Hello stranger.

Eefje was hier voor de eerste keer en wou het is even verkennen. Ze liep door het hoge gras en stapte in een kuil. Een konijnen holletje. Ze stapte er uit en keek of er geen konijn in zat. Zo stond ze er al even en nog altijd geen konijn te zien. Ze hoopte dat ze het konijn niet gestoord had. Ze liep rustig verder, ze liep niet echt, maar huppelde eerder, zoals een jong veulen dat juist kan lopen. Ze huppelde en huppelde verder en verder. Tot ze op een stukje gras uit kwam niet niet zo hoog was als de rest. Ze ging in het gras zitten en staarde voor zich uit. Even later legde ze zich rustig neer in het lage gras. Ze had geen bomen gezien waar ze tegen kon gaan zitten. Ze lag en keek even naar de sterren, dat duurde niet lang of ze sliep al. Ze droomde over vele mooie dingen. Die ze graag wou hebben of over haar lievelings dier, een paard. Ze wilde een mooie zwarte hengst, waar ze mee kon galopperen in de bossen en langst de zee. De zee waar was ze nog nooit geweest. 'Het moet vast mooi zijn!'Dacht ze in haar hoofd. Ze zetten zich recht en keek naar de sterren. Ze voelde de wind over haar gezicht en door haar haren gaan. Hij lage gras kietelde haar aan haar handen. Ze hoorde in de verte geritsel. Ze ademde diep in en rook dat het een weerwolf was.

-Tim-

'Nee!' Schreeuwde Tim tegen zijn vader. Hij was het zat om in ene soort geheim te leven. Hij wilde weten wat er aan de hand was met hem. Hij wilde weten wat zijn vader al die tijd voor hem geheim gehouden had, waarom ze na het ongeluk tussen hem en zijn vrienden hier naar toe moesten verhuizen.
'Tim luister.' Sprak zijn moeder liefedevol en wilde Tim laten zitten aan de kleine keuken tafel die midden in de keuken stond. Tim schudden kwaad de handen van zijn moeder van zijn schouders.
'Nee, ik wil nu de waarheid! Ik wil weten wat er met mij aan de hand is!' Schreeuwde Tim nog kwader. Hij voelde zijn handen trillen, niet allen zijn handen. Hij voelde zijn hele lichaam trillen. Hij moest hier weg, hij moest nu hier weg. Tim draaide zich om en rende zo snel als hij kon het huis uit, nog net toen hij zijn voet over de drempel had gezet naar buiten hoorde hij zijn boten kraken en voelde hij zich voor de tweede keer in zijn leven zich veranderen in het beest wat hij nu al zo verafschuwde. Hij haate zichzelf, hij haatte het om een viervoeter te zijn. Hij wilde geen monster zijn die zijn vrienden had vermoord hij wilde gewoon Tim zijn.
Tim rende zo snel als hij kon, hij moest weg uit de bewoonde wereld voordat iemand hem zag. Hij mog niet gezien worden, anders zouden ze hem afschieten. Dat was het enige wat zijn vader hem vertelt had. Alsof hij daar iets aan had. Hij had helemaal niets aan de leugens die zijn vader hem vertelde. Hij wilde nu een keer de waarheid weten en weten wat hij er aan kon doen. Om niet meer te hoeven veranderen in een weerwolf.
Een flink uur weg was hij van huis. Tim voelde zijn ledematen pijn doen en hij zakte langzaam neer op de grond. Hij hoorde opnieuw zijn botten kraken en toen hij zijn ogen open knipperde zag hij dat hij weer een normaal mens was. Hij lag ergens midden in een veld, hij draaide zich op zijn rug en zag de sterren hemel boven zich. Tim zuchte zachtjes. Wreef over zijn pijnlijke ledematen en ging langzaam overeind zitten. Zijn kleren waren gescheurd, van zijn shirt was niets meer over en zijn broek was tot zijn knieeën weg.
Fijn liep hij ook nog eens half naakt rond. Tim schudden zachtjes zijn hoofd en trok zijn neus op. Het rook hier ranzig. Een geur die hij niet eerder had geroken en ook niet meer wilde ruiken. Tim keek over het veld en verder op zat een meisje in het hoge gras. Ze moest van ongeveer zijn leeftijd zijn, hoe dichter hij naar haar toe kwam hoe sterker de ranzige geur werd. Hoe kon zo'n mooi, lief uit ziend meisje zo'n stank met zich mee brengen? Een geur die niet menselijk was...

