I can't live without you

Woedend en onderhand bezwijkend aan de stress liep hij door de stad. Zelfs zijn maten bleven op dit moment liever uit zijn buurt. Hij werd gek van binnen, zijn hart schreeuwde het uit. Het dodental van Forks was inmiddels zwaar gestegen. Een verkeerde blik kon al genoeg zijn voor hem om te zorgen dat je nooit meer kon kijken. En dat terwijl het een tijdje geleden nog zo goed ging. Hij had een hele tijd niet meer echt gevochten om niets, hij was relaxed, hij voelde liefde door zich heen stromen. Maar nu? Alles was veranderd. Ziva negeerde hem gewoon. Hij probeerde contact te krijgen, maar iedereen drukte ze weg, las ze zonder te antwoorden of zette ze haar telefoon gewoon uit. De regen viel hard uit de lucht. Felle bliksemschichten verlichtte de winkelstraat zo nu en dan. Gevolgd door een donder die door je hele lichaam dreunde. Zeiknat ging hij tegen een muur aanzitten. Het water liep in stralen richting de grond, maar hij gaf er niet om. Nergens gaf hij wat om. Afgelopen nacht had hij van zijn vrienden te horen moeten krijgen dat ze stond met een andere jongen, en een kind! Laat het niet haar kind zijn.. Dacht hij wanhopig. Damn! Die gedachten in zijn hoofd, ze vlogen door elkaar, probeerde allemaal aan bod te komen. Met zijn roodachtige ogen staarde hij naar een punt. Die kleur kwam altijd tevoorschijn wanneer je hem pissed off maakte. Hij was er niet naartoe gegaan toen hij het te horen kreeg. Hij wilde het niet zien. Het was gewoon allemaal teveel. Hij had er over gedacht om zichzelf voor zijn kop te schieten, maar dan komen die gedachten weer aan Stark en Shade. Hij moest nog voor ze zorgen. Hij moest wel verder. Maar ondanks dat voelde het in een gevecht niet alsof hij zichzelf perse in leven wilde houden. Iets wat hij een maand hiervoor nog wel voelde. Hoeveel tegenstanders er ook waren, hij was ervan overtuigt er goed uit te komen, gewoon omdat het moest. Maar nu? Hij had nog gehoopt het juist niet te halen de laatste keer. De regen werd alleen maar erger, evenals de pijn die hij van binnen voelde. Hij had het nooit zover willen laten komen, dat hij echt van iemand zou houden. Liefde betekende uiteindelijk toch weer pijn. Van die pijn had hij zichzelf altijd willen beschermen. Daarom was hij de player geworden die hij altijd geweest was. Hij had de lusten maar niet de lasten. Kon doen wat hij wilde maar kon er geen gebroken hart aan overhouden. Dat dat bij de meiden wel zo kon zijn zag hij niet als zijn probleem. Maar Ziva had hem voor zich laten vallen. De manier waarop ze hem benaderde was zo anders. Ze trok zich niets aan van zijn agressieve uitstraling. Ze prikte er dwars doorheen. Vlug wierp hij het uit zijn hoofd, het werd alleen maar erger zo. Hij hoorde wat aankomen maar keek er niet eens van op. Het boeide hem niet wie er nou aan kwam. Was het iemand met verkeerde gedachten zou deze binnen een kwart minuut al stervende op de grond liggen. Als het iemand was die hij mocht, zou deze een waarschuwende blik krijgen om te vertrekken. De trillingen werden zwaarder dus het naderde wel erg dichtbij. Hij keek op, haat vulde zijn duistere ogen. Als blikken konden doden stond die gast er nu al lang niet meer. Die gast gaf hij niet eens meer de kans om weg te komen. Hij stond op en vloog hem aan. Na slechts enkele klappen was de hartslag al verdwenen. Ja die grijns was er al na een seconde af. De agressie steeg behoorlijk. Het bloed gleed tussen de stenen door. Het levenloze lijk had zijn blik op oneindig gericht. Kwaad trapte hij nog een keer na waarna hij het dak op sprong, om daar te gaan zitten. Het was glad, maar hij kon er goed op blijven zitten. Hij liet zijn bovenlijf zakken en boog zijn pet voor zijn ogen tegen de ligte regen. Een liedje kwam in hem op, een liedje wat nog nooit eerder betekenis in zijn leven had gehad.
