Hey listen you gangster, don't cross the line! [Iris]

Met een grijnsje op zijn keek hij wat rond. De harde muziek dreunde door zijn lijf, maar hij was het zo gewend dat hij het niet meer voelde. Hij keek op toen een maat van hem naar hem toe kwam gelopen. Bij het horen van de woorden werd zijn grijns iets breder. Ja.. Daar had hij wel zin in. Hij knikte als bevestiging en kleedde zich om. Hij trok een zwarte bodywarmer aan en zette de capuchon op. Met een donkere broek aan was hij klaar voor de strijd. Daar zou het bloed wat er vast en zeker ging vloeien niet zo op te zien zijn. Hij stak een breekijzer langs zijn broekspijp in zijn schoen. Altijd handig in geval van nooit. Hij stopte een redelijk klein geweer in zijn broekzak, en een mes aan de andere kant. Hij had er nu al zin in. Lekker weer eens los gaan. Met een duistere grijns liep hij met zijn maten mee. Hij en zijn vrienden? Geen veiligheid op straat. Michael was het type dat overal schijt aan had, niemand kon hem raken met zielige praatjes. Rustig liepen ze naar hun bestemming. Blijkbaar had er iemand het lef gehad een van zijn maten uit te dagen. Zijn linker mondhoek trok wat omhoog bij de gedachten aan op welke manier hij ze hem het leukste konden neerhalen. De gedreven blik in zijn ogen was duidelijk te zien. Deze blik had hij vaker als hij een plan had, en dan kon je beter oppassen. Al snel waren ze op de plek waar ze moesten zijn. Oog in oog met de tegenstanders. Zij ogen waren bedekt door de schaduw van het petje wat jij op had. Het enige wat er zichtbaar was, was de grijns die verrade wat er komen ging. Al snel vond het gevecht plaats. Toeschouwers keken ernaar. Hij keek op toen er iemand van achteren aankwam. Hij draaide zich om en trapte hem vol in zijn gezicht. Toen hij hem op de grond had werkte hij het mes door zijn hart. Grijnzend kwam hij weer overeind en vestigde zijn blik op het gevecht. Verbaast keek hij op toen er nogal een groep om hem heen stond. Hij keek zoekend om zich heen naar een uitweg,. Uit zo'n groep kon je niet zomaar ontsnappen. Opeens zag hij er een achteruit gaan door een arm om zijn nek. Hij nam zijn kans en sprong de cirkel uit. Hij voelde een helse steek waarna hij hard tegen de grond klapte. Hij herstelde zijn focus snel en keek naar zijn buik. Er zat een mes, recht erdoorheen gestoken. Met moeite trok hij het eruit en duwde zich overeind. Nu maar hopen dat het niets ernstigs had geraakt. Hij keek naar de groep om hem heen, de haatvolle blikken. Maar opgeven? Nee nooit. Zijn blik schoot door de omgeving. Waar waren zijn maten nu? Dit zou zijn dood nog worden.. Hij spuugde het bloed uit en rende aan. De pijn was afgrijselijk maar hij moest het wel proberen. Al snel werd hij getackeld. Met een smak kwam hij neer. Voelde de trappen tegen zijn lijf, maar al snel werd het zwart voor zijn ogen. De jongens trapte nog even door maar daarna was het ook afgelopen. Ze gingen weg. Iedereen was weg. Na enkele minuten kwam hij weer een beetje bij. Hard vocht hij om niet weer zichzelf te verliezen. Hij staarde voor zich uit. Wachtte tot er een eind aan kwam. Hij kon het niet geloven dat dit was gebeurd. Hij keek op toen hij een gestalte zijn gezichtsveld betrad. Ach.. Wat zou het, meer pijn kon deze hem vast niet bezorgen, en dood ging hij toch wel. De bloedplas waar hij in lag werd beetje bij beetje groter. Zijn donkere ogen waren op het meisje gericht. Hij herkende haar niet.. Hij had haar toch niet geplayed.. Toch? Dacht hij twijfelend. Op nog een wraakactie zat hij niet te wachten. Zijn kaken waren op elkaar geklemd, en zijn buikspieren aangespannen door de steken.

[&&Iris]

Iris liep naar beneden en keek naar haar tante die dood op de bank lag. Ze kon er niks aan doen. Haar tante maakte haar gek en ze had dorst. Wel had ze er spijt van. Heel veel zelfs maar wat kon ze er aan doen? Niks. Zuchtend plofte ze naast de bank. Ze moest het lichaam hier weg krijgen. Aarzelend stond ze op liep naar buiten en pakte een schep uit de schuur daarna rende ze het bos in. Eenmaal daar. Begin ze een diepe gat te graven. Al snel was ze klaar. Ze rende weer terug naar huis en gooide haar lichaam op haar schouder en rende weer terug het bos in. Daar gooide ze het lichaam in het gat en gooide die weer dicht. Iris bleef even staan en keek naar de lucht. Daarna rende ze weer naar huis. Een ding scheelde aan vampier zijn ze hoorde geen stemmen meer in haar hoofd. Maar nu maakte iets anders haar gek. De drang naar bloed. Wat ze maar niet in bedwang kreeg. Ze wou geen bloed hebben. Maar het lukte haar niet. Waarom moest het ook zo verdomt lekker zijn? Eenmaal thuis liet ze zich op het bed vallen. Vloekend voelde ze hoe het bed op de grond viel. Iris stond weer op en schopte het bed tegen de muur aan. "Kut ding" Iris zuchtte en liep naar haar kast. Ze had weer honger. Dus ze was van plan om te gaan jagen. En waar kon je dat beter doen dan in het centrum. Iris deed een leuke jurkje aan en daar onder kwamen er hakken. Daarna maakte ze haar haren vast. Ook deed ze een zonnebril op. Aangezien haar ogen rood waren. Iris keek in de spiegel en glimlachte te vrede. Daarna pakte ze haar tas en jas en liep naar haar auto toe. Terwijl ze in stapte gooide ze haar spullen naast zich en reed daarna weg waarna ze de deur dicht had getrokken. Iris zette de muziek aan en reed het centrum in. Eenmaal daar zette ze de auto aan de kant en stapte uit. Haar rode ogen gingen over de menigte terwijl ze het bloed rook. Maar ze rook niks wat ze hebben wou. Iris deed de auto op slot. En met sierlijke passen liep ze een kant op. Geen idee waar ze terecht ging komen luisterde ze naar de gesprekken die de mensen voerde. Dat was ook wel weer grappig. Ze kon alles horen. Iris stapte verder en rook plots iets heerlijks. Ze liep er naar toe en zag een jongeman in het bloed liggen. Hoe dichter ze kwam hoe erge de dwang naar bloed werd. Maar ze bleef staan kijken. Waarom? Wist ze niet. Maar uit eindelijk liep ze op de vreemdeling af. Ze zakte door haar knieën en trok zijn gezicht wat op. Ze stopte met ademen om het bloed niet te reuken. Er was iets waarom ze deze jongeman niet wou bijten. Misschien haar geweten. Iris hoorde hoe zwak de hart slag was. Aarzelend keek ze naar hem. Zou ze het doen? Zou ze het zelfde doen als wat haar maker had gedaan. Eerst moes ze hem hier weg halen dan zou ze wel zien wat ze ging doen. Iris pakte deze jongeman met een arm om en gooide hem op haar schouder. Daarna liep ze langzaam weg. Toen ze voetstappen hoorde. Schoot ze een steeg in. Misschien moest ze hier maar blijven. Iris gooide de jongeman neer en zette hem daarna zittend tegen de muur aan. "Wat is er met jou gebeurd" Vroeg ze met een zacht en gemaakt vriendelijke stem.

