We could start a R E B E L L I O N, you and I

And I let my heart go, it’s somewhere down at the bottom

Haar rode, afgeraffelde haren verraadden niet dat ze nog steeds beeldschoon was. Want dat was het bleke meisje, haar gezicht in de schaduwen amper zichtbaar. En dat was maar goed ook, voor de mensen die langsliepen. Een angstaanjagende grijns gleed over haar meisjesachtige gezicht, terwijl ze haar over elkaar geslagen armen langzaam langs haar lichaam liet bungelen. Haar tengere gestalte gehuld in niet meer dan een simpel T-shirt en een strakke spijkerbroek, en nog steeds betoverend, keek ze naar de mensen die langsliepen. Haar lichtoranje ogen verraadden haar intenties, terwijl ze langzaam haar ene hand door haar haren haalde. Daarna keerde ze de hand naar zich toe, bekeek haar nagels alsof ze de meest interessante dingen op deze hele wereld waren. Whatever, she didn’t really care. Het enige wat ertoe deed was dat haar dorst weer begon op te spelen. En dan niet gewoon dorst naar mensenbloed. Nee, haar dorst naar veel bloed, veel tegelijk, en het liefst ook nog op een plek. Vreemde bloedlust die opspeelde als ze zich te lang als normaal meisje voordeed. Hoewel, normaal was niet het goede woord. Ze was altijd degene die zich stil had gehouden, nu ze toch dood was kon ze maar beter goed uitpakken. Leann wist niet veel over haar huidige toestand, alleen dat ze vampier was. En vampiers waren ondoden, maar meer dood dan levend. Meer wist ze niet. Niets over anderen, over krachten, over het feit dat ze glitterde in het zonlicht. Maar dat kwam doordat het altijd, letterlijk al-tijd regende. Sinds ze hier was komen wonen, sinds dat gedrocht haar kennelijk had gebeten. Sinds ze de regen als verkoeling had gevoeld op haar brandende huid, de pijn die nog steeds naraasde in haar keel. Het had gewoon altijd geregend, ook nu. Maar nu maakte het haar niet zoveel uit, grijnsde ze licht terwijl de druppels op haar huid neerregenden. Haar bleke hand gleed naar de hoek van het gebouw waar ze tegenaan geleund stond, langzaam sloeg ze het steegje in. Port Angeles was niet zo groot, maar het was groot genoeg om een wijde selectie aan prooien te vinden. En Leann wist waar ze naar zocht. Afgezonderd, niet al te rijk, het liefst arm genoeg om niet gemist te worden. Geen kind, dat kon ze niet doden. Een volwassene, maar ook niet iemand die al te oud was. Een twintiger was het best, maar die rookten en dronken vaak teveel om het bloed echt lekker te maken. Haar ogen focusten zich op de persoon in het steegje, haar mond opende zich, om een angstaanjagend stel tanden te laten blikkeren. In een seconde of minder had ze de persoon, een man van ongeveer dertig, in een stevige greep, haar ene hand zijn arm blokkerend en de ander zijn hals doorbrekend. ‘Het spijt me, maar jij was de ongelukkige vanavond.’ Siste ze in zijn oor, betwijfelde of hij het kon horen. Ze had zijn nek per ongeluk gebroken, maar dat had ook weer zijn voordelen. Ze hoefde nu niet te horen hoe de man stikte in een mengsel van zijn eigen bloed en speeksel. Grijnzend zette ze haar tanden in zijn nek, niet meer dan twee gaatjes achterlatend. Er zat geen bloed op haar kleding, niet eens rond haar mond. Ze had beschaafd gedronken, maar liet het lichaam achter voor wat het was. Ze zouden haar toch nooit vinden in een afgelegen plaats als deze, meende Leann. Met een tevreden blik liep ze het steegje weer uit, haar ene dorst gestild. De bloeddorst, de lust om het bloed op haar handen te zien was er nog steeds, maar die zou ze uitstellen. Het was niet alsof ze mensen doden leuk vond. Nee, het was gewoon makkelijk. Once you’ve done it, the second time will even feel better.

