In danger!

Het voelde fijn om Ziva weer tegen zich aan te hebben. Hij grijnsde naar zijn zusje, maar hij zag aan haar dat ze het maar niets vond om hem met een meisje te zien. Toch zou ze er aan moeten wennen, het accepteren. Ziva zou hij nooit kwijt willen, en daar zou hij met zijn leven voor strijden. Natuurlijk ook voor Shade en Stark. Hij keek op toen Shade zich nu wel als Shade voorstelde. Bij de achternaam fronste zijn wenkbrauwen voor even. Hij was verward, verward om de naam. Al snel werd hij aangesproken door Ziva waardoor hij het weer vergat. Gelukkig gaf Shade er antwoord op. Hijzelf wist even niet meer waarom hij daar niet heen was gegaan. 'Doen we nog wel eens' Zei hij met een grijns. Hij wilde best tegen haar battlen. Maar liever wilde hij gewoon met haar dansen in plaats van tegen haar. Hij wilde zien wat ze kon. Hij liet zijn blik op Shade vallen, zou zij ook kunnen dansen? Vroeg hij zich af. Als het aan hun ouders had gelegen had ze zeker alleen ballet mogen doen. Damn wat had hij een hekel aan die creeps. Hij was blij dat ze nu bij hem woonde, ook al kende hij haar niet zo goed, een leven bij die mensen zou hij haar niet aan kunnen doen.

“En wie zijn jullie?” vroeg Ziva. Apollo stelde zich niet voor. Hij begon genoeg van de stank te krijgen en merkte dat zijn instinct hem iets probeerde te vertellen. Wegwezen of aanvallen. Gelukkig wist hij zijn instinct te beheersen, anders had hij een groep mensen verderop wel aangevallen. 'Shade claw' antwoordde het jonge meisje. Dus ze had gelogen over haar naam. Verstandig. “En jij? Waarom was je niet komen opdagen? Ik dacht dat we gingen battlen , met streetdance. Mijn groep tegen de jouwe?” vroeg Ziva aan Elyaz. Terwijl Shade antwoord gaf, verscheen er een grijns op Apollo's gezicht. Streetdance? Dan heb je een bovennatuurlijke gave en dan doe je aan streetdance? Apollo vond het te normaal. Hij kon zich niks normaals meer voorstellen. Zijn mensenleven herinnerde hij zich niet en zijn nieuwe leven had bijna alleen maar tegenslagen gekend. Hij wist niet eens wat zijn hobby's waren geweest als mens. Wat hij had gedaan. Het enige waar hij nu goed in was, was vechten en jagen. Als hij wou hoefde hij niet te vechten, zijn gave kon het werk simpel voor hem opknappen. Maar toch hield hij er van. De laatste keer dat hij had gevochten, samen met Liam tegen een paar vampiers, had hij het eerlijk verdeeld, een paar waren gestorven door zijn gave en een paar had hij fysiek gesloopt. Het waren tien vampiers geweest, allemaal jong. Eén ervan had een gave waar hij het even lastig mee had, maar Apollo had een truc gekend om hem te verslaan. Hij had altijd een oplossing.

Ziva keek naar het jonge meisje die haar als Shade Claw voorstelde. Rustig knikte ze haar toe. “Aangenaam, Shade.” Ziva keek naar de gast. Die vampier stond haar niet aan. Normaal was ze niet zo voor vampiers, maar des te meer ze bij Elyaz was, des te beter kon ze hen accepteren. Toch was deze anders. Ze mocht hem niet, hij leek haar te willen aanvallen. Waarom ze dat gevoel had wist ze niet. Ze voelde haar wantrouwig, wat ze niet snel werd. Alleen al dat hij zijn naam niet wou zeggen, betekende voor haar dat hij iets in zijn schild voerde. Ziva deed aan Streetdance, hiphop en aan streetraces voor haar te kunnen amuseren, haar passie te volgen. Maar deels waren het ook goede technieken die je bij gevechten kon gebruiken. Als Ziva nu in der wolven lichaam was, had ze haar oren in der nek gelegd. 'Waarom hij daar niet was is vast omdat ik Elyaz gevraagd had om mij te gaan trainen.' Zei Shade. Ziva keek haar rustig aan en knikte. “Maakt niet uit. Er komen wel nog dagen. Dans jij?” Ze vond het raar dat Elyaz niet meer zei dan 'Doen we nog wel eens'. Was er iets mis ofzo? Ziva vroeg haar eigenlijk af of ze niet beter kon weg gaan. Ze had niks tegen Shade, maar ze had zo’n gevoel dat ze niet welkom was. Ze richte haar naar de jongen. “Tis wel erg dat je je naam niet zegt.” Zei ze op wat een botte manier. Schrik had ze niet, van weinige. Ze zou al sinds niet zomaar over zich heen laten lopen. Maar gevechten vermeed ze liever, omdat ze vroeger genoeg had moeten vechten. Maar het wou niet zeggen dat ze het liever vermeed, dat ze schrik had.