Michael lag er nog niet zo lang, maar het voelde als een eeuwigheid. Hij kon het gewoon nog steeds niet geloven dat dit was gebeurd, zijn vrienden waren gewoon gevlucht. Haat begon op te spelen maar hij was te zwak om zich boos te maken. Het gestalte was inmiddels erg dichtbij. Hij voelde de aanraking, even koud als zijn huid op dit moment. Zijn hoofd werd zacht wat omhoog getrokken. Hij keek recht in haar ogen. Eigenlijk met de vraag waarom ze het deed. Eigenlijk hoopte hij dat ze hem uit zijn lijden zou verlossen. Dat ze er gewoon een eind aan zou maken. Maar dat was iets wat je normaal gesproken niet van een meisje hoefde te verwachten. Die werden al hysterisch bij het zien van een druppel bloed uit een kleine schaafwond. Hij zag dat ze aarzelde, was ze het dan toch van plan? Hij zou haar eeuwig dankbaar zijn, maar toen ze overeind kwam en hem optilde alsof hij een veertje was, besefte hij dat ze niet het meisje was dat hij dacht. Al zijn gewicht.. Hoe was dit mogelijk? Hij liet zich hangen, vertrouwde maar op haar. Tegenstribbelen was geen optie. Kort sloot hij zijn ogen even, luisterde naar het ritme van haar voetstappen. Maar al snel hoorde hij een versnelling en zag de duisternis van een steeg. Misschien wilde ze geen getuigen bij zijn dood? Alles was mogelijk. Al snel voelde hij de harde grond weer en leunde tegen de muur. Hij trok zijn knieën een beetje op, om de steken in zijn buik te verminderen. Hij keek naar haar, benieuwt wat ze van hem wilde. De hoop op dat ze hem wilde vermoorden was inmiddels weg. Ze had genoeg kansen gehad en had het nog niet gedaan. Hij luisterde naar haar stem, de woorden. Het was duidelijk te merken dat het geen gewoonte voor haar was om vriendelijk te zijn. Hield zichzelf groter dan hoe het er werkelijk van binnen aan toe ging. Hij spuugde eerst het bloed uit naast zich wat zich ondertussen had opgehoopt in zijn mond. 'Ruzie' Zei hij uiteindelijk en hielt zijn ogen op haar gericht. Hij mocht haar wel, ze was niet zo pussy, was niet bang voor bloed. Hij voelde zich steeds lichter in zijn hoofd worden. Zijn hersenen kregen niet genoeg zuurstof door het bloedverlies. Het duurt niet lang meer.. Bleef hij denken, eigenlijk hopen.

Iris keek toe de jongen bloed uit spuugde. 'Ruzie' "Dat is kut"Antwoordde ze simpel. Iris kon het niet meer aan en haalde uit eindelijk toch adem. Zijn bloed geur dwong haar neus in en ze werd gek. Ze liep op hem af. Deed haar zonnebril af en ging door haar knieën ze tilde haar hoofd op en keek hem aan. "Niet gillen" Sprak ze op een strenge toon. Ze zag hoe zijn pupillen kleiner werden. Daarna boog ze haar hoofd naar zijn keel in rook zijn geur. Ze drukte er een paar kussen op. Wat ze altijd deed. Waarom wist ze niet. Maar ze kuste altijd de hals van haar slachtoffers. Het gif verzamelde zich in haar mond. Ze moest hem hebben. Ze moest zijn bloed hebben. Iris opende haar mond en zette haar tanden op zijn huid. Daarna beet ze. Iris sloot haar ogen toen ze het bloed binnen voelde stromen. Ze nam een paar sloken maar uit eindelijk stopte ze. Waarom wist ze niet. Maar ze kon niet verder drinken. Iris trok zich terug en pakte het hoofd van de jongeman. Ze keek hem aan maar ze kon zijn hoofd niet om draaien. Zuchtend stond ze op en dacht naar. Ze moest hem hier weg krijgen. Aarzelend tilde ze hem weer op en schoot naar haar auto toe. Daar gooide ze hem op de grond en zette de bijrijders stoel zo zodat hij er kon liggen. Daarna rilde ze hem weer op en legde hem in de auto. Daarna stapte ze ook in en keek naar hem. Wachtte op een teken van iets. Ze zette de muziek aan en sloot haar ogen. Niet dat ze sliep. Dat kon ze niet eens. Ze had sinds kort haar gaven ontdekt. Ze kon mensen dingen laten doen door ze enkel aan te kijken en te zeggen wat ze moesten doen. Verveeld deed iris haar ogen weer los en keek naast zich.

