Shut up I'm going crazy.

Iris keek naar het plafond. Het was nu aardig rustig in haar hoofd. Maar ze wist dat het niet langer ging duren. Aangezien ze hoofd pijn kreeg. En telkens wanneer ze hoofdpijn kreeg dan kwamen de stemmen weer op zetten. Stemmen die haar zeiden wat ze moest doen. In het begin kon ze niks anders dan doen wat die stemmen zeiden. Maar nu duurde het even voor ze het deed. En als ze het niet deed dan maakte die stemmen haar helemaal gek. Iris zuchtte en ging zitten. Ze was nu al een paar dagen bij haar tante. Maar ze was nog nooit echt buiten geweest. Iris was namelijk weg gelopen. En ze kreeg de keus. Of weer terug gaan naar haar ouders of naar haar tante toe gaan. Ze had dan toch voor haar tante gekozen. Haar ouders dachten namelijk dat ze om aandacht vroeg. En dat ze loog over de stemmen die ze hoorde. Maar nee ze loog er niet over. Was dat maar zo dan was ze er van af. Maar nee. Iris stond op en liep naar beneden. Haar tante was aan het werk waar door ze het huis voor haar zelf had. Iris pakte een glas met melk en nam een slok. "He is het wel slim om melk te drinken" Hoorde ze een stem in haar hoofd. Iris rolde met haar ogen. Het begon altijd zo. Het leek wel als of ze je wouden helpen maar met de minuut werd het erge. "Je word er dik van hoor" Hoorde ze weer een andere stem. Iris kneep de pak met melk fijn. "Hou toch je bek" Iris zuchtte pakte een doekje en maakte het schoon. De melk kon ze nu wel weg gooien. Wat ze dan ook deed. Iris dronk haar glas leeg en zette die op het aanrecht. Ze liep weer naar boven. Ze hoorde de twee stemmen met elkaar kibbelen. Iris pakte snel haar mp 3 speler en zette de muziek aan. Meestal hielp dat. Maar nu niet. Iris bleef de stemmen in haar hoofd horen. Ze pakte haar jas en vertrok naar buiten. Ze vond het wel best zo. Iris had liever dat de stemmen het tegen elkaar hadden dan tegen haar. Ze bleef lopen en keek om haar heen. Ze had altijd het gevoel dat iedereen merkte da ze stemmen in haar hoofd had. Dat ze haar na keken. "Straks willen ze je vermoorden." Iris schudde haar hoofd en voelde de angst in haar op komen. Strak had hij gelijk en wilde ze haar inderdaad dood hebben. Iris beet op haar lip en begon sneller te lopen."Vermoord hen dan eers" Hoe moest ze die mensen nou vermoorden. Dat kon ze niet. Dat wou ze niet. Ze ging nog liever zelf dood dan dat ze iemand zou vermoorden. "Ja Iris vermoord ze dan ben je er van af" Iris zette de muziek harder maar het hielp niet. De stemmen werden duidelijker en bleven aan haar kop zeuren. Uit eindelijk kwam ze op het strand aan. Ze had zin om terug te bekken. Iris haar handen waren tot vuisten gebaald en zo blij keek ze niet meer. Ze hoorde haar eigen muziek niet eens meer. Zo erg was het. "Hou nou jullie bekken dicht" Schreeuwde ze. Terwijl ze op de grond zakte en naar haar hoofd greep. Ze wist dat iedereen nou naar haar keek. Het boeide haar niet meer. Hoe konden die stemmen haar op dragen om iemand te vermoorden. Dat kon ze niet. Zo was ze niet.

