After a dance..

"Een, twee, drie, draai. Een, twee, drie, spring. Een, twee, drie, vier, vijf, salto." En lerares wandelde rond in een nieuwe zaal. Ze hadden hun school een beetje uitgebreid voor ook meerdere dansen. Ze hadden niet veel succes met alleen maar ballet. Daarom was de nieuwe dans hiphop erbij gekomen. Daarvoor kwamen ook jongens het meest en veel meer meisjes ook. Ze vonden het een super idee en het was goed uitgewerkt. Een meisje met lange donkere haren was ergens helemaal vanvoren aan het dansen. Ze was zelfzekerder nu met de dans en dat liet ze goed merken. Het meisje staarde naar de spiegel en danste als een pop op commando. De meeste oefeningen deed ze perfect. Ze deed dit vroeger altijd, maar nu ze verhuist was had ze lang gezocht naar een goede sport. Nu hiphop gekomen was, begon ze weer te dansen. Het meisje zuchtte en danste verder terwijl del lerares bevelen gaf. Ze kenden het dansje al dus nu moest je het alleen weer helemaal uitvoeren. Calista had een topje aan en een jogging. Ze draaide, sprong, maakte salto's en eindigde op één hand. Ze sprong weer recht en zakte op de grond om haar laatste danspas uit te oefenen. Toen de dansles voorbij was, nam ze haar sporttas en wandelde ze de studio uit. Ze keek naar de drukke straat en rolde met haar ogen. Daar had ze geen zin in. Ze liep naast de studio naar een steegje die uitliep in een bos. Ze haalde eens diep adem terwijl ze rustig door het bos liep. Ze hoorde verderop voetstappen of was het een dier? Ze stopte met lopen en merkte dat ze midden in het bos stond. Calista slikte even en hoorde steeds meer geluiden.. "Wie is daar?"

& Sairon

Een zachte wind blies langs zijn gezicht. Het begon aardig frisjes te worden. Niet dat hij er last van had. Hij vond het wel fijn een beetje minder warm te zijn. Met doffe, levenloze ogen bleef hij zijn passen voortzetten. Zijn verstand op nul en zijn gevoel verdwenen. Uiteindelijk stopte hij met lopen. Regendruppels vielen naar beneden. Het begon met kleine spettertjes maar al snel viel het met bakken uit de lucht. Zin om zijn capuchon op de zetten had hij niet waardoor binnen een halve minuut zijn haren al doorweekt langs zijn hoofd hingen. Zijn blik viel op de grond. Herinneringen kwamen naar boven. Herinneringen van hoe hij samen met zijn zusje danste door de regen, samen de mooiste watereffecten aan hun dans toevoegde. Een grijns van vreugde was voor enkele seconden te zien op zijn lippen. En voor heel even was de twinkeling in zijn ogen ook weer terug. Toch kon hij het niet laten om weer even dat gevoel te beleven. Met een sierlijke sprong ging hij gelijk over in een windmill. Door het water schoot het water waar hij op draaide alle kanten op. In een gelijkelijke beweging ging hij over in diverse bewegingen. Het ging allemaal nog net zo soepel als vroeger. Maar toch was het niet hetzelfde. Door de dansen werd het missen alleen maar erger. Hij stopte ook gelijk weer en klopte zijn kleren weer een beetje af. Hij deed met zijn handen zijn haar weer wat door de war aangezien de regen inmiddels alweer was gestopt. Met dezelfde doffe emotieloze blik liep hij weer verder. Naar de bossen. Het was al aardig donker. Iets wat hij niet echt erg vond aangezien hij goed kon zien door de wolf in hem. Hij rook een mens. Enigzins verrast liep hij eropaf. Wie is daar? Dacht hij met een grijns. Het was van plan gemeen te antwoorden maar door de stem die overduidelijk van een meisje was liet hij dat toch maar achterwegen. 'Niets om bang voor te zijn' Zei hij droog en kwam dichterbij.

Het meisje keek om haar heen op zoek naar de persoon waar het geluid vandaan kwam. Een jongen verscheen en zei dat er niets was om bang voor te zijn. Ze zweeg even en bekeek de jongen. Het leek alsof het geregend had, of was dat als ze aan het dansen was? Ze negeerde het even en knikte maar naar de jongen. "Gelukkig maar.. Ik dacht even dat er weer een engerd was.." Haar stem was zacht maar gemeend. Ze was al iemand tegengekomen en dat was pas een engerd. Ze was heel kwaad geweest op hem en nu wist ze dat er hier mensen liepen die in een wolf konden veranderen. Ze zuchtte diep en keek naar de jongen. Hij was eigenlijk best knap. "Mijn naam is trouwens Calista.. Aangenaam.." Ze glimlachte zacht toen ze zich aan hem voorstelde. Ze veegde een lok achter haar oor en keek even naar de omgeving. Het begon aardig donker te worden, maar enige haast had ze niet. Ze was weggelopen thuis en had nog geen vaste woonplaats. Ze verbleef soms bij Noxwell, maar wilde hem gewoon niet elke keer lastigvallen ofzo. Ze beet kort op haar lip en keek weer naar de jongen.

