D A Y D R E A M

Het schelpen zand onder haar voeten knarste zachtjes bij elke stap die ze zetten. Haar bruine ogen waren neer geslagen en in haar hand had ze een gevouwen tekening. Samen met haar peettante en haar twee nichtjes waren ze naar het kerkhof gelopen. Iets wat ze altijd deden op een zondag. Claire zou langs haar moeders graf gaan terwijl haar tante haar man's graf op orde bracht. Ondanks dat ze nog niet alles begreep van de dood, wat het was en wat er gebeurde dacht Claire wel altijd dat haar moeder haar kon horen als ze bij de steen was. Daarom was het voor haar altijd een mooie dag, zo zou ze kunnen vertellen over de wolf die ze had gezien en wat ze op school had gedaan. Haar moeder kon dan wel niet antwoorden maar dat gaf niks. Ze liep met een grote boog om een vrouw heen die ook om een persoon stond te rouwen. Ze had het nogsteeds niet zo op vrouwen maar, dat kwam gewoon door de 'vampier' die haar moeder pijn had gedaan. Toen haar tante stopte zag Claire dat ze bij haar moeders steen waren. Het was een mooi plekje vlak naast een hele grote boom. Claire liet zich door haar benen zakken zodat ze op de grond zat. Met een klein glimlachje keek ze naar de steen. 'Kijk mam. Ik heb een tekening voor je meegenomen.' sprak ze zachtjes waarnaar ze de tekening op het graf neer legde. Één van haar nichtjes was iets te nieuwsgierig van wat er in stond dus griste het van het graf af en opende het. Op het witte papiertje had ze haar moeder getekend en achter haar de wolf waarin ze kon shapeshiften. Naast haar had ze haar zelf getekend. Met ook een wolf er achter, die was kleiner dan die achter haar moeder stond wat zij zelf moest voor stellen. Er stond nog een wolf naast de getekende Claire afgebeeld die de wolf moest voor stellen die ze die week had ontmoet. Ergens Onder aan het papier in de hoek had ze de vrouw getekend die daar 'dood' hoorde te liggen. Boven de tekening stond ''Voor: mammie.. mijn wolven moeder. Van: Claire' Haar nichtje begon te grinnikten toen ze zo naar de tekening keek. Haar tante haalde het uit haar handen en bekeek de tekening aandachtig. ''Wat is dit Claire?! Had ik je niet gezegt dat je moest stoppen met het geloven van die onzin?! Je moeder kon niet veranderen in een wolf! Hoe vaak moet ik het je nog vertellen!'' In haar nek kwamen wat rode vlekken als teken dat haar tante boos begon te worden. Haar twee nichtjes rende giebelend weg, terwijl Claire haar alleen maar stiletjes kon aankijken. Haar tante keek haar afkeurend aan en verscheurde de tekening in twee stukken en liet het op de grond vallen voor Claire haar neus. ''Je lijkt echt te veel op je moeder! die geloofde vroeger ook altijd van die onzin!.. Ik ben over een half uur terug! Dus hier blijven totdat ik terug ben!'' Snauwde ze en stapte weg naar de andere kant van het kerkhof om haar man te bezoeken. ''Het is geen onzin.'' sprak Claire koppig toen ze zeker wist dat haar tante haar niet zou kunnen horen. Ze pakte de verscheurde tekening op en legde het open gevouwen op haar moeder graf. Om te zorgen dat het niet weg zou waaien had ze steentjes meegenomen die ze op school had gevonden. Tevreden keek ze naar het graf en stond te popelen om tegen haar moeder te praten. ''Mam je weet nooit wat mij is gebeurt. Ik heb een wolf gezien toen ik naar buiten moest. Hij was heel groot pluizig en echt heeel lief. Hij leek heel veel op jou wolf, alleen een andere kleur. '' Sprak ze rustig uit. Al verstijfde ze voor een paar seconde toen ze voet stappen hoorden. Ze voelde zich veilig bij haar moeders graf dus haar bange gevoelens dwaalde al heel snel weg. Langzaam draaide ze haar gezicht ook naar de persoon toe die het geluid maakte maar zij verder niets.

