Someone like youu. C:

Bella deed haar tas af, legde hem naast haar op de grond en deed vervolgens haar vest uit, die ze óver haar rugzak heen legde. Haar handen gleden even door haar haren heen, waarna ze haar mouwen op stroopte en naar de kliff liep. Ongeveer één meter van de rand verwijderd bleef ze staan, voelde ze de windvlaag die door haar haren blies maar keek niet om, het enigste wat ze hoorde was de stem van Edward. Hij wilde niet dat ze het deed, maar zij wilde ook niet dat hij haar achter zou laten en dat deed hij ook. Zo wie zo had hij zijn belofte gebroken, want het zou zijn alsof hij nooit had bestaan, maar toch zag ze télkens zijn schim. Ook als ze Alice mailde, mailde ze nooit terug. Alsof ze haar uit hun leven had verbannen of iets dergelijks.
Toch negeerde ze dit keer de stem van Edward, sloot ze voor kort haar ogen en opende ze weer terwijl ze een paar stappen naar voren deed. Haar voeten stonden aan de rand, het wilde water klotste tegen de rotsen aan de waterkant en Bella keek even kort om zich heen om zéker te weten dat er niemand in de buurt was. Bella nam een grote teug met water, hield haar adem in en liet zichzelf over de rand vallen. Een luide klets was hoorbaar toen haar lichaam het wateroppervlak raakte, waarna ze telkens dieper en dieper het water in gleed. Ondertussen sloeg ze wild met haar armen, om vervolgens met haar hoofd boven het water uit te steken. Meteen nam ze een grote hap met lucht, haalde met haar hand haar haren uit haar gezicht en tekende vervolgens een grote glimlach rond haar lippen. Nu snapte ze pas wat Sam en zijn maatjes er zo leuk aan vonden, het wás leuk!
Langzaam baande ze zich een weg naar de waterkant, maar net dat ze er bijna was aangekomen zag ze hoe een grote golf haar kant op kwam. Met een paniekerige blik voelde ze hoe het water over haar haan klotste, haar naar beneden zoog en vervolgens sloeg ze opnieuw met haar armen, waardoor ze dichterbij het wateroppervlak kwam. Net toen ze weer boven was, kwam de tweede golf aan stormen. Alles gebeurde opnieuw, maar dit keer had ze te weinig adem om zichzelf een weg naar boven te werken.

[&Jacob. Later ook Alice (:]

Het voelde raar om hier te zijn, als hij hier kwam was het met zijn vrienden. Maar nu was hij hier alleen, waarom wist hij niet. Maar het voelde goed, de ijzige wind op zijn huid. Het geluid van water, dat tegen de stenen rotsen brak. Het uitzicht. Alsof alles zo geweest moest zijn. Jake slaakte een korte ingehouden zucht, normaal deze tijd zou hij thuis moeten zijn om te slapen. Aangezien hij zich s'avonds met de roedel bezig moest houden, zoals waaklopen en dat soort dingen. Maar nu niet, hij kon het zich niet veroorloven om nu te slapen. Niet na alles wat er is gebeurd. Jake schopte in het zand, hij was nu al een heel stuk van huis. Hij had alleen maar rechtdoor gelopen, over het eindeloos lijkende strand. Jake liet een grote tuig adem door zijn keel gaan, waarna hij weer beheerst uitademde. Zijn blik viel kort op de kliffen, links van. Je kon vana het strand de kliffen precies zien, de kliffen waar ze altijd van afsprongen. De kliffen waren begroeid met bomen en mos. Zijn ogen vormde spleetjes, zag hij dat nou goed? Stond daar iemand, hij concentreerde zich op zijn zicht vermogen. Er stond echt iemand, maar niemand iemand die hij kende van de roedel ofzo. Jake concentreerde zich ook op zijn reukvermogen, het was lastig te ruiken vanaf hier met die wind. Maar toch dat kleine beetje geur wat hij binnen kreeg, werd alles in een flits duidelijk. HET WAS BELLA! Wat deed zei daarboven, aan de rand van de klif. Klaar om te springen, Jake hielt zijn adem in. Ze sprong, en kwam met een plons terecht in het water. Dit was niet goed, helemaal niet goed. Wou ze soms dood? Jake stormde op het water af, Bella kwam boven zag hij maar werd weer naar beneden geduwd door de kracht van de zee. Nogmaals kwam ze boven, nog steeds met weinig succes. Jake twijfelde geen seconden, en rende het water in. Eenmaal diep genoeg, dook hij onder water. Hij zag Bella, hij zwom sneller en sneller. Bij haar trok, haar aan der arm mee naar boven. De kracht van de zee slaakte pogingen hem naar beneden te duwen, maar zonder enig succes. Hij hielt Bella onder der benen en rug vast en legde haar vervolgens op het zand neer. 'Bella, alles goed?' Hij haalde wat haren uit haar gezicht, tot zijn grote opluchting hielt ze nog adem, en keek ze hem met grote ogen aan. 'Ben je gek geworden? Wil je soms dood ofzo?' Hij ondersteunde haar hoofd met zijn arm. Hij keek bezorgd. Water droop van zijn zwarte haar over zijn gezicht, zijn kleren plakte tegen hem aan, evenals die van Bella die het waarschijnlijk ijskoud zou hebben.