Flut sorry

Zijn ogen waren nogsteeds gericht op het meisje voor hem. De woorden die ze zei kwamen hem bekend voor. 'Ja die lopen er hier genoeg rond he' Zei hij. Voor veel mensen was hij zelf ook zo'n engerd. Het was niet zoals hoe hij diep van binnen was. Maar wat het leven van hem gemaakt had. Zijn gedachten gingen uit naar hoe hij de mensen waar hij geen goede ervaringen mee had gehad uit de weg ruimde. De angst in hun ogen, het bloed dat vloeide en de laatste samentrekkingen van de spieren waarna het afgelopen was. Eigenlijk verrichte hij goed werk vond hij nu hij er zo over nadacht. De meeste hadden andere mensen al lastiggevallen. Hij kwam weer uit zijn gedachten toen haar stem weer klonk. Calista. Geen naam die hij elke dag hoorde. Het had wel iets. Net zoals hoe ze eruit zag. Maar toch bleef hij de muur om zijn hart verstevigen om geen gevoel door te laten komen. 'Sairon, aangenaam' Zei hij. Eigenlijk wilde hij het gesprek snel afkappen. Hij wilde niet dat er weer iemand met een goed hart voor zijn deur lag dood te bloeden door die misbaksels. In zijn hoofd was hij alweer opzoek naar een goed smoesje. Maar op datzelfde moment drong tot hem door dat ze hier in een donker bos was, een makkelijke prooi voor vampieren. Twijfel sloeg toe in hem. 'Het begint al donker te worden, moet je niet naar huis?' Vroeg hij aan haar. Als ze nu rechtstreeks naar huis ging zou er weinig kunnen gebeuren, toch? Dacht hij twijfelend.

Stil en zwijgend staarde het meisje rondom haar naar de omgeving. Het werd donker en een halve maan kwam tevoorschijn. Takken kraakten en maakten van het bos iets heel eng. Calista probeerde het te negeren, maar stiekem vond ze het raar dat het plotseling zo donker werd. Wat nu? Ze wist echt niet waarheen ze moest nu. Nu kon ze niet meer naar Noxwell want ze kende de weg niet. Ze hoorde de woorden en knikte even. Sairon dus. Ze glimlachte zwakjes naar hem en hoorde daarna zijn vraag. "Uhm nee, nee.. Ik euhm mag lang wegblijven en vind het s'nachts nog leuker!" Haar stem verzwakte en vertelde genoeg over haar. Als je slim was, want niet iedereen snapte het leven. Al was het niet moeilijk om te zoeken want ze was heel erg onzeker nu, als het over een huis ging. Calista had nu pas door wat ze aan het doen was. Ze was weer verdwaald en alleen. Zonder beschutting. Ze zuchtte diep en stapte even achteruit. Ze moest de tranen in haar ogen verbergen. Ze had zin om te schreeuwen over wat ze deed en verdiende in deze wereld, maar dat deed ze niet met hem in de buurt. Snel veegde ze de tranen weg terwijl ze een glimlach probeerde te zetten op haar bleke gezicht.

Een flauwe geur trok zijn aandacht. Het was nog een hele afstand ver weg van hem, maar toch, het was een geur en hij vertrouwde het niet. Met zijn ogen kon hij niet ver weg genoeg kijken, maar door zijn dunne zolen voelde hij vele trillingen van de aarde. Wanneer datgene waarvan de geur kwam snel naderde zou hij het op tijd in de gaten hebben. Zijn aandacht werd pas weer op het meisje gericht wanneer ze begon te praten. Verbaast was hij zeker. Wie liet zijn kind lang wegblijven in een buurt vol gevaar? En daarnaast, welk mens vond het s'nachts leuk? Het kon niet anders of er zat meer achter. Haar afzwakkende stem wanneer ze het zei bevestigde zijn gevoel. Hij keek naar haar, haar ogen vol verdriet. Het voelde alsof ze zo door zijn muren beukte. De muren die hem zo afstandelijk hielden van iedereen hier op de wereld. 'Het is hier niet veilig s'nachts..' Zei hij zachtjes. 'En met mij erbij loop je nog meer gevaar, dat moet ik je eerlijk bekennen' Zei hij erachteraan. Hij twijfelde ongelofelijk. Hij wilde weg, maar kon haar niet hier achterlaten. Waar was de harde kant van hem? De kant die zich niks aantrok van het gevoel van andere? 'Heb je niemand waar je bij terecht kan.. Iniedergeval totdat het weer licht word' Vroeg hij aan haar. Het zat hem niet lekker, dat was wel duidelijk..

