Zwemmen..

Een jong meisje liep rustig door het bos. Haar bruine ogen stonden helder en staarden recht naar de grond. Het meisje had een kalme houding, maar ook een beetje depressief. Ze was helemaal alleen en weggelopen thuis. Nu had ze zelfs nog geen huis en dwaalde ze elke dag wel door de bossen. Deze keer wilde ze ergens anders heen. Ze had een klein plan gevonden van het zuiden waar ze nu woonde. Ze zuchtte eens diep terwijl ze richting een meer liep. Ze liep tussen de bomen door en zag verderop het meer. Het stond tussen grote dikke bomen. Ze bekeek de mooie omgeving en liep naar het water. Ze deed haar schoenen uit en stapte in het water. Haar lange haren vlogen zacht weg door de wind die voorbij kwam, stiekem was het wel geen wind.. Het meisje trok haar top en broek uit waaronder haar bikini tevoorschijn kwam. Ze was slim en wist dat het water zo helder en mooi was om te zwemmen. Het was ook redelijk warm, vond ze. Het meisje stapte dieper het water in en maakte haar slanke bleke lijf nat. Ze zuchtte en merkte wat littekens op van vroeger. Ze streek met haar hand er een keer over terwijl ze onder dook. Ze zwom wat en zette haar daarna op de kant. Het was hier echt mooi en er was geen viezigheid te vinden. Calista sloot heel even haar ogen, maar hoorde vele takken kraken. Ze schrok op en keek om haar heen, maar zag niets. "Wie is daar?!" Haar stem was zacht, maar ook vol angst en onzekerheid.

&Cliff

Zachtjes stapte hij aan de rand van het meer, hij likte over zijn neus en geeuwde eens waardoor hij zijn mond wijd opengesperd werd en een rij grote tanden zichtbaar werd. De witte wolf liep verder en voelde een briesje dat door zijn vacht heen gleed, zijn hoofd stak even in de lucht en hij snoof de frisse lucht op. Zachte kringen waren in het meer te zien bij elke trilling die het water bereikte, en de zon kwam vandaag al wat meer door, heerlijk. Hij sloot zijn goudachtige ogen voor een kort moment en richtte ze daarna weer op het water, hij stapte verder richting het water en kantelde zijn hoofd lichtjes terwijl hij zachtjes in het water stapte en voor cirkels zorgde die zich verder uitspanden. Een klein geluidje kwam uit zijn keelgat, een brommend geluid, maar van geluk, zeker van geluk, door deze vredige plaats. Hij stapte wat verder in het water en bracht zijn neus wat lager, om even wat water te drinken. Maar bij het horen van een geluidje spanden zijn spieren zich op en sprong hij met één behendige sprong het water uit, hij keek even, en zag dat er een meisje aankwam. Hij zou zich wel even verschuilen, want ja, Artic wolves vond je hier niet, en ze zouden ook niet zo enorm groot zijn. In een drafje ging hij weg en hij verdween achter de struiken, en de bossen. Daar liep hij even rond, af en toe zag hij een hert, dat bleef kijken naar hem terwijl hij doorliep. En uiteindelijk kwam hij uit bij struiken die aan het meer grensden, door het geritsel wat hij veroorzaakte hoorde hij het meisje niet meer, en dacht hij dat de kust veilig was. Hij stapte de struiken uit, maar op dat moment hoorde hij de woorden van het meisje, damn, het was te laat, hijs tond oog in oog met het meisje, en nogal dicht ook. Maar even bleef zijn blik gevangen door het meisje, ze leek ergens mee te zitten, hmm, hij wist nu ook even niet meer wat te doen. Zijn goudachtige ogen waren nog steeds op het meisje gericht, maar daarin was niks engs te zien, juist het tegenovergestelde. Sympathie, en begrip, of zoiets Maar daaruit zou het meisje ook kunnen uitmaken dat hij geen gewone wolf was, damn, hij deed alles verkeerd. Maar ook uit zijn grote was het te zien dat hij geen gewone wolf was. Toch bleef hij staan, het leek alsof dit meisje hulp nodig had.

