I am not alone

Melodie opende haar kastanje bruine ogen. de zon scheen nog even want die kon ieder moment onder gaan. Ze voelde de laatste zonnestralen op haar huid maar negeerde ze. Waar moest ze heen? Ze keek even naar de grond. Haar ogen zochten naar iets. Ze wist nog niet wat maar als ze het zag wist ze het waarschijnlijk meteen. Ze zuchtte en liep richting het meer. Het was daar heerlijk rustig en ze ging daar meestal heen als ze kwaad was en rustig wou worden. Z was net niet kwaad genoeg om… Ze wilde er niet aan denken. Als ze wel uit haar vel was gesprongen had ze hem wel gedood. Hoewel hij dat zo goede verdiende deed ze dat nooit. Ze wou geen moordenaar zijn. Ze sloot haar ogen voor een paar seconden. Ze moest echt rustig worden. Tot ze iets hoorde. Ze keek om zich heen. Ze waren te snel voor een normaal mens. Ze stak haar neus in de lucht. Het was die gore geur van een vampier. Ze keek haastig om zich heen of er geen mensen in de buurt waren en veranderde toen in een wolf. Ze gromde wild. Waarom moest ze nou altijd vampiers tegen komen. Ze keek rond. Waar was het? Was het hier? Nee, hier was het niet… nog niet. Ze snoof de lucht op en keek opnieuw rond. Zij of hij was er wel bijna. Tot er een vampier voor haar stond. Een vrouw. Ze gromde en rende naar haar toe. De vampier rende weg. Ze was snel dus bijhouden kon ze haar wel. Ze kwamen steeds dichter bij de rivier. Tot de vampier omhoog sprong. Melody keek voor zich en zag het meer liggen. Meteen probeerde ze te stoppen. Maar het lukte niet goed meer. Ze sprong zo het water in. Ze gromde en zwom weer naar de kant. Maar ze was best ver gesprongen. Ze zag de vampier staan. ,,hmm nou zie ik ook een keer een weerwolf zwemmen”zei ze. Melody keek haar geïrriteerd aan maar zwom gewoon verder. Toen zij een maal aan de kan was, was de vampier al weg. Ze gromde en schudde haar vacht uit. Het meeste water kwam er wel uit maar natuurlijk niet alles. Ze keek naar het meer en ging op een steen bij de oever liggen

[seth]

Een jonge wolf denderde over de grond. Zijn poten maakten lichte afdrukken in de zachte bodem. Zijn bruine ogen gleden over de omgeving terwijl hij meer en meer richting het zuiden begon te gaan. Hij wist echt niet wat hij doen moest. Hij was gewoon aan het rennen zonder een reden. De wolf gromde zacht terwijl hij sneller en sneller begon te lopen. Zijn oren draaiden naar voren en zijn neus stak hij de lucht in. Hij rook iets van ver, nog ver weg. Hij rook een wolf en ook een vampier. Hij versnelde zijn pas en zigzagde tussen een paar bomen. Hij nam sprongen over de boomstammen en over rotsen die hij tegenkwam. Hij kwam dichter en dichter en met een luide grom sprong hij in de richting waarvan de geuren kwamen. Hij remde af vlak voor het meer en keek om zich heen. De vampier was blijkbaar verdwenen. Hij snoof kort en merkte een wolvin op die op een grote steen lag te rusten. De wolf liep rustig naar haar toe en gromde zacht als begroeting. "Lig je goed?" Hij grijnsde breed terwijl zijn bruine ogen rustig over de omgeving gleden. Hij merkte dat ze gezwommen had.

Melodie keek over het meer. Voor dit tijstip was het toen best rustig. Er waren hier eigenlijk altijd wel mensen als de zon net onder was gegaan. Vaak met hun honden. Ze zuchtte. Ze keek opnieuw rond. Eigenlijk was het best raar dat er geen mensen waren. Ze voelde het water nog steeds een weg banen door haar vacht om uiteindelijk op de steen te landen. Ze ging staan en schudde opnieuw haar vacht uit. Het water was toch best irritant, in haar vacht. En het kwam allemaal door die bloedzuiger. Ze rolde met haar ogen en legde haar kop neer. Ze keek in het water. Echt heel helder was het niet maar dat maakte niets uit. Het was toch al donker dus echt iets zien zou je toch niet kunnen. Ze keek omhoog. De maan was er nog niet maar ze wist zeker dat die elk moment kon komen. De sterren twinkelde al wel lichtje. Ze keek om toen ze een ‘stem’ hoorde. Er stond nog een wolf. Ze keek hem aan. ,,ja hoor” Ze stond op en bekeek hem even helemaal. Hij was waarschijnlijk iets jonger dan haar. Maar dat maakte niets uit. Leeftijd maakte eigenlijk weinig verschil. Ze ging zitten. ,,ik ben Melodie jij?” Ze keek even om maar keek toen weer naar de reu. Ze sprong van de rots af. Straks zag een mens die toevallig wel langs liep haar. Ze wou niet zichzelf niet laten zien aan mensen. Het was een geheim dat ze bestonden dus...