Joeeeee

Bella legde de kleren die in de badkamer hadden gelegen, netjes opgevouwen op haar houten kast. Vervolgens deed ze de la open, legde ze erin en sloot hem vervolgens. Soepel draaide ze haar lichaam, leunde lichtjes tegen haar kast een en sloeg haar ogen neer. Edward had haar zo vaak gevraagd om met hem te trouwen, dat ze na lang nadenken toch maar had besloten om ja te zeggen. Spijt had ze er absoluut niet van, maar het ging om het feit dat als ze met hem trouwde ze haar beslissing had genomen: haar ouders en vrienden zou ze waarschijnlijk nooit meer zien. Zelfs Jacob niet meer, dát zat haar nog het meeste dwars. Natuurlijk ook haar ouders, maar desondanks was ze nog het allerliefste bij Edward. Hij was álles voor haar, vandaar dat ze de beslissing uiteindelijk toch maar genomen had. Bella schudde eventjes met haar hoofd, haalde met haar hand een paar bruine lokken voor haar gezicht weg waarna ze richting haar bed liep. Ze boog naar voren, reek met haar hand naar de bruine dromenvanger die in het midden van het bed hing waardoor deze langzaam in haar hand gleed. Die had ze van Jacob gekregen op haar verjaardag, wat ging ze hém missen. Hij was er altijd voor haar geweest, vooral in de tijd toen Edward weggegaan was. Bella sloot eventjes haar ogen, voelde hoe een lichte wind langs haar gezicht streek en toen wist ze al meteen dat Edward achter haar zou staan als ze zich om zou draaien. Bella glimlachte, kwam overeind en vervolgens draaide ze zich om. Ze had gelijk, Edward stond achter haar. Ondertussen was ze die dingen wel gewend, dat hij ineens in haar kamer kon staan. Élk moment van de dag en ze schrok er geen enkele keer meer van. Ze voelde hoe zijn armen rond haar middel werden gelegd, Bella glimlachte en richtte haar bruine ogen op de zijne. `Je kunt nu nog van gedachten veranderen.` Was het eerste wat de mond van Edward verliet. Met een opgetrokken wenkbrauw keek ze hem even aan. `Dus nu heb jij opeens bedenkingen?` Vroeg ze hem lachend, waarna ze zijn handen van haar af haalde en op het bed neer plofte, nog steeds met een glimlach kijkend naar Edward.

EDWAAAAAAARD

Met snelle bewegingen flitste Edward door het bos, hij wilde even naar Bella. Morgen zou hij met haar trouwen, eindelijk, zouden ze voor altijd bij elkaar blijven. Het was de voorwaarde geweest wat ze moest doen, wilde hij haar vampier maken. Nog steeds stond hij niet achter die keuze, maar door te trouwen wist hij wel dat hij liefde voor altijd zou zijn, dat Bella altijd bij hem zou blijven. Edward wilde niets liever. Zij was zijn leven, Bella maakte het compleet, zonder haar kon hij niet meer. Edward had een eeuw op haar gewacht, maar er zouden nu dus nog meerdere eeuwen met Bella komen. Hopelijk voor altijd.
Snel zette Edward met zijn benen af op de grond, schoot omhoog en stond zo via het raam in Bella' kamer. Hij zag hoe ze naar haar dromenvanger stond te kijken, die Bella van Jacob had gekregen. Ze zou het er waarschijnlijk moeilijk mee krijgen om hem te moeten missen.. Edward had hem nooit gemogen, gewoon omdat ze van natuur vijanden waren en hij nog steeds vocht voor Bella. Maar Bella had hem wel gemogen, hij was haar beste vriend, dat kwam voornamelijk uit de tijd dat Edward weg was geweest. Iets wat hem nog steeds niet goed lag, maar in die tijd had hij gedacht dat dat het beste was geweest. Meteen stond Edward achter Bella en legde hij zijn armen rond haar middel en keek haar aan met een glimlach. 'Je kunt nu nog van gedachten veranderen.' Met zijn goudkleurige ogen zag hij Bella een wenkbrauw optrekken. `Dus nu heb jij opeens bedenkingen?` Meteen schudde hij zijn hoofd, kwam er een vage glimlach op zijn gezicht er richtte zijn iets blik naar de grond richtend. Edward voelde hoe Bella zijn handen van haar afhaalde en Bella met een plof neer kwam op het bed. 'Ja dus.' Bij die woorden schudde hij zijn hoofd nogmaals, ditkeer strakker kijkend, serieus. Edward keek langzaam op, schraapte zijn keel, bijna onhoorbaar. 'Ik heb een eeuw op je gewacht, Miss Swan.' 'Maar?' Meteen wilde Edward zijn blik weer ergens anders op richten, maar de woorden van Bella klonken de tweede keer dringender; 'Maar?' Toen richtte hij zijn blik nogmaals op Bella. 'Ik heb je nog niet alles over mij verteld.' Met tegenzin moest hij het nu wel vertellen, want hij kende Bella maar al te goed, ze wilde het weten. Dat sowieso.