Het meisje staarde naar de omgeving, maar er was niets. Ze zuchtte even en bleef zitten. Ze begon het eigenlijk wel koud te krijgen nu, maar haar kleren kon ze moeilijk over haar natte bikini trekken. Slim.. Héél slim. Calista zuchtte en keek naar haar spiegelbeeld. Haar gedachten dwaalden opnieuw af, maar er was niets bijzonders eigenlijk om over na te denken. Soms dacht ze wel eens na over haar verleden, maar dat wilde ze langs de andere kant niet. Ze wilde het voor eens en voor altijd vergeten. Ze haalde diep adem en wrong haar haren uit, dat was al iets droger. Ze stond op en hoorde opeens geritsel in de struiken. Ze draaide haar om en stond plotseling oog in oog met een witte wolf. De wolf had gouden ogen en was énorm groot, veel groter dan haar zelfs. Het meisje schrok en stapte achteruit. Haar blik gevuld met angst. Dit kon toch niet? Een wolf met gouden ogen die veel groter dan haar was. Vluchten werkte vast niet dus geschrokken nam ze een stok en wat stenen. Ze gooide, maar niet bedoeld om de wolf te raken. Ze gooide het voor de wolf om deze wat angst aan te jagen. "G G Ga weg.." Het jonge meisje stotterde angstig terwijl ze nog een steen voor de wolf gooide en zelf nog wat passen achteruit maakte. Het was hier echt eng.. Vampieren was ze nog niet tegengekomen, maar ze had wel gehoord dat ze hier écht zaten. En dit? Was dit een monster die zich vermomde als een wolf?

Zijn blik was gericht op het meisje, dat duidelijk bang was. dat was niet zijn bedoeling, even dacht hij na, hier veranderen kon niet, dan stond hij in zijn blootje, dat moesten we niet hebben. En, zou ze het wel mogen weten.. Maar wacht eens, het kwam bij hem op dat hij nergens deel van uitmaakte,n niet van een roedel of zo tenminste, hij was dus eigen baas, niemand zei dat hij niks mocht zeggen. Hij dacht even na, hij zou het later wel kunnen zeggen, nu het meisje helpen. Er werd een stokje en wat steentjes zijn richting uit gegooid, en hij deed half wat ze vroeg, hij stapte wat achteruit, maar ging niet weg, nee, ze had hulp nodig. Hij ging zitten, en kantelde zijn hoofd lichtjes, en keek haar aan, op zo’n manier dat het grappig was, hopend dat ze dat een beetje geruststellend vond. Zijn gouden ogen waren nog steeds op het meisje terwijl hij een beetje jankend/brommend sprak. ‘Ik wil helpen.’ Kwam er uit, natuurlijk helemaal niet zoals mensen dat deden. Maar de klanken waren hetzelfde, en als je goed luisterde kon je horen wat hij bedoelde. Om niet eng over te komen ging hij liggen en bracht hij zijn kop laag bij de grond. Zoals wolven deden als ze onderdanig gedrag toonden, maar nu deed hij het zodat ze niet te bang was. Hij keek haar aan met zo’n blik van ‘kom je nog?’ ze mocht wel op zijn rug klimmen, dan kon hij haar naar zijn thuis brengen, daar was het veilig, en warm, en zijn vacht was ook warm. Afwachtend bleef hij liggen, terwijl hij haar aankeek.

Het meisje staarde voor haar uit met grote ogen naar de wolf. Hij ging wel even achteruit, maar verder luisterde hij wel niet. Hij ging zitten, legde zich neer alsof hij onderdanig was. Nu leek de wolf veel kleiner en was het minder eng. Waarom deed hij dit? Wolven zouden je kunnen aanvallen en opeten ofzo.. Zeker deze omdat hij een echt reus was. Toen ze opeens een stem hoorde, keek ze om haar heen. Hé? Er was niemand. Haar ogen werden nog groter toen ze weer naar de wolf keek. Die haar deze keer met een schuin hoofd aanstaarde. "Helpen.. Jij? Mij?" Calista wist niet wat ze moest doen. Ze bleef stokstijf staan met dezelfde angstige blik. Hij kon praten.. Dit werd echt nog erger. Waar was ze terechtgekomen? "Ga gewoon weg en laat me met rust.. Engerd.." Haar stem trilde van angst. Ze wilde hier weg, maar de wolf kon haar echt inhalen. Toen de wolf haar aankeek met een blik van 'kom je nog?' werd ze helemaal gek. Ze schudde haar hoofd en stapte nogmaals achteruit. "Laat me met rust!" Stiekem hoopte ze dat Vincent of Noxwell haar zou komen redden, zo plotseling uit de struiken komen en haar redden van dit enge dier. Het kon praten en wilde dat ze kwam.. Ze zou echt niet op een wolf kruipen.. Ben je gek?!