Ze hoorde van alles kraken in de verte. Ze rook dat de weerwolf korter naar haar toe kwam. Ze zetten zich recht en keek op zij, ze zag dat er een jongen naar haar toe kwam, zonder T-shirt en met zijn broek dat tot aan zijn knieën gescheurd was. Haar kleren waren ook een beetje gescheurd van in een plant te vallen, die haar pijn deed, ze wist de naam van de plant niet, maar wel dat ze hier veiliger was, dat hoopte ze toch. Ze bekeek hem en zei met een zachte stem. 'Hey, ik ben Eefje en wie ben jij?' Ze wachten op zijn antwoord en keek even in het rond. Ze zag even later dat ze een leren jas aan had. Als hij het moest hebben tegen de kou, moet hij niet verlegen zijn en het gewoon vragen. Ze had het toch altijd te warm. Ze keek naar de jongen en zag dat er iets met hem was. Had hij ruzie of was hij gewoon alleen, wist ze niet en durfde het ook niet te vragen, ze wist dat sommige weerwolven agressief worden als je zo'n dingen vraagt. Daarom durfde ze het niet te vragen. Ze durfde ook niet te vragen of hij nog op school zat en zo ja, in welke school, misschien zat hij bij haar op school. Ze liep toch alleen op school rond, dat kwam door dat ze gepest en beledigt werd, ze is het al een beetje gewoon. Bij haar thuis, als je dat een thuis noemt, werd ze uitgesloten door haar pleegouders, hun zoon is veel beter dat zij zelf. Ze kon toch niet veel goed doen. Ze was dan ook nooit daar, ze zal overal en nooit daar, ze sliep zelfs soms buiten. Ze vermeed hun. Zou hij het zelfde probleem hebben?

Tim staarde het meisje even aan. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Misschien moest hij gewoon omdraaien en weg lopen. Alleen al vanwege de geur klonk het aanlokkelijk. Maar iets in Tim liet hem staan op de plek waar hij nu stond. Hij voelde zijn hart bonke als een gek, hij voelde hoe zijn ledematen pijn deden en hij wilde eigenlijk niets anders dan zitten. Hij leek koorts te hebben, maar voelde zich niet ziek. wat was er toch met hem aan de hand? Wat kon er zo erg zijn dat zijn vader maar de halve waarheid wilt vertellen. Was hij echt zo'n monster als dat hij dacht. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en bleef het meisje aanstaren. 'Hey, ik ben Eefje en wie ben jij?' Het duurde even voordat Tim wist wat hij moest zeggen. Hoe hij zijn adem onder controle moest houden en hoe hij heette.
'Tim.' Zei hij zachtjes, maar het klonk hard genoeg in zijn oren. Alsof hij over het veld aan het schreeuwen was. Hij beet iets harder op zijn onderlip en liet zich iets dichter bij Eefje zich in het gras zakken. Hij wist niet precies wat hij moest zeggen, hij was namelijk behoorlijk gedachtteloos op dit moment. Iets wat hem niet vaak gebeurde door zijn ADHD, maar iets in hem hield alles stil. Misschien kwam het door de pijn die hij voelde of door de het gebonk in zijn borstkast.
'Haay.' Zei hij droogjes en hij keek naar de grond. Wat was er met hem aan de hand? Alles begon langzaam weer normaal te werken, zijn gedachtes kwamen weer op en zijn ledenmaten leken ook weer te werken. Hij keek weer naar Eefje en glimlachte zwakjes naar haar. Hij stond weer op en keek haar nog even aan.
'Sorry, ik zal weer gaan... Waarschijnlijk zullen ze wel ongerust zijn waar ik ben.' Zei Tim zachtjes en hij zetten een stap achteruit maar liet zijn blik nog steeds rusten op Eefje.