Een grijnsje sierde zijn lippen bij haar droge antwoord. Ondanks dat hij er beroert aan toe was, wilde hij zijn laatste paar minuten, of uren, niet verspillen aan toegeven aan de pijn. Gewoon nog even genieten. En dit meisje stond hem gewoon aan. 'Inderdaad' Grijnsde hij kort. Hij keek een keer rustig om zich heen. Het was hier echt verlaten. Zijn ogen waren al snel weer op haar gericht, nou ja, de zonnebril. Toen ze haar bril afzette keer hij even verbaast. Waarom droeg z kleurenlenzen? Niet gillen? Hoe zag hij eruit? Alsof hij serieus zou gaan gillen? Nou nee.. Maar toch vroeg hij af waarom ze het zei. Hij voelde de kussen in zijn nek.. Nou, daar zou hij heus niet van gaan gillen.. Hooguit van genot. Hij schrok toen hij haar tanden voelde. Oké, een beetje ruw kon hij snappen, maar serieus doorbijten?! Dacht hij. Hij voelde nog meer bloed wegstromen uit zijn lijf. Hij voelde zichzelf slapper en slapper worden. Het deed afschuwelijk veel pijn, maar door de pijn die hij al voelde en de pijn die hij gewend was, kon hij dat nog wel aan. Alleen wat hij niet aankon was het bloed wat bij nu extra verloor. Hij vocht er hard tegen om niet buiten westen te raken. Het voelde als een enorme opluchting toen ze haar tanden weer uit hem haalde. Hij lijf voelde vreemd. Alsof er iets in hem, hem kapot wilde maken. Suf keek hij naar haar toen ze zijn hoofd pakte. Niet eens meer de kracht om haar helder aan te kunnen kijken. Van de normaal altijd zo gedreven blik was niets meer te zien. Hij voelde dat ze hem optilde, even later weer liet vallen. Whattefack wilde ze? Waarom beet ze hem.. Niet veel later lag hij in een auto. Levenloos staarde hij voor zich uit. Zijn lijf beet, schrijnde, brandde.. Alles bij elkaar.. Hij merkte dat ze hem aankeek en vestigde zijn blik ook op haar. Zijn irissen begonnen rood van kleur te worden in plaats van het altijd zo donker bruine. Zijn wonden begonnen erg langzaam dicht te trekken, maar het gebeurde wel.

'Inderdaad' Iris keek hem vreemd aan. Dat hij nog kon grinniken. Ach wat boeie het haar ook. Toen hij eenmaal zijn ogen los had bekeek Iris hem. Zijn ogen begonnen rood te worden. "Hehe meneer is wakker" Zei ze. Iris keek naar de klok. Hij had best lang geslapen om het maar even zo te noemen. Iris keek naar zijn wonden en zag dat die genas. "Je weet wat ik je gezegd heb. Een kick en je bent dood hoor je me" Sprak ze zoetjes met een grijns op haar gezicht terwijl ze zijn wang streelde. Ze boog naar voren en keek hem aan. "ik meen het" Siste ze. Sinds ze een vampier was. Was ze zich zelf niet meer. Niks kon haar nu nog wat schelen. Iris liet de gezicht van de jongen los en ging weer normaal zitten. Ze trok haar benen op. "En nu maar wachten" Sprak ze. Iris deed de auto uit voorzorg op slot. Ze wist zijn naam trouwens niet eens. Iris boog weer naar hem te en besloot zijn zakken door te zoeken. Op zoek naar iets waar ze aan kon zien wie deze jongeman was. Ze pakte een geweer uit een broek zak en keek er naar. "Deze heb je niet meer nodig." Ze gooide die op de achter bank. Iris ging verder en vond een mes. "Deze ook niet" De mes belande naast de andere wapen. "Je hebt wapens maar toch bloede je dood. En dan dacht ik dat ik soms mijn domme momenten had" Uit eindelijk vond ze wat ze zocht. Iris pakte de portemonnee en deed hem open. Ze pakte zijn ID-kaart er uit en bekeek die even. "Hmm Michael Delara dus. 21 jaartjes jong. Ouder zul je ook niet woorden." Iris deed hem weer terug in de portemonnee en deed die ook weer terug in zijn broekzak. "Nou ja ik heet Iris en meer hoef je ook niet over me te weten." Ze keek hem nog even aan waarna ze naar buiten keek. Het werd weer rustig op straat. Ze had weer zin om te jagen. Maar ze wou Michael niet alleen laten. Aangezien hij in haar auto zat en je wist maar nooit wat hij ging doen.

Misselijkheid trad hard op, alsof alles wat in hem zat eruit wilde. Vanuit zijn nek bereidde het zich uit. Hij voelde precies waar het was. Maar wat was het? Het leek wel drugs die je in je lijf spoot, maar dat was lang niet zo heftig, en hij kon het weten. Hij had inmiddels alles al in zijn lijf gehad in zijn leventje. Oké, niet doordenken, kleine uitzondering en je weet wat ik bedoel xD. Hij trok zijn rechter mondhoek een klein beetje op bij haar woorden. Bij de volgende woorden had hij moeten lachen als hij daar de kracht voor had. 'Kick' Zei hij uitdagend, maar gewoon om te plagen. Hij voelde haar hand over zijn wang. De aanraking was gewoon fijn, terwijl hij het normaal echt niet toegestaan had dat iemand zomaar aan hem zat. Oké, puur om te kutten, maar niet op deze manier, en dan moest hij zelf ook in de mood zijn. Waarop wachten..? Dacht hij bij haar woorden. De deuren werden gesloten, verbaast keek hij haar aan. Waarom? Dacht hij, hij hield van spanning, maar dit ging wel een beetje te ver.. Hij keek op toen hij haar bij zijn broekzak voelde. Zijn blik volgde haar bewegingen. Al snel was hij zijn geweer nodig. Wat bedoelde ze met "niet meer nodig"? Ging hij alsnog dood of zo? Zijn mes onderging al snel hetzelfde lot. Achja, hij had er genoeg. Als hij het overleefde dan. Hij grijnsde bij haar uitspraak. 'Shit happends, right?' Zei hij rustig en richtte zich al snel op haar volgende handelingen. Welja.. Pak mn portemonnee ook maar gelijk voor de verandering. Dacht hij en vroeg zich af waarom ze zijn portemonnee wilde. Alsof er geld in zat. Toen ze zijn ID pakte en de woorden hoorde wendde hij zijn blik af. Die ID was zo fake als wat. Het stond niet geregistreerd. Politie had geen aanwijzingen van zijn bestaan, hij kwam gewoon niet voor in de database. Michael was ook niet zijn geboortenaam, maar gewoon een naam hoe hij zichzelf noemde. Nja, zijn vrienden vroegen. Hij deed het zelf vervolgens ook maar. Ze heette zelf dus Iris. Hij wendde vlug zijn blik naar buiten om een pijnscheut te verdoezelen. Damn wat een ellende. Hij wilde het uitschreeuwen, bewegen, naar de grond, overgeven.. Alles gewoon, maar hij was sterk in zijn hoofd en kon het wel onderdrukken. Tot nu toe in ieder geval..

