The one that got away.

Zachtjes klonk er gekraak, bij elke stap die ze nam. De wind streek door haar bruine, middellange en krullende haren, terwijl haar bruine ogen naar de grond gericht waren. Het was nu twee dagen na het feestje dat Alice had georganiseerd voor haar verjaardag, maar hoe leuk het ook begon; het eindigde vreselijk. Een ding was nu overduidelijk voor haar; niet iedereen van de familie van Edward kon het bloed van een mens weerstaan, zelfs één druppeltje werd te veel. Kort schudde ze even met haar hoofd, kwam tot stilstand en liet zichzelf op een oude boomstam zakken, waar ze op ging zitten en ze verborg haar hoofd even kort in haar handen. De diepe zucht die tussen haar lippen door glipte, had zacht geklonken. Kort haalde ze haar neus even op, voelde hoe de koude wind haar even liet rillen en vervolgens stond ze weer op. Bella keek richting haar arm, nog steeds deed het pijn; Carlisle had het moeten hechten. Edward had haar naar achter geduwd, misschien íets te hard. Niet dat ze het erg vond, ze was absoluut niet boos. Hij had haar gered en daar was ze blij mee, want anders had Jasper zijn tanden in haar gezet.
Voetstappen waren hoorbaar achter haar, Bella draaide zich om en zag dat het Edward was. Een kleine, ietwat ongemakkelijke glimlach speelde met haar lippen en zuchtend deed ze een stap zijn richting in. Zachtjes snoof ze eens, liet haar blik op de zijne vallen en schudde haar hoofd. 'Hé.' Had er zacht uit haar mond geklonken, terwijl haar hand de bruine lokken uit haar gezicht veegde.

&EDDIEE <3

Even weerklonk er een zucht vanuit zijn keel; hij moest het tegen Bella vertellen, vandaag. Met tegenzin.. Langzaam zette zijn voeten zijn lichaam voort, door het pad door het bos. Hier had Bella hem gezegd dat ze dacht wat hij was, had ze het goed geraden, was ze vrijwel het enigste mens die wist wat hij werkelijk was. Nooit zou hij dat vergeten, die tijden met Bella, de tijden die het beste waren in zijn tijd dat hij had geleefd, maar nu moest hij toch écht afscheid nemen. Toen hij ineens een stem hoorde keek hij op, het was de stem waar hij zoveel van hield. Even keek Edward haar aan, zuchtte hij en keek naar de grond, met zijn handen in zijn handen. 'Bella.. Ik moet je iets vertellen..' Even slikte hij. Damn, dit was echt moeilijk, maar het moest, zijn familie vertrouwde hem. 'Ik moet weg uit de stad. Carlisle moet er eigenlijk 10 jaar ouder uit zien, maar dat gaat natuurlijk niet en dan zullen mensen het op gaan merken, het door gaan hebben, beginnen ze het te merken. Dus.. Ik moet weg en..' Edward schudde zijn hoofd even toen hij stopte, waarom? Hij kon het beter meteen in één keer vertellen, dan was hij er vanaf. 'We gaan ergens naartoe, ver weg van hier en opnieuw beginnen, zodat we kunnen zeggen dat Carlisle jonger is.' Nogsteeds keek hij starend naar de grond, nadenkend. Hij dúrfde Bella gewoon niet aan te kijken, bang voor haar reactie. Edward had geprobeerd zo duidelijk mogelijk te spreken tegen haar, hopelijk was dat ook gelukt..