Ze zag dat de jongen even twijfelde om naast haar te gaan zitten. Ze bekeek hem even en hoorde zachtjes zijn naam. 'Tim': zei hij. Eefje is vriendelijk en zei: 'Leuke naam, Tim.' De jongen ging uiteindelijk naast haar in het gras zitten. Hij zei iets dat zo stil was dat een hond alleen kon verstaan. Ze dacht even na en dacht over het woord na, ze kwam tot de conclusie dat hij 'haay' zei. Eefje keek naar de grond en hoorde zijn stem zeggen dat hij naar huis moest en dat ze ongerust begonnen te worden. Eefje wou hem beter leren kennen en zei dan ook heel stilletjes. 'Ow, spijtig. Wilde je wel leren kennen' Ze zag dat hij een paar stappen naar achteren had gezet en dat hij haar bleef aan kijken. Eefje keek droevig naar de grond. Ze dacht dat het aan haar lag. Waarschijnlijk wel, hij is een weerwolf, zij een vampier. Hij rook wel raar, maar daar kon ze meeleven. Ze keek terug naar de plaats waar hij stond en ademde nog eens diep in. Ze keek terug naar de grond en begon in zichzelf te huilen. ze dacht dan ook het volgende: 'Het ligt altijd aan mij, altijd... heb ik dan iets verkeert aan of is mijn karakter verkeert???' Natuurlijk kan ze hem niks verwijten, hij heeft misschien een gezin die om hem geeft. Haar gezin... maakt niet uit waar ze zit, ze keken toch niet naar haar om.

'Leuke naam, Tim.' Tim knikte zachtjes en hij beet daarna weer op zijn onderlip.
'Dankje.' Fluisterde hij zachtjes en hij wreef zachtjes over zijn nek en hals. Hij wist zichzelf niet zo goed een houding te geven. Misschien kwam dat wel omdat hij net ruzie had gemaakt met zijn ouders. Hij wilde gewoon weten wat er met hem aan de hand was. 'Ow, spijtig. Wilde je wel leren kennen' Tim glimlachte zwakjes. Hij wilde haar ook wel leren kennen, maar hij dacht dat hij haar misschien stoorde. Hij keek toe hoe het meisje in een kromp en zachtjes begon te huilen. Tim aarzelde even en hij liep voorzichtig naar het meisje toe. hij liet zich door zijn knieeën zakken voor het meisje en keek haar onderzoekend aan. De stank die om haar heen hing, leek hij totaal vergeten. Hij vroeg zich alleen maar af waardoor het meisje zo verdrietig was.
'Eefje?' Vroeg hij zachtjes en hij beet daarna opnieuw op zijn onderlip.
'Gaat alles wel goed?' Vroeg hij opnieuw. Eigenlijk best wel domme vraag, ze huilde en dat deed je niet als alles goed was.
'Ik bedoel...' Zei Tim zachtjes en hij stopte meteen in zijn zin. Hij wist niet echt wat hij bedoelde. Hij wist niet precies wat hij bedoelde.

Eefje zag dat Tim terug naast haar kwam zitten. Eefje had niet door dat Tim had gezien dat ze gehuild had. Ze keek hem aan en hij vroeg haar of alles goed was en daarna maakte hij zijn zin niet af. 'Ik haat mijn pleegouders.'Begon ze te vertellen. 'Ik mis mijn ouders nog elke dag, als ... die wolven er niet waren geweest, dan leefde ze nog.' Zei ze daarna en begon harder te huilen. 'Ze keken wel naar mij om en gaven wel om mij.'Vervolgde ze en keek naar Tim met haar tranen in haar blauwe ogen. 'En dan was ik dit nooit geweest!.'Ze bedacht toen wat ze gezegd had en keek nog altijd naar hem. Het zouden wel vragen naar in hem omhoog komen. Ze draaide haar blik weer en keek naar het gras. Ze voelde dat haar ouders met haar mee huilden, maar dan in de hemel.Dat ze haar beschermde en dat ze een beetje liefde kreeg. Ze richten haar blik op de blauwe hemel met donkere wolken. Ze keek terug naar Tim. De jongen die naast haar zat. Ze keek recht in zijn ogen en daarna weer naar het gras. Ze wilde nog is één keer haar hartje uitstorten bij iemand. Er lag veel op haar hartje. Ze wist niet wat doen. Er kwam een vraag naar boven bij haar en die vraag durfde ze niet te stellen. 'Zou hij weten wat ik ben?' Dacht ze in haar gedachten. Ze was alleen bang dat ze weer verlaten werd. Dat ze nooit een vriend of vriendin zou leren kennen of hebben. Dat ze haar echte ouders zou vergeten. Haar blik ging weer naar Tim en je zag dat ze niet in haar gedachten was verdrongen. Eefje wist dat ze een vampier was en dat ze nooit meer een normaal iemand kan zijn. Een vriendje zoeken is dan ook veel moeilijker of vrienden dat al helemaal. Ze keek weer voor haar en rekte zich uit. 'Mijn leven staat op zijn kop. Je kan er niks meer aan doen.'Zei ze kalm, kalmer dan anders. Ze heeft ook leren leven met haar leven, vooral met wat ze nu is.