'Kick' Iris zuchtte en rolde met haar ogen. Man ze verveelde zich. Waarom duurde het nu zo lang. Oké bij haar duurde het ook lang. Dat Shane zo lang kon wachten. Dat snapte ze niet. Iris grijnsde ook. 'Shit happends, right?' "Dat kun je wel zeggen."Iris zuchtte toen haar telefoon ging. Ze keek wie het was maar drukte al snel weer weg, Ze had geen zin in haar ouders. En ze was nu met wat anders bezig. Al duurde het lang heel lang zelfs. "Dus je wilt zeker weten waarom ik je beet?" Vroeg ze.
Tuurlijk wou hij het weten. Toch? Misschien ook niet. "Laat we het er maar op houden dat je een monster word. Net zo als mij" Iris keek Michael aan en schudde haar hoofd. "Voor je het nog niet wist ik ben een vampier" Toen ze dit zei keek ze zielloos voor zich uit. Eigenlijk haatte ze dit. Maar ja ze kon niet dood. Of in elk geval dat dacht ze. Ze keek weer naar Michael en deed een pluk haar goed. "Eigenlijk hoor je nu dood in dat steegje te liggen." Iris ging zo zitten zodat ze hem recht aan kon kijken. "Maar op een of andere manier kon ik je niet vermoorden." Iris zuchtte en keek naar buiten. Het begon te regenen. Ook dat nog. Ze haatte het hier. Ze haatte forks. Maar toch bleef ze hier. Ze kon niet anders.

Michael grijnsde toen ze met haar ogen rolde. Tja, dit was iets wat voor sommige een ergernis was, voor sommige lol. Hem boeide het niet, hij was hoe hij was en voor niemand hier op deze wereld zou hij veranderen. Hij keek naar zijn pols die daarnet nog verbrijzeld was, hij kon hem weer bewegen alsof er niets gebeurd was. Whaat?! Dacht hij verward, maar wilde er niet lang over nadenken. Hij glimlachte vaagjes waarna het geluid van een mobiel ging. Hij keek op en zag haar blik. Blijkbaar had ze niet echt zin in het gesprek met degene die haar belde. Wegdrukken.. Hoe kon je iemand zo chagrijnig mogelijk maken.. Het was vooral leuk als ze bleven bellen, en je dan gewoon je mobiel uit zette. Dan waren ze nog eens pissig. Hij begon weer de oude te worden. Voelde meer kracht in zijn lijf langzamerhand. Hij keek naar zijn buik. Nu pas drong het tot hem door dat het mes dwars door zijn kleren was gegaan. Damn, die wilde hij nog vaker aan! Kon hij alwéér nieuwe gaan kopen. De vorige waren ook allemaal stuk voor stuk gesneuveld in een gevecht. Gelukkig had hij genoeg geld en kon hij het allemaal wel betalen. Anders zou het wel balen zijn. Hij knikte toen ze vroeg of hij wilde weten waarom ze hem had gebeten. Duh.. Bijten was niet het ding wat ieder meisje doet bij een jongen die half dood ligt te gaan. Alles behalve zelfs. Whatte...? Een monster? Had ze teveel sprookjesboeken gelezen of zo.. Toen ze begon over vampier wilde hij de waarheid horen. Dit was gewoon een grote grap, toch? Maar aan de andere kant.. Hij leefde nog steeds wat onmogelijk was met het bloedverlies en de wonden. En het begon ook nog eens te genezen. Was het dan echt zo. Hij vestigde zijn inmiddels helemaal rode ogen op haar toen ze zei dat ze hem gewoon niet kon vermoorden. Hij grijnsde. 'Bedankt, had nog niet dood gewild eerlijk gezegd' Zei hij en hees zich een beetje hoger op de stoel.

Iris bekeek zijn ogen. Ze waren al rood. Maar hoe lang zou het duren voordat hij helemaal getransformeerd was. Hoe kon ze dat ooit merken. 'Bedankt, had nog niet dood gewild eerlijk gezegd' "Het zal wel. Trouwens hoe voel je je nu?" Ze legde haar vingers op zijn kin en bekeek zijn gezicht. Hij kreeg weer wat kleur in zijn gezicht. Iris liet hem weer los en keek naar buiten. Hoe lang zaten ze hier al wel niet? Ze had geen idee. Tijd boeide haar ook niet meer. Ze had toch genoeg tijd. Te veel zelfs. Kon een vampier eigenlijk wel dood gaan. Of niet. Man ze wist er eigenlijk helemaal niks van. Wat trouwens best erg was aangezien ze er zelf een was. Misschien moest ze onderzoeken gaan doen. Niet dat ze daar zo goed in was. Maar ze had toch tijd genoeg. Iris keek weer naar buiten en zuchtte. Het was stil hier. Iris deed de radio aan en zong zachtjes terwijl ze wat onder uit zakte. Ze hield van de nummers van Jordin sparks maar ook van andere soorten. Zo luisterde ze ook naar Rock maar ook naar Rap. Eigenlijk was ze een player als het om muziek ging.


-Flut- xD

Met zijn ogen afwezig naar buiten gericht dacht hij na. Als hij echt een vampier was.. Wat dan? Had hij dan nog wel een leven.. Had hij dan niet beter dood kunnen zijn. Maar tegelijk was het wel een fijn idee, onsterfelijk zijn.. Als dat tenminste echt zo was. Hij wist het niet, het enige wat hij wel wist, was dat ze bloed nodig hadden, dat ze mensen vermoordde. Weinig verschil dus. Regelmatig vielen er doden dankzij hem. Je hoefde hem maar uit te lokken en je kwam er al snel achter dat je hem niet moest onderschatten. Hij was dan geen bodybuilder maar had toch aardig wat getrainde spieren. Zijn voordeel was altijd geweest dat hij zijn hoofd koel kon houden. De rest draaide vaak door tijdens een gevecht. Terwijl hij gefocust kon blijven en na kon denken over de tactieken. Zijn hoofd leunde tegen het ijskoude raam. Warmer werd het ook niet dankzij hem. Hij was ijskoud. Te vergelijken met een ijsklontje. Hij luisterde. 'Gaat wel' Zei hij, eigenlijk een standaard antwoord voor hem. Hij blik was niet naar haar toegegaan, pas toen ze zijn hoofd een beetje naar zich toe draaide. Toen ze losliet werd zijn hoofd ook weer in dezelfde positie gebracht. Na een tijdje keek hij toch weer, vanuit zijn ooghoeken naar haar. Hij vond het wel wat hebben, dat ze hem geholpen had. De meeste zouden daar echt niet het lef voor gehad hebben. Waarschijnlijk kende ze hem dan ook niet, anders had ze het vast uit haar hoofd gelaten. Alhoewel, ze was niet zoals de rest, misschien had ze hem dan wel zonder aarzelen geholpen. Je wist het niet. Hij voelde een heftige steek bij zijn buik, de diepe steekwond was nu geheeld. Evenals de rest. Nu nog wachten totdat hij zijn energie weer terug had en hij was weer zo goed als nieuw. Tot nu toe had hij niet bij kunnen tanken omdat alle energie gebruikt werd aan het helen en veranderen. Hij vroeg zich af waarom hij geen problemen met haar had. De aanrakingen vond hij niet erg, haar gezelschap niet, gewoon, niets. Wat was er zo volkomen anders aan haar.

