Spacen.. [Open]

Spoiler:

Woedend werd de deur achter zich dicht gesmeten. Adrenaline vloeide door zijn aderen, evenals een flink percentage alcohol en drugs. Zijn diep bruine ogen schoten heen en weer terwijl hij alles sloopte wat op zijn pas kwam. Hij rukte de deur van zijn auto open en scheurde met piepende banden aan. Het zware gerommel van de koude motor negeerde hij. Alles negeerde hij, zelfs de mensen die moesten wijken voor zijn auto. Op volle snelheid reed hij door een normale woonwijk, diep in de nacht. Hij reed richting de bossen. Weg van de mensen, weg van die gekken. In zijn spiegel zag hij ineens iets bewegen. Hij trapte hard op zijn rem en keek achterom naar de achterbank. Niets te zien. Met een hevig kloppende hartslag draaide hij zich weer om. Hij reed verder en hielt de spiegel nauwlettend in de gaten. Toen hij ineens wat voelde bij zijn middel raakte hij uit zijn balans en de auto slipte er op los. Gelukkig zonder iets te raken kwam de auto tot stilstand. Hij keek achterom en zag het blinken van iets. Zijn deur werd open gegooid waarna hij er als een gek uitsprong. Hij draaide zich om en keek naar de auto met wijd geopende ogen. Het zweet stond hem op zijn huid. Zijn borstkas bewoog hevig op en neer. Opeens voelde hij hoe zijn hard stak. Diepe zware steken lieten hem neerzakken. In elkaar gekropen hielt hij de deur in de gaten maar zag er niemand. Ergere steken kwamen opzetten. Hij schreeuwde het uit. Kneep hopeloos in het gras waar hij op lag. Tranen sprongen in zijn ogen. Het leek uren te duren. De hevige pijn van binnen, maar er was niemand in de buurt, in de auto, niets. Het bleef pijn doen maar werd met de tijd steeds iets minder. Toen hij genoeg kracht had transformeerde hij naar zijn wolvengedaante. Zijn poten maakte bewegingen naar zijn lichaam, zonder dat hij er iets tegen kon doen. Hij bleef er tegen vechten tot het moment dat hij alles vaag zag worden. Zijn lichaam ontspande, kwam tot rust. Uren gingen voorbij voordat hij weer bijkwam. Gelijk werd zijn kop geheven richting de deur van zijn auto, niets was te zien. De steken bleven aanwezig. Maar minder heftig als daarvoor. Hij keek naar het deken dat over hem heen lag. Voorzichtig snuffelde hij er aan maar echt beseffen deed hij het niet. Met veel moeite stond hij op en liep naar zijn auto waar hij transformeerde, steunend tegen de auto. Eerst inspecteerde hij deze maar toch was er niets te zien. Hij pakte een joint uit een bakje en stak deze aan. Half hangend blowde hij om weer tot rust te komen. De pijn te laten verzachtend. Drugs was het antwoord op alles. Je zat nergens meer mee, pijn verdween, het leven was gewoon makkelijker. Hij bekeek zichzelf. Hij zag er niet uit. Alsof hij overreden was door een bus. Zwaar hoestend hielt hij de omgeving in de gaten. Een vijand zou hem om kunnen brengen zonder moeite op de moment. Geshockt keek hij op toen er iemand in beeld kwam. Maar het was te wazig om deze direct te kunnen herkennen. Hij pakte onopvallend een pistool onder de stoel uit waar hij het dichtste bij zat.

[Open voor chars die m niet willen killen xd]

Spoiler:

Vincent was op lekker op de wegen wat aan het racen in zijn Mitsubishi Eclipse. Hij had net een lekker bedraag geld gewonnen met een straatrace. En nou reed hij gewoon even lekker gewoon over de wegen van Forks. Met een brede grijns keek hij rustige om zich heen terwijl hij met een redelijke snelheid en vaart over de weg en door de bochten ging. Stelletje amateurs waren het wel. Hij had de race al meteen in het begin in zijn zak gehad. Hij had de radio lekker aan gezet en luisterde naar zijn favorieten nummers. Green Day, Burnout was nou op en hij zong zachtjes mee. Vincent besloot even een kleine break te nemen en mindere langzaam vaart. Vincent keek even verbaast toen hij nog een auto zag staan een Skyline. Wat hij ook wel altijd gave auto’s had gevonden. Vincent reed een stukje door en stopte vlakbij de rivier. Met een slipje kwam de auto tot stilstand. Waarna hij rustige uitstapte en zijn benen even strekte. Vincent leunde rustige tegen zijn auto aan en genoot lekker van zijn gemakkelijke overwinning. Vincent besloot maar even een wandeling te maken hoewel het al erg laat was. maar om de een of andere reden was hij nog klaar wakker en zat hij nog vol energie. Als snel kwam hij de Skyline weer tegen die hij net had gezien maar nou stond er iemand bij. Vincent liep er rustige op af misschien was het ook wel een staartracer. En konden ze even een raceje houden voor de lol of gewoon een praatje het maakte hem niet zo veel uit.