'Ik haat mijn pleegouders.' Begon eefje haar hart te luchten. Tim wist niet zo goed hoe hij moest reageren. Moest hij zeggen oke, of moest hij zeggen wat rot voor je? Het is niet echt een openings zin waar je mee tegen een vreemde sprak. Hij mocht zijn ouders op dit moment ook niet graag omdat ze tegen hem de waarheid niet spraken, maar ze echt haten. wat hadden die mensen gedaan dat het meisje hun echt ging haten? 'Ik mis mijn ouders nog elke dag, als ... die wolven er niet waren geweest, dan leefde ze nog.' Tim slikte voorzichtig, hij voelde een schuld gevoel op zijn schouders rusten. HIj had dan haar ouders niet vermoord, maar wel zijn beste vrienden. Hij was zo geschrokken van zijn transformatie dat hij zijn eigen vrienden had vermoord. Hij wist niet wat er met hem gebeurde en wat hij deed. Hij begreep het niet. 'Ze keken wel naar mij om en gaven wel om mij.' Ging ze verder en Tim voelde zich steeds schuldiger en schuldiger worden. Waren alle wolven zoals hij, nu was hij toch ook niet geschrokken van zijn transformatie, zou hij elke keer als er iemand in de buurt was diegene vermoorden? Hij hoorde haar laatste zin niet eens, maar voelde wel haar verdriet.
'Het spijt me van je ouders.' Zei Tim zachtjes om een klein beetje troost te bieden. HIj wist niet zo goed hoe hij er mee om moest gaan. Hoe hij moest zeggen dat het hem echt pijn deed als hij dit hoorde. 'Mijn leven staat op zijn kop. Je kan er niks meer aan doen.' Tim zuchtte zachtjes en knikte. Hij kon er inderdaad niets aan doen, maar toch voelde hij zich schuldig. Zijn eigen leven stond ook op zijn kop.
'Ik ken het. Mijn leven is ook in een klap veranderd en niemand wilt mij vertellen wat er werkelijk met mij aan de hand is.' Zei Tim en hij keek naar eefje.

Eefje keek naar hem en zag dat hij zich schuldig voelde. 'Jij hebt niks gedaan, andere weerwolven.'Zei Eefje, ze wou de schuld niet op hem steken. Ze keek in zijn blauwe ogen.'Hoelang ben je al een weerwolf?' Vroeg ze aan hem. Ze keek naar hem. Ze wist natuurlijk veel meer over haar soort ,dan zijn soort. Ze zuchten diep. Ze wilde natuurlijk veel over hem weten komen over zijn soort en zijn soort valt wel mee, ze zijn niet zo als ze dacht. Ze had er enkele dagen geleden nog één leren kennen, vriendelijke kerel. Ze kunnen wel anders uit de hoek komen. De geur dat ze rook verdween stilletjes. Ze ademde diep in en uit. Ze dacht weer aan haar leren jas. 'heb je het niet koud? Moet je mijn jas hebben?'Vroeg ze aan hem, terwijl ze haar jas al stilletjes uitdeed. Ze reikten haar arm en hand met de jas al naar hem toe, in de hoop dat hij haar jas aan nam. Ze draaide haar gezicht naar de grond en keek hoe het gras danste op het ritme van de wind. Ze keek terug naar de jongen, die naast haar zat in het gras. Ze vond hem wel aardig. Hij was wel aan de verlegen kant. Zo stil heeft hij nog nooit iemand geweten. Eefje kan niet zo goed zwijgen dus... misschien ligt het aan haar. Niemand weet het. Maar voor het eerst zweeg ze even om hem aan het woord te laten. Ze keek naar hem, als teken dat ze wilde luisteren.