Iris geloofde Michael niet dat het wel ging. Dat kon gewoon niet. Zij zelf had ook veel pijn. Heel veel pijn zelfs. Maar ze had geen zin om er tegen in te gaan. Ze wou wat doen. Ze moest wat doen. Ze kon gewoon niet stil blijven zitten. Het leek wel als of ze hyper was. En dat was ze ook een beetje. Als het echt te lang duurde dan zou ze op en neer gaan wippen op haar stoel. Maar dat wou ze niet. De auto zou dan heen en weer gaan schudden en het zag er raar uit. Iris drukte haar boven tanden in haar lip en tikte met haar vingers op haar been. Ze keek naar Michael. Man schiet op. Ze kon het niet maar uit houden hier. Ze drukte de muziek uit en deed de auto van het slot. "Het boeit me niet of je al klaar bent maar ik wil weg hier. Iris stapte uit en schoot naar zijn kant. Eenmaal daar deed ze de deur los en trok hem er uit. Ze keek om haar heen. Het was stil op straat. Iris gooide de deur dicht. "Kom" Hierna schoot ze weer weg. Richting het enigste café wat nu nog los was.


-Ik wist niks anders-

Hij merkte de nervositeit van Iris. En hij dacht dat hij ongeduldig was.. Blijkbaar kon het dus erger. Nu hij er zo over nadacht voelde hij zichzelf ook een beetje verveeld raken. Buiten had hij inmiddels alles al gezien, en van naar Iris kijken werd het er ook niet veel beter op. Hij keek verbaast op toen ze haar mond weer opentrok en er weer een hoop narigheid uitkwam. Eigenlijk niet zo verrassend. Maar wat wilde ze van hem? Geld kon ze zo krijgen, zijn vriendin mocht ze worden, pijn mocht ze hem doen. Maar het enige wat hij ervoor terug wilde was duidelijkheid. Al snel was ze de auto uit en voordat hij het wist werd hij ook naar buiten getrokken. 'Even serieus.. Moet het allemaal zo ruw? Als je zegt wat je wil doe ik het ook wel' Zei hij en keek haar even aan. Kom, was het enige wat hij te horen kreeg. Gevolgd door een zucht liep hij mee. Zin om zich te haasten had hij niet. Hij was moe, erg moe. Hij wist waar ze heen gingen, aangezien hij het hier als zijn eigen broekzak kende en dat het enige was wat in die richting was. Hij duwde zijn handen in zijn zakken en staarde naar het café wat steeds dichterbij kwam. Een beetje draaierig liep hij er naar binnen met haar. De mensen keken na één korte blik al weg en waagde het ook niet om weer om te kijken. Dat was dan wel weer het handige van zijn status. Zijn lichaam deed van binnenuit nog wel pijn maar zo erg was het niet in zijn ogen, zeker niet in vergelijking met wat het geweest was,

Toen Iris hem uit de auto had getrokken luisterde naar wat hij te zeggen had. 'Even serieus.. Moet het allemaal zo ruw? Als je zegt wat je wil doe ik het ook wel' Iris keek hem aan. "Zo ben ik gewoon" Antwoordde ze. Oké dat was een vette leugen. Maar dat wist hij niet. In elk geval dat dacht ze.
Niemand kon dat. Of misschien wel. Ach wat boeide het. Toen Iris eenmaal naar binnen liep rook ze het bloed al weer. Iris voelde het gif al weer in haar mond druppen. Haar ogen werden zo zwart als de nacht zonder sterren en de maan. Ze liet haar blik naar beneden zakken en ging aan een tafeltje zitten. Ze liet haar blik door de best donkere kamer heen gaan. Haar ogen bleef op een jong meisje vallen. Daarna keek ze naar Michael. "Je moet drinken" Fluisterde ze zorgzaam. Iris stond op liep op het meisje af en beveel haar mee te lopen. Daarna pakte ze Michaels hand en trok hem mee. Eenmaal weer buiten liep ze naar een steeg toe. Daar bleef ze staan en keek Michael aan. "Ga je gang" Sprak ze.
Iris draaide zich al weer om en schoot weg. Het boeide haar niet wat Michael van plan was met dit meisje. Ze ging eerst haar eigen slachtoffer zoeken en daarna dacht ze wel weer aan hem.
Iris had al snel haar voedsel gevonden. Iris schoot naar hem toe. Pakte hem op en gooide hem in een steegje. Ze sprong op hem en drukte haar lippen in zijn nek en zette daarna haar tanden er in. Gulzig dronk ze van het bloed. Toen het lichaam helemaal slap was. Liet ze het los. "Bah drugs" Het was zo vies als iemand drugs of alcohol op had. Achja ze had gedronken daar ging het om. Iris trilde het lichaam op en gooide het op het dak. Daarna veegde ze haar mond af en liep weer terug richting Michael.

