At the river

Een meisje liep rustig rond door het bos. Ze was op tijd vertrokken zodat het niet opeens donker zou worden als ze op de plaats was. Ze zuchtte diep en stampte af en toe tegen een steentje dat op de grond lag. Haar gedachten zaten de hele tijd bij Sairon. Ze stak haar handen in haar zakken en liep rustig verder. Ze verliet het bos en liep langs de kliff en andere gebieden. Ze keek nieuwsgierig om haar heen en liep naar de rivier toe die ze in de verte hoorde stromen. Ze stopte bij de rivier en zette haar aan de kant. Ze liet haar hand in het water gaan en verfriste haar een beetje. Ze keek om haar heen toen ze takken en bladeren hoorde ritselen. Een rilling liep door haar heen, maar ze probeerde niet in paniek te raken. Vampiers waren er nu niet. Dat was pas over vijf uur ongeveer. Ze slikte kort en haalde diep adem. Ze zou vast wel op tijd weg zijn. Hoopte ze. Ze staarde in haar eigen spiegelbeeld en sloot kort haar ogen. Ze wist niet wat ze moest doen. Ze had Sairon even met rust gelaten want ze hadden een beetje gedacht aan een ander leven zonder elkaar. Al kon ze hem gewoon niet vergeten. Calista zuchtte dieper en keek weer naar haar spiegelbeeld.

Mi'Quel

Helder blauwe ogen tuurde in de verte vanaf een hoge rots. Zijn vacht werd warmen naarmate de winter strenger werd. Kou voelde hij nooit, iets wat hij ergens wel vreemd vond. In zijn gedachten tolde duizend vragen. Niet zomaar vragen, maar vragen die hij wilde stellen aan zijn ouders. Als ze wel zijn ouders waren.. Nadat hij achter het geheim was gekomen, twijfelde hij overal aan. Aan heel zijn leven. Was alles een leugen geweest? Zijn hele leven was hij wolf geweest. Hij kon niet anders herinneren. Behalve in zijn dromen dan.. Hij zag een klein mens in een plas water. Alsof hij het was. Dan begint het te donderen. Helse bliksemschichten en hard gedonder. Overal lopen mensen. Ze kijken naar hem, alsof hij een snoepje is waar ze wel lekker van kunnen smullen. Dan komen er wolven, er wordt gevochten, overal waar hij keek lagen lijken. En net op het moment dat hij iets zag, wordt hij weer wakker. Hij had zijn ouders er vele vragen over gesteld. Maar het enige wat hij te horen kreeg was dat die "mensen" vampieren waren, en hij deze moest uitschakelen wanneer hij ze zag. Maar alles wat op een mens leek moest hij uitschakelen. Hij wist niet eens goed wat een mens voor iets was. Maar tijdens zijn laatste gevecht gebeurde er iets.. Een mens.. Of vampier.. Hij wist niet wat het was. Maar ineens was hij geen wolf meer. Hij zag eruit als een mens, het jongetje uit zijn dromen maar dan ouder. Hij rook zelfs naar een mens. En nu.. Nu was hij alleen. Zijn ouders waren verdwenen als sneeuw voor de zon. Wisten zij het al die tijd al? Was hij iemand uit de verhalen die ze vertelde voor het slapengaan? De mens die goed was, half mens half wolf. Hij kon kiezen wat hij was. Maar hoe zat het dan met hem.. Hij wist niet meer hoe hij zijn oude vertrouwde gedaante aan kon nemen. En dit lijf.. Nee dit beviel hem niet. Hij moest balanceren op zijn achterpoten. Wie had dat nou verzonnen? Hij moest nadenken bij elke stap die hij zette om niet weer op de grond te liggen. Zijn lichaam zat vol littekens. Hij wist niet eens dat hij ze had. Misschien hadden ze onder zijn vacht gezeten al die tijd. Hij had een mensenbroek gevonden en deze aangedaan. Aangezien het toch wel een beetje genant was om zonder vacht rond te lopen. Maar meer had hij niet kunnen vinden. Hij bekeek de diepe wond in zijn buik. Deze had de mens of vampier hem aangericht. Hij kon niets terugdoen, hij was in shock en wist niet hoe dit lichaam werkte. Zachtjes en voorzichtig stond hij op. Balancerend ging hij oefenen om beter te lopen. Hij was wel gespierder dan de meeste mensen die hij normaal moest vermoorden. Maar misschien kwam het door de vele trainingen die hij had gehad toen hij nog wolf was. Na een hele poos lopen was hij uitgeput. Het koste zoveel energie om gefocust te blijven. Hij ging bij het water zitten. Hij liet wat water over zijn arm lopen. Wanneer de druppels aankwamen bij de wonden, kleurde ze rood en rolde verder. Terug het water in. Na een tijdje was het al wat minder. Toen hij klaar was snoof hij de lucht op. Tot zijn schrik was hij niet alleen hier. Zijn ogen zagen een mens, veelte dichtbij voor zijn gevoel. Hij had het niet eens gemerkt, zo van de kaart was hij. Hij had het er niet meer op. Wat als ze inderdaad zo waren als zijn ouders zeiden. Zou ze hem neerhalen nu hij op zijn zwakst was? Zijn ogen waren gefocust, zoals alleen een echte wolf naar zijn prooi staarde. Probeerde te hypnotiseren zodat het niet wegrende. Waarschuwde dat ze hem niets probeerde te doen. En tegelijk ook weer iets betrouwbaars uitstraalde.