[O P E N]

Spoiler:

Relaxed onderuitgezakt zat hij op een bankje met zijn vrienden wat te blowen. Zijn ogen veranderde zo langzamerhand een beetje en zijn pupillen veranderde van grootte. Rustig keek hij wat om zich heen. Gezond bezig in zijn leven was hij zeker niet, maar wat was het een heerlijk gevoel. Even alle zorgen weer laten varen. Als druppels die mee stroomde met de rivier. Je zou ze niet meer tegenkomen. Na een tijdje stond hij op. Het bankje was nou niet bepaald comfortabel en de muziek die op stond vond hij ook niets. Het was een oude USB-stick, al jaren niet gebruikt. Wie had die er nou weer ingedaan? Hij trok de USB er uit en rommelde wat in een laatje. Zijn maten keken hem verbaast aan toen de muziek dus ineens ophield. Toen hij de nieuwste gevonden had duwde hij deze in de opening. Met een simpele druk op het knopje begonnen de grote en dure speakers weer te dreunen met de bass. Hij bleef rustig zitten op zijn lederen stoel achter het stoel. Dit zat veel beter. Hij was trots op zijn auto, vanaf het begin had hij er al aan gewerkt, en het resultaat was geweldig in zijn ogen. Naar geld hoefde hij niet om te kijken. Je vermoordde een rijk mens en je had weer genoeg om nieuwe onderdelen te kopen. Het licht van de auto was het enige licht wat er hier buiten nog was. De blauwe neon kleuren verlichtte de jongens. Er waren slechts enkele meiden bij. De meeste hadden het lef niet om met hen om te durven gaan. Hij glimlachte. Eigenlijk vond hij het wel wat hebben. Gevreesd zijn voor iedereen. Maar nu had hij toch wel zin om eens even lekker te gaan gassen. 'Zo terug' Riep hij en zijn stem echode tegen de stille huizen. Aan zijn mede-mens dacht hij bijna nooit, alleen maten die wat voor hem betekende. Chickies hoefde ook niet bij hem aan te komen voor ware liefde. Hij had een muur om zijn hart, sterk als staal. Niemand zou er ooit nog doorheen breken. Met een enorm lawaai scheurde hij met piepende banden weg. Het zware geluid van de motor was te dimmen, maar hij vond het juist leuk om andere te irriteren met het geluid. Ook al was hij dan een weerwolf, hij gedroeg zich er niet naar. Hij beschermde niet de mensen tegen vampieren, hij schakelde ze net zo makkelijk zelf uit. Vampieren hielpen juist vaak. Mensen waren wezens waar je niets aan had. Ze hadden niet eens de kracht om zichzelf te beschermen, hadden na al die moorden nog steeds niet door dat het hier gevaarlijk voor hen was. Iemand met zo'n laag IQ hoefde niet te leven vond hij. Maar als ze er dan toch waren kon je er nog wat lol mee beleven. Vol gas reed hij over het industrie terrein met de harde muziek die door merg en been dreunde, en het licht wat een lantaarnpaal overbodig maakte. Grijnzend zette hij het lachgas open. Zijn auto stoof vooruit. 300km/h had zijn auto inmiddels bereikt. Het was nog niet het limiet maar hij wilde geen beschadigingen. Na een tijdje reed hij terug naar de stad. Port Angeles. Toen hij een meisje zag lopen had hij wel zin om weer eens iemand te ontmoeten. Ze kwam uit een steegje. Hij stopte zijn auto midden op de weg en keek naar haar. 'Zin om mee te gaan?' Vroeg hij aan haar. Haar ogen waren mooi gekleurd. Het kon bijna niet anders dan dat ze een vampier was. Waarschijnlijk zou ze ook wel merken dat hij een weerwolf was, maar het was aan haar om te kiezen wat ze wilde. Een beetje lol kon nooit kwaad, toch?