…
Somebody wants you
Somebody needs you
Somebody dreams about you every single night
Somebody can't breathe, without you it's lonely
Somebody hopes that one day you will see
That somebody's me
That somebody's me
How did we go wrong?
It was so good and now it's gone
And I pray at night
That our paths soon will cross
What we had isn't lost
Cuz you're always right here in my thoughts
…
Zijn ogen vielen langzaam dicht. Een kleine traan vermengde zich met de regen en rolde naar beneden. Hij dacht na aan hoe het was, en hoe het nu had kunnen zijn. Hoe het zo uit de hand had kunnen lopen. Hoe hij die dingen had kunnen doen die hij had gedaan. Hij hoorde voetstappen. Ze stopte beneden. Waarschijnlijk bij het lijk. Daarna sprong het op het dak, vlak naast hem. Hij rook de geur maar wilde het niet geloven. Dit was verbeelding, dit was niet werkelijk, gewoon een droom of zo. Maar toen hij de stem hoorde, keek hij op. Het was geen verbeelding.. Ze was er echt. Hij stond nog sneller op dan waarneembaar voor een menselijk oog. Hij sloeg zijn armen om haar heen en was eigenlijk ook niet van plan om haar komende paar dagen nog los te laten. ‘Ik heb je zo gemist’ Zei hij zacht terwijl de tranen stroomde. Nooit had hij zichzelf zo laten zien, zelfs niet aan haar. Maar nu kon hij er gewoon niets aan doen. Bijna doodgetrapt worden voelde nog minder erg voor hem dan wat hij de afgelopen tijd had gevoeld. Hij hoopte dat zij het ook goed wilde hebben, dat alles weer hetzelfde kon worden. Dat hij haar nooit meer kwijt zou raken.

&&Zivaaaa

Ik laat tranen vallen schatje, die tranen zijn voor jou
Ik laat tranen vallen schatje, die tranen zijn voor jou
Ik laat tranen vallen schatje, die tranen zijn voor jou
je zou is moeten weten hoeveel ik van je hou,
ik zeg ook altijd liefde is mooi, maar dat het zou pijn doen verwachte ik nooit.
Degene die het zong leek gebroken, leek geen weg meer te vinden, haar stem zei dan ook altijd zoveel. Haar ogen verrade dingen die ze niet wou zeggen. Haar ogen, haar zwakte maar soms ook haar sterkste punt. Haar lichaam was kletsnat door de regendruppels die haar lichaam streelde. Het enigste wat ze aan had was haar sport BH die ze tijdens hip hop aandeed, Ze had een jogging aan en een vestje met een kap. Haar vestje stond open en ze had haar kap aan. Haar opengesneden polsen waren verstopt in haar broekzakken. De snedes waren zot hard aan het bloeden geweest, maar pijn? Nee, het deed geen pijn. Het interesseerde haar dan ook allemaal niet meer. Ze had er dan ook voor gezorgt dat Elyaz niks meer voelde van wat zij voelde. Tussen haar en Elyaz ging het niet goed, ze gingen meer en meer hun eigen kant op, voor Ziva hoefde het allemaal niet meer. Maar toch, ze kon hem niet los laten. Maar toch, ze miste hem. Al dagen lang had ze haar verstopt in de donkere straten van forks, waar de meeste moorde gebeurde. Ziva had echt geen schrik in deze straten, ze liep meer in haar wolvenlichaam rond dan in haar menselijk lichaam. Als ze zich uit de donkere straten bevond zou Elyaz binnen de zoveel minuten weten waar ze was. Ze wou gewoon even tijd om na te denken. Maar ze deed niks anders dan wenen. Ze wou gewoon dat alles zoals vroeger werd, dat alles weer goed kwam. Dat ze weer een zicht had op het leven. Ze keek op haar gsm en telde de berichten die Elyaz allemaal had gestuurt zonder dat ze erop had geantwoord. Sommige berichten waren vriendelijk, andere kwaadaardig, op andere leek hij verscheurt. Toch antwoordde ze niet. Ze negeerde hem, zien dat ze hem kon vergeten, om te zien