Walking through the forrest

Langzame passen van poten galmde tussen de bomen door en ze vond het maar stil, te stil voor haar smaak, maar op haar wolvensnuit liet zich geen spoortje angst te bekennen. Een zwarte met witte spikkels slenterde tussen de bomen door en zocht naar een geurspoor van een mogelijke prooi. Klein wild was er genoeg en ze rook verschillende andere weerwolven die zich hier ophielden. Ze hoopte dat er geen weerwolven waren die hier mogelijk kwaadaardig waren? haar oren pikte het gekrabbel van verschillende muizen, ratten, konijnen en hazen, maar groter wild liet zich niet horen of zien. Ze koos ervoor om het maar te proberen om een konijn of een haas te grijpen en sloop nog zachter dan dat ze al gelopen had en volgde een geurspoor dat naar een openveld toe liep. Shade zag twee hazen tussen twee bomen zitten en waste zichzelf. Langzaam kwam ze vooruit en nog voor ze een sprong waagde klonk er een geluid van een brekende tak. De hazen wilde ervandoor gaan, maar ze sprong en sloeg naar een van de twee die half open gehaalt werd door de scherpe klauwen die ze op stenen had gescherpt en de tweede greep ze met haar bek rond de kop en beet het diertje dood. De eerste haas kon nog net een kreet uiten voor Shade hem ook doden. En ze pakte beide prooien op en liep er mee naar een struik en ging er tegen aan liggen. Ze liet de twee karkassen vallen en begon langzaam aan te eten. Een herinnering schoot door haar kop en ze hoorde haar broer nog zeggen dat ze naar hun nog oudere broer Elyaz moest gaan zoeken, maar ze wist niet waar ze hem moest vinden e wilde eerst even wat in haar maag hebben voor ze weer verder op stap zou gaan om uit te zoeken waar Elyaz woonde. Het geluid van een brekende tak galmde door het stille woud, maar nu klonk het van dichterbij en ze wist niet wie er op komst was.

Kalmpjes betrad hij in zijn wolvengedaante het gebied van het reservaat. Zijn gedachten bij zijn broer. Het was vreemd om hem weer bij zich te hebben. Ook al had hij nooit echt een goede band met hem gehad. Elyaz had altijd een hekel aan thuis gehad, hij voelde zich ongewenst, was brutaal, agressief. Zijn ouders wisten geen raad met hem, wilde hem naar een internaat sturen, een psychiater, zolang hij maar handelbaar zou worden. Maar voordat ze dit plan ook maar door konden voeren was hij het huis al uit. Hij was 12 toen. Hij had een broertje en een zusje, voor zover hij wist. Zijn broertje was op zich wel leuk, ook al vond hij het niks dat deze wel liefde kreeg omdat deze een stuk beter karakter had. Een paar dagen geleden had hij hem gevonden, het was een gevoel dat hij kreeg toen hij in zijn ogen keek. Hij zag zijn broertje van toen gewoon weer voor zich. Zonder twijfel had hij zich in het gevecht gemengd. Had hem beschermt met alles wat hij in huis had. De rest van zijn groep had het grootste deel van de vampiers op afstand gehouden. Hij had hem meegenomen naar huis, maar gezond zag hij er niet uit. Voor Elyaz was het een beetje teveel geworden. Stark had hem net voordat hij van de wereld raakte gezegd dat hij opzoek moest gaan naar zijn zusje. 10 Jaar. Een korte beschrijving had hij gekregen maar voordat hij klaar was, was hij al vertrokken. Het bloedverlies, het gif. Het was Stark ook teveel geworden, maar dan lichamelijk. Na een tijdje transformeerde hij terug naar zijn mensengedaante. Hij keek rond terwijl een geur zijn neus betrad. Bloed, en een geur van iets wat zeker geen mens was. Hij liep in de juiste richting en zag een wolf. Redelijk jong zo te zien. Hij keek op haar neer, toonde alles behalve angst. Ze was aan het eten van twee hazen. Ieuwl.. Dacht hij vol afschuw. Hij hield er niet van om van iets te eten wat serieus nog op een beest leek. 'Hee' Zei hij rustig en hielt zijn blik op de jonge wolf gericht. Hij had nog altijd geen vijandige houding aangenomen. Om de een of andere manier voelde ze wel vertrouwelijk. Wat het was wist hij niet.

Twee grote ogen keken haar aan terwijl ze net de kop van een haas had gerukt. Ze spuwde hem uit toen de wolf haar aankeek en haar rustig begroeten. Shade ging zitten en snuffelde wat van zijn lucht op en hij rook naar Stark. 'Is alles okay met Stark?' vroeg Shade zonder omwegen en ze hoopte dat ze goed antwoord van deze wolf zou krijgen. Haar oen keken in die van de wolf en ze deed een paar stappen dichterbij zodat ze pal voor hem stond. Shade was meer dan duidelijk kleiner dan hij en ze voelde iets vertrouwts in hoe hij stond. Stark had zo ook altijd gestaan als hij tegen Shade sprak.

Sorry Flut

Zijn kalme blik was op haar gericht. Iets in hem probeerde erachter zien te komen waarom het vertrouwt voelde. Verbaast keek hij haar aan toen ze vroeg of alles goed was met Stark. Hoe wist ze dat hij hem gevonden had? Misschien de geur dan.. Maar hoe kende ze Stark überhaupt? Toen drong het tot hem door. Was dit zijn zusje waar hij het over had gehad? 'Hij is gewond maar het komt goed met hem' Zei hij rustig terwijl hij haar een beetje onderzoekend aankeek. Zoekend naar gelijkenissen. 'Ik ben trouwens Elyaz, Stark's broer' Zei hij terwijl zijn ogen in die van haar gericht waren. Ze kwam wel erg dichtbij, maar de neiging om uit haar buurt te gaan had hij niet. Ook al zou hij verder geen enkele vreemdeling zo dichtbij laten komen. Ondertussen had hij gezien dat ze wel erge honger moest hebben om zo aan een haas te gaan knagen. 'Als je wilt kun je mee, dan krijg je wat echt eten' Zei hij terwijl hij van het meisje naar de haas keek, en weer terug. Hij transformeerde naar zijn mensengedaante in de hoop dat ze hetzelfde zou doen. Hij wilde weten hoe ze eruit zag, of ze enigszins op hem leek.