Een ietwat gekwetste blik was te zien in zijn ogen en na een tijdje deed hij maar wat ze vroeg, maar alweer, maar half. Hij verdween achter de struiken en bleef daar even, maar hij veranderde eigenlijk weer gewoon in een mens. Dat was de enige manier dat hij haar vertrouwen misschien kon krijgen. Na een tijdje kwam hij de struiken weer uitgelopen, en keek hij weer recht in de ogen van het meisje, zijn goudachtige ogen moest ze toch wel herkennen, toch? ‘Je hebt hulp nodig.’ Zei hij toen. Hij wachtte even en voelde een briesje door zijn haar heen gaan, het moest vast koud zijn voor haar, aangezien ze net gezwommen had. Hij zuchtte even en zei toen ‘En ik wil helpen.’ Hij keek haar even aan, ‘Net zoals ik al zei.’ Vervolgde hij, hij keek haar doordringend aan en zei toen maar ‘Kijk, ik wil je helpen, want je hebt duidelijk hulp nodig, je kunt met me meegaan als je wilt, ik zal je niks doen, en zal het bij mijn huis uitleggen, sorry als ik je heb laten schrikken.’ Even keek hij naar de grond, zich realiserend dat ze hem niet eens kende. ‘Ik ben Cliff trouwens.’ Zei hij waarna hij weer opkeek, afwachtend wat ze deed.

-Sorrie voor flut-

Het meisje slikte even en staarde nog steeds angstig naar de wolf. Ze stapte nog een beetje weg en keek naar de witte wolf die haar nog steeds aanstaarde met de gouden ogen. Ze durfde er gewoon niet meer naar te kijken. Zo eng was het hier. Ze schrok even toen de wolf opstond en weer een reus werd, maar voor dat ze iets kon zeggen of doen liep de wolf weg. Hij verdween in de struiken. Het meisje haalde diep adem en wilde haar omdraaien om haar spullen te nemen, maar opnieuw klonk er geritsel. Ze draaide haar bang om en zag opeens een jongen. Ze slikte even en merkte op dat ze bijna niets aanhad en haar kleren kon ze ook niet aantrekken. Calista zuchtte en zag opeens de bekende goude ogen. Wat?! Was hij de wolf? Kon hij in een wolf veranderen? Of kon een wolf hier in een mens veranderen? Het meisje wist niet wat ze zag en wat ze moest geloven. Ook zei hij dat hij haar wilde helpen en dat ze mee moest komen.. Ze had hulp nodig. Woedend keek ze hem aan. "Wat? Moet ik meegaan met een engerd die zojuist een grote wolf was? En waarom heb ik hulp nodig? Ik ben geen wees! Ik ben geen zwerver als je dat soms dacht. Ik zwem hier gewoon!" Haar stem gaf weer hoe kwaad ze was, maar ook hoeveel stress ze nu had. Ze wist echt niet meer wat het hier voor gebied was. Ze wilde hier nu wel weg voor altijd..

Zijn blik, die voorheen op het meisje gericht was, werd langzamerhand naar debgrond gericht. Nu wou hij haar niet meer aankijken, de intonatie die hij in haarvstem hoorde, wou hij niet in haar ogen zien. Ze was kwaad, en leek ook best gestrest. Maar hij had hetvweer gedaan, kon hij nou nooit iets goed doen? Hij wou alleen maar helpen, het was kouder aan het worden, en zo af en toe vloog er een koude wind voorbij. Plus, het was gevaarlijk in de nacht, en zeker nu het zo vroeg donker werd. Ze kwamen vooral als het donker was, en dan kozen ze makkelijke prooien uit, ja, ze, het waren geen beesten, nou, niet van uiterlijk, het waren de koudbloedigen, de vampieren. Ze zou een makkelijke prooi zijn, en dat wou hij voorkomen. 'Oke, sorry, het was, enja, ik uhh.' Zei hij, soms vond hij zichzelf zo'n sul. Hij keek even op maar richtte zijn blik toen weer naar de grond. ' Heb je niet gehoord van het beest, het slaattoe in de nacht, en, het wordt alweer donker. Ik dacht, misschien is het veiliger bij mij, het is veiliger bij mij, maarehh, als je geen hulp wilt, dan hoeft het niet hoor, ik bood het alleen maar aan. Sorry als ik je nu verward heb gemaakt, ik zou het je uitleggen, maar hier kan iedereen heat horen, dat mag niet, dusja.' zei hij toen, waarna hij haar reactie afwachtte.

