Forever be this

De grijze wolvin rende snel door het vredige bos. Soraya was zo vrij als de wind en zou dat ook altijd willen blijven. Tot in de eeuwigheid. Die ze toch tot haar beschikking had, zolang ze dan regelmatig zou blijven veranderen in haar wolvengedaante. Soraya vond het altijd heerlijk om even uit te rennen na een lange schooldag op de reservaatschool. Zij was ook de enige die een weerwolf was. Ze wist niet hoe ze het geworden was, maar blij was ze er wel mee. Ze wist dat ze haar stam moest beschermen tegen vampiers. Soraya had een grote hekel aan die bloedzuigers. Ze stonken en zagen er puntig en hoekig uit, in Soraya's ogen. Soraya kon als weerwolf had vele malen betere zintuigen dan mensen. Ook in haar menselijke gedaante was dat zo. Al zou ze nooit zo sterk worden als een volboed vampier. Ze wist wat vampiers konden uithalen bij weerwolven. Hun gif betekende practies gezien de dood voor een weerwolf. Een gezonde weerwolf kon het gif nog wel overleven, maar een verzwakte weerwolf had veel minder kans op overleving.
Soraya was zo diep in gedachten, dat ze niet eens merkte dat ze gestopt was met rennen. De wolvin schudde zich uit en keek met haar heldere ogen om haar heen. Het bos was vredig en mooi. Alsof het hier altijd zo al was geweest. Plotseling hoorde Soraya een andere weerwolf in het bos. Haar staart begon heen en weer te kwispelen en ze zette een grote grijns op. Haar witte tanden werden ontbloot. Soraya liet een vrolijke huil horen. Zo verwelkomde ze de andere wolf. Toen hoorde ze de wolf vlak bij haar. Soraya draaide haar om en keek in twee ogen.

&Seth

Razend denderde een kleine fijne wolf opnieuw eens door het bos. Hij kwam hier steeds vaker leek het hem eindelijk op te vallen. De reu snoof luid en hoorde een luide huil. Iemand had hem geroken. Hij rook het ook en het was een wolf. Een brede grijns sierde zijn lippen. Eindelijk iemand in wolvenvorm. Hij was heel klein en kon zelfs een gewone wolf zijn. Hij kon haar in de maling nemen en ja hoor, dat ging hij doen. Hij vond zo'n dingen wel grappig. De wolf huilde luid terug als antwoord en draafde richting de geur van de teef. Hij snoof eens en merkte een wolvin op. Oké, groot was ze niet. Ze was iets groter dan hem, dus iets ouder. Toch niet veel want een echt verschil zag je niet. Hmm.. Hij snoof haar geur goed op om hem later nog te kunnen herkennen en nieuwsgierig begon hij om haar heen te draven. Zijn bruine ogen keken naar de hare en na een tijd ging hij voor haar neus staan. Zijn bruine ogen recht op haar gericht. Hij was nog steeds van plan om haar beet te nemen, dus hij zei niets. Hij deed heel instinctief voor een wolf, praatte niet en deed als een soort alfa mannetje om iemand te kunnen verleiden. Hij wist niet of echte wolven dat deden, maar hij kon het altijd proberen. Een grijns sierde zijn lippen terwijl hij nog een huil liet klinken. Zijn blik maakte hij fel en vriendelijk, alsof hij een echt mannetje was op zoek naar een vrouwtje. Zoals echte wolven zouden doen. Dit kon nog grappig worden.

Soraya zag een kleinere wolf dan haar, verschijnen. Soraya begroette hem door even met haar sterke staart te kwispelen. Ze zag dat de wolf een grijns op zijn snuit zette en een huil liet horen. Hij zette een felle en vriendelijke blik op. Soraya wist nu al dat dit geen echte wolf was, daar was hij ook net te groot voor. Dus veranderde ze snel in haar mensenlijke gedaante terug. Ze grijnsde naar de wolf. ''Ik weet heus wel dat je een weerwolf bent, hoor.'' grinnikte Soraya. Ze had het gevoel dat hij haar in de maling wou nemen, door zich als een 'echte' wolf voor te doen. ''Je kunt je nu heus wel in een mens veranderen.'' grijnsde Soraya. ''Dan kunnen we beter praten, als je weet wat ik bedoel.'' vervolgde ze. Ze keek de wolf in zijn ogen en wist dat dat geen echte wolvenogen waren, die waren geel of amberkleurig. Deze ogen hadden iets meer weg van mensenogen. Soray liep een rondje rond de grote wolf. Ze bekeek goed. Hij was toch echt te groot voor een echte wolf. En zijn kop straalde geen echte wolf uit. Maar, juist een jongen van haar leeftijd. Bij welke roedel zo hij horen? ''Bij welke roedel hoor je?''vroeg Soraya nieuwschierig aan de wolf.