Calista staarde even voor haar uit terwijl alles door haar heenging. Het was een warboel in haar gedachten als ze niet echt oplette. Zoveel om over na te denken, maar aan het meeste ging ze gewoon kapot van pijn. Waarom kon ze niet stoerder zijn? Ze wilde zo graag eens zelfzeker zijn zoals tijdens het dansen, maar het lukte haar niet. Ze was altijd verdwaald en alleen in een gevaarlijk gebied zoals Sairon zei. Hij had gelijk. Haar eigen schuld gewoon. Ze zuchtte en keek even weg van hem terwijl ze wel bleef luisteren naar zijn woorden. Hij vroeg of ze iemand had, maar zacht schudde ze haar hoofd. "Ik ben thuis weggelopen en dwaalde hier rond. Ik overnacht soms bij iemand, maar ik verdwaal snel en weet zelfs niet eens meer waar hij ergens woont. En nu zit ik weer vast.." Haar stem was nog steeds zacht en kwetsbaar. Ze zuchtte. "Het is allemaal mijn schuld.." Ze draaide haar lichtjes weg van de jongen terwijl er opnieuw tranen in haar ogen vormden. Ze snikte zacht en probeerde het niet te hard te laten opmerken. Ze wilde niet altijd het zielige beest uithangen dat elke dag wel troost nodig had. Ze wilde sterk lijken, maar het lukte gewoon niet. Ze veegde snel wat tranen weg terwijl ze weer probeerde te kijken naar Sairon.

Zijn ogen waren nog al die tijd op haar gericht. Maar in gedachten was hij er niet bij. Hij dacht na over wat hij moest doen waardoor ze zo min mogelijk gevaar zou lopen. In zijn hoofd had hij al tienduizend plannetjes bedacht. Maar allemaal vol risico. Hij luisterde naar wat ze verder nog te vertellen had en hoorde in haar stem dat ze het er moeilijk mee had. Het gedaante waarvan de geur was bleef op een veilige afstand. Zachtjes legde hij zijn arm om haar heen. In gedachten nog steeds druk bezig met iets bedenken. Uiteindelijk had hij iets bedacht wat misschien wel kon werken. Maar zou zij het willen? Of überhaupt durven? Zou hij het wel tegen haar kunnen vertellen zonder dat ze het door zou vertellen.. Nog steeds met lichte twijfel nam hij zijn beslissing. 'Je moet me beloven dat je niemand iets over dit vertelt oké?' Zei hij en keek haar aan of hij het kon aflezen van haar gezicht. 'Je kan in mijn huis verblijven.. Maar met mij als mensengedaante bij je word het je dood' Zei hij zachtjes. Hij verwachtte dat ze misschien wel eng ging vinden, onbetrouwbaar, angstaanjagend. Maar het was voor hem nog de enige optie die mogelijk was op dit moment. 'Ik ben een wolf dus.. En alleen zo kan het veilig' Zei hij er bevestigend achteraan. Ze was nu de enige die het wist, op zijn zusje na dan. Maar zij wist alles van hem, hadden geen geheimen voor elkaar. De bomen kraakte mysterieus. Eigenlijk paste het wel bij het moment dacht hij.

Het meisje slikte even en keek naar de grond. Ze veegde nog wat tranen weg en voelde een arm rond haar heen. Een warme gloed vloeide door haar lichaam. Hij had het warm, héél warm. Dat deed haar denken aan Noxwell, hij had het ook. Ze zweeg en staarde naar de grond terwijl ze naar de woorden van Sairon luisterde. Wat? Mensengedaante? Ze schrok even en keek omhoog naar hem. Wat bedoelde hij hiermee? Een paar stille tellen vertelde hij dat hij een wolf was. Geschrokken wrong ze zich uit zijn arm en stapte ze achteruit. Meteen dacht ze aan de witte wolf met gouden ogen en de jongen die haar toen ook wou helpen. Ze slikte en keek hem licht geschrokken aan. Ze wilde niet bang voor hun zijn want ze hadden haar al geholpen en ze deden haar niets, maar de gedachte eraan en die vampieren maakten haar nog banger. Ze wist gewoon niet goed waar ze terechtgekomen was. Calista zuchtte en richtte haar ogen naar de grond. Ze wist echt niet wat ze hiervan moest denken. Cliff had gezegd dat ze gevaar dreeg en dat ze een makkelijke prooi was dus ze vond het wel goed dat een wolf haar beschermde. Maar toch, andere dingen hielden haar tegen en maakten haar onzeker. Ze beet nerveus op haar lip terwijl ze weer naar Sairon keek. Bedoelde hij ook dat ze hem altijd in een wolvengedaante zou zien?