Haar ogen leken qua kleur behoorlijk op haar haren, net zo fel en daadkrachtig. Leann kon veel over zichzelf zeggen, maar dat ze onopmerkelijk was, was zelfs voor haar een onmogelijke leugen. En hoe Leann kon liegen, dat konden zelfs advocaten niet beter. Ze verdraaide de waarheid soms maar met een toonhoogte. Ze vertelde bijna nooit een onwaarheid, gewoon iets wat niet helemaal klopte. De mengeling van waarheid en verzinsel was zo onlosmakelijk verbonden dat je het wel moest geloven, wat er ook uit haar mond vloeide. Een klein leugentje om een prooi binnen te lokken was haar totaal niet vreemd. Twee grote ogen en een schattige stem, die om hulp riepen, en daar had je je lunch. Met een ietwat verveelde blik schoten haar ogen langs de voorbijrazende auto's, ving ze wat gesprekken van voorbijgangers op. Nutteloze, dagelijkse bezigheden, besproken door de meest verschrikkelijke personen op aard. Haar oren spitsten zich heel even bij een bekend stemgeluid, haar oranje ogen focusten zich kil op een overbekende gestalte. Lange, blonde haren wiegden om Sharon's heupen, terwijl ze kwijlend aan een of andere jongen's arm meeliep. Ergens walgde Leann van haar stank. Alcohol doortrokken met wat drugs en de duidelijke geur van te zoet parfum. De verschrikkelijk aantrekkelijke geur van bloed was nog amper merkbaar. Want dat had Leann wel gemerkt, dat haar oude vriendin, die nu in de een of andere flirt was veranderd, heerlijk rook. Een van die mensen waarvan je het bloed als wijn kon omschrijven, zo puur. Maar ze had haar niet gedood, die keer. Puur uit eergevoel, wilde haar vriendschap niet in de steek laten. Maar Sharon had haar niet herkend, niet geloofd en uitgelachen. De enige reden dat ze nu nog leefde was dat Leann zich nooit echt hongerig had gevoeld in haar buurt, of dat ze omringt was door dommige volgelingetjes. Haar witte tanden ontblootten zich weer even in een soort van grijns, maar ze werd afgeleid door een ander geluid, en daarbij een andere geur. 'Zin om mee te gaan?' klonk een jongensstem, en haar roodoranje haar zwiepte naar achteren om de persoon waarvan het geluid af kwam aan te kijken. Even knipperde ze, het was dat ze geen tranen kon ontwikkelen. Man, die jongen meurde. En dan niet een klein beetje, maar echt heel erg. Ze tilde haar hoofd iets naar achter, bijna hooghartig. 'Ach, wat heb ik te verliezen?' merkte ze nonchalant op, zwiepte met haar hand door haar haren. Een sarcastisch gebaar, want de lokken die normaal lang en golvend zouden moeten zijn, waren bij haar slordig en stijl. Haar ogen gingen weer naar de auto. Toegegeven, voor zo'n dierlijk stinkend mens had hij smaak. Met haar onmenselijke snelheid stond ze binnen no-time naast de portier, opende hem zonder al te veel moeite. Haar bleke huid glansde lichtjes in het licht van de straatlantaarns terwijl ze instapte. Met een grijns die haar hoektanden niet verborg keek ze de jongen aan. 'Dus, waar gaan we naartoe?'

