You light up my world ~

Een jong meisje met een bleke huid en zwarte haren liep rustig door het westen van Forks. Ze was het bos betreden, maar het was ochtend dus dezelfde fout als vroeger kon ze niet maken. Ze zou s'avonds echt niet meer naar het bos gaan, nooit meer. Alleen als er iemand meeging zoals Noxwell of Sairon. Het meisje had een paar nachten doorgebracht met de jongen nadat hij haar had geholpen met de aanval. Ze was hem enorm dankbaar. Ze wilde hem nog eens bedanken. Ze liep door het westen en bekeek de prachtige omgeving. De wolken waren helder wit en de lucht blauw. De zon was tevoorschijn gekomen en lichtte de bomen en de waterval gaf helder water. Ze wandelde tussen de bomen door alsof ze leek te dansen op de lucht. Ze was dolgelukkig vandaag. Ze wist eigenlijk niet waarom. Zacht begon ze een liedje te zingen: "Baby, you light up my world like nobody else!" Ze huppelde een paar passen tussen de bomen door en luisterde naar de waterval die je van ver kon horen. Ze keek nieuwsgierig om haar heen en vertraagde. Rustig stapte ze naar de waterval. Het was echt prachtig. Ze keek ernaar en haar bruine ogen begonnen te glimmen. Ze vond het hier geweldig mooi en wou hier haar dag wel doorbrengen. Ze zuchtte even toen ze eraan dacht dat ze wel alleen was. Ze had zin in gezelschap, maar dat was niet voor nu. Het was doodstil en er was duidelijk niemand. Het meisje sloot haar ogen even toen een kleine bries haar haren mee liet gaan. Ze keek rond en een kleine glimlach sierde haar lippen. Ze trok haar vestje en schoenen uit en stapte in het water. Ze sloot haar ogen en liep rustig. Ze had zin om te dansen, te vliegen en te genieten. Ze was gewoon.. Ja ze wist het niet, maar ze had een heerlijk gevoel dat voor de eerste dagen niet zou verdwijnen. Ze leek wel te vliegen. Calista grinnikte even en dacht nergens anders meer aan. Ze liep rustig dieper in het water terwijl ze haar ogen gesloten hield. Haar armen hield ze naast haar gestrekt terwijl ze dieper en dieper ging.

&Sairon

In een rustig tempo rende hij wat door de bossen. Even rust, even niks aan zijn hoofd om zich zorgen over te maken. Ook al maakte hij zich nog altijd wel een beetje druk over het meisje dat hij toch zijn vertrouwen had geschonken een tijdje geleden. Maar ze moesten allebei verder in het leven en ze kon niet voor altijd bij hem blijven. En al helemaal niet in het zicht van andere mensen. Hij rende nog steeds, hij had al een paar dagen niets aan zijn conditie en kracht gedaan, en om optimaal zichzelf te kunnen verdedigen en andere aan te vallen moest je goed in vorm zijn en blijven. Hij luisterde een liedje met een goed tempo, en sinds hij Calista had ontmoet had het ook een betekenis.
I am the man who will fight for your honor
I'll be the hero that you're dreamin' of
We'll live forever, knowin' together
That we did it all for this ghetto ghetto love
Hij neuriede een beetje mee en maakte tijdens het rennen nog was bewegingen die bij het ritme pasten. Toen zijn accu leeg was en dus uiteindelijk uitviel stopte hij deze weg. Een mens zijn zonder muziek was nog saaier als een mens zijn met muziek.. Dacht hij balend. Hij rook goed en voelde aandachtig. Maar zo te merken was er niets in de buurt. Hij transformeerde naar zijn wolvengedaante. Al snel scheurde hij ervan door. Kijk, dit was nog eens snelheid dacht hij en versnelde steeds meer. Niet weten dat hij richting de watervallen rende waar een mens aanwezig was. Nog steeds met het liedje in zijn hoofd bleef hij rennen. Totdat de geur wel heel helder werd en hij de rivier al zag verschijnen. Oops.. Dat werd een duik. Dacht hij en zette af bij de rand. Met een krachtige sprong kwam hij terecht in het water. Eigenlijk was het wel lekker verfrissend. Hij dook nog eens onderwater waarna hij de kant op klom. Hij schudde zich eens flink uit, niet wetend dat hij vlak bij een mens stond. Een mens dat hij erg goed kende.

