Leave me alone or you'll die right here [Kim]

Inmiddels zo goed als herstelt van het gevecht met Paul liep hij chagrijnig rond. Beter erop geworden was hij zeker niet. Er waren een stuk meer doden gevallen dankzij hem dan voorheen. Als hij dat meisje ooit nog zou zien. Hij zou haar de dood van haar leven geven. Zoveel pijn geven dan dat ze wist dat er bestond. Donkere wolken verschenen en verjoegen het licht. Problemen had hij er niet mee, het paste precies bij zijn stemming. Afgelopen maand was zwaar geweest. De wonden waren diep, en zijn pols was zwaar gekneusd geweest. Vandaar dat hij hier nu liep in zijn mensengedaante. Dan hoefde hij hem niet te belasten en zou het sneller volkomen verdwijnen. Al was het al bijna genezen. Zijn donkere ogen gleden over deze plaats heen. De bomen maakte het hier nog donkerde. Hitte straalde van hem af. Koud had hij het zeker niet gehad al die tijd. Nog altijd was hij woedend op die beesten. Als het aan hem lag waren ze nu al van de aardbodem verdwenen. Zijn vrienden hadden hem nog proberen te kalmeren, erbovenop te helpen. Maar hulp was niet wat hij wilde, hij wilde wraak. Ze zouden boeten. Stuk voor stuk. Oké, de roestbruine wolf zou misschien nog een kansje van hem krijgen, maar meer ook niet. Hij werd uit zijn gedachten getrokken door trillingen in de grond en geritsel. Er naderde iets. Zijn blik werd feller. Als het een van hen was zou hij zo weer het gevecht aangaan. Klaar om te veranderen stond hij stil en keek naar de kant waar het geluid en trillingen vandaan kwamen.

[&Kim dus niemand anders]

Opnieuw ging de idiote wekker. Het meisje draaide haar om en sloeg hem opnieuw van het nachtkastje. BAM. Een grinnikte verliet haar mond terwijl ze het deken van haar afgooide. Ze rekte haar uit en keek uit het raam. Ze had geen zin om naar school te gaan. Dat deed ze ook niet. Ze vertrok naar de badkamer en kleedde haar om. Haar blik gleed over de spiegel en ze kamde haar haren. Daarna liep ze de hele andere richting op in het bos dan naar school of het gebied van de pack van Jared. Ze wilde nu eens even uit hun buurt zijn. Het meisje zuchtte en liep rustig tussen de bomen door. Ze wist na een tijd niet goed waar ze was. Ze was verdwaald. Een vloek verliet haar keel en ze gromde zacht. Waarom moest het nu? De bomen leken dichter bij elkaar te kruipen waardoor het enorm donker en eng was. Een rilling liep over haar rug terwijl ze doorliep. Ze voelde de takken onder haar voeten kraken. Ze begon het warm te krijgen, maar het belangrijkste was de weg vinden. Ze draaide rond en zocht tot ze iemand in de verte zag staan. Ze liep naar de gespierde jongen toe en keek hem aan. "Uhm weet jij de weg naar het centrum? Ik ben een beetje verdwaald, denk ik.." Haar stem was zacht en duidelijk gemeent. Ze wist écht niet waar ze was.

Zijn blik zag een meisje in de verte naderen. Ze was niet dat mormel van een tijd daarvoor, daar had ze geluk mee. Hij hoorde haar hartslag. Nee het was geen weerwolf of een vampier. Een doodgewoon mens. Hij was nog steeds chagrijnig maar hij was niet in de 'kill-mood'. Hij merkte dat ze niet van plan was iets in haar hoofd te halen. Dat was een pluspunt. Hij voelde de trillingen bij elke stap die ze dichterbij kwam. Hij bleef op zijn hoede maar vertrouwde het enigszins wel. Hij keek naar haar. In haar ogen. Maar hij voelde geen onraad. Hij luisterde naar wat ze vertelde met een zachte stem. 'Ja dat weet ik wel, kom maar mee' Zei hij en liep in de richting. Hij kende het bos als zijn eigen broekzak. Hij kwam er vaak en al lang. De dieren die er leefde, de mensen die er kwamen. Al waren er weinig mensen die er lang kwamen. Uiteindelijk deden ze toch iets verkeerd in zijn ogen en konden ze niet meer uit het bos om de een of andere vreemde redenen. Hij glimlachte vaagjes omdat hij zichzelf ertoe dwong een beetje vriendelijk te zijn ondanks zijn kutbui. Ze was niet het type die hij graag vermoordde. Nee die waren toch net wat anders. Geruisloos bleef hij in de juiste richting lopen. Hij hoorde de mensen alweer die hij wilde ontwijken. Het was nog wel een eind verderop, maar toch, hij kon ze horen. De verkeer, de drukte, alles gewoon. Het maakte zijn bui gewoon er niet beter op. Maar hij was zich aan het focussen op zijn goede daad voor vandaag.