De wolf antwoorde en Shade slaakte een zuht van opluchting en ze was blij dat Stark niks ernstigs was over komen en dat hij het zou halen. Toen zag ze zijn onderzoekende blik en stelde zich voor als Elyaz en ze knikte begrijpend. 'Ik ben Shade, het jongere zusje van Stark.' stelde Shade zich voor en zag hoe Elyaz veranderde naar de woorden over echt voedsel. Een grijns speelde op haar wolven snuit voor ook zij zich terug veranderde en haar zwarte vacht verkleurden naar hoog blond. Haar heldere blauwe ogen bleven Elyaz aan kijken en ze had de neiging om hem te omhelzen, maar dat deed ze niet. Hoe shuw ze ook was Shade zou dat nooit naar de buiten werled laten merken zelfs niet aan haar famillie. 'Klinkt goed, mijn maag zit er behoorlijk in en mijn energie verliet me al een paar minuten geleden, maar ik ben een doorzetter en zal graag met je meegaan.' Shade sprak niet in een fluistering, maar haar stem verloor wel aan kracht door de verlies aan energie die ze in die paar dagen verloren had en een vriendelijke glimlach speelde over haar lippen toen ze haar hand op zijn arm legde. Shade vertrouwde niet snel iemand, maar als het vertrouwt aanvoelde ging ze niet op haar gevoel in.

Gelijk merkte hij dat ze blij was dat het goed met Stark ging. Nouja, dat het niet heel slecht met hem ging. Hij luisterde toen ze zei dat ze Shade heette en het zusje van Stark was. Wat betekende dat zij zijn zusje was. Eigenlijk wist hij niet echt hoe hij erop moest reageren. Vrolijk, verrast, afwachtend? Het was natuurlijk familie, maar hij had haar amper gezien in heel zijn jeugd. Eigenlijk gewoon in heel zijn leven. Hij glimlachte toen ze veranderde, maar toch leek ze eigenlijk helemaal niet op hem. Hij had zwart haar, was getint, had donkere ogen. Zij was blond, licht en had helder blauwe ogen. Hij twijfelde of ze wel 100% familie waren, maar hij zou haar beschouwen als zijn zusje. Ze zou altijd welkom zijn. Toen ze zei dat ze wel fatsoenlijk eten wilde grijnsde hij. Ze zag er uitgeput uit. Ze was inderdaad wel een doorzetter. Hij kende wel een stel meiden die al bijna doodgingen als ze geen avondeten hadden. Met een speels lachje tilde hij haar op en zette haar op zijn rug. Dan zou ze niet hoeven te lopen op eigen kracht. Hij keek een keer over zijn schouder naar haar met een grijns. 'Leuk je eens ontmoet te hebben, zusje' Zei hij terwijl hij richting het centrum wandelde. Daar was genoeg eten te vinden. Alles wat je je maar kon bedenken, het was er aanwezig. 'Eerst eten en dan breng ik je naar ons broertje' Zei hij terwijl ze met zijn tempo al snel bij het centrum arriveerde. 'Waar heb je zin in?' Vroeg hij aan haar en keek rond. Het was toch vreemd om die woorden te kunnen gebruiken tegen iemand. Maar toch voelde het wel fijn. Normaal was het gewoon maat of vriend.

Shade had er dus een grote broer bij en daar was ze wel blij over ookal kende ze hem niet uit haar jeugd of was hem misschien vergeten, maar toch voelde het net alsof ze Elyaz al jaren kenden. Toen hij haar optilde stribbelde Shade niet tegen en liet zich over zijn schouders glijden en haar armen rond zijn hals kruizen om beter houvast te hebben. Met Elya armen onder haar zitvlak bleef ze ook op de voor hem juiste hoogte zitten en ze grijnsde terug naar hem. Gelukkig hoefte ze niet langer meer schuw om zich heen te kijken omdat ze alleen was, maar het vrolijkte haar wel wat op dat hij haar eerst wat voedsel wilde geven voor ze terug naar Stark gingen. Het tempo van Elyaz was sneller dan zij nu nog kon lopen met haar kortere beentjes en zag al snel de huizen, de winkels en de eettentjes waar mensen al zaten te smullen. 'Maakt niet uit als het maar naar binnen kan zonder me te vergiftigen.' zei Shade met een speelse glimlach en had het bedoelt als grapje, maar of het bij Elyaz ook zo overkwam wist ze niet, maar Stark kon zich er soms wel aan ergeren als ze voor de zo veelste keer op die manier uit de hoek kwam met de droogheid van de woestijn.Shade's blik werd getrokken naar een bar waar voornamelijk vlees werd gegeten en haar maag rommelde zo luid dat verschillende personen die langs liepen omkeken. Shade schaamde zich niet voor het geluid en legde haar hoofd alleen maar op de schouder van Eylaz in afwachting op waar hij haar heen zou brengen?

