A walk in the forest.

Vincent genoot van de rust die het bos met zich mee breng en met een flinke pas liep hij tussen de bomen door op weg naar zijn auto om weer richting huis te gaan. Het was al behoorlijke laat en donkere maar door de maan kon hij toch net genoeg zien. Met een tevreden blik en glimlach op zijn gezicht keek hij even naar boven tussen het blader dak van de bomen door de maan scheen heldere en was volle op te zien. Het was volle maan ook de sterren schenen volop. Volgens sommige mensen zouden dan de weerwolven het actiefs zijn. Vincent grinnikte bij die gedacht. Ja right, dacht hij. Waarna zijn gedachten meteen weer naar Calista gingen die had tegen hem gezegd dat weerwolven echt bestonden net zoals vampiers. Maar het leek hem nogal vergezocht helemaal , Vincent schudde zijn kop waarna hij zijn weg weer vervolgde. Met een rustige pas liep hij over het takjes bladeren en klom hij over verschillende wortels of grote rotsen. Even bleef hij staan en keek met een wat verbaasde blik rond. Hoorde hij nou iets, Vincent tuurde de verschillende bomen af maar zag niks. Vincent luisterde aandachtige naar de geluiden die door het bos klonken. Maar het enige wat hij hoorde waren de uilen en andere nachtdieren en de wind die tussen de bladeren van de bomen waaiden. Vincent haalde zijn schouders op en liep toen maar snel verder. Maar steeds als hij een stap zette krijg hij toch wel een benauwd gevoel. Hij had het gevoel alsof iets hem aan het volgens was of in de gaten leek te houden.

Eerste Paul

Een gespierde jongen liep wat door het bos. Wat hun terrein was. Normaal zou hij ronddwalen als een wolf. En zou de wind met zijn grijze vacht spelen. Maar hij deed dit nu niet, geen idee waarom niet. Een steek ,alsof een mes door zijn lichaam ging, ging over zijn rug. De wonden die hij had opgelopen tijdens een gevecht waren nog altijd zichtbaar. Zijn rug had 1 heel grote wonden, die zeker niet misbaar was, als hij in zijn bloot bovenlijf rondliep zoals nu.. Op zijn armen waren nog scharen te zien. Hij had nu geen bloes ofzo aan, omdat er nu toch niemand meer in bos rond zwierf. Toch moest hij opletten dat hier geen vampieren rond zwierven. En zo wel, moest hij zich zo snel mogelijk zien te evalueren. “Ik maak die weerwolf de volgende keer kapot.” gromde hij in zijn gedachten hij, toen hij weer een steek voelde. Hij liep gewoon verder alsof hij geen pijn voelde. Straks moest hij echt terug naar huis, hij moest huiswerk maken, en hij moest bij Rachel zijn die nu alleen Thuis zat. Zijn lief, degene die als enige zijn lieve kant kende. Hij vond het best grappig, als hij met Rachel over de speelplaats liep, keek elk meisje haar jaloers aan. Maar die meisjes snapte toch niet dat hij nooit van haar weg ging, ze wisten ook niks af van Inprentingen. En ze wisten ook niet dat Paul soms chagrijnig kon doen tegen mensen. Dat mensen nooit beste vrienden van hem gingen worde, buiten sommigen dan. Die nieuwe jongen in zijn klas kon hij wel hebben. Naja, hij praatte op een normale manier tegen hem. Naja, wat je normaal noemt. Voor Paul was zijn gedrag normaal. Paul rook iets. Als je over de duivel spreekt, komt hij. Paul stapte door en zag Vincent daar lopen. Even hielt hij hem in het oog, maar daarna stapte hij uit de bosjes, met zijn handen in zijn zakken. “Wie we hier hebben.” Zei hij op een gewone manier. Hij knikte naar de jongen en wachte af. Gelukkig had hij zich niet in een wolf verandert. Maar, Damn zijn rug !