Een zucht ontstond wanneer ze zich angstig uit zijn arm wrong. Eigenlijk was het wel logisch. Vele mensen waren bang voor wolven. Laat staan weerwolven.. Geen woord kwam er over de randen van haar lippen. 'Je kan ook hier blijven, maar het is niet bepaald warm om te slapen hier voor mensen' Zei hij uiteindelijk met zijn ogen inschattend op haar gericht, maar eigenlijk kon hij er geen wijs uit. Ze kon evengoed beslissen mee te gaan als hier te blijven. 'Zie me maar als gewoon een grote hond' Zei hij met een glimlach. Eigenlijk was de wolf dat ook wel een beetje. Hij was alleen een stuk groter, had een dikkere vacht en was krachtiger dan een hond. Hij besloot nog niet te veranderen totdat hij antwoord van haar had of ze wilde of niet. Aangezien hij haar niet banger wilde maken als dat ze al was. Op een moment keek hij naar zichzelf alsof hij erboven zweefde. Zijn ogen niet langer dof en vol woede, nee, ze waren weer als vroeger. Net als zijn hele houding. Hetzelfde als de tijd dat hij onbezorgd met zijn zusje kon spelen. Buiten wat lekker voetballen of wat stoeien. Hij had zelfs nog ooit met de poppen meegespeeld omdat ze het zo lief vroeg. Hij verlangde ernaar om weer zo te kunnen leven. Maar dan moesten eerst die schepsels uit de weg geruimd worden. Degene die de mensen die hij lief had een voor een uit liet schakelen.

Calista zweegen staarde naar de grond. Waarom zou ze hem als wolf willen zien? Ze hield meer van jongens, van mensen dus. Ze wilde niet bij een wolf of een grote hond liggen of slapen of wat dan ook. Ze wilde dat helemaal niet en ze zou het nooit willen. Nerveus beet ze op haar lip. Als het van haar afhing bleef ze nog liever hier dan dat ze de hele tijd bij een wolf doorbracht. "Ik weet het niet, Sairon.. Ik voel me niet op mijn gemak als ik de hele tijd bij een wolf of hoe ik je ook moet zien, ben. Ik vind het niet fijn en veel te eng.." De woorden kwamen er snel uit, maar ook onzeker. Het was niet kwetsend bedoeld ofzo, maar ze vond het zo moeilijk om te begrijpen dat dit moest. Of nee, waarom zou dat moeten? Was ze zo snel in gevaar? Nee toch. Dan was ze nu allang gegrepen. Een diepe zucht verliet haar keel. Ze snapte er echt niets van. Ze wist niet wat er hier gaande was in deze vreemde wereld. Ze had zo'n zin om weg te gaan en zich voor altijd binnen op te sluiten. Ze vond het hier vreselijk. Er was blijkbaar enorm veel gevaar, maar ze was nog nooit in haar leven aangevallen. En nu moest ze wel gaan oppassen? Wat was dit in hemelsnaam? Wat was er hier aan de hand?

Bij het horen van de woorden die ze uiteindelijk zei knikte hij begrijpelijk. Hij wist niet goed hoe hij het verder moest uitleggen. 'Het punt is.. Dat de mensen hier ons niet samen mogen zien. Eenmaal in mijn huis kan ik gewoon weer mens zijn' Zei hij bedenkelijk aangezien hij nog steeds aan het bedenken was hoe het anders kon. Uiteindelijk dacht hij iets gevonden te hebben, maar het was alsnog de vraag of ze ermee in zou stemmen. 'Misschien is er een andere optie.. Als ik naar mijn huis loop, en jij volgt me en komt achterom, uit het zicht?' Stelde hij voor. 'Dat hoef je niks van een wolf te zien' Stelde hij voor. Hij kon haar hier gewoon niet achter laten. Als ze dit ook niet wilde dan zou hij gewoon de rest van de nacht erbij blijven. Ook al zou het hier buiten zo koud zijn voor een mens, en ze was nou ook niet bepaald lekker warm gekleed als je het hem vroeg. Hij had al wel gemerkt dat ze nog niet helemaal door had wat hier gaande was in deze wereld. Maar aangezien er nu al zoveel op haar afkwam op hetzelfde moment ging hij daar niet over beginnen. Ze hadden nog genoeg tijd als je het hem vroeg. Hij kon zich ook niet echt makkelijk in haar schoenen plaatsen aangezien hij al die tijd nog maar amper echt contact had gehad met een medemens. Maar hij kon zich er toch wel iets bij voorstellen over hoe ze zich nu zou voelen.

