I'm So Sorry!

Het had een tijd geduurd voordat ze hier waren, Lagune. Het was een rustige reis geweest aangezien Rachel niet meer wilde rennen omdat ze Paul de pijn wilde besparen. Het eerste wat Rachel deed toen ze bij het meer aan kwamen was drinken. Haar keel was verdroogd door de gebeurtenis van daar straks. Hoe ze eerst de veel grotere reu had uitgedaagd waarna deze haar aangevallen had en andersom ook. Daarna was het nog van kwaad tot erger gelopen toen Paul en Jake kwamen. Jake was rustig maar Paul die ging het gevecht aan waardoor hij nu overal wonden had zitten. Rachel liet haar staart zwakjes hangen tussen haar achterpoten terwijl ze zich snel omdraaide richting Paul die op zijn gemakje stond, zo te zien. ’Het spijt me.. Van alles Paul! Dit is allemaal mijn schuld!’ Haar gedachte was echt gemeent terwijl haar neus naar zijn verwondingen wezen. Zachtjes drukte ze haar zwarte neus in zijn warme vacht terwijl ze zichzelf iets groter maakte om zijn verwondingen beter te kunnen zien. Rachel ademde diep in terwijl haar neus zachtjes over de wonden heen gingen. Ze moesten gewoon verzorgd worden toch? Rachel likte met haar tong de wonden daarna schoon, die op zijn rug, die op zijn hals en op meerdere plekken. Daarna liep ze weer naar zijn hoofd toe en drukte haar hoofd zachtjes tegen de zijne aan waarna ze haar snuit tegen de onderkant van de zijne aan duwde en haar lichaam tegen de zijne aanstond voor eventuele ondersteuning. Haar eigen verwondingen intresseerde haar niet eens, zolang Paul maar niks had. ’Ik hoop dat je het me kunt vergeven..’ Rachel leek nu eerder op een puppy die verstoten was door zijn moeder en om vergiffenis smeekte. Rachel voelde zich op dit moment gewoon zo schuldig. Rustig liet ze zich door haar poten zakken terwijl haar lichaam de grond snel raakte. Haar goudbruine ogen keken naar Paul terwijl ze daarna naar zijn grote poten keek. Rachel snuffelde er eerst aan en toen er nog geen reactie leek te komen hapte ze er zacht en speels in. Door bijten deed ze niet, maar gewoon zachtjes. Misschien zou hij haar tanden niet eens voelen. Daarna bleef ze zo liggen aangezien de wond op haar rug nog dicht moest gaan. Waarom was ze ookal weer zo slim geweest ? Misschien had ze beter blond kunnen zijn inplaats van zwart haar.

&& Only Paul <3

https://www.youtube.com/watch?v=FJbdlYGsmVo
Paul stapte op zijn gemak naast Rachel. Haast was er niet bij. Niet nu. Hij had pijn, maar hij verborg het. Hij liet nooit zien dat hij pijn had. En zelfs dat niet aan Rachel. Eer dat hij dat liet zijn, zouden de wonden serieus erg moeten zijn. Of zou hij gebroken ribben hebben ofzo, dan pas zou hij laten zien dat hij pijn had. Paul dronk samen met Rachel uit het bleke, zuivere water. Dat kon na een gevecht zo goed doen. Hij dacht even aan die reu, die hij liever uit zijn hoofd had gezet. De reu had werkelijk gedacht dat Paul een makkelijke tegenstander was. Bij die gedachten draaide hij met zijn ogen. Die jongen zou nu wel 3 keer nadenken voor hij nog iemand’s lief aanvalt. Paul hief zijn hoofd op en keek rond zich heen. Zijn blik dwaalde af naar de prachtige zwarte wolvin die haar excuses aanbood. Hij liet haar uitpraten. “Kijk, Rachel. Ik weet niet wat er is gebeurt, en dat doet er ook niet aan toe. Ze moeten gewoon met hun poten van je lijf blijven, en je al helemaal geen pijn doen. Daarbij, hij had gewoon zijn rug kunnen omdraaien en weg kunnen lopen. Maar wat deed hij, hij begon je uit te schelden. Waar ik bij was. En dat vergeef ik geen enkel persoon.” De aanraking van haar was bijna hetzelfde als Magie, het voelde zo goed. Genietend deed hij zijn ogen toe, toen zij zijn wondes verzorgde. Daarna likte hij ook haar wondens proper. Toen al haar wonden en zijn wondens verzorgt waren. Paul wreef rutig met zijn neus tegen haar kaak, en daarna hief hij zijn hoofd op en legde deze op haar hoofd en deed zijn ogen genietend toe. Hij kon haar niet loslaten, en dat zou hij ook nooit willen.’Ik hoop dat je het me kunt vergeven..’ Paul keek naar de lucht die donkerder werd, en de beeldmooie sterren kwamen erdoor, met de volle maan. De sterren waren bijna even mooi als de zwarte engel naast hem. Maar niets kon even mooi zijn als haar. Niets zou haar ooit kunnen vervangen, en niets zou haar kwaad doen. “Neen, want ik heb niets om te vergeven. Je was niet in de fout, niet in mijn ogen.” Zei hij via gedachten rustig. Hij voelde haar lichaam naar beneden gaan en voelde opeens allemaal spelden prikjesin zijn poot. Hij keek naar beneden en zag hoe ze er zat aan te kauwen. Hij hief zijn poot op en gaf een likje op het voorhoofd van zijn geliefde. Hij ging op zijn rug liggen. En piepte zacht. Hij lag met zijn kop tussen haar voorpoten en keek zo naar haar. Hij duwde zijn voorpoot tegen de kin van Rachel en duwde die speels naar boven. Natuurlijk niet om haar pijn te doen. “Jij bent alles wat ik nodig heb. Beter alles verliezen en jou houden dan alles houden en jou verliezen.” Zei hij rustig, waarna hij zich weer op zijn buik draaide en zijn voorpoot op de hare legde. Hij beet speels naar haar neus, maar beet niet echt. Waarna hij onschuldig likte.

‘Kijk, Rachel. Ik weet niet wat er is gebeurd, en dat doet er ook niet toe. Ze moesten gewoon met hun poten van je lijf blijven, en je al helemaal geen pijn doen. Daarbij, hij had gewoon zijn rug kunnen omdraaien en weg kunnen lopen. Maar wat deed hij, hij begon je uit te schelden. Waar ik bij was. En dat vergeef ik geen enkel persoon.’ Rachel keek hem aan terwijl ze haar neus tegen zijn hals aandrukte. Ze hield van hem, met haar hele hart. Toen Rachel zijn wonden schoon gelikt had deed hij dat ook. Zijn aanraking kalmeerde haar, maakte haar geheel rustig terwijl ze alleen nog maar aan hem kon denken op dit moment. Hij was haar leven, en zonder hem was haar leven niks waard. Paul wreef met zijn neus langs haar kaak waarna zijn hoofd op de hare gelegd werd waarna Rachel haar ogen kort sloot. Genoot van het moment. De lucht werd donkerder terwijl de sterren zichtbaar werden met de volle maan die ook zichtbaar was. ‘Neen, want ik heb niets om te vergeven. Je was niet in de fout, niet in mijn ogen.’ Toen Rachel in zijn poten beet, hief Paul zijn poot op en gaf haar een likje op haar voorhoofd. Daarna ging hij op zijn rug lippen en piepte hij zachtjes. Zijn kop lag tussen haar voorpoten in terwijl zijn voorpoot haar kin iets omhoog duwde in een speelse beweging. ‘Jij bent alles wat ik nodig heb. Beter alles verliezen en jou houden dan alles houden en jou verliezen.’ Rustig sprak Paul terwijl de woorden zich diep in haar hart nestelde. Daarna draaide Paul zich op zijn rug waarna zijn voorpoot op de hare gelegd werd. Rachel drukte haar neus tegen zijn kaak aan waarna hij speels naar haar neus beet om daarna onschuldig een likje te geven. Rachel gaf hem ook een likje over zijn neus heen gaf waarna ze haar hoofd tussen zijn voorpoten legde. ’Ik zal ervoor zorgen dat er niet zoiets meer gebeurd! Ik wil jou niet verliezen Paul. Zonder jouw, zal mijn leven niks meer waard zijn. Niet zonder jou.’ Diep ademde ze in terwijl ze plagend over zijn voorpoten likte waarna ze op haar rug ging liggen en haar neus tegen zijn hals aandrukte. ’Ik hou van je Paul.’ Zachtjes klonk haar gedachte terwijl ze terug rolde op haar buik en opstond en Paul onverwacht omduwde in een zachte beweging waarna ze weer ging liggen met een speels uitdrukking in haar ogen terwijl ze weer ging liggen en haar hoofd tegen zijn nek aanlegde waarna ze plagend haar tanden in zijn hals zetten om daarna alsnog lief te likken. ’Je bent de allerliefste persoon in mijn hele leven Paul! Haar gedachtes waren echt, tegen Paul kon ze gewoon niet liegen. Toen haalde Rachel haar snuit uit Paul zijn nek zodat hij eventueel overeind kon komen. ’Ik hoop alleen dat je me meer vechttecknieken aan wilt leren, als je dat idee leuk lijkt. Zodat ik me tenminste beter kan verdedigen. Je bent de beste vechter die ik ken namelijk!’ Rachel keek hem plagend maar liefdevol aan terwijl haar poot plagend op zijn lichaam gelegd werd toen hij weer op zijn buik lag en ze haar hoofd boven op zijn rug legde.