[Shane]

Zachtjes zong hij wat mee met een liedje wat zich afspeelde op zijn iphone. Lekker uit zijn dak gaan ging zo moeilijk met mensen binnen een straal van 20 meter om je heen. Met soepele bewegingen bewoog hij zich voort. Hij genoot van het leven en de mensen die hij leerde kennen in zijn levensweg. Een levensweg die hoogstwaarschijnlijk enorm lang ging duren aangezien hij sinds kort vampier was. Het incident met zijn handen had zich gelukkig niet meer voorgedaan. Ook al scheen het volgens Noah een gave te zijn, hijzelf vond het maar niets. Wat had je eraan? Je kon er hooguit mee in het donker zien of er mensen mee verblinden. Na een poos keek hij weer eens om zich heen. Hij was de bewoonde wereld verlaten en was nu op weg richting het strand. Seattle Beach genaamd. Hij had wel zin in een duik, ook al was het weer eens een donkere dag. Als vampier kon je niet verkouden worden nam hij aan. Je had niet eens een kloppend hart. De rest van je organen zou ook wel niet werken dan. Helemaal opgaand in de muziek die er speelde via de oortjes ging hij los. Dansend, springend, rennend soms zelfs half vliegend. Niets was te gek. Luid zong hij mee aangezien er toch niemand in zijn buurt was. Met een vrolijke glimlach liep hij door toen hij weer te dichtbij kwam bij de mensen. Zijn nike's raakte het mulle strand zand terwijl zijn blik over de vlakte gleed. De zilte zeelucht had zijn neus al een hele tijd terug bereikt. Rustig liep hij naar de branding en trok zijn shirt uit, zijn broek, zijn schoenen en sokken. Alleen een zwembroek en ketting bleef over. De handdoek die hij al die tijd al over zijn schouder had hangen legde hij erbij. Met een smile dook hij het water in. Het ijskoude water omringde hem en veroorzaakte lichte rillingen door zijn huid. Hij genoot van het water. Na een poos wat rond te hebben gezwommen kwam hij weer de kant op. Hij pakte de handdoek en droogde zich af. Hij trok zijn broek en shirt weer aan, gevolgd door zijn sokken en schoenen. Het was een flinke opfrisser geweest. Wakker was hij er zeker van geworden. Rustig liep hij verder en keek op toen er boven het gemompel van omstanders uit ineens iemand schreeuwde. Alert keek hij op en zag het meisje dat geschreeuwd had op de grond zakken en naar haar hoofd grijpen. Zonder er bij na te denken ging hij er al op af en hurkte hij haar neer. 'Hee, gaat het een beetje?' Vroeg hij bezorgt en keek naar haar. Wat was er toch aan de hand? Vroeg hij zich af.

Het duurde even voor dat de stem tot haar door drong. "Hee, gaat het een beetje?" Iris opende haar ogen en bekeek de jongen voor haar. Ze slikte en wist niet wat ze moest antwoorden. Het ging niet met haar.
Maar ze wou het hem niet zeggen. Straks verklaarde hij haar ook voor gek. En voor je het wist weet iedereen het. Iris probeerde omhoog te komen. Maar de stemmen gingen maar door over moord. Waarom kon ze het niet gewoon uit zetten. Waarom niet. Hoe moeilijk was dat nou. Voor haar heel moeilijk. Dat was een ding wat ze kon zeggen. Iris sloot haar ogen en probeerde het te negeren. Maar het werd erge. Zelfs zo erg dat ze haar dwongen om de jongen voor haar te vermoorden. Maar ze kon het niet. Ze kon toch niet zo maar iemand vermoorden? Iris schudde haar hoofd en keek de jongen aan. "Het gaat" Loog ze. Iris deed de oordoppen uit en probeerde te glimlachen. Wat met moeite lukte. Ze keek om haar heen en zag de mensen naar haar kijken. Iris voelde het bloed naar haar wangen stomen en ze keek beschaamd naar beenden. Ze zouden het nooit snappen. Niemand zou het snappen. "Daarom moet je ze ook vermoorden." "Pak een mes en steek ze neer. Hak hun kop er af of steek het hart er uit." Zonder er ook maar wat tegen te doen verschenen er tranen in haar ogen. Ze wou het niet. Ze kon het niet. "Iris doe het. Het zal je goed doen als je hun bloed voelt." Ze schudde haar hoofd en maakte zich weer klein. "Laat het op houden. Laat het stopen" Fluisterde ze terwijl ze de tranen over haar wangen heen voelde gaan. Misschien moest ze het gewoon doen. Dan was ze er van af ook. Maar ze kon het niet. Ze kon het verdomme niet.