‘Ja dus.’ Met een blik vol onbegrip keek ze hem aan. Het was raar, want hij had maar doorgevraagd en nu had ze uiteindelijk ja gezegd, kreeg híj ineens bedenkingen. Al snel bevestigde hij dat hij geen bedenkingen had, een glimlach speelde met haar mondhoeken en na zijn woorden zuchtte ze opgelucht. Dan waren ze er allebei helemaal zeker van, dat gaf haar zo wie zo al een beter gevoel. Al voelde het nog niet goed, want ze wíst dat ze die avond afscheid moest nemen van iedereen, na hun huwelijksreis zou ze officieel bij de Cullens horen, zou ze haar ouders waarschijnlijk nooit meer zien. Óf ze zou uiteindelijk haar dorst de baas kunnen zijn, misschien dat ze dan wel ooit bij haar oude vrienden langs kon gaan. Bella snoof eens lichtjes, keek Edward aan. ‘Maar?’ Vroeg ze hem later, een wenkbrauw lichtjes opgetild. Een kleine, zachte grinnik verliet haar keelgat terwijl ze haar blik even afwendde, maar zodra ze de juiste woorden had gevonden, werden haar lichtbruine ogen weer op Edward gericht. ‘Wat? Ben je geen maagd meer?` Lachte ze, terwijl ze eventjes kort met haar hoofd schudde. Bella wreef even met haar handen over elkaar, de afgelopen dagen had ze er heel veel over nagedacht, dat ze na morgen geen weg meer terug had. Ze ging trouwen, had gekozen voor een leven met Edward en dat kon ze nu niet meer terug draaien. Wat ze ook nooit had gewild, dit was haar keuze, dit was wat ze wilde; voor altijd.
Wel was ze fijn dat zelfs haar vader het had geaccepteerd. Natuurlijk Jacob niet, maar op de een of andere manier moest ze zich er niet zoveel van aantrekken. Dit was haar leven, die hoefde ze niet te laten bepalen door haar beste vriend. Ook al ging ze hem enorm missen, bij Edward was waar ze wilde zijn, dat had ze wel bewezen vanaf het begin. Nooit had ze opgegeven om toch bij hem in de buurt te zijn, maar zodra ze erachter was gekomen wat hij werkelijk was had Edward ook geen keuze meer. Nja, die had hij wel, maar hij wilde zelf ook graag met Bella om gaan. Wat maakte het ook uit, ze moest het even uit haar hoofd zitten, dalijk haar bed in kruipen zodat ze morgen niet met wallen voor het altaar zou staan.