Bella haalde haar wenkbrauw even op toen Edward zei dat ze haar iets moest vertellen, ze knikte en luisterde naar zijn woorden. Wát? Moest hij weg..? Snel schudde ze haar hoofd, keek hem aan met een blik voor onbegrip, terwijl er even kort een rilling over haar lichaam heen liep. Dan zou ze wel meegaan, alleen moest ze dan wel iets verzinnen om tegen haar vader te zeggen, maar daar zouden ze samen vast wel uitkomen. 'Ik begrijp het..' Bella nam even een adempauze, snoof even zachtjes en haalde vervolgens haar neus nogmaals op, om haar blik daarna even op de grond te richten. 'Dan moet ik alleen nog iets verzinnen om tegen mijn vader te zeggen.' Vervolgde ze haar woorden, waarna een zachte glimlach met haar ietwat rode lippen speelde. Toen ze de blik van Edward zag, slikte ze. Wilde hij dan niet dat ze meeging? Bella haalde haar hand een enkele keer door haar bruine lokken, staarde naar de grond terwijl ze even zachtjes met haar hoofd schudde. Dit kon hij niet maken, niet na alles wat ze in zo'n korte tijd al meegemaakt hadden. Bella haalde even diep adem, probeerde zichzelf een beetje te kalmeren en liet haar blik vervolgens weer op Edward vallen.
'Met we bedoelde je niet jij, ik en je familie hè..' Na haar woorden werd haar blik weer van Edward afgehaald, waarom deed hij dit? Wilde hij haar dan niet meer, was ze niet goed genoeg voor hem? Waarom was hij er dan zolang mee doorgegaan, Bella was dol op hem en had hem beloofd voor altijd bij hem te blijven. Blijkbaar was dat niet wat Edward wilde, maar ze zou er alles voor doen om hem toch nog over te kunnen halen..

Even keek Edward op, kijkend naar Bella. Begreep ze het? Bij de volgende zin van Bella schudde hij zijn hoofd, en bij die zin die daarna kwam ook. 'Bella.. Je kán niet mee. Je kan beter hier blijven. Jij bent niet goed voor mij.. Begrijp me. Ik moet weg. Voor altijd. Dit is waarschijnlijk de laatste keer dat je me hebt gezien, hebt kúnnen zien. Je begrijpt hopelijk toch wel dat ik hier niet voor eeuwig kan blijven. Nogmaals; jij bent niet goed voor me, jij moet hier blijven en je leven voortzetten. Net doen of ik er nooit ben geweest, nooit in jouw leven was gekomen en ik nooit heb geleefd. Dit is de laatste keer, de laatste keer dat je me ziet. Ik zal weggaan, voor altijd.' Edward zette een paar stappen naar voren, hield zijn rechterhand op haar linkerarm - vanaf Bella' kant gezien - en boog zijn hoofd, om nog even een kus op haar voorhoofd te zetten, met zijn vingertoppen nog even over haar kaaklijn heen te wrijven. Zijn gezicht bleef nog altijd strak staan, hij moest dit doen, voor zijn familie. 'Doe maar alsof ik er nooit ben geweest, vergeet me..' Zijn ogen keken diep in de hare en zijn gezicht bleef hetzelfde uitdrukken alle tijd; serieus, menend. 'Begrijp me Bella. Het leven is moelijk voor een soort als ons, we worden te oud qua 'leeftijd' en we vertrekken om te zorgen dat niemand erachterkomt dat we er niet ouder uit gaan zien. Vergeef me..' Langzaam gleden zijn vingertoppen nogmaals over haar kaaklijn, bleven zijn donkere ogen diep in de hare kijken en besefte hijzelf dat dit écht het laatste moment was samen met Bella. Hij zal voor altijd van haar houden, die woorden had hij enkel gezegd zodat ze niet mee zou gaan, want áls ze mee zou gaan, zou dat niet goed zijn, voor zijn familie niet. Daarom had hij maar gezegd dat ze niet goed voor hem was, enkel om ervoor te zorgen dat ze niet mee wílde.