Nog altijd zwaar van de wereld staarde hij naar het gestalte dat zijn richting op kwam. Hij klemde zijn hand om het pistool, coördineerde waar het doelwit was. Met een kogel zou hij hem nu dood hebben, als het geen vampier was althans. Zijn ogen, rood van de drugs probeerde het wezen te herkennen. Toen deze dichtbij genoeg was kon hij ruiken dat het een dood normaal mens was. Na lang nagedacht te hebben herkende hij hem toch. Het was die jongen die naast de man zat die Sicilia bijna had laten stikken. Hij bleef het een geweldig meisje vinden. Ze misbruikte haar uiterlijk om mensen te verleiden. Wie wilde er nou een klein meisje verdenken? Laat staan pijn doen. Wat ze dan niet wisten was dat ze gewoon pure valsheid had stomen door haar aderen. Hij negeerde het mens, hij had geen zin in een praatje, dat mens deed of durfde toch niets, als je zag dat hij toen in de club ook niets deed. Het was wel zeker geweest dat het Sicilia was geweest. Hij had het er gewoon niet zo op, op gewone mensen. Hij had er dan ook geen problemen mee als een vampier er weer een van het leven beroofde. Hij moedigde het juist aan. Van die mensen waren er toch teveel die hun ruimte innamen. Oké meiden mochten er wel zijn. Zijn blik viel op het deken waar hij onder had gelegen. Hoe kwam het daar? Die knuppel hier bij hem zou dat vast niet hebben gedaan, maar wat dan wel? Het was koud buiten, al voelde hij er weinig van door zijn warme lichaam. Het was fijn om een weerwolf te zijn, maar in de zomer was het vaak wel irritant. Je kon je warmte gewoon niet kwijt. En als je in bad zat, was het water dubbel zo snel verdampt.

Vincent bleef toch even staan toen hij zag hoe de persoon er bij stond. En schrok toch even wel toen hij het pistool in zijn handen zag dat hij op hem gericht was. er kwamen enkele vraagtekens naar boven bij hem. De man die hem wat vaag voor kwam was duidelijke stonend en niet helemaal op de wereld. Vincent bleef op een afstandje staan en hield de man scherp in de gaten. En probeerde even te herinneren waar hij hem eens eerder had gezien. Na een tijd nagedacht te hebben wist hij het. Hij was ook in die club met dat meisje. Vincent schudde even zijn hoofd en richtte zijn aandacht weer op de jongen voor hem. ´Je was toch ook in die club.´ Alles wees er op dat hij geen zin had in gezelschap of in een praatje. Zei hij maar om hem aan de praat te krijgen. Hij moest echt oppassen nou, Vincent liet zijn blik even snel over de auto gaan maar die was nou even niet interessant genoeg. De jongen met een pistool in zijn handen was nou even belangrijker. En dat hij er zonder wonden er vanaf kwam. Vincent zuchtte even hij moest de jongen niet boos maken wat dan kon het nog slecht aflopen met hem. En hij moest het pistool zien af te pakken maar dat leek hem niet al te moeilijke aangezien de jongen zo stoned was. Hij kon waarschijnlijke nauwelijks op zijn benen blijven staan. ‘Drugs is niet echt een manier om je nacht mee door te brengen.’ Zei hij duidelijke om aan te geven dat hij er nog was. En aangezien de jongen nog niks had gezegd tegen hem. Waarna hij een paar stappen dichterbij deed.

Ik ga ook meedoen.
De auto

Spoiler:

Spoiler:

Color:*Achterkant:Zwart*

Spoiler:

Ziva haar haar zat netje in een staartje. Ze nam haar sleutels en stapte haar auto in. Ja, ze was 18 en deed nu al mee aan verschillende Streetraces. Het was niet aan een meisje om daar aan mee te doen. Maar toch deed ze eraan mee. Ze kende veel maffia mensen. Ookal was ze rustig, ze had pit. En zeker met haar Lichtblauwe Nis­san 350Z turbo. Naja, de achterkant van hare Nissan was zwart. Ze drukte op haar gaspendaal en begon te rijden. Haar moter was luid en krachtig. Ziva was niet altijd een heel lief meisje. Nu wou ze naar een vriend van haar gaan, vragen wanneer er een nieuwe streetrace was. Ze had een strak bloesje aan dat boven haar navel eindigde, en haar navelpiercing te zien was. Ze had ook nog een mooie Knie broek aan. In die kleren racete ze meestal. Natuurlijk had ze nog andere kleren voor te Racen. Ziva sloeg af en reed richting de rivier. Waarom wist ze niet. Ze wou gewoon een onweg maken, 1 keer eens echt gas geven. Ze gaf gas. Haar moter begon te brullen en haar auto ging in volle snelheid vooruit. Met 1 hand stuurde ze, en haar andere hand ruste op de schakelaar. Opeens zag ze 2 andere Race autoos een glimlach kon ze niet onderdrukken. Ze gaf gas bij en remde toen. De zijkant van haar auto ging opzij en zo remde ze. Meteen zag ze Elyaz en glimlachte. Ze kwam uit haar auto. En ging aan de andere kant staan van haar Auto en leunde er tegen. "Heey jongens." Zei ze rustig. Waarna ze toch naar de jongens toe stapte. En naar beiden keek. Ze wist niet dat Elyaz een Skyline had. Ze had opgemerkt dat Elyaz zijn ogen rood waren. Had hij weer drugs gepakt? Raar dat drugs bij hem werkte. Normaal konden weerwolven daartegen. Maar goed, Ziva zou er niet aan beginnen. Roken was al genoeg voor haar. Het wilde niet zeggen dat ze maffia mensen kenden dat ze eraan verslaaft moest worden. Maar het maakte haar niet uit dat Elyaz het innam, als hij zijn eigen er goed bij voelde was dat goed voor hem. Zij hoefde haar eigen daar niet bij te bemoeien.

De donkere ogen stonden afwezig gericht, maar toch hielt hij alles in de gaten. Die jongen daar, die vertrouwde hij gewoon niet. Zijn blik liet hij nog eens door zijn auto glijden. Sinds die nacht, vertrouwde hij het niet meer. Het kon best zijn dat hij hem gewoon had gespaced, maar wat als er echt iets in zijn auto was geweest. Hij wilde er niet aan denken en nam nog een hijsje van zijn joint. Zijn pistool nog altijd in zijn handen, gericht recht op het hart van de jongen en ook klaar om iets uit te wijken wanneer deze de kogel dacht te gaan ontwijken. Maar hij zou niet zomaar schieten, pas als die knuppel iets in zijn hoofd haalde. Hij hoorde vaag een geluid van een motor, maar keek niet om. Wanneer hij dat zou doen zou hij zijn doelwit uit het oog verliezen, en dat was het slechtste wat je kon doen. Hij luisterde naar wat hij zei en knikte geërgerd, maar toch niet genoeg om te schieten. Hij zag dat de jongen nadacht, maar waarover? Zolang hij maar niets aan het bedenken was om hem aan te doen. Dacht hij. Hij was voorbereid op alles. Hij moest grootte hoeveelheden drugs gebruiken om het effect te laten hebben. Hij slikte er dan een stofje bij in wat ervoor zorgde dat het bloed zich niet snel kon zuiveren. Anders bleef je bezig met gebruiken. Zwaar hoestte hij waarna hij zijn neus ophaalde. Even dwaalde zijn gedachten af. Maar toen die stem weer klonk keek hij op. 'So what?' Zei hij geïrriteerd terwijl hij hem doordringend aankeek. Het was zijn leven en een mens zou daar geen invloed op krijgen. Zo snel als een reflex keek hij om toen de stem van Ziva zijn oren betrad. Nog altijd had hij nog veel vraagtekens bij haar, maar het leek niets uit te maken. Het voelde goed voor hem. Net zoals het fout voor hem voelde om met die jongen te praten. 'Hee' Zei hij met een glimlachje. Inmiddels zat hij op de achterbank met de deur open, zijn voeten op de aarde, zijn ellebogen die op zijn benen steunde. In zijn ene hand de joint, in zijn andere hand het pistool dat nu een beetje naar beneden hing. Die jongen had hij gelijk uit zijn hoofd gebanned, hij moest plaats maken voor Ziva.

