Hé, Buddy.

Rachel was woedend op zichzelf geworden, eigenlijk door Jared die zat te mokken over Kim aangezien die ineens verdwenen was op een of andere manier en Jared hopeloos verdrietig was geworden. Het was om gek van te worden momenteel en hij was nog naar haar huis gekomen.. Haar huis! Nja, eigenlijk het huis van Jake en Rachel maar alsnog.. Waarom? Rachel trok haar kleren uit, bond ze vast en veranderde woedend in haar wolvenlijf. Rachel wilde het gewoon eruit rennen, geen domme dingen doen vooral. Rachel rende regel recht naar het Meadow weide. Het was een eindeloze weide die je erg op je gemak stelde. Uren kon je er soms rennen, om je woede kwijt te raken. Om je op je gemak te voelen, om uit te rusten. Rachel schudde haar zwarte kop heen en weer, ademde diep in terwijl haar lichaam bij elke pas gestrekt werd en een kort gegrom uit haar borstkast hoorbaar werd. Haar oren stonden naar voren gericht, haar heldere goudbruine ogen stonden alert en helder. Haar staart hing opgeheven achter haar zodat ze niet ineens zou omvallen. Rachel minderde uiteindelijk toch vaart, het meeste van haar woede was ondertussen al weg. Toen ze uiteindelijk stil stond merkte ze op dat ze niet alleen was, haar neus ving een geur op. Een bekende geur, die ze vlede keer had aangevallen zonder reden. Rachel moest iets recht zetten. Terwijl de wolf duidelijk in beeld was liep ze er onderdanig heen om te laten zien dat ze geen kwaad in de zin had. ’Kan ik met je praten?’ Haar gedachte was duidelijk maar er was een deel in te horen dat haar gevoel uitsprak. Spijt, spijt van haar eerdere onverwachte uitval richting hem. Het was onnodig geweest, nutteloos. Bovendien ook roekeloos. Haar kop werd laag gedragen terwijl elke pas waakzaam was, haar staart werd laag gedragen dit maal terwijl haar passen waakzaam en sloom waren. Als ze in haar menselijke lichaam was geweest had ze zeker haar handen nu omhoog gedaan als dat mogelijk was geweest tenminste, nu kon dat niet aangezien het nu als een aanvallende houding aanschouwd kon worden als ze dat met haar poten deed natuurlijk. Rachel likte met haar tong langs haar bek om te laten zien dat ze onderdanig was, geen kwaad in de zin had. ’Ik wil m’n excusses aan je aanbieden. Rustig met je praten.’ Rachel keek hem hoopvol aan met haar ogen die helder en alert stonden voor een eventuele uitval.

&& Elyaz.