Zijn woorden drongen maar al te goed tot haar door, Bella's bruine ogen keken diep in die van Edward terwijl tranen in haar ogen prikte. Het was niet eerlijk, maar zoals ze al had verwacht was ook Bella niet goed genoeg voor hem. 'Maar ik kan niet zonder je Edward..' Had ze zachtjes uitgesproken, waarna ze de lippen van Edward op haar voorhoofd voelde. En wat had ze daar nou weer aan, dat het voelde alsof hij nooit bestond. Dat kon niet, Edward was een deel van haar leven geworden en die kon ze niet zomaar vergeten, ook híj wist dat; hoe moeilijk dat ook voor hem was. Bella zou altijd aan hem blijven denken en ze had het idee dat het de komende tijd absoluut niet makkelijk zou gaan worden, maar dan zou ze wel een manier zoeken dat ze hem tóch kon zien, op de een of andere manier. De kille wind doorbrak de stilte, maar de stem van Edward overstemde haar gedachten. Hoofdschuddend keek ze hem aan. 'Je weet dat ik je niet kan vergeten en hóe moet ik doen alsof je nooit bestaan hebt? Je was een deel van mijn leven geworden.' De woorden klonken vloeiend, maar van binnen was het zo moeilijk om ze uit te spreken.
Bella deed een stap naar achter, priemde haar ogen in de zijne en vervolgens sloot ze even kort haar ogen. 'Maar het blijkt maar weer dat ik niet goed genoeg voor je ben, maar goed. Dus alles wat je tegen me zei, over dat je een eeuw op me gewacht had, is allemaal.. gelogen?' Bella snoof de geur van het bos eventjes af, staarde in de ogen van Edward terwijl ze rustig afwachtten op zijn woorden.

Bij de woorden van Bella slikte hij even, zag hij hoe ze haar tranen moest verstoppen voor hem. Hij moest zichzelf inhouden, om er niet uit te gooien dat hij háár eerlijk gezegd ook niet kwijt wilde, voor altijd bij haar wilde blijven. Maar zijn familie vertrouwde hem, hij moest dit doen, voor het bestaan van zijn soort te beschermen. 'Het zal wel moeten Bella. Dit is de laatste keer dat ik bij je ben..' Zijn woorden klonken nadenkend, iedere keer als hij sprak keek hij naar beneden, naar de grond en daarna duwde hij zijn ogen weer in de zijne. Bij de opeenvolgende woorden van Bella keek hij iets minder strak, liefdevoller, maar meteen besloot hij dat hij dat niet moest doen, hij moest haar niet op een dwaalspoor brengen. 'Bella, het móet.. En dan zal je dat deel van jouw leven maar moeten vergeten. Ik zal nooit meer terug komen, ik zal voor altijd wegblijven en jij zal jouw leven moeten voorzetten. Zonder mij. Snáp dat dan..' Zijn ogen keken moeilijk, dit wás gewoon moeilijk. Hoe kon hij dit haar aandoen? Edward wist het zelf ook niet, als het aan hem lag hij had Bella meegenomen en nooit meer alleen gelaten. Maar die beslissing lag niet aan hem.
Toen Bella een stap naar achteren deed keek hij op, trok hij zijn wenkbrauwen omhoog en bleef hij haar starend aan te kijken, toen hij ging praten weer kijkend naar de grond. 'Het was een leugen Bella, een leugen!' Edward siste de woorden met woede uit, keek daarna weer naar Bella en besloot zijn zin te vervolgen. 'Niemand kan van een beest houden, hoe graag je ook wilt. Ik had je toch gewaarschuwd, dat je niet bevriend moest raken met een béest zoals mij, dat dat alleen maar problemen op zou leveren? Ik had je gewaarschuwd. Maar nu komt de waarheid tóch naar boven. Je bent niet góed voor me Bella. Snap het. Alsjeblieft.' De zinnen kwamen vuriger dan hij had bedoeld uit zijn mond, enkel had hij het laatste woorden fluisterend, sissend uitgesproken. Hij wilde dat hun liefde anders zou verlopen maar.. Het ging nu eenmaal zo. Starend bleef Edward naar de grond staan kijken, zijn ogen scherp gesteld. Hou je in.. Hou je in.. Het liefste had hij nu al duizend keer tegen haar gezegd dat hij van haar hield, haar nooit meer alleen zou laten. Maar dat kon nou eenmaal niet, daar moest hij zichzelf bij laten liggen en er geen problemen van maken; hij wíst dat dit er ooit een keer aan zat te komen. 'Ik ben een leugenaar, een beest. Snáp het dan.'

