Gádverdámme

"Ik begrijp je Em. Ik voel me alleen op het moment niet zo goed. Ik kan dat nieuwe meisje niet uitstaan. Edward is hopeloos. Trouwens; ik vroeg me af of jij ooit zoiets hebt meegemaakt? Iemand ontmoet of gezien waarvan het bloed voor je leek te zingen, zoals Edward dat omschrijft?" vraag ik hem en richt mijn ogen op de zijne. Zijn bedachtzame gezicht laat weten dat hij in gedachte was. Niet veel later knikt hij. "Dat heb ik een keer meegemaakt. Twee keer, om precies te zijn. De ene rook nog lekkerder dan de andere. Het is... Overweldigend." Nog steeds begrijp ik het niet. Ik kan me niet in zoiets plaatsen. Het zou wel iets zijn wat je persoonlijk mee moet maken. Maar ik ben nieuwsgierig, nieuwsgierig wat het Edward laat denken. Zou het echt zo overweldigent zijn? Het zal wel, Emmett beschrijft het niet voor niets zo.
Verzonken in gedachten herhaalde zich het gesprek van daarnet. Wat maakte het allemaal ook uit. Ze liet Edward voor wat het was, het had geen zin om hier dagenlang over na te denken. Oké, het was een belangrijk iets. Maar toch... Zó erg was het op dit moment helemaal niet. Ze had wel wat beters te doen. Ook vandaag stond er weer een heftige wind. Anders dan een licht veertje die langs je huid gleed was het niet te noemen. Het voelde wel warm aan op haar ondoordringbare huid, iets wat over het algemeen juist fijn aanvoelde. Zo nu en dan ving haar hoorvermogen het geluid van een diertje of krakend takje op, maar meer dan dat was er niet. Het was tamelijk stil voor dit 's avondse tijdstip. Het moest nu rond de zeven uur zijn. Meestal waren er dan wat meer dieren te vinden die ronddwarrelden en zo stom waren in haar buurt te komen. En soms waren er ook enkele mensen, ook al kwamen die wat minder vaak hier. De laatste tijd bleek hier weer een nieuw gerucht rond te gaan; een onbekend beest scheen een mens dood te hebben gemaakt. Er was alleen een leeg lichaam over. Al het bloed was eruit. Tsja, andere vampiers hè? Een stel of een alleenstaand iemand die toevallig op het pad kwam met een mens, en die niet zoals haar gouden maar rode ogen had. Ze ademde - iets wat eigenlijk onnodig was met een lichaam als deze. Toch deed ze dit als gewoonte, ze moest immers normaal overkomen op de mensen, op school. Met haar hak trapte ze nijdig op de kleine kiezelsteentjes die het pad bedekte. Het einde werd al zichtbaar, het mondde uit in een klif die aan de onderkant bezegeld was met rotsen waar telkens water tegen aan knalde. Met haar snelheid was ze er zo. Ze deed niet eens moeite normaal te lopen, ze wist toch zeker dat er niemand was. Of toch wel? Ja, toch wel. Toen ze in sneller dan één seconde het einde bereikte rook ze een geur. Een geur die haar enigszins bekend voorkwam. Geen mens, geen dier. Een hónd. "Gádverdámme." kirde ze terwijl ze bleef staan en haar armen over elkaar sloeg. Haar goude ogen geïrriteerd kijkend in die van het wolvenjoch.

[Seth included]

Een wolf daverde door het bos. Trillingen ontstonden doordat hij zo groot en gespierd was. Supergroot was hij dan nog niet eens, dat waren zijn broeders. Zijn bruine ogen gleden over de omgeving en rustig liep hij richting de kliff. Hij dook er vroeger vaak vanaf met de andere leden van de pack. Hij had er nu wel geen zin in. Seth remde wat af en veranderde weer naar zijn mensengedaante met zijn short en bovenlijf. Zijn tatoeage stak hard uit op de donkerebruine huid. Hij rook ook iets bekend waarna hij met zijn ogen rolde. Het was duidelijk een vampier én een Cullen. Hij liep rustig verder en stak zijn handen in zijn zakken. Hij hoorde dingen en plots hoorde hij ook het gekir van de bekende Rosalie. Duidelijk hatend op zijn geur. Hij grijnsde even voor de lol en liep expres in haar richting. Ja hoor, ze stond al klaar om te beginnen klagen op zijn geur. Hij merkte dat ze haar armen over elkaar had geslagen en duidelijk op hem wachtte. Hij voelde de rode ogen van haar in de zijne branden, maar hij negeerde het. Echt bang was hij niet voor haar en snel bang was hij niet. Hij stopte voor Rosalie en grijnsde, maar toen hij haar blik zag veegde hij deze gauw weg. "Hey Rosalie.. Hoe gaat het met jou en je familie?" Zijn stem klonk kalm en neutraal, want hij wilde geen gevecht of een nieuwe vijand maken. Hij vond het ook erg dat ze hun geur zo goed konden ruiken, maar daar kon hij niets aan veranderen. Hun geur was ook niet perfect ofzo. Hij zweeg even en keek kort naar de omgeving die erg rustig was. Hij richtte zijn blik weer op het vampiermeisje. Stiekem wou hij ook dingen over Edward vragen, want die was echt cool.. Maar dat deed hij nu maar niet. Ze was duidelijk slechtgezind.

Seth knikte even naar Rosalie en glimlachte vriendelijk. Hij wist dat de Cullens niet zo gesteld op zijn groep waren, maar hij was de vriendelijkste. Hij koos niet zo snel een kant, want hij kende hun niet zo goed. Daarom vond hij dat ze het wel verdienden, een kans. Het zou hem helemaal niets kunnen schelen als er tussen hun ooit oorlog ofzo zou komen, hij koos niets. Hij was altijd vriendelijk en haatte ruzie ofzo. Hij luisterde rustig naar Rosalie die vertelde dat het prima met haar ging. Hij knikte glimlachend naar haar. "Goed, houd dat maar zo." Even was het stil tussen beiden, maar toen begon Rosalie over Bella. Ze vroeg of hij haar kende omdat ze met Jacob omging. En daarna kwam de vraag of ze het wist over hun en de vampieren. Seth dacht diep na. "Ik wist niet dat ze Jacob kende.. Ik ben haar apart tegengekomen en heb haar wel leren kennen.. Een dag erna werd ze aangevallen door een vampiermeisje en ik heb haar gered als mens. Ze weet dat er vampieren zijn, maar dat ik een wolf ben weet ze nog niet denk ik. En ik heb haar nooit iets over jullie horen zeggen. Dus daarover weet ik echt niets." Hij keek recht in haar ogen om te tonen dat hij niet loog en dat hij de waarheid sprak. Hij kende Bella niet super goed. Hij wist er niets van. "Hoezo? Kent ze jullie ook dan?" Zijn stem gaf weer dat hij enorm nieuwsgierig was. Als ze Bella niet kende, waarom wilde ze dit weten? Kende Bella iemand van hun? Hij was echt nieuwsgierig.