Rustig met een paar vrienden hing hij in en om de auto. De krachtige muziek werd hard afgespeeld, maar ondanks dat was er geen een bewoner meer in de omliggende huizen die de politie in durfde te schakelen of er zelf iets van durfde te zeggen. Ze kende deze groep, iedereen kende deze groep. Iedereen die hier een tijd woonde althans. De vechtpartijen, straatraces, overlast, moord, zinloos geweld, en noem maar op. Als je alle dingen voor je geest haalde die strafbaar waren volgens de wet, had hij er maar enkele niet gedaan. Het gaf hem een goed gevoel, maar toch probeerde dat hele kleine deel van zijn hart dat goed was, hem te weerhouden van deze dingen. Hij luisterde er niet naar, hij snoerde het de mond. Hij wilde geen hart hebben, het kon alleen maar pijn doen. Maar toch had Ziva hem aan het denken gezet over deze dingen. Hij voelde iets bij haar wat hij niet kon negeren. Het breek door zijn zwaar beveiligde muren van zijn hart heen. De luidruchtige vrienden van hem begonnen irritant te worden. Hij wilde even rust aan zijn hoofd. Even niets. Hij liep naar een maat van hem. Zijn beste. Hij gaf hem de sleutels. Zijn ogen zeiden genoeg. Hij wilde dat deze maat zijn auto beschermde. Hij transformeerde en rende aan. Snel.. Sneller.. Het snelst. Hij zigzagde tussen de bomen door in een razend tempo. Hij had genoeg energie, ook al deed zijn voorpoot nog een klein beetje pijn van het gevecht een poos geleden. Die wolven.. Luid gromde hij vanuit zijn binnenste. Die wolven zou hij nog eens moeten tegenkomen.. Eenmaal bij the meadow aangekomen minderde hij vaart en sjokte uiteindelijk rustig verder, zijn kop een beetje hangend, zijn lichaam kalm. De reden dat hij zijn lichaam en geest zo snel rustig kreeg was de gedachten aan Ziva. Toen een geur zijn neus binnendrong hief hij zijn hoofd. Toen hij de geur herkende gromde hij hard. Zijn houding werd agressief. Hij zag de wolf al aan komen lopen. Hij moest toegeven, ze had lef. Lef om weer naar hem toe te komen zonder haar maatjes. Het liefst schakelde hij haar direct uit. Met zijn felle blik en ontblootte tanden keek hij haar aan. Enigszins verward keek hij op toen ze in plaats van bitchie juist onderdanig deed. Was dit een valstrik? Dacht hij en hielt zijn lichaam gereed voor alsnog een aanval. Of ze met hem kon praten? Wat dacht ze zelf? Was ze niet goed snik? Zijn felle blik veranderde niet maar toch twijfelde hij door haar lichaam die er volkomen op wees dat ze het meende. Of ze was gewoon een geweldig goede leugenaar.. Hij keek een keer om zich heen, maar ze waren hier toch echt met zijn twee. Ze zou zichzelf heus niet zomaar de dood insturen. Hij besloot haar een kans te geven. Grotendeels omdat hij gewoon helemaal niet in de stemming was om te vechten. Hij wilde niet al te veel risico meer lopen. Stel dat hij Ziva niet meer kon zien.. 'Oké als dit een val is ga je eraan. Hoe dan ook.. Brand los' Zei hij en veranderde zijn houding. Hij ging zitten en keek haar aan.

Toen de wolf haar zag, was zijn eerste reactie agressief, logisch. Rachel zou precies het zelfde gedaan hebben als ze hem was geweest namelijk. Zijn blik was op haar houding gericht, eerder verward dan aggresief. Rachel knikte zachtjes terwijl ze zijn woorden hoorde. Eigenlijk, zijn gedachte want wolven konden simpel weg niet praten. ‘Oké als dit een val is ga je eraan. Hoe dan ook.. Brand los.’ Zijn houding veranderde terwijl hij ging zitten en zijn blik gericht was. Rachel drukte eerst haar lichaam tegen de grond waarna ze zichzelf weer overeind hees om een zittende positie aan te nemen. ’Dit is geen val. Ik wil serieus met je praten en niet met je vechten. Ik wil het een en ander aan je uitleggen, ik ben hier zowiezo alleen. Niemand weet dat ik hier ben, ik ben woedend weg gelopen omdat een vriend na me toe kwam die zijn hart aan het luchten was. Aangezien zijn inprent plotseling verdwenen is..’ Rachel ademde diep in terwijl haar gedachtes kalm waren. Haar ogen waren nog steeds op hem gericht. ’Ten eerste zal ik me netjes aan je voorstellen, mijn naam is Rachel. Rachel Black.’ Rachel dacht daarna weer na aan het gevecht, waardoor het ontstaan was. Hoe ze zich gevoeld had, wat er daarvoor gebeurd was. Rachel schudde lichtjes haar kop heen en weer terwijl haar korte vacht mee bewoog met haar beweging. ’Ik wilde me verontschuldigen voor m’n eerdere gedrag. Het was onnodig en nutteloos. Ik was niet goed in m’n vel.. Ik was toen net ingeprent en alles was anders, ik wilde het gevoel namelijk eerst niet accepteren maar het vocht aan me alsof ik aan die persoon vast zat met draadjes. Nu nog steeds, alleen kan ik het goed beheersen. Het was eigenlijk geen reden om je uit te dagen, om met je te vechten. Het was niet de bedoeling dat de andere twee erbij kwamen.. Dat spijt me. Hopelijk kun je het me vergeven..’ Z’n naam wist ze niet, maar hopelijk begreep hij het wel. Rachel stond rustig op terwijl haar neus de lucht in werd gegooit om te ruiken of er enkele vampiers of ongenodigden waren gekomen. Zo ja, dan zou Rachel die snel weer verjagen. Ze wilde dit uitpraten en niet weer een onnodig gevecht beginnen door een domme fout van iemand anders die zich er mee wilde bemoeien.