Ze keek naar Elyaz en zag dat hij een pistool vast had. Ze keek verbaasd naar de andere jongen. Elyaz was moeilijk te krijgen wat vriendschap betrof. Deed je iets verkeert, mocht je veel moeite doen om dat terug recht te krijgen. Ziva had er geen problemen mee, ze wist hoe ze Elyaz moest behandelen, en dat was ook wel best simpel. Je niet zo bemoeien met zijn leven, en als je hem raad wou geven het anders en wijzer formuleren. Ze zag ook de Joint in zijn hand. "Hmmm. Heb je misschien een sigaretje voor mij? Heb er geen meer. Moet er dringent gaan kopen." Zei ze rustig. Ze keek naar de jongen. "Mijn naam is Ziva, Btw." Zei ze op een gewone manier. Ze wist ook niet wat er nu aan de hand was. En eigenlijk was ze ook niet van plan om het te vragen. Ze keek vriendelijk naar Elyaz. Ze had hem op een speciale manier ontmoet en het was toen best wel gezellig. Ze nam de sigaret aan die ze van Elyaz kreeg, ze nam haar aansteker uit haar broekzak en stak deze aan. Ze stak de aansteker in haar broekzak, en teugde eens van haar sigaret. L&M bleef ze de beste sigaretten vinden, ookal waren ze niet erg straf. Ze inhaleerde. "Dank je Elyaz." Zei ze waarbij ze haar rook uitblaasde. Ze keek weer naar de jongen. Hij had blijkbaar ook een Race auto. Beide autoo's waren Nice, maar de auto die zei had was meer haar type wat de kleuren betrof. Duh, ze was een meisje. Zei hield meer van iets zachtere kleuren mengeling. Maar toch, hun autoo's warne mooi opgebouwt en zouden waarschijnlijk concurentie vormen met Ziva's auto. Het liefst zou ze de jongens nu uitdagen voor een Streetrace. Gewoon eens om te zien hoe snel die auto's konden. "Gaan we hier blijven zitten? Of gaan we eens Racen." Ze richte haar blik naar Elyaz. "Wat denk je ervan, Elyaz." Zei ze rustig. Ze wachte tot iemand antwoord gaf. Ze had echt geen zin in ruzie.

Vincent hield met een strakke blik de jongen in de gaten hij vertrouwde die jongen voor geen meter. De jongen leek nogal afwezige Hij kon een poging wagen maar hij stond nog redelijke ver weg voor hij bij hem zo zijn. Had hij vast al wat kogels afgevuurd. Het enigste wat hij kon doen was de jongen niet pist of maken en voorzichtig proberen dichterbij te komen. Dan kan hij zo het pistool af pakken. Vincent probeerde wat te bedenken en een gesprek onderwerp te verzinnen maar dat was een stuk moeilijker. Als de persoon stoned was en een pistool op je gericht had. In de verte hoorde hij een auto nadere maar hij keek niet om. Toen hij ineens een vrouwelijke stem hoorde leek de jongen wat te ontspannen en ging in zijn auto zitten. Vincent knikte naar de onbekende die zich voorstelde als Ziva. Aan een kant blij dat ze die jongen kenden zo leek het teminste. Maar een de andere kant vertrouwde hij het niet. Vincent verloor de jongen voor geen moment uit het oog. Hoewel de jongen nou iets rustiger leek nu ze er was. Was hij nog niet helemaal gerustgesteld. Vincent haalde zijn schouders op toen Ziva verbaast naar hem keek. Hij wist het ook niet waarom hij net een pistool op zich gericht gekregen had. Dat zou ze aan hem moeten vragen. ’Hoi.’ Zei hij kalm terwijl hij de jongen goed in de gaten bleef houden. ‘Ik ben Vincent.’ Vincent bleef rustige staan waar hij was en er kwam een grijnsje op zijn gezicht toen ze voorstelde om te gaan staartrace. Hij had er wel zin in. ‘Is goed wat had je in gedachten.’ Zei Vincent rustige terwijl hij Ziva even aankeek. Hij had wel een paar leuke en wat uitdagende routes. Of ze konden gewoon wat gaan driften bij de kliffen en bij de rivier had je wat mooie stukjes waar dat kon.

Zo nu en dan gleden zijn ogen weer naar de jongen die steeds dichterbij leek te komen. Hij wierp een dreigende blik naar hem. Die gast moest uit zijn buurt blijven of hij zou echt schieten. Hij had genoeg kansen gekregen zich om te draaien, maar nee, het bleef staan. Te dicht in zijn buurt. Knetterstoned zou hij hem nog omleggen als die iets zou proberen, met of zonder pistool. Zijn aandacht was al snel weer gericht op Ziva. Onbewust hielt hij gewoon van haar. Haar manier van doen, haar rust, haar uitstraling. Ze vroeg om een sigaret. Hij dacht even na, had hij die nog wel? Hij had voor zover hij wist alleen nog maar tabak met vloeitjes voor de joints. Hij draaide zich de auto in en rommelde wat in een vakje. Hij toverde een pakje tevoorschijn en gaf het aan haar. Hij wist niet dat ze rookte. Hij glimlachte en keek in haar ogen. Nu waren het niet meer de drugs die hem van de wereld brachten maar Ziva. De jongen was alweer totaal uit zijn gedacht verdwenen. Pas toen ze haar blik naar die jongen wendde, kwam hij weer terug in zijn gedachten. Dit had een moment kunnen zijn waarop hij alleen met haar was. En nu stond er een knuppel bij die het gewoon verstoorde doordat hij deze in de gaten moest blijven houden. Het stelde zich voor als Vincent. In zijn hoofd zag hij hem al in een groot luxe wit huis op een piano spelen. De haren netjes gekamd in een scheiding, pappie in pak, mammie in strakke jurk op naaldhakjes. Het hele tafereel speelde zich af, maar het stopte toen Ziva wat vroeg. Racen? Met die knuppel en haar? Terwijl hij stoned was? Nou dat zag hij niet bepaald zitten. Zijn duistere blik werd fel op Vincent gericht wanneer deze begon te spreken. Wie weet wat die gast in zijn hoofd zou halen bij Ziva. Stel dat ze een ongeluk zou krijgen dankzij hem. Er was geen manier van doden die dan goed genoeg was om als voldoening te dienen. Hij richtte zijn pistool en schoot de voorband van de jongen lek. 'Hij kan niet racen zo' Zei hij en keek weer naar voren terwijl hij nog een hijsje nam.