Vincent liep rustige door maar toen hij weer voetstappen hoorde en iemand hoorde zeggen. ‘Wie we hier hebben.’ Draaide hij zich rustige hem en zag al snel een gespierde jongen staan. Die hij op zijn nieuwe school gezien had. Paul was het die was wel oke. Vincent knikte naar hem en liep rustige naar hem toen. ‘Heey Paul.’ Zie Vincent op een gewone manier. Toen hij een paar stappen dichterbij had gezet zag hij de krassen over zijn armen. ‘gevochten?’ vroeg Vincent rustige hoewel hem dat nog een zachte uitdrukking leek. Vincent keek Paul rustige aan terwijl hij op antwoord wachten. Paul had wel iets apart net zoals Jared en Seth en dan de andere die hij al hadt ontmoet. Hij wist nog niet precies wat het was maar ze hadden allemaal zo beetje de zelfde kleding style. En dan nog wat dingen die ze wel helemaal gemeen hadden. Vincent schudde zijn hoofd waarna hijh zijn aandacht weer op Paul richtte. ‘Ook een beetje aan de wandel?’

flutje barst van de koppijn

‘Heey Paul.’ Paul knikte. "Vincent." Zei hij even rustig als daarvoor. Hij had spijt dat hij geen blouse had aangedaan. Maar het was al te laat, Vincent had het al opgemerkt. Wat niet abnormaal was. "Ja, zo kun je het noemen. Je Zult me nog wel leren kennen." Zei Paul zonder meer woorden er aan vuil te maken. Hij begon weer te stappen, al wetend dat Vincent zou volgen. En zo te zien had hij gelijk. Want hij hoorde naast zoch voetstappen. En toen hij opzij keek, zag hij hem. Tot nu toe had hij er niet zoveel problemen mee.Zolang er nu maar geen vampieren op zijn gebied kwamen. Vincent had nu waarschijnlijk zijn wonden op zijn rug ook gezien, ach wat maakte het uit. Hij kon zeggen dat er een mes door zijn rug was gestoken tijdens het gevecht. Paul's handen zaten nog altijd in zijn zakken. Zijn spieren waren niet gespannen, maar toch zag je dat hij behoorlijk gespiert was. Hij wist dat vele jongens zich afvroegen hoe dat het mogelijk was zo'n spierbundels te kweken. Dat was niet zo moeilijk, voor hem. Des te meer hij in een wolf veranderde, en des te meer afstanden hij liep, des te gespierder hij werd. Maar meer spieren dan dit wou hij niet, dan was het té extreem. Wolvinnen werden er een beetje gespiert van maar niet overdreven. Ze waren meestal mager en hielden er een mooi lijntje van over. 'Ook een beetje aan de wandel?" Paul glimlachte. "Zo kan je het noemen. Het is zalig buiten. Maar sevens moet ik toch nog leren, en Rachel zit alleen bij mijn thuis. En dat is ook niet fijn voor haar." Vincent mocht hij op de 1 of andere manier wel. Hij had iets, was tenminste geen mietje. Nee, hij was oké. Paul had niks tegen hem, terwijl hij tegen veel mensen wel iets had. Maar hij was een tikkeltje verandert sindsdien hij Rachel had. Hij was iets rustiger. Zij had invloed op zijn leven, positieve invloed. Maar toch qua kattenkwaad bleef hi hetzelfde. Het enige wat aan hem verandert was, was dat hij meer mensen in zijn buurt kon verdragen dat is al. "En jij? Heb jij een partner?" Vroeg hij rustig aan hem, gewoon om de stilte te verbreken. Ookal hield hij er soms wel van. Hij moest echt de tijd in het oog houden, strak moet hij ook langs Sam. En wat als Vincent niet van zijn zijde week? Ach ja, dan nam hij hem gewoon mee en liet hem dan maar even achter bij Emily. Want hij mocht niets te weten komen over zijn pack.