Langzaam opende ze haar ogen, voelde hoe er aan haar arm werd getrokken en vervolgens lag ze op het ijskoude, vochtige zand met Jacob boven haar. Na een aantal keer kuchen kneep ze haar ogen even kort samen, opende ze om vervolgens het vage geluid van de stem van Jake te horen. Hij vroeg of ze dood wilde, néé. Natuurlijk niet, maar daarvoor sprong ze ook niet. Het was puur om Edward te zien en dat was haar weer gelukt, dat was het enigste wat ze wilde.
De ijzige wind streek over haar doorweekte lichaam, een rilling liep over haar ruggengraat terwijl haar ogen even rond de omgeving gleden. Langzaam kwam ze overeind, greep met haar hand naar haar hoofd en voelde zich een tikkeltje duizelig, maar al snel verdween dat gevoel. Bella keek richting Jacob, schudde haar hoofd en beet even op haar lip. 'Ja, het gaat wel.' Had ze zachtjes uitgesproken, terwijl ze zichzelf aan de arm van Jake omhoog hees. Druppels gleden van haar kleren af, haar haren zaten vol met zand en ook haar kleding was helemaal vies geworden. Maar dat maakte nu even niet uit, het enigste wat ze wilde was een warme douche nemen en daarna gaan slapen. Ze was kapot.
Even kort schudde ze haar hoofd, rilde een enkele keer en vervolgens liet ze de arm van Jacob los, want die had ze nog steeds vast. 'Bedankt hè.' Had ze hem nog gezegd, want hij was degene die haar gered had. Bella haalde de elastiek uit haar haren, voelde hoe de natte lokken tegen haar al ijskoude huid aan vielen en ook dat maakte haar lichaam niet warmer. Samen met Jacob liep ze naar haar auto, daar deed ze droge kleren aan die in de auto lagen en vervolgens stapte ze in; Jake zou rijden. Ze gaf haar sleutels aan hem, rilde even en deed haar jas vervolgens wat dichter om het warmer te krijgen. Niet dat dat zou gaan werken, door het ijskoude water was haar lichaamstemperatuur gedaald en het zou wel even duren voordat dat weer warmer was.
Bella draaide de verwarming van de auto wat hoger, voelde de warme lucht op haar koude huid en vervolgens trok ze haar knieën wat verder op, waarna ze haar armen eromheen deed. Ondertussen waren haar haren al opgedroogd, die had ze in een staart gedaan aangezien ze enorm vies waren. Als ze thuis was, zou ze méteen een douche nemen; dat was wel nodig. ~
Eenmaal aangekomen bij haar huis, glimlachtte ze kort naar Jacob terwijl haar hand naar het portier reikte, maar net toen ze de deur had geopend deed Jacob hem weer dicht. Met een geschrokken blik keek ze hem aan, haar wenkbrauwen even ophalend. 'Wat is er?' Vroeg ze hem, waarop hij antwoordde dat er vampiers in de buurt waren. Snel keek ze achter zich, zag de auto van Carlisle en gooide de deur open. 'Dat is de auto van Carlisle, ze doen me niks Jacob.' Jacob zei dat het een truc was, afkeurend schudde ze haar hoofd en stapte haar oranje pick - up truck uit. Jake was haar nog achterna gegaan en had gezegd dat hij haar niet kon beschermen op dit terrein, maar ze wist dat als het iemand van de Cullens was, ze haar toch niets aan zouden doen. Zachtjes deed ze de deur open, alle lichten waren nog uitgeschakeld en zodra ze het licht aan deed, keek ze om en zag ze Alice staan. Meteen omhelsde ze haar en tekende een enorme glimlach rond haar lippen