Calista luisterde naar de woorden en knikte even. Hij stelde voor dat ze achterom zou gaan als ze naar zijn huis gingen. Dat vond ze wel een goed idee. "Lijkt me veel beter.. Ik ben de wolvengedaanten echt niet gewend.. Misschien komt dat nog maar nu gaat alles echt.. Te ver.." Ze stemde in en keek even rond. Het was hier stil. Ze keek weer naar de grond en dan weer naar Sairon. Ze begon het wat fris te krijgen, maar de mensen mochten hun niet samen zien dus een verwarming had ze niet meteen. Ze zette haar sporttas neer en zocht naar haar vest. Ze nam deze eruit en deed hem aan. Dat was echt veel beter. Ze pakte haar sporttas weer op en keek hem aan. "Dus ik ga mee tot je huis, doe alsof ik verder ga en kom achterom.. Of moet ik de hele tijd ver achter je lopen?" Ze keek hem voorzichtig aan en stak haar handen in haar zijzakken van de vest. Het begon killer te worden en er kwam soms een echte windvlaag. De takken begonnen te kraken en er klonk geritsel. Ze hoopte dat zijn huis niet zo ver was, want ze vond het hier echt wel enger worden met de minuut. Haar bruine ogen stonden naar de omgeving gericht, maar zodra ze de fijne stem van Sairon weer hoorde richtte ze haar blik op hem.

Hij glimlachte toen ze met zijn tweede idee wel instemde. Aangezien hij niet bepaald zin had om hier te blijven de rest van de nacht. Hij hielt de trillingen in de grond in de gaten. Gelukkig was het gedaante wat hij eerder had gevoeld verdwenen buiten zijn bereik. Het had net zo goed een hertje kunnen zijn maar voor hetzelfde geld was het een vampier. Verbaast keek hij op toen ze haar sporttas neerzette, ze haalde er een vestje uit en deed deze aan. Hij kon het zich amper meer herinneren hoe het voelde om het koud te hebben. Hij had het altijd warm. Hij was zijn eigen zonnetje. Hij keek toe hoe ze haat handen in haar zakken stopte. Hij had haar graag zijn jas gegeven als hij die had, maar het enige wat hij aanhad was een t-shirtje, een broek en schoenen. 'Ik denk dat het beter is als je een stukje achter me blijft. Geen kilometers hoor.. Maar gewoon een stukje' Zei hij met een glimlach. 'Kom maar gauw, des te sneller zijn we bij mijn huis en heb je het weer warm' Zei hij en draaide zich om in de richting van zijn huis. Hij had geluk dat het wat afgelegen was en het niet op zou vallen dat ze achterom ging. De tocht naar huis duurde toch wel even. Maar het was het waard toch. Eenmaal bij zijn huis aangekomen keek hij een keer achterom waarna hij door het poortje liep zijn tuin in. Hij maakte de voordeur open en liep naar de achterdeur om deze open te maken.

Calista keek om haar heen en richtte haar weer helemaal op Sairon. Hij vertelde haar dat ze snel konden gaan zodat ze het snel warmer had. Ze glimlachte naar hem en knikte hem toe. Goed idee was het. Ze keek even om haar heen waarna ze achter hem aanliep. Er waren een paar meters tussen hen in zodat niemand het op zou merken. Ze liep heel traag alsof ze de omgeving bekeek, stiekem deed ze dat ook wel. Het was anders in het donker. Ze bekeek alles en merkte op dat ze bij zijn huis aangekomen waren. Ze liep door de tuin en langs het huis naar achteren. Toen hij de deur losmaakte, liep ze naar binnen. Hier was het veel warmer. Ze zette haar sporttas neer en deed haar vestje maar uit. Ze pakte Sairon vast en gaf een kleine knuffel. Toen ze doorhad wat ze deed, liet ze hem maar los. Meestal schaamde ze zich als ze iemand plotseling een knuffel gaf. Ze grinnikte zacht en verlegen terwijl ze hem voorzichtig aankeek. "Bedankt.." Haar stem was zacht en ook weer voorzichtig. Ze bleef altijd voorzichtig. Nieuwsgierig begon ze door de kamers te wandelen, terwijl ze het bekeek. "Wat een leuk huisje!" Ze draaide eens rond en keek daarna naar Sairon met een vrolijke glimlach. Ze voelde haar al stukken beter nu.