Zijn donkere ogen waren nog altijd op het meisje gericht. Ze had wel iets. De wiet die in pakjes achterin lag, trilde mee op de muziek. Zo nu en dan sloeg hij een voorraad in voor zijn vrienden. Hij genoot van het leven, althans, van het leven hoe hij het zich voorhield. De zorgen en problemen ver weg gestopt. Enigszins ongeduldig wachtte hij op haar totdat ze instapte. Hij grijnsde. Het was tenminste niet zo'n vampier die gelijk aanviel zodra deze wist dat er een weerwolf aanwezig was. Zijn hand rustte zacht op de handrem terwijl hij haar bekeek in het licht van zijn auto. De blauwe gloed zorgde ervoor dat haar haar paars leek. Dat was best stoer vond hij. Maar voor echte gevoelens sloot hij zich af. Toen ze vroeg waar ze naartoe gingen, dacht hij even na. Hem maakte het eigenlijk niet zo uit. Er was maar een dingetje wat hij nog moest doen, en dat was zo gebeurd. Hij wilde zijn avond en nacht wel aan dit meisje besteden. Ze was het waard, dat voelde hij gewoon. 'Moet alleen nog wat afgeven bij me vrienden, daar kunnen we blijven of ook ergens heen gaan, mij maakt niet uit' Zei hij verstaanbaar terwijl hij zijn auto van de handrem haalde en aanreed. Het geluid wat van de motor afkwam, was zwaar en zijn auto wilde ook gelijk vooruit bij het kleinste beetje gas. Hij reed aan, niet zo hard als daarvoor. Met gezelschap was hij toch net even iets anders. Hij zag in zijn spiegel een politie auto. Zijn ogen bleven er even op gericht. Ze hadden best lef als ze durfde te komen. De meeste hadden het wel geleerd, maar er waren toch altijd nog wat uitzonderingen bij. De wagen sloeg af bij het kruispunt. De andere richting van zijn auto. Hij grijnsde. Reputatie hielp je goed op de straten. Daarom zorgde dat hij deze hoog bleef houden. Hij had zijn raam open, het werd namelijk snel warm in zijn auto, door de hard werkende motor, zijn eigen lichaamswarmte en de aanwezigheid van een ander mens. De frisse lucht hielt zijn gedachten er ook bij. Rustig kauwde hij op een kauwgom. 'Als je iets wilt, zeg het maar, heb een hoop aanwezig hier' Zei hij tegen haar waarna hij zijn blik weer op het verkeer richtte. Het was toch net iets lastiger rijden dan als je clean was, maar reed op zijn gevoel wat hem altijd goed door alles heen hielp. Eenmaal bij de groep aangekomen werd alles weer verlicht door zijn auto. Hij zag dat zijn vrienden al snel doorhadden dat er iemand bij hem was. Hij keek naar haar en vroeg zich af wat ze zou doen. Het waren immers allemaal weerwolven, op enkele nieuwelingen na. Maar deze hoorde ook niet echt bij dé groep. Al snel werd er een hoop wiet uitgeladen, energie, aansteker ect. Hij keek afwachtend naar haar, als ze uit zou stappen, zou hij hier ook blijven, als ze weg wilde, zou hij verder rijden.

De stank was vervelend, moest ze toegeven, maar meer dan dat was het ook niet. Ze kon haar aandacht makkelijk op iets anders richten, de stank minder aanwezig maken. Hij vulde haar neus, maar ze zou er wel aan wennen. Haar aandacht werd veel meer naar de jongen getrokken. Ze was, voordat ze vampier was geworden, niet vaak in Port Angeles gekomen, begreep de jongen niet helemaal. Waarom zou hij haar, uit alle mensen en niet mensen die hij kon kiezen, meevragen? En waarom ze ja had gezegd, dat vroeg ze zichzelf ook ergens af. Maar daarna kwam haar onvermijdelijke "waarom ook niet" reactie. Ze was dood, en onverwoestbaar. Wat kon er gebeuren dat ze zichzelf niet uit een situatie kon redden? Desnoods rende ze weg, dat kon niemand