Zijn wenkbrauw werd opgetrokken toen ze zei dat ze gewoon zo was. 'Okee' Zei hij gevolgd door een zucht en liep door. Man.. Hij was veel gewend, hard to get in het begin was bijna een standaard, maar dit ging gewoon te ver. Met tegenzin zat hij in het café. Hij wilde liggen, lekker even zijn ogen sluiten, nergens aan denken. Hij besloot zich er maar bij neer te leggen dat Iris hem echt geen rust zou geven. En hij moest haar wel denkbaar zijn voor het redden van zijn leven. Hij knipperde een paar keer toen het beeld leek te bewegen. Wow.. Dacht hij toen hij het eindelijk weer scherp had. Een beetje te scherp.. Hij zag ieder klein barstje in het barblad. Elke vezel in het viltje. Niet lang daarna kwam zijn reukzintuig op gang. Ook kwam er een nieuw gevoel bij.. Wat was het? Je moet drinken, hoorde hij haar zitten. Zijn blik volgde die van haar en stond op. Hij kreeg zijn ogen niet van het meisje af. Zijn tong gleed langs zijn tanden. Zijn blik gefocust. Het gevoel werd sterker en sterker. Toen Iris zei dat hij zijn gang kon gaan dook hij eropaf. Hij vloog gelijk naar haar nek en beet gelijk. Het bloed vloeide naar binnen terwijl zijn hand haar mond dichthield, zo hard dat de kaak gebroken werd. Bij de laatste druppel bloed liet hij haar pas vallen. Zijn blik bekeek het resultaat. Oeps.. Dat was dus zijn ex. Hij had het wel 2 hele uren met haar volgehouden. Twee en een half met dit moment erbij. Achja, hij voelde zich tenminste wel een stuk beter nu. Herboren.. Hij keek om naar Iris. Nu pas merkte hij dat ze weer terug was. Hij had zich best uitgeleefd zojuist, maar eigenlijk vond hij dat hij goed bezig was. Zijn slachtoffers vielen nu tenminste met een reden.

Iris negeerde Michael toen hij antwoord gaf op dat ze altijd zo was. Wat boeide het trouwens. Ze bleef alleen bij Michael omdat hij niet wist wat hij deed. Zij zelf vermoorde ook maar zo maar iemand. En dat was niet echt een slim plan geweest. Eenmaal terug bij Michael keek ze naar het meisje. Michael was inderdaad zijn gang gegaan. Ze schudde haar hoofd toen ze zag dat haar kaak gebroken was. Pijnlijk. Ach ja ze is toch dood. Iris tilde het lijk op en verstopte deze ook. Eenmaal klaar liep ze terug naar Michael. Ze bekeek hem en zag dat hij nog bloed op zijn lippen had. Aarzelend liep ze naar hem toe en haalde het weg met haar vingers. Ze stopte de vinger in haar mond om het bloed er af te likken. "Je had nog bloed op je lippen" Fluisterde ze terwijl ze hem aan keek. Als ze nog mens had dan durfde ze te zeggen dat ze ging blozen. Of misschien ook niet. Dan deed ze dit niet eens. Want ze wist zeker dat de stemmen in haar hoofd dit niet toe zouden laten. Iris keek naar zijn rode ogen. Ze waren best mooi. Oké dit was gewoon dom. Zelf had ze ook rode ogen maar die vond ze niet eens mooi. Iris zuchtte en draaide zich om. Er was wat met haar. Maar wat. Ze vond het ook al dom dat ze hem niet gewoon kon doden. Ze kende hem niet eens. Oké ze wist zijn naam en zijn leeftijd maar meer dus ook echt niet. Wel zag hij er goed uit. Moest ze bekennen. Iris schudde haar hoofd. Ze kon zich zelf wel voor de kop slaan. Maar dat deed ze maar niet. Aangezien dat er dom uit zou zien. Iris keek weer om naar Michael. "Dus, Ieder weer zijn eigen weg?" Vroeg ze waarna ze weer weg keek.

-Ze kan wel lief doenxD-

Toen ze hem negeerde keek hij haar nog eens verontwaardigt aan. Normaal werd hij enorm chagrijnig als iemand hem negeerde. Niet veel konden het dan ook navertellen. Maar bij haar was er iets wat dat gewoon onderdrukte. Vlug zette hij die gedachten weer uit zijn hoofd, Wat zou het uitmaken als hij wel wist waarom? Waarschijnlijk niets. Na de moord zag hij dat Iris het lijk ging verbergen. Was dat nodig..? Blijkbaar wel. Hm.. Misschien zou hij dat ook maar moeten doen de volgende keer. Toen ze terug kwam, kwam ze dichtbij. Heel dichtbij. Zijn gedreven blik versoepelde een beetje. Alsof hij echt gevoel kon tonen. Toen ze het bloed van zijn lippen veegde, genoot hij van de aanraking. Dat had hij nog nooit gehad.. Altijd was het gewoon maar om te kutten. Niets wat hij meende. Maar dit voelde anders, alsof het hem nu ineens wel kon bereiken. Hij glimlachte verleidelijk en nu pas drong haar schoonheid tot hem door. Zijn blik bleef hangen in die van haar. Alsof er een kabel tussen gespannen was. Al snel herstelde hij zichzelf en zette het allemaal uit zijn hoofd. Je gaat niet verliefd worden dude.. Sprak hij in gedachte tegen zichzelf. Het kon niet, het mocht niet van zichzelf. Ze was wel anders als de meeste.. Niet zo'n gek meisje dat het met iedere jongen deed. Daardoor werd het voor jongens een sport om zoveel mogelijk meisjes te scoren. Hij keek op te ze de conclusie gaf.. De gedachten eraan om haar te verlaten maakte hem alles behalve vrolijk. Hij wilde bij haar blijven. Ze had iets.. Iets onbereikbaars, en dat wilde hij bereiken. Vlug bedacht hij iets. 'Uhm.. Wil je meehelpen die gasten om te leggen?' Vroeg hij. Hij nam aan dat ze wel wist over wie hij het had. Die gasten hadden hem bijna van het leven beroofd. Nu was het tijd om hen te horen smeken om genade, wat ze natuurlijk nooit van hem zouden krijgen.

Toen ze eenmaal het bloed van zijn lip af had gehaald grinnikte ze toen Iris Michaels glimlach zag. Ze keek in zijn ogen en slikte even. Het was best apart. Ze had de zelfde kleur ogen maar die van hem waren toch weer anders. Iris liet haar blik over zijn gezicht gaan. Eigenlijk was die perfect.
'Uhm.. Wil je meehelpen die gasten om te leggen?' Iris dacht naar. Het was niet echt een slim plan.
Maar alles was beter dan thuis zitten en voor uit staren. Iris keek hem aan. "Hmm Oké" Zei ze schouder op halend. "Ik heb toch niks anders te doen. Dus waar moeten we heen?" Iris keek om haar heen en haalde al weer haar schouders op.