Geschrokken staarde ze weer naar de jongen. Ze luisterde naar zijn woorden en slikte even. "Wat ben je aan het doen? Probeer je me soms nog banger te maken? Ik ben gewoon de.. Oh shit.." Het meisje merkte dat het donker begon te worden. Niet weer! Ze pakte haar spullen en keek niet naar de jongen. Ze rende hem voorbij en rende door het bos. Ze rende zo hard ze kon, maar het donker volgde haar. Ze kwam aan bij het grasveld waarna ze door haar knieën zakte. Niet weer.. Ze gooide haar spullen op de grond en barstte in tranen uit.. Ze wist niet of de jongen haar was gevolgd, maar ze begon toch te schreeuwen tegen zichzelf en tegen de stomme wereld. "Waarom?! Waarom moet ik altijd verdwalen in het donker!" De woorden leken eruit te springen. Deels wilde ze het niet doen, maar dit was de tweede keer dat ze verdwaalde. Ze mocht bij Nox overnachten, maar die was ze de tweede nacht kwijtgeraakt en Sairon had haar geholpen. Nu wéér! Ze snikte eens luid terwijl ze bleef huilen. Ze voelde haar zo slecht en dom. Ze kon echt niets goed doen!

Zijn woorden bleken weer niet goed aan te komen en het meisje begon weer, nee, hij wou haar niet bangvlaken, helemaal niet, hij wou haar veilighed bieden, want hier zijn, in het bos, in het donker, was niet echt handig. Hij bleef naar de grond kijken, en toen hij even opkeek zag hij het meisje langs hem af rennen, hij was niet op tijd om haar bij de arm te grijpen en riep nog 'Wacht, het is gevaarlijk in je eentje!' maar hij was te laat, hij betijfelde of ze het nog had gehoord. Even bleef hij gerward staan, maar toen rook hij iets, een geur die hij niet graag rook, de geur van, een vampier.bhij begon te rennen en opeens sprong hij hoog in de lucht, zijn kleren scheurden en vlogen uit terwijl hij in een wolf veranderde. Hij kwamw weer neer en liet een luide grommende jhuil horen, dat was voor de vampier, Cliff zou de vampier verscheuren moest die het meisje iets aandoen. Hij rende verder, en verder, tot er opeens, een vampier voor hem opdook. Deze had bloedrode ogen, en zoals elke andere was deze ook weer beeldschooN. Perfect, zoals elke vampier, maar alleen maar van uiterlijk, hun iannerlijk was zo inperfect als maar kon. Het was een jonge, dat was te zien, maar die was waarschijnlijk wel al geinfformeerd over wolven, en rende weg, gelukkig niet richting het meisje. Zelf rende hij wel richting het meisje. Zo snel alls hij kon, en eenmaak,daar, gingbhij gewoon wandelen, hij bracht zijn neus lager en ademde daardoor in haar nek. Hij ging liggen, dicht bij haar, zodat ze het niet te koud zou hebben en keek wakend coor zich uit. Als ze wou mocht ze Op zijn rug klimmen, dan konden ze naar zijn huis gaan. Maar anders zou hij wel hier blijven, hij zou in ieder geval hier blijven, hij gingbhaar niet meer alleen laten, dat was te gevaarlijk.

Ze voelde een neus in haar nek en warmte vloeide door haar heen. Ze keek op en zag de witte wolf, als een echte reus. Ze sprong recht en stapte bang achteruit. Ze hield wel van de warmte, maar begreep echt niets van deze wereld. Ze vond het fijn dat hij wilde helpen, maar ze vond het hier nog steeds enorm eng. Het zou lang duren voor ze het zou snappen en als ze het gewoon wilde worden. Een zucht verliet haar keel terwijl ze de tranen wegveegde. Ze richtte haar ogen strak op de grond en af en toe gleden deze even naar de wolf. Ze vond het ook erg dat hij wilde helpen terwijl ze zo bang was. Maar het was haar onzekerheid en ze was ook snel bang. Ze wist gewoon niet wat ze moest doen en hoe ze moest reageren. Haar gedachten zei niets en vanzelf vluchtte ze voor angst. Calista zette haar neer en trok haar knieën op. Ze sloeg haar armen eromheen en legde haar hoofd erbij. Zo bleef ze even zitten terwijl ze aan niets dacht. Het werd donker n haar gedachten sloegen tilt.. Ze vertelden haar dat ze nu echt in paniek moest raken. Maar wilde ze dat wel? Aan de vampieren denken die s'nachts toeslaan?