Zijn poot was deze dag behoorlijk belast en het was een naar gevoel om hem op de grond te laten steunen met zijn volle lichaamsgewicht er op. Het was geen vet wat het gewicht maakte maar de spieren. En die waren minstens zo zwaar. Hij twijfelde nog steeds een beetje maar ging uiteindelijk liggen. Hij verwachtte niet dat ze hem aan ging vallen. Was dit wel het geval, kon hij dit op het eindeloze lijstje erbij zetten met de domme dingen die hij had gedaan in zijn leven. Hij knikte een keer nadat hij haar woorden had aangehoord. Hij haalde eens diep adem maar het eindigde in een hoest. Nog meer blowen zou er goed voor zijn.. Zou zijn maat sarcastisch zeggen als die erbij was. Ze stelde zich voor als Rachel Black. Hij bleef Ziva voor de geest halen om zo kalm te kunnen blijven. Al dagen had hij deze rust weten te bewaren tegenover andere. Het begon toch best moeilijk te worden. Hij was gewoon gewend bij de kleinste reden al te flippen. 'Elyaz..' Zei hij toen toch maar om nog een beetje beleefd over te komen. Hij was het niet gewend beleefd te zijn dus bleef het lastig. Het zat gewoon niet in zijn bloed. Hij nou zich dan ook nooit onderdanig gaan gedragen tegenover een ander. En ergens had hij wel respect voor Rachel dat zij dit nu wel deed tegenover hem. Ze kleineerde hem niet. Behandelde hem nu als een soort gelijke. Hij luisterde naar wat ze nog meer zei. Inprenten.. Hij had er wel over gehoord, maar voor zover hij wist had hij het niet meegemaakt. Hij kende het gevoel gewoon niet. En eigenlijk wilde hij het niet kennen. Het kwam angstaanjagend op hem over. Verbonden zijn met iemand terwijl hij iedereen op afstand wilde houden van zijn hart. Ook al zou hij het bij Ziva niet erg vinden, hij vond het fijn om haar in zijn buurt te hebben. Hij dacht nog even na over wat Rachel ondertussen tegen hem gezegd had. 'Ik zat ook niet echt goed in mijn vel.. En kan me normaal al moeilijk beheersen, laat staan op zo'n moment' Zei hij. 'Het spijt mij ook' Zei hij tot slot. Dit was voor zover hij zich kon herinneren de eerste keer dat hij serieus zijn excuses aan had geboden. Zijn hart begon te steken, helse steken. Dit had hij de laatste tijd wel vaker. Hij wist niet waar het door kwam. Zijn maag maakte een geluid. Honger. Hij had al een tijd geen hap door zijn keel kunnen krijgen. De buikpijn werd verdoezeld door de drugs die hij steeds innam. Maar op dit moment was hij zo goed als clean. Hij legde zijn kop op zijn poten. Hij vond haar gezelschap nu ook niet meer zo erg. Ze was nu een van de weinigen die hij kon verdragen in zijn buurt.