Het meisje keek naar de gespierde jongen. Hij was echt groot en toch wel een beetje eng. Ze zweeg even en hoorde zijn woorden. Hij wist waar ze heen moesten. Ze knikte even als bedankje en liep daarna achter hem aan. Het was stil, maar soms hoorde je een vogel of gekraak in de bomen. Ze zuchtte even en liep rustig verder. Ze hoorde opeens iets en keek om haar heen. Ze leek wel geroep om hulp te horen. Ze negeerde de jongen en draaide haar om. Ze liep in de richting van het geroep en zag iemand zitten. Een meisje dat alleen was. Kim liep erheen. "Hee wat scheelt er?" Het meisje keek op en vertelde dat ze niet weet waarheen ze moest. Kim glimlachte. "Nou ik ook niet, maar hij daar kan ons allebei helpen." Het meisje was duidelijk niet zo'n lief typetje en gromde. "Met zo'n lelijk iemand? Kom zeg!" Ze riep het luid en duidelijk voor de jongen. Kim zuchtte en rolde met haar ogen, maar ze wist niet hoe de jongen echt was. Ze had niet door dat hij snel kwaad kon worden.

Wist ik veel waardoor hij kwaad kan worden xd

Er kwam geen woord in hem op om tegen haar te zeggen. Hij vond het al heel wat dat hij daadwerkelijk iemand aan het helpen was. Zijn zintuigen werkte goed, en hij voelde de aanwezigheid van iets anders. Maar het bewoog niet. Eigenlijk had hij een beetje argwaan, en hield al zijn zintuigen op scherp. Hij zou op tijd gewaarschuwd zijn wanneer er toch beweging in kwam. Toen hij geroep hoorde stopte hij. Het kwam van datgene waarvan hij de aanwezigheid had gevoelt. Hij merkte dat het meisje omgedraaid was en die richting in liep, zuchtend liep hij er maar weer achteraan. Hij had toch alle tijd, wat zou hij moeten gaan doen? Hier rond blijven dwalen in dit saaie gebied zeker. Niets nieuws kwam erbij. Alles was al jaren hetzelfde. Hij luisterde naar het gesprek en had al snel door dat het geen gewoon meisje wat wat daar zat. Nee, het was een vampier. Oké, normaal was hij niet zo tegen vampieren, maar op dit moment was het beter om niets verkeerd te doen. Dreigend liep hij op haar af. 'Maak dat je wegkomt' Zei hij fel en maakte zich iets groter om wat intimiderender over te komen. Als ze nu echt van plan was om hier te blijven, zou ze hier vandaag nog sneuvelen.

Haar bruine ogen waren op het meisje gericht. "Dat is niet aardig.. Hij is lief hoor.." Ze wou nog verder praten over dat je niet naar het uiterlijk moet kijken. Voor ze wist wat er was stond de jongen voor het meisje. Woedend keek hij haar aan en zei dat ze weg moest gaan. Kim gromde en liep erheen. Ze gaf hem een duw en ging voor het meisje staan. "Hé! Laat haar met rust. We gaan hier echt geen ruzie maken hoor." Ze boorde haar bruine ogen in de woedende blik van de jongen. Achter haar grijnsde het meisje vals en liep stiekem weg. Kim zag het niet omdat ze bezig was met de woedende jongen voor haar. "Ik meen het hoor sukkel!" De woorden werden eruit gegooid. Ze wist niet wie hij was en ze wist ook niet wat hij was of het meisje. Ze kende er niet veel van nu. Ze wist ook niet hoe kwaad hij was. Ze keek diep in zijn ogen en wachtte af wat er zou gebeuren.