Meteen begon hij te grinniken bij de vraag van Bella over dat hij nog niet alles over zichzelf had verteld, schudde hij zijn hoofd. Nja, eigenlijk was het wel nog iets te zeggen, maar daar had Edward het nu niet echt over. Hmm, hoe zou hij het eens vertellen.. Edward liep meer richting het raam, keek een paar stappen daarna om en draaide zijn lichaam, keek hij Bella weer aan. 'Een paar jaar nadat Carlisle me had gecreeërd, kwam ik in opstand tegen hem.. Ik kon het niet uitstaan dat hij bepaalde wanneer ik honger had. Dus ging ik er een tijdje alleen op uit. Ik wilde weten hoe het voelde om te jagen, hoe mensenbloed smaakte, om het te proeven. Zo was ik eens een keer in een bioscoop, een film over vampieren. Ik hoorde alle mensen gillen toen ze zagen hoe er iemand werd gebeten in de film, ik kon me net inhouden toen er een vrouw voorbij liep. Meteen wist ik dat ik er achteraan moest gaan, dat er iets zou gebeuren met haar als ik niet in zou grijpen. Ze liep door een lange gang, ging met een trap naar beneden en werd achtervolgd door een man met een wapen. Ik beet hem. Dood.' Even haalde Edward diep adem, bleef hij Bella aankijken, hopelijk zou ze niet van gedachten veranderen, maar zou ze zien hoe ze zou kunnen worden. 'Alle mannen die ik heb vermoord waren monsters.. Net als ik.' Rustig bleef hij staan, haalde hij een paar keer flink adem als hij terugdacht aan die tijd. Eigenlijk moest hij er niet aan denken, maar Bella moest eigenlijk álles van hem weten voordat ze gingen trouwen, enkel dit stukje ontbrak daarnet nog, nu niet meer. 'Edward het waren allemaal moordenaars. Je hebt waarschijnlijk meer levens gered dan dat je er hebt genomen.' 'Dat heb ik mezelf ook wijsgemaakt.. Maar het waren allemaal mensen. Ik kon in hun ogen aflezen wie ik was.. En tot wat ik in staat was.' Edward zelf wist het nog maar al te goed. Zo zou hij nooit meer worden. Hij had gewoon mensen vermoordt, iets waar hij niet echt lekker bij in zijn vel zat. Okee, het waren moordenaars, maar toch, het waren mensen, ze leefden, hij niet. Een monster, dat was hij in die tijd. Nu dronk hij niets anders dan beren, poema's, herten, dat soort dingen en daar voelde hij zich vrediger bij. Zo hoefde hij geen mensenleven af te pakken van iemand, maar dierenlevens en kon hij zichzelf goed beheersen bij mensen, net zoals hij bij Bella had gedaan. Nog altijd zong haar bloed voor hem, had hij de neiging om haar leeg te zuigen maar hij deed het niet. Gewoon omdat dat zijn aard niet was, Edward van haar hield en haar dus nooit wat aan zou doen..

Toen hij begon met zijn verhaal, had Bella hem aangekeken tot hij zijn laatste woord had uitgesproken. Vervolgens sloeg ze haar ogen neer, schudde ze eens afkeurend haar hoofd waarna ze haar blik weer op hem richtte. Dat was hij vroeger, Bella wist dat hij nu alleen maar van dierenbloed leefde en hij had al jaren geen mensenbloed meer gehad. Dus waarom vertelde hij haar dit? Alsof dat haar kijk op hem zou gaan veranderen, haar van gedachten zou veranderen. ‘Edward, het waren allemaal moordenaars. Je hebt waarschijnlijk meer levens gered dan dat je er hebt genomen.’ Haar stem sprak zachtjes, misschien dat hij haar dan serieuzer nam. Bella zag hem niet als een monster en dat wás hij ook niet, hij zou dat zelf ook eens moeten gaan in zien. Hij moest trots zijn, niet alle vampieren konden zich inhouden en alleen maar van dierenbloed leven. Edward moest trots op zichzelf zijn.
‘En waar ik tot in staat zou zijn.’ Bella sloeg haar ogen eventjes neer, wreef met haar hand door haar ogen waarna deze een keertje door haar bruine lokken gleed. Natuurlijk, ze snapte dat hij nog steeds tegen het idee was dat ze straks net als hem zou zijn, maar hij had het haar beloofd. Als ze met hem zou gaan trouwen, zou hij haar uiteindelijk veranderen. Als dat was wat hij wilde zodat hij haar wél zou kunnen en willen veranderen, dan deed ze dat. Niet dat ze het alleen daarom deed, Bella hield van Edward. ‘Waarom vertel je me dit? Dacht je dat ik hierdoor van gedachten zou veranderen?’ Nadat ze had gesproken richtte ze haar lichtbruine ogen weer op Edward. Op het moment dat ze ja had gezegd, zat ze alleen maar met haar hoofd bij de dag waarop ze zouden gaan trouwen, de dag waarop ze een vampier zou gaan worden. Misschien dat ze zich er niet zo druk over moest maken, dat bezorgde alleen maar meer stress en dat kon ze nu écht niet gebruiken. Een diepe zucht verliet haar keelgat, terwijl haar aandacht nog steeds gevestigd was op Edward. Morgen was er geen weg meer terug, had ze gekozen voor een leven met Edward, een leven bij de Cullens. Maar dat was wat ze wilde en daar was ze héél zeker over.

FLUUUUUUUUUUUUT. :c

"I told you that it was better if we weren't friends, not that I dind't want to be it."