Vincent knikte bij de woorden van Paul en er kwam een glimlachje op zijn gezicht. Vooral op de laatste woorden van hem. Het kwam er uit als een uitdaging uit. Zo zou je de laatste zin kunnen opvatten wat Vincent ook deed. Zonder er mee woorden aan veil te maken liep hij weer verder. Als Paul nou echt dacht dat hij geloofde dat die wonden van een gevechtje waren. Dan had hij het toch even goed mis. Hij besloot er even nog niet op in te gaan maar hij was er nog niet helemaal klaar mee. Vincent liep rustige achter Paul aan. De wond die over zijn rug ging viel meteen op maar ja dat had je als in je blote borst rondliep. Vincent kon het nou toch echt niet laten om er een opmerking over te maken. ‘Mmm. Dat moet me dan een gevecht zijn geweest.’ Hoewel Vincent er van uit ging dat dit een soort andere gevecht was geweest. Dan wat Paul hem waarschijnlijke wijs probeerde te maken. Was hij toch wel benieuw met wat hij aanging komen zetten. Rustige stapte hij achter Paul aan Paul gaf alweer, nou ongeveer het zelfde antwoord als daarnet. Maar hij had wel gelijk het was wel lekker buiten. Toen Paul ineens vroeg of hij een partner had bleef hij even staan. Maar er kwam een grijns op zijn gezicht. waarna hij weer verder liep. Nee, hij had nog geen partner ook nog geen behoefte aan. Hij was tevreden met het leven die hij nou had. Misschien ooit eens maar nou was hij tevreden en tijd had hij er ook nog niet echt voor gehad. Dus alles was nog mogelijke ‘Ik nope. Maar dat heb je als je de afgelopen drie jaar de wereld zo beetje rond bent geweest.’ Vincent zweeg even terwijl hij achter Paul aan liep. ‘Maar misschien ooit dat ik ook een leuke meid gelukkige kan maken. ‘En jij en Rachel? Zijn jullie erg close.’

Paul had al zo'n voorgevoel dat Vincent hem niet geloofde. Naja, dan was het een slimme jongen. Die wolf had geluk dat Jake ertussen was gekomen, anders had hij hem in flarden gescheurt. Bij die gedachten kreeg hij een gemene grijns op zijn gezicht, die hij daarna weer weg deed. . ‘Mmm. Dat moet me dan een gevecht zijn geweest.’ Paul dacht even na. Ja hij zou er gewoon met mee spelen. "Ja, je hebt inderdaad iets gemist." Zei hij tegen hem. Hij kon het niet laten om verder te spreken. "Maar wat wou je als ze met messen naar je toe komen? Ik ben niet zo'n type die zich laat doen. Niemand van ons groepje trouwens. Ik heb veel geluk gehad dat Jake en de rest mij is komen helpen. Anders was ik eraan geweest." Zei hij. Hij loog. Hij ging echt niet zeggen hoe hij in elkaar zat. Dat zou hij ooit wel eens te weten komen. Maar Paul wist dat Vincent zoiezo achter de waarheid zou komen. Daarom wou hij naar Sam en hem waarschuwen voor Vincent. Sam zou zeggen dat hij het mocht weten of niet. "Iedereen is vrij close met elkaar, en je mag van geluk spreken dat mijn groepje je mag." Zei hij op een rustige toon. Hij meende het ook. Zijn groepje lieten niet veel mensen binnen. Toen hij had gevraagt dat hij een Partner had, bleef Vincent stil staan. Paul niet, hij ging gewoon door. Niet veel later stapte Vincent weer naast hem, en begon te praten. "Je komt de ware wel tegen. En voor je vraag te beantwoorden. Ja, ik en Rachel zijn zeer close, en dat zou altijd zo zijn. En nee, dit is geen kalver liefde. Dit is echte liefde, een serieuse relatie." Sprak hij rustig uit. Zonder dat hij het wist stapte hij naar Sam's huis. En hij had het pas door toen hij Sam's huis zag. Hij draaide zich naar Vincent."Hier woont een vriend van mij. Ik moet hem effen spreken. Je mag kiezen dat je mee gaat of terug weg gaat." Niet veel later hoorde hij de deur open gaan. Laeh vertrok woedent uit het huis van Sam. En Paul draaide met zijn ogen. "Wat je ook doet, staar niet naar het gezicht van Emily en vraag er niks over. Want dan maak je Sam kwaad." Paul stapte naar het huis en ging naar binnen. Hij knikte naar Emily en Sam keek op. Hij leek gekwetst, maar nu ook wat kwaad. Ja, hij wist voor wat.Hij was gekwetst door Laeh en kwaad op Paul. "Sam kan ik even praten met je?" Vroeg hij rustig. Waarna hij een teken deed naar buiten.