Het was echt lekker warm. Het water maakte alles goed en lekker fris. Ze wilde wel niet te diep gaan, want ze had haar kleren aan. Ze had een kleedje aan dus tot haar knieën lukte het wel. Ze wandelde door en in haar gedachten leek ze op het water te stappen. Dat deed haar denken aan een hagedis. Ze grinnikte even en opende haar ogen. Ze wandelde verder en kwam nu tot haar knieën in het water. Ze voelde de zon op haar branden en genoot van alles. De wind nam haar haren mee in een dans. Zo noemde zij het. Ze haalde diep adem en zuchtte eens luid. Haar bruine ogen gleden naar de waterval die je verderop zag. Ze had zin om erheen te gaan, maar dan zou het te diep worden en haar kleedje zou ze echt niet uitdoen. Ze sloot opnieuw haar ogen en wilde toch verder lopen. Plots hoorde ze iets. Ze wilde haar omdraaien, maar iets leek te springen of te vallen in de rivier. Een grote golf kwam over haar heen. Geschrokken gaf ze een kleine kreet. Koud! Ze was enorm nat dus ook haar kleren. Calista wrong haar haren uit en draaide haar om. Ze was nog erger in paniek toen ze zag wie er stond. Een wolf, maar deels leek ze de wolf te herkennen. Ze wist gewoon niet meer waarvan. Ze schrok en bleef verstijfd staan. Ookal zou ze de wolf kennen. Ze hield nog niet zoveel van wolven en was het niet gewend geraakt. De laatste wolf die ze zag was.. Nee ze wist het écht niet meer wie. Het water drupte van haar hele lijf af. Dit was genant.. Héél genant.

Zijn twee donkere wolvenogen keken recht in haar mooie ogen. Gelijk voelde hij weer dat gevoel opkomen wat hij al die tijd zo wilde onderdrukken. Maar terwijl hij in haar ogen keek, zag hij de verwarring in haar ogen. Wist ze niet meer wie hij was? Toen besefte hij zich weer dat het eigenlijk best wel logisch was. De enige keer dat ze hem gezien had in zijn wolvengedaante was toen hij net de vampier gedood had die haar aanviel. Twijfelend zette hij een stap in haar richting maar hij bedacht zich. Vlug rende hij weg, de bossen in. Uit het zicht transformeerde hij terug naar zijn mensengedaante. Hij was bang dat ze ervan zou schrikken als hij voor haar neus zou transformeren. Rustig liep hij terug het zicht in. Zijn charmante glimlach was weer teruggekeerd naar zijn gezicht. 'Jij herkende me niet meer he?' Zei hij plagend met een grijns die zijn lippen sierde. Ze was zo te zien helemaal bedolven onder het water bij zijn sprong erin. De zon zou het water snel weer verdampen. Ze had best geluk dat het zo'n goed weer was. Voor een mens kon het behoorlijk koud zijn om nat te zijn. Hij moest een lach onderdrukken bij die gedachten, aangezien hij het doordenken in zijn jeugd nog echt niet verleerd was. Hij ging achter haar staan en legde zijn armen om haar heen. Met zijn lichaamswarmte zou het water snel weer verdampt zijn en zou ze het weer warmen krijgen. 'Ik heb je gemist' Zei hij toen zachtjes. Maar aangezien er maar een paar centimeter tussen zijn mond en haar oor zat, zou ze het duidelijk moeten kunnen verstaan.

Calista slikte even en keek naar de wolf die voor haar neus stond. Hij bleef staan zonder iets te doen of zeggen. Ze zweeg en keek even naar de grond. Ze was echt vergeten wie hij was. Nox? Sairon? Ze kon de twee niet uit haar hoofd halen. Ze schrok even toen de wolf zich omdraaide en ervandoor ging. Maar nu kwam de prachtige Sairon tevoorschijn met zijn charmante glimlach. Hij zei dat ze hem niet herkende en meteen schudde ze haar hoofd. "Nee.. Ik wist het echt niet meer.." Haar stem was zachtjes terwijl ze haar kleed een beetje uitwrong zodat ze minder nat was. Ze keek op toen hij opeens achter haar kwam staan en zijn armen rond haar heen sloeg. Ze slikte verlegen en keek recht naar de grond. Ze voelde de warmte van zijn huid en voorzichtig sloot ze haar ogen. Ze leunde een beetje tegen hem aan en luisterde naar zijn woorden. Een glimlach sierde haar lippen terwijl ze haar voorzichtig losmaakte en haar omdraaide om hem te kunnen zien. "Ik jou ook.." Ze glimlachte en keek eens diep in zijn ogen. Ze vond hem leuk en wilde echt vaker bij hem zijn. Ookal zouden ze stiekem verder moeten. Ze zweeg toen ze eraan dacht en meteen richtte ze haar ogen op de grond. Ze wilde bij hem zijn, waar iedereen het zelfs kon zien. Hij vertrouwde dat niet en daarom konden ze elkaar ook niet vaak zien. Dat vond ze pas spijtig. Calista haalde even diep adem terwijl ze zijn hand vastpakte. Lekker warm..