Geschrokken keek het meisje op. Ze zag in haar spiegelbeeld een jongen zitten, maar dan verder weg en aan de andere kant van de rivier. Ze trok haar bruine ogen af van het water en keek naar de jongen. Hij had enorm veel littekens en zijn blik vertelde dat ze hem niets moest doen en dat hij wel betrouwbaar was. Ze slikte even en stond recht. Ze keek naar de jongen en haalde diep adem om alle moed binnen te halen. Ze liep rond de rivier naar de jongen toe en keek hem voorzichtig aan. Haar blik straalde alleen vriendelijkheid uit. De jongen leek anders dan andere jongens die hier zouden zitten. Ze wist zelfs niet goed hoe ze met hem om zou moeten gaan als hem iets dwarszat. Hij leek deels wat schichtig. Maar waarom? Ze knielde naast hem neer en haar hand wilde naar de littekens gaan, maar op tijd trok ze terug. Ze durfde het niet. Wie weet was hij een vampier ofzo en zou hij kunnen aanvallen. Calista slikte kort en keek even naar het water, maar dan weer naar de jongen. "Hee. Gaat het wel met je?" Haar stem klonk voorzichtig, maar vriendelijk en betrouwbaar. Haar bruine ogen gleden opnieuw naar de littekens, maar ze wilde hem wel helpen. Ze durfde het alleen niet meteen want ze wist niet wie of wat hij was. Ze zuchtte en keek hem voorzichtig aan.