Je hoefde geen geleerde te zijn om te weten dat er met dit meisje iets aan de hand was. Iets wat diep in haar zat, waar ze niets tegen kon doen. Zijn meelevende blik was nog altijd op haar gericht, ook al kwam er geen woord over haar tedere lippen. Hij wist niet goed wat hij moest doen. Hij wilde haar helpen maar hoe moest je iemand helpen als je niet wist wat er überhaupt aan de hand was. Na een lange stilte zei ze dat het ging. Hij trok een wenkbrauw onbewust op. Het was vrijwel zeker dat ze gewoon loog. Je schreeuwde uit het niets, zakte in elkaar en dan beweren dat het wel ging? Rustig keek hij haar aan. Om hier hyper te gaan doen zou haar heus niet opvrolijken. Ze keek naar beneden toen ze een beetje rood werd. Niet veel later hoorde hij haar fluisterende woorden en zag de tranen naar beneden druipen. Wat moest ophouden? Wat moest er stoppen? 'Wat is er aan de hand?' Vroeg hij zachtjes en legde zijn hand op haar schouder. Hij ademde diep in en uit. Probeerde zijn rust over te krijgen op haar. Het was wel al een aantal keer gelukt. Maar dit meisje leek wel zo erg overstuur dat hij er zijn twijfels over had of het kon werken. Hij keek om zich heen. Al die mensen die keken kon ook niet fijn zijn voor haar. Hij hielp haar overeind en ging richting de bossen. Een stuk beter, daar was het rustig, waren er niet al die mensen.

[sorry heb zo schoool]

'Wat is er aan de hand?' Iris schudde haar hoofd. Ze kon het niet zeggen. "Je zou het toch niet begrijpen." Fluisterde ze snikkend. Ze probeerde de tranen weg te vegen maar het waren er te veel.
Iris schrok toen ze zijn koude hand op haar schouder voelde, Hoe kon iemand nou zo koud zijn. Ze snapte het niet. Was hij ziek? Nee dat kon niet toch. Als je ziek was dan had je het warm toch? Iris schudde naar denkend haar hoofd. Al snel begonnen de stemen weer."Iris sta op" Iris bleef maar naar de jongeman voor haar kijken. Wie was hij? Wat moest hij van haar? En zijn ogen vielen ook op. Heel erg zelfs. Ze had nog nooit zulke kleur ogen gezien. Iris rilde en schoof naar achteren. Misschien was hij wel een monster. Maar als dat zo was dan had hij allang wat moeten doen. Toch? "Sta toch verdomme op bitch en ren weg" Iris keek naar zijn borst kast die zacht op en neer gingen. Ze probeerde hem naar te doen. Maar het lukte niet. Ze kon niet rustig worden. Het lukte gewoon niet op de een of andere manier. Ze keek weer naar zijn ogen en slikte. Hoe kon dat? Hoe konden zijn ogen anders zijn dan van andere. Had hij toch en een ziekte en was hij daarom zo koud en waren zijn ogen daarom ook anders van kleur? Iris twijfelde maar probeerde op haar benen te komen wat lukte. Ze bleef naar beneden kijken. En keek niet eens waar ze naar toe gingen. "Iris ga niet mee. Het is een monster. Straks hakt hij je in stuken." Iris probeerde te luisteren naar de stem. Maar ze waren er al . En eigenlijk was ze er blij om. Maar toch had ze de dwang om weg te komen. Allen het lukte niet.