Hij was blij dat niemand het door had gehad. En ze waren ook niet ontzettend veel mensen tegengekomen. Hij stopte de sleutels weer in zijn broekzak waarna hij keek naar haar. Nu kon hij haar tenminste echt bekijken. Net zag hij haar nog in het zwart-wit. Ze was nog vele malen mooier dan dat hij had gedacht. Toen hij zich realiseerde wat hij dacht richtte hij zich vlug weer op iets anders. Verrast keek hij op toen hij ineens haar armen om zich heen voelde. Eigenlijk wist hij er niet zo goed op te reageren. Hij was het allemaal niet gewend. Zijn gezicht kleurde een beetje. 'Graag gedaan' Antwoordde hij. Gelukkig was de aandacht alweer snel op iets anders. De kamers in zijn huis. Het was overal aardig vol aangezien hij niet hield van leegte. 'Dankje' Grijnsde hij en keek naar hoe ze alles bekeek. 'Heb je honger?' Vroeg hij uiteindelijk. Hij had genoeg eten in zijn koelkast, diepvries en op het aanrecht. Hij nam aan dat ze wel iets lustte en trok de koelkast open. 'Wat vind je lekker?' vroeg hij en keek ook wat hijzelf lekker vond. Deze dag had hij eigenlijk nog niet gegeten nu hij er zo over nadacht. Maar ach, wat gaf het, hij kon nu toch eten? Dacht hij en was ondertussen nog steeds aan het bedenken waar hij nou trek in had.

Calista bekeek de kamers eens goed en draaide haar volledig naar Sairon die haar bedankte. Ze grinnikte even en keek even naar hem, maar meteen keek ze weg. Ze zag verderop een paar kaders met foto's, maar voor ze erheen wou gaan werd er een vraag aan haar gesteld. Ze keek naar Sairon die vroeg of ze trek had. "Oh, een beetje. Kies maar iets hoor, want er is niet echt iets dat ik niet lust.." Ze glimlachte naar hem en liep naar de kaders zodra hij in de keuken verdween. Ze zag een foto van hem met een meisje. Ze was eigenlijk nieuwsgierig naar wie het was, maargoed. Ze had ook weer geen zin om het te vragen, want misschien lag het gevoelig ofzo. Ze keek er nog eens nieuwsgierig naar en liep weer rond door de kamers. Ze wist niet waarom ze kon blijven rondkijken. Iets gaf aan dat het hier enorm gezellig was. Ze rekte haar uit en liep daarna naar de keuken waar Sairon zich bevond. Ze leunde in de deuropening en keek met haar helder bruine ogen rustig naar hem. Ze wist niet zo goed wat ze nu moest zeggen. Ze wachtte gewoon af tot hij iets zou zeggen, vragen of voorstellen. Calista bekeek kort de keuken nog eens, maar haar blik gleed weer naar hem.

Aan wat ze zei had hij nog niet echt veel, tenminste, niks wat hielp bij de keuze wat ze zouden gaan eten. Uiteindelijk duwde hij de koelkast dicht en haalde uit het kastje een pakje macaroni. Hij pakte er een pan bij en zette deze op het pit. Hij deed een bouillon blokje in de pan en goot er water bij. Wanneer het blokje was gesmolten gooide hij de macaroni erbij. In een andere pan maakte hij het gehakt klaar. Het was vegetarisch gehakt. Een stuk lekkerder vond hij zelf. En gezonder. Hij keek om of ze inmiddels al was teruggekeerd maar zag haar nog niet. Hij haalde twee borden uit de kast en bestek. Toen het allemaal klaar was mixte hij het door elkaar en schepte het op de borden. Toen hij zich omdraaide zag hij dat Calista daar ineens stond. Hij had het niet doorgehad meer sinds de laatste keer dat hij omkeek. Hij glimlachte. 'Het is klaar' Zei hij en liep met de borden naar de kamer. Hij ging zitten op de bank en reikte haar haar bord aan. 'Als je er iets aan mist moet je het zeggen he, kaas of groente of iets dergelijks' Zei hij tegen haar. Hij zette de tv aan en gaf de afstandsbediening aan haar. Het maakte hem niet uit wat er op stond.