Gelukkig vond ze het niet erg dat hij haar optilde, het zou wel een deuk in zijn zelfvertrouwen op hebben kunnen leveren. Hij voelde de armen van haar om zijn nek. Hij had nooit gedacht zijn familie ooit nog te zien. Eigenlijk had hij ze allemaal uit zijn leven verbannen. Hij wilde niet terug kijken naar het verleden en zich alleen nog maar richten op het heden. Ook de toekomst wilde hij niet plannen. Hij wilde verrassingen, Zag wel wat iedere dag met zich meebracht. Maar dit was wel een grote verrassing geweest. Hij schoot zacht in de lach bij die uitspraak van haar. Typisch iets wat ook uit zijn mond had kunnen komen, Oké, dat was dan al in ieder geval een gelijkenis. Hijzelf at de laatste tijd steeds minder. Hij kreeg het niet meer door zijn keel. Alles wat er gebeurde, al het gevoel wat hem had geraakt. Hij voelde haar hoofd op zijn schouder liggen. Hij glimlachte, en meende het ook nog. Hij keek rond en zag de grote M van de macdonalds. Iedereen hield toch wel van dat eten? Shade vast ook wel. Hij liep in de richting en keek naar de mensen die ze passeerde. Een hoop verbaasde blikken. Elyaz met een kind? En hij deed er vriendelijk tegen? Tja. De wonderen waren de wereld nog niet uit. Een tijd geleden zou hij ze nog uit zijn buurt gehouden hebben. Maar doordat hij zo was veranderd maakte het niet meer uit voor hem. Hij had weer gevoel wat hij al die jaren had tegengehouden. Rustig keek hij naar de deuren die ze naderde. Hij bukte een beetje, anders zou ze de balk raken met haar hoofd. Elyaz was namelijk nou niet bepaald te kleinste. 'Wat wil je hebben?' Vroeg hij aan haar. Ze kon alles wel makkelijk zien zo.

Toen Elyaz in de richting van de grote gele M van Masdoalds liep tilde Shade haar kop even op. Zijn vrolijkheid had haar eigen humeur ook wat op gekrikt en zijn lichte buiging om te oorkomen dat ze de balk raken zou. Shade had wel gezien dat Elyaz in zijn wolvengedaante al aardig groot was geweest en zijn lengte was ook niet klein te noemen wanneer hij in zijn menselijke gedaante rond liep. Shade kon de vergelijking met een uitsmijter in het dorp waar ze hen vaak had zien lopen niet uit haar hoofd laten dus de term kleerkast paste dan ook goed bij haar ouste broer. Toen ze binnen waren hoorde Shade verschillende verbaasde stemmen fluisteren alsof ze niet konden geloven dat Shade op de rust van Elyaz zat en hij vroeg wat ze wilde eten. 'Doe maar een porsie of twee kipnugged's' zei Shade op fluistertoon vlakbij Elyaz's oor. Er sloop stiekem weer een zekere schuwheid in haar lichaam door, maar dat was vooral te horen in haar stem die licht begon te trillen. Shade voelde zich nog niet echt op haar gemak met vreemde personen om zich heen ookal rook het hier niet naar de geur van de bloedzuigers zoals ze die buiten eerder nog flauwtjes geroken had.

Met zijn donkere ogen hielt hij alles in de gaten. De mensen, nooit zou hij ze zomaar vertrouwen. Het bleven verraderlijke wezens. Ze konden liegen alsof het de waarheid was. Je in de val lokken terwijl je er zeker van bent dat ze niets slechts in de zin hebben. De gedachten van de mensen waren datgene waar hij aan kon weten of ze te vertrouwen waren. Maar aangezien hij er erg veel moeite voor moest doen en uiterste concentratie bij nodig had, nam hij vaak niet eens de moeite om het te proberen. Hij wantrouwde ze gewoon. Hij glimlachte toen ze vertelde wat ze wilde en waren al snel aan de beurt. 'Doe maar twee porties kipnuggeds en eh..' Even dacht hij na, wat zou Stark lekker vinden? 'Doe er maar een hamburger bij' Zei hij. Dat luste bijna iedereen toch wel? Hij wachtte rustig af en focuste zich op Shade. Gewoon om die mensen niet te horen. Hij werd er gewoon chagrijnig van, maar van de gedachten dat hij nu gewoon een zusje had fleurde hij op. Hij had aan haar stem gehoord dat ze niet echt meer op haar gemak was. Zonder haar te laten vallen kietelde hij haar een keer plagend. Misschien zou het haar ook een beetje afleiden. Ze kregen het eten en hij liep vlug naar buiten. Weg bij die mensen. Hij dacht even na, waar had hij zijn auto gelaten? Al snel herinnerde hij het zich. Hier vlakbij. Hij wilde niet heel dat eind lopen als je gewoon kon rijden. Hij liep in de richting van zijn auto en maakte zo nu en dan eens een vreemde beweging, om haar een beetje te vermaken. Hij grijnsde terwijl hij af en toe over zijn schouder naar haar keek. Eenmaal bij zijn auto aangekomen liet hij haar zakken op de grond. 'Dat gaat wat sneller' Grijnsde hij en opende de deur voor haar, aan de bijrijders kant. Toen ze zat ging hij ook zitten. Bij het starten van de auto sprongen de neon lichten aan, begon de muziek te spelen en de motor op gang te komen. De auto had hij zelf gemaakt, een Skyline maar dan aangepast, mooier, beter, sneller. Hij reed rustig aan, hij wilde haar niet bang maken om in een keer aan te gassen. Hij reed rustig door naar zijn huis. Daar waar Stark ook was. Hij zette het tasje met eten in een vakje, verwarmt zodat het niet af zou koelen.

Elyaz begon haar een keer plagend te kietelen en Shade wiebbelde even op zijn rug. Daar kon ze totaal niet tegen en griebbelde vrolijk, maar nadat ze aan de beurt waren gingen ze snel weer naar buiten waar Elyaz naar een auto toe liep. Het was een wagen die ze nog nooit had gezien en oelde dat haar broer der liet zakken en de deur open deed. Shad lipte snel snel naar binnen en ging zitten, maakten zich vat met de hondenriem en wachten tot Elyaz ook zat. Toen de auto starten zetten Elyaz zijn auto en zei dat ze zo sneller waren waarop Shade vriendelijk knikte. Haar stemming verbeterde terwijl ze rustig door de straten reden. Hopelijk zouden ze snel bij Elyaz thuis zijn dan kon ze zelf zien hoe het met Stark ging. Haar blik was op buiten gericht en ze zag verschillende mensen zich door de straten haasten, maar vanuit de schaduwen kon Shade rode ogen naar de wagen van Elyaz zien gluren. Onwillig begon Shade zacht te grommen als waarschuwing, maar dat konden die wezens onmogelijk horen met de muziek die speelde. Hoewel ze op afstand bleven was Shade er niet gerust op en voelde haar afschuw weer op spelen. Gelukkig zat ze voorlopig veilig in de auto naast haar grootste broer die haar uit eindelijk gevonden had en daar was ze Elyaz zeer zeker dankbaar voor.