Ze zei dat hij het toch niet zou begrijpen.. Maar hij begreep veel voor een mens, en hij wilde graag weten wat er aan de hand was. Maar als ze het niet fijn vond om te vertellen zou hij er vrede mee hebben. Het was haar keuze, haar wil, hij kon haar moeilijk een mes op de keel drukken en eisen dat ze het zei, dat ging toch niet? 'Ehm oké, als jij het zegt' Zei hij met begrip in zijn stem. Hij merkte dat ze schrok van zijn koude huid. Hijzelf had ermee leren leven. Ach, zolang ze niets erover vroeg hoefde hij zich geen zorgen te maken. De kleurenlenzen in zijn ogen werden zo langzamerhand weer afgebroken door het gif wat in hem zat. Hij moest om de zoveel tijd weer nieuwe erin doen. Zonder lenzen waren ze nu een mengeling tussen goudbruin en rood. Het rood werd met de dag minder, gelukkig. Wanneer ze helemaal goudbruin waren zou hij geen kleurlenzen meer gaan dragen, hij vond ze verdomd irritant. Doordat de lens aan het afbreken was, kwam de kleur van zijn iris erdoorheen, niet veel, maar wel een beetje. Hij merkte dat het haar aandacht had getrokken. 'Kleurlenzen' Glimlachte hij geruststellend. Straks dacht ze nog dat hij een monster was, wat hij eigenlijk ook was.. Maar hij gedroeg zich er niet naar. Hij zou nooit zomaar een mens bijten. Wel had hij eens nagedacht over wat hij zou doen als het echt nodig ging zijn, dat iemand zijn leven op het spel stond. Hij kon geen keuze maken dus deed dat dan ook niet. Hij hoopte gewoon dat dat niet voor zou komen. 'Als je iets kwijt wilt.. Ik zal je echt niet uitlachen als je dat soms denkt' Zei hij en bleef rustig langs haar lopen. Al begon de energie weer op te spelen.

'Ehm ok's, als jij het zegt Waarom zou hij haar wel geloven terwijl niemand dat zou doen. Wat was er nu zo bijzonder aan deze jongen. Behalve dat hij heel koud was en zijn ogen anders was dan die van andere. Maar wie zei dat hij haar daar door zou gaan geloven. Niemand geloofd het. 'Kleurlenzen' Iris schudde haar hoofd. Waarom zou iemand kleurlenzen dragen. "Waarom" Vroeg ze aarzelend terwijl ze de laatste paar tranen weg veegde. Plots waren de stemmen weg. Waarom wist ze niet. Maar ze voelde zich nu een stuk fijner. Ze voelde zich zelf weer. Iris beet op haar lip en keek naar beneden waar ze liep. 'Als je iets kwijt wilt.. Ik zal je echt niet uitlachen als je dat soms denkt' Iris liet haar lip met rust en keek naar hem. "Ik ik hoor" Stotterde Iris. "Niet zeggen" Iris slikte en keek naar haar handen. Ze kon niet eens normaal tegen iemand praten. Iris keek weer naar de jongen en schudde haar hoofd. "Ik moet gaan." Sprak ze waarna ze uit het zicht verdween. Ze kon het niet meer. Ze wou niet meer. Iris schudde haar hoofd en liep sneller. "Hmm je wilt dus niet meer?" Iris liep door en slikte. "Nee" Antwoordde ze hard op. "Zeker omdat je gek bent" Hoorde ze de zelfde stem weer dreigend zeggen. Iris kon niet anders dan knikken. Al snel voelde ze de tranen weer op haar wangen. "Nou doe het dan" "Wat moet ik doen?" Fluisterde ze met een angstige stem. "Zelfmoord plegen." "Nee nee dat kan ik niet." Iris beet op haar lip. Dat kon ze haar ouders niet aan doen. Maar misschien maakte het hen niet eens uit. Aangezien ze haar ook niet naar huis probeerde te krijgen. "Mietje. Niemand wil je hebben. Waarom doe je het niet gewoon." Misschien moest ze het inderdaad maar doen. Wie had ze hier nu? Niemand. Maar kon ze het wel. Had ze het er de lef wel voor. En hoe zou ze dat dan gaan doen? Ze kon zich moeilijk neer schieten. Aangezien ze geen geweer had. En voor de trein springen dat durfde ze ook niet. Werd het dan van de kliffen af springen? Of zou ze dat niet durven. "Laat mij voor je kiezen" Iris slikte en beet harder. Ze voelde haar tanden door de huid van haar lip zinken en al snel kwam er wat bloed. Ze liet het er zitten en keek naar de wolken. "Ja kies jij maar" Fluisterde ze. Iris meende het dit keer. Dit was de eerste keer dat ze tegen die enge stem terug pratte. Die enge stem was het ergste. En heel soms kwam die stem. "Spring voor een auto" Iris zette haar verstand op nul en begon te lopen. Toen ze eenmaal bij de weg stond keek ze voor haar uit. Het was er druk. Maar toen het wat rustiger werd. Liep ze naar de weg helft en ging daar staan. Ze zag een auto hard op haar af komen. Ze hield haar ogen open en voelde de klap. Ze gilde niet eens. Iris liet geen geluid horen. Eindelijk zou het af gelopen zijn. Eindelijk zou ze van de stemmen af zijn. Iris voelde hoe ze tegen de ruit aan knalde en hoe ze even later op de grond terecht kwam. Ze voelde plots een stekende pijn in haar lichaam. Iris deed haar ogen dicht en wachtte op de dood.