Eerst Vncent nog en Is het dan goed dat Sam zich erbij voegt?

De vraag over een partner had heem toch wel een beetje verrast. Maar het was ook waar hij had er nooit bij stil gestaan of over na gedacht. Rustige volgde hij Paul hoewel hij nou niet echt een idee had waar hij nou precies was. Met een wat afwachtende en ongeduldige houding liep hij achter Paul aan. Toen Paul antwoord gaf kan hij een beetje ergernis in zijn stem horen. Maar dat nam hij hem niet kwalijke. Vincent besloot er verder maar niet op in te gaan. Maar nou ging Paul even verder hij had dan geluk dat hij nog leefde als dat het echte verhaal was. Hoewel hij zeker wist dat het niet zo was. Vincent grijnsde bij het verhaal. Hij had zeker geluk gehad en zeker met zo vriend en vriendenclub. ‘Je mag blij zijn met zulke vrienden en kameraden.’ Zei hij rustige. Vincent liet zijn blik nog een krietis over de wond gaan. Het zag er pijnlijke uit er liep nog wat bloed uit. En het was nog een wondere dat het nog niet ontstoken was. Vincent zuchtte even waarna hij even rondkeek. ‘Iedereen is vrij close met elkaar, en je mag van geluk spreken dat mijn groepje je mag.’ Hoorde hij Paul zeggen, Vincent versnelde zijn pas wat. Dat vond hij wel leuk om te horen en ook wel blij mee. ‘Ik ben blij dat te horen.’ Zei Vincent rustige. ‘Je komt de ware wel tegen.’ Zei Paul, Vincent haalde even zijn schouders op. ‘Vast wel.’ Vincent wist het wel zeker op een dag kwam hij haar vast wel tegen. Vincent volgde Paul rustige richting een huis. ‘En voor je vraag te beantwoorden. Ja, ik en Rachel zijn zeer close, en dat zou altijd zo zijn. En nee, dit is geen kalver liefde. Dit is echte liefde, een serieuze relatie.’ Vincent knikte begripvol, rustige liep hij richting het huis. Vincent wou net vragen of hij hier woonde maar Paul was hem voor. ‘Hier woont een vriend van mij. Ik moet hem effen spreken. Je mag kiezen dat je mee gaat of terug weg gaat." Niet veel later ging de deur open gaan. En vertrok er een woedend iemand uit het huis. Vincent keek even wat verbaasd naar Paul en naar de onbekende. En vroeg zich af waar hij nou in beland was. ‘Wat je ook doet, staar niet naar het gezicht van Emily en vraag er niks over. Want dan maak je Sam kwaad.’ Vincent keek even niet begrepen naar Paul maar knikte, Paul ging het huis binnen en Vincent volgde hem rustige waar twee mensen. Vincent knikte vriendelijk naar het tweetal en bleef in de deur opening staan. Even bleef zijn blik op de vrouw hangen maar richtte snel zijn blik op wat anders toen hij herinnerde wat Paul had gezegd. Paul wou met ene Sam praten. Vincent keek even de jongen aan die waarschijnlijk Sam was.

