I hate the feeling that I have now. [Yancey]

Dahlia keek woedend naar haar vader. Hoe durfde hij te verhuizen. Zonder ook maar toe stemming of wat te vragen.
Oké aan haar hoefde hij het niet te vragen. Maar kom op haar moeder? Die moest het toch weten. Maar nee. Haar vader had alles in gepakt toen ze op school was. Hij belde haar met de mededeling dat ze op gehaald zou worden. En nu zaten ze in de auto. Maar moeder sliep en zij zat voor in. Zo dat haar moeder op de bank kon liggen. Dahlia had al raar gekeken toen haar leraren haar veel succes wenste. En nu zat ze dus woedend in de auto met muziek hard op. Om haar vader niet te horen. Dahlia legde haar hoofd tegen het glas van de raam en deed als of ze sliep. Toen ze stopte keek Dahlia op. In wat voor gat waren ze nu terecht gekomen. Aarzelend stapte ze uit en keek om haar heen. Groen. Groen en nog eens groen. Dit gingen ze niet menen he.

En ja hoor. Haar vader liep naar een klein huisje en stapte naar binnen. Dahlia zuchtte en maakte haar moeder wakker en hielp haar naar binnen te komen. Eenmaal daar liet ze haar moeder op een stoel zakken en keek naar haar vader die al weer een biertje had gepakt. Zuchtend liep ze naar buiten en zette de dozen op de goede plaats. Daar eenmaal klaar mee pakte ze alles uit. Tot dat ze het zat was. Dahlia liep naar beneden pakte het flesje bier van haar vader af en gooide die tegen de muur aan.Ze keek toe hoe het flesje kapot knapte en de inhoud op de grond viel. "Hoe kun je" Riep ze uit. Dahlia keek naar haar vader die woedend op haar af liep. Voor ze het in de gaten had voelde ze een klap in haar gezicht. Dahlia legde haar hand op haar hand en keek naar haar vader. Dit had hij nog nooit gedaan. "Eikel" Siste waarna ze naar haar pakte en naar buiten rende waar het nu begon te regenen. Dahlia stopte na een tijdje en voelde de lucht in haar longen stromen.

Ze had echt een hekel aan die man. Dahlia liep door en kwam uit op een strand. Eenmaal daar zakte ze op een steen en keek naar het water. Ze dacht terug aan vroeger toen haar moeder nog gezond was. En haar vader nog lief voor haar was. Ze speelde samen altijd. En haar moeder keek altijd glimlachend toe want zij kon niet voetballen. Dit alles lieten de tranen in haar ogen komen. Dahlia stond op en deed haar schoenen uit. Die hield ze vast terwijl ze naar het water liep en er door wandelde. Ook al werd haar jurk nat. Het boeide haar nu even niet. Ze keek al die tijd naar beneden naar het water dat golfjes maakte over haar voeten.

Dit is haar jurk maar dan met een bandje.