Hij onderdrukte een lag toen Shade heen en weer ging wiebelen op zijn rug als reactie op het kietelen. Eenmaal bij de auto zag hij haar snel in de auto gaan zitten. Hij glimlachte terwijl hij dus ook ging zitten. Eenmaal onderweg merkte hij op dat Shade niet bepaald op haar gemak was. Hij keek de duisternis in en merkte al waarom. 'Rustig maar, ons doen ze niets' Zei hij hard genoeg om het verstaanbaar te maken met de muziek die er speelde. Even bekeek hij haar, maar toch kon hij het zich allemaal niet zo realiseren. Alsof hij over een paar minuten wakker kon worden en alles gedroomd was. Maar toch, het voelde daarvoor te realistisch aan. Het was vreemd om ineens een zusje te hebben. Het duurde even voordat ze bij zijn huis waren in dit tempo. Normaal had hij er al tien keer geweest kunnen zijn. Maar toch, hij wilde niet dat ze dadelijk een ongeluk kregen dankzij hem.. Na een tijdje draaide hij rustig de oprit op. Hij had een vrij luxe huis, maar niet omdat hij al dat geld van pappie en mammie had gekregen toen hij het huis uit ging. Bah wat haatte hij die mensen. Hij had iets tegen oudere mensen. Jonge mensen veranderde nog wel, maar oude.. Als die eens verrot waren, waren ze dat voor eeuwig. Rustig stapte hij uit nadat hij de sleutel uit het contact had gehaald. Toen Shade ook was uitgestapt, sloot hij de auto en zette hij het alarm erop. Hij wilde niet hier aankomen om te merken dat zijn auto gestolen was. Hij opende de voordeur en liet haar naar binnen. Hij sloot de deur achter ze en liep naar boven. Daar waar Stark lag.. Hij had het zakje in zijn handen. Eenmaal bij de kamer aangekomen opende hij de deur rustig en keek naar hem. Twee ogen waren op hem gericht met een flauw glimlachje. Toen Shade in beeld kwam, was dat toch een stuk vrolijker. 'Zin in wat macdonalds?' Vroeg hij hem en gaf het zakje aan haar. 'Ik laat jullie even alleen, kunnen jullie even bijpraten en eten' Zei hij rustig en liep naar de kamer erlangs. Hij legde wat kleren klaar en ging douchen. Na afloop droogde hij zichzelf af en ging zich weer aankleden. Daarna ging hij naar beneden waar hij lekker onderuitgezakt op de bank wat tv kijken.

Elyaz zei dat die bloedzuigers niks deden, maar dat kon Shade maar moeilijk geloven, maar ze hielt op met grommen en keek naar de rest wat er nog buiten te zien was, behalve de sterrn die aan de hemel blonken. Gelukkig waren ze snel genoeg bij het huis van Elyaz en stapten Shade uit om vervolgens achter haar broer aan te lopen naar zijn huis dat er minder lux uit zag dat waar ze met haar ouders gewoont had, maar die wilde dat ze naar Elyaz gingen omdat het voor hen daar niet langer meer veilig zou zijn. Shade was eigenlijk een half zusje van Stark en Elyaz, maar voor haar waren het haar ouders geweest hoe Stark en Elyaz er ook over zouden denken. Ook zou Riddel hen als haar twee broers blijven zien en niet als half broers, maar dat hielt ze liever voor zichzelf. Als Stark het eerder aan Elyaz zou vertellen moest hij dat weten. Shade liep de trap op en zag haar grote broer liggen. Haar gezicht vrolijkte al meer op net als die van Stark en ze pakte het zakje aan en liep ermee naar Stark toe. Ze trok een stoel die bij het bureau stond naar de plek toe waar haar broer lag en pakte de hamburger er voor Stark uit en gaf die aan hem, voor ze een van de twee doosjes kipnugged's op het nachtkastje zetten en zelf van het tweede doosje begon te eten. 'Fijn om je weer te zien Stark. Ik ben echt blij dat je niks bijzonders is over komen.' Sprak Shade tussen twee happen door en keek even met een scheve blik naar haar broer die hopelijk het zich liet smaken?

Verveeld staarde hij naar de tv terwijl hij bleef zappen. Was er nou serieus niets boeiend op? Hij ging naar een lokale zender, even kijken wat het nieuws was. Al snel begon het. 'De afgelopen tijd is het erg rustig geweest in Forks, er zijn weinig doden gevallen, op de massamoord van een paar dagen geleden na. De gewoonlijke moorden en gevechten die bijna dagelijks plaatsvonden, is sterk teruggelopen in aantal' Grijnzend luisterde hij. Een tijd geleden hadden ze dit nog niet kunnen zeggen. Elke dag vielen er weer slachtoffers dankzij hem. Soms omdat ze hem uitdaagde, soms omdat ze hem gewoon niet aanstonden, en soms gewoon puur uit verveling. Daarbij waren er ontzettend veel mensen op deze aarde. Als hij er niet af en toe een paar zou vermoorden, zou het er veelte druk worden. Gelukkig was hij niet de enige die was zoals hij. Want hij kon natuurlijk niet de hele wereldbevolking onderhouden. Alleen Forks en omstreken was genoeg voor hem. Hij had gehoord dat er iemand opzoek naar hem was. Geheime bronnen. Het was fijn om een groot netwerk te hebben. Tussen al die moorden door waren er ook nog momenten bij dat hij iemand hielp. Zo kwam het dat hij in het krijt stond bij velen. Maar dat waren geen mensen, die waren te zwak in zijn ogen. Het waren vampiers en wolven. Die waren het waard om in zijn buurt te zijn. Nouja, de meeste dan. Die gasten die alleen maar de mensen wilden beschermen kon hij niet uitstaan. Deze zou hij dan ook zonder problemen uit willen schakelen. Zodat de rest zijn gang kon gaan met mensen vermoorden. Veel beter. Zijn oogleden werden zwaarder. Een saai programma kon zijn aandacht niet vasthouden. Al snel sukkelde hij in slaap. Een extreem lichte slaap. Een muis hoefde maar te piepen en hij was weer wakker. Hij was altijd paraat voor eventueel gevaar. Nooit kon hij eens lekker zonder problemen slapen. Zijn huis was de enige plek die hij nog een beetje vertrouwde, een beetje veilig voelde.