AAAAHW =3

Zijn donkere ogen waren naar zijn handen bij haar buik gericht. Haar gezicht kon hij niet goed zien vanuit deze positie aangezien ze naar de grond keek. Het was niet gek dat ze hem niet herkend had. De enige keer dat ze hem gezien had was ze half dood. Zijn gedachten dwaalde al snel af toer er even niets gezegd werd. Het voelde heerlijk om weer bij haar te zijn. Ze dook iedere keer weer op in zijn gedachten. Eigenlijk was ze de enige die dat ooit voor elkaar had gekregen. Tja.. Zijn zusje had ook een grote plek veroverd in zijn hard. Al sinds haar geboorte. Maar dat was anders. Dat was familie. Het meisje voor hem was geen familie, hij had haar niet eens zo ontzettend vaak gezien en toch betekende ze al zoveel voor hem. Ik jou ook.. Ving hij op met zijn oren. Gesproken door haar lieve stem. Het duurde even voordat het echt tot hem doordrong. Daarna ontstond die glimlach weer. Hij ontdekte dat ze hem al in zijn ogen durfde te kijken voor een langere tijd. Hij voelde haar handen de zijne pakken. Een warm gevoel ging door hem heen. Geen echte warmte, maar diep van binnen voelde hij het. Het liet zijn hart sneller kloppen.

Het meisje staarde kort naar de grond toen ze wel heel lang in zijn ogen keek. Ze grinnikte zachtjes en keek even naar de omgeving. De armen om haar heen vond ze geweldig en ze kon er niet genoeg van krijgen. Ze legde haar hoofd even tegen de zijne en sloot kort haar ogen. Ze was verliefd en dat was wel duidelijk te merken. Ze liet hem na een tijd met tegenzin los en keek even in zijn ogen. De verwarming had haar helemaal opgedroogd, maar nu ze eraan dacht had ze wel zin om te zwemmen. Ze had een super gezelschap en zou het niet snel koud krijgen. Calista streelde over zijn warme wang en keek diep in zijn ogen. "Gaan we zwemmen?" Ze keek hem aan en dacht even aan vroeger. Nee, ze moest er niet aan denken. Ze was bij hem en hij bij haar, wat kon dat stukmaken? Ze moesten de gevaren negeren want het was 2 uur in de namiddag dus die waren er niet. Zo konden ze op hun gemak zijn. En ze wist dat hij niet echt wou dat ze zomaar in zijn buurt was omdat de gevaren het wisten. Ze was er niet bang voor. Ze zou alles doen voor deze liefde, maar dat was nu nog niet. Ze zouden elkaar beter eerst nog leren kennen, en de spelers meer punten xd, en dan pas zouden ze echt samen kunnen zijn. Verliefdheid kon toch dus dat was de eerste fase voor hun. Calista glimlachte en liep al naar het water toe terwijl ze wachtte op zijn antwoord.

Haar zachte huid voelde hemels. De koelte van haar koelde hem ook een beetje af. Gelukkig maar, want wanneer hij bij haar was, had hij het een stuk warmer dan dat hij het normaal al had. Het was gewoon zo'n fijn gevoel om bij haar te zijn. Hij wist niet wat het was eigenlijk. Hij zat te denken of hij verliefd was, maar dat was hij toch niet? Zo goed kende hij haar niet.. Maar toch, het voelde zo geweldig. Alsof hij de hele wereld wel aankon. Hij wilde er trots op zijn dat ze bij hem was, dat de hele wereld het kon zien. Maar ze betekende teveel voor hem om haar het risico te laten lopen net zo te eindigen als de rest. Hij genoot er van hoe ze over zijn wang streelde. Zijn ogen sloten even om zich meer te kunnen focussen op de aanraking. Bij het horen van haar vraag glimlachte hij en opende zijn ogen weer. 'Altijd toch' Zei hij en volgde haar naar het water. Hij dook in het water en keek naar haar. Toen ze bij hem was ging hij haar kietelen waarna hij vlug weg zwom met een smile op zijn gezicht.

Het meisje keek verliefd in zijn ogen en drukte haar nog een keer tegen zich aan. Ze keek kort naar de mooie omgeving en toen hij akkoord ging grinnikte ze even. Ze wilde net dieper gaan, maar hij kwam weer naar haar en begon haar te kietelen. Calista lachte en dook weg. Ze zwom wat rond en draaide haar weer naar Sairon die verderop was. Ze glimlachte en wachtte tot hij naar haar zou komen. Ze wist eigenlijk niet zo goed wat ze nog allemaal konden doen. Het was nog maar twee uur ofzo en ze konden blijven tot vijf uur. Ze zuchtte kort en zwom wat rond. In grote bogen zwom ze rondom de jongen. Al was hij sneller en zou hij haar zo in kunnen halen als dat moest. Ze kende hem en zijn weerwolven krachten. Ze grinnikte even en keek weer naar Sairon verderop. Wachtend.