-Flut maar alsjeblieft Als je er niks meer kan mag je een beetje powerplayenxD-

Kort grijnsde hij, damn.. De blik in haar ogen schreeuwde gewoon naar hem. Het liefst zou hij haar gelijk tegen zich aandrukken en zoenen tot de nacht viel. Maar toch werd het weer tegengehouden door zijn hoofd. Iets in hem zei dat hij het kon verpesten wanneer hij dat nu al zou doen. Hij kende haar pas net.. En ze was gewoon zo afstandelijk. Maar aan de andere kant ook weer niet. Alsof ze twee kanten had waardoor hij niet snel door durfde te dringen. De gedreven blik keerde al snel weer terug toen ze ermee instemde. Die gasten wisten niet waar ze aan begonnen waren. Hij had vernomen dat ze dachten dat hij dood was. Dat zou iedereen gedacht hebben, en dat was ook het geval wanneer Iris hem niet had veranderd. Ze vroeg waar ze heen moesten. Hij keek even rond en wees in een richting waarna hij begon te lopen. Bloed zou gaan vloeien. En dit keer zou het niet zijn eigen bloed zijn.. Samen met zijn moordmachine zouden ze stuk voor stuk vallen. Hij liep in de richting en al snel werd het groepje zichtbaar. Zijn ogen glinsterde. Oeh wat hielt hij ervan om wraak te nemen. Nog meer dan gelijk winnen. Hij liep erheen en klapte gelijk degene neer die het mes in zijn buik had gestoken. Met een grijnsde keek hij hem aan. 'Hey listen you gangster.. U just crossed the line' Zei hij en genoot bij het zien van de paniek in de ogen. Heerlijk.. Het gaf een kick. Hij keek naar hem en alles werd donker. Zijn ogen leken wel een laser die iets scande. Een mes lichtte op op de positie van de broekzak. Na een seconde zag hij alles weer in detail en viste het mes uit de broekzak. Whattefack.. Hoe wist hij dat? Al snel had hij het mes door de longen gestoken en stond op. Hij liet hem nog maar even creperen. De rest was inmiddels gevlucht, tenminste, degene die aan Iris ontkomen waren..

Iris keek naar de kant waar Michael heen wees. Ze knikte en volgde hem op de voet. Iris bleef wat achter hem lopen en hoorde al snel het groepje. Man wat veel geluid maakte hen. Iris keek toe hoe Michael er op af ging. Ze zag de verbazing van de groep. En al snel ging die uit een. Iris volgde twee mannen of nou ja eerlijk gezegd twee jochies want ze zagen er uit al 15 jarige. Iris schoot naar ze toe en greep hun shirt van achteren vast. "Boe"Fluisterde ze. Waarna ze eentje tegen de muur aan gooide en de andere om draaide. "Hmm jammer" Fluisterde ze waarna ze zijn nek brak. Wel zorgde ze er voor dat hij bleef leven. Iris gooide hem weg en hoorde al snel geschreeuw. Ze liep op de andere jongen af en trok hem aan de keel omhoog. Ze voelde iets tegen haar lichaam aan en keek naar wat het was. Hmm een pistool. Ach ze zou het toch wel over leven. "Schiet dan" Fluisterde ze liefjes terwijl ze hem glimlachend aan keek. Iris zag de angst in de ogen van de jongen toen hij haar ogen zag. Ze grijnsde en en brak zijn arm. Daarna brak ze ook zijn nek maar deze was wel dood. Iris schoot naar nog een paar jongens en deed daar het zelfde. Toen ze weer terug kwam bij de eerste leefde hij nog. "Waarom doe je dit" Hoorde ze hem met moeite vragen. Iris dacht na. Ja goeie vraag waarom deed ze dit. Niet echt alleen omdat ze zich verveelde. Iris keek om naar Michael en schudde haar hoofd. Al snel keek ze weer naar de jongen. "Het is leuk" Na deze woorden maakte ze hem dood. Iris ging weer terug naar Michael en keek toe wat hij deed. Helaas waren er een paar weg kunnen komen. Maar ach het was nog niet voorbij. En het was leuker als ze bang waren een tijdje. Maar Michael die moest maar kiezen. Aangezien hij dit wou.

Nog even keek hij toe hoe Iris er een aantal naar de grond had gewerkt. Even dacht hij na.. Degene die ontkomen waren, konden nog wel van pas komen wanneer hij weer dorst ging krijgen. Tot die tijd konden ze thuis gaan bibberen op hun kamertje. Hij grijnde bij die gedachten. Hij staarde even naar de gast op de grond. Al snel gebeurde het alweer.. Het geweer waar een van de jongens op lag, kon hij gewoon zien. Net als het mes, het gif en eigenlijk alles wat niet natuurlijk was. Bij een van de jongens kon hij zelfs de vullingen in zijn mond zien en de schroeven in zijn enkel. Die was vast gebroken geweest. Hmm.. Dacht hij met een grijns. Als hij dat eerder had geweten had hij hem nog meer pijn kunnen bezorgen door die enkel. Kwam dit omdat hij vampier was? Zou Iris dit dan ook kunnen? Vroeg hij zich af. Hij knipperde een paar keer alleen het ging niet weg. Damn.. Hoe kreeg hij weer normaal zicht? Hij wreef in zijn ogen, knipperde een paar keer, maar niets hielp. Diep ademde hij een keer in en uit en focuste zich. Niet veel later werd het beeld weer normaal. Oké.. Daar moest hij nog wel wat in gaan oefenen. Stel je voor dat het gebeurde tijdens een gevecht. Rustig liep hij op Iris af met een grijnsje. 'Leuke tactieken' Complimenteerde hij haar. Er waren vele manieren om iemand te doden. Snel of langzaam. Maar zoals hij vernomen had, hield zij er ook van om haar slachtoffers eerst te laten lijden. Om nog even van die angst te kunnen genieten. Zachtjes kwam hij dichterbij en gaf haar een knuffel. Hij vroeg zich af wat ze erop zou zeggen. Bij hem in de groep gaf iedereen elkaar een knuffel. Behalve de jongens dan, die begroette elkaar gewoontjes. Je kon het natuurlijk als vriendschappelijk opvatten nu, maar eigenlijk was het deze keer niet zo bedoeld. Hij voelde echt iets voor haar, iets wat hij nog voor niemand had gevoeld. En ook al wilde hij het eigenlijk niet, besloot hij zich er bij neer te leggen en eraan toe te geven. Het leven was te kort om de strijd met jezelf aan te gaan.