Dus hij wilde dat ze het begreep? Dat niemand goed genoeg voor hem was, dat hij tegen haar had gelogen en dat hij nu weg zou gaan? Nee, dat begreep ze nu niet en dat zou ze ook nooit begrijpen. 'Ik had gehoopt dat je mij zou begrijpen, snap je niet dat ik je niet kan vergeten? Maar wat maakt het ook uit, ik kan je toch niet op andere gedachten brengen. Blijkbaar was ik niet belangrijk genoeg voor je.' Even kort had ze het idee dat ze haar tranen niet binnen kon houden, maar toen ze een grote teug met lucht nam en even slikte trokken haar waterige ogen weer wat bij. Het was niet eerlijk wat hij deed, Edward wist toch hoeveel Bella van hem hield? 'Waarom had je het busje toen gestopt? Als je geen vrienden had willen zijn, had je dat van te voren moeten bedenken en uit mijn buurt moeten blijven. Dan was dit allemaal nooit gebeurd en had je geen spijt. Dan had je deze ellende nooit gehad.' Haar laatste woorden sprak ze op een fluistertoon uit, kort schudde ze even haar hoofd en priemde haar ogen in die van Edward. De blik die in haar ogen lag, was koud, vol verdriet en teleurstelling. Want dat was iets wat ze zeker was, teleurgesteld dat ze alweer alleen gelaten werd. Toen hij zei dat hij een leugenaar en een beest was, keek ze even weg. Dat was hij niet, maar ze ging nu niet meer slijmen. Het had geen zin meer, Edward had zijn beslissing gemaakt en hoe moeilijk het ook voor haar was; die moest ze accepteren. 'Wie is er dan wel goed genoeg voor je? Niemand?' Haar woorden hadden hard geklonken, maar aan de ene kant was ze enorm boos. Hoe kon hij haar in de steek laten na al die dingen die hij tegen haar had verteld? Alles was een grote leugen geweest, daar was ze nu wel achter gekomen..
Takken kraakte onder haar voeten toen ze nog een stap naar achter deed, haar ogen waren op die van Edward gericht en een traan rolde over haar wang. Waarom had ze zoveel moeite gedaan, dit had ze van te voren kunnen weten. 'Ik snap het gewoon niet..' Had ze nog uitgebracht, tot ze haar hoofd van hem wegdraaide en eventjes kort op haar lip beet. Dit zou zwaar worden, want vergeten zou ze hem nooit. Toch had het wel een postitieve kant, door alle pijn en verdriet die ze nu al voelde, wist ze wel dat het echt was wat ze voor hem voelde.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Een zucht verliet zijn keel, hoe kon hij dit ooit uit gaan leggen? Waarschijnlijk helemaal niet.. 'Luister. Mijn familie wilt niet graag mensen meenemen, die wél veranderen qua uiterlijk, ouder worden. Dat valt alleen maar meer op en.. Je zou denken dat ik met níemand tevreden ben maar Bella.. Ik heb met jouw mijn beste tijden beleefd, waar ik een eeuw op heb zitten wachten. Maar aan alles komt een einde, zo ook aan dit. Ik moet het accepteren, jij moet het accepteren. Je bent gewoon niet goed genoeg, begríjp het. Maarnee.. Je zou het waarschijnlijk nooit gaan begrijpen Bella.. Dat weet ik nu al. Ik heb nooit gezegd dat je niet belangrijk voor mij bent geweest, je bént belangrijk voor mij geweest. Maar dat is over nu. Voor altijd. Je hebt gelukt. Als 'normale' vrienden hun relatie eindigen, zul je ze nog vaker moeten zien. Iets wat bij mij het geval niet is. Ik ga weg, voor eeuwig, zal jouw leven niet meer verstoren en je zult leven zonder de rare wezens zoals mij, dat is sowieso beter voor jou, en voor mijzelf ook, heeft Carlisle me verteld.' Bij de vragen die Bella daarop stelde dacht Edward even hopeloos na. 'Waarom ik dat busje had gestopt? Ik kon je niet dood laten gaan, niet dood laten gaan voor iedereen die aan het toekijken was. Die zouden dan een dood hebben gezien, niet echt bepaald iets wat je wilt meemaken, en ik weet dat sommigen daar trauma's van krijgen. Daarom. Hóe kan ik immers iemand ontlopen, die mij niet ontloopt, die met mij om wil gaan? Hóe kan ik dat.. Je hebt gelijk. Ik ben een klootzak. Vertel het maar tegen iedereen, iedereen mag het weten. Ze zullen me toch nooit meer zien. Heeft Jacob toch zijn zin.'
Bella' ogen drongen door in de zijne, haar blik was teleurgesteld. Het deed Edward echt gewoon pijn dit te moeten doen maar het was nou eenmaal zijn plicht, zijn taak. Anders zouden de anderen teleurgesteld in hem zijn. Het leven was gewoon té oneerlijk.. Echt. Bij de vraag van Bella keek hij strak omhoog, waar sloeg díe vraag nou op? 'Laten we de vraag omdraaien. Ik ben niet goed genoeg voor iemand.'
Bij het zien dat Bella een stap naar achteren zette keek Edward vragend naar haar, was ze bang ofzo? Toen er een glanzende traan over Bella' wang heen rolde slikte hij even, aarzelde hij. Maar hij moest doorzetten nu.. Hij moest sterk zijn, sterk blijven.
'Ik ga weg Bella.. Voor altijd.'