Toen Alice zei dat ze dacht dat Bella dood was, haalde ze haar armen van haar af en keek haar met een blik vol onbegrip aan. Dood? Nee, natuurlijk niet. Het enigste wat ze gedaan had was van een kliff afspringen zodat ze de schim van Edward weer zou zien, dat was de enigste reden waarom ze het deed. Toch kon ze het niet maken zoiets te zeggen, ze zou wel zeggen dat ze het deed als sport of whatever. Als ze het maar geloofwaardig over zou brengen; want heel goed in liegen was Bella niet. 'Ik.. - doe aan kliffduiken.' Wist ze uit te brengen en een onschuldige glimlach sierde haar lippen. Al snel trok ze Alice mee naar de bank, nam plaats en schoof vervolgens een glas water op tafel. Bella nam een slok, richtte haar blik op Alice toen ze vroeg wat haar bezielde toen ze van de kliff af sprong. Meteen schudde ze haar hoofd. 'Het.. was leuk.' Lachte ze zachtjes, haar hand duwde haar haren even achter haar oor terwijl haar blik even kort naar het raam gleed, kijkend of Jacob weggegaan zou zijn. 'Je hebt het hem toch niet verteld hè?' Ze had het over Edward, want hij mocht het écht niet weten. Wie weet wat hij in zijn hoofd zou halen.. Het enigste wat ze nu hoopte, was dat Alice zou zeggen dat hij van niets wist, dan was ze tenminste teleurgesteld.
Voetstappen waren hoorbaar, Bella draaide haar hoofd om en zag Jacob in de deuropening verschijnen. 'Ik moest zeker weten dat je niks overkwam.' Klonk zijn stem, die nog na galmde door het gangetje die naar de voordeur leidde. Zachtjes zuchtte ze, stond ze op en glimlachte even naar Alice, als teken dat ze even met Jake wilde praten. Alice liep naar buiten, Bella liep richting de houten tafel en pakte haar lege glas, die ze vervolgens in de keuken zette en al snel zag ze dat Jacob voor haar stond. Ze praatte nog wat na, vervolgens leunde ze tegen de aanrecht en liet haar blik op Jacob vallen. Haar blik gleed door naar de grond, ze voelde hoe zijn warme lichaam steeds dichter bij de hare kwam en vervolgens richtte ze haar bruine ogen weer op die van Jacob. Bijna raakte zijn lippen de hare, maar toen de telefoon rinkelde hoorde ze een diepe zucht uit de mond van Jacob en hij nam de telefoon op. 'Nee, hij is er niet. Hij regelt een begrafenis.' Na die woorden legde hij de hoorn erop, haar ogen keken naar de linkerkant en Alice kwam het huis weer binnen gelopen.