Rachel haar lichaam ontspande terwijl haar ogen op de wolf voor haar gericht waren. Rachel hoopte vurig dat hij het haar zou vergeven, ze wilde hem liever als een vriend beschouwen dan dat ze hem als vijand had. Bovendien, had hij gewoon iets aparts wat hem wel normaal maakte, op een goede manier. Oké hij had ergens een hekel aan het werk wat ze deed aangezien ze de mensen beschermde tegen vampiers, maar toch. Rachel deed het ook voor haar eigen veiligheid en dat van het roedel. ‘Elyaz..’ Sprak de jongen na een tijdje, dat moest dus zijn naam zijn. Rachel wilde hierna weer even wachtlopen, gewoon om te kijken of er geen vampiers door hun ronde was gekomen. Daarna wilde ze eigenlijk nog even naar Paul gaan, ze miste hem vreselijk maar ze moest haar werk gewoon doen. Het lukte haar steeds beter om niet aan hem te denken wanneer ze aan het wachtlopen was, aangezien ze niet de rest van de roedel wilde hinderen door haar gedachtes aan hem. ‘Ik zat ook niet echt goed in mijn vel.. En kan me normaal al moeilijk beheersen, laat staan op zo’n moment’ Rachel haar oren waren naar voren gericht, alsof ze het dan beter zou kunnen horen maar in feitte was het een gedachte die hij hardop uitsprak, anders zouden ze elkaar niet zo makkelijk kunnen horen. ‘Het spijt mij ook’ Waren zijn slot woorden. Rachel ademde diep in terwijl ze rustig nadacht over woorden die ze zou kunnen spreken. Toen zijn maag een geluid maakte keek ze kort op. Haar maag begon gelijk uit protest mee te doen. Rachel at de laatste tijd niet echt bepaald veel, wel bewoog ze heel veel maar eten zelf ? Nee, Rachel was alleen maar bang dat ze dikker werd op een of andere manier. Daardoor bleef ze echter alleen maar afvallen maar op een weegschaal staan deed ze niet. ’Ik denk.. Dat jou maag honger heeft. Als je wilt kunnen we wel even gaan jagen. Ik eet toch geen heel hert op aangezien ik daar dik van word.. Nja, dikker..’ Sprak ze zachtjes uit terwijl haar lichaam overeind gehezen werd. Hier en daar zag je wel dat ze te mager begon te worden, alleen als je heel goed naar haar keek. ’Ik ben blij dat je het me hebt kunnen vergeven, ik zal het nooit meer doen, en als ik in een chagerijnige bui ben.. Hoop ik dat we alleen zouden kunnen uitrazen, zonder dat we elkaar zouden vermoorden en etc.’ Was haar gedachte daarna nog iets zachter maar waarschijnlijk luid en duidelijk voor Elyaz. Haar zwarte kop werd heen en weer geschud terwijl ze voelde hoe haar vacht soepeltjes mee bewoog. Misschien konden drie happen vlees toch geen kwaad, dan voelde Rachel zichzelf misschien weer geheel kalm en vol energie. Rachel ontspande haar lichaam terwijl ze hem met een blik aankeek van, kom maar op. Ik heb wel zin om ff te gaan jagen. Toen haar lijf ontspande was het alleen overduidelijk zichtbaar dat Rachel te kun was, haar botten waren hier en daar goed zichtbaar.. Helaas. Rachel schudde haar kop in de hoop dat Elyaz niks in de gaten zou hebben. Misschien zou ze binnenkort even naar Sam toe gaan, om het der over te hebben..