Aandachtig luisterde ze naar de woorden van Edward, snel veegde ze de traan die daarnet over haar wang rolde weg en vervolgens boorde ze haar ogen in de zijne. Woede stroomde door haar lichaam, maar verdriet en pijn was zeker aanwezig. 'Dus ik ben belangrijk voor je géwéést? Ja, daar ben ik echt enorm blij om. Dat ik je straks nooit meer zie. Edward, je snapt me echt niet hè? Maar als jij zegt dat het beter is, zou het wel zo zijn toch.' Bella duwde haar tanden even op elkaar, snoof zachtjes maar liet haar blik in die vna Edward staren. Ze was echt enorm teleurgesteld, maar aan de ene kant wilde ze hem smeken om te blijven, want Bella wist dat ze niet zonder hem kon. Niet meer.. 'Wat nou heeft Jacob toch zijn zin? Hij heeft hier helemaal níets mee te maken. Jij ontliep mij anders ook niet, maar dat doet er nu niet toe.' Haar woorden hadden een tikkeltje kwaad geklonken, maar dat was puur om het feit dat Jake er weer bij betrokken werd. Op dit moment had hij er helemaal niets mee te maken, dit lag volledig aan Edward en dat wist hij zelf goed. Bella schudde haar hoofd toen hij haar vraag beantwoordde. 'Je was goed genoeg voor mij.' Meteen had ze gereageerd, want hij moest weten dat Edward méér dan goed voor haar was. Hij was perfect.
De woorden die in haar oren klonken zorgde ervoor dat de tranen opnieuw in haar ogen schoten, snel richtte ze ze op de grond en duwde haar handen in haar zakken. 'Goed, als dat is wat je wilt.' Op een fluistertoon bracht ze de woorden ter sprake, Bella duwde haar haren achter haar oren en kneep even haar ogen samen, om vervolgens een grote teug met lucht te nemen en haar ogen weer te openen, om ze op Edward te richtten.