Iris keek Michael vreemd aan toen hij in zijn ogen wreef. Wat was er aan de hand? Alleen ging ze het hem niet vragen. Misschien was er wel gewoon helemaal niks. Dat zou ook kunnen toch? Ze hoorde hem heel duidelijk adem halen. Ze wou net vragen wat er aan de hand was maar hij liep naar haar toe. Het zou vast niks zijn. 'Leuke tactieken' Iris schudde glimlachend haar hoofd. "Dank je" Sprak ze met een lieve glimlach. Maar al snel verdween die weer. Ze keek hem vreemd aan toen hij dichter bij kwam. Misschien ging hij haar nu ook om leggen. Ach waarom zou hij. Zonder haar leefde hij nu niet meer. Iris schrok toen ze zijn armen om haar heen voelde. Waarom deed hij dit. Ze slikte en legde aarzelend haar armen om hem heen en klopte een paar keer op zijn rug. Ze voelde zich ongemakkelijk. Nog nooit in haar hele leven had iemand haar zo maar een knuffel geven. In elk geval geen vreemde. Of nou ja vreemd. Ze wist niet echt hoe ze Michael moest noemen. Ze kon hem moeilijk als vriend noemen. Aangezien ze hem eigenlijk helemaal niet kende. Nou dan werd het kennisen. Maar ja. Ze had trouwens ook nooit een knuffel van vrienden gekregen. Maar misschien kwam dat ook wel omdat iedereen haar ontliep toen ze eenmaal wisten dat ze stemmen in haar hoofd hoorde. Gelukkig had ze die nu niet meer. Daar was ze echt heel blij om. Aangezien dat toch de reden was waardoor ze nu een monster was. Maar het had ook wel pluspunten. Al waren dat er niet veel. Zuchtend probeerde ze zich los te maken.

Hij merkte dat Iris hem vreemd aan had gekeken toen hij in zijn ogen had gewreven. Hij verdoezelde het door een glimlach op te zetten. Gelukkig dat zijn hart niet meer klopte, anders had deze nu wel wat sneller geklopt. Hij grijnsde toen ze zijn compliment gelukkig niet afwees, niets wat irriterender dan iemand die een hele discussie met je aan wilde gaan om iets wat geen punt hoeft te zijn. En hij maakte zo wie zo al bijna nooit een compliment. Het lag niet aan hem, maar bijna niemand was het gewoon waard om een compliment over te maken. Of het was gewoon zijn ego die het in de weg stond. Eigenlijk waren er dan ook maar weinig mensen die respect van hem kregen. Iris had het inmiddels, samen met een paar maten. De rest die het een beetje had, had het inmiddels verkloot door hem alleen te laten daar. Tijdens de knuffel voelde hij haar hand. Hij grijnsde. Blijkbaar was ze het niet zo gewend, of ze voelde gewoon echt iets. Hmm.. Interessant. Dacht hij. Misschien had hij wel een kansje. Een uitdaging was het zeker. Het was de eerste keer dat hij daadwerkelijk van plan was moeite voor een meisje te gaan doen. De meeste waren een stuk makkelijker, ze zoende nog sneller dan dat ze een woord tegen hem gezegd hadden. Het duurde even waarna hij voelde dat ze los wilde. Tja.. hij moest toch nog een beetje wennen aan de kracht die hij nu extra had. Hij liet los en keek naar aan met een glimlach. 'Wil je nog iets samen doen? Of liever weer je eigen weg gaan?' Vroeg hij aan haar. Misschien had ze gewoon tijd nodig, of meer tijd met hem. Hij kon nou eenmaal niet in haar hoofd kijken dus zou ze het hem moeten vertellen. En anders.. Dan had hij een probleem.

Iris wist niet wat ze moest zeggen of doen. Dus bleef ze maar staan. Ze was blij toen hij haar los liet.
Maar aan de andere kant ook weer niet. Maar ze wou zelf dat hij haar los liet. Als ze dat niet had gedaan had hij haar dan nu nog steeds vast? Of niet. Eigenlijk vond ze het ergens wel fijn. Maar ze wou het niet toegeven. Waarom wist ze niet. Misschien omdat ze een monster was. Misschien omdat ze gewoon niet wist wat ze er mee aan moest. De vraag die Michael stelde liet haar denken. Ze had niet verwacht dat Michael bij haar zou blijven. In elk geval niet zo lang. Ze had echt verwacht dat hij weg ging. Dat hij zijn eigen weg zou gaan. 'Wil je nog iets samen doen? Of liever weer je eigen weg gaan?' Hmm wou ze haar eigen weg gaan? Nee dat wou ze niet. Als ze eerlijk moest zijn natuurlijk. En misschien wou ze niet eerlijk zijn. Iris haalde haar schouders op en keek naar de lucht. Daarna haalde ze haar mobiel te voorschijn. "Het is laat" Antwoordde ze alleen maar. Waarna ze zich om draaide en richting de plek waar haar auto stond. Iris aarzelende toch en bleef staan. Ze keek om naar Michael en knikte. "kom" Sprak ze zachtjes waarna ze naar haar auto toe liep en in stapte. Ze wachtte op Michael. Benieuwd of hij mee wou.

-Flut-

Rustig haalde hij adem. Eigenlijk was hij echt relaxed op het moment. Het voelde gewoon fijn zo bij haar. Ook al was er wel een beetje spanning in zijn lijf aanwezig, hij wilde gewoon weten wat ze dacht over hem. Wat als het allemaal maar een spel was? Zoals hij vele andere had gebruikt. Hijzelf kon ook overtuigend overkomen, dus dan kon Iris dat ook vast wel. Voor even twijfelde hij, misschien was het beter om ermee op te houden, maar bij die gedachten betrad een naar gevoel hem. Hij wilde haar niet verlaten.. Het was een gevoel dat hij nooit eerder had gehad. Nooit had hij moeite gehad om iemand te dumpen als oud schroot. Na zijn vraag wachtte hij enigszins ongeduldig af. Veel geduld had hij nooit gehad. Alles moest gewoon snel en anders niet. Hij wilde niet leven als een slak. Toen ze antwoord gaf knikte hij. 'Oké' Zei hij met een glimlach, deze keer niet echt gemeend. Hij was graag bij haar gebleven. Echt heel graag. Ze draaide zich om, zonder verder iets te zeggen. Zuchtend stak hij zijn handen in zijn zakken en keek haar na. Toen ze stopte en hem aankeek, keek hij met een vragende blik terug. Bij het woord sierde een glimlach zijn lippen en al snel zat hij naast haar. Hij keek haar aan. Eigenlijk best vreemd om niet aan het stuur te zitten. Voor zover hij zich kon herinneren de eerste keer nu. Erg vond hij het niet. Nu kon hij zijn volle aandacht bij Iris houden..