~ Biggie Flut ~

Zijn donkere ogen bleven op haar gericht ook al liet hij ze het liefst gelijk dichtvallen. Even niets aan zijn hoofd. Maar er was geen plek die hij veilig genoeg vond om te slapen. In je slaap kon er zoveel gebeuren. Hij zag het beeld van zijn vader nog voor zich. Hij was blij dat die man nu kon branden in de hel. Daar waar hij thuishoorde. Hij ving geluid op van haar maag. Als een soort reactie op zijn maag. Hij grijsde vaagjes. Hij moest toegeven, het was toch een vreemd geluid. En dat kwam dan uit je lichaam! Je had er gewoon geen controle over. En dat was iets wat hij niet fijn vond. Hij wilde overzicht hebben, geen verrassingen. Hij luisterde naar wat ze te vertellen had. Jagen.. Dat was iets dat hij nog nooit echt had gedaan. Althans, niet op dieren. Het leek hem nou niet bepaald lekker om een dier wat er serieus nog als dier uitzag op te gaan eten. In een pakje in de supermarkt vond hij het er soms al walgelijk uitzien. En daarbij, hij wist nu al dat hij alweer niets door zijn keel zou krijgen. Alleen de gedachten aan voedsel maakte hem misselijk. Zijn gedachten gingen continu uit naar Ziva. Hij wist niet wat het was maar ze bleef opduiken. En dat dan terwijl hij haar niet eens zo vaak had gezien. 'Eh.. Ik heb niet zo'n honger' Zei hij, ook al zei zijn maag iets totaal anders. Hij luisterde naar wat ze verder zei. 'Ja ik hoop het ook' Antwoordde hij uiteindelijk. Aangezien het een beetje moeilijk werd om zijn ogen open te houden duwde hij zichzelf omhoog. Hij schudde zich een keer uit en keek naar een vogel die landde. Nja.. Dikker.. Herhaalde hij woorden eens in zijn hoofd. Zijn blik werd op haar gericht. Hij lichaam. Één klein duwtje zou genoeg zijn om haar botten te breken, zo weinig vet had ze. 'Je bent niet dik, geloof me' Zei hij eerlijk en gemeend tegen haar. Het was een toon in zijn stem die niet vaak voorkwam. Maar hij achtte de kans klein dat ze het geloofde. 'Je kan beter goed eten en bewegen. Het moet in balans zijn, dan blijft je lichaam sterk en gezond. Komt van pas in gevechten. Het gif van een vampier vergiftigt je snel als je zo dun bent' Zei hij aanmoedigend. Nouja, hij moest niets zeggen, hij at nu zelf ook niet. Maar daar stond tegenover dat hij zelf weinig bewoog nu.

‘Eh.. Ik heb niet zo’n honger.’ Rachel keek hem met een schuin hoofd aan terwijl haar ogen fonkelde, eigenlijk had ze best zin in een korte jacht. ‘Ja ik hoop het ook’ Rachel schudde zich een keer uit terwijl ze diep in ademde, haar ogen werden gericht op de bomen waardoor de verschillende geuren haar neusgaten binnen stroomde. Alsof ze haar riepen, om een hert of ander tussendoortje te kunnen vangen. ‘Je bent niet dik, geloof me.’ Eerlijk en gemeend klonk Elyaz zijn stem terwijl Rachel hem kort aankeek, misschien had hij ergens wel gelijk, moest ze meer eten.. ‘Je kan beter goed eten en bewegen. Het moet in balans zijn, dan blijft je lichaam sterk en gezond. Komt van pas in gevechten. Het gif van een vampier vergiftigt je snel als je zo dun bent.’ Rachel liep op hem af en duwde hem deels om richting het bos.. ’Je hebt gelijk, dus kom op. Een simpel hert kan geen kwaad, het is ruiken, sluipen, aanvallen, dood bijten, opeten. Dus een simpel vijf stappen plan.’ Rachel deed enkele stappen vooruit terwijl ze hoorde hoe Elyaz haar nood gedwongen wel volgde. ’Als je wilt, kan ik straks wel wacht houden, terwijl jij ff een paar uurtje je ogen dicht knijpt. Voordat je straks omvalt van de vermoeidheid.’ Sprak Rachel op een rustige toon. ’Maar kom op, eerst jagen.’ Van blijdschap gromde ze, schudde haar kop heen en weer en haar tanden werden kort ontbloot waarna ze haar neus naar de grond bracht en al snel hét spoor had gevonden. Haar goud/bruine ogen fonkelde terwijl ze de laatste meters sluipend aflegde. De wind stond in hun richting waardoor de herten hun niet zouden ruiken. ’Zal ik die grote bok pakken?’ Dacht Rachel uitdagend terwijl haar instinct het van haar over begon te nemen. Rachel was erg gewend aan haar innerlijke wolf, vooral het jagen was erg fijn.