Bella veegde de traan weg die zojuist over haar wang had gerold, haar lichaamstraal stond anders als normaal; vijandelijk en woedend. Hij wist dat het moeilijk was, dat was het voor hem ook. Ookal leek het of Bella dát deel niet helemaal snapte. 'Ja. Je was mijn wereld, mijn alles. Ik hield van je, dat was geen leugen, echt niet. Enkel de dingen dat ik voor altijd bij je zou blijven. Ik wíst dat we ooit een keer weg moesten, maar Carlisle heeft dat besluit volgensmij wel heel snel genomen. Wie zegt dat ik het daarmee eens ben? Wie zegt dat Bella? Wie zegt dat ik niet hier wil blijven, ik wil dat dolgraag; maar dan laat ik m'n familie in de steek.' Toen Edward zag hoe haar gezichtuitdrukking langzaam veranderde gebeurde dat bij Edward echter niet, die bleef hetzelfde; strak.
'Jacob? Je wilt niet weten wat hij dacht, wat hij allemaal dacht over jou. Ik heb het zólang aan moeten horen, iedere keer als hij kwam. Hij wilt jou Bella.. En het feit dat ik jou ook niet ontliep, weet je zelf denk ik ookwel. Jouw bloed zong voor me, het was aangenaam.. Maar naarmate ik je beter had leren kennen voelde ik zoveel dingen voor je, wat met geen pen te beschrijven is..' Edward schudde zijn hoofd ondertussen toen hij naar de grond keek, keek op toen ze meteen op zijn zin reageerde dat hij voor niemand goed was. Een grinnikende glimlach stond op zijn gezicht, keek hij haar hoofdschuddend aan. 'Misschien. Jij bent goed genoeg voor mij. Maar jij kan beter krijgen, beter dan mij..' Voor Bella voelde hij alles wat hij maar op kon noemen, echt werkelijk alles. Alleen leek het nu binnen een paar minuten, dat Bella hem niet meer begrijp. Jammer.
Bij het zien dat Bella met traanogen naar de grond keek brak het hem toch echt wel heel erg.. Langzaam zette hij een paar passen naar voren, ging hij dichter bij haar staan en zocht hij oogcontact. 'Wie heeft gezegd dat ík weg wilde? Je weet waarom ik wegga, ik ga met mijn familie mee. Ook denken mensen dat ik al 18 ofzo ben, maar ze hebben me in geen jaar zien veranderen. Als mensen achter ons geheime identiteit komen zal de Volturi komen. Wil je dat, dat ik geen afscheid kan nemen, maar gewoon in één keer wordt vermoord. Is dat wat je wilt?' Even schudde Edward zijn hoofd, slikte hij even en dacht hij na over zijn volgende woorden.
'Ze willen niet dat je meegaat door de grote gevaren. Jasper had je bijna gebeten, mijn broers en zussen kunnen zichzelf soms niet zo goed beheersen als ze iemand zien bloeden, als we het ruiken. Hij had je bíjna gebeten Bella. Denk je dat ik dat ooit over m'n hart had kunnen laten strijken? Denk je dat ik dan nog had willen leven, als jij dood was geweest?'