Nooit had hij zo lang willen leven als nu, vroeger was hij liever dood geweest.. Maar nu hij Bella had ontmoet, was dat allemaal veranderd. Edward wilde voor altijd bij Bella zijn en dankte God dat hij nu nog mocht leven, dat hij vampier was geworden, anders had hij dé liefde van zijn leven nooit gekend. Eigenlijk had Edward niet eens zoveel vriendinnen gehad eigenlijk, mede dankzij het feit dat hij een vampier was en gewoon té voorzichtig was dat hij het aan iemand zou vertellen. Bella was er zelf ook achter gekomen, hij had namelijk nooit iets gezegd over dat vampier zijn tegen haar, totdat ze er zelf achter kwam. Eigenlijk had hij Bella altijd ingeboord dat ze maar beter geen vrienden met hem kon zijn, maar hij had niet gezegd dat hij dat niet wílde. Edward had het altijd gewild, meer dan dat en dat was het uiteindelijk ook geworden toen het bleek dat Bella ook hetzelfde voor hem voelde. Morgen zouden ze trouwen, zou het niet lang meer duren voordat Edward Bella een vampier maakte. Nogsteeds stond hij niet achter dat laatste besluit, maar dat was zijn voorwaarde geweest, dat hij wist dat het voor eeuwig was, dat Bella met hem trouwde en dat deed ze. Oké, hij kon niet zonder haar, maar hij had haar ziel afpakken altijd té egoïstisch gevonden. Het zou dus niet duren voordat Edward hetzelfde als Bella was, dat hij niet voorzichtig moest zijn. Nee, op het begin zou Bella hém zelfs pijn kunnen doen, en niet hij haar.
Even knikte hij kort naar Bella toen ze bijna meteen achter zijn zin sprak dat ze daar ook tot in staat zou zijn. Dat zou ze inderdaad zijn ja.. Bij haar opeenvolgende vraag haalde Edward even zijn schouders op, keek hij bedenkelijk naar de grond. 'Misschien over jezelf..' Edward' blik gleed ondertussen weer naar Bella. 'En of je over een paar jaar in de spiegel kunt kijken.' Meteen na zijn woorden zag hij hoe Bella opstond, voor hem kwam staan en haar zachte woorden klonken. Even kwam er een lichte zucht uit zijn mond, keek hij Bella serieus aan. Edward dacht dat Bella klaar was met haar woorden, maar even later vervolgde ze die weer. Dus, ze wilde in de spiegel kijken en zo iemand zien als hem, een beest? Hmm, okee hij was dus moedig, iemand die zichzelf opofferde, die vol liefde zat. Na die zin bewoog Edward zijn hoofd dichter naar die van Bella toe, drukte hij zijn lippen tegen de hare aan en plaatste hij zijn armen rond haar middel om dichter tegen Bella aan te gaan staan. Bij het geluid van buiten keek hij samen met haar naar buiten, weerklonk de felle stem van zijn broer. 'Kom we gaan!' 'Jongens voor mij vrijgezellenfeest,' Gaf hij als antwoord op de vraag van Bella. Eigenlijk direct verscheen er iemand door het raam; Emmett. 'Stuur hem naar buiten Bella, anders komen we hem halen.' Even grinnikte Edward en richtte hij zijn blik weer op Bella.

