Old memories [Melody]

Een zacht tempo was wat hij had toen hij door de bossen liep. Met trieste ogen trad hij in zijn eigen voetstappen. Degene die een paar dagen geleden waren gemaakt maar door de regenloze tijd nog steeds licht zichtbaar waren. Hij dacht aan de dag dat hij hier was, op weg naar het Lagune om zijn zusje weer eens te ontmoetten. Hij miste haar nu al weer. Het bleef moeilijk om zijn zusje zo weinig te zien. Maar het was voor haar eigen veiligheid. Ze kon wel voor zichzelf zorgen, daar twijfelde hij zeker niet aan. Maar niemand zou in zijn eentje tegen een groep op kunnen. Zijn gezonde bruine vacht blonk door de flauwe zon die aanwezig was. Rennen deed hij niet. Zijn longen functioneerde nog steeds niet optimaal na het gevecht met een vampier. En hij zag het ook niet echt zitten om hier neer te gaan vallen wegens gebrek aan adem. Met elke stap kwam hij dichter bij het Lagune, maar halverwege bleef hij staan. Helemaal erheen wilde hij niet. Hij wilde alleen maar fijne herinneringen aan die plek overhouden. Zijn donkere gedreven ogen waren in het niets gericht. Hij voelde zich eenzaam en had wel behoefte aan gezelschap. Maar wie was er zo gek om net als hem om s'morgens een boswandeling te maken? Uiteindelijk liet hij zich op de grond zakken en legde zijn hoofd op de grond. Zijn oogleden vielen dicht en even verdween hij in zijn gedachten. Totdat hij een zachte trilling voelde in de grond. Iets naderde extreem vlug. Zijn ogen schoten op en gelijk stond hij overeind. Het kon geen mens zijn dat zo snel was. Hij besloot af te wachten maar hoopte ondertussen dat het geen vampier was die onderweg was. Dat was wel het laatste waar hij zin in had. Hij had geen aanvallende of bedreigende houding, maar ook niet de houding van een wolf die je zo wel even omver kon lopen zonder iets terug te verwachten.

&Melody

Melody keek rond. Snel namen haar ogen het gebied op. Er waren geen mensen. Gelukkig maar. Ze keek rond. Maar wat was er dan wel? Haar blik bekeek alles wat er om haar heen was. Er was niemand naar wat zij zag. Ze veranderde snel ik een wolf. Het was geen weerwolf en geen mens. Nee het was die gore geur van een vampier. Ze gromde duidelijk. Vrienden met ze worden zou ze nooit. Ze zou er niet eens aan proberen te denken. Ze werd gewekt uit haar gedachtes toen er een vampier voor haar sprong. Even schrok ze maar herpakte zichzelf al snel en legde grommend haar oren plat in haar nek. Ze hapte naar de vampier maar voor ze het wist stond die al weer 5 meter verder. o heb je zin in een en spelletje? nou ik ook hoor dacht ze grommend. Ze ontbloote haar tanden en rende naar de vampier toe. Die keek haar even aan maar begon toen ook te rennen. mooi vlucht ver zal je het toch niet maken dacht ze. De gedachtes dat ze na een lange tijd weer een vampier zou kunnen killen toverde een grijns op haar snuit. Ze keek naar de vampier. Ze zag er niet echt anders uit dan de andere. Ze had blond haar maar bloed rode ogen. Ze rende steeds harder. Die vampier had mensen vermoord dus het zou geen schande zijn als ze haar dode. Helaas kwam het niet zo ver want de vampier sprong op de boom in doordat er een andere weerwolf zat. Melody had niet genoeg tijd meer om te stoppen dus zette zich met veel kracht in haar achterpoten af. Ze sprong over de wolf heen en keek om. ,,gaat het?"vroeg ze hem. Ze keek om zich heen en in de bomen. Nergens was de vampier meer te vinden. Ze schudde haar kop. Ze had weer een moordenaar laten lopen. Ze liep naar de reu en bekeek hem even. Ze ging bij hem zitten en keek hem aan wachtend op een antwoordt. ,,ik ben Melody en met wie heb ik het genoege?"vroeg ze en keek hem rustig aan

Al snel had hij door dat het twee gedaantes waren, aan de trillingen te voelen een vampier en een wolf. Al snel was het te zien. De vampier schoot een boom in en de wolf kwam met volle vaart op hem af. Geschrokken dook hij naar de grond om haar sprong zo succesvol mogelijk te laten verlopen. Hij had nou niet bepaald zin om een flinke pootafdruk in zijn ribben te hebben. Door de plotselinge beweging ging de pijnscheut dwars door zijn lijf. Vlug kwam hij weer overeind. Hij moest gefocust blijven, er was immers een vampier hier aanwezig. Bij het horen van haar vraag keek hij enigszins verbaast op. Hij was het niet gewend om iemand tegen te komen die niet gelijk chagrijnig begon, of angstig. Hij knikte eigenlijk alleen maar. Hij volgde haar blik weer naar de bomen. Niets was er meer te zien. 'Lokken ze uit en dan de confrontatie vermijden' Zei hij zuchtend. Hij kon het verhaal wat hierachter zat wel raden. Zo waren die bloedzuigers altijd namelijk. Hij keek toe toen ze naast hem ging zitten. Melody.. Herhaalde hij in zijn hoofd. Bij de vraag twijfelde hij. Hij wist niet of ze te vertrouwen was, hij kende haar pas niet. 'Aangenaam' Zei hij vriendelijk. 'Mijn naam zeg ik liever niet' Zei hij en keek naar haar. Hopend op begrip. 'Heeft die vampier je niks aangedaan?' Vroeg hij aan haar.

