Valstrik

Apollo was op weg naar de club Firenzo en werd gevolgd door Penelope. Telkens als hij aan haar dacht, begon hij zich raar te voelen. Dit gevoel kon hij zich niet meer herinneren, hij had liefde gevoeld voor zijn familie, die nu dood was. Maar dit was anders, dit leek verder te gaan. Toen ze aankwamen bij Firenzo, stopte Apollo voor de deur. Hij keek om zich heen, het leek verlaten. De deuren waren afgesloten en er hing een bordje. "Wegens nagedachtenis een maand gesloten". Waar was het monument? Apollo draaide zich om en keek naar Penelope. "Dit is iets wat ik alleen moet doen, wacht hier oké?" zei Apollo. Hij gaf haar een knipoog en trok de deur rustig open. Toen hij binnen was, sloot hij de deur weer achter zich dicht. Zou het monument binnen zijn? Hij had zo'n gevoel van wel. Apollo liep door de zaal, waar hij al die mensen met zijn gave had vermoordt. Rechts van hem zag hij direct, waar hij haar zocht. Er was een grote schilderij opgehangen, met deprimerende tekst. Het sloot af met: Met deze tekst, herdenken wij de vijftig mensen, die om het leven kwamen. God wees met hun. Was dit het monument? Waren de zielen nu uit zijn hoofd verdwenen? Apollo draaide zich om en het leek alsof hij een bos instapte, maar in werkelijkheid viel hij neer op de grond.

Waar was hij? Hij keek omhoog en zag een mus voorbij fladderen. Hij kon zich niet meer herinneren, dat hij naar het bos was gegaan. Apollo liep verder over het zandpad en riep naar Jarael, het was namelijk dag. "Jarael!!". Hij kreeg geen reactie. Apollo wou verder lopen, maar het leek alsof hij toen tegen een onzichtbare muur stuitte. "Je kan niet verder" zei een bekende vrouwelijke stem. Apollo draaide zich geschrokken om. "Waar ben ik?!" riep hij boos. Het meisje glimlachte. "Ik heb je gevangen genomen in mijn herinnering" zei ze trots. Apollo stapte op haar af en wou haar vast grijpen, zijn hand ging zoals gewoonlijk door haar heen. "We hadden een deal!" zei hij boos. Het meisje schudde haar hoofd. "Jij hebt de vijftig onschuldige mensen hier vermoord, dus moesten ze hier weer terugkomen om verder te gaan. Mij heb je vermoord in het bos, weet je nog wel?" sprak het meisje. Apollo's woede bereikte een hoogte punt. Maar zijn gave leek geen effect te hebben, logisch, alles was maar een herinnering, een nachtmerrie. "Hoezo heb je dit niet eerder gedaan?" vroeg Apollo. Het meisje keek hem aan. "Omdat we met te veel waren, hoe minder zielen, hoe meer kracht. Ik ben nu alleen nog maar in me eentje over en ben niet van plan te rusten voordat jij dood bent" zei ze. Apollo lachte. "Hoe wil je mij doden dan?" vroeg hij spottend. "Ik laat je uitdrogen, ze komen hier misschien over twee of drie weken terug, jij bent nog niet zo lang een vampier, dan ben jij al dood door bloed tekort" antwoordde ze vrolijk. Apollo's glimlach verdween als sneeuw voor de zon. Apollo was kansloos, hij kon hier niet uit ontsnappen. Hij wist dat als hij het probeerde, zij pijnlijke herinneringen zou laten zien van zijn familie, die levend verbrand waren. Hij vroeg zich af, waarom de overige zielen nu pas weg waren gegaan en niet toen hij ze direct had gedood, het ging erom dat ze op de plek waren, waar ze door zijn gave vermoord waren. Misschien had het niet gekund door zijn woede destijds, maar wat maakte het uit? Hij was verloren.