Zijn blik was diep, woest en de adrenaline speelde weer door hem heen. Toen hij een duw kreeg, keek hij haar verontwaardigt aan maar kon zich nog net inhouden om nu echt tekeer te gaan. De smile op het gezicht van het meisje achter haar hielpen hem over die drempel heen. Hij wilde het meisje voor hem net aan de kant duwen om erachteraan te gaan, maar werd afgeleid door de woorden van het meisje voor hem. Twee woedende ogen schoten naar naar haar toe. Sukkel? Hoe durfde ze, wist ze niet wie hij was, wat hij deed, tot waartoe hij in staat was? Een rilling van woede liep over zijn bloedwarme lijf. Nog even zo door gaan en je kon er een ei op bakken. Hij was nog van plan haar te helpen, en dan kreeg hij zoiets terug? Dit was meteen de laatste keer geweest. 'Best, laat je leegzuigen door dat wijf dan' Siste hij vals en gaf haar een duw waarna hij woedend wegliep. Ze moest het eens proberen nog wat na te roepen. Dan zou ze eindigen zoals vele andere. Hij kon het gewoon niet geloven dat dit gebeurde, wat bezielde hem door hier een beetje aan liefdadigheid te gaan doen? Beter had hij haar al gelijk met de grond gelijk gemaakt. Dacht hij chagrijnig.

Geschrokken voelde ze de harde duw van de jongen. Ze probeerde haar evenwicht te houden voor ze zou vallen, en dat lukte. Ze gromde en stond op waarna ze achter hem aanging. Ze stopte opnieuw voor zijn neus en keek doordringend in zijn ogen. "Doe eens normaal! Ik weet heus wat je bent, dus doe rustig. Als ik nu iets breek dankzij jou heb je problemen. En wat zeur je toch? Het was echt geen vampier hoor! Het was een doodgewoon meisje ja?! Wind jezelf toch niet zo op !" De woorden kwamen er meteen uit. Het was niet meteen een geroep, het was eerder een woedende stem van haar. Ze maakte van haar handen twee vuisten en keek hem woedend aan. Ze snapte niet wat zijn probleem was. Buiten het feit dat hij veel te snel kwaad was en uitvloog. Bang was ze niet voor hem. Kim snoof en keek hem nog steeds strak aan. Haar bruine ogen had ze op hem gericht. Wachtend op een reactie. Ze wist zeker dat hij opnieuw zou beginnen uitvliegen want dat was normaal bij iemand met zo'n kort lontje.

Sorry voor flut

Zijn donkere ogen voor woede en haat waren naar voren gericht, toen hij haar voetstappen ook nog eens achter hem aan hoorde komen kon hij het echt niet meer hebben. Wat bezielde haar door ze te doen tegen hem? Ze was een doodgewoon mens! Geen vampier, geen weerwolf, niks. Ze was machteloos tegenover hem. De adrenaline stroomde door zijn lijf. Enige twijfel sloeg toe, haar nu gewoon van het leven beroven wat zou gebeuren wanneer hij zichzelf verloor. Of het aan haar verstand proberen te brengen dat dat meisje gewoon een vijand was voor haar, die haar vermoord had als hij er niet bij was geweest. Intimiderend keek hij neer op haar. 'Het was geen vampier volgens jou? Loop er dan maar heen en voel haar tanden door je nek bijten. Het is de eerste keer dat ik überhaupt iemand help en niet neerhaal dus ik zou maar blij zijn dat ik je gespaard heb' Zei hij terwijl de woorden op haar afgevuurd werden als kogels. Wanneer ze nu niet van gedachten veranderde en doorging, waren haar kansen voorbij en had hij zijn geduld veelte lang bewaard. Ze dacht zeker dat hij zo al flipte. Ze moest een weten. Ze moest het eens aan haar voorgangers vragen. Maar nee, dat kon niet want die liepen niet meer op deze aardbodem.