Een goed gevoel stroomde door haar heen en ze wist dat ze veilig was. Gelukkig hoefte ze niet langer meer buiten rond te zwerven in angst om wat er om elke hoek zou kunnen gebeuren. Hier had ze nu samen met Stark in het huis van Elyaz een plek om veilig te kunnen slapen, tien keer beter dan buiten. Shade was moe geworden van het hangen bij het bed waar Stark op had gelegen en zijn hamburger waarschijnlijk al op had. Shade was zo moe geweet dat ze maar een half doosje van haar nugged's op had kunnen eten. De stoel waar ze op had zat was groot genoeg om zich op te kunnen rollen en lekker te gaan slapen. Voor alle zekerheid had Shade zich in haar wolven gedaante veranderd en in slaap gevallen op de stoel, maar ze tikte per ongeluk met haar achterpoot tegen het doosje kip nugged's dat op de vloer viel, niet wetend dat Elyaz daar wakker van zou kunnen worden?

Onrustig ademde hij in en uit. De nachtmerries kwamen weer tevoorschijn. Schokkerige bewegingen werden onbewust gemaakt. Bij het voelen van een lichte trilling, en het geluid, schoot hij overeind en stond gelijk in zijn wolvengedaante langs de bank. Luid grommend keek hij om zich heen. Toen er niets te zien was liet hij zijn zintuigen hun gang gaan. Geen enkele ademhaling of hartslag was dicht bij hem hoorbaar. Hij transformeerde terug waarna hij naar boven liep, even checken of er daar niets aan de hand was. Hij opende geruisloos de deur en zag het doosje op de grond liggen. Vandaar.. Dacht hij. Hij sloot de deur weer zachtjes en liep naar beneden. Hij liet zich weer neerzakken op de bank. Uren vlogen voorbij voordat hij eindelijk weer wat hoorde op de trap. Hij keek naar de deur van de gang en zag Stark binnenkomen. Wankel, maar hij was er. Hij stond vlug op en ondersteunde hem naar de bank. 'Hee, alles goed?' Vroeg hij en keek naar hem. Hij legde uit wat er gebeurd was, waarom ze hier waren. Weer werd de haat naar zijn ouders groter. Hoe konden ze zo stom zijn om ze hierheen te sturen, je kon verwachten dat dit het gevolg zou zijn. Hij had het er moeilijk mee om zijn woede onder controle te houden. Maar het moest maar. Hij kon hem hier moeilijk uit gaan flippen, Stark had waarschijnlijk nu meer aan zijn hoofd. Hij keek naar het verband wat bijna overal zat, aangezien het daar nu al een paar dagen zat, zou het wel ververst moeten worden. Hij pakte een bak en liet deze vullen met water. Hij pakte een doek, ontsmettingsmiddel en nieuwe verbandjes. Hij liep ermee terug naar Stark en wikkelde voorzichtig het verband er af, door de hoeveelheid duurde dat wel even. Toen alles dus van hem af was, zorgde hij dat het ontsmet werd en er nieuw verband omheen kwam. Hijzelf deed nooit iets aan een wond al hij er zelf een had, veelte veel werk. Maar hij wilde wel dat Stark snel van zijn wonden af was. Zonder problemen eraan over te houden. Rustig liet hij hem liggen op de bank en ging zelf in de stoel zitten. Lekker onderuitgezakt.

Met lichte tegenzin opende de jongen een oog toen zijn scherpe gehoor beneden geluid opvingen. Als dat een vampier ofzo zou zijn zou hij zeker ten dode opgeschreven zijn, aangezien hij zich nu moeilijk zou kunnen bewegen. Die bloedzuigers hadden hem in het bos goed toegetakeld zodat het zelfs bij hem wel even zou duren vooraleer hij helemaal genezen was. Stark glimlachte flauwtjes toen Elyaz de deur van de kamer opende. De glimlach werd iets groter toen hij zag dat zijn broer Shade gevonden had, ze had het dus gered. Stark knikte zwakjes toen Elyaz hen even alleen liet en probeerde met opeengeklemde kaken rechtop te gaan zitten. "Ik ben ook blij dat je aan die bloedzuigers ontsnapt bent." Shade was nog maar tien en hij had echt al doodsangsten uitgestaan toen al die vampiers hem omringde. Hij was zijn broer dankbaar dat hij hem had geholpen, anders was hij waarschijnlijk al lang dood geweest. Gretig nam de blonde jongen de hamburger aan en had deze al na een paar minuten op. Even sloot hij vermoeid zijn ogen, zelfs eten was een hele inspanning, maar ze vlogen al meteen terug open toen hij iets hoorde omvallen. Met een glimlach keek hij naar de kleine wolf die opgekrikt op de stoel lag en probeerde op te staan, wat niet echt makkelijk was met al dat verband om zijn lichaam. Zachtjes deed hij de deur open en liep naar beneden. Hij moest moeite doen om zijn evenwicht te bewaren, maar het lukte hem om in de woonkamer te komen. "Ik hem me al beter gevoeld, maar het gaat wel." Hij begon te vertellen waarom ze juist naar hier gekomen waren en je zag duidelijk aan Elyaz dat hij kwaad werd om wat hij vertelde. Stark sloot zijn ogen even toen Elyaz zijn verbanden begon te verversen en ging liggen toen hij klaar was. "Nu heb ik wel je plaats gepikt." Een brutaal grijnsje vormde zich om zijn lippen, waaraan je kon zien dat hij bijna terug de oude was.