Toen ze de woorden van Alice hoorde, gleed haar blik door naar Jacob en deed een stap naar achter. 'Waarom zei je niet dat het Edward was?' Riep ze door de keuken heen, waarop Jacob zei dat Edward niet naar haar vroeg. Meteen schudde Bella haar hoofd. 'Dan interesseert me niet!' Was haar reactie op zijn woorden, terwijl haar blik naar Alice gleed. Ze wilde niet dat Edward zou sterven door schuldgevoel, had ze dit allemaal maar niet gedaan. Was het nooit gebeurd, maar het enigste wat nu eigenlijk door haar hoofd spookte was dat ze hem moest redden, laten zien dat ze er nog wel was. Snel viste ze een blaadje en een pen uit de la, waar ze op schreef dat ze weg was. Die legde ze op de tafel, waarna ze de trap op stormde en wat spullen in een tas duwde, maar wat ze allemaal meenam had ze niet echt in de gaten. In ieder geval de belangrijkste dingen. Luid gebonk was hoorbaar toen ze de trap af rende en ze deed haar jas aan, hing haar rugzak over haar schouder heen en gooide vervolgens een nuffige blik op Jacob. Als ze hem gewoon even aan de telefoon had gehad wist hij dat ze er nog was, dan hoefde hij zich nergens zorgen over te maken en hoefde hij het idee van zelfmoord al helemaal niet in zijn hoofd te halen. 'Waar gaat hij dan heen Alice?' Vroeg ze terwijl ze nog een slok water nam, waarna ze samen met Alice naar buiten liep, richting de auto. Daar stapte ze in, Alice zat al en had ondertussen de auto gestart.
'Bella, ga niet.' Haar kwade blik was op Jacob gericht, ze schudde haar hoofd. 'Ik ga wel, ik laat Edward niet sterven uit schuldgevoel.' Had ze erop geantwoord, maar Jake ging door met zeiken en vervolgens richtte ze haar blik naar voren. 'Doei Jacob.' Na die woorden voelde ze hoe de auto naar voren schoot, in een hoog tempo reed het voertuig over de geasfalteerde weg, bomen schoten voorbij en haar blik gleed even door naar Alice. 'Denk je dat we het halen?' Een rilling liep over haar ruggengraat, ze moest er niet aan dénken dat ze net niet op tijd waren. Dan was het haar schuld geweest dat Edward er niet meer was. Bella haalde even haar hand door haar haren, zakte wat onderuit waarna ze haar ogen even samenkneep.
Na uren reizen waren ze uiteindelijk in Volterra aangekomen. Hier was de Volturi, de plek waar Edward heen gegaan was om te sterven. Haar hard bonkte in haar keel, haar ogen gleden door het gebied en zodra ze in de stad aankwamen, zag ze allemaal mensen met rode kepen om. De gele auto zigzagde om de mensen heen, haar blik gleed even door naar Alice toen ze stopte met rijden.

Toen ze om de hoek aangehouden werden door de politie en ze de woorden van Alice hoorde, twijfelde ze geen moment en opende het portier, waarna ze uitstapte en de gele deur in het slot liet vallen. Even nam ze een grote teug met lucht, versnelde haar passen en baande zichzelf een weg door de mensen door. Ze probeerde een weg te kiezen waar het minder druk was, maar dat ze wél op tijd bij Edward zou zijn. Snel krabbelde ze overeind toen ze bijna was gestruikeld over een drempel, ze rende de trap op en vervolgens kwam ze uit bij de grote mensen massa. Haar oog viel op de klok, nog twee minuten. Nee, dat haalde ze nooit. Maar ze kon hem niet laten sterven, hij móest haar gewoon nog een keertje zien. Bella duwde een paar mensen aan de kant, kwam bij het stuk waar de optocht doorheen kwam en snel glipte ze tussen een opening door, waarna ze zich weer een weg door de mensen baande die aan de andere kant stonden. Uiteindelijk kwam ze aan bij de fontein, daar bleef ze even staan en zag hoe de deuren van de klokkentoren open knalde, het luide gerinkel van de enorme bellen weergalmde over het plein en snel klom ze over het muurtje van de fontein. Water spatte omhoog toen Bella haar voeten erin zette, uiteindelijk was ze de fontein voorbij en stond ze voor de klokkentoren, waar ze Edward omhelsde en hem terug duwde, uit het zonlicht. 'Kom, je moet hier weg.' Had ze nog gezegd, waarna ze uiteindelijk binnen in de toren stonden.
Nog steeds had ze haar armen om hem heen geslagen, tranen prikte in haar ogen en toen ze even diep gezucht had, viel haar blik op zijn gesloten ogen. 'Doe je ogen open Edward, ik leef nog.' Had ze zachtjes gesproken, terwijl een kleine glimlach haar lippen sierde. 'Ik vond dat je me nog even moest zien, dan weet je tenminste dat ik nog leef.' Het was fijn om weer bij Edward te zijn, maar ze wist dat ze hierna weer afscheid van hem moest gaan nemen. Wel met een gerust hart, want dan wist ze tenminste dat hij niet meer dood wilde. Zou ze zich nergens meer zorgen over hoeven te maken. Niet dat ze dat wilde, het liefste bleef ze vooraltijd bij hem; maar hij had zijn keuze gemaakt en hoe moeilijk ze dat ook vond, die moest ze accepteren.