De stroom van het water vloeide langs hem af. Vroeger konhij er zo van genieten, maar nu kon hij nergens van genieten. Alles leek de eerste keer te zijn. Ookal was hij al zovaak hier geweest. Zijn ogen stonden nogsteeds op het mens gericht. Hij volgde elke beweging die ze maakte. Bij elke misstap was hij in staat om op de staan en te vluchten. Maar hoe wilde je vluchten in een tempo dat een slak nog kon inhalen? Eigenlijk dacht hij dat ze weg ging, maar toen ze rond de rivier liep en nu richting hem kwam bleef hij verstijft zitten. Wat moest hij doen? Hij kende hun taal niet, hij wist niet eens of ze betrouwbaar waren. De bescherming die hij vroeg van zijn ogen had geen enkel effect. Kwam het omdat hij nu mens was? Als wolf waren de meeste af gevlucht, of ze bleven staan waar ze stonden. Maar ze kwamen zeker niet naar hem toe. Hij slikte een brok in zijn keel weg. Ze naderde snel. Althans, snel voor zijn gevoel. Maar toch zag hij een blik in haar ogen die niets agressiefs had. Maar het kon nog altijd een dekmantel zijn. Toen ze naast hem neer knielde kreeg hij het warm. Bloedheet zelfs. Vooral toen haar hand naar hem toeging. Laat me wakker worden.. Dacht hij hopeloos. Maar hoe langer hij mens was, hoe meer hij de hoop verloor dat het een droom was. Hij zag ook lichte angst in haar ogen. Zijn borstkast ging snel op en neer. Verbaast keek hij op toen ze tegen hem sprak. Het was zijn taal.. Maar hoe kende ze die? Of spraken ze van nature dezelfde taal? Twijfel sprong hem toe maar hij besefte zich dat ze misschien wel de enige was die hem kon helpen, ‘Eh.. Ja’ Zei hij twijfelend en onzeker. Ergens schrok hij gewoon van zijn eigen stem. Het klonk zo anders dan hij gewend was. Zijn doordringende blauwe ogen nog altijd oplettend op haar gericht.

Meteen merkte ze dat er iets mis met hem was. Medelijden kwam in haar op en ze zuchtte zachtjes. Ze had gezien dat hij echt bang was en niet veel leek te durven doen. Hij had elke stap gevolgd die ze maakte en lette constant op haar. Ze zweeg en keek even naar de grond. Ze hoorde zijn woorden en keek bezorgd naar hem. Ze wilde zo graag helpen en troosten en vergezellen, maar hij leek het niet te willen of niet toe te laten. Ze beet nerveus op haar lip en haar bruine ogen gleden kort naar zijn blauwe ogen. Hij was zo.. Zielig. Er was iets mis en dat was verselijk. Calista trilde zacht toen ze probeerde haar hand naar hem toe te duwen. Ze wou terug trekken, maar nu zette ze door. "Er is wel iets.. En van waar komen die littekens?" Haar stem was zacht en voorzichtig omdat ze niet veel durfde. Bang dat hij uit angst zou aanvallen. Ze was nog steeds niet zeker wat hij was, maar een mens leek hij niet wegens de angst. Ze zuchtte en legde haar hand op zijn arm, voorzichtig. Ze wachtte kort zijn reactie af en haar vingers gleden over zijn littekens. Ze waren niet echt vers meer, maar de wonde op zijn buik was wel erg. Het was heel diep en wél vers. Geschrokken staarde ze er een paar seconden naar. Ze pakte wat water en keek weer naar hem. "Mag ik?" Haar donkere ogen keken voorzichtig en licht angstig en onzeker in zijn blauwe ogen.

Zo zelfverzekerd en trots hij vroeger was, zo onzeker en schuw was hij nu. Hij was totaal uit zijn element. De wond steekte en schrijnde, maar zijn aandacht hield hij op haar gericht. Hoe langer hij naar haar keek, hoe meer hij ervan overtuigt raakte dat ze hem niets zou doen. Maar toch kon hij de angst die in hem gierde niet bedwingen. Nog nooit in zijn leven had hij het zo heftig gehad. Ja.. Misschien in zijn dromen dan, maar in realiteit nog nooit. Nerveus beet hij op zijn lip. Bang op een aanval, bang om hier te zullen sterven. Hij had er altijd al tegenop gezien om te sterven. Maar sinds hij mens was verheugde hij zich er eigenlijk op. Misschien zou het voelen als weer tot leven komen. Misschien was je juist dood als je op deze aarde leefde. Zijn ogen schoten gelijk naar haar hand die dichterbij kwam. Wantrouwend keek hij haar aan en bewoog zijn lijf een klein beetje achteruit. Maar verder ging niet, dalijk zou hij nog omvallen. Dit lijf zat zo vreemd in elkaar. Haar stem reikte zijn oren. Hij slikte, wat moest hij zeggen? Hij besloot het een beetje algemeen te houden. ‘Gevechten..’ Zei hij toen uiteindelijk. Een rilling ging door zijn lijf op het moment dat ze hem aanraakte. Zijn hart sloeg een paar slagen over. Het voelde beangstigend. Zo direct contact met een mens. Hij was zijn vacht gewend waar de huid onaangeraakt door kon blijven. Maar dit.. Hij volgde haar blik naar zijn buik. Ookal zoiets raars.. Een soort gat in het midden. Hoe ver van de wereld moest je zijn om dat te bedenken? Hij volgde de bewegingen toen ze water pakte en luisterde naar de woorden. Wat was ze ermee van plan? Maar aangezien hij nog nooit had gehoord dat iemand dood is gegaan aan water haalde hij zichzelf over. ‘Wat doen..?’ Vroeg hij onzeker met zijn ogen in de hare gericht. Hij hoopte dat hij het kon zien als ze loog.

