Come to me!

Eefje wandelde weer is door het bos, ze geniete van de vrijheid en de dieren, die gewoon hun leven leiden in de vrije natuur. Ze was aan het huppelen en aan het rond draaien als een jong veulen dat juist leerde lopen. Ze struikelde in een struik en er zaten doorns aan. Ze keek naar de wondens en zag ze voor haar ogen verdwijnen alsof er niks aan de hand was, ja, alleen haar donkere kleren waren gescheurd, maar dat maakte haar niet veel uit. Ze leek dan stoerder uit de hoek te komen, ale... dat dacht ze tenminste. Ze huppelde verder en ging tegen een boom zitten en genoot van de zon die op haar huid scheen en waardoor ze een beetje glinsterde. Zolang niemand haar zag was het niet erg. Ze keek rond en zag hoe de wind de bomen liet dansen en hoe het gras haar voeten kietelde. Ze voelde de wind over haar gezicht en door haar haren gaan. Hier genoot ze van. Ze was vrij en blij. Ze rook plots een vreemde geur en keek aandachtig rond.

-Elyaz-

Nog altijd gewond verliet hij de plek waar hij gevochten had. Het was inmiddels een dag geleden dat hij die vreselijke wolf weer had getreft. Paul was de naam. Elyaz had hem wel laten zien dat die wolf niet moest focken met hem of zijn meisje. Hij was buiten westen geweest moest hij bekennen. Waarom nou, hij had die wolf willen laten lijden! Net zolang blijven beuken totdat het lichaam het begaf. Dan was hij voor eens en altijd van die gast af, dan zou niemand meer last van hem hebben. De wonden waren aan het genezen, maar ze waren te diep, en te veel om zo een twee drie genezen te zijn. Hij zuchtte en liep door het bos, weg van die plek, weg van alles. Even rust. Hij had Ziva een sms gestuurd, dat hij even rust nodig had, dat ze niet ongerust moest zijn. Dat hij het nog wel uit zou leggen. Vlak daarna was zijn mobiel uitgevallen. Accu leeg. Hij zuchtte en keek om zich heen. Hij keek op toen een geur zijn neus binnendrong. Het was een vampier, dat was zeker. Nu maar hopen dat het geen vampier was die ruzie zocht. Hij liep door, want zijn nieuwsgierigheid was altijd al sterk geweest. Hij keek naar het meisje wat in zijn vizier kwam. 'Hee' Zei hij rustig. Hij wilde gewoon niet vechten, hij was moe. Hij zou het kunnen proberen, maar het was een verloren strijd, dat wist hij zo al. Zijn blik bleef hangen bij het meisje. Rustig ging hij op een omgevallen boom zitten en keek naar haar. 'Alles goed?' Vroeg hij toen maar.

Ze keek naar de dicht begroeide struiken en er kwam een weerwolf uit, wel in mensen vorm. Hij zei op een kalme manier "hee". Ze zag dat hij uitgeput was en dat hij gewond was. Zij wou helemaal niet vechten. Ze zweeg en zei niks tegen hem. hij zei daarna of alles goed was met haar en ging zitten. Ze zat ineen gedoken en wilde niet echt iets zeggen. ze aarsdele een beetje en zei "ja, met jou?" Ze bekeek de wondes van hem en vroeg zich af waarom het bij haar direct verdween en bij hem niet. Ze keek hem angstig aan.

Met zijn donkere ogen bekeek hij haar gezicht, hij probeerde af te lezen of ze iets van plan was, zodat hij op tijd gewaarschuwd was en niet verrast werd. Maar toen ze na een tijdje nog steeds kalmpjes daar zo stond, besloot hij haar niet als bedreiging te zien. Toch bleef hij voorzichtig, zoals altijd. Hij had geen reactie gekregen op zijn begroeting, maar toch wel op zijn vraag. 'Mooizo, met mij ook' Zei hij, eigenlijk was het gewoon standaard voor hem om te zeggen dat het goed ging. Meestal was dat ook wel zo, aangezien hij nooit toegaf aan pijn en het volkomen kon negeren. Hij keek naar de stam waar hij op zat. De structuur was best apart. Het was een berkenboom geweest zo te zien. De witte stam, met de ogen. Althans, zo noemde hij het. Het waren dunne boompjes, maar ze hielden zijn gewicht wel, anders lag hij nu wel op de grond. Hij keek weer naar het meisje. Hij had haar nog niet eerder gezien hier. En dat terwijl hij de laatste tijd weer vaker buiten kwam. Maar ach, je kon nooit overal zijn, toch? 'Was je aan het wandelen?' Vroeg hij, aangezien hij contact wilde houden. Hij was altijd wel nieuwsgierig naar nieuwe mensen. Maar nog meer naar vampiers of weerwolven. Bij vampiers was het vooral de gave die hem aansprak. Een vriend van hem die sinds kort gebeten was, had ook wel een interessante gave. Wat zou die van dat meisje zijn? Maar natuurlijk kon het ook zijn dat ze het liever voor zich hielt. Het was altijd wel slim om een geheim wapen te hebben, en wie weet zag ze hem ook wel als een mogelijke bedreiging. Je wist het niet.