wat het beste was voor haar. Maar toch deed het haar zeer en deed het raar hem te negeren. Vele vrienden van hem hebben geprobeerd haar te bereiken, maar ze negeerde iedereen. Ze had zelfs een vraag gehad dat ze een kind had...daar had ze zelfs niet op gereageerd. Had ze maar een kind...al hoewel...Ze wist van waar die vraag kwam. Ze had iemand leren kennen met een kind...ze had het kindje vast gehad en vrienden van Elyaz hadden dat gezien. Natuurlijk zouden ze gezegt hebben van: Ik heb Ziva gezien met een andere jongen en een kind. Maar als Elyaz haar vertrouwde zou hij beseffen dat ze geen kind had. Maja, beiden hadden elkaars vertrouwen geschonden, beiden waren schuldig voor dit alles. Omdat ieder zijn ding deed. Het laatste wat Ziva had gezegt tegen Elyaz was dat ze naar een fuif ging en dat hij haar moest gerust laten. Die nacht was ze niet meer naar huis gegaan...Natuurlijk wat Eyaz ongerust.. maar misschien kon Ziva hem zo laten nadenken dat ze verkeert bezig zijn. Misschien ziet hij het nu wel in. Bliksemschichten verlichte de donkere straten, gevolgt door donder dat door je lichaam dreunde alsof je in een fuif naast een box stond en de muziek op zen hardste stond. "Ik laat tranen vallen schatje, die tranen zijn voor jou.Je zou is moeten weten hoeveel ik van je hou.Ik zeg ook altijd liefde is, maar dat zou pijn doen verwachte ik nooit." Haar stem zou iedereen rustig kunnen krijgen, zeker als ze zong. Maar deze keer zong ze voor haarzelf, over haar gevoelens. Tranen rolde over haar wangen, en haar stem klonk triestig. Ze stopte met zingen toen ze bloed rook. Snel haalde ze haar zakmes naar boven. Vlijmscherp, scherper dan haar eigen tanden. Achter haad hoorde ze voetstappen en zonder na te denken draaide ze haar om en smeet de mes recht in het hard van degene die achter haar stond, denkend dat hij een moordenaar was. Maar als ze haar neus zou hebben gebruikt zou ze hebben geweten dat Elyaz deze keer de moordenaar was. Dat de jongen die juist was gestorven onschuldig was. Ziva haalde haar mes uit het lichaam en sprong op een dak. Ze had haar niet geconcentreerd op eventueel gezelschap. Ze had dan al helemaal niet verwacht dat ze zou omhelst worden en dat er tegen haar gepraat zou worden. Ze had dan al helemaal niet door dat het Elyaz was. Omdat ze verschoot duwde ze hem van haar af. Sprong ze recht. Haar mes was in mum van tijd weer naar bovengehaald, bereid om te moorden als dat nodig zou geweest zijn. Maar toen ze de persoon zag door een bliksemschicht keek ze verbaast naar de persoon en liet haar zakmes vallen. Zelfs als ze haar verscholen hielt kwam ze hem tegen. Wat was dit? Ziva wou hem omhelzen, maar iets hielt haar tegen. Ze sprong opeens van het dak af en begon te rennen. Ze weerhielt haar om in haar wolvenlichaam te veranderen. Ze wist dat Elyaz haar zou volgen, dus probeerde ze straten in te lopen die niet dood liepen. Ze had dan ook pas speed gepakt, maar daarop nog een jointje... geen goede combinatie. Opeens stond ze stil en keek verbaast voor haar. Sinds waneer liep deze straat dood? Ze keek achter haar en wist dat ze geen tijd had om weg te komen. "Wat wil je,Elyaz?" Meer dan dat zei ze niet....

Er gaat geen dag voorbij, dat ik niet aan je denk.
Je stem zit in mn hofd, ben niet anders meer gewend.
Ik weet niet eens meer hoe het was, die tijd toen ik je nog niet had.
Alles is veranderd sinds die ene dag..
Zonder jou in mn leven is mn wereld niet compleet..
Met geen woorden te omschijven hoeveel ik om je geef,
ik blijf aan je zij, zolang als ik leef..
