Some luck is what I need

Niet te geloven, klootzakken! Ze rende in een wilde weg ergens heen. Waar wist ze niet, wat maakte het ook uit? Blijven rennen, alleen het bonkende geluid van haar hart en het gekraak van de steentjes onder haar schoenen leken de enige geluiden die door haar doordrongen. De vuile verraders, egoisten.. Ze wilde nog heel veel meer zeggen maar het was gewoon te veel om op te noemen. Ze had zin om te schreeuwen, te krijsen tot haar longen zouden barsten. Opeenszakte ze door haar benen. Heel charmant klapte ze op de grond en snakte ze naar adem. Haar hele lijf trilde, was het van de vermoeidheid of haar woede? Gefrustreerd door haar eigen lichaam dat niet wilde meewerken sloeg ze tegen de grond. wat deed ze hier, waarom boekte ze gewoon geen ticket terug. Ha, als ze dan opeens weer voor hun neus zou staan zouden ze wel verbaasd opkijken. Een schril maar vreugdeloos lachje kwam uit haar mond. Ze wilde alleen maar van haar af, wat had ze in hemelsnaam fout gedaan? Haar borstkas ging snel op en neer. Het meisje deed geen moeite om op te staan maar rolde wel om. Met een snelle veeg haalde ze de steentjes van haar voorhoofd. Op haar vingers zag ze rode veegjes, bloed. Verdomme, vloekte ze in haar gedachte. Pokke wereld, ze hadden iets tegen haar. Maar ze was echt neit van plan om nu down te gaan, zielig lopen doen. Nee echt niet, geen denken aan! Warme tranen ontsnapte uit haar ogen. Opnieuw vloekte ze en bedekte haar gezicht. Waarom huilde ze nou, stopt met huilen stom kind. Waarom zou je huilen om een stelletje mislukte losers. Het is niet dat je ze zal missen. Aan haar vader had ze nooit iets gehad en haar moeder van haar maar een arrogant rotkind dus daar had ze niks aan te verliezen. De kinderen uit haar klas konden alleen maar doen alsof ze het zielig vonden en meeleefde. Ha, alsof ze dom was. Natuurlijk voelde ze de ogen in haar rug prikken en de zachte stemmen die opeens stopte zodra ze de klas binnenkwam. Maar hoe kon het in hemelsnaam zo zijn dat ze hier terecht kwam? In de middle of nowhere. Ze had wel van dit plekje gehoord maar het was niet bepaald een hotspot. Dit was vast zo'n plek waar iedereen elkaar kende. Geen plek voor een nieuwe zoals zij. Tranen stroomde naar beneden. Verdomme dat ze nu huilde was allemaal hun schuld. Dat ze hier was terecht gekomen bij een een of andere onbekende oom en een neef die ze nog nooit gezien had. Allemaal hun schuld. Een zachte bries deden de plantjes ritselen. Zachtjes knerpte de steentjes, iets kwam eraan.

[Open
Ff inkomen x.x]

Met een chagrijnige, vurige blik liep hij door de straten. Gefrustreerde gedachten schoten door zijn hoofd als kogels. Kwaad was hij, woedend zoals nooit tevoren. Eindelijk had hij iemand ontmoet, eindelijk eens gevoel getoond, en alweer had het dezelfde afloop. Zijn lichaamstemperatuur steeg naar een onmenselijke warmte, en als blikken konden doden, dan was er geen mens meer op de aarde. Oké, op één iemand na dan. Zijn zusje. De beelden bleven in zijn hoofd hangen. Van hoe het meisje voor zijn deur lag, bebloed, stervende, en de daders nergens te bekennen. De geur herkende hij, en wanneer hij die persoon ooit tegen het lijf zou lopen, zou deze gewild hebben nooit geboren te zijn. Hij haatte het, alles, iedereen kon schuldig zijn. Zijn blik viel op een kindje, ja zelfs die kon schuldig zijn. Toen hij sirenes hoorde van een politiewagen keek hij op. Iemand kwam langs gerend, met een hoop spullen bij zich. De agent die erachteraan rende kende hij. En nee, hij mocht hem niet. Integendeel, die man was een lopend misbaksel. Door de adrenaline die door zijn aderen stroomde kon hij het gewoon niet laten. Op het moment dat de agent voorbij kwam geraasd, gaf hij hem een flinke zet in de rug. Zo hard dat bij de val, je de botten hoorde kraken. Vals grijnsde hij eens waarna hij doorliep. Door het voldaan gevoel dat hij kreeg bij zulke actie's kon hij zijn eigen pijn en verdriet even vergeten. Het was bijna het tegenovergestelde van hoe hij vroeger was geweest. Maar het leven was harder geworden. Hij veranderde mee. Werd emotieloos, gewelddadig, onbereikbaar. Naarmate hij dichter in de natuur kwam begon hij wat meer te relaxen. Geen mensen meer die naar hem keken, geen storende geluiden meer, gewoon lekker even niks. Diep in gedachten verzonken liep hij door. De grond veranderde naar steentjes en voor hij het wist zag hij weer een mens om zijn rust te verstoren. Hij bleef staan, staarde naar het bloed wat zichtbaar was. Hij twijfelde, twee kanten van hem streden. De goede kant wilde haar negeren zodat als ze goed zou zijn, haar niet hetzelfde lot stond te wachten als al die anderen. De andere kant wilde eens even flink bekvechten, al zijn agressie eruit laten. Uiteindelijk wende hij zijn blik af en liep door. De goede kant had dus toch kunnen winnen.