~ Flut. ~

Gelukkig zeurde ze niet door toen hij zei dat hij geen honger had. Zijn blik was afwezig gericht op een struikje. Hij leek dan wel onoplettend, maar in werkelijkheid hield hij alles in de gaten. Hij vertrouwde gewoon meer op zijn andere zintuigen dan op zijn zicht. Ogen kon je zo makkelijk voor de gek houden. Hij voelde echt geen trillingen afkomstig van mogelijk gevaar. Ook al geloofde hij wel dat ze dit alles echt meende, hij vertrouwde van nature gewoon niemand. En dat was niet na een uur veranderd. Zelfs zijn vrienden, met wie hij jaren dag en nacht doorbracht, vertrouwde hij niet voor de volle honderd procent. Nog niet de helft.. De enige die hij vertrouwde was hijzelf. Oké, Ziva begon ook al steeds hogerop te raken maar nog altijd had ze niet de honderd procent bereikt. Hij vroeg zich af of het wel te behalen was. Tot nu toe was er nog niemand geweest die hem zelfs in zijn woede aanvallen had weten te kalmeren. Wanneer het echt noodzakelijk was hadden zijn vrienden wel eens ingegrepen. Met gevaar voor eigen leven. Dit gebeurde zelden, aangezien ze zichzelf niet graag op het spel zette voor een ander. Hij wist nog wel die ene keer. Het was een groot gevecht, maar het erge was, zijn tegenstander was de beste vriend van een vriend van hem. Die jongen had zijn vertrouwen geschaad. Doordat de jongen zo belangrijk was voor zijn vriend, hielpen zijn vrienden de jongen. Hij kon de pijn nog voelen nu hij er aan terugdacht. Hoe hij naar de grond gedrukt werd, met het gewicht van al die wolven op zich. Er was geen beweging meer mogelijk in zijn spieren. Zijn longen konden nog maar amper functioneren. Maar toch kregen ze hem niet rustig. Integendeel. Hij werd nog kwader dan dat hij al was. Dagenlang hadden ze daar gelegen. De energie was uit zijn lijf verdwenen. Zijn longen kregen het steeds moeilijker. Steeds erger totdat zijn hart ermee stopte. Er kwam gewoon te weinig zuurstof bij. Toen ze het doorhadden gingen ze van hem af en bleef het levenloze lichaam daar liggen. Een verwilderde vacht, zijn mond een stuk open omdat hij tot de laatste seconde zoveel mogelijk lucht had proberen binnen te krijgen. Na een hele poos lang hem gereanimeerd te hebben kwam hij eindelijk weer bij. Het had enorm lang geduurd voordat ze weer een klein beetje vertrouwen terug hadden. Zijn blik werd weer op Rachel gericht toen ze begon te praten. Hij stemde uiteindelijk toch maar mee in. Hij versnelde zijn pas maar rende onregelmatig. Hij wilde zijn poot niet overbelasten. Hij volgde in haar voetsporen, met tegenzin. Hij wilde echt niet aan zo'n beest gaan lopen knagen. Hij vond een hamburger er al niet bepaald geweldig uitzien. Laat staan rauw. Toen ze begon over slapen schudde hij zijn hoofd. Hij wilde niet slapen, kon niet slapen. Het was te gevaarlijk. En hij vertrouwde haar niet, hij vertrouwde de omgeving niet. Er was gewoon niets dat hij hier vertrouwde. Hij bleef maar volgen, als een mak schaap die werd gedreven door een border collie.