 'Kan je het niet aan in je mensengedaante nee?' Zei hij spottend. Hij transformeerde ook maar. Zijn vacht zo zwart als de nacht bewoog mee met elke beweging. De gedachten van Paul drongen zijn hoofd binnen. 'Praat maar met je lichaam' Zei hij en verbrak de connectie. Hij verbande hem gewoon uit zijn hoofd. Hij had er een hekel aan als mensen praatte tijdens dansen, en zeker bij vechten. Hij voelde de tanden in zijn poot. Die gast dacht zeker dat hij daar wat om gaf. Hij voelde hem bij zijn buik. Zag hij eruit als een homo? Nou nee. Rot dan op bij die buik dacht hij pissig. Hij sloeg hard met zijn poot op de ruggenwervels om hem weg te krijgen. Hij dook erop en probeerde overal te bijten, het maakte hem niet uit waar, zolang hij hem maar verwonde, liet bloedden voor wat hij Ziva had aangedaan. Het was een tijdje geleden dat hij wolf was geweest. Hij was niet meer meegegaan met zijn vrienden. Hij was rustiger. Meer zelfbeheersing. Maar door al die opgekropte woede, was hij nu nog tien keer zo agressief. Hij deed alles om die wolf te verwonden. Hij wilde hem dood hebben. Nam geen moment pauze met aanvallen. Hij ging maar door en door en door. Nu was misschien ook wel merkbaar dat hij een erge vorm van ADHD had. Vermoeidheid kende hij niet. Het was onbekend voor hem.

Hij had zich niks van zijn woorden aangetrokken, kwetsen deed het niet. Rachel zou een goede reden hebben gehad als ze begonnen was. 'Praat maar met je lichaam' “ Dat zal ik ook doen, no stress.” Zei hij voor Elyaz het contact had verbroken. Voor Paul zijn techniek kon uitoefenen op Elyaz voelde hij een klap tussen zijn ruggenwervels. Uit reactie schoot hij naar achteren. Daar ging zijn truc. Elyaz sprong gelijk op hem af. Hij voelde een beet in zijn schouder. Auw dat pijn….Agum.. Tzal wel. Oké hij voelde wel pijn, maar hij had harder geleden. Paul deinsde opzij toen Elyaz hem meerdere malen wou proberen aan te vallen. Toen hij zich even niet concentreerde voelde hij een hevige pijn in zijn andere schouder. Paul draaide zijn hoofd en beet nog maals in de snuit van de reu en duwde die naar beneden Hij liet los en sprong naar hem en deed zijn oude truc die hij al eerder had uitgeoefend op hem. Hij greep Elyaz tussen zijn oren en trok zijn hoofd naar boven. Hij liet los en duwde hard tegen het lichaam van Elyaz, in de hoop dat deze zijn evenwicht verloor. Op sommige stukken was hij verblind door de woede, dus hij wist niet hoe hard hij hem had toegetakeld. Het kon zijn dat hij serieuze wondes bij Elyaz had veroorzaakt, maar het kon juist zijn dat hij maar gewone beetwonden had veroorzaakt. Alsinds… Elyaz had hem wel goed vast gehad, zijn hele schouder lag open en bloeide verschrikkelijk. Maar alsof dat genoeg was hem te kunnen neerhalen… keep dreaming. Daarvoor had je meer nodig dan beten geven… In your Face. Paul zou nu liever terug in zijn mensenlichaam gaan, raar genoeg had hij liever zin hem zo te kunnen verslagen… Maar hij had zijn eigen niet onder controle… En wanneer dat gebeurde kon hij zich niet in zijn mensenlichaam houden. Zijn schouder was vloeide rood. Maar dat maakte hem niet uit, nu nog niet. Zijn licht grijze snuit was bedekt onder bloed, en dat bloed was niet van hem. Hij had ook plukken vacht in zijn mond en vol walging spuugde hij het haar van Elyaz terug uit. “Ach neem je pullekes in, gast.” Dacht hij, hij wist dat 8/10 Elyaz het niet had gehoord. Paul had ook ADHD… Maar zo’n ADHD dan ook weer niet…hij hoefde geen pullen te slikken voor zijn eigen goed te voelen, rustig te houden ofz. Nou ja, hij rustig? In your dream. Paul was alleen rustig als hij bij vrienden was, als andere rustig waren. Maar als je met hem rotzooide, maakte je hem niet bepaald rustig...Hij vroeg zich wel af hoelang het niet ging duren voor hier een einde aan kwam. Volgens Paul moest 1 van hen sterven voor het gevecht stopte, ofwel moesten ze elkaar zodanig bezeren en uitputten dat ze beiden gewoon niet verder konden vechten, misschien gingen ze beiden dood? Misschien ging 1 iemand dood? Misschien ging niemand dood? Who Knows… 1 ding was zeker geen van beiden kwamen er zonder zware verwondingen ervan af.