Huilen met de maan

"AWOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO" Een luid gehuil klonk als een echo door het bos heen. Het was net avond en de zon ging langzaamaan onder. Een fijne slanke wolf draafde tussen de bomen door. Zijn bruine ogen keken nieuwsgierig naar de bomen die stil waren. Er was geen wind, er was niets. Je hoorde zelfs niets kraken of ritselen. Heerlijk. De jonge reu blafte speels en daverde door het bos. Voor een echte wolf was hij groot, heel groot. Niet super groot en breed zoals zijn broeders, maar gewoon fijn en groot. Hij was de jongste van de groep. Hij zuchtte bij die gedachte en huppelde rond. Hij wist echt niet wat hij doen moest. Hij verveelde zich dood zonder zijn broeders. Hij ging vooral om met Jacob. Soms wel eens met Quil en Paul ofzo, maar vooral met Jacob. Hééél soms met zijn bloedeigen zus. Hij haatte haar gezeur steeds. Ze kon altijd maar kwaad en agressief doen. Was ze nooit eens blij ofzo? Hij rolde met zijn ogen terwijl hij doordraafde. Hij snoof de geuren op en stopte midden in het bos. Hij legde zich onder een boom en begon enorm luid te huilen. Hij was eigenlijk nu nog redelijk mensenschuw. Hij kwam in zijn wolvenstand niet graag mensen tegen eigenlijk. Hij was veel groter dan hun. Nee.. Wacht.. Hij was zich aan het verwarren met de rest. Hun had hij al met vampiers zien vechten en ze waren zo groot tegenover hun. Hij niet.. Hij was klein. Hij zuchtte en keek om zich heen. Hij wist nog steeds niet wat hij doen moest. Vaak was hij vrolijk en speelde hij met zijn broers, maar nu lag hij hier alleen. Nogmaals huilde hij luid en wachtte op enig antwoord van Jacob of iemand anders. Ze waren heus niet de enige familie wolven hier. Hij had gehoord dat er nog meer waren. Echt cool volgens hem. Sam vond het eerder een bedreiging omdat ze hun gebied zouden moeten delen. Ach, wat maakte Seth dat uit.

Jacob

.::De rede dat ik zo laat reageer is omdat, Jake nu pas een weerwolf is en nog niet eerder. Sorry daarvoor -.-::.

Met krachtige passen rende hij door de bossen, in een inmense snelheid. Verbazend dat hij geen bomen raakte, hij rende nu al zo'n paar minturen, doelloos, hij zou wel kijken waar hij uitkwam. Maar toen een klaarheldere huil zijn aandacht trok veranderde zijn richting, naar wel een doel. Het was een huil van Seth. Seth was als een broertje voor hem, de jongste deelnemer van de roedel. Jake zette vaart in zijn passen, hij concentreerde zich op zijn reuk vermogen. Toen hij eenmaal de geur opving van Seth, en hij zijn gedachtes kon horen passeerde hij Seth. 'Hee Seth' Begroete hij Seth in zijn gedachte, hij kwispelde ligt. Jacob stond stil, hij was groter en breder als Seth. Aangezien Seth op een jongere leeftijd dan hem een weerwolf was geworden. Wat nooit eerder voor was gekomen, Jake slaakte kort een zucht. Waarna hij door zijn achterste poten liet zakken en zo kwam te zitten 'Waarom huilde je?' Dat was toch wel iets wat hij wou weten. Jake wachte af, en richte zijn bruine ogen op die van Seth.

De jonge wolf keek om zich heen en wachtte op Jacob. Hij kwispelde zacht en zijn bruine ogen bekeken de omgeving. De maan stond hoog en hij genoot ervan. Hij sloot heel even zijn ogen voor een paar minuten, tot de geur van Jacob zijn neus binnendrong. Hij spitste zijn oren en gromde zacht en begroetend. Jacob kwam al snel aangelopen en begroette hem. Seth knikte terug en begroette hem in hun gedachten terug. Jacob vroeg daarna waarom hij huilde. Seth zweeg en als hij een mens was, had hij zijn schouders opgehaald. "Ik weet het eigenlijk niet. Het is volle maan en ik had gewoon zin om iemand te roepen. Jou geur was ook het sterkst dus ik riep jou." De kleine wolf keek nieuwsgierig naar Jacob. Hopelijk vond hij niet erg dat hij gehuild had. Het was immers een waaknacht voor sommigen. Vampieren konden elk moment tevoorschijn komen of door hun grond gaan lopen. Seth snoof zacht en keek weer naar Jacob.

Hij hielt zijn kop wat laag Seth aankijkend, Seth was flink gegroeid. Eerst was Jake een kop groter, maar nu schilde het nog meer een halve kop ofzo. 'Ik weet het eigenlijk niet. Het is volle maan en ik had gewoon zin om iemand te roepen. Jou geur was ook het sterkst dus ik riep jou.' Jake knikte, niets zeggend. Zijn blik viel kort naar de witte bol boven hun, het eerst deze avond dat hij naar de maan keek. Hij voelde het al, maar nu pas zag hij de schoonheid. Het voelde heerlijk om s'nachts met heldere maan buiten rond te lopen. En deze keer deelde hij zijn avond dus samen met Seth 'Zin om samen waaknacht je lopen?' Sam had aan het gevraagd of hij waaknacht wou lopen bij het noorder stuk van het bos, en wat Seth hier deed wist hij niet. Maar nu hij hem tegenkwam zou Seth hem prima kunnen helpen. Als hij dat wou tenminste. Jake spande zich en stond op, waarna hij langs Seth liep. 'Sam vroeg aan mij aan de noordkant wacht te lopen' Jake keek Seth kort aan waarna hij verder liep dieper het bos in, aan de vaste plek waar hij wachtliep. Zijn ogen gleden van links naar recht, terwijl hij zich concentreerde op zijn ruik en hoor vermogen. Seth zou waarschijnlijk met hem mee lopen, wat zorgde voor aangenaam gezelschap.