Calista keek rustig toe hij hij aan het koken was. Ze lette af en toe helemaal op hem, maar soms keek ze wel eens rond. Ze merkte op dat hij haar gezien had waardoor hij glimlachte. Ze glimlachte vrolijk terug en volgde hem maar. Haar blik viel nog even op de foto, maar ze zou het hem later wel vragen. Ze wilde de sfeer niet verpesten als het een belangrijk persoon was ofzo. Ze zuchtte kort en zette haar naast hem. De warmte kwam gewoon van hem af. Ze grinnikte even en pakte het bord aan. Ze kreeg ook de afstandsbediening en zette maar gewoon een bekende post op. Ze nam een hap van de macaroni en glimlachte even. "Het is echt heerlijk!" Ze nam nog een hapje en keek dan rustig naar de tv. Ze wist niet echt waar het over ging, maar ze snapte het na een tijd wel. Stil staarde ze naar de televisie terwijl ze na een tijd diep in het verhaal zat. Het ging over een meisje dat ook niet zo'n leuk leven had bij haar ouders. Calista slikte even een hap door haar keel terwijl ze verderkeek. Ze had niet door wat Sairon deed ofzo. Ze was gewoon aan het volgen. Ookal kende ze de serie niet eens, of was het een film? Toen het uiteindelijk voorbij was, leek het wel alsof ze wakker werd. Ze schudde haar hoofd en zette het bord op tafel. Ze keek dan weer naar Sairon en grinnikte zacht. "Oké, uhm.. Heb ik iets gemist? Ik zat een beetje diep in de serie."

Terwijl hij naar de bank liep gleed zijn blik nog even naar een foto. Hij slikte en liep verder. Eenmaal op de bank aan het eten keek hij naar haar in plaats van naar de film die ze opzette. Nou.. Waarschijnlijk een serie bedacht hij zich. Toen ze zei dat het heerlijk was glimlachte hij trots. Hij vond het leuk om eten klaar te maken. maar in al die jaren was er nog nooit iemand geweest die het had geproefd. Zelfs zijn zusje niet. Af en toe keek hij naar de televisie, maar echt volgen deed hij niet. Toen hij zijn bord leeg had stond hij op en nam het mee naar de keuken waar hij het alvast afwaste. Hij was spontaan vergeten drinken bij het eten te pakken. Beter laat dan nooit dacht hij en trok de koelkast open. 'Wil je ook wat drinken?' Vroeg hij aan haar maar er kwam geen reactie. Hij keek een keer om het hoekje en zag haar gefocusde blik naar de televisie. Hij besloot haar maar niet te storen en schonk gewoon cola in. Dat was altijd lekker toch? Met de twee glazen sjokte hij terug naar de tafel en zette de glazen er neer. Afwezig staarde hij naar de tv totdat het afgelopen was. Toen kwam ze weer terug op de wereld. Hij lachtte een beetje toen ze het bevestigde. 'Neehoor, heb alleen drinken gehaald. Als je liever iets anders wilt zeg het maar' Zei hij en keek in haar bruine ogen.

Haar bruine ogen gleden even naar de tv en dan weer naar hem. Ze luisterde naar zijn woorden en grinnikte eventjes. "Whoops.. Dat gebeurd wel vaker.. " Ze keek naar de twee cola's en glimlachte naar Sairon. Even keek ze ook in zijn ogen, maar ze richtte haar blik snel weer op de televisie. Ze wist niet wat er nu zou komen ofzo. Een dansfilm blijkbaar. Met verschillende dansen in. Best interessant eigenlijk. Ze wist niet wat Sairon erover dacht. Ze zuchtte eens en legde haar iets platter op de bank. Ze staarde naar het scherm. Ze was weer eens in een stille bui. Ze had weer geen woord om te zeggen. De muziek klonk. Het was een rustig nummer. Dat deed haar aan een slow denken. Rustig keek ze naar het scherm waarop een paar koppels begonnen te dansen op een feest. Calista keek er rustig naar terwijl ze nadacht. Ze was altijd stil op zo'n momenten.

Sorry voor de flut

Hij grinnikte toen ze zei dat dat wel vaker gebeurde. 'Ach, dan ben je in ieder geval niet de enige' Grijsde hij. Hijzelf had daar ook wel eens last van, maar dan moest de film hem ook echt aanspreken en hij er de rust voor hebben. Hij wilde haar niet zenuwen aanjagen door haar aan te blijven kijken, dus bekeek hij de film met haar mee. Dansen, daar hield hij van, maar dan vooral breakdance, popping, streetdance en in die richting. Ballet ect. was niets voor hem. Er hing een helse stilte, iets waar hij niet echt van hield. Toen de koppels begonnen te dansen stond hij op met een glimlach. Hij was weer eens in een "gewoon doen" bui. Hij liep achter de bank door naar haar kant en reikte haar zijn hand. 'Mag ik deze dans van u?' Vroeg hij netjes met een smile op zijn mond. Hij kon verschillende soorten dansen, ook stijldansen. Hij wist niet of zij dat ook kon, anders konden ze ook lekker dansen alsof ze in een club stonden. Tja.. Je bent in een gekke bui of niet he dacht hij met een glimlach. Afwachtend keek hij haar aan. Hij was benieuwt wat ze zou doen. Als ze niet wilde vond hij dat ook niet erg. Al leek het hem wel leuk om de stilte te bestrijden en samen wat lol te hebben zonder woorden.