-Oeh ik schrijf dit met een hele vrolijke nummer. Hoop dat je er wat mee kanxD-

In zijn ogen was af te lezen dat hij ermee zat. Hij haatte het om iemand zo verdrietig te zien. Hij wilde haar helpen, maar hoe? Het voelde alsof het meisje het gewoon niet durfde te zeggen. Het enige wat ze stotterend uit haar mond kon brengen was Ik ik hoor.. Wat moest hij daarmee? Wat hoorde ze? Ze liep voor hem uit toen ze zei dat ze moest gaan. Hij bleef haar volgen. Een meisje in deze staat zou een makkelijk slachtoffer zijn voor wat dan ook. Hij schrok toen ze ineens Nee zei. Hij ving haar woorden op, maar ze waren niet naar hem gericht. Verward was hij zeker, was dit een droom of zo? Nou.. Als dat het geval was hoopte hij maar dat hij snel wakker werd, anders zou hij nog eens gek worden hier. De geur van bloed bereikte zijn neus. Wat had ze gedaan? Hij bleef meelopen maar wilde haar geen ongemakkelijk gevoel bezorgen. Kies jij maar? Wat moest er gekozen worden.. Ze waren onderweg naar de bewoonde wereld. Ze kwamen bij een drukke weg, die op het moment wel een beetje rustiger was maar dan nog. Toen ze ook nog echt stopte op de weg schrok hij zich dood. Was ze gek geworden?! Hij ging er op af maar kon niet voorkomen dat ze geraakt werd. Ze maakte niet eens een geluid dat het pijn deed. De bestuurder reed door, maar ondertussen waren er ook nog andere auto's op hoge snelheid onderweg. Hij sprintte naar haar toe en haalde haar van de weg af. Het duurde slechts een seconde. Hij legde haar uit het zicht van de auto's. Haar hartslag klopte nog wel, maar voor hoelang? Je kreeg hem niet snel bang of nerveus, maar dit ging echt te ver! Hij wist dat ze zou overlijden wanneer hij niets zou doen, hij was een vampier, maar om serieus in een mens te gaan bijten? Aan de andere kant kon hij niet toezien om haar hier te zien sterven voor zijn neus. Hij knielde neer en boog over haar heen. Hij veegde haar haren aan de kant en met een gezicht wat vertrok van de afschuw voelde hij zijn tanden haar huid doorboren. Wanneer moest hij stoppen? Hij wist het niet, hij was zelf pas net vampier.. Hij kende er niets van, alleen wat hem dan verteld was door Noah.. Hij zoog het bloed eruit wat plaats maakte voor het gif om zich te verspreiden. Na een tijdje spuwde hij het bloed uit, de andere kant op. Hij hoestte hevig. Wat een smaak.. Hij had serieus bloed lopen drinken! De ijzerige smaak was het vieste wat hij ooit had gehad. Vlug keek hij weer naar het meisje. Haar hartslag verdween.. Was het over? Was hij te laat? Vampiers hadden ook geen hartslag, maar hoe ze veranderde wist hij niet.. Wat hij wel wist, was dat hij hoopte dat hij op tijd was geweest. Na een tijdje zag hij langzamerhand de wonden dichttrekken. Verblijd keek hij naar haar, wachtend op haar stem die wel terug moest keren.