Nadat ze haar woorden had afgemaakt, had ze haar blik nog even op die van Edward gericht, haar bruine ogen op de goudbruine van hem. Al snel voelde ze hoe zijn lippen tegen de hare werden gedrukt, iets wat al een hele tijd geleden was. Maanden waren voorbij gestreken, geen enkele aanraking van Edward, het enigste wat ze zag was zijn schim, telkens als ze iets roekeloos deed. Vandaar dat ze toen van de kliff afgesprongen had, ze had er wel mee bereikt wat ze wilde; het zien van Edward en het horen van zijn stem. Iets wat ze altijd wilde in haar leven.
Toen ze de woorden van Edward hoorde glimlachte ze breed. Dus hij zou niet meer weggaan, nu wel voor altijd bij haar blijven? Bella voelde hoe zijn vingertoppen over haar kaaklijn gleden, haar glimlach werd alleen maar breder en kort duwde ze haar lippen nogmaals op de zijne. 'Ik hou ook van jou.' Had ze nog zachtjes gesproken, voordat er voetstappen door de lange gangen klonken. Zachtjes vaagde het geluid weg, Bella draaide haar hoofd ondertussen om en streek een paar bruine lokken voor haar gezicht weg, waardoor het beeld van twee mannen met een zware cape en bloedrode, doordringende ogen sterker werd. Edward en de mannen zeiden wat tegen elkaar, toen Edward zei dat ze beter van het festival kon genieten knikte ze, maar daar waren de mannen het niet mee eens; ze moest mee. Bella slikte, pakte de hand van Edward vast en ondertussen kwam ook Alice binnen vallen. Nog meer mensen kwamen erbij, Bella volgde het niet helemaal meer; maar liep rustig met Edward mee. Niet wetend wat er allemaal zou gebeuren.
Uiteindelijk kwamen ze aan in een grote hal of hoe je het ook wilde noemen, drie tronen stonden op een verhoging, met in het midden een man met lang haar, aan de linkerkant eentje met blond haar en aan de andere kant eentje met lang, bruin haar. Langzaam stapte de middelste man hun richting op, Bella draaide haar blik even weg en liet hem rusten op Alice. Even kort haalde ze haar hand door haar haren, richtte haar blik weer op de man voor haar toen hij begon te spreken.

Bella slikte, haar bruine ogen waren op Edward gericht terwijl ze aandachtig luisterde naar de woorden van de man, die blijkbaar Aro heette. Nadat hij Edward's hand losgelaten had, pakte hij die van Bella vast. Ze voelde zijn koude huid tegen de warme van haar, rilde even kort en richtte haar ogen op de bloedrode van Aro. Hij wilde zijn gave op Bella uittestte, maar aangezien Bella geen emotie voor vampierkrachten had was het dit keer óók niet mogelijk. Hij stapte terug, liet zijn blik op het blonde meisje vallen die de naam Jane droeg. 'Ga je gang Jane.' Klonk er uit de mond van de man, terwijl de rode ogen van Jane op haar gebrand werden. Bella slikte, beet even op haar lip en zag hoe Edward naar voren schoot, waardoor Jane haar krachten op hem uitoefende.
Pijn was duidelijk af te lezen in de blik van Edward, al snel viel hij tegen de grond aan en Bella deed een paar stappen naar voren, richtte haar blik op Jane en schudde haar hoofd. 'Stop!' Had ze geschreeuw, maar pas toen Aro zei dat het genoeg was haalde ze haar ogen van Edward af. Alles ging ineens heel erg snel, Edward kwam haar kant op, duwde haar aan de kant en raakte vervolgens in gevecht met twéé mannen. Bella volgde alles, maar op het moment dat ze Edward dood wilde maken sloot ze haar ogen even en vervolgens richtte ze die op Aro. 'Néé, dood mij.' Haar stem weergalmde door de holle ruimte, stierf langzaam weg en Bella liet haar blik op Edward vallen. Al snel lieten ze hem los, kwam Aro haar kant op gelopen en pakte haar pols vast. Hij zei nog wat woorden, maar die had ze verder genegeerd. Ze voelde zijn adem in haar nek, voelde hoe hij bijna zijn tanden in haar wilde zetten tot Alice naar voren stapte, haar hoofd omhoog en haar blik op Bella gericht. 'Ik zal Bella zelf veranderen, ik heb het gezien.' Aro haalde zijn hoofd weg bij Bella, keek haar nog even aan waarna hij richting het kortharige meisje stapte. Toen hij haar hand vastpakte en zag wat zíj gezien had, draaide hij zijn hoofd naar de andere twee gasten en stapte weer achteruit. Bella was ondertussen al naar Edward gelopen, had zijn hand weer vastgepakt en even diep gezucht.