Het meisje schrok even toen hij angstig in haar ogen staarde. Ze vond het vreselijk om angst te zien. Haar handen trilden zacht en verder durfde ze niet. Het water drupte uit haar handen en ze volgde zijn blik. Hij keek naar het grote gat, alsof hij het raar vond. Raar dat dit er was. Ze zweeg en hij vertelde dat het kwam door gevechten. Al je zo'n gat in je lijf had was het niet van een mensengevecht. Hij was dus een wolf of een vampier, maar wat dat wist ze niet. Ze kende niets over die wezens dat haar nu kon helpen. Het maakte niet uit want het leek er niet op dat hij haar iets zou doen. Het meisje hoorde zijn vraag en zag de blauwe ogen die haar leek te doorboren. Ze wou wat zeggen, maar ze wist dat ze zou beginnen stotteren. Meteen bedacht ze zich wat hij kon gaan doen met haar. Calista haalde diep adem en keek in zijn zielige blauwe ogen met die angstig blik. "Ik wil de wonde verzorgen. Als het gaat ontsteken word het nog erger en dat wil ik je echt niet aandoen. Ik doe je niets, vertrouw me." Haar stem klonk zacht en voorzichtig. Ze wist niet wat hij dacht dus kon ze niet echt iets doen om te helpen als hij bang was. Calista zuchtte even en keek weer in de blauwe ogen.

Zijn ogen bleven nauwlettend alles in de gaten houden, ondanks dat hij zich al een stuk beter bij haar voelde. Maar de woorden die zijn ouders hadden gezegt bleven hem bij. Vertrouw niemand behalve jezelf. Nu snapte hij waarom ze niet zeiden dat hij hen ook kon vertrouwen. Maar waarvoor al die trainingen? Al die moorden.. Als ze allemaal zo waren als het meisje dat nu bij hem zat, zou hij willen dat hij de tijd terug kon draaien. Zo’n mensen hoorde niet dood te zijn, alleen de mensen die zijn ouders vertelde hoe ze waren. Moordend, aanvallend, agressief, een bedreiging.. Toen ze zei dat ze de wonden wilde verzorgen keek hij ernaar. De herinneringen kwamen terug. Hij zag die ogen weer voor zich. Fel rood. Die lach.. Zo duivels. En de pijn zo hels. Hij zag het bebloedde mes weer voor zich. Het mes dat kennis had gemaakt met zijn binnenste. Een rilling liep over zijn lijf. Hij vroeg zich af wat het meisje wilde doen. Hij had nog nooit iets met zijn wonden gedaan. Ja.. Alleen schoongelikt. Maar als mens was hij niet zo lenig om dat te kunnen. Vertrouw me.. Hoorde hij haar zeggen. Twijfelend keek hij haar aan. Hij hoorde de woorden weer van zijn ouders. Maar deze hadden hem nu toch ook verraden door hem zijn hele leven voor te liegen? Hij besloot haar toch maar in vertrouwen te nemen, hij had geen liegende blik gezien in haar ogen. ‘Oke..’ Zei hij uiteindelijk. Moeizaam liet hij zijn bovenlijf naar achtere zakken. Bang om zijn balans kwijt te raken en het laatste stuk neer te vallen. Maar zittend zou ze nooit die wond kunnen “verzorgen”. Hij keek naar de lucht aangezien hij nu niet goed naar haar kon kijken omdat hij daarvoor zijn buikspieren weer zou moeten aanspannen. Maar toch viel de pijn reuze mee. Hij had goed geleerd nooit toe te geven aan pijn. Liever dood dan smeken op schoot. Hoorde hij zijn vader weer zeggen.