Hahah xD Ik schrijf nu gewoon zonder muziek:O Schandalig he? xD

Ze voelde plots hoe ze op gepakt werd. En nog geen seconden later lag ze weer op de grond. Was ze in de hemel? Of was het toch de hel geworden. Misschien paste ze nergens bij en moest ze maar dwalen daar tussen in. Ze probeerde haar ogen open te doen maar het lukte niet. Het leek wel als of iemand haar tegen hield haar ogen open te doen. Iris voelde dat iemand haar haren weg veegde en daarna voelde ze huid tegen huid. Maar het was niet alleen huid. Het was ook tanden. In elk geval dat dacht ze. Maar ze dacht wel vaker was. Dus dat klopte niet echt. Toch? Toen ze de tanden in haar huid voelde boren wou ze gillen van de pijn. Maar ze had de kracht er niet voor. Ze was te slap. Iris voelde de pijn door haar lichaam stromen. Het duurde een tijdje voor dat ze meer kracht had. En toen ze dat eenmaal had begon ze te kreunen van de pijn. Iris beet hard op haar tanden om het niet uit te gillen. Maar uit eindelijk kon ze niet anders. En al snel klonk haar stem hard en duidelijk en schreeuwde ze het uit van de pijn. Het leek wel als of ze in de hel beland was. Zo erg branden het. Naar een tijdje stopte ze met schreeuwen en leek het wel als of ze weg viel. Maar een paar minuten later opende ze haar ogen. Iris keek om haar heen. Ze was nog steeds op deze wereld. Hoe kon dat. Ze was toch dood? Of niet. Alles klonk nu een stuk duidelijker. Ze kon zelfs een vogel van een paar kilometer afstand horen. Iris keek naar die richting op en schrok aangezien ze zo snel was. Daarna keek ze naar haar handen en haar kleren. In haar kleren zaten scheuren en ze rook zelfs bloed. Oké wacht eens even. Ze had nog nooit bloed geroken. Niet als ze er met haar neus niet boven op zat.
Iris keek weer naar haar handen en schrok toen die witter waren. Ze was nooit echt blank geweest maar ook niet donker. Je kon eerde zeggen dat ze zo bruin was door de zon. Maar die kleur had ze niet meer. Iris zag nu pas Shane bij haar zitten. "W-wat is er gebeurd. Waarom ben ik niet dood?" Vroeg ze. Ook haar stem klonk anders. Vreemder. Als of het niet haar stem was.

-Ik weet normaal duurt het 3,4 dagen maar ik heb even in gekortxD vinden jullie vast niet erg. Of we doen dat het zo veel dagen later is-

