It was only a dream my dear ~

Helder bruine ogen schoten van links naar rechts. Ze bespeurden het nog onbekende gebied. De ogen waren zacht helder en niet fel. Ze had al mensen gezien met felle ogen. Het meisje zuchtte eens diep terwijl ze naar de klif liep. Ze zette haar op de rand en zwaaide met haar benen heen en weer. Ze kende dit niet. Ze was hier niet geboren eigenlijk. Ze had altijd al een normaal leven gehad tussen de mensen. Ze had gehoord over mensen, vampieren en wolven. Niemand geloofde haar, maar ze had visioenen gehad. Ze geloofde ook dat het visioenen waren. Ze keek naar beneden en merkte hoe diep het werkelijk was. Ze schrok toen ze lichtjes leek te draaien. Ze stond op en zette haar verderop, verder dan de rand zelf. Ze vond het hier maar gevaarlijk. Wat kwam ze hier eigenlijk doen? Het meisje legde haar neer en sloot haar ogen voor een lange tijd. Ze droomde over een vampier jongen. Hij was knap en lief, maar hij deed haar alleen maar pijn omdat hij een vampier was. Ze smeekte hem om haar een vampier te maken. Geschrokken stond ze op. Oké, was het een droom of een visioen? Ze twijfelde. Haar ogen schoten opnieuw links en rechts om te zoeken naar enige beweging. Er leek niemand te zijn, maar als ze er echt in kon geloven dan kon er wél iemand zijn. Calista slikte eens en keek naar de klif. Ze vertrouwde het hier écht niet. Ze vond het hier maar raar. Het was muisstil. Je hoorde zelfs de golven amper die tegen de klif aanbotsten. De wind was stil net als de bomen in de buurt. Geen bladje of takje dat enig geluid maakte. Dit was eng. Ze stond op en keek angstig om haar heen. Ze voelde een aanwezigheid. Ja, ze was een sterk meisje met visioenen en enge gevoelens. Ze voelde echt iemand, of was dit ook een droom? Haar hart bonkte in haar keel toen ze eindelijk wél iets hoorde. Al leek het ook niet echt een gezellig en fijn geluid om blij van te worden.

Vincent

Met een voorzichtig pas liep Vincent over de kliffen valk bij het woeste water van de zee dat tegen de rotsen aan deukte. Je kon het water van de zee goed horen. En die ging vandaag niet rustige tekeer er leek wel een storm op komst te zijn. misschien dat hij beter maar naar huis kon. Hij had geen zin om nat te water om van de klif te vallen. Even keek hij voorzichtig naar benden het was behoorlijke diep. Snel deed hij een paar stappen achteruit en liep snel door. Maar bleef toen even verbaast staan toen hij in de verte iemand zag staan. Even bekeek hij het van de afstand. Maar als snel liep hij veder en zag dat het een meisje was van rond de 16 jaar. Vincent liep rustige op haar af en knikte vriendelijke naar haar. ze leek een beetje bang, zo gevoeld had Vincent toen hij steeds dichterbij kwam. ook leek ze wel diep in haar gedachten verzonken, wat nieuwsgierig maar ook wat bezorgd keek Vincent haar aan. ‘Hoi daar.’ Zei hij met een vriendelijke stem maar er zat ook wat bezorgdheid in. ‘Is alles wel goed?’ Vroeg Vincent met een twijfelende stem en keek haar met een vriendelijke blik naar het onbekende meisje.

Het meisje staarde voor haar uit terwijl ze nog steeds in gedachten verzonken was. Haar bruine ogen waren in de verte op de woeste zee gericht. Ze hoorde iets achter haar, maar lette zodanig niet op dus daarom had ze het ook niet door dat iemand er was. Ze dacht eerlijk gezegd dat het de wind was. Calista schudde de gedachten een keer weg terwijl ze weer op de wereld kwam. Ze hoorde het nu goed en draaide haar om. In de verte zag ze een jongen lopen en die kwam duidelijk in haar richting. Ze glimlachte zacht naar de jongen die haar begroette en daarna vroeg of er wat was. Calista zweeg even. "Oh.. Er is niets hoor, ik was gewoon een beetje aan het dromen.. Mijn naam is trouwens Calista." Haar stem was zacht en vriendelijk. Ze keek even naar de grond en stond wat onzeker voor hem. Ja, ze was snel verlegen of onzeker. Zo was ze. Het meisje keek kort naar de zee die weer tegen de rotsen aansloeg en daarna weer naar hem.