[gistere toen ik wilde poste lag internet eruit:( dus doe m nu ^^]

Calista glimlachte toen hij zich uiteindelijk naar achteren liet zakken en toegaf. Ze pakte haar tas en zocht naar een doek. Ze pakte eentje en maakte deze nat. Ze wrong hem wat uit en draaide haar naar de jongen. Ze keek naar de diepe wonde en keek even in de blauwe ogen. "Ik hoop dat het niet zoveel pijn doet. Ik doe echt niet graag iemand pijn." Haar bruine ogen richtte ze meteen weer op de wonde en voorzichtig gleed het natte doek over de wonde. Ze verwijderde zo steeds weer al het bloed waarna ze dat in de rivier uitwrong en met schoon water verder ging. Toen de wonde veel schoner is deed ze ook de kleinere wondes op zijn armen. Ze wrong het doek uit en legde het op een steen. Ze bekeek de wonden en glimlachte trots. "Dat is denk ik véél beter." Ze verschoof haar tot naast de jongen en keek met een lieve glimlach hem aan. Ze dacht even aan de aanval die ze zelf gehad had. Misschien was hij ook door een vampier aangevallen, of dan door een wolf. Ze wist het niet dus ze kon de schade niet uitrekenen. Het meisje beet even nerveus op haar lip. Echt spraakzaam was ze niet altijd en nu wist ze ook weer niet wat ze moest zeggen. Ze bedacht niet dat de jongen vanzelf iets zou zeggen. Hij leek nog steeds enorm schichtig.

Zijn ogen bleven gericht op de lucht. Eentje deed hem denken aan een maan, verdoezeld door een wolf die ervoor zweefde. Hij hoorde haar woorden. Pijn.. Ging het pijn doen dan? Vroeg hij en was ineens niet meer zo zeker van zijn besluit. Ineens trokken al zijn spieren samen toen hij de doek over zijn boek voelde glijden. Een beetje van de kou, maar ook zeker van het steken. Na heel even zette hij zich weer helemaal eroverheen. Hij voelde hoe ze verder ging. wist ze wel zeker dat dit beter was dan gewoon laten zitten? Vroeg hij zich af. Maar na een tijdje bedacht hij zich. Het steken werd minder, en schrijnen verdween zelfs. Toen hij merkte dat ze klaar was wilde hij ook weer overeind, maar hoe? In zijn hoofd bedacht hij een tactiek. Uiteindelijk rolde hij op zijn buik en drukte zichzelf omhoog. Nu ging hij naast haar zitten. 'Bedankt' Zei hij zachtjes, en had de neiging om zijn kop liefdevol tegen haar aan te duwen. Maar hij had niet de indruk dat dit lichaam voor deze gewoontes gemaakt was. Hij bekeek de wond. Het zag er veel schoner uit zonder al dat bloed en vuil. Maar nog steeds tolde de vraag in zijn hoofd van waarom zijn ouders dit verborgen voor hem hielden. Mensen waren niet die bloeddorstige wezens die je dood wilde hebben. Of kwam het omdat hij nu ook een mensengedaante was?