Ze betekende ongelofelijk veel voor hem. Hij wilde niet meer zonder. Hij kon niet meer zonder. Ze was verslavend als een medicijn. Hij vertoonde alle verschijnselen van iemand met een gebroken hart. Tranen, op hol geslagen gedachten, slapeloze nachten, lusteloosheid, alles. Toen hij haar eindelijk weer in zijn armen had voelde het anders. Al snel was ze weer los en was er een mes op hem gericht. Hij keek naar het puntige voorwerp, maar voelde geen sprankje angst. Ze mocht hem neersteken als ze wilde. Graag zelfs, dan hoefde hij zich niet uit deze situatie te praten. Hij hoorde het mes vallen, het klonk als een bom die ontplofte voor zijn oren. Puur vanwege zijn sterke zintuigen die hij niet kon onderdrukken op dit moment. Geen beweging was in zijn lijf te krijgen. Het voelde als verdooft, alsof de wereld even stopte met draaien, alles even stil stond. Hij hoorde een doffe klap waarna de tijd vooruit gespoeld leek te worden, als een schaduw sprong hij van het dak en transformeerde tijdens die sprong. Hij had nu schijt aan die mensen. Ze mochten van hem kapot vallen. Snel zette hij de achtervolging in. Met ruime passen schoot hij naar voren. Gebruikte zijn neus om haar te volgen. Toch kon hij niet dichterbij komen, iets hielt hem tegen. Het leek wel een krachtveld. Hij maakte een noodstop toen hij zag dat de straat doodlopend was. Zijn blik was gericht op haar. De woorden die ze sprak duurde even voordat ze tot hem doordrongen. Tot die tijd stond hij stil. Zijn drijfnatte zwarte vacht was zwaar, maar hij voelde er niets van. Nog altijd voelde het verdooft. Hij wende zijn blik af, zette een stap achteruit waarna hij omdraaide en wegliep. Hij moest hij niet dwingen. Dat had hij inmiddels wel geleerd. Hij kon haar niet dwingen met hem te praten, en goed te maken. Poot voor poot liep hij weg. Hij had haar niet moeten volgen, maar het was zijn instinct. Hij volgde wat voor hem vluchtte. Hij transformeerde toen hij uit zicht was en schoot het dak op. Hij zakte neer tegen de schoorsteen waarna hij dof voor zich uit staarde. Nadenkend over wat er zojuist gebeurd was. Het nog steeds niet begrijpend waarom het gebeurd was.

Ziva keek in de zwarte wolf zijn ogen. Ze voelde haar klein en machteloos. Maar als ze nu in haar wolvengedaante veranderde zou ze haar sterk voelen. Toch ze wou niet vechten. Ziva zag dat Elyaz zijn hoofd weg keerde en het af trapte. "Ja bolt em maar ! Het word je te moeilijk hea?!" Ziva snapte hem niet. Hij kon haar nu spreken en nu bolde hij het af. Toen hij uit het zicht was, barste ze in tranen uit en viel ze op haar knieën in een waterplas. Ze evalueerde opeens in haar wolven lichaam en begon te huilen. Al haar verdriet zat in die huil, al haar frustraties... Ze wist niet meer hoe het verder moest. Ze wou hem niet kwijt, maar ze wou nu niet bij hem zijn. Ze wou zo graag met hem praten, maar ze wou hem niet onder ogen komen...Ze wist niet wat ze wou. Typisch Ziva. Ze stopte met huilen en probeerde rust in haar lichaam te laten, de kwade energie late ze uit haar lichaam. Nu was het makkelijker om over alles te denken. Ziva opende haar ogen, ze waren weer helder licht blauw, niet meer kwaadaardig donker blauw. Ziva ging zitten en dacht na... misschien moest ze toch maar eens gaan praten met Elyaz...Ziva zette haar zeiknatte wolvenlichaam in beweging. Haar vacht was wit en leek licht af te geven. Toen ze om de hoek was en rond keek zag ze in een flits van bliksem gedaantes naar haar toe lopen. De mensen leken niet tevreden. Natuurlijk niet ! Ze hadden het dode lichaam gezien van de jonge en van de andere gast... ze zouden denken dat zij beiden had vermoord. Ziva evalueerde haar in haar mensen lichaam en uit haar jogging broek haalde ze nog een andere vlijmscherpe zakmes en gooide die naar iemand, een meisje viel dood op de grond. Een andere jongen vloog naar haar toe. Ziva trapte met volle kracht tegen de zijde van de jongen. In haar benen was ze best sterk, de jongen viel op de grond. Supper snel had ze de gast zijn hoofd vast en sloeg die hard op de grond. Ze voelde dat haar nek werd vastgegrepen. En ze snakte hopeloos naar adem. Ze sloeg met haar elleboog in de maag van degene die haar vast had, hij liet los. Met haar vuist sloeg ze recht op de neus van de gast. Een neusbotje was in zijn hersenen geschoten, dat kon niet anders want hij viel dood op de grond. Ziva had het gevoel dat meer mensen afkwamen dus ze sprong op een dak. Ze zag Elyaz zitten, ze liep naar hem toe en trok hem zeer snel omhoog. "Maak dat je weg bent !" Ze zei het niet kwaad, eerder ongerust. Ze keek achter haar. "Lopen.Volg mij" Zei ze doordringent. Zelf begon ze ook te lopen. Ze wist die mannen wel af te schudden, ze zat niet in problemen, toch niet als ze die mannen kon afschudden. Vechten hoefde niet nu. Ze had er geen zin meer in. Ziva sprong naar een ander dak en ze wist nog wel ergens een schuilplaats zijn. Ze nam een aanloop en sprong zo ver ze kon, met een zachte landing lande ze op een ander dak. Dit was gewoon zo leuk. Maar deze keer was het niet voor de fun. Ze sloeg ergens in en via een kapot raam sprong ze een kapot huis in. Hier vond niemand hen. Ze ging op bed zitten en keek naar ELyaz die even later ook binnen kwam. Ze ging op bed liggen maar hield hem in het oog....

