So close, you can almost T A S T E it.

Onderwerp: So close, you can almost T A S T E it. ma jan 09, 2012 7:14 pm

YANCEY

Haar hoofd rustte in het hoge gras, haar ogen waren gesloten terwijl de zon die langzaam onderging zijn laatste warmte op het gebied scheen. De zee maakte een rustgevend geluid, zorgde ervoor dat ze een beetje in doezelde, maar zorgde er wel voor dat ze wakker bleef. Langzaam kwam ze overeind, gooide haar lange, blonde lokken naar achter met haar handen en vervolgens staarde haar lichte ogen voor haar uit. Yancey ging op haar knieën zitten, liet haar handen in haar schoot rustten terwijl haar blik de lage golven volgden, de lucht van het ietwat vervuilde water vulde haar neusgaten en nog altijd ontspannen zat ze tussen de felgroene, gezonde grassprieten. De krullende, lange lokken haren vielen speels langs haar schouder, de wind had hen weer naar voren geblazen en had ervoor gezorgd dat ze even kort gerild had. Het werd koud, maar dat weerhield haar niet om eventjes het water in te duiken. Al snel stond ze rechtop, liep ze in een rustig en beheerste tempo naar het onrustige water. Yancey liep er in tot haar knieën, voelde hoe het koude spul haar lichaamstemperatuur een beetje liet dalen, maar vervolgens begon ze een beetje te wennen, pakte de elastiek die rond haar pols zat er vanaf en maakte een vlecht in haar haren, die ze een beetje opzij liet hangen waardoor hij net over haar schouder viel. Langzaam deed ze enkele stappen naar voren, kwam tot stilstand en zachtjes zuchtte ze.
De ogen van het jonge meisje waren op de horizon gericht, de ondergaande zon wierp zijn vreemd gekleurde stralen op het oppervlak van het water, waardoor een rozige gloed ontstaan was. Iets wat ze altijd al fascinerend gevonden had, waar ze uren naar kon kijken en wat haar nooit verveelde, want elke keer probeerde ze er weer iets achter te zoeken. Hoe ontstond die gloed nou? Dat vroeg ze zich al jaren af, maar waarschijnlijk was er niemand die het wist. Niemand die haar kon vertellen hoe de wereld precies in elkaar zat, waardoor ze als een nog steeds onwetend, jong meisje over de wereld slenterde. De kou werd steeds killer, Yancey draaide soepel haar lichaam om en liep richting de waterkant, waar ze bleef staan, waardoor enkel haar voeten nog in het water stonden. Het mulle zand voor haar neus was vochtig, de afgelopen dagen was het nat geweest en enorm vochtig. Vandaar dat alles modderig en vies was, maar ook dát weerhield haar er niet van om eventjes richting het strand te lopen, het frisse gevoel van het koude water tegen je benen te voelen klotsen. De glimlach die haar vochtige mondhoeken in een krul trokken werd iets breder, langzaam liep ze weer richting het groene gras waar ze haar tas oppakte, haar nog vieze voeten in haar witte teen slippers schoof en vervolgens haar tas om haar schouder hing. Haar blik keek over het uitgestrekte gebied, het enigste wat je hier kon vinden was enkele bankjes, een ijskraampje dat zeker al drie jaar niet open was geweest en een half afgebroken speeltuintje. Niet echt de ideale plaats waar je je wilde bevinden, maar op de een of andere manier trok de mysterieuze sfeer haar alleen maar aan, waardoor ze besloot hier meer tijd door te brengen. Bang was ze niet, dat zou ze ook nooit zijn.

& Avery <3