Flutje sorry

Vincent keek haar rustige aan terwijl hij op een reactie wachten. Het meisje glimlachte zachte toen hij aankwam. Vincent kon meteen zien dat ze een beetje verlegen werd toe hij er aankwam. En toen ze merkte dat er nog iemand was. Nadat hij haar begroete had zweeg ze even, waarna ze een antwoord gaf. Haar stem was zacht en vriendelijke. Vincent glimlachte vriendelijke naar haar toe ze even naar de grond staarde en er wat onzeker bij stond. ‘oke ,maar er zijn vast andere plekken waar je dat beter kon doen. Dan hier zo bij de kliffen, ik ben Vincent aangenaam.’ Vincent volgde haar blik naar de zee waarna ze toen weer haar blik op hem richtte. Vincent bleef een beetje op afstand zodat ze niet nog verlegen zou worden. ‘Waar dacht je aan?’ vroeg Vincent met een wat nieuwsgierige stem.

Haar bruine ogen gleden over de jongen heen. Ze stond op en veegde een lok haar uit haar gezicht. Ze luisterde naar de woorden en glimlachte even. "Klopt.. Maar ik verdwaal nogal snel en ik vond het hier echt mooi. Vooral dat uitzicht op de woeste zee.." Haar stem was nog steeds zacht, maar de angst en onzekerheid was allang verdwenen. Hij leek haar een aardig persoon, dus ze zou niet bang zijn. Ze keek om haar heen en hoorde de vraag van hem. Ze zweeg en haalde even haar schouders op. "Ben ik allang vergeten.. Het was niet echt iets speciaals ofzo.. Gewoon een beetje over dit nieuwe leven." Een glimlach versierde haar mooie jonge gezicht. Haar heldere ogen glommen een beetje door het licht dat erop scheen. Ze wist eigenlijk niet zo goed wat ze moest zeggen. Ze was altijd wel een stil meisje. Ze liep kort heen en weer en haar blik gleed over de zee. Ze draaide haar om en liep iets dichter bij de jongen. Vincent was het dus. Die naam kon ze wel onthouden, dat hoopte ze. Ze kende nu ook al een Noxwell, ze kon het onthouden. Ze zuchtte heel even en keek weer naar Vincent. Haar blik vertelde hem ook dat ze echt niet wist wat ze moest zeggen om een gesprek te beginnen.

Vincent knikte een paar keer en glimlachte alleen na haar antwoord. Ze leek al wat meer op haar gemak te zijn. Er viel weer even een kliene stilte en ze haalde even haar schouders op na zijn vraag. Na haar antwoord ging hij er vanuit dat ze hier ook nog maar net woonde. ‘Ooo, dus je woont hier ook nog maar net? Ik ben hier net naar toe verhuisd.’ Zei Vincent vriendelijke waarna hij een paar stappen haar richting zette. Ze zette zelf ook een paar stappen haar richting in waarna ze even zuchtte en hem weer aan keek. In haar blik was meteen te zien dat ze niet wist wat ze moest zeggen. Vincnet keek haar alleen even vriendelijke aan waarna hij zei. ‘je bent niet zo prater he? Of komt het erdoor dat ik je een beetje heb laten schrikken?’ Zei Vincent met een vriendelijke stem waarna hij even zijn blik over de zee liet gaan en daarna weer zijn blik op Calista richten.