Melody keek om zich heen. Waar was die misslukte duivel gebleven. ,,bloedzuigers"zei ze kwaad. ,,gaan ze zorgen dat je geirriteerd word en dan verdwijnen ze"zei ze. Ze keek naar de jongen. Hij leek een stuk ouder dan haar maar dat maakte niets uit, hij leek haar toch ech niet so'n geval die iemand aan zou vallen. ze zuchtte. De vampier was er nog wel ze rook duidelijk de geur. "De stem" van de wolf trok toch meer haar aandacht. Hij zei dat hij liever zijn naam niet zou. Aan de ene kant snapte ze dat aan de andere helemaal niet. Wat was er mis met je naam zeggen. Maar aan de andere kant. Ze kennen erlkaar net dus dat zou wel raar zijn. Ze keek opnieuw om zich heen. ,,ik begrijp het" zei ze toen maar. Ze zuchtte en ging weer staan. Ze kon niet relaxt zitten wetend dat er een vampier om haar heen zwerfde ergens. De stank van de vampier werd steeds sterker. Het kwam dus steeds dichterbij. Ze grijnsde. Een gevechtje met een Vampier zou ze met alle liefde aangaan. Ze sloot haar ogen luisterend en ruikend waar de vampier was. Maar vlak voor ze het wist werd ze tegen de grond gedrukt. Een bovenaanval best slim. Ze gromde en sloot opnieuw pijnlijk haar ogen. Als ze niets deed zouden haar ribben makkelijk gebroken worden. Dus deed ze het eerste wat in haar opkwam. Ze bewoog snel en hapte naar de arm van de vampier. Helaas trok die hem net optijd weg. Oke nu wa s het ruzie. Haar ribben deden pijn maar niet pijn genoeg om haar tegen te houden. Ze gromde wild en keek rond. Weer was die bloedzuiger weg. Ze schudde haar kop. ,,nee nog niets"zei ze als antwoord op zijn vraag. Ze rook de geur van de vampier nogsteeds. Hij ging weer een aanval van boven doen. Ze draaide zich nog net op tijd weg en hapte naar de wolf. Eindelijk had ze het hoofd te paken. Ze begon te bijten maar de vampier kneep in haar snuit. Ze liep piepend los. Dat deed echt gewoon pijn. De staart snuit en ribben waren toch de zwakke plekken. Ze keek rond. De geur van de vampier werd steeds minder. Hij ging dus weg. Eindelijk. Ze ging zitten. ,,auw dat deed gewoon pijn"zei ze half piepend

Zijn oren vingen de woorden van haar op, en hij knikte instemmend. Zo waren die vampieren nou eenmaal. Van hem mochten ze allemaal verdwijnen, weg van de wereld, weg uit zijn buurt. Maar zo simpel was dat niet. Het leek wel of het er juist steeds meer en meer werden. Toch voelde hij zich niet zo op zijn gemak, met een vampier in de buurt. En al helemaal niet in deze conditie. Geschrokken stond hij gelijk weer op toen de vampier op Melody sprong. Hij twijfelde, moest hij helpen of zou ze het liever in haar eentje doen? Veel kon hij trouwens ook niet doen bedacht hij zich. Toen hij zag hoe ze tegen de grond gedrukt werd, haar ribben zouden dat niet lang vol kunnen houden. Op het moment dat hij haar te hulp wilde schieten had ze zelf al een actie bedacht. Het ging ook allemaal zo snel. Ze had de vampier ook al aardig uitgeput en toegetakeld. Dreigend liep hij naar hem toe met zijn tanden ontbloot. De vampier wist dat hij niet twee wolven tegelijk uit zou kunnen schakelen. Deze verdween en de geur werd steeds vager. Hij keerde zich om naar Melody. 'Gaat het een beetje?' Vroeg hij aan haar. 'Dat met die ribben hebben ze nieuw volgens mij.. Ze passen het steeds vaker toe merk ik' Zei hij. Het was een van de ergste plaatsen waar je geraakt kon worden. Hij liep na een paar dagen nog altijd met pijn in zijn ribben. En de druk was zoals hij had gezien bij haar nog erger geweest. Zijn donkere ogen waren op haar gericht.