Shade zag en luisterde naar wat er gezegd werd. Elyaz was kennelijk niet echt een spreker op het moment, maar Ziva des te meer enShade kreeg een soort ontzag voor haar, maar het was nog niks in vergelijking tot het ontzag dat ze voor haar broers had. Shade merkte ook dat het gedrag van Apollo begon te veranderen en ze wilde zelf ook graag weg bij een plek waar de spanning van de snijden was. 'Ik dans niet heb ik nooit gedaan, maar misschien dat Elyaz het me zal leren? Zullen we nu gaan?' zei Shade en keek eerst Ziva aan voor zij zich op Elyaz richten en hem vragend aankeek. Ze draaide er liever niet omheen en Shade liep even weg bij het stel en liep een stukje de zee in om haar voeten nat te maken, maar deed het in haar wolvenvorm zodat ze meteen weg kon sprinten wanneer Elyaz en Ziva mee zouden gaan?

Hij merkte aan zichzelf dat hij er genoeg van begon te krijgen. Punt een omdat hij niet eens zijn naam zei tegen Ziva, en punt twee, hij wilde beloftes nakomen hier. Hij keek naar Ziva wat hem rustig hield. Hij had geen zin in ruzie hier. Ook al was er iets in die vampier wat hem wel nieuwsgierig maakte, kon hij er nu toch niet de kalmte voor vinden. Hij knikte na het horen van Ziva's woorden. Hun leven zou nog lang doorgaan, dat was zeker. Hij luisterde ook naar de vraag die ze aan Shade stelde. Hij keek naar Shade, en grijnsde bij haar antwoord. Hij knikte instemmend. Al zag hij zichzelf nog niet zo als iemand die iemand dingen kon leren. Hijzelf pikte dingen snel op, kon het nadoen zonder erbij na te denken. Hij hoopte dat Shade het ook had, want al die bewegingen uitleggen.. De meeste kende hij niet uit zijn hoofd. Het was zijn lichaam wat het overnam bij adrenaline. Rustig keek hij naar Shade die zich omdraaide en aanliep. Hij knikte een keer naar de vampier, wat nog behoorlijk beleeft was voor zijn doen, waarna hij Shade achterna liep. Hij vroeg zich af of Ziva wel zou blijven, hij had haar er graag bij. Maar hij wist niet hoe Shade er over dacht.

“Tis wel erg dat je je naam niet zegt" zei Ziva bot. Hij keek haar even kil aan en glimlachte toen. "Vraag het maar aan je vriendjes" zei Apollo ijzig. Vandaag merkte hij voor het eerst, dat vampiers en wolven van nature vijanden waren, hij had het wel geweten, maar nooit gevoeld. Apollo moest zichzelf inhouden, anders had hij zijn gave allang als een wilde stier op hun los gelaten. Eigenlijk moesten ze hem dankbaar zijn, maar ze wisten natuurlijk niets van zijn gave af. Het was een enorme last om niet even woedend te kunnen zijn, kwaad zijn betekende voor hem doden.
Shade liep weg en na een kort knikje van Elyaz richting Apollo, liep Elyaz hem achterna. Apollo keek naar Ziva en snoof eens diep. Hij rook mensenbloed. Nog niet een kilometer hier vandaan. Hij gaf een knipoog, draaide zich om en rende richting het bos.