Calista keek hem voorzichtig aan en schudde haar hoofd toen hij vroeg of ze een praten was. Nee, dat was ze niet. "Ik ben niet zo'n prater nee.. Ik ben te onzeker.. Vol angst en eenzaamheid.." Ze haalde zacht haar schouders op terwijl haar blik naar de omgeving gleed. Ze wist opnieuw niets te zeggen. Het was gelukkig niet zo laat, want elke dag was ze te laat buiten en had ze problemen omdat ze geen huis had. Ze kende nu al drie jongens, waarvan wolven, waar ze mocht overnachten. Ze kon het niet blijven doen, altijd te laat buiten en een nieuwe jongen kennen. Ze zuchtte en keek weer naar Vincent. Het was opnieuw enorm stil tussen beiden. Erg.. Ze was liever iemand die wel praatte en dingen vertelde of vroeg. Niet zoals nu: stil, niets zeggen, niet weten wat te doen of zeggen. Dat wou ze gewoon niet, maar zo was ze geboren en zo zou ze ook blijven. Ze zou zichzelf helemaal niet goed kunnen veranderen.

Flut!

Vincent keek haar rustige aan. ’Ik ben niet zo'n prater nee.. Ik ben te onzeker.. Vol angst en eenzaamheid.’ Waarna ze zacht haar schouders ophaalde en haar blik de omgeving afgleed. Vincent keek haar wat bezorgd aan maar pakte voorzichtige haar handden. Even wist hij niet wat hij moest zeggen hierop. Vincent keek haar even wat bezorgd hij kende haar nog niet. ‘Calista je bent niet alleen en je hoeft nergens bang voor te zijn. Waarom denk je dat?’ Vincent vroeg ze af waarom ze zou dacht. Ze kon dan best verlegen zijn er waren wel meer mensen die niet zo goed een gesprek met andere wisten te beginnen. ‘Je bent heus niet de enige die een beetje verlegen is, Calista. Maar dat is niet erg hoor.’ Zei Vincent met een sussende stem en keek haar met een bemoedigede blik aan.

Calista zweeg even en voelde plots iets. Haar bruine ogen gleden naar Vincent en dan naar beneden. Ze zag dat hij haar handen vasthield en een kleine glimlach sierde haar lippen. Hij zei dat ze nergens bang voor moest zijn en vroeg daarna waarom ze dat eigenlijk was. "Weet je dat nog niet? Er lopen hier vreselijke wezens rond.." Haar stem gemeend en nog steeds wat bang omdat het de waarheid was. "Er zijn vampiers en wolven.. Wolven veel groter dan jou en en.." Ze stotterde lichtjes toen ze erover begon te praten. Het deed haar denken aan de aanval en de beet van een vampier. Ze was bijna doodgegaan. Ze slikte even en keek hem aan. Hij stelde haar ook gerust toen hij zei dat ze niet de enige was die verlegen was. En het was ook niet erg om verlegen te zijn. Zachtjes knikte ze en vanzelf kneep ze zacht in zijn handen. Ze wist niet goed waarom ze dat deed ofzo. Calista zuchtte even en keek hem voorzichtig aan. Ze wist niet wat hij ervan zou zeggen. Niet iedereen reageerde normaal of rustig op het feit dat je elk moment in gevaar kon zijn.

Vincent keek haar vriendelijke en met zijn blauwe ogen bemoeide aan. Nadat hij haar handen had gepakt sierde er een kleine glimlachje haar lippen. Er was weer een stilte maar na een tijde zei Calista weer iets. ’Weet je dat nog niet? Er lopen hier vreselijke wezens rond.’ Begon ze, Vincent keek haar wat verbaast maar ook niet begrepen aan. Hij wou net vragen wat voor monster maar ze was hem net voor met het antwoord. ‘Er zijn vampiers en wolven.. Wolven veel groter dan jou en en..’ hoewel ze de zin niet afmaakte wist hij wat het laatste woordje moest zijn. Vincent keek haar wat vragend aan geen idee wat hij moest zeggen of moest doen. Het raarste was nog dat ze het ook nog echt leek te menen. Calista zuchtte waarna ze een voorzichtige Vincent aan keek. Vincent schudde zijn kop en wou iets zeggen maar deed snel zijn mond weer dicht. Hij had geen idee wat hij nou moest zeggen. en probeerde de juiste maar ook goede woorden te vinden om haar gerust te stellen dat vampiers en grote wolven niet bestaan. Waarschijnlijk was ze best vaak alleen. ‘Calista ik kan je verzekeren dat er vampiers en…’ Even moest hij denken weerwolven vond hij een gepast woord. ‘En weerwolven niet bestaan, ik heb heel wat van de wereld gezien maar ben nog nooit vampiers of weerwolven tegengekomen.’ Vincent streelde haar met een sussende hand door haar haren.