bijhouden. Niet dat Leann met andere vampiers had geracet, maar dat ze sneller was dan een normale mens, was niet moeilijk om te ontdekken. Evenals haar indrukwekkende spierkracht. Toen ze wakker werd had ze haast haar schuilplaats verwoest door alleen maar rechtop te gaan zitten. Ze was een vampier, er was niets aan haar wat een mens zou kunnen tegenhouden. Wat haar weer terugbracht bij de jongen. Was hij wel menselijk, dat hij dit durfde? Was hij gewoon de een of andere idioot dat hij haar meenam, of was er meer dan alleen een smerige geur die haar ervan weerhield hem de nek open te bijten? Ze wist het niet, en dat vond ze om eerlijk te zijn niet heel erg leuk. Als reactie op zijn antwoord knikte ze alleen maar even, om aan te geven dat ze het begrepen had. De auto startte met een hoop lawaai, iets wat haar overgevoelige oren kennelijk niet waardeerden, maar een ineenkrimping hield ze in. Ze ging hier niet het zwakke watje uithangen, zeg. Haar ogen focusten zich kort op het verkeer, daarna op de spiegel. Onhoorbaar zuchtte ze even. Oh wauw, politie. Hoe snel kon je leven veranderen, van de ene op de andere dag. Ze was nog niet eens als vermist opgegeven, zelfs niet door haar school. Die twee weken dat ze nu vampier was hadden haar veranderd, nu merkbaar. Normaal zou ze in paniek zijn geweest als er politie was, nu vond ze de auto alleen maar vervelend. God, ze had net iets interessants gedaan, kwamen die spelbrekers weer opdagen. Als Leann ze ooit zou tegenkomen in een donker steegje zouden ze wat meemaken, dat beloofde het meisje zichzelf. Gelukkig sloegen de uniformen de andere kant van het kruispunt in. Die waren ze dan ook weer kwijt. Raar eigenlijk, dat er geen achtervolging was. Ze reden toch echt veel te hard. Kennelijk wist deze jongen hoe de politie een beetje onder de duim te houden. Moest ze onthouden, kon nog van pas komen. Nonchalant sloeg ze haar ene been over het andere. Eigenlijk ging het wel lekker zo, niet te veel onderbrekingen. Alhoewel ze nog steeds niet wist wat de jongen was en wat hij wilde, was hij geen onaardig persoon in haar ogen. 'Als je iets wilt, zeg het maar, heb een hoop aanwezig hier' deelde hij haar mee, en ze grijnsde weer half. Haar bekende scheve grijns gleed even over haar gezicht, twee oranje ogen fonkelden. 'Ik denk niet dat het veel zin heeft te proberen,' reageerde ze luchtig, maar haar antwoord klopte wel. Kon een vampier eigenlijk wel stoned worden? En zo ja, hoe wist ze dan zeker dat ze niet alles en iedereen zou vermoorden? Haar bleke vingers trippelden even op haar steenkoude wang, ze had totaal geen last van de hitte van de auto, of de koelte van de wind. Na een tijdje stopte de jongen de auto, bij een groep andere jongens. En wat meiden, maar niet zoveel. Mooi, ze was niet de enige. Even trok ze haar neus op door de walm die ineens een stuk erger werd. Nee, absoluut niet menselijk, deze geur. Met een soort van lach op haar gezicht stapte ze uit, niet echt op de andere jongens lettend. 'Grappig hoe ik normaal altijd honger krijg bij dit soort feestjes, maar nu totaal niet. Komt vast door de geur die hier hangt.' Ze zette haar ellebogen tegen de dakrand van de auto, leunde er met haar rug tegenaan. Ze richtte haar rode blik weer op de jongen. 'Laat me raden. Ik ben niet de enige hier die onmenselijk is.' Ze zei het op een spottend toontje, hield het luchtig. Maar wat was er serieus aan? Als ze zichzelf verraden had dan moordde ze de getuigen gewoon uit, zo simpel was het. 