Er zat een spanning tussen de 2 jongens. En het leek of beide sevens elkaar in de haren gingen vliegen, naja voor zoveel beide haren hadden. Elyaz keek dreigent naar Vincent en Vincent hield Elyaz in het oog. Nou waar was Ziva nu weer bij terecht gekomen. Beide leken elkaar te haten, en Ziva stond er midden in. Ze wreef een lok uit haar gezicht en keek beide aan. Ze nam nog eens een teug van haar Sigaret. Toen ze had voorgestelt te gaan Straatracen was de jongen die zich Vincent noemde ermee eens. Echter dacht Elyaz daar anders over. Hij nam zijn geweer en schoot op een band van Vincent die meteen af ging. 'Hij kan niet racen zo' Ziva Sloeg met haar platte hand tegen haar eigen voorhoofd en schudde haar hoofd. Soms kon Elyaz ook echt te ver gaan. Maar Ziva wist even goed dan Elyaz zelf dat Elyaz daar niks om gaf. Hij was gewoon een moeilijk type die niet zomaar met eender wie omging. Dat had zijn voordelen , maar ook veel nadelen. Ziva's gedachten over Elyaz was ondangs door dit nog steeds niet verandert. Ze had hem graag op een speciale manier. Ze hield van hem, dat had ze toegegeven aan haar zelf maar nog niet aan hem. Ze kon zo raden, meteen ging er zich hier een serieus schouwspel plaats vinden. Ze dacht na. Elyaz zou niet zomaar een uitdaging laten gaan. Zou hij het voor haar hebben gedaan? Ze keek even naar Elyaz. Op dat moment keek Elyaz voor de 1ste keer in haar ogen. Meteen kwam er een raar gevoel naar boven. Het was niet meer de zwaartekracht die haar op de grond hield....Maar hij! Ziva draaide haar hoofd naar de grond. Versteld wat er zonet gebeurt was. Nenenene, het mocht nu nog niet zijn gebeurt. Had ze ingeprent? Was ze ingeprent met Elyaz? Ze hielt van hem, maar was hij dé ware? Ze keek naar Elyaz en dan weer naar Vincent; Ze moest wel zeggen dat haar Timing niet gepast was. De spanning werd hoger. En als Elyaz zijn zelfbeheersing kwaad geraakte zou hij evalueren en werd hij bekend gemaakt aan Vincent. En Ziva kon niks doen, ze wou er niet tussen komen. Ze keek Elyaz met een vragende blik aan van dat hij het ook gevoeld had?

Sorry Flut en sorry als er spelfouten in zitten <3

De jongen leek niet blij met zijn aanwezigheid waarom dat was voor Vincent een raadsel. Maar hij was ook niet echt blij met hem. De spanning was ook duidelijke te voelen. De jongen keek met een felle blik toen hij antwoord gaf op Ziva’s vraag. Waarna hij zijn pistool richtte en een van zijn banden kapot schoot waarna hij droog zei. 'Hij kan niet racen zo.' Vincent keek met een felle blik naar de jongen die weer een hijs nam. Een ding was nou al zeker dit zette hij hem betaalt. ‘Ooo wat erg. Maar de meeste mensen hebben wel een reserve wiel in hun achterbak liggen. Maar ja voor sommige mensen is het wat moeilijke denken nou.’ zei hij wat sarcastische en wat uitdagend. Vincent vroeg zich af waar hij last van had of wat zijn probleem was. Vincent keek even naar de kapotte band. Dat hij een zo verholpen het liefste wou hij deze jongen een lesje leren. Niemand kwam zomaar aan zijn spullen en dit wou hij eigenlijke hem ook niet ongestraft laten. Hij liet niet zomaar over zich heen lopen. Vincent keek even naar Ziva waarna hij het maar waagde. Snel schoot hij op Elyaz af en vloog meteen op het wapen af. Als hij die had en onklaar maakte was het voor de rest een… Eitje ging hij niet zeggen maar dan zou het al een stuk mindere gevaarlijk zijn. Met een snelle en felle beweging trok hij het wapen uit zijn handen. Waarna hij snel de clip eruit liet gleden en waarna hij de loop naar achter trok en de laatste kogel uit de kogelkamers sprong. Vincent trapte hem ondertussen flink in zijn maag. En gooide het wapen achter zich weg waarna hij een paar keer uit haalde met zij vuisten richting zijn gezicht en buik.