Calista hoorde zijn woorden en grinnikte even. Ze was dus niet de enige die er last van had. Soms was het wel grappig als iemand dan tegen je praatte terwijl je gewoon niet oplette. Dat had ze vroeger wel vaker gehad maar dan met vriendinnen. Het meisje grijnsde breed en keek weer naar de televisie terwijl de muziek rustig bleef doorgaan en de koppels bleven dansen. Ze keek ernaar en zag dat Sairon opstond. Hij liep naar haar kant en stak zijn hand uit. Hij sprak netjes en begon te lachen. Zijzelf lachte ook even, maar uiteindelijk pakte ze zijn hand. Ze stond op en keek daarna in zijn ogen. Ze wist niet goed wat ze nu moest doen. Het hing af van de soort dans. Je had van die dansen zoals tango en die dingen, maar ook gewoon schuifelen. Ze kon alleen het laatste. Calista grinnikte even en keek hem aan. "En uhm.. Wat nu?" Een glimlach sierde haar lippen. Ze was nieuwsgierig welke dans ze zouden doen. Het liefst zou ze ook gewoon schuifelen of hoe ze het ook noemden. Het was rustgevend. Al wilde ze langs de andere kant ook wel eens een andere dans leren. Deze keuze was helemaal voor Sairon. Zij had de televisie en de serie mogen kiezen en nu mocht hij dit kiezen.

Toen ze zijn hand pakte glimlachte hij, oke.. nu nog de dans dacht hij. Hij dacht aan vroeger op de lagere school. In zijn gedachten zag hij het feest al weer helemaal voor zich. De muziek, de lichten, de mensen, alles was aanwezig. Hij stond wat bij zijn vrienden die allemaal stuk voor stuk op een meisje afstapte om mee te gaan schuifelen. Hij twijfelde en twijfelde, hij durfde het gewoon niet om zomaar op het meisje van zijn dromen af te stappen om haar te vragen om te schuifelen. Uiteindelijk was het feest voorbij, en de kinderen werden opgehaald door hun ouders. Hijzelf liep door de kou naar huis, in zijn eentje. En nog altijd niet durven schuifelen, of überhaupt praten met het meisje. Heel dit verhaal had zich in zijn hoofd afgespeeld in slechts een paar seconden. Hij was nu ouder, had nog steeds niet geschuifeld en had nu het meisje voor hem staan waarmee hij dat dolgraag zou willen. Hij legde zijn handen zachtjes bij haar middel terwijl zijn ogen in de hare keken. Een charmante glimlach kwam tevoorschijn. Hij nam aan dat zij dit wel vaker had gedaan, hij kende het alleen van zien, zien van andere in het echt of televisie. En nu kon hij de conclusie trekken, dat het inderdaad leuk was.

Haar bruine ogen glommen van trots. Ze had een warm gevoel toen ze zijn hand vasthad. Het was heel even stil tussen hun twee, maar toen voelde ze zijn armen rond haar middel. Ze bloosde licht en keek in zijn ogen. Ze legde haar armen rond zijn nek en begon samen met hem te schuifelen. Haar ogen gleden soms naar de omgeving, soms naar de grond, maar vooral naar zijn ogen. Ze glimlachte zachtjes naar hem terwijl ze rondstapte. Of hoe je het ook moest noemen. Ze dansten kalm op de zachte muziek die klonk. Ze waren een beetje laat begonnen dus in de film kon het zometeen al ophouden. Stiekem wilde ze dat niet. Ze vond het fijn zo in de armen van hem. Lekker warm en ja.. Een zalig gevoel. Ze kwam iets dichter bij hem staan terwijl ze bleef schuifelen. Ze kreeg het echt warm. Ze zuchtte even van geluk terwijl ze naar de grond begon te kijken. Dat was wel typisch voor haar. Ze was veel te verlegen om een lange tijd in iemand zijn ogen te kijken. Dat durfde ze niet en dat kon ook niet. Vanzelf zou ze haar blik dan afwenden als het te lang duurde.