’Ik zal ervoor zorgen dat er niet zoiets meer gebeurd! Ik wil jou niet verliezen Paul. Zonder jouw, zal mijn leven niks meer waard zijn. Niet zonder jou.’ Paul keek haar aan. En grijnsde. “Alsof er iets met me kan gebeuren. Mijn pijngrens ligt hoger dan bij andere wolven net zoals mijn vechttechnieken.En geloof me, jij geraakt me nooit kwijt. En ik jou ook niet, daar zorg ik wel voor, mijn schoonheid.” Paul hoorde haar volgende woorden. “Love you 2.” Zei hij waarna zij opstond. Even lette hij totaal niet op, wat in haar voordeel speelde. Ze duwde hem waarna hij op zijn zijde ‘viel’. Hij grinnikte en beet naar haar poot, maar miste die toen ze ging liggen. Nog steeds lag hij op zijn zijde, en zij legde haar nek tegen zijn nek, terwijl ze speel in zijn nek beet, en daarna begon te likken. Een rilling ging over heel zijn lijf. Hij duwde zijn poot tegen haar hoofd. “Je weet dat ik daar niet tegen kan.” Zei hij met een grinnik. Nee, hij kon er echt niet tegen. Dat dwong hem naar gedachtes die niet bijpassend waren n. Het maakte hem….ja…hevig…-Als je snapt wat ik bedoel. – Haar gedachtens waren zo puur, zo gemeent. Maar de zijne ook. Hij hielt meer van haar dan hij ooit van iemand zou houden. Hij wist dat als ze dood ging, dat hij nooit een andere teef moest hebben. Rachel stond recht en eindelijk kon Paul zich terug goed leggen. ’Ik hoop alleen dat je me meer vechttecknieken aan wilt leren, als je dat idee leuk lijkt. Zodat ik me tenminste beter kan verdedigen. Je bent de beste vechter die ik ken namelijk!’ Paul grinnikte. “Ik kan er wel een paar uitleggen, en je een paar leren. Maar ik ken ze niet allemaal uit men hoofd. Het is gewoon zo, als ik 1 maal echt aan het vechten ben dan ken ik ze opeens allemaal uit mijn hoofd, maar zo, als ik rustig ben ken ik ze niet allemaal.” Hij draaide zijn hoofd en gaf een lik op de kaak van Rachel als teken dat hij ging opstaan. Hij stond op en keek haar liefde vol aan. “Ten eerste. Keer nooit je rug naar iemand toe. Ten tweede. Je kunt zien wat de tegenstander gaat doen. Zijn ogen zijn meestal op iets gericht, dus zo weet je wat hij van plan is. Daarom kon ik die schijnbeweging ontwijken. Mijn tegenstander keek eerst naar 1 kant, maar keek daarna te snel uit zijn ooghoeken naar de andere kant. Snap je. Ten 3de Het is niet de sterkte wat in een gevecht telt, het zijn de technieken. Iemand die sterk is maar geen technieken kent heeft minder kans op winnen dan iemand die de technieken kent maar niet sterk is. Weinige weten dat.” Dacht hij, het was duidelijk maar ook vriendelijk. Hij stond tegenover Rachel. “Probeer me te ontwijken.” Paul deed een schijnbeweging, door duidelijk tips te geven met zijn ogen. Zo moest ze het maar leren. Hij ging haar niet meteen iets moeilijks leren, ze moest eerst de basis dingen kennen.