Een zachte glimlach sierde haar lippen toen ze de woorden van Edward hoorde, dat betekende dus dat het niet allemaal een leugen was. Bella richtte haar ogen op die van Edward, voelde hoe zijn vingertoppen over haar kaaklijn gleden en vervolgens zuchtte ze diep. 'Dus ik zie je echt nooit meer?' Zachtjes verlieten de woorden haar mond, Bella draaide haar hoofd om toen ze gekraak van takken hoorde, maar kwam al snel tot de conclusie dat het gewoon de wind was. De zachte blik in haar ogen was gericht op die van Edward, terwijl ze aandachtig luisterde naar zijn woorden. 'Ik ben ook niet boos, alleen teleurgesteld. Want ik had nooit gedacht dat je uit Forks zou gaan, ik dacht dat we voor altijd bij elkaar zouden blijven..' Na haar woorden lachtte ze zachtjes, staarde naar de grond terwijl ze even haar ogen samen kneep. Dit was moeilijk, afscheid nemen van iemand die je nog helemaal niet kwijt wilde. Al was dit ook niet de keus van Edward geweest, want het was duidelijk dat ook hij bij haar wilde blijven, maar zijn familie ging voor. Logisch, maar het kwam natuurlijk nog altijd hard over.
Ze kon wel zo vaak blijven zeggen hoe graag ze zou willen dat Edward bij haar zou blijven, maar hem op andere gedachten brengen ging haar echt niet lukken. Hij had een keuze gemaakt, het enigste wat ze nu nog moest doen, was die accepteren. Bella wist dat het een moeilijke periode zou worden, maar ze zou er óóit wel overheen komen. 'Beloof me dat je niets overkomt..' Fluisterde ze nog, waarna ze even snel haar lippen op de zijne drukte en zijn hand pakte. Tranen prikte in haar ogen, over een paar minuten zou hij weg zijn, zou ze hem nóóit meer zien..

Even schudde hij zijn hoofd bij de vraag van Bella. 'Nee Bella.. Nooit meer. Jij krijgt na vandaag weer een beter leven, een leven zonder zorgen. Je zult nooit meer te maken krijgen met de Cullens. Nooit.' Edward zag hoe Bella naar achteren keek, hij zelf ook meteen langs haar keek maar opmerkte dat er niemand was. Als er echter iemand was geweest, was hij zeker te weten voor Bella opgekomen. Dat zou hij nog doen, totdat hij weg zou gaan. Daarna kon dat gewoonweg niet meer. Toen het bleek dat het niemand was keek hij weer naar Bella, zag hij die blik in haar ogen die hij het liefste zag, waar hij van hield. 'Dat dacht ik ook, aangezien we hier al langer wonen dan op de meeste plaatsen. Ik vind het ook dat Carlisle het besluit te snel heeft genomen. Maar als hij iets wilt, gebeurd dat ook. Maar.. Ik hou nu niet meer van je Bella. Het veranderd. Je bent nu niet meer goed voor mij. Ik ook niet meer voor jou. Jij zal beter verdienen. Iemand die normaal is, die geen beest is. Da's veel beter voor je.'
Bij de opeenvolgende woorden van Bella glimlachte hij even, grinnikte hij. 'Dat kan ik beter tegen jou zeggen. Jij bent meestal degene die valt, ongelukken heeft. Ik niet. Of.. Vind jij dat niet zo?' Even voelde hij haar warme lippen nog op de zijne, heel kort. Meteen drukte hij Bella tegen zich aan om dat nog een keer te doen, maar dan langer. Terwijl hij zijn ogen sloot genoot hij ervan, dit zou iets zijn wat hij niet meer ging doen in misschien wel een eeuw. Daarna liet hij Bella los, keek haar even aan en knikte. Even streek zijn hand nog een lok haren uit haar gezicht. 'Je bent niet goed voor me Bella. Ik ga weg, nu. Voor eeuwig. Vergeet mij, ik ben nooit in jouw leven geweest. Begrepen?' Daarna drukte hij een kus op haar voorhoofd. 'Doe geen domme dingen.' Even keek hij haar nog aan, keek hij achter zich en knikte nog even naar Bella, drukte zijn lippen kort op de hare en draaide zijn lichaam om om zijn benen weg te laten sprinten. Snel verdween hij, was hij weg. Even sloot hij zijn ogen om de tranen tegen te houden. Toen hij weg was gegaan had hij expres niet achterom gekeken, bang dat hij terug zou gaan. Hij was weg nu, nu konden ze vertrekken. Op naar een nieuw leven, hun leven opnieuw startend..
Zonder Bella..