'Jij hebt niks gedaan, andere weerwolven.' Sprak eefje. Tim wist een glimlachje over zijn lippen te krijgen naar het meisje dat naast hem zat. Het was fijn om te horen dat zij het hem niet kwalijk nam dat hij een weerwolf was. Hij wist niet eens hoe het gebeurd was. 'Hoelang ben je al een weerwolf?' Tiim haalde lichtjes zijn schouders op en hij keek naar haar.
'Sinds een paar weken. Denk ik.' Zei Tim en hij beet zachtjes op zijn onderlip.
'In elk geval een paar weken terug ben ik voor het eerst getransformeerd naar een wolf.' Zei hij en keek naar de grond die voor hem lag. Hij draaide zijn wijsvinger om een grassprietje en hij slikte voorzichtig. Hij kon haar natuurlijk het verhaal vertellen wat er was gebeurd en hoe hij zijn vrienden had vermoord.
'Het was in de nacht. Ik was met een paar vrienden opstap. Of nou ja, we waren in het bos waar een oud houthakkers huisje stond. Mensen uit onze buurt dachten dat daar iemnd woonde die kinderen vermoorde. Mijn vriendne begonnen ruiten in te slaan van het huisje. Er woonde een oude man die geen vlieg kwaad zou doen.' Vertelde Tim, hij nam even een pauze in zijn verhaal. Hij slikte opnieuw voorzicht en beet even zachtjes op zijn onderlip voordat hij zijn verhaal hervatte.
'Ik werd kwaad op mijn vrienden, ik wilde dat ze stopte, maar dat deden ze niet. Ik werd zo kwaad totdat ik begon te trillen. Ik kon het niet stoppen, het deed pijn en ik kon er niets aan doen. Ik had mijn vrienden vermoord.' Fluisterde Tim zachtjes en hij zag op de grond hoe alles weer afspeelde, hoe hij het bloedbad in het bos had aangericht en daarna gevlugt was.
'Aangevallen door een wolf, stond er de volgende dag in de krant. Alleen ik weet dat ze niet zijn aangevallen door een wolf, maar door een vriend die zijn controle verloor.' Zei Tim en hij keek weer naar Eefje. Tim had de jas van het meisje aangepakt. Hij had hem over zijn schoot heen gelegd. Hij zat er nog steeds met een geschuerde broek zonder shirt. Hij had het niet koud maar was blij met het gebaar van het meisje.
'Dankje.' Zei hij tegen haar en glimalchte naar haar.

[sorry voor late post!]

Sinds een paar weken sprak de jongen die naast Eefje zat. Eefje luisterde aandachtig naar zijn verhaal, over hoe hij voor het eerst een weerwolf was. Eefje kende de pijn die ze ook had toen ze zo werd zoals ze nu is. Haar gave was niet echt zo geweldig. 'Ik ken de pijn' Zei ze met haar zachte stem. 'Mijn hoofd branden en mijn aderen stonden in vuur en vlam. Zo leek het toch. Mijn ogen werden zwart en toen werd ik wakker in het ziekenhuis.' Begon ze te vertellen. 'Even daar voor werden mijn ouders vermoord, dus ik was kwetsbaar. Meer weet ik eigenlijk niet meer van die nacht.' Zei ze met een haperende stem. De jongen die naast haar zat pakte haar jas en legde die op zijn schoot. Hij zei dank je en glimlachte erbij. Eefje glimlachte terug. 'graag gedaan' Zei ze. Ze vroeg zich dan ook af of hij wist wat ze was. Ze duwde hem een beetje speel. 'Kom op, er gebeuren ergere dingen in het leven. En ik denk da je je lip nog is gaat open bijten.' Zei ze eerst met een glimlach en daarna lachte ze. Ze ademde diep in en uit en zweeg even om de geluiden van de omgeving op te nemen. Ze draaide daarbij met haar hoofd naar voor en daarna liet ze haar hoofd naar achteren hangen. Ze keek naar de wolken die de zon deden verdwijnen. Ze vond het niet echt zo leuk, de zon toch, daar gaat ze van glinsteren. Langst de andere kant kon het haar niet echt veel maken, ze moest er nu éénmaal met leren leven. Ze voelde zich vrij toen ze naar boven keek en zat in het gras. Ze dacht even aan haar vermoorde ouders.