Grijnzend keek hij hem aan toen hij vertelde dat hij zijn plaats had ingepikt. 'Das waar ook, zal ik je er maar eens uit komen gooien dan?' Zei hij en stond al half op alsof hij het echt van plan was. Net zoals vroeger.. Hij had het wel gemist. Stark was de enige reden geweest waarom hij zichzelf gedwongen had om het nog iets langer uit te houden bij die mensen. Toen was hij al bijna de hele dag weg, en wanneer hij dan even thuis was, was dat om bij te praten met hem. Stark wist alles van zijn jeugd. Hij beschouwde hem als zijn beste maatje. Hij had veel maten erbij gekregen door de jaren heen, maar geen van alle wist zoveel over hem dan Stark. Eigenlijk wilde hij alles bijpraten, maar hij wist dat Stark nog altijd zwakjes was. Diep zuchtte hij terwijl zijn donkere ogen op hem gericht waren. 'Hoe is het eigenlijk met je gegaan sinds ik weg was?' Vroeg hij hem. Over hoe het met Elyaz zelf was gegaan hoefde hij niet veel te zeggen, je kon het wel raden als je hem kende zoals Stark. Hij was nog altijd diezelfde jongen van toen, alleen was hij harder geworden, gevoellozer. Ontelbare doden stonden op zijn naam. Sinds Ziva in zijn leven kwam was hij dan wel rustiger geworden en toonde meer gevoel. Maar toch had hij zo nu en dan zijn terugvallen. Wanneer hij uitgedaagd werd, nam de agressie de controle, zoals het altijd al was geweest. Het tilde zwaar voor hem om zijn broer zo te zien. Hij besefte nu pas hoe erg hij hem had gemist. Al die jaren die voorbij waren gevlogen, hij had dat gevoel ook uit zijn hoofd verbannen. En vooral uit zijn hart. Maar nu kwam het er allemaal weer bij hem naar boven. 'Je bent wel erg veranderd zie ik, laatste keer dat ik je gezien heb, was je nog een klein kindje' Grijnsde hij. Hij stond op en liep naar de keuken. Hij pakte twee glazen, cola en bier. Hij kwam teruggelopen met een smile op zijn gezicht. Een glas vulde hij met cola, het andere met bier. Hij mixte het totdat ze dezelfde kleur hadden. Hij wist nog wel dat ze dit vroeger deden. Elyaz kon makkelijk aan drank komen door zijn vrienden. En ondanks de jonge leeftijd van zijn broertje, deelde hij het altijd met hem. Aangezien ze een puur biertje niet zo lekker vonden toen, deden ze het mixen. En dat was toch wel lekkerder. Hij gaf het glas aan Stark en nam zelf een slok van zijn glas.

Het konden wel uren geleden zijn dat Shade voor het laatst haar ogen had geopend. Stemmen hadden haar aandacht getrokken en ze tilde haar kop op en geeuwde in stilte om geen verdachte geluiden te maken. De zwarte weerwolf gleed stilletjes uit de stoel en ze had al geien dat Stark niet langer meer op bed had gelegen. De kip nugged's die nog op de grond lagen waren koud geworden, maar ze schrokte ze naar binnen zonder enige moeite en pakte het doosje dat nog op het nachtkastje stond met haar bek vast. De deur stond op een kier en ze duwde haar snuit voorzichtig om de hoek en zag alleen maar duisternis op de overloop. De geuren waren alleen van haar broers en ze trippelde zonder angst de trap af en sprong bij Elyaz op schoot zonder zich in te houden. Normaal had ze dat hij Stark gedaan maar ze was bang hem meer te verwonden dan dat hij al was en dumpte het doosje op Eylaz borst voor ze van hem afsprong en naar Stark toe liep en haar kop bij zijn arm legde. Shade was veel liever in haar wolven gedaante dan in haar menselijke vorm, want dan voelde zij zich zekerder.

Nog altijd met hetzelfde lachje op zijn gezicht keek Stark zijn broer aan toen deze dreigde hem eruit te gooien. Uit ervaring wist hij al dat het maar een grap was, maar het bleef wel grappig. "Pap was woedend en gooide vanalles kapot, onder andere mijn radio. Mam bleef alleen maar huilen en zei altijd iets over hoe ze haar best had proberen te doen om je het rechte pad op te krijgen, klinkklare onzin als je het mij vraagt." Eigenlijk hadden hij en Shade geluk gehad dat hun vader snel genoeg naar buiten kon rennen voor zijn woede het hoogtepunt had bereikt. Anders had hij zijn woede vast en zeker op hem afgekoeld, ookal was hij zijn eigen zoon. Het was raar om terug aan die momenten te denken terwijl hij die het liefst zou vergeten. Uiterlijk was het net alsof hij er zich niets van aantrok, maar vanbinnen werd Stark verscheurd door verontwaardiging en woede. Elyaz zou altijd door zijn masker van arrogantie heen kunnen kijken en daar was hij op sommige momenten wel blij om. "Ja, en jij was altijd die enge grote broer die meer op een beer dan op een mens leek, nog altijd trouwens." Tja, dat heb je als je zo veel spieren hebt en vijf keer zo bent als je kleine broertje. Stark grinnikte doen een kleine wolf op Elyaz borst sprong, het doosje kippennugets daar neerzette en vervolgens naar hem toe kwam. Even kromp hij in elkaar van de pijn, maar hij probeerde niets te laten merken terwijl hij Shade's kop streelde. Als hij beter was zouden ze samen wel eens gaan rennen, dat was een belofte die hij aan zichzelf maakte.