Zijn altijd zo drukke hartslag en ademhaling werden gekalmeerd door de drugs die met zijn bloed mee door zijn aderen stroomde. Hij wist de eerste keer nog wel dat hij het probeerde, het draaide uit op heftig gevecht wat eindigde met de dood van de tegenstander. Op dat moment was hij goed geschat, 9 jaar oud. Sindsdien is hij het blijven gebruiken, deed eigenlijk alles wat verboden was. De blikken van zijn vrienden waren op haar gericht, daarop volgde vragende blikken naar hem. Het enige wat hij deed was een mysterieuze grijns op zijn lippen laten ontstaan. Een grijns die wel vaker zijn mond betrad. Eigenlijk was het gewoon om ze verward te maken. Echt vreemde bedoelingen had hij niet, het enige wat hij wilde was lol. En niet met zo'n meisje dat gelijk als een bij aan je bleef plakken alsof je van honing was. Nee, voor die meiden was er geen kans om langer dan een dag in zijn buurt te blijven. En bij dit meisje had hij het gevoel dat ze niet zo was. Hij keek toe hoe ze tegen zijn auto aanleunde. Hijzelf liep om de auto heen om bij haar te gaan staan. Wel met nog wat ruimte ertussen. Ergens werd hij wel een beetje gek van de blikken die op hen gericht waren. Een lachje kon hij niet onderdrukken bij haar woorden. Onmenselijk.. Ja, eigenlijk waren ze dat wel. Een mens kon immers niet in een wolf transformeren. 'Klopt' Zei hij met zijn blik nog altijd op haar rode ogen gericht. 'Ik zal het je laten zien' Zei hij aangezien hij wel door had dat ze hier nog niets van af wist. En anders kon ze heel goed doen alsof. Hij liep een meter van zijn auto af, hij wilde niet dat daar een kras van zijn nagels op kwam. In een fractie van een seconde stond er in plaats van een jongen een grote zwarte wolf. Zijn ogen waren wel hetzelfde qua kleur. Hij draaide voor de lol eens een rondje waarna hij weer mens werd. 'Dat kunnen zij ook' Zei hij en knikte naar de rest van zijn vrienden. 'Pas wel op voor andere, de meeste willen vampieren vermoorden' Zei hij terwijl hij weer tegen de auto ging staan. Zijn huid zo warm als een kacheltje al was het buiten koud en stond hij er bij in een shirtje. Ondertussen werd hem nog een jointje aangeboden, maar deze sloeg hij toch af. Hij wilde geen ongelukken gaan krijgen met zijn auto. Deze was nu eindelijk perfect vond hij. Zijn vrienden waren nog steeds gefocust op het meisje. Nu hij dat dacht, kwam hij tot de conclusie dat hij haar naam nog niet eens wist. 'Ik ben trouwens Elyaz' Zei hij met een glimlach, aan de ene kant lief en zacht, aan de andere kant stoer en hard.

De koele avondlucht voelde bijna warm aan op haar bevroren, marmeren huid. Natuurlijk wist ze dat het niet zo prettig was als zij het voelde, maar dat maakte Leann niets uit. Haar oren vingen de snellere hartslagen op, die zich steeds maar vertraagden (<-Kwartier naar dat woord gezocht) door de drugs. Haar ademhaling, een automatisme, niet uit noodzaak, ging nog steeds kalm. Ondanks het feit dat ze de spanning van de andere jongens bijna kon proeven. Ja, ze rook angst. Maar dat was niet moeilijk. Dit leek in de verste verte niet op angst, maar iets anders. Ergens woede, ergens instincten die zich in werking zetten. Haar ogen richtte ze weer op haar “gastheer”, die lachte. Haar grijns was onverzettelijk. Ze had weer gelijk gehad. Weer een van de grote mysterieën van haar tweede leven ontrafeld. Nou ja, bijna dan. Ze wist nog niet precies wat hij dan wel was, maar daar kwam ze zometeen wel achter. Hij zei immers dat hij het zou gaan laten zien. Haar hoofd ging in een seconde een heleboel angstaanjagende opties af, maar bleef hangen op het feit dat ze maar zou moeten afwachten. En dat deed ze dus geduldig, afwachten. Naar haar mening ging de jongen veel te langzaam, al waren het maar een paar meters. Haar feloranje ogen konden goed zien, waardoor ze wel doorhad wat er gebeurde, maar anders had Leann gezworen dat de jongen was verdwenen en dat er ineens een gigantische wolf stond. Maar de jonge vampier wist wel beter. De jongen was in een wolf veranderd. God, gezellig, bedacht Leann zich sarcastisch. Vampiers, weerwolven, what’s next? Elfjes? Ze wist zo bar weinig van dit soort bovennatuurlijk gebrabbel af, hoe was ze hier terechtgekomen? De jongen veranderde voor haar ogen weer terug, ergens liet ze haar ingehouden adem weer los. ‘Doden? God, fijn. Denk je onsterfelijk te zijn, zit de volgende vijand je weer op je nek.’ Met een oogrolactie spuwde ze een klodder gif op de grond, die daar een gat brandde. Sterk spul, dat gif. Misschien kon ze er inbrekers mee helpen. Of zelf geld halen. Maar waarom, als ze het toch kon krijgen zonder teveel mensen te doden? Het was niet alsof ze totaal arm was ofzoiets, ze had genoeg geld op haar rekening staan. En eten had ze niet meer nodig. Ze hoefde het in ieder geval niet langer te kopen, bedacht ze met haar hoektanden in een grijns ontbloot. De jongen naast haar was bloedheet, waarschijnlijk dat dierenbloed. Dat was altijd warmer dan normale mensen, dierenbloed. En vele malen smeriger. Ja, Leann had het een keer geprobeerd, toen ze verdwaald was. Maar een paar wandelaars hadden de smerige stank en smaak toch weggewassen. Hij stelde zich voor als Elyaz. Straatnaam, registreerde haar hoofd. Zonder erover na te denken antwoordde ze hem. ‘Eleanne, maar zeg maar Leann. Doet –deed- iedereen, dus waarom nu moeilijk doen.’ Ze sloeg haar armen weer over elkaar heen. ‘Je vrienden mogen me volgens mij niet echt, is dat zo’n weerwolven-vampierding? No offence, maar ik ben een beetje nieuw hierin’ Jippie, nu voelde ze zich dom. Maar beter nu uitleg krijgen dan als ze ergens lag dood te gaan.

Zijn ogen kon hij niet echt van haar afhouden. Wat her precies was wist hij niet, maar wat hij wel wist, is dat hij blij was dat hij haar mee had gevraagd. Aan haar gebrekkige kennis over de relaties tussen mens, vampier en weerwolf te merken was ze ook nog niet zo lang een vampier. Ze had al dood kunnen zijn wanneer ze de verkeerde wolven tegen het lijf was gelopen. Zijn blik schoot naar achteren toen hij daar iets hoorde, maar aangezien hij na een paar keer de omgeving gecheckt te hebben nog steeds niets zag draaide hij zijn hoofd terug. Het geluid was redelijk ver weg, maar het klonk duidelijk voor hem. Zijn vrienden hadden het ook gehoord merkte hij. Hij keek naar een vriend van hem en seinde hem in dat deze even moest gaan kijken waarna deze opstond en in die richting liep. Hij wilde nou eenmaal niet verrast worden door een vijand. Hij glimlachte toen ze reageerde op wat hij zei. 'Tja, de meeste willen mensen beschermen en daarom de vampieren uitschakelen. Wij denken daar toch anders over, ze moeten zichzelf maar redden en beter gaan trainen. En daarbij, wij killen ze zelf ook' Zei hij en luisterde naar wat zijn maat inseinde. Hij gaf hem toestemming. Toestemming om de indringer van hun gebied uit te schakelen. Hij stuurde hem wat back-up. Twee jongens stonden op en gingen er heen. Voor het geval dat er iets zou gebeuren. De indringer had een geweer bij, en het was duidelijk dat deze niet van plan was om op doelborden te gaan schieten. Zijn aandacht was ondertussen wel bij het meisje gebleven. Haar hoektanden die af en toe werden ontbloot door een glimlach vond hij echt iets stoers hebben. 'Je bent onsterfelijk, maar wanneer je wordt onthoofd en in de fik gestoken word is het over' Zei hij tegen haar. Misschien gaf het haar wat duidelijkheid. Leann herhaalde hij eens in zijn hoofd. Misschien kon hij het dan beter onthouden. Van veel mensen wist hij alleen nog maar hoe ze eruit zagen maar kon hij niet meer op de naam van komen. Bij haar volgende woorden gleed zijn blik weer naar zijn vrienden. Hij moest toegeven dat ze inderdaad niet echt vriendelijk zaten te kijken. Aan de ene kant veroorzaakt door de drugs, aan de andere kant toch weer jaloezie. De laatste tijd was het moeilijk om iemand te vinden die een beetje anders dan de rest. Het viel op dat veel meiden alleen met hen omgingen in de hoop veilig te zijn. Als hij ergens een hekel aan had was het dat wel. Bij dit meisje was het gewoon niet het geval. Ze was relaxed, kon voor zichzelf zorgen, was niet bang voor alles en nog wat en in voor nieuwe dingen. 'Ik denk dat ze een beetje jaloers zijn' Zei hij en kreeg gelijk verontwaardigde blikken zijn kant op schieten. Hij grijnsde, dit was alleen maar een bevestiging dat hij gelijk had, toch?