Het meisje keek toe hoe hij zich rolde en rechtduwde. Ze grinnikte even. Ze begon al een beetje te weten wat hij was, maar ze wou hem niet in zijn andere vorm zien. Daarvoor was ze nog steeds enorm bang. Die reuze wolven met enge blik en scherpe tanden. Ze slikte en keek even naar de grond. Toen hij bedankt zei, knikte ze even. "Graag gedaan hoor." Ze keek even in zijn blauwe ogen. Hij leek al rustiger en vertrouwder te zijn. Ze had wel een beetje door waarom hij zo bang geweest was. Hij dacht misschien dat ze een vampier was want die had hem aangevallen. Ze snapte nu alles. Ze schudde de gedachte even weg en keek om haar heen. Ze hoorde geritsel, maar het kon een eekhoorn ofzo zijn. Ze zette het uit haar hoofd en keek weer naar de jongen. "Mijn naam is Calista. Hoe heet jij eigenlijk?" Ze richtte haar helder bruine ogen voorzichtig op hem. Ze wist verder weer niets te zeggen zoals altijd. Ze kon nu alleen maar naast hem blijven zitten en wachten tot hij zou antwoorden. Ze grinnikte even bij die rare gedachte terwijl ze nog steeds in de blauwe ogen keek. Wel voorzichtig want sommige wezens dachten dat het iets anders betekende als je in de ogen keek. Ze wilde niet gevaarlijk of eng lijken. Kort gleden haar ogen weer naar de rivier die er rustig bijlag. Ze keek naar het spiegelbeeld van hun beide en richtte haar blik maar weer op hem.

Zachtjes liet hij zijn hand rusten op zijn bovenbeen terwijl hij zich met zijn andere hand recht moest houden. Het kostte nog aardig veel kracht om dat voor elkaar te krijgen. Dit lichaam was gewoon zo onstabiel. Als wolf zat je gewoon, met alle vier je poten op de grond. Kon je een ledemaat niet gebruiken, maakte dat niet uit wat de rest hielt je toch wel recht. Hij glimlachte toen ze tegen hem sprak. Zijn hartslag en ademhaling hadden weer hun normale ritme teruggekregen. Eigenlijk was hij wel op zijn gemak. Maar toch bleef het raar voor hem. Praten met degene waarvan zijn ouders zeiden dat je ze alleen mocht vermoorden. En absoluut niet vertrouwen. Bij deze gedachten waren zijn ogen op het touwtje om zijn pols gericht. Het was een mooi touwtje, gevlochten uit wolvenhaar met een symbool in de vorm van een wolvenhoofd. Hij had zich altijd al afgevraagd hoe ze dat hadden gemaakt. Maar hij was er nooit aan toe gekomen om het ze te vragen. Niet dat hij antwoord gekregen zou hebben.. Hij had het bandje al zolang als hij zich kon herinneren om zijn voorpoot. Hij keek op toen ze begon te praten. ‘Mijn naam is Mi’Quel’ Zei hij. Zijn arm begon moe te worden van al dat gewicht. Hij wisselde met zijn andere arm, ook al deed het een beetje pijn door de druk die op de wond kwam. Maar de pijn was zo ligt dat hij er geen last van had. Eigenlijk had hij nooit zoveel last. Hij kon het altijd goed negeren. Maar die gevoelens van onwetendheid over zijn ouders kon hij niet negeren. Hij wilde weten wat er speelde. Hij had niemand anders dan zij in zijn leven. En nu hij ze nodig had, waren ze gewoon weg. Zonder iets te zeggen, zonder een spoor achter te laten.