Aan Stark was gewoon te zien dat hij wist dat hij het toch niet zou doen. Hij grijnsde, hij zou het inderdaad niet doen, maar toch bleef het leuk. Hij luisterde naar wat Stark vertelde na zijn vraag. Typisch zijn ouders. Gekke mensen. Altijd had hij dan ook volgehouden dat hij zeker weten niet bij hen was geboren. Dat hij geadopteerd of zo was. Eigenlijk was het meer hoop geweest, hij wilde gewoon niet bij de horen. Bij het stukje van zijn moeder schoot hij in de lach. 'Meen je dat?' Vroeg hij tussen zijn lach door. Zijn moeder die had geprobeerd hem op het rechte pad te krijgen.. Hoe verzon ze het? Het enige wat ze deed was zijn leven verzieken. Denken hem huisarrest te kunnen geven. Opsluiten zodat hij niet weer het huis uit kon. Noemde ze dat helpen? En dan zijn vader die hem nog wel eens een kopje kleiner durfde te maken. Hij was 11 toen hij al met een mes en een breekijzer rondliep, puur om zich te verweren tegen die gek. Oké, misschien was hij dan toch een zoon van hem. Hijzelf kon zijn agressie ook niet als de beste onderdrukken. Hij keek naar Stark. Tijdens dat hij de wonden aan het verzorgen was, had hij nog wel vele andere littekens gezien. Hij wist bijna zeker dat het van die gek was. Hij schoot in de lach bij het volgende wat hij zei. Tja, hij was van nature al wat breder gebouwd, en al die trainingen heel zijn leven zorgde samen voor dit resultaat. Het zorgde er wel voor dat hij niet snel werd aangevallen. Bijna iedereen kon hij zo neerleggen. En vampiers die stonden vaak ook in het krijt bij hem. Hij had gemerkt dat er iets de trap afkwam. Het moest wel Shade zijn dus hij nam ook geen agressieve houding aan. Hij bleef gewoon lekker relaxed zitten. Hij keek naar de wolf die eraan kwam. Hij grijnsde. Hij had nu gewoon een hondje in huis. Dacht hij vrolijk. Hij ademde uit toen al dat gewicht op zijn borst kwam. Het ging automatisch. Hij nam het doosje in ontvangst en keek naar hoe ze van hem afsprong en naar Stark ging. Aan Stark te zien was het niet het meest fijne gevoel wat je kon hebben. Maar hij liet niets merken, zoals hij vroeger ook al deed. Eigenlijk was hij gewoon een meester daarin. Hij wist nog wel dat hij eens bont en blauw was, en zijn ouders er helemaal niets van konden merken, zo goed kon Stark zo'n dingen verbergen. Hij bleef rustig liggen. 'Lekker geslapen?' Vroeg hij rustig aan Shade terwijl hij het doosje op tafel zette. Hij moest niet aan eten denken. Hij werd al misselijk als hij er aan dacht. Hij at de laatste tijd dan ook steeds minder.

Elyaz had nog wat gepraat voor ze de trap af was gekomen en Shade hoorde dat ze het over hun ouders hadden. Zelf was ze steeds als hun vader zo te keer ging in haar wolvengedaante weg tekropen achter de bank om uit zijn zicht te zijn. Van nature was Shade helemaal niet schuw of zo, maar dat was ze wel geworen door die man. Hun moeder daarin tegen had haar steeds willen troosten, maar doordat Shade dan naar haar gegromd had bleef ze uit haar buurt. Alleen Stark had ze in haar aanwezigheid gewilt en als hij dan haar vanonder de bank wilde halen had Shade steeds toe gestaan dat hij haar aan der nekvel mee trok. Elyaz vroeg of ze goed geslapen had en ze veranderde terug in haar menselijke vorm. 'Voor het eerst zins tijden.' zei Shade naar waarheid, want bij hun ouders had ze nooit echt lekker kunnen slapen, vanwegen dat ze bang was dat die man weer klappen ging uitdelen. Shade bleef naast de bank zitten en vroeg zich af hoe Stark aan zo'n mooi huis nog gekomen was? Maar ze liet haar blik dan ook vragend op Elyaz liggen.

Hun moeder overdreef echt toen Elyaz weg was en gaf Stark soms de schuld van het feit dat zijn broer weg was. Ze zei altijd dat het iets met dat weerwolven ding te maken had, maar zijn vader was er ook een dus waarom gaf ze hen de schuld? Soms had hij echt haar nek willen omwringen als ze weer eens begon te zeveren. Hij trok zijn wenkbrauw op toen zijn broer het doosje gewoon op tafel zette zonder er iets van te eten en dat was niet echt normaal voor hem. Stark wilde er net iets over zeggen, maar besloot om toch maar even te wachten. De jongen glimlachte naar Shade toen ze weer in haar menselijke gedaante veranderde om antwoord te geven op Elyaz vraag. Hij vond haar persoonlijk veel mooier in haar menselijke gedaante, maar hij wist dat ze zich als wolf veiliger voelde. Even sloot hij vermoeid zijn ogen. Normaal zou hij allang geheeld moeten zijn, maar het waren er gewoon zoveel. Hij voelde zich geradbrakt, maar hij wilde niet dat Shade veel te ongerust ging worden. "Elzaz, wat heb jij allemaal uitgespookt nadat je was weggelopen?" Voorzichtig probeerde hij overeind te komen zitten en kon net een kreetje van pijn onderdrukken. Nee, het was niet echt leuk, niets kunnen doen zonder constant pijn te lijden.

Derp o_O

Zijn ogen waren aandachtig op de twee gericht. Het bleef vreemd om gezelschap te hebben in zijn eigen huis. Niemand had zijn huis zomaar mogen betreden. Het was zijn eigendom, zijn gebied. Zelfs maten van hem waren nog niet verder gekomen dan de drempel bij de voordeur. Hij had de blik van Stark gezien toen hij het doosje weg had gezet. Hij was alvast iets aan het bedenken om zich er onderuit te praten maar gelukkig vroeg hij er niets over. Zijn blik werd weer op Shade gericht toen ze terug transformeerde naar haar mensengedaante. 'Mooi zo' Zei hij met een glimlach. Blijkbaar had zij ook slaap problemen. Misschien zat het wel in de familie. Hij kon het niet weten, hij had nooit contact met zijn familie gezocht. Zijn vrienden waren zijn familie, samen met Stark en Shade. Niemand anders. Zijn aandacht werd weer getrokken door Stark. Hij had een sterke band met hem, en voelde gewoon dat hij pijn leed. Diep ademde hij uit. Hij wilde hem helpen, maar hij wilde hem niet aan de troep helpen die hijzelf wel eens gebruikte tegen pijn, stress en moeilijkheden. Bovendien moest je nog wat erbij innemen om de bloedsomloop te vertragen, puur omdat je als wolf er een sterk afweersysteem tegen had. Een mysterieuze grijns ontstond op zijn lippen bij het horen van de vraag van Stark. Precies zoals vroeger als hij weer eens iets had uitgevreten. 'Alles wat god verboden heeft' Grijnsde hij. De vraag van Shade was ook duidelijk van haar gezicht te lezen. 'Heb een tijd bij vrienden gewoond, van huis naar huis, soms op de straat. Heb er wel veel geleerd. Tegenwoordig verdien ik mijn geld met van alles. Straatraces, battles, weddenschappen en dat soort dingen. Vandaar dat ik ook dit huisje makkelijk kan betalen, en de auto' Vertelde hij. Hij verzweeg echter wel iets. Maar hij wilde het liever niet zeggen, al helemaal niet in het gezelschap van Shade. Wat zou ze wel niet van hem denken als hij het zou zeggen? Hij vond het moeilijk om naar Stark te kijken. De wonden genazen erg traag. Maar wat wilde je als je amper kracht in je lijf had, en van die kracht zoveel wonden moest genezen.