Na zijn woorden schudde ze meteen koppig met haar hoofd, kwam ze van het bed af en liep ze zijn richting in. Voor hem kwam ze tot stilstand, staarde even enkele seconden naar de grond waarna ze haar lichtbruine ogen weer op Edward richtte. ‘Ik weet dat ik het kan.’ Begon ze zachtjes. ‘Ik zal je zeggen waarom..’ Na die woorden nam ze even een adempauze, haalde haar hand een enkele keer door haar bruine haren waarna ze eventjes grinnikend met haar hoofd schudde. ‘Omdat het jóu ook gelukt is. Daar mag je wel wat trotser op zijn.` Bella knikte toen ze het laatste deel van haar zin uit sprak. Het was alleen maar goed van hem dat hij als vampier alleen maar dierenbloed dronk, niet iedere vampier kon zich zo goed inhouden in het bijzijn van een mens. Dat had ze na die tijd dat ze nu met Edward was wel gezien, ze had op het nippertje van een verandering naar vampier gezeten, maar Edward had het nog kunnen stoppen. Hij was degene die het gif uit haar bloed had gezogen en uiteindelijk toch nog gestopt was, hoe moeilijk dat ook voor hem mocht zijn. ‘En over een jaar.. kan ik hopelijk in de spiegel kijken en iemand zoals jou zien.’
Een brede glimlach krulde haar mondhoeken omhoog. ‘Een moedig iemand. Die zichzelf opoffert.. en vol liefde zit.’ Meteen toen ze haar mond sloot zodra ze klaar was met praten, voelde ze hoe Edward zijn lippen op de hare drukte. Bella beantwoordde zijn kus, had haar armen op die van Edward gelegd en toen een geluid van buiten af kwam, werden haar lippen van de zijne afgehaald en keken ze richting het raam. ‘Wie is dat?’ Vroeg ze lachend, waarna ze haar blik weer op Edward richtte die haar vraag al snel beantwoordde. Emmett verscheen voor het raam, zei dat ze hem snel naar buiten moest sturen. Lachend keek ze Edward weer aan, pakte zijn handen vast en glimlachte lichtjes. ‘Over dat feest.. Komen er strippers?’ Had ze hem lachend gevraagd, waarop Edward antwoordde dat er alleen enkele poema's en een stel beren kwamen. Ze gingen dus gewoon met zijn allen jagen, iets anders had ze eigenlijk ook niet verwacht. Ook Jasper verscheen voor het raam. 'Maak je maar geen zorgen. Ik zorg dat hij op tijd terug is.' Bella grinnikte even, schudde haar hoofd en vervolgens maakte ze haar handen los van de zijne, duwde hem lichtjes richting het raam. ‘Ga maar, voordat ze mijn huis afbreken.’

Door Edward’ uitleg dat hij straks een vrijgezellenfeest had en Bella meteen vroeg of er strippers kwamen, liet hem lachen. Nou.. Gelukkig niet. ‘Nee, gewoon een stel poema’s, en misschien een paar beren.’ Nog steeds grinnikte hij en keek hij weer opzij, naar het raam toen er weer iemand verscheen in het zicht, ditkeer was het Jasper. Bij zijn woorden verscheen er dit keer ook weer een scheve glimlach rond zijn lippen en voelde hij hoe Bella hem naar het raam duwde en haar woorden de kamer vulden. ’Kom we gaan!’ Hoorde hij Emmett en Jasper buiten enthousiast roepen, ja, echt weer wat voor hun om nu al te gaan stoeien met elkaar buiten en luidruchtig te doen. Edward liep dichter naar het raam toe, keek even naar buiten en wreef met zijn handen over elkaar. Daarna kantelde hij zijn hoofd naar rechts, keek hij Bella aan. ’Ik zie je voor het altaar.’ Een glimlach vulde nogsteeds zijn gezicht en snel richtte hij zijn blik weer naar beneden, naar zijn broers en keek hij weer naar Bella bij het horen van haar stem. ’Dat klonk overtuigend.’ Een opgeluchte zucht verliet zijn keel tijdens die woorden en daarna verscheen er een sierlijke grijns op zijn gezicht. Edward liet zichzelf daarna op de rand van het raam leunen, landde binnen misschien zelfs 2 seconden op de grond en sprong naar Emmett en Jasper toe, die nogsteeds een lolletje met elkaar uit aan het waren trappen. Gelach klonk uit alle monden van de 3 en voor Edward het wist waren ze alweer vertrokken, het bos hard in gerend en zoefden ze voorbij. Eerlijk gezegd kon hij niet wachten om Bella morgen te zien, voor het altaar.. Zíjn Bella. Zoi lang had hij zichzelf erop verheugd.. Edward had het eerst meerdere malen gezegd, dat ze met hem moest trouwen wilde ze dat hij haar een vampier maakte.. Bella had vaak genoeg nee gezegd, gewoon omdat het voor andere misschien raar was, dat ze dachten dat ze zwanger was ofzo.. Edward snapte het wel, maar hij wist ookwel dat het Bella daar niet alleen om ging.. Ze zou afscheid van alle menselijke dingen moeten nemen na hun huwelijksreis, dat zou zeker zwaar worden voor haar. Ze zou Charlie en Renée sowieso niet meer kunnen zien, of ze zou heel goed haar zin naar bloed kunnen tegenhouden. Over een eeuw was toch iedereen die ze kon dood.. Zo ging het ook met hem..