De blik in haar ogen.. Die ogen die ooit zo mooi, zo puur en helder licht blauw waren, en die nu duister waren, gevuld met woede.. Het deed hem pijn om ze te zien. En dat terwijl hij er normaal uren naar kon blijven kijken. Net zolang totdat zijn ogen dichtvielen in een diepe slaap. Met een zachte liefdevolle glimlach op zijn gezicht die alleen zij bij hem tevoorschijn kon halen. Maar de ogen van nu wilde hij het liefst ontwijken. Ze leken hem te vermoorden van binnen. Toen hij weg was gelopen leek hij de enige te zijn op de wereld. Hij hoorde de huil, het klonk verdrietig. Hij sloot zijn ogen kort en hielt zich voor om gewoon door te lopen. Hij moest niet terug gaan. Hij moest haar niet lastig vallen. Als ze zonder hem wilde zou hij ermee moeten leren leven, dan zou hij haar gedachten toch niet meer knnen veranderen. Al zou hij alles willen proberen om dat wel te doen. Toch bleef hij het gevoel hebben dat ze hem ook niet kwijt wlde. Al kon het ook de hoop zijn die voor dit gevoel zorgde. Hij wist het niet meer. Hij wist niet meer wat hij wilde, wat hij moest. Het was hem teveel, Ziva was de enige die hem op zo’n moment ooit rusti had kunnen maken. Maar nu Ziva er niet was kon hij zijn onrust en agressie gewoon niet meer kwijt. Ijskoud voor zich uit starend bleef hij op het dak zitten. Hij hoorde vanalles daar beneden. Een gevecht. Iets waar hij normaal zich altijd mee zou bemoeien. Maar nu gaf hij er niets om. Hij had niet eens de neiging om er naar toe te gaan. Een zware shock ging door hem heen toen hij ineens omhoog getrokken werd. Hij wilde gelijk in de verdediging schieten en de persoon neerhalen, maar bij het zien van Ziva’s ogen vond er gelijk een freeze plaats. Hij hoorde haar woorden. Ze klonken niet meer aanvallend. Ondanks alles wat er gebeurd was, was zij degene die hij blindelings vertrouwde. Hij volgde haar. Zonder er überhaupt over na te denken waarom. Hij volgde haar over de daken. Waarheen? Dat wist hij dus niet. Voor hetzelfde geldt zou ze hem naar een hinderlaag lokken. Maar hij wist gewoon dat ze dat nooit zou doen. Al zou het zo zijn, zou hij van haar blijven houden. Het zat zo diep. Geruisloos sprong hij achter haar aan het huis in. Hij zag haar zitten op het bed. Hij stond stil. Keek even om zich heen waarna hij in de stoel ging zitten. Hij wist gewoon niet wat ze wilde. Dadelijk was hij naast haar gaan zitten en vroeg ze hem weg te gaan.. Dat wilde hij voorkomen. Hij wist niet hoe ze erover dacht, of ze nog wel iets wilde. Of ze hem nog wel zag staan. Maar hij wist ook niet hoe hij het moest vragen. Hij was nooit goed geweest in praten. Hij loste altijd alles met geweld op. Maar dit was niet op te lossen met geweld. De stilte maakte hem gek. De gedachten in zijn hoofd ook. Alles door elkaar. Geen rust, al die gevoelens. Damn! Schreeuwde hij in gedachten. Zijn ademhaling was sterk verhoogd. Evenals zijn hartslag. Een mens zou dit niet aan kunnen. Had hij even geluk dat hij een wolf was.