Ze zuchtte diep terwijl ze diep nadacht. Beiden leken in gedachten verzonken te zijn. Ze dacht weer aan haar vader die haar mishandelt had. Nu dacht ze veilig te zijn, maar dit zat vol vampiers die je elk moment konden doden en leegzuigen. De wolven waren niet slecht, volgens haar toch. Ze had nog geen één slechte wolf gezien dus het zou wel niet. Haar blik gleed kort naar het bandje dat gevlochten op de jongen zijn pols hing. In de vorm van een wolvenkop. Ze wist nu wel zeker wat hij was. Ze glimlachte zwak en hoorde zijn stem weer. Ze richtte haar bruine ogen op hem en knikte even. "Aangenaam dan maar." Haar stem zacht en vriendelijk. Ze wilde er met hem over praten. Ze wilde nu echt weten wat hem dwarszat. Ze vertrouwde hem nu veel beter dus ze zou het gewoon durven vragen. Ze draaide haar lichaam in zijn richting en keek hem voorzichtig en onzeker aan. "Toen je daarnet zo bang was, was het omdat je dacht dat ik een.. Een vampier was?" De vraag kwam er meteen uit, maar wel met een hele onzekere stem. Ze wist helemaal niet hoe hij erop zou reageren. Misschien wilde hij er niet over praten of werd hij kwaad als hij eraan dacht. Ze zuchtte en had spijt dat ze het gevraagd had. Meteen keek ze hem aan en wachtte voorzichtig en angstig op een antwoord of een reactie.

Zachtjes boog hij wat voorover. Hij maakte met zijn handen een soort kommetje wat zij ook had gedaan voor zijn wonden. Het was best lastig om het water in zijn handen te houden. Je moest je handen strak tegen elkaar aanduwen. Hij keek even naar het water waarna hij het naar zijn mond bracht en er in goot. Dorstig was hij zeker. En eigenlijk doodmoe. Sinds hij mens was had hij niet durven slapen. Bang om opgezocht te worden door een vijand, bang om het te missen als zijn ouders misschien terugkeerde. Zijn knieën waren een beetje ingetrokken. Hij miste de warmte die hij had als wolf. Die o zo fijne warmte. Hij wilde het terug, hij wilde zijn leven terug. Wilde dat alles nooit wat gebeurd. Maar aan de andere kant was hij er nu wel achter gekomen dat er ook goede mensen waren. En eigenlijk was hij blij dat ze toch naar hem toe was gekomen. Hij draaide zijn hoofd naar haar toe toen ze begon te praten. Eigenlijk wist hij er niet zo goed op te antwoorden. Maar hij kon moeilijk niets gaan zeggen hier. 'Eigenlijk eh.. Was ik inderdaad bang dat je een vampier was, of een mens.. Ik heb geleerd hen als vijand te zien, maar ik wist niet dat er goede mensen waren' Zei hij terwijl hij zijn blauwe ogen naar de grond wende. Eigenlijk was het een groot vooroordeel wat hij naleefde zonder erbij stil te staan dat hij zelf ook op onderzoek uit kon gaan. Misschien was het wel gemakzucht. Of het was het vertrouwen dat hij in zijn ouders had gehad. Vertrouwen dat inmiddels eigenlijk volkomen was verdwenen.

Het meisje keek om haar heen terwijl haar gedachten weer wegvlogen. Ze dacht vaker aan haar vader, zo'n engerd. Ze rilde even en sloeg haar ogen neer. Ze wilde niet gaan huilen, huilen voor iets dat voorbij was. Ze snoof en keek weer naar de jongen die vertelde waarom hij zo bang was. Ze schrok even en keek hem aan. "Oh.. Wat erg voor je.. Ik snap wel waarom je dan bang bent.." Voorzichtig sloeg ze troosten haar arm rond hem heen. Ze keek in de blauwe ogen en zuchtte even bezorgd. Haar blik liet duidelijk merken dat ze hem geen kwaad zou doen en dat ze er was om te helpen. "Ik kan je vertellen dat de mensen geen kwaad doen. Je hebt natuurlijk wel moordenaars en mensen die snel aanvallen, maar die kan je allemaal aan hoor. En daar hebben wij ook andere goede mensen voor die tegen hun vecht. Vampiers zijn er ook in goede en slechte maten, maar dat moet je altijd afwachten. Maar mensen doen je meestal echt geen kwaad hoor. En als ze dat wel doen, zoals de moordenaar dan kan jij ze meteen doden." Ze gaf hem een knipoog en liet haar arm van zijn schouder afvallen. Ze keek even naar het water en ging met haar hand er even door om zich op te frissen. Van zijn huid had ze het enorm warm gekregen.