Eefje keek hem aan en ze merkte dat een vriendin haar vriendje zo beschreven had. Hij rook ook een beetje naar haar. Ze zag dat de jongen die op de witte stam zat, die naar de stam keek. Hij opende zijn mond er kwamen volgende woorden uit. "Was je aan het wandelen?" Ze keek hem aan en bloosde een beetje van verlegenheid. "Ik kom naar hier om even weg van de wereld te zijn. Wat kwam jij hier doen?" Ze bekeek hem rustig. Ze voelde zich al een beetje veiliger, maar je weet maar nooit. Ze keek even weg en haar lange, bruine haren volgde. Ze hoorde in de verte iets. Ze keek daarna weer naar de jongen en naar zijn wondes. Ze dacht in haar hoofd waarom het bij een vampier niet zolang duurde voor ze weg waren en bij hem niet. Ze wist niet veel over weerwolven, alleen wat ze in films had gezien. Ze keek naar boven, langst de stam af waar ze tegen zat. Ze hoopte eerlijk gezegd dat de zon niet door de bladeren en taken van de bomen kwam schijnen. Ze keek terug naar de jongen die voor haar zat. Ze wou iets vragen maar ze durfde het niet echt. Ze was niet zo zeker over hem. Wat er in haar verleden was gebeurt... Daarom wantrouwde ze nog. Ze wou wel veel over hem te weten komen, vooral over de weerwolf. Ze bekeek hem en je zag een klein glimlachje op haar gezicht komen en ze kreeg rode wangen van het blozen. Ja, je komt niet elke dag een weerwolf tegen, zeker niet als je zijn vriendin kent.

Na zijn vraag zag hij haar wangen kleuren. Een triomfantelijke glimlach sierde zijn lippen. Hij was altijd al gevoelig geweest voor blozen. Maar toch vroeg hij zich af waarom ze bloosde. Hij wilde haar niet nog erger in verlegenheid brengen dus wende hij zijn blik even af. Niet voor lang want al snel kwam de nieuwsgierigheid weer opzetten. Aandachtig luisterde hij naar haar woorden. Enigszins verbaast moest hij toegeven. Hijzelf trok zich ook zo nu en dan terug in de bossen, dit moment was een van die keren. 'Hetzelfde, even rust, niet al die mensen om je heen' Glimlachte hij. Een paar maanden geleden zou het nog onmogelijk geweest zijn zo'n gesprek met hem te voeren. Hij hielt iedereen uit zijn buurt die hij niet vertrouwde, en dat was zo'n beetje iedereen. Meiden moest hij het alleen van hebben als hij flink onder invloed was. Hij zag gewoon niks in ze, wilde zich niet binden met iemand. Wilde geen gevoel tonen. Maar Ziva had hem veranderd, bewust of onbewust. Ze was tot hem doorgedrongen. En eigenlijk was hij haar er dankbaar voor. Hij zag in dat zijn oude leven niet de manier van leven was waar hij trots op kon zijn. Maar wat hij ook wist, was dat het niet snel zou veranderen. En diep van binnen zou hij altijd zichzelf blijven, en de agressie in hem greep elke kans aan om zich te uiten. Hij wierp de gedachten uit zijn hoofd. Het was het verleden. Hij moest zich focussen op het heden. 'Mijn naam is trouwens Elyaz' Zei hij gevolgd door een vragende blik voor haar naam. Hij sprak veel met zijn ogen. Was niet de jongen die alles wilde zeggen. Vaak was het ook beter om te zwijgen als het aan hem lag. Hij merkte haar glimlachje op en de rode wangen. Hij glimlachte terug, gemeend.