Rachel dacht rustig na, liet haar gedachtegang rustig zijn gang gaan. Totdat Paul haar aan keek met een grijns op zijn wolvensnuit. ‘Alsof er iets met me kan gebeuren. Mijn pijngrens ligt hoger dan bij andere wolven net zoals mijn vechttecknieken. En geloof me, jij geraakt me nooit kwijt. En ik jou ook niet, daar zorg ik wel voor, mijn schoonheid.’ Rachel drukte haar neus tegen de zijne aan. ’Gelukkig maar. We hebben ergens trouwens wel een voordeel.. Aangezien we niet oud worden, tecknies gezien dan..’ Geestelijk werden ze wel ouder maar lichamelijk ? Nee, dus ergens was het wel fijn vond Rachel. ‘Love you 2.’ Was zijn reactie op haar eerdere woorden. Toen Rachel bij zijn nek likte greens ze plagend. Met zijn poot duwde hij tegen haar hoofd aan als reactie. ‘Je weet dat ik daar niet tegen kan.’ Waren zijn worden met een grinnik. ’Misschien dat je er nu wel tegen kon, maar helaas nog steeds niet.’ Plagend klonk haar gedachte terwijl Paul antwoord gaf over een andere vraag. ‘Ik kan er wel een paar uitleggen, en je een paar leren. Maar ik ken ze niet allemaal uit men hoofd. Dat is gewoon zo, als ik eenmaal echt aan het vechten ben dan ken ik ze opeens allemaal uit mijn hoofd, maar als ik rustig ben ken ik ze niet allemaal.’ Zijn hoofd draaide terwijl er een tong langs haar kaak streek waarna hij opstond. Met een liefdevolle blik keek Paul haar aan terwijl Rachel haar eigen lichaam ook omhoog werkte in een razend snelle beweging. Snelheid was een van haar sterkste punten maar ook haar behendigheid. Rachel luisterde naar de gedachtes van Paul. ‘Ten eerste. Keer nooit je rug naar iemand toe. Ten tweede. Je kunt zien wat de tegenstander gaat doen. Zijn ogen zijn meestal op iets gericht, dus zo weet je wat hij van plan is. Daarom kon ik die schijnbeweging ontwijken. Mijn tegenstander keek eerst naar één kant, maar keek daarna te snel uit zijn ooghoeken naar de andere kant. Snap je.’ Rachel knikte instemmend, tot nu snapte ze het. Als ze er zo aan terug dacht was dat ook duidelijk te zien geweest bij de reu. ‘Ten derde. Het is niet de sterkte wat in een gevecht telt, het zijn de tecknieken. Iemand die sterk is maar geen technieken kent heeft minder kans op winnen dan iemand die de technieken kent maar niet sterk is. Weinige weten dat.’ Rachel liet het zich tot haar doordringen. Rachel was niet zo sterk als Paul maar ze had dergelijk wat kracht in haar poten zitten en in haar kaken. ‘Probeer me te ontwijken’ Was zijn volgende gedachte terwijl zijn ogen gelijk naar de andere kant gingen om een duidelijk beeld te geven. Rachel zakte door haar poten heen terwijl haar lichaam veranderde. In een gevecht had ze minder controle over haar lijf op een of andere manier. Al haar gedachtes gingen hier niet mee akkoord op een of andere manier. Maar het moest, wilde ze zichzelf niet ingevaar brengen. Haar lichaam deed precies op het juiste moment een opzij naar de kant waar Paul zou uithalen waarna ze hem aankeek met een blik van ging-dat-goed? De basis was inderdaad belangrijk, het belangrijkste zelfs. Rachel schudde zich een keer uit terwijl haar ogen op hem gericht bleven. ’Dat ging toch niet zo slecht.. Of wel?’ Rachel keek hem vragend aan terwijl haar gedachte hetzelfde deed. Plagend drukte ze haar neus tegen zijn hals en likte er nog keer plagend. Soms was het wel leuk om iemand te plagen, vooral Paul. Het was leuk om te dollen maar Rachel moest serieus blijven op dit moment. Dit was namelijk belangrijk. Rachel deed enkele passen bij hem vandaan en draaide zich extreem snel om. ’Sorry, ik wilde je nog even plagen voordat we serieus aan de slag gaan.. Mits je het leuk vind, dan ga ik graag nog even verder...’ Plagend stond haar uitdrukking terwijl er een grijns op haar snoet zichtbaar was terwijl Rachel uitdagend in elkaar stond.