[maakt niet uit, had niet zoveel tijd ]

'Ik ken de pijn' Zei Eefje. Tim keek naar haar en glimlachte vriendelijk. Ze kende de pijn die hij had meegemaakt. Was zij ook een weerwolf dan? Waarom was ze dan zo boos op weerwolven? Of was dat juis het gene waar ze zo boos over was. Dat weerwolven haar ouders hadden vermoord en haar daarna laten veranderen in een weerwolf. Kon dat wel? Tim wist niet wat er met hem gebeurd zou zijn waardoor hij weerwolf is geworden. Hij werd boos, als zijn ouders vermoord zouden worden zou hij ook boos worden. Heel boos, waarschijnlijk nog kwaader dan hij was op die avond dat hij zijn vrienden had vermoord. 'Mijn hoofd branden en mijn aderen stonden in vuur en vlam. Zo leek het toch. Mijn ogen werden zwart en toen werd ik wakker in het ziekenhuis.' Ging Eefje verder, Tim keek naar de grond en knikte zachtjes. Dat kende hij niet, hij voelde alleen zijn botten pijn doen, zelfs toen hij weer mens geworden was. Toen leek zijn botten het wel te begeven, hij voelde het net ook weer toen hij hier aangekomen was. Hij was bang dat hij een keer zijn botten zou breken als het zo door zou gaan. 'Even daar voor werden mijn ouders vermoord, dus ik was kwetsbaar. Meer weet ik eigenlijk niet meer van die nacht.'
'Ik wou dat ik niets meer wist van die nacht.' Sprak Tim zonder na te denken over zijn woorden.
'Waarschijnlijk als het allemaal met zwarte gaten waren, zou ik me minder schuldig voelen, omdat ik dan niet zeker weet wat er gebeurd is. Misschien zou dat beter zijn, maar helaas weet ik precies, minuut voor minuut wat er gebeurd is.' Zei Tim zachtjes. Hij knikte zachtjes toen Eefje graag gedaan zei. HIj had het niet koud ofzo, ook al zat hij hier alleen in een gescheurde broek. Hij vond het eerder vreemd om zo te zitten in het gras naast een meisje. 'Kom op, er gebeuren ergere dingen in het leven. En ik denk da je je lip nog is gaat open bijten.' Tim glimlachte, hij kon geen ergere dingen bedenken, maar toch. Hij wilde haar geen ongelijk geven, ergens had hij het gevoel dat het helemaal nog niet zo erg was wat hij had gedaan. O wat er was gebeurd, hij kon er niets aan doen.
'Nare gewoonte.' Zei Tim en hij beet zachtjes op zijn onderlip. Meteen liet hij zijn lip los en glimlachte opnieuw.
'Hele nare gewoonte.' Zei hij met een klein lachje.

Eefje lachte toen hij zei dat hij een heel rare gewoonte had. Eefje zat toch diep in haar hoofd te denken, of ze niet zou zeggen dat ze iets anders is dan hij. Eefje aarzelde even en sprak toen tot Tim. 'Voor als je het nog niet wist, ik ben anders dan jou en geen weerwolf, ik heb gaan vacht en ik huil niet naar de maan, hmmm... sommige doen dat. Ik heb alleen bloed nodig om te over leven.' Ze keek Tim angstig aan. Ze wachten op zijn reactie, ze wou weten hoe het was dat iemand wist dat ze een vampier is en niet gewoon een mens. Ze wilde wel weten hoe het is om een weerwolf te zijn en eerlijk gezegd wilde ze niks liever dan iets anders zijn dan een vampier, ze vond het hatelijk altijd maar te jagen voor een klein beetje bloed , dat ze nodig heeft. Ze dronk geen mensen, alleen dieren die ze te pakken kreeg en geloof me voor haar was het niks, door haar gave, haar super snelle gave. Als ze dat gebruikt dan is ze een paar minuten vrij, zo vrij als een vogel ook weer niet. Ze zuchten diep uit en je zag dat ze ver in haar gedachten zat. Ze luisterde nog wel, alleen ze hoorde je als een klein stemmetje dat tegen je praten.