Droogjes keek hij voor zich uit. Maar hij had wel gezien dat Ziva haar hand tegen haar voorhoofd sloeg. Hij glimlachte. Hij draaide zijn gezicht naar haar toe en keek in haar ogen. Diep in haar ogen, zoals hij nog nooit eerder had gedaan. Er ging iets door hem heen. Hij wist niet wat het was. Het voelde geweldig. Alsof hij in de hemel belandde. Door zijn gedachten kwam schoot alleen nog maar beelden en woorden van Ziva. Het voelde alsof hij gewoon boven zichzelf uit steeg. Hoog boven zichzelf uit.. En dit keer niet door de drugs. Nee.. Door haar! Hij werd naar beneden getrokken. Hard.. Door een shock die door zijn lijf ging. Hij had een versnelling van trillingen gevoeld. De woorden had hij niet gehoord. Hij was er te laat bij. Hij werd gewoon totaal overrompeld door dit. Als reflex ging hij gelijk in zijn aanval-positie. Hij stond op, maakte zich groot, voelde de adrenaline door zijn aderen stromen en zijn blik woest worden. Dit alles gebeurde in nog minder dan drie seconden. Maar dat was al te laat. Hij hoorde het schot, voelde hem zijn huid doorboren, maar gaf geen kik. Hij kreeg klappen, inderdaad. Maar het deed hem niets. De agressie, de woede, zijn lichaam kookte gewoon van woede. In slechts een seconden was hij getransformeerd. De grote, krachtige zwarte wolf kwam tevoorschijn. Hij brulde als strijdkreet en dook op de jongen. Hij beet waar hij bijten kon. Sloeg met zijn poten, met een kracht die een tegel nog zouden breken. Zijn vlijmscherpe tanden proefde het bloed. Hij kon niet meer stoppen. De oude Elyaz was teruggekeerd, en de rust die hij in de tijd dat hij Ziva kende had opgebouwd, was spoorloos verdwenen. Het was zijn instinct, zijn verdediging, zijn agressie.. Al zou de jongen morsdood zijn zou hij nog door blijven rammen totdat hij er zelf dood bij neerviel. Zijn vrienden wisten dit maar al te goed, ze probeerde dan ook nooit alleen bij hem te zijn voor het geval dat. Je had gewoon simpelweg geen kans..

Spoiler:

Rachel stapte geirriteerd achter het stuur van haar paarse Lamborghini Diablo. Rachel was trots op de auto die ze zelf had weten te kopen van haar spaar geld, of eerder. Van het geld wat ze allemaal had verdiend in de tijd voor Forks. Ze wilde het achter laten, een nieuwe start maken. Vandaar de auto. Rachel haalde haar hand door haar zwarte rossige haren heen terwijl ze diep inademde. Woedend trapte ze op het gas terwijl er verschillende gedachtes door haar hoofd heen gingen. De auto schoot vooruit terwijl ze langs de rivier reed. Verder op stonden twee auto’s die van.. Die ene kwam haar bekend voor! Vincent. Toen ze zag wie de ander was keek ze verbaasd op.. Elyaz. En een onbekend meisje. Rachel parkeerde de auto enkele meters achter de andere terwijl ze op een rustig kalm menselijk tempo naar het drietal toe liep. Het meisje was ook een weerwolf, overduidelijk. Toen ging het razend snel. Elyaz schoot de band van Vincent kapot. Vincent liet dat niet op zijn geweten zitten en ging in de aanval. Pakte het pistool af terwijl er iets anders tegelijk erbij gebeurde. Elyaz prente in.. Als ze het goed gezien had tenminste. Toen ging het helemaal fout... Elyaz had zichzelf niet meer onder controle. Rachel kwam bij het groepje aan, stond iets bij Vincent vandaan en knikte begroetend. Elyaz ging door het lint, Rachel wist wat er ging gebeuren. Hij veranderde. Rachel zag hoe Elyaz vooruit schoot en Rachel rende en ging voor Vincent staan. Binnen enkele secondes veranderde Rachel naar haar zwarte wolvengedaante. Luid gromde ze. ’Elyaz! Beheers je! Doe het voor Ziva. We razen het uit, maar beheers je voor Ziva!’ De naam van het meisje had ze uit z’n hoofd kunnen vissen terwijl Elyaz niet hem maar haar gebeten had en Rachel in de tegen aanval ging. Haar tanden ketste tegen de zijne aan. Haar houding werd daarna groter, aanvallender. Haar ogen stonden vastberaden. Haar staart was iets geheven maar niet dominant. Beide sprongen tegelijk naar voren terwijl Rachel hem in zijn hals beet. Hier en daar, maar door bijten deed Rachel niet. Ookal voelde ze hoe het bloed stroomde vanuit haar schouder. Aangezien hij haar daar te pakken had gekregen. Toen hij haar weer te pakken had, piepte Rachel kort maar ging daarna al snel in de aanvallende en beschermde houding staan voor Vincent. ’Elyaz! Het maakt me niet uit wat hij heeft gedaan. Het is een weerloos mens, dat waarschijnlijk in een shock is.. Maar alsnog. Denk aan Ziva, niet aan hem! Neem de controle terug over je lijf!’ Schreeuwde ze bijna via haar gedachtes tegen hem. Een grommend geluid was hoorbaar vanuit haar borstkast om extra haar gedachtes te onderdrukken. Rachel was hopelijk duidelijk genoeg, om hem weer bij zinnen te krijgen. Krachtig duwde ze hem enkele passen naar achtere toe, om meer ruimte te krijgen. Weg van de dure auto’s, weg bij Ziva en weg bij Vincent.

