Net verhuisd

Romy's kamer stond nog vol met dozen. Enkel 1 hoek van haar kamer was al helemaal netjes opgeruimd. Een grote kooi stond op een houten tafeltje. Een hangoor konijn zat in de kooi rustig te knabbelen aan een wortel. Een van de muren was roze geschilderd, de res neutraal wit. Hier en daar stonden nog verhuisdozen, overal lagen kleren. Straks zou ze alles wel in haar kleerkast leggen. Nu wou ze eerst even gewoon wat ontspannen, typische meisjesdingen doen. Ze zette haar laptop aan en ging naar youtube, ze melde zich aan en ging naar een playlist. Allemaal drum & bass muziek stond erin. Romy zette haar laptop aan de kant en ging naar de kooi. Ze nam haar konijn eruit en streelde hem even over zijn kop. Samen met haar beste vriendin Saartje hadden ze vorig jaar 2 konijntjes gekocht. Saartje had haar konijn Jack genoemd en Romy de hare Jones. Het dier was erg tam en mocht los lopen in haar kamer. Ze had zelfs een kattenbak onder het tafeltje met de kooi op staan. Ze zette Jones op haar bed en nam een tekenblad. Ze was bezig aan een tekening die bijna af was. Hier en daar moest ze nog wat verbeteren en dan was haar tekening klaar. Jones lag tegen haar voeten aan te slapen. Soms leek hij meer op een hond dan op een konijn. Hij was dan ok haar alles. Ze kon zich geen leven meer inbeelden zonder haar konijn.
"Romy! Kom nu eindelijk eens van die kamer af en ga naar buiten!" Hoorde ze haar moeder roepen. Romy rolde met haar ogen en sloeg haar tekenmap dicht. Ze tilde Jones op en zette hem terug in zijn kooi. Ze gaf hem nog een aai over zijn kop en sloot het de kooi. Ze trok een jas aan en trok haar zwarte sneakers aan. De schoenen waren eigenlijk al helemaal afgelopen. De zolen waren zo goed als kapot. Ze knipte het licht uit en liep van de trap af. Wat moest ze nu gaan doen? Ze kende hier nog niemand waar ze naar toe zou kunnen gaan. Dan zou ze maar ergens raan rondhangen zeker? Ze smeet de deur acher haar rug dicht en stapte van de oprit af. Ze stopte haar handen in haar zakken en keek naar beneden. Ze zuchtte eens en verdiepte zich in haar eigen gedachten. 'Great, ik ken hier niemand en ik moet naar buiten, wat ga ik in hemelsnaam doen?' Dacht ze in haar eigen. Ze wist ook echt niet wat ze kon gaan doen. Alles was saai als je alleen was. Misschien moest ze maar eens wat mensen leren kennen hier. Doordat ze zo diep in gedachten was verzonken liep ze bijna tegen iemand op. Ze wist net optijd te stoppen en keek de persoon aan. "Sorry, ik had je niet gezien." Zei ze zachtjes.

Luisterend naar de muziek die via de oortjes zijn oren bereikte sjokte hij door de straten. Het was een nieuwe buurt voor hem, zoals bijna altijd. Hij was eigenlijk nooit lang op dezelfde plek. Er was niets dat hem ervan weerhield weg te gaan. Geen familie, geen vrienden. Hij kon zijn eigen weg gaan. Al zou hij het toch liever anders hebben gehad. Misschien zou er in deze stad wel iemand zijn die het waard was om voor te blijven. Hij bleef de hoop houden. Zacht meebewegend op de muziek. Verzonken in gedachten, over hoe het was en hoe het kon zijn. Samen met zijn saarloos aan zijn zijde. Aight was de naam. Het was zijn beste maatje. Gevonden toen hij als puppy als grof vuil tussen het vuilnis lag, uitgehongerd en eenzaam. De hond had gelijk zijn hart gestolen. Sindsdien had hij hem altijd bij zich en was aanzienlijk gegroeid. Drie jaar was de hond inmiddels. Het beste was om samen door de bossen te rennen. Samen leven en overleven. Hij was inmiddels zo ver weg dat hij niet eens meer doorhad dat hij recht op een meisje afliep. Het was dat Aight hem een duwtje gaf. Gelukkig hadden ze het allebei op tijd ingezien en daar stonden ze dan. Oog in oog. Hij glimlachte bij het horen van haar woorden. 'Maakt niet uit, ik was ook niet bepaald op aan het letten' Zei hij met een glimlach. Hij stak zijn hand naar haar uit. 'Xiraz, aangenaam' Zei hij beleefd. Hij had wel manieren geleerd in zijn leven. Maar zovaak gebruikte hij ze niet.