Eefje bloosde nog altijd, nog altijd van verlegenheid. Het liefst verstopte ze zich nu achter een boom. Ze bekeek Elyaz. En hij zei dat hij hier ook kwam voor de rust en niet dat alle mensen om je heen zijn. Eefje knikte. Ze zag dat hij ook glimlachte. Eefje zag hem denken, maar ze trok zich er niks van aan, tenslotte denkt iedereen wel is. Ze keek even weg, naar de bomen, die nog altijd dansten op het ritme van de wind. Het was even stil. Ze keek terug naar de jongen en zag dat hij iets wou zeggen. Hij zei zijn naam. Eefje dacht en je zag haar ogen in haar ooghoeken gaan, vervolgens keek ze terug naar de jongen die voor haar zat. "Leuke naam."Zei ze met een zachte stem. Je zag aan de jongen dat hij nieuwsgierig werd naar haar naam. "Mijn naam is ... Eefje." Je hoorde aan haar stem dat ze een beetje aarzelde. De verlegenheid werd wat minder en je zag dat haar wangen niet zo fel meer bloosden. Ze wou niet onbeleefd zijn, maar wou het wel vragen. "Ben jij het vriendje van Ziva?" Ze had het gevraagd en je zag een nieuwsgierige blik en een blik van schaamte. Maar ze wachten toch rustig op zijn antwoord.

Rustig keek hij wat rond. Vroeger was dit de enige manier om zichzelf rustig te krijgen. Gelukkig niet meer nu. Gedachten aan Ziva maakte hem al rustig. Met een glimlach keek hij naar haar, ook zij keek een beetje rond. Na het zeggen van zijn naam zag hij haar blik afwenden. Was er iets? Misschien had ze wel verkeerde verhalen gehoord, hij had genoeg vijanden die wel iemand op wilde steuken. Hij glimlachte bij het compliment over zijn naam. Het drong tot hem door dat omgaan met meiden nog niet zo erg was. Of dit meisje was gewoon anders dan die in de stad. Hij hoorde de volgende woorden met lichte aarzeling. Eefje. Dat zou hij wel kunnen onthouden. 'Leuke naam' Zei hij met een grijnsje. Hij merkte aan haar dat ze rustiger werd. Hij zag aan haar ogen, eigenlijk haar hele gezicht dat ze iets wilde vragen. Ze leek het niet te durven, maar uiteindelijk opende ze toch haar mond en stelde de vraag. Een warme grimas sierde zijn lippen bij alleen al het horen van haar naam. Hij wilde niet meer zonder haar, nooit meer. Eerlijk gezegd was hij trots dat hij haar vriendje mocht zijn. Ze was geweldig, zou zoveel beters kunnen krijgen. Iemand die rustiger was, minder agressief, gevoeliger, ook voor de medemens. Maar toch koos ze voor hem. Hij hielt van haar met heel zijn hart. 'Ja, ken je haar?' Vroeg hij met een glimlach.

Eefje wachten rustig op een antwoord van de jongen. Ze keek onder tussen even rond. De volgende woorden kwamen uit zijn mond: leuke naam. Eefje lachte vriendelijk en zei met een brede glimlach. 'Dank je.'Ze had het gevraagd of hij het vriendje was van Ziva. Hij zei tegen haar, ja, ken je haar? Eefje aarzelde even en zei uiteindelijk toch. 'Ja, een paar dagen geleden hier in het bos tegen gekomen. Ze was de eerste mens die vriendelijk tegen mij was.' Toen dacht ze in haar hoofd: een mens is veel gezegd, half mens half wolf zo ik het eerder zeggen. Maar ze wou niet beledigend over komen, ze werd al lang genoeg gepest en beledigt. Ze wou niet tegen de andere doen, hoe ze zelf niet behandelt wilde worden. Ze keek hem aan, maar direct daarna werd ze afgeleid. Ze keek naar de struiken en er kwam een konijntje uit. Ze keek naar het konijntje en daarna naar de jongen die voor haar zat, op een omgevallen boom zat. Ze bekeek zijn wondens nog eens en keek toen haar haar arm. Ze legde haar arm naast haar been met haar gescheurde broek. Haar broeken konden haar niet veel schelen, je doet ze toch gewoon aan. Ze keek daarna terug naar de struik waar het konijntje zat, maar... het konijntje was weg. Ze keek direct daarna naar de jongen die voor haar zat. Ze dacht het volgende:'Hij zou toch niet...'