Met een onzekere blik keek ze hem aan. Hij leek enorm verbaast te zijn en niet weten wat hij nu moest geloven. Ze wou het allemaal zeggen wat ze had meegemaakt, maar hij begon haar te sussen. Hij streelde door haar haren en verzekerde dat ze niet bestonden. Hoe kan dat? Ze had niet alles gedroomd! Calista zweeg en keek hem aan. "Het is waar.. Ik heb wolven gezien die groter waren en ik ben zelfs aangevallen geweest.." Toen ze de woorden uitsprak keek ze naar haar nek. Ze pakte een deel van haar shirtje vast en trok deze over haar schouder. Een hele grote bijtwonde van twee tanden waren te zien. "Wat is dit da denk je? Ik was hieraan bijna gestorven.. Bijna leeggezogen, maar een wolf redde me.. Ze worden weer mensen en beschermen je als wolf.. " Meteen toen ze uitgesproken was, verstopte ze de wonde. Ja, dit had bijna haar leven gekost maar Sairon had haar gered. Ze was die jongen, of wolf, heel dankbaar. Ze zuchtte even. "Ik snap dat je het niet geloofd.. Ik wilde het ook niet geloven, maar het is zo.." Haar bruine ogen rchtte ze op Vincent, wachtend op zijn reactie.

Vincent zag de onzekere blik van haar , Vincent keek haar vriendelijke aan misschien dat het beter was als ze ergens anders naar toe gingen. Maar ze leek het er niet bij te laten ze was er va overtuigd dat ze bestonden. ’Het is waar.. Ik heb wolven gezien die groter waren en ik ben zelfs aangevallen geweest..’ Begon ze, Vincent zuchtte even en wou er tegenin gaan maar toen ze haar shirtje omhoog trok hield hij abrupt zijn mond. Eerste dacht hij dat ze wat anders van plan was. Maar toen hij de wond zag knikte hij een paar keer. Hij had geen idee wat het was het leek op een bijt wond maar niet van een dier die hij kende. Meteen verstopte ze de wond weer toen ze klaar was met praten en ze zuchtte weer. Vincent staarde haar maar wat aan. Het was een flinke wond maar hij ging er echt niet van uit dat vampiers en weerwolven bestaan dat kon gewoon niet. Vincent schudde zijn kop nog eens. ‘Dat kan gewoon niet Calista dat valt toch op of dat moeten we toch merken?’

Het meisje keek hem ongelovig aan. Hij geloofde haar nog steeds niet. Ze snoof en keek iets strenger. "Nee, jij hebt geluk dat je een stoere jongen bent. Jou zullen ze niet snel als prooi nemen hé. En als je wil dat ik het bewijs, zeg het.. Ik heb genoeg bewijs om te geven en ik kan nog meer bewijs tonen hoor." Ze sloeg haar armen over elkaar en keek even weg. Ze wist genoeg dingen om te tonen. Ze kon Cliff halen of lokken, of Nox of Sairon. Ze kon ook genoeg vampieren lokken als dat moest. Je hoefde gewoon een druppel bloed op de grond te laten druppen en ze stonden rond je. Ze zou dat laatste wel niet snel durven. Ze wist niet wat de jongen zou doen als ze werkelijk in gevaar zouden zijn. En nog zo'n beet? Niet dus. Ze draaide haar weer volledig naar Vincent en wachtte af op wat hij deze keer zou zeggen. Zij begreep hem deels wel. Ze geloofde het vroeger ook niet, maar ze had genoeg gezien en nu was ze elk moment in gevaar. Ze haalde diep adem en wachtte.