Melody keek de vampier na. Hij wist zeker data hij het niet tegen twee wolven aan kon. Waarom bestonden ze eigenlijk? Wat hadden ze voor nut? Het enige wat ze deden waren mensen leegzuigen. Waren het mislukte duivels? Zij vond van wel maar ze kon er niet over zeggen. Tuurlijk waren weerwolven niet door de engelen gemaakt maar ze waren toch een stuk beter dan de bloedzuigers. Ze zuchtte en keek naar de grond. Haar ribben deden echt pijn. Maar ze waren niet gebroken. Ze keek rond. Ze was duizelig en licht in haar hoofd maar ze negeerde het. Ze kon flauw vallen maar het enige wat ze eigenlijk kon doen was hopen dat het niet gebeurde. Ze zette haar poten iets meer uit elkaar zodat ze wat stabieler stond. Ze keek naar de grond en hijgde even. Ze slikte en keek op. ,,ja”loog ze, zo wou niet dat iemand dacht dat ze zwak was. Want dat was ze niet. ,,alleen mijn ribben doen erg pijn”zei ze toen maar. ,,ja je ribben zijn een van de drie meest kwetsbare punten”zei ze alsof ze iets wijs was. Ze rekte zich uit en schudde toen haar vacht uit. De zon kwam een beetje door waardoor haar vacht begon te glinsteren. Hij was dus nog altijd schoon. Ze ging zitten en keek naar de jongen. Haar kastanje bruine ogen bekeken hem even en keken toen recht in zijn ogen. Ze grijnsde even. Ze voelde haar ribben gewoon duidelijk zitten. Haar snuit deed ook al pijn maar de pijn in haar ribben was toch erger. Ze had doormoeten bijten, niet als een of andere slappe hond los moeten laten. En nog wel zachtjes piepend! Ze gromde even. Het zou ook voorbij zijn gegaan als ze die bloedzuiger had af gemaakt.

Zijn donkere ogen hield hij op Melody gericht. Ook al zei ze uiteindelijk dat het wel met haar ging, hij wist dat ze wel moest liegen. De kracht die een vampier kon zetten op je ribben kon je fataal worden. En dat was hier bijna het geval geweest. Maar toch vond hij het wel wat hebben dat ze niet zo'n wolf was die zich naar beneden liet halen door pijn. Hij herkende er wel wat in van hemzelf. Hij wist wel dat je het soms rustig aan moest doen voor je eigen bestwil, maar soms moest je gewoon doorgaan. Je zwaktes niet laten kennen. Het kon altijd tegen je gebruikt worden in een gevecht. Daar wist hij alles van na zijn 21-jarige levenservaring. Toen ze zei dat haar ribben wel pijn deden liet hij zijn blik naar haar borstkas glijden. Hij had ook gemerkt dat ze wat breder was gaan zitten. 'Als je wilt kan je even rusten, ik waak wel over je' Zei hij. Aangezien hij bijna zeker wist dat ze het aanbod af zou gaan slaan als hij het hierbij zou laten besloot hij er maar iets aan toe te voegen. 'Ik weet dat je het type bent dat niet zomaar toegeeft, maar als je rust kun je er sneller weer helemaal tegenaan' Zei hij met zijn betrouwbare ogen in de hare gericht. De zachte wind voelde hij door zijn vacht glijden. Het was ergens toch een prettig gevoel. Zo ie zo vond hij in de natuur zijn fijn. En hij was blij dat hij iemand getroffen had die aardig was. En op de een of andere manier begon hij haar te vertrouwen.

Melodie zat toch niet helemaal lekker. Iets zat haar dwars maar ze wist niet wat. Ze keek even rond. De geur van de vampier was verdwenen en er was geen nieuwe gekomen, maar toch voelde ze meer aanwezigheid dan alleen de reu. Ze schudde haar kop. Het was vast niet, want ze rook verder geen andere en hoorde ook verder niet. Ze voelde de warmte op haar lichaam. De warmte die de zon afgaf. Ze zuchtte en sloot voor een paar seconden haar ogen. Ze genoot ervan om gewoon even weg te dromen. Nergens meer aan te denken. Maar hoe zou ze het nou moeten vergeten dat je bloedeigen vader een moordenaar was. Ze opende haar ogen en keek naar de grond. En dan het feit dat ze weer een vampier heeft losgelaten. Ze keek naar de reu op toen hij wat zei. Hij zei dat ze moest rustig en dat hij zou blijven waken. Zou ze hem kunnen vertrouwen? Ze gromde even en keek toen even weg. Ze wou het aanbod net weigeren toen hij verder ging. Hij had wel een punt maar zou ze dat wel doen? Ze was toch eigenlijk wel slim genoeg om te weten dat ze rust nodig had. Ze keek hem aan. Hij keek wel vertrouwbaar. Hij gaf haar blik die ze nooit van haar vader had gekregen, en dat was alleen omdat haar vader niet te vertrouwen was. Ze keek naar de jongen en knikte toen maar. Ze vertrouwde hem steeds meer maar ze was toch wel benieuwd naar zijn naam. Ze ging liggen maar keek hem nog een tijdje aan. ,,dank je”zei ze toen maar. Ze voelde een rustige wind blazen. Opnieuw sloot ze haar ogen genietend. Ze grijnsde en legde haar kop neer. Ze opende haar ogen en keek doelloos voor zich uit