Wolven beschermden mensen, kon Leann uit zijn verhaal opmaken. Oh, geniaal. De mensen hadden hun beeld van mythen en sagen echt verwrongen door de tijd heen. Wolven in sprookjes áten mensen, beschermden ze niet. Mensen waren domme dingen, besefte ze in de periode dat ze ondood was geworden. Niet dood, niet levend. Voor de wet was ze dood; Haar ouders hadden haar doodverklaard en begraven, helaas was die kist nu opengeklauwd. Dat was een tijdje geleden nu; Ze was nog niet heel lang hier. In feite hield ze altijd contact met haar verleden, er was altijd wel iemand die ze kende. Had ze tenminste een soort van houvast in dit idiote leventje. Vijf keer van woonplaats veranderen in twee weken was zwaar. Iedere keer een nieuw huis, nieuwe cover. Inhouden ging niet, dus het was verhuizen van de ene plaats naar de andere. Rottig, maar nodig. Zo was ze ook hier terechtgekomen. De geur van nieuw bloed volgen, en de geur van vampiers. Waar de een ging, ging de ander ook, als aasgier. 'Mensen vermoorden is vast een geweldige hobby als je er niet zo'n verschrikkelijke dorst van krijgt. Geloof het of niet; Ze zijn veel te snel leeg.' merkte ze droogjes op nadat Elyaz had verkondigd dat ze ook mensen doodden. Haar aandacht flitste kort naar de twee jongens die opstonden, maar richtte zich weer op de jongen naast haar toen hij verder ging. 'Kortom; Ik moet mijn hoofd op mijn romp houden en niet met vuur spelen als ik wil blijven leven. Nou, kan ik helaas niet meer met de guillotine en de brandstapel spelen, jammer. Waren mijn hobby's.' Sarcasme sarcasme, het droop bijna van haar woorden af. Maar ja, wat wilde je dan? Ze was oud genoeg om te weten dat vuur gevaarlijk was, net als scherpe dingen. Als dat alles was, overleefde ze die onsterfelijkheid wel. Haar vingers trippelden zacht op haar arm. Voor haar zacht, maar ze zou zo deuken in de auto kunnen maken. Vandaar dat ze het niet deed. Haar grijns werd breder, maar ze keek Elyaz niet aan. 'Ach, jaloezie of vijandelijkheid. Zolang ze mij niets doen, doe ik hen niets. Is dat ook zo'n ondodending, dat je mensen knock-out krijgt met je stem?' Leann zong... Nogal graag, en een paar keer had ze met uithalen mensen platgelegd. Maar pas nadat ze vampier was geworden. Het moest er iets mee te maken hebben, want wat had dat niet dezer dagen? Ze glinsterde, dronk bloed, was mooi -zelfs in jaar eigen ogen- en had genoeg kracht om even een auto tot een blikje te drukken. Als er iets nog een beetje normaal was, was het haar stem wel.

-Lame, late-