Shade luisterde aandachtig naar wat er door haar broers ezegd werd, maar ze hielt zich stil en bleef rond kijken. Het huis had een veilig gevoel. Niet zoals waar ze eigenlijk uitgeschopt waren. Shade stond op en liep rond. Het huis was best nog groot en nieuwchierigheid wekte haar intressen. Vanuit de keuken kon ze naar buiten kijken en zag een (Vrij grote) tuin. Zonder te vragen liep ze naar buiten en liet Elayz en Stark even alleen. Het hoge gras kriebbelde aan haar handen en ze genoot ervan. Shade kek rond en zag dat niemand keek voor ze weer in haar wolfvorm terug veranderde en met gekke sprongen rond huppelde. Toen Shade niet langer meer rond sprong als een dol blije pup liep ze naar het tuinhek achterin de tuin. Ze wilde dol graag meer weten wie er allemaal in de straat woonde en of er honden of andere jonge weerwolven waren? Shade sprong over het hek heen en slenterde schuchter door het paadje en snuffelde aan elke tuindeur of er iemand zou kunnen zijn die een vriend kon worden... Shade ontdekte een net zo laag tuinhek als bij het huis van Elayz en bleef daar even stil staan en ontdekte een jonge weerwolf net zo oud als zijzelf was. Voorzichtig piepte ze eventjes schril om zijn aandacht te trekken. Op de plek waar ze eerder gewoont had woonde geen andere weerwolven waarmee ze had kunnen spelen. Shade zag de jonge weerwolf kijken en naar zich toe lopen. Nerveus bleef ze stil staan en wachten af op wat hij zou gan doen. 'Hoi!' begroeten het jonge knaapje tegen haar en Shade hoorde dat hij vriendelijk was. 'Hoi.' zei Shade en haar nerveusiteit verdween bijna. 'Zullen we spelen?' vroeg de jonge weerwolf die het tuinhekje open maakte en zich ook in zijn wolfvorm veranderden. Shade grijnsde haar tanden bloot en knikte vrolijk. 'Mijn naam is samuel.' Stelde de jongen zich voor en Shade voelde dat ze niet langer meer nerveis was. 'Mijn naam is Shade.' stelde Shade zich voor en Samuel rende voor haar uit het paadje af naar een grasveld net naast de huizen waar een klein speelplaatsje lag. Shade botste tegen Samuel op en deze reageerde rolijk met een duw terug. Zo rollebolde ze nog een tijdje door voor Shade een paar ogen in haar rug voelde prikken, maar hoe ze ook rond keek ze zag niemand. Ze wilde net oorstellen om terug te gaan toen opeens een ijzelijk ejank achter haar opsteeg. Shade draaide zich met een ruk om en zag dat Samuel net nog tegen een boom werd geslagen door een schepsel met rode ogen voor die weer weg dook tussen de struiken. Shade voelde haar gebruikelijke angst weer de kop op steken voor ze naar Samuel toe rende om te kijken naar hoe erg hij gewond was. Gelukkig tot nu toe alleen maar een paar schrammen. Shade hoorde geritsel achter zich van en paar takken die over elkaar heen wreven. Shade draaide zich om en dook net optijd weg voor ze een mep kon inkaseren. Een luid gesis steeg op en de vampier richten zich tot Samuel en begon hem te bewerken. Shade oelde nog iets dat ze nog nooit eerder had gevoel voor niemand niet. Een intense woede borrelde zich in haar op. Luid grommend richten Shade zich tegen de vampier en stormde op hem af, waarna ze hem in zijn rechterbeen beet. Liet los en schoot weer weg. Een luide brul van pijn galmde over het speelplekje en de vampier smeet Samuel weg die stuiptrekkend op de grond bleef liggen. Shade wenste dat ze binnen was gebleven, maar ze was niet van plan om deze bloedzuiger zijn pleziertje te gunnen door weg te rennen. Shade zetten haar rugharen hoog op en gromde luid. Maar angst bekroop toch iets of wat en ze stoten een korte huil uit om Elayz en Stark te waarschuwen. Hopelijk zouden ze het horen en een van hen te hulp komen al wist Shade dat Stark niet zou kunnen vanwegen zijn verwondingen! Shade schoot weg net voor de vampier haar raken kon en Shade beet hard in zijn arm, maar liet niet snel genoeg los en de Vampier zwaaide geérgerd met zijn arm en gaf Shade zo'n zwieperd door de lucht dat het haar duizelde voor ze met haar rug tegen een speelrek aan kwam. Alle lucht werd uit haar longen geperst, maar ze wilde meteen al opstaan wat niet lukte. Naar lucht happen zag ze hoe een gemene grijns op diens lippen kwam. Toen hij dichtbij genoeg was grep hij haar met twee handen vast en probeerde haar luchtweg af te knijpen, maar op de een of andere manier werd de vampier weg getrokken en kon Shade weer lucht naar binnen zuigen.

( Hoezo inspiratie?) ;P