"Je hebt heel mijn leven verpest, Sam!" De jonge man kromp lichtelijk ineen door die beschuldiging en wilde er iets tegenin brengen, maar Leah ging gewoon verder met haar tirade. "Je hebt me gewoon als een baksteen laten vallen!" Sam volgde Leah met zijn ogen toen deze kwaad naar buiten liep. Het was niet makkelijk voor hem dat Leah in zijn roedel zat. Altijd kreeg hij beschuldigingen naar zijn hoofd gegooid omdat hij het uitgemaakt had met Leah toen hij met Emily ingeprent was. Sam keek naar Emily die de hele tijd stil was geweest. "Trek je er niets van aan. Het is jou schuld niet." Geruststellend streelde hij over haar wang en keek verstoord op toen de deur open ging. Waarom moesten ze hem altijd op de verkeerde momenten storen? Een frons verscheen in zijn voorhoofd toen Sam zag dat Paul niet alleen was, maar een mens bij zich had. Emily glimlachte naar allebei en stond op om ze te verwelkomen. "Paul, heb je honger? Ik heb nog wel wat muffins op overschot?" Ze omhelsde de jongen en keek daarna naar de man. "Emily Young," stelde ze zichzelf voor en ze trok hem mee naar binnen. " Wat eet je het liefst?" Ze zette hem op een stoel en keek hem vragend aan. "Sam kan ik even praten met je?" Sam knikte en keek de man even aan vordat hij Paul naar buiten volgde. "Wat is er?" Hij hoopte dat Paul een goede rede had om een mens mee te nemen en keek hem vragend aan.

Emily vroeg hem meteen dat hij een Muffin wou. "Dat mag wel." Zei Paul alsof hij verhongert was. En niet veel later omhelsde Emily hem. Paul wreef even op haar rug en keek Sam aan. Emily liet Paul los en gaf hem een muffin. Hij keek toen naar Vincent en deed een teken met zijn hoofd dat hij Emily mocht volgen, dat hij Sam alleen wou spreken. Hij zag dat Sam Vincent achterna keek, en waarschijnlijk zou hij het vreemd vinden dat Paul met een mens omging, dat was niks voor hem. Paul ging zelde om met mensen, maar hoe moest hij Sam het Sam uitleggen, dat hij hem had meegenomen? Hij wou Sam over nog iets anders spreken, daarom dat hij naar zijn Thuis was gegaan. Samen met Sam ging hij naar buiten en keek hem aan, toen hij vroeg wat er scheelde. "Je ziet het toch hea. Die gast kwam mij op het verkeerde moment tegen." Hij zag dat Sam er even niets van begreep en hij ging toch maar alles uitleggen. "Vincent is een klasgenoot van ons. Toen hij werd buiten gesmeten door de leerkracht omdat hij te laat was, moesten wij een paar minuten ook uit de klas omdat we..ja...grapjes uithaalde. Toen wij in de kantine zaten kwam die jongen bij ons staan. Hij is bevriend met Seth, en zowel met al ons packleden. Ik heb een paar dagen geleden gevochten met een wolf die Rachel had aangevallen. Ik heb wonden opgelopen en nu tijdens het wachtlopen. Kom ik hem tegen. Ik heb nog niks gezegt, en heb gezegt dat jongens me met messen hebben gestoken. Maar ik heb zo'n vermoede dat hij mij niet gelooft. Ik was naar hier gekomen om iets anders te zeggen, en Vincent volgde me. Dus ik ging er maar mee akkoord dat hij volgde. Jij moet nu uitmaken wat je met hem gaat doen." Paul keek even naar binnen. Emily hielt hem wel bezig. Daar was ze goed in. Hij keek weer strak naar Sam. "Ik wou ook praten over het feit dat er meer gepatrouilleerd moet worden. Aan de gens van de rivier ruik ik constant vampieren. Ze steken veel te vaak onze grens over. Ik denk waneer de meeste van ons slapen, want ik heb er geen niet meer gezien. Alleen geroken.Ze weten gewoon waneer we slapen, en dat speelt in ons nadeel." Zei hij geïrriteerd/Geërgerd tegen Sam. Sam moest dit alles toch weten. Hij had al opgemerkt dat niemand dat al tegen Sam had gezegt. Want Sam leek er niks van te weten. Naja, Paul pattrouilleerde meestal aan de Rivier. "En ik heb ook sporen gevonden in de bossen." Vervolgde hij. En wachte af tot Sam iets uitbracht.