Bella nam een grote teug lucht, luisterde naar alle woorden van Edward en toen hij zei dat ze geen domme dingen moest doen, schudde ze haar hoofd. 'Ik beloof het.' Nog even kort voelde ze hoe zijn lippen op haar voorhoofd gedrukt werden, waarna hij zich omdraaide, nog een keer achterom keek en verdween. Bella staarde naar de grond, haar handen waren diep in haar zakken geduwd en tranen prikte in haar ogen. Zachtjes haalde ze haar neus op, keek op en kwam nu pas tot de conclusie dat hij weg was. Snel sprintte ze weg, haar handen grepen naar enkele bomen en takken om zichzelf overeind te houden, haar ogen keken om haar heen terwijl ze zocht naar Edward. Ze wilde hem nog tegen houden, kijken of hij tóch wilde blijven. 'Edward!' Klonk haar stem door het enorme bos, terwijl het geluid nog wat na weergalmde. Bella sloeg een paadje in, gooide haar tas van zich af en smeet hem op de grond, waarna ze weer van het pad af raakte en tussen de enorme bomen door zigzagde, op zoek naar Edward. Al wist ze wel dat ze hem niet meer zou vinden, maar ze wilde het toch nog proberen. Bella's ademhaling werd sneller, haar tempo verminderde wat en even kort kneep ze haar ogen samen, om vervolgens al haar energie te verzamelen en door te rennen. 'EDWARD!' Gilde ze door het bos, waarna haar voet achter een tak bleef hangen en ze voorover in de bladeren viel. Tranen rolde over haar wangen, haar hoofd had ze verborgen in haar handen en ze sloot haar ogen. Hij had haar hier achtergelaten, helemaal alleen; zónder hem..
Bella bleef koppig liggen, trok haar knieën wat op en hield haar handen nog steeds voor haar gezicht. Het geruis van de wind suisde in haar oren, terwijl ze langzaam weg doezelde.

Sam mag nu komen en daarna Jake (:

Bella kneep haar ogen even samen, voelde het bonkende gevoel in haar hoofd en opende vervolgens haar ogen, langzaam, toen ze de stem van Jacob zag. Meteen schoot Edward haar gedachten weer in, tranen vormde zich in haar ogen maar Bella hield zich sterk, nam haar onderlip even tussen haar tanden. 'Edward.. hij is weg!' Bella kwam overeind, keek Jake aan en schudde haar hoofd. Ze voelde de warmte van Jake, die ervoor zorgde dat ze het weer wat warmer kreeg. Na haar val was ze blijven liggen, ze was niet meer wakker geworden en waarschijnlijk had iemand haar nu gevonden. Hadden ze haar daar maar laten liggen, misschien zou Edward dan terug keren om haar zelf terug te brengen, had ze hem toch nog over kunnen halen. Toen Jacob vroeg waar ze al die tijd was geweest, haalde ze haar schouders even op. Bella haalde haar hand door haar haren heen, trok er een blaadje uit en gooide die op de tafel voor haar. 'Ik was in het bos, ik was gevallen toen ik Edward ging zoeken.' Zachtjes sprak ze de woorden uit, terwijl haar bruine ogen op die van Jake waren gericht.
Voor altijd was ze hem kwijt en het deed haar zo'n verschrikkelijk veel pijn, maar dat was wel het teken dat de liefde tussen haar en Edward echt was. Zachtjes zuchtte ze, liet zichzelf naar achter vallen en leunde met haar hoofd tegen Jacob. Een traan rolde over haar wang, terwijl ze haar knieën naar zich toe trok en haar voeten op de bank zette. De rilling die over haar lichaam liep zorgde ervoor dat ze kippenvel kreeg, oké. Daar was ze nu dus ook achter, dat in een bos blijven liggen niet heel goed voor je was.