~ Haaaai ~

De jongen leek even totaal van de wereld toen hij op hem afvloog en het geweer zonder al te veel moeite wist te bemachtigen. De jongen lette totaal niet op. Alsof er iets gebeurde waar hij geen weet van had. Maar toen hij een paar flinke klappen van hem kreeg leek de jongen waar op aarde te komen. En werd hij woedend Vincent deed een paar stappen achteruit en bereiden zich voor op de tegenaanval van hem. Maar toen gebuerde er iets wat hij voor onmogelijke had beschouwden. Het gebeurden allemaal ineens zou snel. Met een geschrokken blik keek hij naar de zwarte wolf die zonet nog een jongen van ongeveer zijn leeftijd was geweest. Vincent had geen idee wat hij nou moest doen. Het enige wat in hem op kwam was rennen. Vincent keek wat verbaast op toen ineens Rachel erbij kwam en voor hem ging staan. ‘Rachel maak dat je wegkom.’ En pakte haar meteen bij haar schouders. En wou haar naar achteren duwen zodat de wolf hem zou verscheuren en niet haar. Althans dat dacht hij voordat hij het echt goed door had veranderde ze ook in een zwarte wolf. Vincent deed van schrik een paar stappen achteruit en struikelde over zijn eigen voeten. ‘Rachel?’ Vroeg hij vragen terwijl hij op de grond lag. En met een geschrokken blik naar de twee keek. Rachel sprong meteen richting de keel van de andere wolf. Waarna ze hevige begonnen te vechten. En elkaar op verschillende plekken beten. Met een geschrokken en wat gefascineerde blik keek Vincent er naar terwijl hij zichzelf probeerde te kalmeren. De grommende geluiden waren duidelijke te horen. Rachel ging beschermend voor hen staan. Terwijl Vincent langzaam weer opstond.

Evenals Ziva als Elyaz schoten uit hun gedachten bij trillingen die duidelijk te voelen waren. Ziva zag dat Vincent het geweer vast had. En dat hij de clip liet vallen en dat hij het geweer bewust of onbewust naar Elyaz richte. Ziva wist goed genoeg dat de geweer geladen was. “Vincent , Don’t…” Maar het was te laat. De kogel schoot uit de kogelkamer. De kogel bereikte Elyaz en Vincent gaf hem nog kloppen bij. Ziva wist niet wat te doen. Elyaz veranderde in de zwarte wolf, en al snel zag Ziva de blik van Vincent. Ziva wou ingrijpen maar een bruin harig meisje was voor. Ze veranderde ook in een zwarte wolf. Maar zij had een witte stip op haar borstkast. Ziva zag dat ze al meteen begonnen te vechten. Ze keek naar Vincent en schudde haar hoofd. “Dat moest nu ook weer niet. “ Zei ze nog steeds op een rustige toon. “Blijf hier, en loop zeker niet weg. Want dan is hij geneigd je te volgen, en dan kunnen we niks meer doen voor je. Hij is te sterk voor mij. “ Ziva spreide haar armen en al snel veranderde ze in een beige wolf met blauw ogen, wat zeer zeldzaam was Ziva keek naar de jonge en knikte. Al snel liep hij naar de 2 vechtende wolven. Ze hoorde de gedachten van zowel het meisje als Elyaz. ’Elyaz! Het maakt me niet uit wat hij heeft gedaan. Het is een weerloos mens, dat waarschijnlijk in een shock is.. Maar alsnog. Denk aan Ziva, niet aan hem! Neem de controle terug over je lijf!’ Ziva keek verbaast op. Hoe kende ze haar naam? Ziva sprong tussen beide wolven en uiteindelijk kreeg zij de laatste klappen, waardoor ze open wonden op haar lichaam kreeg van Zowel Elyaz als Rachel. Ze zou zich normaal niet bemoeien, maar nu…nu moest het wel. Ze herstelde zich van haar wonde en keek naar Elyaz. “Elyaz, het is genoeg geweest. Ik weet dat het zijn recht niet was, en je weet dat ik me normaal niet moei. “ Ze stapte rustig naar Elyaz. Ze had geen schrik, ze wist dat hij haar niks ging doen. Ze duwde haar neus in zijn hals. Ze keek naar het meisje, op een dankbare manier. “Ga naar Vincent. We komen zo meteen wel.” Waarna ze weer naar Elyaz keek.