Geschrokken keek hij op toen ze gilde. Het was oorverdovend aangezien het ook recht bij zijn oor gebeurde. De vieze smaak van het rode bloed bleef aanwezig. Hij voelde in zijn jaszakken, broekzakken, alles waar ook maar iets in kon zitten, maar hij had niets. Geen kauwgom, snoepje of wat dan ook op die smaak weg te krijgen. De lenzen waren inmiddels weggebrand doordat het gif gebruikt werd en gestimuleerd werd in hem wat het allemaal versnelde nu. Zijn rode ogen waren op het meisje gericht terwijl ze haar ogen opende. Dezelfde kleur als hem..Hij sloot zijn ogen en zuchtte diep. Ze had het overleefd.. Het was niet voor niets geweest.. Gelukkig maar. Hij ging zitten, langs haar, terwijl hij zo nu en dan nog wat bloed uitspuwde. Het was zo walgelijk. Zijn blik was naar beneden gericht, naar haar. Toen haar stem luide merkte hij het verschil met eerst. Hij wist niet hoe hij het uit moest leggen. 'Sorry.. Ik kon je echt niet zien sterven voor mijn ogen' Zei hij zachtjes. Terwijl hij het zei wendde hij zijn blik weg. Dadelijk was ze nog boos op hem, ze wilde toch niet voor niets van haar leven af.. 'Ik eh.. Heb je gebeten' Zei hij en keek haar voorzichtig aan. De smaak was nog niet helemaal weg maar toch bleef het vaagjes hangen. Nu pas drong het tot hem door dat hij zijn ogen weer verpest had. Ze waren net bezig met een wat natuurlijkere kleur krijgen, en nu? Nu waren ze weer terug bij af.

-hahah xD mij maakt het niet uit hoorr-

'Sorry.. Ik kon je echt niet zien sterven voor mijn ogen' Iris keek hem aan. Wat boeide het hem nou of ze dood ging of niet. Maar wat had hij gedaan. Waar door ze bleef leven. Ze dacht terug aan de pijn en sloot haar ogen bij het idee. 'Ik eh.. Heb je gebeten' Iris ogen schoten weer los. "Wat zei je daar?" Vroeg ze hem verbaast. Iris had hem wel gehoord maar ze geloofd het niet. Hij haar gebeten? Dat kon niet toch. Iris schrok toen ze zijn rode ogen zag. Plots viel alles op zijn plaats. Zijn koude huid en die rare ogen. Ook dat hij kleurlenzen had. "Nee, nee dit kan niet" Fluisterde ze. Terwijl ze weer naar haar handen keek. Daarna stond ze op en doorzocht ze haar zakken. Eindelijk had ze een spiegeltje. Ze viste die er uit en deed hem los. Grappig hij was nog heel. Iris keek er in en schrok zich dood. Nee dit kon niet. Dit kon gewoon niet. Iris liet de spiegel vallen en kon hem nog op tijd vangen. Ook dit deed ze super snel. Nee dit kon echt niet. Iris kneep in haar arm. Maar nee ze sliep niet. Daarna keek ze naar de jongeman. "Waarom heb je dit gedaan.? Waarom heb je me niet gewoon dood laten gaan? Zo als elk ander zou doen. Waarom?" Vroeg ze met een gebroken stem. Shit ze zou nu levens lang met die stemmen in haar hoofd zitten. Iris schudde weer naar hoofd. Plots rook ze iets wat ze niet herkende maar het rook heerlijk. Iris snoof de geur op. Ze wou er heen. Ze wou zien wat het was. Iris draaide zich van de jongen af en liep naar de geur toe. Maar het leek wel als of de geur zich verplaatste. Iris zette het op een rennen en volgde de geur. Ze merkte niet dat ze zo snel was. Ze kon zich allen maar richten op de geur. Plots stond Iris stil. Ze keek naar een jongen die op een boomstam zat. Was hij die geur nu. Iris sloop dichter bij om te weten wat deze jongen bij zich had. Maar hoe dichter bij ze kwam hoe erge een onbekende dwang kwam op zetten. Ze had dorst. En niet zo maar dorst. Toen ze achter de jongen stond kon ze zich niet meer beheersen. Ze pakte de jongen bij zijn hoofd en zette haar tanden in zijn huid. Toen Iris de helse geschreeuw van zijn stem hoorde verplaatste ze haar hand naar zijn mond zodat hij niks meer kon zeggen. Iris voelde het bloed in haar mond stromen en gulzig dronk ze het op. Het smaakte heerlijk. Iris voelde hoe het leven uit de jongen ging. Toen ze al het bloed had duwde ze het van haar af. Plots realiseerde ze wat ze had gedaan. Ze had een jongen vermoord voor zijn bloed. Maar het smaakte naar meer. Naar veel meer.

-Haha gelukkig maar-