Vincent had geen idee wat er net aan de hand was. De vrouw stond meteen op toen hij en Paul binnen kwamen. Meteen liep ze op Paul af en omhelsde hem. Paul die over haar rug wreef keek even naar de jongen. En toen richtte Paul zijn blik op hem en gaf hem een teken dat hij Emily moest volgen. Vincent knikte met zijn hoofd. Waarna hij aan de beurt was. Hoewel hij geen knuffel kreeg werd hij wel meteen het huis in getrokken. De vrouw stelde zichzelf voor als Emily young. ‘Vincent.’ Stelde hij zich voor aan haar. Waarna ze hem even vragend aankeek en vroeg of hij ook honger had. Vincent keek even naar Paul die weer naar buiten ging met Sam. Een muffin ging er wel in. ‘Ik lust ook een muffin.’ Waarna Vincent even wat vragend om zich heen keek terwijl Paul en Sam buiten stonden. Vincent keek even uit het raam. Vincent vroeg zich af waar Sam en Paul het over hadden. Vincent wou net op gaan staan en richting de deur lopen om een beetje uit te zoeken waar ze het over hadden. Maar op de moment kreeg hij een muffin in zijn hadden gedrukt. En werd hij tegen gehouden door Emily die zei dat die twee dalijke wel zouden komen.

Sam fronste toen Paul begon over dat mens dat hij bij zich had. Toen hij het begon uit te leggen verdween werd de frons in Sams dieper, maar deze keer niet omdat hij iets niet snapte. "Je zult de leugen staande moeten houden zolang het nog kan. Het is niet echt een goed idee om een buitenstaander te zeggen wat we zijn, alleen als hij echt argwanend begint te worden mag je het zeggen." Dat vond hij wel een goede deal. Hij begreep wel dat de jongens geen vriend kwijt wilde, maar hun geheim moest ook bewaard blijven. Net als Paul keek hij even naar het huis. Hopelijk kan Emily die man even bezighouden. "Ik wou ook praten over het feit dat er meer gepatrouilleerd moet worden. Aan de gens van de rivier ruik ik constant vampieren. Ze steken veel te vaak onze grens over. Ik denk waneer de meeste van ons slapen, want ik heb er geen niet meer gezien. Alleen geroken.Ze weten gewoon waneer we slapen, en dat speelt in ons nadeel." Sam richtte zich weer tot Paul en dacht even na. "We kunnen om de beurt s'nachts ook gaan patrouilleren, maar dan moeten de mensen die dan wacht hebben wel overdag wat slapen. Anders hallen ze de grens nog niet eens door vermoeidheid." Het was Sam ook al opgevallen dat er meer en meer vampieren over de grens kwamen en dat kon niet getolereerd worden, maar het was ook niet makkelijk voor hen om dag en nacht die grens in de gaten te gaan houden. "En ik heb ook sporen gevonden in de bossen." Door die woorden keek hij meteen op. "Waar?" Als Emily die jongen binnen nog even zou kunnen bezighouden zouden zij kunnen gaan kijken waar die sporen naartoe leidden.

‘Vincent.’ Emily knikte glimlachend toen hij zichzelf voorstelde en verdween al naar de keuken voordat hij had gezegd wat hij wilde hebben. Met een grote schaal vol met muffins kwam ze terug en zette die voor Vincent neer. "Ze komen dadelijk wel terug naar binnen," zei ze toen Vincent naar buiten aan het kijken was en duwde een muffin in zijn handen. Ze wist niet waar de twee het over hadden, maar waarschijnlijk zou het wel met de roedel te maken hebben.