Ze hoorde de voetstappen wel. Het scher geknerp van de steentjes. Er kwam iemand aan maar ze vertrok geen spier. Waarom stond ze niet op? Je kan je heus niet verstoppen door op de grond te liggen bij een paar plantjes! Snel veegde ze de tranen van haar gezicht. Diep haalde ze adem, langzaam in en langzaam uit. Niemand hoefde haar nu te zien huilen, zeker niet iemand van hier. Waarschijnlijk zou ze meteen bekend staan als het nieuwe meisje dat heerlijk kon janken tussen de plantjes. Toen ze opkeek zag ze de blonde jongen iets verderop staan. Hij leek behoorlijk wat ouder te zijn dan haar, jongvolwassen gokte ze. Ze had zin om te snauwen en naar hem uit te vallen, ondanks dat de jongen nog helemaal niks had gedaan. Haar vingers begroeven zich in het zand. Vurig staarde ze terug naar de jongen, ze wist niet wat er met hem was en waarom hij woord zei maar het irriteerde haar. Nee dat was niet waar, ze was gewoon geergerd door haarzelf en iedereen om haar heen. Ze wilde alle frustratie eruit gooien ook al was er geen enkele reden voor dat ze de jongen de huid vol wilde schelden. Toen hij zich omdraaide zonder een woord te zeggen leek er iets brak.
'Verdomme negeer me niet!' Schreeuwde ze het hele veld over. Haar stem schoot een octaaf omhoog. Pissig krabbelde ze op, fijn ze was zeker vijf centimeter kleiner dan deze jongen. Waarom was hij zo'n reus. Waarom kon hij niet krimpen nu leek ze op een klein meisje. 'Waarom staar je me aan om me vervolgens te negeren. Kan je niet eens het fatsoen opbrengen om gedag te zeggen. Of ben ik niet goed genoeg voor een simpele ''hallo'' is dat het?!' Haar wangen kregen een lichtrode blos van woede. 'Wie denk je wel dat je bent? Mister President, kijk niet neer op me klootzak!' Haar borstkast ging zwaar op en neer. Het voelde goed, ze hoopte dat de jongen terugschreeuwde. Dat hij haar een klap gaf, dan had ze tenminste een reden om een flinke trap terug te geven..

Terwijl hij zijn agressie onder bedwang wist te houden hield hij zijn blik strak van haar af, bang om bij een verkeerde blik van haar toch overheerst te worden door zijn woede. Bij het horen van haar boze geschreeuw stopte hij met lopen maar keek haar voor alsnog niet aan. Het voelde alsof de tijd even stilstond. Niets of niemand meer bewoog, of überhaupt kón bewegen. De adrenaline was in slechts een fractie van een seconde weer helemaal terug in zijn lijf. Ineens leek alles weer tien keer zo snel zich af te spelen. 'Wees blij dat ik je negeer!' Begon hij zijn woede uitbarsting. 'Ik had ook gezellig met je kunnen gaan praten waarna je binnen 3 dagen half dood aan mijn deur geserveerd word!' Brandde hij los tegen haar. Vechtend tegen zijn woede probeerde hij zijn hoofd weer rustig te krijgen. De stem van zijn zusje kwam in zijn hoofd naar boven. Ze fluisterde kalmerende woorden met haar zachte stem. Het werkte snel op hem in waardoor de boosheid een stuk minder werd, en hij zichzelf weer kon beheersen. 'Sorry' Zei hij lichtelijk geforceerd waarna hij weer doorliep. Hij hoopte maar dat ze niet weer tegen hem zou beginnen te schreeuwen.