Jakkie, Flutpost.

Ze mochten gaan, Bella knikte kort richting de drie mannen en draaide haar lichaam om, om vervolgens door de enorme, sterke bruingekleurde deuren te verdwijnen. Zachtjes tikte haar voeten tegen de stenen ondergrond, een grote groep mensen naderde hen en liepen hen vervolgens voorbij. Blijkbaar de maaltijd van de Volturi, dat was in ieder geval wat ze uit de woorden van de man en vrouw kon opmerken. De woorden van Edward drongen past later tot haar door, haar bruine ogen werden op hem gericht en ze schudde haar hoofd. Nee, dat kon ze niet. Edward was te belangrijk voor haar, ze wilde niet leven in een wereld waarin hij niet bestond.
De zachte bries die vanuit buiten kwam liet haar haren naar achter waaien, samen met Edward en Alice maakte ze de reis terug naar Forks, waar ze uiteindelijk thuis afgezet werd. Wat zou haar vader wel niet denken? Ze was zeker drie dagen weggeweest, en het enigste wat ze achter gelaten had was een briefje met 'Ik ben weg, maar ik ben veilig.' Voor de rest had ze niets gezegd, dus als ze thuis zou zijn, zou ze wel een hele preek van haar vader krijgen.
Eenmaal het gepreek van haar vader aangehoord te hebben, lag ze in haar bed. Edward zou later nog komen had hij gezegd, maar dan zou ze vast wel al slapen. Bella sloot haar ogen, viel in een diepe slaap terwijl een nachtmerrie door haar hoofd spookte. Luid gegil van mensen was hoorbaar, ze kneep haar ogen even samen terwijl een luid geschreeuw haar keelgat verliet. Toen ze haar ogen opende zag ze Edward, pakte ze zijn hand vast en snoof even zachtjes. Dus dat begon weer, die nachtmerrie's..
Bella kwam overeind, richtte haar blik op Edward en wreef even door haar gezicht. 'Edward..' Begon ze. 'Wanneer wil je me veranderen?' Haar stem sprak zachtjes, terwijl haar ogen even van hem afweken. Het liefste wilde ze dat hij haar zou veranderen, maar als hij er echt zo op tegen was zou ze wel vragen of Alice of whatever het deed. Misschien dat ze ook eens naar de Cullens moest, gewoon om te kijken wie tegen zou stemmen en wie voor.