Zijn ogen waren nog altijd afgewend naar de grond. De situatie waarin hij zat was gewoon zo rot. Hij luisterde naar wat ze zei en voelde haar arm om hem heen. Bang zijn.. Dat was iets wat hij normaal alleen in zijn dromen was. Maar in dit lichaam was hij gewoon zo kwetsbaar. Even keek hij haar weer aan en zag dat zij ook keek. Het voelde fijn om te weten dat iemand je begreep. Eigenlijk had hij dat gevoel nog nooit gehad bij zijn ouders. Hij moest er doen alsof het leven een feest was, hij alles en iedereen aan kon. Hij alles wist wat je hoefde te weten. Maar vanbinnen tolde al die tijd duizenden vragen, maar echt met hen praten over gevoelens kon hij wel uit zijn hoofd zetten. Alles was gewoon acteerwerk geweest. Toen ze begon te vertellen draaide hij wat nerveus met het bandje om zijn pols. Ze gaf antwoord op vragen waar hij al sinds dat hij zich kon herinneren mee zat. Antwoorden zo simpel, maar die hij nooit had gekregen. Haar laatste woorden schoten door hem heen waarna hij zijn hoofd schudde. 'Ik kan niets in dit lichaam.. Niet eens vluchten als het zou moeten' Zei hij en wierp een korte blik naar haar. Hij moest altijd doorvechten, wanneer hij alles in de strijd had gegooid, dan mocht hij pas vluchten. Proberen te vechten hoefde hij niet eens, hij wist nu al dat hij afgemaakt zou worden.

Het meisje keek hem aan en begreep hem. Ze knikte even en dacht aan de wolven. Ze kende niet veel van weerwolven, maar ze wilde hem helpen dus ze kon Sairon eens halen voor hem. "Je moet zekerder worden van jezelf. Ik weet dat je een weerwolf bent, Mi'Quel. Ik ken nog weerwolven en normaal moet je ook terug in een wolf kunnen veranderen, maar je moet er achter komen hoe en als er gevaar is kan je steeds naar die vorm gaan en kan je weer leren vechten." Ze vertelde de waarheid, maar slim was ze niet. Dat was het enige dat ze wist en dat had ze ook zelf bedacht en niet via vrienden of weerwolven. Ze haalde diep adem en keek hem aan. Ze wist nu even niet meer wat ze moest zeggen tegen hem. Ze wilde zo graag nog helpen, maar hoe? Ze kende niets van deze wezens hier.

Inspiloooos sorry

Gefocust schoot zijn blik naar de bosrand bij het horen van een geluid. Het naderde.. Veelte vlug om te kunnen ontcijferen wat voor iets het was. Zijn blik was niet langer rustig en helder, maar ijzig en gedreven. Geen angst laten kennen was het beste wapen wanneer je niet tot veel in staat was. Je zou zeker en krachtig overkomen. Hij voelde de kracht in zichzelf opkomen. Eventjes voelde hij zichzelf weer een beetje wolf. Al zag hij er nog als mens uit. Maar toen er een hert uit de bosjes sprong en bij het zien van de twee mensen weer wegrende, verdween het gevoel weer. Zachtjes schudde hij zijn hoofd om weer terug hier te komen. Het gevoel van dat gevoel hebben bleef hem bij. Het voelde zo fijn. Hij miste het. Hij had geluisterd naar wat ze zei en knikte. Echt iets te zeggen had hij niet. Zijn gedachten bleven hangen bij dat gevoel.