-kort-

Seth staarde naar de grijze wolvin en hield zijn hoofd schuin. Hij paradeerde expres nog een rondje rondom haar zodat hij haar eens goed bekijken kon. Hij grinnikte en stopte vlak voor haar neus. Hij kwispelde eens heen en weer met zijn staart terwijl zijn ogen strak op haar gericht waren. Hij zag dat ze in een mens veranderde en geïnteresseerd luisterde hij naar de woorden. Hij reageerde niet meteen, maar ze had het duidelijk écht door. Hij stapte achteruit en veranderde weer in zichzelf. Hij grijnsde breed naar het meisje en haalde kort zijn schouders op. "Jup, ik weet goed wat je bedoeld." Hij glimlachte vriendelijk en stak zijn handen in zijn zakken. Nu was hij anders dan de wolvengedaante, duh. Hij had pikzwarte haren, helder bruine ogen en een donkerbruine huid. Zijn tatoeage stak enorm hard uit op zijn blote bovenlijf. Hij bekeek het meisje nog een keer waarna hij naar haar laatste vraag luisterde. Hij zweeg even. "Nou, ik zit in de pack van Sam Uley.. Ik weet niet of je hem kent..?" Zijn bruine ogen gleden over de omgeving waarna hij weer naar het meisje keek.

Me to

Soraya keek toe hoe de wolf in een jongen veranderde. De jongen had zwart haar, bruine ogen en een donkerbruine huid. Ze zag dat de jongen breed grijnsde en zijn schouders ophaalde. "Jup, ik weet goed wat je bedoeld." zei de jongen op een vriendelijke toon, waarna hij zijn handen in zijn zakken stak. Soraya zag een tatoeage op zijn bovenarm zitten. Iets in haar zei dat hij bij de Quileutes hoorde. "Nou, ik zit in de pack van Sam Uley.. Ik weet niet of je hem kent..?" zei hij. Soraya dacht diep na. Had ooit van ene Sam Uley gehoord? Nee, was het antwoord. ''Sorry, maar ik ken geen Sam Uley.'' antwoordde Soraya verontschuldigend. Ze glimlachte even naar de jongen. ''Ik ben trouwens Soraya.'' stelde ze zichzelf voor. Ze stak een hand uit naar de jongen met de zwarte haren. ''En wie ben jij?'' vroeg ze nieuwschierig aan hem. Soraya keek in zijn bruine ogen. Ze wachtte op zijn antwoord.

-kort-

De jongen keek rustig naar het meisje voor zijn neus. Ze dacht blijkbaar even na over zijn vraag, maar daarna beantwoordde ze hem met de woorden dat ze hem niet kende. Hij haalde rustig zijn schouders op en glimlachte. "Geen probleem.." Hij keek om zich heen en dacht diep na over de dag vandaag. Hij had best wel een paar dingen meegemaakt. Hij was een soort held vond hij. Hij had in totaal al twee meisjes gered van een vampier. Normaal zijn het zijn broeders doe het deden. Seth zuchtte zacht en keek weer naar het meisje dat haar voorstelde en ook vroeg wie hij was. "Aangenaam Soraya. Mijn naam is Seth. Seth Clearwater. Lid van de Quileutes." Hij was trots om een lid te zijn van de pack. Hij vond het echt gezellig met hun. En hij wilde de vampiers voor eens en voor altijd uitschakelen als het van hem afhing. Alleen de slechte vampiers. Hij keek nieuwsgierig naar de horizon recht voor zijn neus, maar toen het stil was keek hij weer naar het meisje. Hij had weer geen idee wat hij moest zeggen. Moest hij iets vragen? Zeggen? Hij slikte en keek stil naar het meisje.

Pff kort!