Verblind door de woede bleef hij vechten. Ook al was het Rachel die nu voor hem stond. Hij had het niet eens door dat zij het was. De woorden die ze zei drongen niet tot hem door. De technieken zaten diep in hem, hij gebruikte het zonder erbij na te denken. De steken in zijn hart liepen hoog op maar stoppen zat er niet in voor hem. Ook al beet Rachel niet door, dat veranderde niets. De agressie en woede had nu eenmaal de controle over hem genomen. De schakelaar was omgezet en er was geen weg meer terug. Alleen het woord "Ziva" die meerdere malen werd uitgesproken kwam in hem binnen. Maar het was gewoon niet genoeg. Toen Ziva ertussen sprong ging hij ook door, niet wetend dat het het meisje was waar hij zoveel van hield. Bij het horen van haar stem tegen hem verstijfde hij. Geen beweging werd meer gemaakt, geen klap meer uitgedeeld. Zijn donkere ogen waren op haar gericht op het moment dat hij neerzakte. Hij haalde overmatig adem, en trilde van de adrenaline die door zijn lijf gierde. Hij was nog nooit gestopt voordat het over was. En nu, nu lag hij. In een onafgemaakt gevecht. met de knuppel die hem uit had gelokt nog levend. Het duurde een tijd voordat hij weer rustig genoeg was om weer een beetje fatsoenlijk na te kunnen denken. Het duurde nog langer voordat hij de lichamelijke pijn begon te voelen. De kogel zat nog in hem. En tijdens het vechten had hij zichzelf ook nog eens verwond. De drugs die nog door zijn bloed stroomde maakte het er niet bepaald beter op. Met zijn hoofd nog altijd tussen zijn twee voorpoten in probeerde hij rustiger te worden. Maar het had nou niet bepaald veel succes. Hij dacht aan Ziva. Keek naar haar. Hij streed tegen zijn agressie, maar het was gewoon zo moeilijk voor hem.

‘Rachel maak dat je weg komt.’ Had Vincent nog tegen haar gesproken terwijl ze diep inademde. ’Nee.’ Sprak ze rustig, waarna het hele gebeuren had plaats gevonden. Rachel hoorde de woorden daarna van het meisje wat in een beige gekleurde wolf veranderde met heldere blauwe ogen. Apart,zeldzaam en het stond haar heel erg goed. ‘Elyaz, het is genoeg geweest. Ik weet dat het zijn recht niet was, en je weet dat ik me normaal niet moei.’ Rachel schudde haar kop een keer heen en weer. Terwijl een dankbare blik haar kant op geworpen werd. ‘Ga naar Vincent. We komen zo meteen wel.’ Rachel knikte. ’Tot zo. Rachel wierp nog een blik op Elyaz die met zijn hoofd tussen zijn twee voorpoten lag. Diep ademde ze in terwijl ze op Vincent afliep met waakzame passen. Haar wonden begonnen al te genezen. Rachel knikte kort naar hem, liep naar haar auto. Daar achter veranderde zé pas aangezien in haar auto kleren lagen. Rachel voelde het flikkerende gevoel toen ze weer op twee benen stond waarna ze snel haar trainingsbroek en andere kleding aantrok en op Vincent afliep. ’Vincent. Gaat het?’ Rachel legde kort haar hand op zijn schouder terwijl ze diep inademde en weer begon met spreken. ’Ga even zitten, dat wat je net hebt gezien.. Moet geheim blijven! Altijd!’ Duidelijk waren haar woorden terwijl ze de deur van haar auto opende en hem had gebaard te gaan zitten. ’Dat was dus de reden, waarvoor Ziva je waarschuwde.. Heb je nog verwondingen opgelopen? Andere dingen behalve een shock?’ Sprak ze rustig maar overduidelijk bloed serieus. Het was ook zo, het was erg belangrijk. ’Je mag dit echt nooit! Maar dan ook echt nooit aan iemand vertellen!’ Sprak ze nog een keer terwijl Rachel op de rand ging zitten. Dit was niet de bedoeling geweest, maar anders was Vincent niet zo levend als op dit moment.

~ Flutje ~