Vincent keek haar even wat verbaast aan toen ze ineens zonder reden boos werd. Ze snoof en met een strenge blik keek ze hem aan. Wat verwacht ze nou van hem tijdens haar uitbarsting. ‘Nee, jij hebt geluk dat je een stoere jongen bent. Jou zullen ze niet snel als prooi nemen hé. En als je wil dat ik het bewijs, zeg het.. Ik heb genoeg bewijs om te geven en ik kan nog meer bewijs tonen hoor.’ Zei ze, Vincent moest even moeite doen om niet boos te worden. Waarna hij haar met een ongelovige blik aan keek. Wat verwachtte ze nou. Hij wou haar even flink de waarheid zeggen. Ze had geen idee wat hij allemaal had meegemaakt en al gedaan had. Hij was voor het eerste weer in zijn thuisland in de afgelopen 3 jaar dat hij was weggeweest. Vincent keek haar met een wat boze blik aan maar hield zich rustige hij wist wel beter. ‘Wat wil je dan dat ik zeg dat ik je geloof. En je hoeft niks voor me te bewijzen hoor.’

Stil keek ze hem aan. Ze merkte dat hij kwader werd. Ze wilde niemand in haar buurt die in woede kon uitbarsten zoals haar vader. Die had haar allang gegrepen en geslagen. Ze beet op haar lip om niet in angst of huilen uit te barsten. Ze haalde diep adem en keek hem aan. "Je moet me gewoon geloven.. Ik wil niet dat je ooit gevaar dreigt.. Je moet gewoon oppassen als je hier woont.." Haar stem klonk veel rustiger en kalm. Ze was nu ook heel voorzichtig want ze wilde geen ruzie maken. Als hij zoals haar vader was, had ze veel problemen. Ze slikte de angst weg en richtte haar ogen strak op de grond. Ze wilde gewoon dat hij haar geloofde. Ze wilde hem niet in gevaar laten zijn ooit, ookal kon hij een vampiermeid makkelijk aan.

Vincent keek haar aan ze leek bang te worden dat was ook niet echt de bedoelen. Vincent liet even een zuchtte ontsnappen. Wat maakt het ook uit, als ze gelijk heeft dan zou hij het ooit op een dag wel merken of zelf ontdekken. Hij had weinig zin om er om op verder te gaan en wat was het nut je geloofde in wat je geloof. Vincent liet rustige weer naar haar toe. ‘Het is al goed.’ In een ding had ze dan wel gelijk je moest oppassen. Nadat ze dat het gezegd klonk haar stem al wat rustiger en kalmer. ‘Zin om wat te gaan doen ofzo.’ Hij had weinig zin om nog hier bij de kliffen te zijn en het leek hem beter als ze ergens anders naar toe gingen.

Zacht knikte het meisje toen hij zei dat het al goed was. Ook knikte ze op zijn vraag, dat ze ergens anders zouden heengaan om iets te gaan doen. Ze wilde hier niet langer blijven hoor. Ze keek om haar heen en voelde de frisse wind. Een rilling liep door haar heen en ze keek weer naar de jongen. "Maar waarheen gaan we dan eigenlijk? Het word zometeen nog donker en dan ben ik weg hoor.." Een beetje stress en onzekerheid was in haar stem te horen. Ze kon natuurlijk meteen om Sairon of Nox roepen, maargoed. Ze had geen zin om een vampier tegen te komen nu. Wat zou Vincent dan doen? Hij was een mens. Mens tegen vampier? Ze slikte en keek kort om haar heen. Ze probeerde te luisterde of je niets hoorde. Wie weet was er al een vampier hier ergens. Ze maakte zichzelf bang.. Calista zuchtte en keek snel weer naar Vincent terwijl ze wachtte op antwoord.