Apollo zat op de grond en leunde tegen een boom aan. "Hoe voelt het om machteloos te zijn?" vroeg het blonde meisje. Apollo negeerde haar en staarde naar de grond. "Ik vroeg je wat Gabriel" zei ze kwaad. Nog steeds negeerde hij haar. "Mijn naam is trouwens Elisabeth" zei ze. Apollo stond grommend op en liep naar haar toe. "HOE DURF JIJ MIJN MOEDERS NAAM IN JE MOND TE NEMEN!!" schreeuwde hij. "Ik ga je familie afslachten als ik weer wakker ben, stuk voor stuk!" zei hij kil. Het meisje keek hem emotieloos aan. "Weet je waarom ik in het bos was Gabriel?" vroeg ze. Apollo haalde zijn schouders op en ging weer zitten bij de boom. "Ik rende weg, omdat mijn ouders me verwaarloosd hebben. Al die jaren. Ze werken en werken maar, gaan zonder mij op vakantie. Ik stond ze". Apollo onderbrak haar, "Wat kan mij dat schelen" zei hij. "Ik stond ze laatst af te luisteren en toen hoorde ik mam toegeven dat ik een foutje was geweest. Mijn vader erkende dat" ging ze verder. "Nogmaals, het boeit mij niks" zei Apollo kil. Elisabeth gaf 't nu op en begon over iets anders. "Noem me maar Lisa, als Elisabeth te gevoelig ligt" zei ze. Apollo negeerde haar en staarde naar de grond. Wat moest hij doen? Was zijn enige hoop, dat er toevallig een shape-shifter of wolf of hoe ze ook heette, voorbij kwam? Iets wat zijn gedachten zo erg afleed, dat hij weer wakker werd?

"Ik ben zeventien jaar trouwens" zei Lisa. Apollo stond op en begon te ijsberen. "Denken helpt toch niet, niemand gaat je redden" zei ze gapend. "Hoezo praat je tegen me?" vroeg Apollo kil. Ze haalde haar schouders op. "Het is behoorlijk eenzaam in je hoofd, nu de rest weg is" legde ze uit. "Kan ik je niet naar de plek brengen, waar je gestorven ben en dat je daar dan verder gaat, zoals de rest?" vroeg Apollo hoopvol. Lisa schudde haar hoofd. "Dan kan jij weer verder moorden, nee Gabriel, geen sprake van" zei ze. Apollo haatte zijn gave, het was misschien één van de sterkste gaven, dat een vampier kon hebben, maar het was onbeheersbaar en het gaf geesten toegang tot je hoofd en deze had zelfs zijn gedachten overgenomen. Hij was verloren in een onbekende wereld waar zijn slachtoffer de baas was. Had hij het anders gedaan als Lisa? Had hij de dader zo maar laten rondlopen? Waarschijnlijk niet, misschien verdiende hij dit wel.

Apollo dacht Penelope te horen en stond gauw weer op. Lisa keek hem verveeld aan. Ze hadden al een tijd niks meer tegen elkaar gezegd. "Negeer het, ze kan je toch niet redden" zei Lisa verveeld. Apollo keek haar boos aan. Hij wou weer gaan zitten, maar uit het niets voelde hij opeens een warme gloed over zich heen trekken. Alsof hij iets van zijn controle weer terug kreeg en toen had hij het, de oplossing. Apollo keek Lisa aan en een glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij ging met zijn handen naar zijn nek. "Dag Lisa" zei Apollo. Hij verstevigde de grip met zijn hand en begon te trekken. Uit alle macht probeerde hij zijn hoofd van zijn lichaam te trekken. "Alsof dat je lukt" zei Lisa kil maar bang. Apollo sloot even zijn ogen en dacht aan zijn broertje. De woede golfde door hem heen, als een tsunami over een dorp. Hij zette zijn vingers in zijn nek en trok zo hard als hij kon. Apollo schreeuwde het uit van de pijn, maar merkte dat hij vooruitgang boekte. Terwijl hij harder begon te schreeuwen, had hij bijna zich onthoofd. Dit was werkelijk de ergste pijn, die hij ooit had gevoeld. Lisa keek angstig toe en wist geen raad. Ze kon geen pijnlijke herinneringen laten zien, dan zou zijn woede toenemen. Apollo trok op zijn aller hardst, schreeuwde het uit van de pijn en werd wakker.

Hij opende zijn ogen en duwde de persoon van zich af, daarna sprong hij op haar af en zette zijn arm tegen haar keel. "Jarael!" zei hij opgelucht toen hij haar herkende. Hij herkende de kleur van haar ogen, Penelope was weer weg. Apollo haalde zijn arm weg en hielp haar overeind. "Het spijt me" zei hij suffig. Jarael had hem gezoend, het had hem de kracht gegeven die hij nodig had. Hij keek haar recht in de ogen aan. Hij voelde zich schuldig. Het enige wat hij kon doen was glimlachen.