Een harde knal van de deuren was te horen toen alle mensen naar binnen gingen, de zaal in. Luid gegil weerklonk door de gangen, liet Edward even naar achteren kijken en zorgde ervoor dat hij daarna iets sneller doorliep. Zijn koude hand had nogsteeds de warmere hand van Bella vast, en even kneep hij er zachtjes in. Langzaam liepen ze terug naar de auto, startte Edward de motor en reden ze weer terug naar huis. Voor Bella was het zeker niet makkelijk, ze had Charlie achter gelaten, die zou vast wel ongerust zijn. Eenmaal bij het huis van Bella zette hij haar enkel af. 'Ik kom zo.. Charlie wilt je spreken.' Dat waren zijn laatste woorden, en snelr eed hij door naar hun huis. Daar parkeerde Edward de auto, deed hij de rode cape uit en deed hij daarvoor in de plaats een shirt aan. Edward sprintte toen hij weer buiten stond naar Bella' huis, klom naar binnen via het raam en ging op Bella' bed zitten. Ze sliep. Even streek Edward liefdevol een pluk haar voor haar gezicht weg zodat hij haar gezicht kon zien zonder dat die bedekt was door iets.
Gegil liet Edward opkijken. 'Bella. Bella. Wordt wakker.' Even gleed zijn hand over haar hoofd heen, proberend haar te laten stoppen met gillen. Ineens opende Bella haar ogen en keek Edward haar aan met een glimlach. 'Had je een nachtmerrie? Normaal heb je altijd van die rare dromen.. Maar geen nachtmerries..' Nadenkend keek Edward haar aan, bijna altijd sprak Bella zijn naam uit in haar dromen, of die van Jacob, maar nu niet meer, nu gilde ze? Waarom? Bij het horen van de vraag van Bella grinnikte hij even, maar bleef hij haar toch wel serieus aankijken. 'Bella.. Ik ga jouw ziel niet afnemen om jouw zo'n leven als mij te geven..' Zijn hand streek ondertussen weer een pluk haar voor haar ogen vandaan, dacht hij na over de dingen die Charlie dacht. 'Vind je het erg dat ik er ben? Ik bedoel.. Van Charlie mag ik nooit meer over de drempel komen. En in feite heb ik dat ook niet gedaan: ik kwam door het raam..' Edward' hand pakte Bella' hand vast en met een lieve glimlach bleef hij haar aankijken, zijn goudkleurige ogen diep in haar bruinkleurige ogen priemend.

Bella sloeg haar paarse dekens van haar lichaam af, stond op uit bed en rekte zichzelf vervolgens even uit. Haar handen wreven even door haar gezicht heen waarna ze de woorden van Edward hoorde. Wat boeide die ziel haar nou? 'Maak je geen zorgen om mijn ziel Edward.' Haar zoete, maar zachte stem echode door haar kamer. Ze moest niet te hard gaan praten, anders hoorde haar vader het en moest ze uitleggen tegen wie ze aan het praten was. Zachtjes liep ze richting haar kast, opende de bruine deuren en pakte willekeurig een broek en een shirt van de plank af, waarna ze naar de badkamer liep en zich omkleedde. Daarna liet ze haar zwarte borstel door haar haren glijden, deed ze er een elastiek om en liep terug naar haar kamer, waar Edward nog steeds op haar bed zat. Zijn laatste woorden had ze nog gehoord, tijd om daar een antwoord op te vinden. 'Tuurlijk vind ik het niet erg dat je er bent, ik ben juist blij.' Na haar woorden grinnikte ze zachtjes, liet zichzelf achterover op haar bed vallen en liet haar hoofd op de borst van Edward rusten.
Het zou niet lang meer duren voordat ze geen mens meer was, dat Edward haar zou moeten veranderen. Naja, hij zou het nier per se moeten doen, maar dat was wel iets wat Bella heel erg graag wilde. Als hij het echt niet zou willen dan zou ze het niet erg vinden, maar het moest wel gebeuren; dat was wat de Volturi wilde. Anders zou ze een 'gevaar' kunnen zijn, ze wist immers enorm veel over vampiers nu. Genoeg om veranderd te worden, dat was een ding wat zeker was. Bella hees zichzelf overeind, kwam van haar bed af en trok de schoenen die langs haar nachtkastje stonden aan. 'Ik ga naar beneden, ik zie je zo, oké?' Na die woorden leunde ze over haar bed heen, drukte een kus op zijn lippen en glimlachte lichtjes. Vervolgens draaide ze haar tengere lichaam om, daalde ze de trap af en toen ze eenmaal in de keuken was aangekomen nam ze een groot glas met water, nam er een paar slokken mee en gooide de rest weer in de wasbak. Bella liep naar de woonkamer, keek naar haar vader en nam haar jas die over aan stoel hang in haar armen. 'Ik ga naar Edward pap.' Haar vader zuchtte enkel, zei dat ze op tijd thuis moest zijn en vervolgens verdween ze door de deur, stapte in bij Edward en voelde hoe de auto de weg op reed.