[HUMAN OR WEREWOLF ONLY]

Zachtjes liep hij door het centrum. Zijn gedachten nog steeds een beetje bij het gesprek wat hij had gehad een paar dagen geleden. Ziva heette ze. Ze had veel indruk op hem gemaakt. Ze had hem rustig gekregen, de agressie uit hem kunnen halen. Zelfs de drang om terug te vallen op de agressie had ze laten verdwijnen. Zijn ogen waren verscholen onder zijn petje. Hij had veel nagedacht, hij had er zelfs aan gedacht zijn leven te beteren. Maar dat had hij toch vlug uit zijn hoofd gezet. Hij wilde niet verliezen wat altijd al zo vertrouwt voor hem was geweest. Van het een op het andere moment was die rust uit hem verdwenen en nam plaats voor het grotere deel van hem. Pure agressie. De reden was dat iemand opzettelijk tegen hem aanstootte. Hij keek onder zijn pet vandaan naar wie het was, en al snel was hij daar achter. Hij herkende het gezicht, de valse grijns. Pure haat kwam in zijn ogen tevoorschijn. In een simpele beweging had hij hem al tegen de grond aan. Zijn ogen doordringend in die van hem gericht. 'Foute zet' Zei hij met vuur in zijn stem. Hij was weer terug bij hoe het altijd was geweest. Tenminste, voor de ontmoeting met Ziva. En het voelde oh zo goed. Hij grijnsde vals en trapte zo hard dat het bloed uit de keel kwam lopen. Hij keek nog toe hoe de laatste paar minuten van de jongen waren. De pijn die door hem heen schoot en reflecteerde door zijn ogen. Hij kon er eeuwen naar kijken. Toen de laatste hartslag geslagen was draaide hij zich om en liet nog een waarschuwende blik voor de vrienden achter. Hij stond bekent in deze buurt om die actie's, maar dan waren er altijd weer mensen die het lef hadden hem uit te dagen. In stilte liep hij de duisternis in. Richting de begraafplaats. De agressie vloeide geleidelijk aan weer uit zijn lijf naarmate hij dichterbij kwam. Rustig betrad hij het terrein terwijl zijn ogen nog altijd verscholen waren. Hij liep naar het graf van een vriend van hem. Het was de beste vriend die hij zich had kunnen voorstellen. Maar toch was hij om het leven gebracht. En niet door zomaar iemand.. Het was zijn vader. Volgens hem was de vriend te goed voor hem, maakte hij hem te gelukkig. De beelden waren op zijn netvlies gebrand. Het had hem zo diep geraakt. Zijn hart verscheurd. Niets en niemand interesseerde hem meer. De hoop op liefde was in een klap verdwenen. Zelfs de hoop om ooit van zijn vader af te komen. Gelukkig had hij nog andere vrienden. Ze hielpen hem er bovenop. Maar toch bleef deze vriend hem altijd bij. Regelmatig bezocht hij hem nog. Maar de herinneringen die dan naar boven kwamen deden hem pijn. Dankzij zijn goede gehoor had hij het gesprek van het meisje opgevangen. Het kleine meisje, met de tekening. Ze was hem gelijk opgevallen. Ookal zat hij vol haat en agressie tegenover de buitenwereld, hij had toch nog wat gevoel. En dat was nu de medelijde tegenover het meisje. Ze zat bij het graf langs die van zijn vriend. Toch had hij haar nog nooit eerder gezien. Eigenlijk had hij daar nog nooit iemand gezien. Maar misschien kwam hij gewoon op andere tijden. Het meisje had het over wolven. Maar toch was ze zelf geen wolf, althans, hij kon het niet ruiken, niet voelen. Hij zag het gezicht van het meisje toen ze zich naar hem omdraaide. Hij glimlachte zwakjes. ‘Was je moeder ook een wolf?’ Vroeg hij rustig aan het meisje terwij hij bij het graf van zijn vriend knielde. In de grafsteen was een wolf gegraveert. Een mooie wolf, geen valse. Zijn ogen bleven er even hangen waarna hij zijn aandacht richtte op het meisje.