De Boomklimmer

Overdag was het duistere bos helemaal geen duister bos. Wanneer het nog licht was, was het een gewoon bos, met bomen enzo. Het was een vrij warme, geweldige lentedag en Julija had vrij. Daarom was ze die middag ook in het niet zo heel duistere bos te vinden. Ze hield van het bos. Eerst wandelde ze zomaar wat rond. Ze ging onder een boom zitten, stond weer op en praatte wat tegen de struiken bij gebrek aan beter gezelschap. En toen was er die boom. De boom die opeens recht voor haar neus stond. Of die daar altijd al gestaan had, maar waar ze eerst omheen gekeken had. De boom riep haar. ‘Julija.. Julija.. Kom, klim omhoog. Klim in mijn takken.’ Eigenlijk praatte de boom helemaal niet, maar het zou erg cool geweest zijn als hij dat wel gedaan had. En klimmen, dat kon Julija wel. Als kind was ze een ervaren boomklimmer geweest, en zoiets verleerde je nooit. Julija zette haar voet op een dikke, uitstekende knoest en trok zich op aan een dikke tak. Langzaam klom ze hoger, en op een meter of twee hoogte bleef ze zitten. Ze kón wel hoger komen, maar ze was moe. Of eigenlijk was ze niet moe, eerder lui. En ze zat echt wel lekker. Én ze was nu wel twee meter dichter bij de zon dan wanneer ze op de grond gestaan had. Ze genoot van de rust. De wind die met de bladeren speelde, de vogels die floten en een eekhoorntje dat langs een andere boom omhoogklom.
Het donkerharige meisje spitste haar oren toen ze een nieuw geluid hoorde. Voetstappen. Iemand kwam dichterbij. Julija liet zich een klein stukje omlaag glijden en keek hoe een ander meisje met opvallend rood haar dichterbij kwam. Toen ze nog maar een meter of drie van Julija verwijderd was, kreeg Julija een geniaal idee. Ze wist niet of het meisje haar al gezien had, maar ze ging er niet van uit. Ze ging onder de tak waar ze op zat hangen en liet zich razendsnel vallen. “BOE.”

(Ziva)

Julija zakte bij haar landing een stuk door haar knieën, maar viel niet om. Al snel stond ze weer recht en keek het roodharige meisje recht aan. Missie volbracht. Haar slachtoffer leek haar opgemerkt te hebben. Julija lachte hardop, maar niet op een gemene manier. Julija lachte op een vrolijke, vriendelijke manier. Dat probeerde ze tenminste. Het roodharige meisje keek het meisje vuil aan. “Klein Kind.” Zei het roodharige meisje en stapte door. Ongeveer anderhalve seconde lang zweeg ze. “Ziva. Ziva Deh Pablo.” Daarna stak ze haar hand uit naar het andere meisje genaamd Ziva, waar een zwarte handschoen omheen zat, bij wijze van een begroeting. “Ik heb geen zin in een wedstrijdje, misschien een ander keertje?” Zei ze terwijl het meisje in de boom klom en begon te klimmen. “En trouwens, mijn naam is Julija.”

Ziva zag dat het meisje haar hand uit stak. En reageerde op haar aanbod. “Ik heb geen zin in een wedstrijdje, misschien een ander keertje?” Ziva haalde haar schouders op. "Maakt niet uit. Ik zou toch hebben verloren." Glimlachte ze. “En trouwens, mijn naam is Julija.” Ziva glimlachte en ze had zoals altijd een vrij rustige houding. "Leuk je te ontmoeten Julija." Zei Ziva even rustig als anders. Even gleed haar aandacht naar een jongen die ze leuk vond. En eigenlijk dacht ze ook aan de straatrace die ze vandaag gereden had. Ze was 2de, het kon beter. Toch had zij geld gekregen, wat ze normaal niet deden. Ziva had nu tenminste weer een motivatie. Ze wou degene verslaan, kost wat het kost. Sevens zou ze gaan Streetdancen. Ook 1 van haar hobby's. Maar zij ging niet bepaald met normale mensen om. Ookal leek het dat ze vrij normale vrienden had. Ze richte haar aandacht weer op het meisje. "'En wat brengt jou hier." Zei ze voor een gesprek te starten. Eigenlijk wist ze niet goed wat zeggen.