Ze keek recht in diepbruine ogen. Voor even schrok ze toch. Daarna zag ze de hond langs hem. Onwillekeurig zette ze een stapje naar achteren. Ze vond honden eng. Zeker van die wolfachtige honden. Toch was deze veel kleiner als het zwarte beest dat ze een paar dagen geleden in het bos was tegengekomen. Ze rilde eens. Ze zag de grote bruine ogen van de gidzwarte wolf terug voor haar. Toch stelde ze zich nog steeds vragen bij het dier zijn verschijning. Zo'n grote wolf had ze nog nooit gezien. Eigenlijk was het de allereerste keer geweest dat ze zo'n dier van zo dicht bij had gezien. In de zoo had ze er wel eens eentje gezien achter een tralies en met een gracht ertussen. Toen leken ze allemaal kleiner te zijn. Misschien had ze het altijd fout ingeschat gehad en waren ze echt zo groot. Hoe dan ook, ze vond het enge dieren en bleef er liever uit hun buurt. Ze bleef bij de meeste dieren uit de buurt, ze vond het vaak erg eng. Vooral van grote dieren was ze bang. Zelfs de hond die braaf langs zijn baasje stond vond ze al erg eng. Het dier zou niet dichter moeten komen want dan zou ze achteruit gaan. De jongen zei dat het niet uitmaakte en zei dat hij ook niet bepaald aan het opletten was geweest. Ze glimlachtte even naar hem. Vandaag had ze geen kleurlenzen in en had ze stralend blauwe ogen. Hij strekte zijn hand uit en Romy nam hem even vast. Zodra hij zich had voorgesteld knikte ze even. "Romy." Glimlachtte ze terug. Daarna liet ze zijn hand los. Wat moest ze nu zeggen? Ze wou niet dat er zo'n doosde stilte viel die zo kil leek te zijn. Dat was wel vaker als je iemand leerde kennen. Zeker bij haar was dat vaak het geval. Ze wist nooit echt iets wat ze moest zeggen. "Weet je hier eigenlijk leuke plaatsen? Ben net nieuw hier en ken echt niets hier." Zei ze dan maar. Hopelijk kon hij haar een beetje op weg helpen. Ze zou het geweldig vinden moest ze tenminste iemand hier kennen. Iemand waarmee ze een normaal gesprek kon hebben.

Zijn ogen waren op het meisje gericht, op haar stralend blauwe ogen. Hij was benieuwt waarom ze niet op haar gemak was, maar Aight had het blijkbaar wel door en ging een eindje verderop wat rondjes rennen. Hierdoor begreep Xiraz wat er was. Zijn hond voelde zoveel dingen beter aan dan hijzelf. Zijn ogen volgde even Aight zijn bewegingen, totdat ze zichzelf voorstelde als Romy. Hij glimlachte en bedacht wat er verder gezegd kon gaan worden. Echt een boeiend onderwerp kon hij niet bedenken zo één twee drie. Toen ze hem vroeg of hij hier leuke plaatsen kende schudde hij zijn hoofd. 'Ik ben hier ook pas net. Maar verderop is wel een centrum, daar heb ik al verschillende dingen gezien, zoals winkels, bios, eten en dat soort dingen' Zei hij. Inmiddels had hij opgemerkt dat Aight een maatje had gevonden en aan het spelen was. Hij hield het half in de gaten maar het grootste deel van zijn aandacht ging toch uit naar het meisje voor hem. Het leek hem wel leuk om met haar naar het centrum te gaan. Om weer eens een leuk gezelschap te hebben. Na al die tijd alleen met een hond te zijn had je wel weer eens behoefte aan een medemens. Iemand die hij kon verstaan in woorden in plaats van in gevoel.